محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831446831
آسیب های سیاست خارجی
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: برای هر کشوری می توان این پرسش را مطرح کرد که سیاست خارجی آن چگونه تعیین می شود؟ البته می توان این سئوال را این گونه هم پرسید که سیاست خارجی را چه کسی تعیین می کند؟ این که جای چگونه را با چه کسی عوض کنیم بدان معناست که با دو نوع نظام سیاسی و دو ساز و کار تصمیم سازی مواجهیم. وقتی قرار باشد فقط یک فرد خاص برای سیاست خارجی تصمیم گیری کند و کسی حق اظهار نظر نداشته باشد ، مصداق خارجی اش می شود محمد رضا شاه پهلوی . یکی از محارم امریکایی شاه به نام “ای. بینز″ در کتاب خود با عنوان پادشاهی ایران در انتقال، می نویسد :…دیپلمات ها در تهران می دانند که سیاست خارجی به میزان زیادی در شخص شاه تجسم می یابد و ادامه می دهدکه:….شاه وزیر خارجه خودش است . در چنین نظامی نه فقط غیراز شاه کسی حق دخالت در تصمیم سازی در سیاست خارجی را نداشت، بلکه حتی وزارت خارجه هم فقط نقش کارگزار پیدا کرده بود و دیپلمات های آن در ارائه هر گونه ابتکاری که نقش کارشناسی در سیاست خارجی را داشته باشند با مانع روبرو می شدند. کیهان بین الملل مورخه شهریور ۱۳۵۱ از قول عباسعلی خلعتبری وزیر خارجه وقت می نویسد : … افتخار دارم که من سیاست خارجی ایران را اجرا می کنم.سیاست های کلی دولت شاهنشاهی توسط شاهنشاه تدوین می شود. لیکن در حکومت های مردمسالار تصمیم سازی در سیاست خارجی تابع روندی تعریف شده قانونی و طی مراحلی صورت می گیرد که شخص وزیر خارجه در آن دخیل است و به عنوان مجری سیاست خارجی ، هم در اجرا ی آن در مقابل مجلس پاسخگوست و هم وقتی تصمیمی با چنین سازو کاری اتخاذ شد فشارهای سیاسی داخلی یا خارجی نمی تواند آن را تغییر دهد. این پرسش بلافاصله مطرح می شود که اگر وزیر خارجه از قوه مجریه تعیین می شود، آیا دیگر قوا حق دخالت در تصمیم سازی سیاست خارجی را دارا هستند. پاسخ این است که در نظام های دارای قوه مقننه مستقل چون وزیر خارجه ودیگر وزرا با رای اعتماد مجلس قانونگذاری می توانند ایفای وظیفه کنند ، این نهاد ذکر شده در تفکیک قوا از طریق کمیسیون خارجی خود بر عملکرد وزیر خارجه نظارت می کندو در صورت ضرورت از او یا معاونانش در اموری که بی اطلاع است یا ابهام دارد توضیح می خواهد و نظرات کارشناسی خود را بیان می کند که وزیر خارجه نیز آنها را ملحوظ می دارد. خوشبختانه در جمهوری اسلامی نهاد های قانونی معینی تعریف شده که شکل گیری سیاست خارجی و تصمیم سازی در آن را به روشنی تعریف کرده است و وزیر خارجه ضمن داشتن آزادی عمل، قانوناً نیز پاسخگوست .با این حال برای داشتن یک سیاست خارجی پویا علاوه بر نهادهای قانونی حکومتی دخیل در تصمیم سازی و نظارت در سیاست خارجی، نباید نقش رسانه ها را نا دیده گرفت؛ زیرا این نهاد ها رابط بین مردم و حکومتند و به ویژه در دنیای کنونی می توانند نقش مثبتی ایفا کنند، به شرطی که اولا مستقلانه و جدای از منافع گروهی و حزبی به گونه ای عمل نکنند که وزارت خارجه را تضعیف کنند و مبلّغ دو صدایی در سیاست خارجی در خارج شوند و ثانیا این حق را برای وزارت خارجه محفوظ بدارند که تنها دستگاه مجری ، مسئول و سخنگوی سیاست خارجی، اوست. به برکت انقلاب اسلامی مردم ما و نمایندگان قانونی آنها و نهاد روحانیت از ابتدای پیروزی انقلاب از آنجا که حکومت را مردمی و از آن خود می دانند ، در شئون مختلف آن اظهار نظر کرده رسانه ها هم نظرات آنها را منعکس می کنند. خوشبختانه وزارت خارجه نیز این درک درست و این سعه صدر را داشته است که مسئولان آن برای تنویر افکار به روشنگری در سیاست های حاکم بر دستگاه دیپلماسی نظام همت گمارند. با این حال جای چند پرسش در این باره باقی می ماند: ۱…آیا وزارت خارجه که نوعا برای حفظ منافع ملی نباید کارش آشکار و اعلانی باشد به دلیل مردمی بودن حکومت، باید به صورت علنی و برای همه، تمامی کارهای خود را برملا کند و برای گوش ها و چشمانی که مترصد گردآوری اطلاعات پنهان نظام ما هستند ، خوراک رایگان تامین کند؟ ۲…آیا کسانی که به ضرورت در تصمیم سازی های سیاست خارجی حضور پیدا می کنند مجازند جدای از کانال وزارت خارجه اطلاع رسانی همگانی کنند؟ ۳…ایا کسانی که مورد وثوق مردمند ، مجازند به صرف احساس مسئولیت از تریبون های عمومی به گونه ای سخن بگویند که موضعگیری آنها برای سیاست خارجی ما مشکل بیافریند؟ ۴…با توجه به موقعیت جهانی کشور ما طبیعی است که مقامات خارجی در پاسخ به رسانه ها مطالبی در مورد کشور ما مطرح کنند که متقابلا باید به آنها پاسخ داده شود .چه کسی در این موارد باید جوابگویی کند و با توجه به این که در این زمینه همترازی در پاسخگویی باید رعایت شود وجواب ها باید با مسؤلیت شغلی پاسخ دهنده مربوط باشد، آیا هر کسی در هر مقامی و در هرمسؤلیتی مجاز به پاسخگویی است؟ ۵…با توجه به مسئولیتی که صدا و سیما و رسانه های مکتوب در اطلاع رسانی و تنویرافکار عمومی دارند، با لحاظ پرسش های فوق نقش آنها در موضوعات مربوط به سیاست خارجی چگونه تعریف می شود و آیا این رسانه ها مجازند با همان شیوه ای که در مورد سیاست داخلی کشور خود عمل می کنند به مسائل خارجی بپردازند؟ در جواب به پرسش های فوق هم می توان به شیوه رایج در کشورهای دارای سنت دراز مدت دیپلماسی خارجی اشاره کرد و هم با عنایت به ما وقع کشورمان نشان داد که آنچه در جریان است، در راستایی نیست که باید باشد. در ممالک فوق الذکر سیاست خارجی و عملکرد و جریان آن بیرون از صحنه سیاست داخلی است و دیپلمات ها نوعا در رسانه ها غایبند و حضور آنها در رسانه ها در زمانی است که رادیو تلویزیون یا مطبوعات از آنها سئوال می کنند.چنین امری بسیار نادر است که یک مقام غیر وزارت خارجه ای در مورد سیاست خارجی نظر بدهد و در این باره نه مقامات قضایی و نه مسئولان نظامی مطلقا در مسائل خارجی صحبت نمی کنند، ضمن این که در پشت صحنه در صورت ضرورت وزارت خارجه نظر آنها را طلب می کند و باز در این گونه کشور ها رئیس جمهوری و دولت سخنگوی خودشان را دارند و وزارت خارجه سخنگوی خودش را. لیکن حساب رسانه ها جداست و آنها اولا خبرنگار متخصص حوزه سیاست خارجی دارند و از طریق او هم از نظرات وزارت خارجه مطلع می شوند و هم این خبرنگاران نظرات اساتید و صاحبنظران سیاست خارجی را کسب و در کنار اظهارات وزیر خارجه یا سخنگوی او منتشر می کنند، به گونه ای که مردم خودشان بفهمند که با توجه به ما وقع چه کسی حرف درست را می زند.و باز در این گونه ممالک، رسانه ها در سیاست خارجی و کشور های خارجی ارائه تحلیل می کنند نه این که بر له یا علیه کشوری موضعگیری کنند و دست وزارت خارج کشورشان را در پوست گردو بگذارند. البته تحلیل های آنها نوعا مستند وداده های تحلیلی از منابع خبری خودشان است و اگر هم چنین نکنند و موجبات ناراحتی کشوری را فراهم کنند ، از آنجا که خود را سخنگوی حکومت نمی دانند ، می توان آنها را تعقیب قانونی کرد و دادگاه هم بنا به مستندات ارائه شده ممکن است آنها را محکوم و جریمه کند. حالا ممکن است گفته شود که مثلا پس چرا این همه مطالب خلاف در بعضی از این کشورها در مورد کشور ما نوشته شده است؟ پاسخش این است که هر جا بموقع و مستند و از مجرای کانال های مرسوم متداول اعتراض صورت گرفته در صورت خلاف بودن مطالب مندرج نشریه یا فرد خاطی نوعا محکوم و جریمه شده است. روال معمول در کشور ما در زمینه سیاست خارجی هنوز مسیر طبیعی خود را نیافته و هم بعضی از مسئولان و هم شماری از رسانه ها با موضعگیری های خود که نوعا هم از موضع احساس تکلیف و وظیفه است، به گونه ای عمل نکرده اند که بتوان گفت کمک کار سیاست خارجی یا وزارت خارجه ما بوده اند و بعضی از رسانه های ما هم که همه باید به آزادی بیان مسئولانه آنها احترام بگذارند، در مواردی خود را سخنگوی وزارت خارجه فرض کرده و مطالبی گفته یا نوشته اند که اگر قرار به پاسخگویی هم بود، مقامات مسئول به گونه ای دیگر و حسابشده تر جواب می دادند. البته در این باره وزارت خارجه هم که گرفتاری های خاص خود را دارد، باید بموقع اطلاع رسانی کند و هماهنگی های لازم را به عمل آورد. گر چه خوشبختانه سخنگوی محترم این وزارتخانه با رسانه ها رابطه مستمر دارد و وزیر پرتوان خارجه ما هم تا حد ممکن در مواقع مختلف روشنگری می کند، با این حال هم جلسات هماهنگی با رسانه ها باید گسترده تر و در سطوح مختلف باشد و هم اطلاع رسانی های ضروری به رسانه ها باید بهنگام تر باشد و رسانه ها هم باید به این مهم عنایت کنند که اگر در موردی و کشوری ابهامی دارند پیش از قلم زدن از طریق سخنگوی محترم رفع ابهام کنند. نکته دیگر اینکه اگر در کشور ما همه می توانند در همه مسائل اظهار نظر کنند ؛آیا رسانه ها نباید در درج مطالب الاهم فی الاهم کنند و به این نکته امعان نظر داشته باشند که مندرجات یا نظرات آنها در مورد دیگر کشورها توسط رادیو و تلویزیون های خارجی مونیتور می شود و در مواقع لزوم می تواند علیه کشور ما و از سوی دشمنان کشور ما بعنوان سند ارائه شود. البته روال معمول در وزارت خارجه ما این است که در موقع اعتراض سفرا یامقامات خارجی ، به مندرجات مطبوعات و مطالب مطروحه در صدا و سیما، گفته می شود که در ایران رسانه ها آزادند و سخنگوی سیاست خارجی دولت ما هم نیستند با این حال باید رسانه های ما این را بدانند که ممکن است مقابله به مثل صورت گیرد و علیه کشور ما یا مقامات عالی ما در رسانه های کشور معترض مطالب مشابه نوشته شود که به تیرگی روابط خارجی بینجامد. یا مثلا ممکن است بعضی از مقامات نظامی ما به ضرورت وبرای حوزه فرماندهی خود به نقل مطالبی بپردازند که انتشار آنها به صورت باز و فراگیر برای سیاست خارجی ما مشکل زا و از نظر دیگران دخالت در امور داخلی آنها تلقی شود. به نظر می رسد در این باره هم سخنگوی محترم باید بیان حساسیت کند و برای عزیزان نظامی ما اطلاع رسانی لازم را به عمل آورد. بلاخره ما در دنیای سرعت انتقال اطلاعات به سر می بریم و با توجه به این که در کشور ما خبرنگاران و خبرگزاری های خارجی به صورت قانونی فعالیت می کنند ، انتقال مندرجات و نقل قول های رسانه های ما قسمتی از کارهای روزانه آنهاست . به علاوه با توجه به شبکه های اجتمایی متعدد فعال از خطبه های نماز جمعه تهران و شهرستان ها گرفته تا مصاحبه های گوناگون، همزمان در دنیا منتشر می شود. اگر نمی خواهیم دیگران در مورد کشور ما مطالب خلاف بنویسند و اگر نمی خواهیم که دیگران به مقامات بلند پایه ما توهین کنند نباید بگونه ای بنویسیم یا سخن بگوییم که به آنها بهانه بدهیم و برای دستگاه دیپلماسی خود گرفتاری ایجاد کنیم. نکته پایانی این که بعضی از رسانه های ما باید این عنایت را داشته باشند که اگر آنها به درستی و مستند و بهنگام خبرهای حوزه سیاست خارجی را منتشر نکنند به رونق بازار رسانه های فارسی زبان خارجی کمک کرده اند. برای مثال در جریان مذاکرات هسته ای در ژنو و وین شبکه های فارسی زبان خارجی با به کارگیری چندین خبرنگار و مفسر و دوربین و فیلم بردار لحظه به لحظه و بمدت چند شبانه روز اخبار مذاکرات را پوشش می دادند ، در حالی که صدا و سیمای ما به روال عادی برنامه های جاری خود را پخش می کرد و در حالیکه میلیون ها هم وطن ما گوش به زنگ بودند تا از منابع خبری خودمان کسب اطلاع کنند نحوه عمل صدا و سیما دور از انتظار و غیر طبیعی بود. در شرایط کنونی منطقه ما و جهان اگر از وزارت خارجه این انتظار را داریم که در شان و منزلت ایران اسلامی عمل کند و حافظ منافع ملی جمهوری اسلای باشد همه ما متقابلا باید بدانیم که در اجرای تصمیمات جمعی سیاست خارجی نظام معاضدت جمعی لازم است و همه باید در آنچه به سیاست خارجی مربوط می شود یار شاطر وزارت خارجه باشیم، نه بار خاطر.
یکشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها