محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827011828
آرزوی کودکان بی شناسنامه وبازمانده ازتحصیل
واضح آرشیو وب فارسی:جهان نیوز: بسیاری از آنها شناسنامه ندارند، اما برای فرونشاندن عطش و اشتیاق بی پایان درس خواندن، هر روز در گرما و سرما، به امید رسیدن به مدرسه، مسیری ۱۲ کیلومتری را می دوند. آرزوی بیشتر آنها معلم شدن است.به گزارش جهان به نقل از تسنیم، روایت محرومیت مناطق دورافتاده ایران، محدود به فقر اقتصادی و مشکلات معیشتی نمی شود. فقر و محرومیت آموزشی که قطعا زمینه ساز محرومیت های متعدد اجتماعی در آینده می شود نیز، در اینگونه مناطق از جمله سیستان و بلوچستان به شدت آزاردهنده است. کودکانی که عطش یادگیری را در برق نگاه و بغض آرزوهایشان به راحتی می توان دید، یا از داشتن مدرسه ای با حداقل امکانات محروم هستند و یا برای رسیدن به مدرسه، روزانه باید مسیرهایی بعضا بیش از ۲۰ کیلومتر را در سرما و گرما بدوند تا به مدرسه برسند. گذر روستا به روستای دوربین راویان در شهرستان زابل، در کنار مشکلاتی چون بیکاری، اعتیاد، خشکسالی و مهاجرت روستاییان و تخلیه روستاها، با مشکل فقدان مدرسه در این مناطق مواجه شد. روستای کندو جزو روستاهایی بود که نسبتا تعداد کودکانی که به سن تحصیل رسیده اند در آن زیاد بود. یکی از مردان میانسال این روستا درباره اینکه آیا در کندو، مدرسه ای وجود دارد یا خیر گفت: نه. نداره. البته من قدیم ها خودم اینجا درس خوندم، دیروقت. وقتی خیلی کوچک بودم، حدود ۲۰ سال جلوتر اینجا مدرسه نمونه ای داشت. نمی ذارن اینجا مدرسه بسازن. هرچی هم نامه میدن هیچی. بچه ها باید پیاده تا ورمال برن تا به مدرسه برسن. ۳ کودکی که تازه از مدرسه به خانه خود که ابتدا و انتهایش اتاقی ۱۲ متری بود، رسیده اند، درباره مشکلات خود صحبت می کنند. محمد، که تحیر و تعجبش از سوال ما درباره ساخت مدرسه در کندو، ما را یاد یک شیب معروف می اندازد، می گوید: مدرسه؟ اینجا؟؟ نه. باید بریم لوتک. دو دختر دیگر که همسن به نظر می آیند نیز در اتاق هستند که هرکدام برای درس خواندن به روستاهای لوتک و پشتِ دشت می روند. شرم و حیای دخترانه و خجالت از رو در رو شدن با دوربین آنها را مجبور می کند هرچند ثانیه پشت دیگری پنهان شوند و بعد به سوالات ما جواب دهند. اینکه ساعت ۶:۳۰ صبح میان بیابان باید به مدرسه بروند تا در آینده یکی معلم شود و دیگری خانم دکتر... محمد هم دوست دارد معلم شود. در حیرت علاقه و اشتیاق این کودکان برای رسیدن به مدرسه با وجود مشکلات متعدد بودیم که با ورود به بخش خمّر، با مشکلی جدید و البته عجیب روبه رو شدیم؛ کودکانی که علاوه بر محرومیت از مدرسه، از داشتن شناسنامه هم محروم بودند و فقط در همان روستا و صرفا از روی اسم، شناخته می شدند. عزیز یکی از آنها بود، نوجوانی که باید طبق روال مرسوم در کلاس هشتم درس می خواند اما به دلیل اینکه پدرش شناسنامه ندارد، آموزش و پرورش در هویت و ایرانی بودنش تشکیک کرده و از درس خواندنش جلوگیری کرده است. مشغول گفت وگو با ریش سفیدان روستا بودیم که عزیز با اصرار خودش را به میان جمع کشاند و خواست که مشکل خودش و سایر کودکان روستا را مطرح کند. از مدرسه ای گفت که در ۱۲ کیلومتری روستایشان قرار دارد و هر روز باید برای رسیدن به آن، ۱۲ کیلومتر را در گرما و سرما بدود و بعد از اتمام کلاس دوباره به خانه برگردد. می گفت: این مسیر را هر روز می دوم و اگر واقعا بدوم حدود ۲ ساعت طول می کشد تا به مدرسه برسم. این داستان مدرسه رفتن ما در سرما و گرماست. یک سرویس مدرسه به ما نمی دهند. خودتان یه نگاه بندازید ببینید چقدر کودک اینجاست. وضع همه همینه. من هر روز باید بدوم تا به مدرسه برسم، اما وقتی می رسم که معلم نصف درس را تدریس کرده و من جز اینکه در راه بودم، جوابی برای تأخیرم ندارم. از اینکه یارانه نمی گیرد می گوید و از دلیلش که نداشتن شناسنامه است. با این سن کمش، فرزند بزرگ خانواده ای ۷ نفره است که پدرش هم به دیل بیماری قادر به کار کردن نیست. برای گرفتن شناسنامه به هر اداره مربوط و غیرمربوط که لازم بوده در دوست محمد رفته است اما هنوز می دود... عزیز می گفت: به زاهدان هم نامه زده ام اما ۸ ماه است که بر من جوابی نیامده است. مجبوریم صدایمان را بلند کنیم و بگوییم آقا ما شناسنامه نداریم.. چه کار کنیم؟ نه یارانه می تونیم بگیریم، نه می دانم فردای من و آینده ام چه میشه؟ آمدیم و فردا گفتن از مدرسه برو بیرون، من چه کنم؟ نمی دانم این درسی که الان می خونم فردا قراره چه کاره بشم؟ من باید شناسنامه داشته باشم تا بدونم فردا می خوام چه کاره شوم. من که درس می خونم اگر فردا نتونم برای کشورم کاری کنم، چه فایده ای داره؟ بدون شناسنامه چه کار می تونم برای کشورم بکنم؟ کجای کشورم را می تونم آباد کنم؟ * کمیته امداد کمکی به شما نمیکنه؟ - کمیته امداد هم هیچ کمکی نکرده؛ میگن خودتون و پدرتون شناسنامه ندارید، فقط مادرتون شناسنامه داره که بازهم کاری نمیشه کرد.پدرم عمل کرده و خرج آن هم هست. نمی دانم چه کنم؟ مدرسه را رها کنم قطعا ضرر می کنم. کسی را هم ندارم به من خرجی بده. * الان خرجی شما رو کی میده؟ از اینور و اونور کمک می کنن.. اما بازهم خرجمون در نمیاد. نمی تونم هرکاری را انجام بدم. امسال کاری بود که واقعا سخت بود و به زور اونو انجام می دادم. انگشتانم تاول زده بود اما گفتم پدرم پیر است و چند برادر دارم و باید برای اونا کار کنم. اما کاری را هم انجام دهم که واقعا از خودم بیزار شدم؛ به هر حال مجبور بودم و ادامه دادم. * چند نفر دیگه این مشکل را دارن؟ وقتی خواست جواب این سوال را بدهد، ابتدا تصمیم گرفت با انگشت کسانی را که مشکل دارند، نشان دهد اما وقتی فهمید فقط دو نفر چنین مشکلی ندارند، گفت: غیر از این دو نفر همه همین وضع را دارن... شناسنامه ندارن و با مشکل درس خواندن روبه رو هستند.چیزی ندارند و یارانه هم نمی گیرند. بعد کودکی را نشان داد و گفت: استعداد عجیبی دارد اما او هم شناسنامه ندارد؛ فقط یک معلم برای ثواب و کار خیر به آنها درس می ده. با راه بلدمان به سمت روستاهای دیگر در حرکت بودیم که به روستای فراهی رسیدیم؛ روستا آنقدر خلوت بود که دخترکی تنها روی خرابه ای از یک دیوار نگرانمان کند و او هم با ترس به سمت خانه حرکت کند. اما حضور در کنار مادر و اطمینان خاطری که راه بلد به آنها داد، مهسای ۱۲ ساله را کمی آرام کرد اما همچنان برای پنهان کردن استرس و نشان دادن تمرکزش با انگشتانش بازی می کرد. مهسا از زندگی وسط بیابان و در روستایی می گفت که تنها دو خانواده داشت و تعداد اهالی آن به زور دو رقمی می شد. مهسا هم مانند بسیاری از کودکان روستاهای دیگر، مجبور بود برای درس خواندن به روستایی دورتر به نام بارانی برود. او هم دوست دارد در آینده معلم شود. مهتاب، دیگر مه پاره مادرش هم مانند مهسا برای کنترل حرف ها و تمرکز مقابل دوربین، با انگشتانش بازی می کند. می گوید روستای مان را کمتر دوست دارم، اینجا قبلا شلوغ تر بود و الان بیابان شده. اون وقت ها آدم زیاد بود. مهلا، خواهر کوچک مهتاب و مهسا، هم که خود را پشت چادر مادرش پنهان کرده، با شیرینی کودکانه اش می گوید هنوز ۲ سال دارد و به مدرسه نمی رود. شاید نداند که ۵ سال دیگر هم که موقع مدرسه رفتنش باشد، احتمالا مدرسه ای نباشد که بخواهد آموختن را از آنجا آغاز کند. عاصف و محمد و علی اصغر هم همین مشکل را دارند. هر روز به امید رسیدن به مدرسه و درس خواندنی می دوند که معلوم نیست فردا چه سرنوشتی در انتظارشان هست. روستا به روستا وضع همین است؛ کودکانی که به عادت و شیوه ای دیرینه که گویا رسم آنهاست، در کوچه و پشت بام ها روی پنجه پا نشسته اند و شاید خستگی یک هفته دویدن خانه تا مدرسه و مدرسه تا خانه را در می کنند. هرچند ما به خاطر نداشتن شناسنامه در ایرانی بودنشان تشکیک کرده ایم، اما آنها بدون شناسنامه هم به فکر آینده و آبادانی ایران هستند.
سه شنبه ، ۱۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جهان نیوز]
[مشاهده در: www.jahannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 63]
-
گوناگون
پربازدیدترینها