واضح آرشیو وب فارسی:احرارگیل: قدم ها یاریم کنید مرا به حسینم برسانید. دل بی قرار وصال کربلاست. حسین معنای واقعی دلدادگی است. هیچ معشوقی در این عالم نمی تواند چنین دریای خروشان از جمعیت عاشق را به سوی خود روانه کند. زن و مرد، پیر و جوان، مسلمان و مسیحی، جانباز و معلول همه به سوی معشوق در حرکتند. هر قدم یعنی نزدیک شدن به معشوق. قدم ها یاریم کنید همچون چشمانم که گرداب اشک مظلومیت حسین است.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی احرارگیل ،قدم ها یاریمان کنید ما را به حسینمان برسانید. دل بی قرار وصال کربلاست. حسین (ع) معنای واقعی دلدادگی است. هیچ معشوقی در این عالم نمی تواند چنین دریای خروشان از جمعیت عاشق را به سوی خود روانه کند. زن و مرد، پیر و جوان، مسلمان و مسیحی، جانباز و معلول همه به سوی معشوق در حرکتند. هر قدم یعنی نزدیک شدن به معشوق. قدم ها یاریمان کنید همچون چشمانمان که گرداب اشک مظلومیت حسین (ع) است. روزگاری خیلی ها معنای عشق به حسین را درک نمی کردند؛ اما امروز همه عاشقند! هرکس قدمی در این راه نهاده، قلبش لرزیده است. عاشق که باشی همه دردها و سختی ها شیرین می شود؛ دردهای مسیر وصال معشوق که بالا می گیرد، تازه مزه ی سوختن پروانه کامت را شیرین می کند. این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست. از شرار غم تو سوختم اما شادم / که به سویت خبر سوختنم می آید کیست آنکه مرا یاری کند؟ امام مظلوم شیعیان در ابتدای نهضت عاشورا تنها هفتاد و دو فدایی داشت و امروز میلیونها نفر لبیک کنان برایش سراز پا نمی شناسند تا خود را به میعادگاه حسین (ع) برسانند. مسیر کربلا همچنان خونبار است. حرامیان برای مقابله با عشق به حسین (ع)، زمانی به ملک ری فریب خورده در مقابلش ایستادند و امروز به وعده ی جعلی شیطان در پی توقف کاروان عاشورائیانند و چه مزبوحانه همچون سدی پوشالی روبروی دریای بی کران «لبیک یا حسین(ع)» نابود می شوند. دل که در بزمِ عزای تو نسوزد دل نیست / هرکه از عشقِ تو دیوانه نشد عاقل نیست جان انسان که کربلایی شد، جسم را خرامان خرامان به سوی حسین (ع) می کشاند. جسم اگر جابماند، روح پروازش را می کند، عاشق حسین (ع) هرجای این عالم که باشد، اربعین در کربلاست. بهشت و جهنم خدا با حسین (ع) معنا دارد. در مسیر کربلا که قدم برداری، نیک که بنگری خود را در بهشت می بینی! کافی است بدانی سمت و سوی نگاه معشوقت به توست! بهشت چه معنای دیگری جز این دارد؟ بهشت همانی است که حسین (ع) بر در آن ایستاده و یک به یک عاشورائیان را به همنشینی با خود مهمان می کند. دلی که عاشق حسین (ع) نباشد در کاخ های دنیایی هم در جهنم است و اگر برای حسین (ع) لرزید، هرجا که باشد، همانجا فردوس است. قدم ها ما را یاری کنید. مسیر طولانی است؛ تشنگی آرام آرام می آید. نوکران حسین (ع)، شربت به دست پذیرای تواند؛ تشنگی اما برای دلداده ی حسین (ع) «معنا» دارد. از یک سو می خواهی برای حسین (ع) «علی اکبر» باشی و از سوی دیگر «ابوالفضل» ها تو را به «آب» می خوانند. تشنگی چه زیباست. نگاه حسین (ع) به تو! تو در مسیر «حسین(ع)» و لب تشنه در مسیر «کربلا». آب ها وقتی که طوفان می کنند / یاد آن لب های عطشان می کنند حرکت حسین (ع) از مکه به سمت عراق، کربلا را «حج» عشاق کرد. می گویند هرسال در صحرای عرفات «مهدی فاطمه» حضور دارد، مگر می شود، «منتقم حسین(ع)» اربعین در کربلا نباشد؟ قدم ها ما را یاری کنید. هم قدم ما «مهدی زهرا» امام زمان (ع) است. نباشد که مهدی (ع) اربعین کربلا باشد و ما درمانده و ناتوان، افسوس وصال «حسین» و «مهدی» در جانمان بماند. گرچه چشمان «مهدی (ع)» گریان «حسین (ع)» است، اما با دیدن یاران «حسین (ع)»، عزم آمدن دارد. گرچه دلهای عاشورائیان به سمت کربلاست ولی سمت و سوی نگاهشان به آمدن «منجی» است: آفتابا طلعتت در پرده پنهان تا به کی؟ / ماهتابا جلوه ای شبهای هجران تا به کی؟ احمدا تنها میان جمع قرآن تا به کی؟ / مهدیا بر نیزه سرهای شهیدان تا به کی؟ زینب کبری سر بازار می خواند تو را / فاطمه بین در و دیوار می خواند تو را از جگرها آه می جوشد که یا مهدی بیا / خون ثارالله می جوشد که یا مهدی بیا ———————————————————————————————————————————————————————- منبع: محمد جوادی انتهای پیام/
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: احرارگیل]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]