تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837440539
بیمارانی که از نگاههای تحقیر آمیز نگرانند!
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>اجتماعی >وقتی سال 66 نخستین گزارش ابتلای یک ایرانی به ایدز اعلام شد شاید کمتر کسی فکرش را می کرد که این بیماری موج های دیگری هم در پی داشته باشد.به گزارش شفا آنلاین ، نخستین موج آن مربوط به استفاده از خون و فرآورده های خونی آلوده ای بود که از فرانسه وارد ایران شد و تعدادی را قربانی کرد. موج دوم به استفاده از سرنگ های آلوده و تزریق مشترک معتادان و انتقال ویروس از این طریق مربوط بود. حالا با گذشت یک دهه از عمر این موج، کارشناسان و صاحب نظران از وقوع موج سوم ایدز سخن به میان می آورند؛ موج سومی که با رفتارهای جنسی پرخطر در جامعه جولان می دهد. ایدز پس از انتقال، علائمی همچون سرماخوردگی، تبخال و آفت دهانی دارد ولی در ادامه با اسهال های شدید و مزمن، تب های طولانی، کاهش وزن، اختلالات شخصیتی، بیماری های مغزی و پوستی خود را نشان می دهد که درنهایت در صورت پیشگیری نکردن از پیشرفت و مراجعه به پزشک، مرگ را به همراه خواهد داشت. به گفته کارشناسان، بهترین راه مبارزه با این بیماری فرهنگ سازی، آموزش و اطلاع رسانی است و برای بهتر شدن وضعیت بیماران مبتلاٰ بالا بردن روحیه آنها برای مقابله با ایدز راهکاری حیاتی است. در همین رابطه بخش عفونی بیمارستان امام خمینی(ره) از طریق باشگاه «یاران مثبت» کلاس هایی را تحت عنوان کلاس روانشناسی راه اندازی کرده است که مشاوران و روانشناسان با برگزاری کلا س های مهارت های زندگی سعی دارند با تقویت توانمندی شرکت کنندگان این کلاس ها در بهبود وضعیت جسمانی و روانی آنها تأثیرگذار باشند. یک سرنگ زندگی اش را تغییر داد. نمی دانست با فشردن پمپ سرنگ آلوده گذشته از اینکه افیون را به رگ هایش تزریق می کند همراه آن ویروسی را به جانش منتقل می کند که در یک چشم به هم زدن سرنوشت زندگی اش را عوض خواهد کرد. حالا هیچ کس او را نمی پذیرد. خانواده طردش کرده اند و دوستی نیست که با او حرف بزند. همه از او بریده اند و او هم از همه. بیماران مبتلا به HIV یا ایدز ناراحتند نه از زندگی شان؛ ناراحتند از نگاه های تحقیرآمیزی که دردی بیشتر از درد جسمی شان دارد. خیلی از آنها می ترسند تنها راز زندگی شان که همان ابتلا به ایدز است برای بقیه فاش شود و برخی هم برای فرار از نگاه ها و انگ های جامعه به داخل چاردیواری هایشان پناه می برند بدون اینکه الزاماً گناهی داشته باشند. یک کلاس، یک دنیا حرف برای گفت و گو با چند نفر از مبتلایان به باشگاه «یاران مثبت»به انتهای حیاط بیمارستان امام خمینی می روم. تصورم از کلاس، اتاقی با نیمکت یا صندلی هایی است که در کلاس دانشگاه داشتیم ولی وقتی در را زدم و داخل شدم روبه رویم تصویردیگری بود. اتاقی بزرگ با میزی گرد که چند زن و مرد، پیر و جوان دورش نشسته بودند. آدم هایی دقیقاً شبیه خودمان. نه ماسکی به صورت داشتند نه سرم به دستشان بود و نه علامتی داشتند که بیماری شان را نشان بدهد. وقتی خودم را معرفی کردم با مهربانی جایی بین خودشان باز کردند. وقتی به صورت کسانی که هریک با امیدی دور این میز جمع شده اند، نگاه می کنم غم را می بینم. پیرمردی که چشمانش پر از اشک است هنگامی که نگاهش به نگاهم گره می خورد بغضش می ترکد و مثل ابر بهاری می بارد. دوستانش دلداریش می دهند. مرد 45 ساله ای به نام «مهدی» با شوخی سعی می کند پیرمرد را از گریه کردن بازدارد. می گوید: «حاجی بچه شدی مگه؟ من که بچه بودم دقیقاً مثل تو گریه می کردم. دستم رو جلوی صورتم می گرفتم.» بعد هم با خنده های دیگران، پیرمرد خودش را جمع و جور می کند و با دستمالی که منشی می دهد خیسی صورتش را می گیرد. یکی از بیماران رو به خانم مشاور از شاد بودنش می گوید که حتی ایدز هم نتوانسته تأثیری در روحیه اش بگذارد. «بیشتر مشکلات کسانی که به ایدز دچار هستند مشکلات روحی است تا جسمی. رفتارهای مردم و نگاه های آنها آزاردهنده است ولی باید خودمان دست به کار شویم و خودمان را بسازیم. من کار می کنم، لباس هایی که دوست دارم می خرم، چیزی که دوست دارم می خورم و به هرجا که دوست دارم سفر می کنم و احساس خوبی دارم. حالا یک سال زنده بمانم یا 30 سال. من بازاریاب هستم. رئیسم وضع مالی خیلی خوبی دارد. خانه چند میلیاردی و ویلای شمال کشور و باغ دماوند... . ولی من با یک خانواده کوچک و خانه 60 متری و یک موتور، شادتر از او هستم. گاهی رئیسم به من حسودی می کند که چه زندگی راحت و شادی دارم. پس من از دوستان می خواهم بیماری خود را به عنوان یک مانع ندانند و با مشکلات مبارزه کنند.» قربانی شدم تقریباً همه بیمارانی که اینجا هستند بدون اینکه شخصاً مقصر باشند به ایدز دچار شده اند. یکی به خاطر اینکه بیماری از شوهرش به او منتقل شده و بعضی ها هم اصلاً نمی دانند چطور قربانی شده اند. «داریوش» جوان 23 ساله ای است که حدود یک سال است به خاطر رفتار پرخطر جنسی به HIV مبتلا و چند هفته ای است که از بیماری اش با خبر شده است. پسر جوانی که پرانرژی به نظر می رسد و برق جوانی در چشمانش می درخشد بدون هیچ رودربایستی از بیماری ای که به آن دچار شده می گوید: «شاید حرف های من کمی خجالت آور باشد ولی واقعیتی است که نمی توانم ازآن فرار کنم. من گذشته از ایدز به اختلال دو جنسیتی دچار هستم. در دوره دبیرستان متوجه شدم رفتارهایم با بقیه دوستان و همکلاسی هایم تفاوت دارد. رفتارهایم بیشتر دخترانه بود و دوست داشتم با دخترها و زن ها حرف بزنم تا پسرها. وقتی موضوع را با خانواده ام در میان گذاشتم و دکتر رفتیم، فهمیدم که دچار این اختلال هستم. از طرفی به خاطر رفتارهای آزاردهنده همکلاسی هایم چندین بار می خواستم ترک تحصیل کنم که خانواده ام نگذاشتند. وقتی خبر «ترنس» بودنم توی مدرسه پیچید متلک ها و ادا و اطوارهای بچه ها زندگی ام را تیره و تار کرد. من با این موضوع کنار آمده بودم ولی بچه های مدرسه نه. بعد از اینکه دیپلم گرفتم می خواستم مستقل باشم و برای خودم درآمدی داشته باشم. خانواده ام از رسیدگی مالی به من غفلت نکردند ولی من این طور نمی خواستم. > داریوش انگار برای ادامه دادن به حرف هایش خجالت می کشد ولی وقتی به او اطمینان می دهم هویتش برای خوانندگان پنهان خواهد ماند سرش را زیر می اندازد و ادامه می دهد: «خب من اختلال جنسیتی دارم و متأسفانه تن به کاری دادم که غیراخلاقی است؛ شدم یک کارگر جنسی. چند ماه پیش کسی که با او رابطه داشتم به من گفت به یک بیماری عجیب دچار است که نشانه های آن را در من هم می بیند. کمی نگران شدم و وقتی آزمایش دادم متوجه شدم به ایدز دچار شده ام و خودم هم نفهمیدم که از چه کسی ایدز گرفته ام و چند نفر را آلوده کرده ام. تا آن زمان درباره عوارض و چگونگی ابتلا به ایدز نشنیده بودم و در تلویزیون هم درباره آن چیزی ندیده بودم. وقتی موضوع را با خانواده ام درمیان گذاشتم آنها برای درمان از هیچ تلاشی کوتاهی نکردند. به نظر خودم نگاه های تحقیرآمیز و معنی دار به دوجنسه ها و رعایت نکردن کنترل بهداشتی رابطه هایی که داشتم دلیل اصلی بیماری ام است و من هم قربانی شدم ولی هیچگاه به دنبال انتقامگیری و تلافی نبوده و نیستم و امیدوارم که راه درمانی برای ایدز کشف شود و از طرفی هم تلویزیون و روزنامه و سایت ها برای اطلاع رسانی از چگونگی انتقال و پیشگیری از آن، مردم را آگاه کنند.» زندان مرا مبتلا کرد اینجا همه می خواهند درد دل کنند. بگویند چطور ندانسته بیماری در وجودشان رخنه کرده است. بگویند که با چه زحمتی بیماری شان را پنهان کرده اند تا آبرویشان نرود یا شغل شان را از دست ندهند. «داوود» یکی از همین کسانی است که بیماری اش را 9 سال است پنهان کرده و حتی خانواده اش هم نمی دانند که او HIV دارد جز 3 تن از دوستان بسیار نزدیکش. او در زندان به ایدز دچار شده و حکایتش را این گونه تعریف می کند: «به خاطر اعتیاد و همراه داشتن مواد به زندان افتادم. اعتیاد پدرم را درآورده بود و برای نشئه شدن با سرنگ مشترکی که همه از آن استفاده می کردند مواد را به رگ هایم تزریق می کردم. وقتی از زندان آزاد شدم تصمیم به ترک گرفتم و پس از 20 سال اعتیاد موفق به ترک شدم. بعد از چند ماه برای آزمایش رایگانی که آن زمان تبلیغش را کرده بودند به یک درمانگاه رفتم و پس از چند روز وقتی دکتر به من گفت ایدز دارم چند روزی لب به غذا نزدم. افسرده شده بودم ولی این کار جز اینکه مرا غرق در غم می کرد فایده دیگری نداشت. تصمیم گرفتم برای پیشگیری از پیشرفت این بیماری که آن به زمان اسم وحشتناکی برایم داشت و درمان آن به بیمارستان بروم که خدا را شکر تا الان با لطف پزشکان و سعی خودم مشکل خاصی ندارم.» داوود بر خلاف دیگران روحیه خوبی دارد و از ازدواج حرف می زند که اگر شرایطش را پیدا کند قصد دارد با دختری که مثبت است – کسانی که به بیماری ایدز دچار باشند در اصطلاح خودشان مثبت هستند- زندگی جدیدی را آغاز کند. دندانپزشکی رفتم، مبتلا شدم دوست ندارد اسمش را بگوید. می ترسد کسی از فامیل هایش او را بشناسد و سبب آبروریزی برای خانواده اش شود. 6 فرزند دارد و 3 نوه. کیف چرمی اش را از داخل کتش بیرون می آورد و عکس نوه هایش را نشان می دهد. «این را می بینی، نوه کوچکم است. دلم می خواهد یک دل سیر بغلش کنم، ببوسمش، با خودم به پارک ببرمش؛ ولی حیف....» ادعا می کند در طول 64 سال عمری که از خدا گرفته نه لب به سیگار و مواد زده و نه با کسی رابطه غیر اخلاقی داشته است. فکر می کند روزی که برای کشیدن دندانش به یک درمانگاه رفته ازآنجا به این بیماری مبتلا شده است. پدربزرگ می گوید: «سال 85 مریض شدم. دهانم تلخ می شد و عرق می کردم. بعد هر روز لرز به جانم می افتاد. حالم به حدی بد شده بود که وزنم از 70 کیلو به 45 کیلو رسید. هر دکتری می رفتیم نمی توانست بیماری ام را تشخیص بدهد. پس از چند ماه بستری شدن در این بیمارستان و آن بیمارستان، دکترها فهمیدند که من مبتلا به ایدز شده ام. خبری که من و خانواده ام را شوکه کرد. خانواده ام بیماری ام را از همه پنهان کردند تا آبرویمان نرود. حق هم داشتند، ثابت کردن اینکه من در یک دندانپزشکی مبتلا به ایدز شده ام به این سادگی ها نبود. در طول این سال ها همسرم مثل یک فرشته به من خدمت کرد ولی برخی رفتارهای فرزندانم مرا ناراحت می کند. آنها نمی گذارند من بچه هایشان را در آغوش بگیرم. حتماً می ترسند بچه هایشان ایدز بگیرند. یک بار به خانه یکی از دخترانم رفتم و چای خوردم. وقتی از خانه بیرون می رفتم دیدم دخترم قندان را با قندهایش و استکانی که من با آن چایی خورده بودم در سطل آشغال انداخت. می دانم که بیماری جز با رابطه جنسی و خون قابل انتقال نیست ولی مراقب همه چیز هستم. حتی با همسرم هم هیچ رابطه ای ندارم و به این وضعیت و رفتارها عادت کرده ام.» پدربزرگ درد دل های زیادی دارد، مثلاً اینکه اگر کسی بداند او ایدز دارد از چای و غذاهایی که درست می کند نمی خورند یا اگر کارمندان اداره ای که او آنجا نگهبان است بدانند وی ایدز دارد دیگر با روی گشاده با او احوالپرسی نخواهند کرد. همسرم مرا بیمار کرد یک عمر سالم زندگی کرده بود بدون اینکه حتی به یک بیماری کوچک مبتلا شود و برای درمان به بیمارستان و درمانگاهی برود. اسمش را به زور شنیده بود چه برسد که به آن مبتلا شود. وقتی خونش را هدیه داد چند روز بعد پست خبر بدی برایش آورد. توی نامه نوشته شده بود «مشکوک به بیماری HIV» پس از کلی آزمایش متوجه شد از شوهرش ایدز گرفته، شوهری که به جرم مواد مخدر چند سالی در زندان بوده و همانجا ایدز گرفته است، آن هم بی خبر. داستان زندگی «فرحناز» غم انگیز است. با چنگ و دندان زندگی خود و بچه هایش را به دست گرفته بود که بعد از رسوایی هایی که شوهرش به بار آورده بود بتواند چند صباحی بی دغدغه زندگی کند که... یک دختر 27 ساله دارد که روانشناس است و پسرش هم 24 ساله و مهندس عمران. خودش هم در یک اداره دولتی کار می کند. 7سال پیش برای اهدای خون به سازمان انتقال خون رفت و جوابی برایش پست شد که زندگی اش را دگرگون کرد. فرحناز از آن زمان تعریف می کند: «شوهرم تحصیلکرده است ولی نمی دانم چطور به راه خلاف رفت و معتاد شد. بعد از اینکه زندان افتاد آنجا ایدز گرفت. نه خودش می دانست نه من. وقتی خون دادم و فهمیدم ایدز دارم آینده زندگی بچه هایم جلوی چشمانم آمد. آنقدر عصبانی بودم که شوهرم را از خانه بیرون کردم. از ترس آبرو به کسی نگفتم که ایدز گرفته ام و فقط دخترم می دانست. 3 سال زمان برد تا با بیماری ام کنار بیایم. دوران سختی داشتم و می ترسیدم کارم را از دست بدهم. حالا با گذشت 7 سال هنوز سرپا هستم و بیماری نتوانسته بر من غالب شود.» وی از نگاه هایی که نسبت به بیماران مبتلا به HIV وجود دارد گلایه های زیادی دارد زیرا بیشتر مردم فکر می کنند زنی که مبتلا به ایدز است یا معتاد است یا زنی خیابانی است. ولی اینچنین نیست و خیلی ها ناخواسته قربانی آن شده اند. هنوز حرفم با فرحناز تمام نشده که مردی 35 ساله از آن طرف با صدای بلند می گوید: «خانم خبرنگار، آزمایشگاه بیمارستان یک سال است که فعال نیست، ویزیت ها پولی شده. الآن اگر بیماری دفترچه نداشته باشد مجبوراست 8 هزارتومان بابت ویزیت، آن هم با دفترچه به متخصص بدهد. باید هر ماه آزمایش CD4 بدهیم که چون آزمایشگاه این بیمارستان فعلاً فعال نیست باید بیرون آزمایش بدهیم که 40 هزار تومان هزینه دارد. آزمایش شمارش ویروس را هم که نپرس 180هزارتومان است، من که ندارم این پول را بدهم.» از او می پرسم از چه چیزی بیشتر رنج می برد، درد بیماری یا درد نگاه اطرافیانش؟می گوید: «خانم بزرگ ترین مشکل ما پذیرش این بیماری و افراد مبتلا به آن در جامعه است. مثلاً من خودم سیکل دارم مجبورم اینجا و آنجا کار کنم تا پول دربیاورم، عکس که نمی گیرید؟ خدای نکرده اگر صاحبکارم عکسی از من ببیند کلاهم پس معرکه است و باید با خیاطی خداحافظی کنم. از اینها که بگذریم چند وقت پیش رفته بودم دندانپزشکی تا به دکتر گفتم اچ آی وی مثبت هستم دندانم را نکشید مجبورشدم جای دیگری بروم و نگویم که مریضم. حالا برسیم به ازدواج. متأسفانه نمی شود درباره ایدز با هر کسی حرف زد چون که خیلی ها با دید منفی به ما نگاه می کنند، یک جور مثل انگ. همه ذهن شان به این سمت می رود که این آدم بی بند و باری است و دوری می کنند. تصمیم دارم ازدواج کنم چون ازدواج نیاز هر آدمی است. متأسفانه مرکزی هم نداریم که ما مثبتی ها را به یکدیگر معرفی کند. اینجا می گویند اگر با زنی که بیماری HIV دارد ازدواج کنیم با اسپرم شویی می توان فرزندی سالم به دنیا آورد ولی متأسفانه مردم از این اطلاعات بی خبرند و فکر می کنند که با سلام و علیک با ما هم بیمار خواهند شد!»ایران به گزارش شفا آنلاین ، نخستین موج آن مربوط به استفاده از خون و فرآورده های خونی آلوده ای بود که از فرانسه وارد ایران شد و تعدادی را قربانی کرد. موج دوم به استفاده از سرنگ های آلوده و تزریق مشترک معتادان و انتقال ویروس از این طریق مربوط بود. حالا با گذشت یک دهه از عمر این موج، کارشناسان و صاحب نظران از وقوع موج سوم ایدز سخن به میان می آورند؛ موج سومی که با رفتارهای جنسی پرخطر در جامعه جولان می دهد. ایدز پس از انتقال، علائمی همچون سرماخوردگی، تبخال و آفت دهانی دارد ولی در ادامه با اسهال های شدید و مزمن، تب های طولانی، کاهش وزن، اختلالات شخصیتی، بیماری های مغزی و پوستی خود را نشان می دهد که درنهایت در صورت پیشگیری نکردن از پیشرفت و مراجعه به پزشک، مرگ را به همراه خواهد داشت. به گفته کارشناسان، بهترین راه مبارزه با این بیماری فرهنگ سازی، آموزش و اطلاع رسانی است و برای بهتر شدن وضعیت بیماران مبتلاٰ بالا بردن روحیه آنها برای مقابله با ایدز راهکاری حیاتی است. در همین رابطه بخش عفونی بیمارستان امام خمینی(ره) از طریق باشگاه «یاران مثبت» کلاس هایی را تحت عنوان کلاس روانشناسی راه اندازی کرده است که مشاوران و روانشناسان با برگزاری کلا س های مهارت های زندگی سعی دارند با تقویت توانمندی شرکت کنندگان این کلاس ها در بهبود وضعیت جسمانی و روانی آنها تأثیرگذار باشند. یک سرنگ زندگی اش را تغییر داد. نمی دانست با فشردن پمپ سرنگ آلوده گذشته از اینکه افیون را به رگ هایش تزریق می کند همراه آن ویروسی را به جانش منتقل می کند که در یک چشم به هم زدن سرنوشت زندگی اش را عوض خواهد کرد. حالا هیچ کس او را نمی پذیرد. خانواده طردش کرده اند و دوستی نیست که با او حرف بزند. همه از او بریده اند و او هم از همه. بیماران مبتلا به HIV یا ایدز ناراحتند نه از زندگی شان؛ ناراحتند از نگاه های تحقیرآمیزی که دردی بیشتر از درد جسمی شان دارد. خیلی از آنها می ترسند تنها راز زندگی شان که همان ابتلا به ایدز است برای بقیه فاش شود و برخی هم برای فرار از نگاه ها و انگ های جامعه به داخل چاردیواری هایشان پناه می برند بدون اینکه الزاماً گناهی داشته باشند. یک کلاس، یک دنیا حرف برای گفت و گو با چند نفر از مبتلایان به باشگاه «یاران مثبت»به انتهای حیاط بیمارستان امام خمینی می روم. تصورم از کلاس، اتاقی با نیمکت یا صندلی هایی است که در کلاس دانشگاه داشتیم ولی وقتی در را زدم و داخل شدم روبه رویم تصویردیگری بود. اتاقی بزرگ با میزی گرد که چند زن و مرد، پیر و جوان دورش نشسته بودند. آدم هایی دقیقاً شبیه خودمان. نه ماسکی به صورت داشتند نه سرم به دستشان بود و نه علامتی داشتند که بیماری شان را نشان بدهد. وقتی خودم را معرفی کردم با مهربانی جایی بین خودشان باز کردند. وقتی به صورت کسانی که هریک با امیدی دور این میز جمع شده اند، نگاه می کنم غم را می بینم. پیرمردی که چشمانش پر از اشک است هنگامی که نگاهش به نگاهم گره می خورد بغضش می ترکد و مثل ابر بهاری می بارد. دوستانش دلداریش می دهند. مرد 45 ساله ای به نام «مهدی» با شوخی سعی می کند پیرمرد را از گریه کردن بازدارد. می گوید: «حاجی بچه شدی مگه؟ من که بچه بودم دقیقاً مثل تو گریه می کردم. دستم رو جلوی صورتم می گرفتم.» بعد هم با خنده های دیگران، پیرمرد خودش را جمع و جور می کند و با دستمالی که منشی می دهد خیسی صورتش را می گیرد. یکی از بیماران رو به خانم مشاور از شاد بودنش می گوید که حتی ایدز هم نتوانسته تأثیری در روحیه اش بگذارد. «بیشتر مشکلات کسانی که به ایدز دچار هستند مشکلات روحی است تا جسمی. رفتارهای مردم و نگاه های آنها آزاردهنده است ولی باید خودمان دست به کار شویم و خودمان را بسازیم. من کار می کنم، لباس هایی که دوست دارم می خرم، چیزی که دوست دارم می خورم و به هرجا که دوست دارم سفر می کنم و احساس خوبی دارم. حالا یک سال زنده بمانم یا 30 سال. من بازاریاب هستم. رئیسم وضع مالی خیلی خوبی دارد. خانه چند میلیاردی و ویلای شمال کشور و باغ دماوند... . ولی من با یک خانواده کوچک و خانه 60 متری و یک موتور، شادتر از او هستم. گاهی رئیسم به من حسودی می کند که چه زندگی راحت و شادی دارم. پس من از دوستان می خواهم بیماری خود را به عنوان یک مانع ندانند و با مشکلات مبارزه کنند.» قربانی شدم تقریباً همه بیمارانی که اینجا هستند بدون اینکه شخصاً مقصر باشند به ایدز دچار شده اند. یکی به خاطر اینکه بیماری از شوهرش به او منتقل شده و بعضی ها هم اصلاً نمی دانند چطور قربانی شده اند. «داریوش» جوان 23 ساله ای است که حدود یک سال است به خاطر رفتار پرخطر جنسی به HIV مبتلا و چند هفته ای است که از بیماری اش با خبر شده است. پسر جوانی که پرانرژی به نظر می رسد و برق جوانی در چشمانش می درخشد بدون هیچ رودربایستی از بیماری ای که به آن دچار شده می گوید: «شاید حرف های من کمی خجالت آور باشد ولی واقعیتی است که نمی توانم ازآن فرار کنم. من گذشته از ایدز به اختلال دو جنسیتی دچار هستم. در دوره دبیرستان متوجه شدم رفتارهایم با بقیه دوستان و همکلاسی هایم تفاوت دارد. رفتارهایم بیشتر دخترانه بود و دوست داشتم با دخترها و زن ها حرف بزنم تا پسرها. وقتی موضوع را با خانواده ام در میان گذاشتم و دکتر رفتیم، فهمیدم که دچار این اختلال هستم. از طرفی به خاطر رفتارهای آزاردهنده همکلاسی هایم چندین بار می خواستم ترک تحصیل کنم که خانواده ام نگذاشتند. وقتی خبر «ترنس» بودنم توی مدرسه پیچیدمتلک ها و ادا و اطوارهای بچه ها زندگی ام را تیره و تار کرد. من با این موضوع کنار آمده بودم ولی بچه های مدرسه نه. بعد از اینکه دیپلم گرفتم می خواستم مستقل باشم و برای خودم درآمدی داشته باشم. خانواده ام از رسیدگی مالی به من غفلت نکردند ولی من این طور نمی خواستم. > داریوش انگار برای ادامه دادن به حرف هایش خجالت می کشد ولی وقتی به او اطمینان می دهم هویتش برای خوانندگان پنهان خواهد ماند سرش را زیر می اندازد و ادامه می دهد: «خب من اختلال جنسیتی دارم و متأسفانه تن به کاری دادم که غیراخلاقی است؛ شدم یک کارگر جنسی. چند ماه پیش کسی که با او رابطه داشتم به من گفت به یک بیماری عجیب دچار است که نشانه های آن را در من هم می بیند. کمی نگران شدم و وقتی آزمایش دادم متوجه شدم به ایدز دچار شده ام و خودم هم نفهمیدم که از چه کسی ایدز گرفته ام و چند نفر را آلوده کرده ام. تا آن زمان درباره عوارض و چگونگی ابتلا به ایدز نشنیده بودم و در تلویزیون هم درباره آن چیزی ندیده بودم. وقتی موضوع را با خانواده ام درمیان گذاشتم آنها برای درمان از هیچ تلاشی کوتاهی نکردند. به نظر خودم نگاه های تحقیرآمیز و معنی دار به دوجنسه ها و رعایت نکردن کنترل بهداشتی رابطه هایی که داشتم دلیل اصلی بیماری ام است و من هم قربانی شدم ولی هیچگاه به دنبال انتقامگیری و تلافی نبوده و نیستم و امیدوارم که راه درمانی برای ایدز کشف شود و از طرفی هم تلویزیون و روزنامه و سایت ها برای اطلاع رسانی از چگونگی انتقال و پیشگیری از آن، مردم را آگاه کنند.» زندان مرا مبتلا کرد اینجا همه می خواهند درد دل کنند. بگویند چطور ندانسته بیماری در وجودشان رخنه کرده است. بگویند که با چه زحمتی بیماری شان را پنهان کرده اند تا آبرویشان نرود یا شغل شان را از دست ندهند. «داوود» یکی از همین کسانی است که بیماری اش را 9 سال است پنهان کرده و حتی خانواده اش هم نمی دانند که او HIV دارد جز 3 تن از دوستان بسیار نزدیکش. او در زندان به ایدز دچار شده و حکایتش را این گونه تعریف می کند: «به خاطر اعتیاد و همراه داشتن مواد به زندان افتادم. اعتیاد پدرم را درآورده بود و برای نشئه شدن با سرنگ مشترکی که همه از آن استفاده می کردند مواد را به رگ هایم تزریق می کردم. وقتی از زندان آزاد شدم تصمیم به ترک گرفتم و پس از 20 سال اعتیاد موفق به ترک شدم. بعد از چند ماه برای آزمایش رایگانی که آن زمان تبلیغش را کرده بودند به یک درمانگاه رفتم و پس از چند روز وقتی دکتر به من گفت ایدز دارم چند روزی لب به غذا نزدم. افسرده شده بودم ولی این کار جز اینکه مرا غرق در غم می کرد فایده دیگری نداشت. تصمیم گرفتم برای پیشگیری از پیشرفت این بیماری که آن به زمان اسم وحشتناکی برایم داشت و درمان آن به بیمارستان بروم که خدا را شکر تا الان با لطف پزشکان و سعی خودم مشکل خاصی ندارم.» داوود بر خلاف دیگران روحیه خوبی دارد و از ازدواج حرف می زند که اگر شرایطش را پیدا کند قصد دارد با دختری که مثبت است – کسانی که به بیماری ایدز دچار باشند در اصطلاح خودشان مثبت هستند- زندگی جدیدی را آغاز کند. دندانپزشکی رفتم، مبتلا شدم دوست ندارد اسمش را بگوید. می ترسد کسی از فامیل هایش او را بشناسد و سبب آبروریزی برای خانواده اش شود. 6 فرزند دارد و 3 نوه. کیف چرمی اش را از داخل کتش بیرون می آورد و عکس نوه هایش را نشان می دهد. «این را می بینی، نوه کوچکم است. دلم می خواهد یک دل سیر بغلش کنم، ببوسمش، با خودم به پارک ببرمش؛ ولی حیف....» ادعا می کند در طول 64 سال عمری که از خدا گرفته نه لب به سیگار و مواد زده و نه با کسی رابطه غیر اخلاقی داشته است. فکر می کند روزی که برای کشیدن دندانش به یک درمانگاه رفته ازآنجا به این بیماری مبتلا شده است. پدربزرگ می گوید: «سال 85 مریض شدم. دهانم تلخ می شد و عرق می کردم. بعد هر روز لرز به جانم می افتاد. حالم به حدی بد شده بود که وزنم از 70 کیلو به 45 کیلو رسید. هر دکتری می رفتیم نمی توانست بیماری ام را تشخیص بدهد. پس از چند ماه بستری شدن در این بیمارستان و آن بیمارستان، دکترها فهمیدند که من مبتلا به ایدز شده ام. خبری که من و خانواده ام را شوکه کرد. خانواده ام بیماری ام را از همه پنهان کردند تا آبرویمان نرود. حق هم داشتند، ثابت کردن اینکه من در یک دندانپزشکی مبتلا به ایدز شده ام به این سادگی ها نبود. در طول این سال ها همسرم مثل یک فرشته به من خدمت کرد ولی برخی رفتارهای فرزندانم مرا ناراحت می کند. آنها نمی گذارند من بچه هایشان را در آغوش بگیرم. حتماً می ترسند بچه هایشان ایدز بگیرند. یک بار به خانه یکی از دخترانم رفتم و چای خوردم. وقتی از خانه بیرون می رفتم دیدم دخترم قندان را با قندهایش و استکانی که من با آن چایی خورده بودم در سطل آشغال انداخت. می دانم که بیماری جز با رابطه جنسی و خون قابل انتقال نیست ولی مراقب همه چیز هستم. حتی با همسرم هم هیچ رابطه ای ندارم و به این وضعیت و رفتارها عادت کرده ام.» پدربزرگ درد دل های زیادی دارد، مثلاً اینکه اگر کسی بداند او ایدز دارد از چای و غذاهایی که درست می کند نمی خورند یا اگر کارمندان اداره ای که او آنجا نگهبان است بدانند وی ایدز دارد دیگر با روی گشاده با او احوالپرسی نخواهند کرد. همسرم مرا بیمار کرد یک عمر سالم زندگی کرده بود بدون اینکه حتی به یک بیماری کوچک مبتلا شود و برای درمان به بیمارستان و درمانگاهی برود. اسمش را به زور شنیده بود چه برسد که به آن مبتلا شود. وقتی خونش را هدیه داد چند روز بعد پست خبر بدی برایش آورد. توی نامه نوشته شده بود «مشکوک به بیماری HIV» پس از کلی آزمایش متوجه شد از شوهرش ایدز گرفته، شوهری که به جرم مواد مخدر چند سالی در زندان بوده و همانجا ایدز گرفته است، آن هم بی خبر. داستان زندگی «فرحناز» غم انگیز است. با چنگ و دندان زندگی خود و بچه هایش را به دست گرفته بود که بعد از رسوایی هایی که شوهرش به بار آورده بود بتواند چند صباحی بی دغدغه زندگی کند که... یک دختر 27 ساله دارد که روانشناس است و پسرش هم 24 ساله و مهندس عمران. خودش هم در یک اداره دولتی کار می کند. 7سال پیش برای اهدای خون به سازمان انتقال خون رفت و جوابی برایش پست شد که زندگی اش را دگرگون کرد. فرحناز از آن زمان تعریف می کند: «شوهرم تحصیلکرده است ولی نمی دانم چطور به راه خلاف رفت و معتاد شد. بعد از اینکه زندان افتاد آنجا ایدز گرفت. نه خودش می دانست نه من. وقتی خون دادم و فهمیدم ایدز دارم آینده زندگی بچه هایم جلوی چشمانم آمد. آنقدر عصبانی بودم که شوهرم را از خانه بیرون کردم. از ترس آبرو به کسی نگفتم که ایدز گرفته ام و فقط دخترم می دانست. 3 سال زمان برد تا با بیماری ام کنار بیایم. دوران سختی داشتم و می ترسیدم کارم را از دست بدهم. حالا با گذشت 7 سال هنوز سرپا هستم و بیماری نتوانسته بر من غالب شود.» وی از نگاه هایی که نسبت به بیماران مبتلا به HIV وجود دارد گلایه های زیادی دارد زیرا بیشتر مردم فکر می کنند زنی که مبتلا به ایدز است یا معتاد است یا زنی خیابانی است. ولی اینچنین نیست و خیلی ها ناخواسته قربانی آن شده اند. هنوز حرفم با فرحناز تمام نشده که مردی 35 ساله از آن طرف با صدای بلند می گوید: «خانم خبرنگار، آزمایشگاه بیمارستان یک سال است که فعال نیست، ویزیت ها پولی شده. الآن اگر بیماری دفترچه نداشته باشد مجبوراست 8 هزارتومان بابت ویزیت، آن هم با دفترچه به متخصص بدهد. باید هر ماه آزمایش CD4 بدهیم که چون آزمایشگاه این بیمارستان فعلاً فعال نیست باید بیرون آزمایش بدهیم که 40 هزار تومان هزینه دارد. آزمایش شمارش ویروس را هم که نپرس 180هزارتومان است، من که ندارم این پول را بدهم.» از او می پرسم از چه چیزی بیشتر رنج می برد، درد بیماری یا درد نگاه اطرافیانش؟می گوید: «خانم بزرگ ترین مشکل ما پذیرش این بیماری و افراد مبتلا به آن در جامعه است. مثلاً من خودم سیکل دارم مجبورم اینجا و آنجا کار کنم تا پول دربیاورم، عکس که نمی گیرید؟ خدای نکرده اگر صاحبکارم عکسی از من ببیند کلاهم پس معرکه است و باید با خیاطی خداحافظی کنم. از اینها که بگذریم چند وقت پیش رفته بودم دندانپزشکی تا به دکتر گفتم اچ آی وی مثبت هستم دندانم را نکشید مجبورشدم جای دیگری بروم و نگویم که مریضم. حالا برسیم به ازدواج. متأسفانه نمی شود درباره ایدز با هر کسی حرف زد چون که خیلی ها با دید منفی به ما نگاه می کنند، یک جور مثل انگ. همه ذهن شان به این سمت می رود که این آدم بی بند و باری است و دوری می کنند. تصمیم دارم ازدواج کنم چون ازدواج نیاز هر آدمی است. متأسفانه مرکزی هم نداریم که ما مثبتی ها را به یکدیگر معرفی کند. اینجا می گویند اگر با زنی که بیماری HIV دارد ازدواج کنیم با اسپرم شویی می توان فرزندی سالم به دنیا آورد ولی متأسفانه مردم از این اطلاعات بی خبرند و فکر می کنند که با سلام و علیک با ما هم بیمار خواهند شد!»ایران
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها