محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830097687
پیشکسوت وزنه برداری ایران: از تپه های هفتکل به المپیک رم رسیدم
واضح آرشیو وب فارسی:هفتکل ندا: منگشتی امیریان پیشکسوت وزنه برداری گفت: به هفتکل هم بسیار علاقه مند هستم و حتی می گویم ”از تَل عاشقی به رم رسیدم“؛من آن زمان پس از تمریناتم برای خستگی در کردن روی تپه ای در هفتکل می نشستم و از همین تپه به المپیک رم رسیدم. به گزارش خبرگزاری ندای هفتکل ، منگشتی امیریان، دوران کودکی سختی را پشت سر گذاشت، تنها هفت سال داشت که پدرش را از دست داد و نان آور خانه شد. برای امرار معاش خانواده اش هر کاری؛ از توپ جمع کنی گرفته تا نگهبانی، انجام داد. او که بار سنگین مسوولیت یک خانواده را بر دوش می کشید، در یکی از روزهای دوران نوجوانی اش به طور اتفاقی به رشته وزنه برداری علاقه مند شد ولی موانعی اجازه ورود او به این رشته را ندادند. او در راه رسیدن به هدف و علاقه اش، مشقت های بسیاری کشید و در نهایت، درب سالن وزنه برداری را به روی خود باز دید و شد "منگشتی امیریان " قهرمان آسیا... او با پشتکار فراوانش؛ حضور در المپیک و مسابقات جهانی و تورنمنت های مختلف را تجربه کرد. مشروح گفتگو با این پیشکسوت ورزشی ایران را در ادامه بخوانید. * لطفا در ابتدا خودتان را معرفی کنید. منگشتی امیریان هستم. در سال 1318 در هفتکل به دنیا آمدم. هفت ساله بودم که پدرم را از دست دادم و بعد از فوت او، من مسوولیت امور خانه و خانواده را بر عهده گرفتم. *حتما دوران و مسوولیت سختی را باوجود سن کم داشتید؟ بله، دوران کودکی سختی داشتم و از هفت سالگی کار کردم و زحمت کشیدم تا خانواده ام را اداره کنم. آن زمان جنگ جهانی دوم هم بود و البته در آن شرایطی که ما داشتیم، دو دایی ام که در شهرستان رامهرمز ساکن بودند، از نظر تامین مواد غذایی به ما کمک می کردند. * در آن دوران سخت، ورزش چگونه وارد زندگی شما شد؟ به ورزش علاقه بسیاری داشتم و در ابتدا به عنوان توپ جمع کن در باشگاه خیام هفتکل با حقوقی اندک مشغول به فعالیت شدم تا از طریق آن بتوانم مخارج خانواده ام را تامین کنم. آن زمان با سختی های بسیار دست و پنجه نرم می کردم و فعالیت های بسیاری برای تامین مخارج خانواده ام انجام می دادم. یادم هست روزی آقای عطارزاده، مسوول امور اداری شرکت نفت، جایی که در آن جا به عنوان کارگر مشغول به فعالیت شده بودم، از من خواست تا مقداری وسیله به خانه اش ببرم، زمانی که به خانه او رسیدم، دیدم تعدادی از بچه ها مشغول تمرین وزنه برداری هستند. زمانی که نزدیک رفتم تا به وزنه ها دست بزنم، آن ها با هشدار به من گفتند که "بچه به وزنه ها دست نزن!". از آن روز بود که از این رشته خوشم آمد. آن زمان نفراتی بودند که در باشگاه نیرو هفتکل زیر نظر مرحوم نادر حیدری به وزنه برداری مشغول بودند و یادم هست هر وقت من می خواستم به آن جا وارد شوم، آن ها مانع من می شدند. *علت این که به شما اجازه ورود به آن باشگاه را نمی دادند چه بود؟ آن زمان برادرم که فوتبالیست بود، در یکی از تمرینات زمین خورد و آسیب دید. بر اثر این آسیب دیدگی دنده اش شکست و سیاه شد و بعد به عنوان مَسلول (گرفتار مرض سل) به تهران منتقل شد و به همین دلیل من را هم به جایی راه نمی دادند و می گفتند تو هم سل داری و ممکن که ما هم بیمار شویم. در هر صورت آن زمان آرزو داشتم که من را به داخل آن سالن راه دهند اما هر زمان که می رفتم مسوول سالن مرا بیرون می کرد. * این برخوردها شما را برای فعالیت در رشته مورد علاقه تان دل زده نکرد؟ خیر، دل زده و خسته نشدم، آن زمان نزدیک به 15 سال داشتم که به عنوان نگهبان چاه های نفت شرکت نفت، مشغول به کار شدم. یادم هست که آن زمان سر کار، بیکار نمی نشستم و لوله ها را بالای سرم می بردم، چرا که به رشته وزنه برداری بسیار علاقه داشتم. * بالاخره توانستید به آن باشگاه راه پیدا کنید؟ بعد از این شغلم، من نگهبان بَنگله های (خانه های) پایین هفتکل شدم. در یکی از شب های آن روز، عده ای می خواستند به آنجا دستبرد بزنند که من مانع از این کار شدم. روز بعد از این اتفاق، مسوول امور اداری شرکت نفت، من را خواست و گفت دوست داری بابت این کارت چه کاری برای تو انجام دهم؟ من هم به او گفتم لطفا کاری کنید که من را به باشگاه نیرو (همان باشگاهی که من را به داخل آن راه نمی دادند) راه دهند و این گونه شد که توانستم به آن باشگاه راه پیدا کنم. *پس با تلاش بسیار بالاخره وارد سالن آرزوهای تان شدید! بله، وارد آن سالن شدم و کارم را زیر نظر آقای حیدری آغاز کردم. زمانی که به سالن رفتم به سمت وزنه ای که حدودا 70 کیلوگرم بود، رفتم و چندین بار آن را بالای سرم بردم. بالاخره سال 1332 بود که کارم را در این رشته آغاز کردم و با جدیت تمرین می کردم. *حاصل این همه سخت تمرین کردن، چه زمانی خود را نشان داد؟ سال 1333 بود که در یک مسابقه داخلی که در شهرستان هفتکل برگزار شد، در وزن 82.5 کیلوگرم به مقام قهرمانی رسیدم و توانستم مورد توجه مسوولان شهرستان قرار بگیرم. در سال 1334 بود که در یک مسابقه استانی که در اهواز برگزار شد، شرکت کردم و عنوان دوم را به دست آوردم، البته مدت زمان تمرینی ام کم بود. پس از آن هم تمرینات سختی را برای رسیدن به آمادگی انجام دادم و آن قدر سخت تمرین کردم تا به اوج آمادگی رسیدم. هدفم را هم این گذاشته بودم که در مسابقات بعدی استان، به قهرمانی برسم. * به هدف تان رسیدید؟ بله، سال 1335 با بدنی آماده و ورزیده و با انگیزه ای مضاعف، در مسابقات استانی شرکت کردم و توانستم عنوان قهرمانی را به دست آورم و همراه با تیم استان در مسابقات کشوری نیز حضور پیدا کردم و قهرمان ایران شدم. *از حس و حال آن موقع مردم شهرستان هفتکل که شما را به عنوان یک قهرمان در کنار خود داشتند هم بگویید. یادم هست زمانی که به شهرستانم برگشتم، همه، حتی قصاب های محله مان هم به استقبالم آمدند و این استقبال آن ها انگیزه ام را برای ادامه کار بیشتر کرد و من هدفم را بر این گذاشتم تا رکورد سیدجلال منصوری که نفر برتر تیم ملی ایران در وزن خودم بود را بزنم. سال 1336 بود که در مسابقات استانی که بین مناطق نفت خیز هفتکل، مسجدسلیمان، نفت سفید، لالی، آغاجاری و اهواز بود، به قهرمانی رسیدم. *با توجه به مدت زمانی که برای ورزش می گذاشتید، از شغلی که داشتید فاصله نگرفتید؟ خیر، آن زمان اگرچه حقوقم افزایش پیدا کرده بود ولی همچنان یک نگهبان بودم. در همان روزها بود که یک روز عده ای از بزرگان شرکت نفت از من خواستند که از هفتکل به مسجدسلیمان بروم و در آنجا به عنوان مسوول امور ورزش شرکت نفت این شهرستان مشغول به فعالیت شوم که من هم رفتم ولی با وجود این که یک کار اداری داشتم، وزنه برداری را رها نکردم و با پشتکار، کارم را ادامه دادم. *اشاره کردید که پس از قهرمانی در کشور به فکر پشت سر گذاشتن جلال منصوری نفر برتر تیم ملی بودید، به هدف تان هم رسیدید؟ در سال 1337 و 1338 توانستم قهرمان ایران شوم و در نهایت هم در سال 1339 با ثبت رکورد 415 کیلوگرم، جلال منصوری را که نایب قهرمان جهان بود، پشت سر گذاشتم و ضمن کسب عنوان قهرمانی کشور توانستم به اردوی تیم ملی راه پیدا کنم و در نهایت هم موفق به پوشیدن پیراهن تیم ملی شدم. *از اولین مسابقات تان همراه با تیم ملی هم بگویید. سال 1959 میلادی در مسابقات جهانی لهستان شرکت کردم و عنوان پنجمی دسته 90 کیلوگرم را به دست آوردم و توانستم مجوز شرکت در رقابت های المپیک 1960 میلادی رم را هم کسب کنم. در المپیک نیز عنوان هفتمی را به دست آوردم و بسیار مورد توجه و استقبال قرار گرفتم. من کارم را ادامه دادم و در سال های 41، 42 و 43 در مسابقات کشوری به مقام قهرمانی رسیدم و سال 44 نیز در مسابقات جهانی مجددا پنجم و در آسیا قهرمان شدم. در مسابقات آسیایی نیز به عنوان فنی ترین وزنه بردار انتخاب شدم. من طی این دوران، 10 مدال طلای ایران، یک نشان طلای آسیا، دو مقام پنجمی جهان، یک عنوان هفتمی المپیک و چندین مدال طلا و نقره تورنمت های ارمنستان، تفلیس، باکو و مسکو را به دست آوردم. *خاطره جالبی هم از دوران ورزشی تان دارید؟ زمانی که به مسابقات المپیک رفتم به صورت ناگهانی متوجه شدم که من ساعت 17 باید مسابقه بدهم و بعد از محل اقامت مان خودم را سریع به دهکده مسابقات رساندم. وقتی وزن کشی کردم، متوجه شدم که یک کیلو و 500 گرم اضافه وزن دارم و آن موقع من را آن قدر دور استادیوم دواندند که روی پایم زخم شد. بالاخره در مسابقات شرکت کردم و هفتم شدم. من آن عنوانی که باید به دست می آوردم را به خاطر وزنی که کم کردم، به دست نیاوردم، البته پس از المپیک ناامید نشدم. این مقام برای من که یک کارگرزاده بودم، خیلی با ارزش بود. *از ورزش گفتید اما از درس و مدرسه چیزی نگفتید. آن زمان سوادی نداشتم ولی بعد از این که از المپیک برگشتم آقای مرتضی پور که آن زمان کمک بسیاری به ورزش مسجدسلیمان داشت، به من گفت که با من تماس گرفته اند و خواسته اند که تکلیف تو را در خصوص کارمند شدنت مشخص کنم ولی تو سواد نداری و باید حداقل مدرک ششم ابتدایی را داشته باشی. آن زمان مرحوم بهمن مطلق که خود از وزنه برداران نام دار شهرستان مسجدسلیمان بود و ریاست دبیرستان سینای چشمه علی را بر عهده داشت، بسیار به من کمک کرد تا در کلاس های شبانه ثبت نام کنم و در نهایت هم توانستم مدرک ششم ابتدایی ام را بگیرم و کارمند شرکت نفت شوم و همین هم عاملی شد تا با علاقه ای مضاعف، ورزش را ادامه دهم. *چه زمانی ازدواج کردید؟ سال 1336 یا 1338 ازدواج کردم و حاصل زندگی من و همسرم، سه فرزند دختر و دو فرزند پسر است. علیرضا یکی از پسرانم قهرمان شنا و واترپلو ایران و آسیا است و اکنون نیز مربی تیم ملی واترپلو ساحلی ایران می باشد. به جز یکی از دخترانم که ساکن تهران است، مابقی فرزندانم و همسرم خارج از کشور ساکن هستند و اکنون خودم به تنهایی در اهواز زندگی می کنم. *پس چرا شما به خارج از کشور نرفتید؟ خواهرزاده ام همیشه به من می گوید که تو هم به خارج برو و پیش فرزندانت باش و چرا این جا مانده ای؟ اما من دوست ندارم این جا را رها کنم. *سفرهای بسیار برای شرکت در مسابقات و دوری از خانواده، آیا شرایط شما برای ادامه کار را سخت نمی کرد؟ پس از کسب مقام قهرمانی آسیا و با توجه به این که نیاز بود بیشتر در کنار خانواده ام باشم، وزنه برداری را کنار گذاشتم و با دنیای وزنه برداری خداحافظی کردم، البته برای خداحافظی مجبور شدم یک بهانه هم بیاورم؛ بیشتر به خاطر دوری از خانواده و کارم با توجه به این که مسوول امور ورزش شرکت نفت بودم و همچنین برای این که راه را برای جوانان باز کنم، گفتم که به مسوولان بگویید که امیریان ناراحتی کلیه دارد و نمی تواند دیگر در مسابقات شرکت کند. *یعنی دیگر کاملا وزنه برداری را کنار گذاشتید؟ خیر، پس از کنار رفتن از این رشته به عنوان بازیکن، مسوول ایجاد تحول در وزنه برداری مسجدسلیمان شدم و پس از این که کارم از این شهرستان به اهواز انتقال داده شد، مسوول هیات استان شدم. زمانی که جنگ شروع شد، خیلی ها از استان رفتند و البته آن هایی که مسوول بودند و می توانستند کاری انجام دهند، ماندند و من هم در استان ماندم و به جبهه جنگ کمک کردم. من آن موقع مسوول وزنه برداری خوزستان بودم و نگذاشتم این رشته در استان از بین برود. هشت سال وزنه برداری خوزستان را حفظ کردم و ضمن این که نگذاشتم از بین برود، قهرمان آسیا و جهان هم تحویل دادم. پس از من هم نفرات دیگری آمدند و مسوول هیات شدند. اکنون هم من در کنار آن ها فعالیت می کنم و داور درجه یک فدراسیون و عضو هیات ژوری مسابقات هستم. *وضعیت فعلی وزنه برداری خوزستان را چطور می بینید؟ من اولین نفری هستم که راه المپیک و همچنین مسابقات جهانی و آسیایی را به استان خوزستان باز کردم. بعد از من هم علیرضا کاظمی نژاد توانست در رده نوجوانان قهرمان المپیک شود و پس از او هم نواب نصیرشلال در رده سنی بزرگسالان صاحب نشان نقره المپیک شد. اکنون هم خوشحالم که در کنار فرزندانم از جمله علیرضا قریشی که رییس فعلی هیات استان و نفر سوم آسیا است، فعالیت می کنم. قریشی، وزنه برداری خوزستان را رونق بخشیده و آینده نگر است. او ارتباطات خوبی دارد و تحصیلکرده است و علمی کار می کند. قریشی و همکارانش به فکر آینده و رسیدن به المپیک هستند. در هر صورت وضعیت این رشته در استان بسیار خوب است و ما نواب نصیرشلال را هم داریم که المپیک رو است. *وزنه برداری کشور را پس از روی کار آمدن آقای مرادی به عنوان رییس فدراسیون چگونه می بینید؟ به نظرم او خوب کار می کند و با آمدنش تحولات بسیار خوبی در وزنه برداری ایجاد کرده، ضمن این که همدلی نیز بیشتر شده است. *از مرحوم بهمن مطلق، پیشکسوت وزنه برداری استان که چند ماه پیش فوت شدند هم بگویید. مطلق را برادر تنی خودم می دانم. زمانی که از هفتکل به مسجدسلیمان رفتم، پیش از این که متاهل شوم به خانه او رفت و آمد داشتم. فکر می کنم هم سن و سال هم بودیم. او نیز زحمات بسیاری برای این رشته کشید و در وزن 60 کیلوگرم قهرمان ایران شد. باید از مرحوم محمدزمان مهمدی که زحمات بسیاری برای این رشته در سطح مسجدسلیمان کشید هم یادی کنم. مهمدی علاوه بر وزنه برداری در رشته های پرورش اندام و پاورلیفتینگ هم بسیار زحمت کشید و کارهای بسیاری انجام داد و امیدوارم روحش شاد باشد. *اکنون چه انتظاری از مسوولان دارید؟ انتظار دارم به دیدن امیریانی که این همه عنوان کسب کرده است، بیایند و ببینند او در چه حالی است و این برای من کافی است. 8، 9 ماه پیش، زمین خوردم و دستم شکست و اکنون در دستم پلاتین گذاشته شده است و شرایط دستم به صورتی است که نمی توانم برای شستن صورتم دستم را بالا بیاورم، البته آن موقع به عیادتم آمدند ولی اکنون هم انتظار دارم که احوالم را بپرسند و به دیدنم بیایند. البته فردا روزی؛ یعنی 20 سال دیگر که مُردم، همه به دیدارم می آیند. (با خنده) *آقای امیریان، معنی نام تان (منگشتی) چیست؟ منگشتی یک اسم بختیاری است. کوهی بسیار بزرگ در میان کوه های بختیاری است که نزدیک امامزاده ای به نام شاه منگشت است. منگشت به معنی شکست خورده است؛ البته بر خلاف اسمم، زندگی ورزشی موفقی داشتم. *صحبت پایانی... من هر چه دارم از مسجدسلیمان دارم و هیچ وقت زحمات و علاقه مندی مسجدسلیمانی ها را فراموش نمی کنم. آن موقع با توجه به عملکردم، بسیار مورد توجه مسوولان شرکت نفت این شهرستان قرار گرفتم و هیچ وقت توجه و محبت آن ها را فراموش نخواهم کرد. به هفتکل هم بسیار علاقه مند هستم و حتی می گویم ”از تَل عاشقی به رم رسیدم"؛ تَل به معنی تپه است و من آن زمان پس از تمریناتم برای خستگی در کردن روی تپه ای در هفتکل می نشستم و از همین تپه به المپیک رم رسیدم. ایسنا
جمعه ، ۱۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هفتکل ندا]
[مشاهده در: www.nedaehaftkel.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها