واضح آرشیو وب فارسی:پژوهان: پژوهان: وارد مطب دکتر که می شود، در همان نگاه اول، مشخص می شود که نابینا است؛ با وجودی که دست مادرش را گرفته، اما ناخودآگاه، تلاش دارد خودش را پشت مادرش قایم کند؛ گویی نادیده، می بیند که حاضرین در مطب، متوجه مشکل او هستند. خارج از نوبت، ویزیت می شود و هنگام خروج از دفتر پزشک، با حالتی عصبی از مادرش می خواهد که دست اورا نگیرد و پیش او ننشیند..!معلولان، بخشی از جوامع هستند که به دلیل محدودیت های جسمی یا ذهنی، درانجام پاره ای کارها، ناتوانند؛ اما این محدودیت، حکم نمی کند که آن ها از زندگی عادی محروم بمانند؛ چه بسا استعدادها و توانمندی هایی که در این عزیزان، به مراتب بیشتر از افراد سالم جامعه وجود دارد و در صورت پرورش، بهره مندی از شکوفایی این استعدادها و ثمرات آن، علاوه بر خود فرد، نصیب جامعه نیز می شود. از جمله عواملی که می تواند زمینه ساز حضور معلولان و افراد کم توان در صحنه جامعه می شود، وجود زیرساخت های فیزیکی در جامعه است. به دلیل محدودیت های حرکتی که در اغلب افراد معلول و کم توان وجود دارد، تردد آسان و بدون مانع آنان در معابر شهری و ساختمان های عمومی، یکی از دغدغه های این عزیزان است؛ از این رو، مجموعه ای مدیریتی در شهرها، اعم از شهرداری ها، ادارات و نهادهای خصوصی، موظفند در طرح های عمرانی خود، موارد تسهیل رفت و آمد آنان را نیز در نظر بگیرند. در وهله بعدی، ایجاد امکانات مورد نیاز برای آموزش این عزیزان است. طبیعی است که آموزش به عنوان یکی از اصلی ترین نیاز بشر در هر سطح و شرایطی، مطرح است و جامعه معلولین نیز از این قتاعده مستثنی نیستند؛ حتی می توان گفت تنها در سایه آموزش است که استعدادها و توانایی های نهفته معلولان، به منصه ظهور می رسد و این الزم، وظیفه مسوولین امر را سنگین تر می کند. خانواده های معلولان، روی دیگر سکه هستند که همزمان در چندمسئله در گیرند؛آن ها علاوه بر دست و پنجه کردن با مشکلات روزانه فرزند معلول خود، باید پاسخگوی دیدگاه های عموم جامعه نیز باشند و سنگینی نگاه های پرسشگر انسان هایی را تحمل کنند که شاید هم ندانسته، آنان و فرزندشان را متفاوت می نگرند و په بسا با دیدگانی مملو از نگاه های ترحم آمیز، زجرشان می دهند. و بدتر از همه این ها، مشکلات مالی است که اکثر خانواده های با توانایی مالی پایین، گرفتار آن هستند. در پاره ای موارد، سنگینی این هزینه ها، به قدری است که پشت عاطفه را نیز خم می کند و خانواده، لاجرم و ناگزیر، فرزند معلول خود را به آسایشگاه های بهزیستی می سپارد… شکی نیست که رفع این معضلات و تامین محیطی مناسب برای معلولین و خانواده های آنان، نیازبه برنامه های کلان دارد؛ با این حال، هر گام کوچکی هم که در این باره برداشته می شود، به مثابه پله ای است که این عزیزان را به زندگی بهتر نزدیک تر میکند. در این میان، شهرداری تبریز توانسته با اجرای طرح هایی در زمینه بهسازی محیط برای معلولان در پیاده روها، پارک ها و ساختمان های حوزه خود، دو سال پیاپی مقام نخست را در کشور از آن خود کند. اما به نظر می رسد که این اقدامات به تنهایی برای جلب مشارکت آنان در امور اجتماعی و بیرون کشیدن آنان از گوشه عزلت، کافی نیست؛ اگر شهروندان معلول را نیز جزیی از جامعه شهری بدانیم، چنین تفکری، در رفتار و اخلاق دیگر شهروندان نیز تجلی می یابد و این، شاید همان چیزی است که معلولان عزیزمان، به آن بیش از همه نیاز دارند. آن ها، توقع دارند ما، با نگاهی عاری از هرگونه تفاوت، آنان را ببینیم و چاشنی ترحم را از برخوردهایمان حذف کنیم. معلولیت را به دیده محرومیت دیدن، حکم به حبس آنان در چهاردیواری خانه می دهد و دنیای زیبا و معصوم آنان را کوچک و کوچکتر می کند و این، به مفهوم راکد ماندن استعدادها و محروم ماندن از ثمرات آن ها است که به نوبه خود، می تواند به بخشی از جامعه پویایی و تحرک ارزانی دارد… امروز، ۱۲آذر، روز جهانی معلولان است و ما در حالی این روز را گرامی می داریم که امید به بهبود شرایط زندگی معلولان، همچنان روشنی بخش اذهانی است که دغدغه شان، کمک به انسانهایی با محدودیت های مختلف، اما توانمند و با اراده است. منبع:شهریار نیوز
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پژوهان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]