تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816429418
7عامل مرگبار برای فضانوردان
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>فضا، اقیانوس بی پایانی از خلاء که خانه ی آبی ما را احاطه کرده و با فاصله های غیر قابل تصور ما را از شگفتی های عظیم سایر کاینات و اجرام آسمانی جدا کرده است.به گزارش شفا آنلاین ، فضا، اقیانوس بی پایانی از خلاء که خانه ی آبی ما را احاطه کرده و با فاصله های غیر قابل تصور ما را از شگفتی های عظیم سایر کاینات و اجرام آسمانی جدا کرده است. با این حال فضا در عین جذابیت و شگفت انگیز بودن می تواند به همان اندازه کشنده و بی رحم باشد. هفت مورد از کارهایی که انجام آن در فضا کشنده خواهد بود را بررسی می کنیم. کارل ساگان (Carl Sagan) دانشمند زمینه ی نجوم و معلم برنامه ی آموزشی بیل نای (Bill Nye) اعلام کرده بود که ژرفای فضا از اقیانوس هایی که اجدادمان در قرون گذشته به دنبال پیمودن آن ها بودند بیشتر نیست. شاید گفته ی او تا حدی درست باشد. چون ما در حال حاضر به ماه سفر کرده ایم، به دوردست ترین نقاط منظومه ی شمسی و فضای بین ستاره ای، ماهواره فرستاده ایم و هم اکنون هم در تلاش برای ایجاد امکان زندگی دایمی در مریخ هستیم. اما باید کمی واقع بین تر بود. به نظر می رسد که خلا برای سلامتی انسان بسیار مضر است، مخصوصا وقتی که لباس فضانوردی چند میلیون دلاری خود را همراه نداشته باشید. در این جا می خواهیم به مواردی که ممکن است به مرگ یک فضانورد در فضا منجر شود نگاهی بیندازیم. ۷- مراحل اولیه سفر فضایی با موشک در گام اول برای رفتن به فضا، شما باید درون یک محفظه ی آلومینیمی (که فقط کمی بزرگ تر از حجم بدن شماست) به همراه دو نفر همراه و مقداری غذای منجمد و خشک از پیش تهیه شده قرار بگیرید. این محفظه روی دو میلیون کیلوگرم مواد منفجره قرار دارد که توسط یک همکار خبره در یک پناهگاه زیرزمینی در فاصله ی چند کیلومتری از سکوی پرتاب مشتعل می شود. نتیجه ی این کار، پرتاب شما به فضا با استفاده ی از یک نیروی واکنشی کنترل شده با سرعت حدود ۲۸۸۰۰ کیلومتربرساعت در یک بازه ی ۱۰ دقیقه ای نفس گیر خواهد بود. فقط صدای حاصل از این انفجار برای از بین بردن هرچیزی در محدوده ی انفجار کافی است. این صدا می تواند به آسمان خراش های موجود در منطقه هم آسیب برساند. توصیه می کنیم حتما از یک گوش گیر مناسب استفاده کنید! علاوه بر این، شما در مسیر خود به سمت بالا تحت تاثیر نیروی گرانش بزرگی به اندازه ی سه واحد گرانش قرار می گیرید. این نیرو آزار دهنده و ناخوشایند است. اما در صورت گذراندن دوره های بدنسازی و آمادگی جسمانی ویژه که تحت نظر آژانس فضایی و به اجبار باید بگذرانید، این نیروها خطر جانی برای شما نخواهند داشت. احتمال بروز خطاهای پیش بینی نشده در این مرحله بسیار فراوان است. مثلا فاجعه ی فضاپیمای چلنجر (Challenger) که پس از پرتاب دچار سانحه شد یکی از تلخ ترین حوادث تاریخ فضانوردی است. این حادثه نشان می دهد که فضانوردان و کاوشگران شجاعی که برای این کار انتخاب می شوند تا چه اندازه در معرض حوادث و خطرات گوناگون هستند. ۶- زباله های فضایی اوایل سال ۲۰۰۷، از سکوی پرتاب Xinchang در چین، یک موشک چند مرحله ای به فضا پرتاب شد. این موشک ۷۵۰ کیلوگرمی کشنده با یک ماهواره ی کاملا نرمال هواشناسی که با سرعت ۸ کیلومتر بر ساعت در مدارش به دور زمین در حال چرخش بود برخورد کرد. این ماهواره بعد از برخورد محو شد. متاسفانه آنجا دوربینی نبود تا این رویداد نادر و عجیب را ثبت کند. برخلاف ظاهر هیجان انگیزش این قضیه اصلا جالب نیست. نابود کردن ماهواره ها به این شکل در فضا حتی اگر متعلق به همان سازمان پرتاب کننده ی موشک باشد، کار احمقانه ای است. این برخورد به تنهایی حدود۱۵۰۰۰۰ تکه زباله ی فضایی سرگردان را در فضای اطراف زمین پراکنده کرد. بیش از ۲۳۰۰ قطعه از این زباله ها اندازه ای بزرگ تر از یک توپ گلف دارند و همه ی آن ها با سرعتی تقریبا ۲۰ برابر سرعت یک گلوله ی تفنگ در حال شلیک دور زمین در حرکت اند. اگر فیلم جاذبه را دیده باشید نیازی به گفتن نیست که در صورت برخورد یکی از این تکه ها با سفینه ها چه فاجعه ای پیش می آید. ممکن است تعجب کنید، اما واقعیت این است که هیچ کس نمی داند چه تعداد زباله ی فضایی وجود دارد. تخمین زده می شود که میلیون ها زباله ی فضایی موجود باشد. حتی ذره های ریز رنگ هم با چنین سرعت بالایی می تواند باعث نابودی فضاپیما ها شوند. مشکل اصلی این است که این پرتابه های سرگردان قابل ردیابی و کنترل نیستند و در حقیقت تصادف های گاه و بی گاه با این زباله های فضایی اجتناب ناپذیر خواهد بود. ۵- ورزش نکردن آیا روزهایی بوده که حس کنید ورزش کردن کار بسیار سخت و جسورانه ای است؟ اگر جواب مثبت است می توانیم بگوییم که شما برای زندگی فضایی مناسب نیستید. بی وزنی در فضا سیستم بدن شما را سردرگم می کند. بدن توانایی تشخیص پر شدن مثانه را ندارد. اندازه مردمک چشم ها تغییر می کند. و از آن جایی که شما نیازی به نگه داشتن وزن خودتان ندارید، ماهیچه های بدن در همان هفته ی اول ۲۰ درصد کم حجم تر می شوند. مورد آخر کمی عجیب به نظر می رسد ولی واقعیت دارد. اگر بخواهید در باشگاه این مقدار وزن کم کنید مسلما بیشتر از یک هفته طول خواهد کشید! در روی کره ی زمین حتی اگر ورزش هم نکنید و فعالیت های فیزیکی شما خیلی محدود مثلا در حد پیمودن فاصله ی کوتاه اتاق نشیمن تا یخچال در آشپزخانه هم باشد، همین فعالیت کم هم روی بدن شما تاثیر دارد و قلب شما متناسب با این فعالیت کم در حال تنظیم پمپاژ خون و گردش آن در میان سرخرگ ها و سیاهرگ ها و همچنین تلاش برای حفظ تناسب کلی بدن خواهد بود. با کمی اغماض حتی شاید بتوان گفت همین فعالیت فیزیکی کم می تواند بر روند بازسازی استخوان ها تاثیر داشته باشد. گرانش در تنظیم بدن نقش مهمی دارد. در فضا نیازی نیست که قلب شما خون را به سمت بالا پمپاژ کند تا به مغزتان خون برسد. چون در فضا قرار گرفتن به سمت بالا مفهومی ندارد. بدن شما نیازی به حفظ شکل خاصش ندارد. چون قرار نیست روی پای خود بایستید و عملا نیازی به حفظ شکل بدن خود مانند کره ی زمین ندارید. وقتی همه چیز بی وزن باشد استخوان ها نیازی به حفظ وزن بدن ندارند و بعد از مدتی بازسازی آن ها با اخلال مواجه می شود و اصطلاحا دچار نوعی پوکی استخوان فضایی می شوند. وقتی در فضا می مانید این اتفاق چندان هم ناخوشایند نیست. اما وقتی به زمین برگردید خواهید فهمید که گرانش زمین برای بدن شما بیش از حد محدودیت ایجاد می کند. قلب شما ضعیف تر شده و توانایی پمپاژ خون به دست و پاهایتان را ندارد. استخوان هایتان هم مثل سابق توانایی نگه داری وزن ماهیچه هایتان را نخواهد داشت و اگر با این وضعیت مقابله نکنید سرانجام کشنده خواهد بود. بنابراین ورزش در فضا لازم است. فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی روزانه دوساعت ورزش می کنند که این مقدار با ساعات ورزش ورزشکاران نیمه حرفه ای برابری می کند. ۴- خورشید روی کره ی زمین و به علت وجود میدان مغناطیسی حول زمین، ما از پرتو های کیهانی و تابش های خورشیدی در امان هستیم. بدون وجود این میدان مغناطیسی، ذرات پر انرژی کیهانی می توانند به راحتی به اتمسفر زمین و اقیانوس ها نفوذ کرده و کره ی زمین را تحت تاثیر قرار دهند. در این صورت ظاهر سیاره ی زمین چیزی همانند مریخ بود. منشا این تابش، واکنش های هسته ای است که در خورشید رخ می دهد. این واکنش ها سرانجام به تولید فوتون و سایر ذرات پرانرژی منجر می شود. این تابش شما را به هالک یا موجودی شبیه آن تبدیل نمی کند. با این حال تابش می تواند DNA شما را یونیزه کرده و در صورت کنترل نشدن مقدار نور باعث سرطان خواهد شد. البته اغلب فضانوردان قرار گرفتن در معرض تابش نور را کنترل می کنند. اما در هر حال اگر به مدت طولانی در فضا بمانید لنفوسیت های شما آسیب دیده و در نتیجه ایمنی بدن شما کم تر خواهد شد. یک نکته جالب این است که فضانوردان می گویند در فضا وقتی چشم هایشان را می بندید صفحه ای سیاه می بینید که رویش نقطه های سفید کوچکی وجود دارد. همان منظره ای که شب ها و موقع نگاه کردن به آسمان می بینیم. احتمالا دلیل این پدیده همان پرتو های کیهانی هستند که از عصب بینایی بدن هم عبور می کنند. ۳- خلا این پدیده را معمولا در فیلم ها دیده اید. این امر که در خلا چه اتفاقی برای بدن انسان می افتد همیشه مورد بحث بوده است. اول باید دو موضوع را روشن کنیم: نخست این که شما به هیچ وجه تا سرحد مرگ منجمد نمی شوید. البته فضا سرد است، تا هر اندازه که فکر کنید سرد است. اما از طرفی خلاء هم دارد، یعنی برای انتقال گرما از بدنتان نیاز به ماده داریم و در فضا عملا ماده ای وجود ندارد. پس می توان گفت در فضا بدنتان خیلی سریع سرد نمی شود. دوم اینکه شما منفجر نمی شوید، درست است که روی سطح زمین فشار هوا روی بدنتان اعمال می شود ولی در فضا فشار وجود ندارد و فشار داخلی بدنتان سعی در متلاشی کردن بدنتان دارد اما در عمل این فشار به قدری نیست که پیوند های شیمیایی بدنتان را از هم جدا کند. در وهله ی سوم و به همان دلیلی که پیش تر گفتیم، خون شما جوش نخواهد آمد. چون پوست تان برای نگه داشتن بدنتان به حد کافی قوی است و تمام محتویات و اعضای درون بدنتان به عنوان یک سیستم بسته در نظر گرفته می شوند که توسط پوست بیرونی در مقابل خلاء بیرون حفاظت می شود. در حقیقت فشار درون بدنتان همان مقدار روی زمین خواهد بود و تغییری نخواهد کرد. اما یک مسئله وجود دارد. هوای موجود در شش ها و سیستم گوارشی بدنتان که جزو این سیستم بسته نیست بلافاصله از نزدیک ترین منفذ ممکن به بیرون درز خواهد کرد و در نتیجه منجر به خفگی می شود. با این حال اگر فرد بتواند ۱۰ ثانیه زنده بماند، شاهد اتفاقات عجیب تری خواهد بود. به خاطر نبود فشار در خلاء نقطه ی جوش آب در حدود صفر کلوین است. یعنی بزاق دهان شما و قطرات اشک چشم ها و رطوبت موجود در شش های شما که اکنون خالی از هوا هستند شروع به جوشیدن کرده و بخارش به فضای خلاء وارد خواهد شد. در ادامه تغییرات وحشتناک تری هم انجام می شود که از گفتنشان پرهیز می کنیم. شاید بهتر باشد بعضی نکات در این باره مورد بحث قرار نگیرند. ۲- رفتن به مکان های بسیار دوردست در آغاز مقاله هم گفتیم که فضا خیلی بیش از حد بزرگ است. ما امروزه می توانیم به دقت بگوییم که ستاره ی آلفاسنتوری یا کهکشان آندرومدا در چه فاصله ای از زمین هستند. واقعا مقادیر این فواصل خارج از درک و تصور انسان است مثلا نزدیک ترین منظومه ی نزدیک منظومه ی شمسی فاصله اش به اندازه ی ۴.۳۷ سال نوری فاصله دارد که این فاصله برابر ۴۳ میلیارد کیلومتر است. این فاصله به قدری زیاد است که حتی اگر فضاپیمای وویجر۱ هم که موفق به خروج از منظومه ی شمسی شده، بخواهد به نزدیک ترین منظومه برود زمانی به آن جا خواهد رسید که عمر ستاره به پایان رسیده و تبدیل به یک ستاره ی مرده شده است. اگر کسی بخواهد با ابزارهای پیش برنده ی امروزی برای سفر به ستاره ی آلفاسنتوری اقدام کند در خوشبینانه ترین حالت فقط می تواند به فضای بین ستاره ای برسد و خیلی قبل تر از رسیدن به مقصد عمرش به پایان خواهد رسید. این را هم در نظر بگیرید که زندگی در یک محیط بدون گرانش در یک فضای محدود و با منابع محدود مسلما کار راحتی نیست. ۱- کار کردن با سیستم واحدهای انگلیسی! سال ۱۹۹۹ اولین ماهواره ی کاوشگر به منظور تحقیق در مورد اتمسفر یک سیاره ی دیگر به فضا فرستاده شد و سفر خود را به مریخ آغاز کرد. همه چیز به خوبی پیش می رفت تا اینکه معلوم شد ماهواره ی مدارپیمای دور مریخ کمی زودتر از زمان مقرر به مقصدش رسیده است. بعدا معلوم شد که یکی از دانشمندان فراموش کرده تا واحد های نیروی کاهنده ی سرعت این ماهواره را از پوند به نیوتون تبدیل کند. یا شاید هم به جز این دو از روش دیگری استفاده کرده بود! به هرحال فضاپیما با اتمسفر مریخ برخورد حساب نشده ای داشت و قبل از فرود روی مریخ، از بین رفت. با اطمینان می توان گفت اگر آن فضاپیما دارای سرنشین بود همه افراد می سوختند. البته اگر این پروژه انسانی بود و برنامه ی پرتاب انسان به فضا مطرح می شد ناسا مسلما محاسبات را چند باره مورد بررسی قرار می داد. ناسا این گونه مسایل را وقتی پای جان انسان درمیان است جدی تر می گیرد. این اتفاق دلیل قانع کننده ی دیگری بود برای استفاده از سیستم واحدهای بین المللی به جای واحد های انگلیسی. سیستم انگلیسی امروزه در ایالات متحده، برمه، لیبریا و بخش هایی از بریتانیا استفاده می شود. zoomit.ir به گزارش شفا آنلاین ، فضا، اقیانوس بی پایانی از خلاء که خانه ی آبی ما را احاطه کرده و با فاصله های غیر قابل تصور ما را از شگفتی های عظیم سایر کاینات و اجرام آسمانی جدا کرده است. با این حال فضا در عین جذابیت و شگفت انگیز بودن می تواند به همان اندازه کشنده و بی رحم باشد. هفت مورد از کارهایی که انجام آن در فضا کشنده خواهد بود را بررسی می کنیم. کارل ساگان (Carl Sagan) دانشمند زمینه ی نجوم و معلم برنامه ی آموزشی بیل نای (Bill Nye) اعلام کرده بود که ژرفای فضا از اقیانوس هایی که اجدادمان در قرون گذشته به دنبال پیمودن آن ها بودند بیشتر نیست. شاید گفته ی او تا حدی درست باشد. چون ما در حال حاضر به ماه سفر کرده ایم، به دوردست ترین نقاط منظومه ی شمسی و فضای بین ستاره ای، ماهواره فرستاده ایم و هم اکنون هم در تلاش برای ایجاد امکان زندگی دایمی در مریخ هستیم. اما باید کمی واقع بین تر بود. به نظر می رسد که خلا برای سلامتی انسان بسیار مضر است، مخصوصا وقتی که لباس فضانوردی چند میلیون دلاری خود را همراه نداشته باشید. در این جا می خواهیم به مواردی که ممکن است به مرگ یک فضانورد در فضا منجر شود نگاهی بیندازیم. ۷- مراحل اولیه سفر فضایی با موشک در گام اول برای رفتن به فضا، شما باید درون یک محفظه ی آلومینیمی (که فقط کمی بزرگ تر از حجم بدن شماست) به همراه دو نفر همراه و مقداری غذای منجمد و خشک از پیش تهیه شده قرار بگیرید. این محفظه روی دو میلیون کیلوگرم مواد منفجره قرار دارد که توسط یک همکار خبره در یک پناهگاه زیرزمینی در فاصله ی چند کیلومتری از سکوی پرتاب مشتعل می شود. نتیجه ی این کار، پرتاب شما به فضا با استفاده ی از یک نیروی واکنشی کنترل شده با سرعت حدود ۲۸۸۰۰ کیلومتربرساعت در یک بازه ی ۱۰ دقیقه ای نفس گیر خواهد بود. فقط صدای حاصل از این انفجار برای از بین بردن هرچیزی در محدوده ی انفجار کافی است. این صدا می تواند به آسمان خراش های موجود در منطقه هم آسیب برساند. توصیه می کنیم حتما از یک گوش گیر مناسب استفاده کنید! علاوه بر این، شما در مسیر خود به سمت بالا تحت تاثیر نیروی گرانش بزرگی به اندازه ی سه واحد گرانش قرار می گیرید. این نیرو آزار دهنده و ناخوشایند است. اما در صورت گذراندن دوره های بدنسازی و آمادگی جسمانی ویژه که تحت نظر آژانس فضایی و به اجبار باید بگذرانید، این نیروها خطر جانی برای شما نخواهند داشت. احتمال بروز خطاهای پیش بینی نشده در این مرحله بسیار فراوان است. مثلا فاجعه ی فضاپیمای چلنجر (Challenger) که پس از پرتاب دچار سانحه شد یکی از تلخ ترین حوادث تاریخ فضانوردی است. این حادثه نشان می دهد که فضانوردان و کاوشگران شجاعی که برای این کار انتخاب می شوند تا چه اندازه در معرض حوادث و خطرات گوناگون هستند. ۶- زباله های فضایی اوایل سال ۲۰۰۷، از سکوی پرتاب Xinchang در چین، یک موشک چند مرحله ای به فضا پرتاب شد. این موشک ۷۵۰ کیلوگرمی کشنده با یک ماهواره ی کاملا نرمال هواشناسی که با سرعت ۸ کیلومتر بر ساعت در مدارش به دور زمین در حال چرخش بود برخورد کرد. این ماهواره بعد از برخورد محو شد. متاسفانه آنجا دوربینی نبود تا این رویداد نادر و عجیب را ثبت کند. برخلاف ظاهر هیجان انگیزش این قضیه اصلا جالب نیست. نابود کردن ماهواره ها به این شکل در فضا حتی اگر متعلق به همان سازمان پرتاب کننده ی موشک باشد، کار احمقانه ای است. این برخورد به تنهایی حدود۱۵۰۰۰۰ تکه زباله ی فضایی سرگردان را در فضای اطراف زمین پراکنده کرد. بیش از ۲۳۰۰ قطعه از این زباله ها اندازه ای بزرگ تر از یک توپ گلف دارند و همه ی آن ها با سرعتی تقریبا ۲۰ برابر سرعت یک گلوله ی تفنگ در حال شلیک دور زمین در حرکت اند. اگر فیلم جاذبه را دیده باشید نیازی به گفتن نیست که در صورت برخورد یکی از این تکه ها با سفینه ها چه فاجعه ای پیش می آید. ممکن است تعجب کنید، اما واقعیت این است که هیچ کس نمی داند چه تعداد زباله ی فضایی وجود دارد. تخمین زده می شود که میلیون ها زباله ی فضایی موجود باشد. حتی ذره های ریز رنگ هم با چنین سرعت بالایی می تواند باعث نابودی فضاپیما ها شوند. مشکل اصلی این است که این پرتابه های سرگردان قابل ردیابی و کنترل نیستند و در حقیقت تصادف های گاه و بی گاه با این زباله های فضایی اجتناب ناپذیر خواهد بود. ۵- ورزش نکردن آیا روزهایی بوده که حس کنید ورزش کردن کار بسیار سخت و جسورانه ای است؟ اگر جواب مثبت است می توانیم بگوییم که شما برای زندگی فضایی مناسب نیستید. بی وزنی در فضا سیستم بدن شما را سردرگم می کند. بدن توانایی تشخیص پر شدن مثانه را ندارد. اندازه مردمک چشم ها تغییر می کند. و از آن جایی که شما نیازی به نگه داشتن وزن خودتان ندارید، ماهیچه های بدن در همان هفته ی اول ۲۰ درصد کم حجم تر می شوند. مورد آخر کمی عجیب به نظر می رسد ولی واقعیت دارد. اگر بخواهید در باشگاه این مقدار وزن کم کنید مسلما بیشتر از یک هفته طول خواهد کشید! در روی کره ی زمین حتی اگر ورزش هم نکنید و فعالیت های فیزیکی شما خیلی محدود مثلا در حد پیمودن فاصله ی کوتاه اتاق نشیمن تا یخچال در آشپزخانه هم باشد، همین فعالیت کم هم روی بدن شما تاثیر دارد و قلب شما متناسب با این فعالیت کم در حال تنظیم پمپاژ خون و گردش آن در میان سرخرگ ها و سیاهرگ ها و همچنین تلاش برای حفظ تناسب کلی بدن خواهد بود. با کمی اغماض حتی شاید بتوان گفت همین فعالیت فیزیکی کم می تواند بر روند بازسازی استخوان ها تاثیر داشته باشد. گرانش در تنظیم بدن نقش مهمی دارد. در فضا نیازی نیست که قلب شما خون را به سمت بالا پمپاژ کند تا به مغزتان خون برسد. چون در فضا قرار گرفتن به سمت بالا مفهومی ندارد. بدن شما نیازی به حفظ شکل خاصش ندارد. چون قرار نیست روی پای خود بایستید و عملا نیازی به حفظ شکل بدن خود مانند کره ی زمین ندارید. وقتی همه چیز بی وزن باشد استخوان ها نیازی به حفظ وزن بدن ندارند و بعد از مدتی بازسازی آن ها با اخلال مواجه می شود و اصطلاحا دچار نوعی پوکی استخوان فضایی می شوند. وقتی در فضا می مانید این اتفاق چندان هم ناخوشایند نیست. اما وقتی به زمین برگردید خواهید فهمید که گرانش زمین برای بدن شما بیش از حد محدودیت ایجاد می کند. قلب شما ضعیف تر شده و توانایی پمپاژ خون به دست و پاهایتان را ندارد. استخوان هایتان هم مثل سابق توانایی نگه داری وزن ماهیچه هایتان را نخواهد داشت و اگر با این وضعیت مقابله نکنید سرانجام کشنده خواهد بود. بنابراین ورزش در فضا لازم است. فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی روزانه دوساعت ورزش می کنند که این مقدار با ساعات ورزش ورزشکاران نیمه حرفه ای برابری می کند. ۴- خورشید روی کره ی زمین و به علت وجود میدان مغناطیسی حول زمین، ما از پرتو های کیهانی و تابش های خورشیدی در امان هستیم. بدون وجود این میدان مغناطیسی، ذرات پر انرژی کیهانی می توانند به راحتی به اتمسفر زمین و اقیانوس ها نفوذ کرده و کره ی زمین را تحت تاثیر قرار دهند. در این صورت ظاهر سیاره ی زمین چیزی همانند مریخ بود. منشا این تابش، واکنش های هسته ای است که در خورشید رخ می دهد. این واکنش ها سرانجام به تولید فوتون و سایر ذرات پرانرژی منجر می شود. این تابش شما را به هالک یا موجودی شبیه آن تبدیل نمی کند. با این حال تابش می تواند DNA شما را یونیزه کرده و در صورت کنترل نشدن مقدار نور باعث سرطان خواهد شد. البته اغلب فضانوردان قرار گرفتن در معرض تابش نور را کنترل می کنند. اما در هر حال اگر به مدت طولانی در فضا بمانید لنفوسیت های شما آسیب دیده و در نتیجه ایمنی بدن شما کم تر خواهد شد. یک نکته جالب این است که فضانوردان می گویند در فضا وقتی چشم هایشان را می بندید صفحه ای سیاه می بینید که رویش نقطه های سفید کوچکی وجود دارد.همان منظره ای که شب ها و موقع نگاه کردن به آسمان می بینیم. احتمالا دلیل این پدیده همان پرتو های کیهانی هستند که از عصب بینایی بدن هم عبور می کنند. ۳- خلا این پدیده را معمولا در فیلم ها دیده اید. این امر که در خلا چه اتفاقی برای بدن انسان می افتد همیشه مورد بحث بوده است. اول باید دو موضوع را روشن کنیم: نخست این که شما به هیچ وجه تا سرحد مرگ منجمد نمی شوید. البته فضا سرد است، تا هر اندازه که فکر کنید سرد است. اما از طرفی خلاء هم دارد، یعنی برای انتقال گرما از بدنتان نیاز به ماده داریم و در فضا عملا ماده ای وجود ندارد. پس می توان گفت در فضا بدنتان خیلی سریع سرد نمی شود. دوم اینکه شما منفجر نمی شوید، درست است که روی سطح زمین فشار هوا روی بدنتان اعمال می شود ولی در فضا فشار وجود ندارد و فشار داخلی بدنتان سعی در متلاشی کردن بدنتان دارد اما در عمل این فشار به قدری نیست که پیوند های شیمیایی بدنتان را از هم جدا کند. در وهله ی سوم و به همان دلیلی که پیش تر گفتیم، خون شما جوش نخواهد آمد. چون پوست تان برای نگه داشتن بدنتان به حد کافی قوی است و تمام محتویات و اعضای درون بدنتان به عنوان یک سیستم بسته در نظر گرفته می شوند که توسط پوست بیرونی در مقابل خلاء بیرون حفاظت می شود. در حقیقت فشار درون بدنتان همان مقدار روی زمین خواهد بود و تغییری نخواهد کرد. اما یک مسئله وجود دارد. هوای موجود در شش ها و سیستم گوارشی بدنتان که جزو این سیستم بسته نیست بلافاصله از نزدیک ترین منفذ ممکن به بیرون درز خواهد کرد و در نتیجه منجر به خفگی می شود. با این حال اگر فرد بتواند ۱۰ ثانیه زنده بماند، شاهد اتفاقات عجیب تری خواهد بود. به خاطر نبود فشار در خلاء نقطه ی جوش آب در حدود صفر کلوین است. یعنی بزاق دهان شما و قطرات اشک چشم ها و رطوبت موجود در شش های شما که اکنون خالی از هوا هستند شروع به جوشیدن کرده و بخارش به فضای خلاء وارد خواهد شد. در ادامه تغییرات وحشتناک تری هم انجام می شود که از گفتنشان پرهیز می کنیم. شاید بهتر باشد بعضی نکات در این باره مورد بحث قرار نگیرند. ۲- رفتن به مکان های بسیار دوردست در آغاز مقاله هم گفتیم که فضا خیلی بیش از حد بزرگ است. ما امروزه می توانیم به دقت بگوییم که ستاره ی آلفاسنتوری یا کهکشان آندرومدا در چه فاصله ای از زمین هستند. واقعا مقادیر این فواصل خارج از درک و تصور انسان است مثلا نزدیک ترین منظومه ی نزدیک منظومه ی شمسی فاصله اش به اندازه ی ۴.۳۷ سال نوری فاصله دارد که این فاصله برابر ۴۳ میلیارد کیلومتر است. این فاصله به قدری زیاد است که حتی اگر فضاپیمای وویجر۱ هم که موفق به خروج از منظومه ی شمسی شده، بخواهد به نزدیک ترین منظومه برود زمانی به آن جا خواهد رسید که عمر ستاره به پایان رسیده و تبدیل به یک ستاره ی مرده شده است. اگر کسی بخواهد با ابزارهای پیش برنده ی امروزی برای سفر به ستاره ی آلفاسنتوری اقدام کند در خوشبینانه ترین حالت فقط می تواند به فضای بین ستاره ای برسد و خیلی قبل تر از رسیدن به مقصد عمرش به پایان خواهد رسید. این را هم در نظر بگیرید که زندگی در یک محیط بدون گرانش در یک فضای محدود و با منابع محدود مسلما کار راحتی نیست. ۱- کار کردن با سیستم واحدهای انگلیسی! سال ۱۹۹۹ اولین ماهواره ی کاوشگر به منظور تحقیق در مورد اتمسفر یک سیاره ی دیگر به فضا فرستاده شد و سفر خود را به مریخ آغاز کرد. همه چیز به خوبی پیش می رفت تا اینکه معلوم شد ماهواره ی مدارپیمای دور مریخ کمی زودتر از زمان مقرر به مقصدش رسیده است. بعدا معلوم شد که یکی از دانشمندان فراموش کرده تا واحد های نیروی کاهنده ی سرعت این ماهواره را از پوند به نیوتون تبدیل کند. یا شاید هم به جز این دو از روش دیگری استفاده کرده بود! به هرحال فضاپیما با اتمسفر مریخ برخورد حساب نشده ای داشت و قبل از فرود روی مریخ، از بین رفت. با اطمینان می توان گفت اگر آن فضاپیما دارای سرنشین بود همه افراد می سوختند. البته اگر این پروژه انسانی بود و برنامه ی پرتاب انسان به فضا مطرح می شد ناسا مسلما محاسبات را چند باره مورد بررسی قرار می داد. ناسا این گونه مسایل را وقتی پای جان انسان درمیان است جدی تر می گیرد. این اتفاق دلیل قانع کننده ی دیگری بود برای استفاده از سیستم واحدهای بین المللی به جای واحد های انگلیسی. سیستم انگلیسی امروزه در ایالات متحده، برمه، لیبریا و بخش هایی از بریتانیا استفاده می شود. zoomit.ir
جمعه ، ۱۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها