واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: کریستیان ریچر دوران نوجوانی اش را صرف کاوش ساختمان های متروکه کرده است. او به آلمان شرقی کمونیستی رفته بود و عکس های جالبی را انداخته بود. کریستیان در حال حاضر نیز به این فعالیت ادامه می دهد. وبسایت فرادید: کریستیان ریچر دوران نوجوانی اش را صرف کاوش ساختمان های متروکه کرده است. او به آلمان شرقی کمونیستی رفته بود و عکس های جالبی را انداخته بود. کریستیان در حال حاضر نیز به این فعالیت ادامه می دهد. به گزارش بی بی سی انگلیسی، کریستیان ریچر دوربینش را به دست گرفته و از نمای داخلی در حال فرسایش این ساختمان ها عکس می اندازد. ساختمان های صنعتی و قدیمیِ جمهوری دموکراتیک آلمان اطراف محل زندگی دوران کودکی ام را اشغال کرده بود؛ چندین ساختمان و نیروگاه متزلزل. در زمان سقوط دیوار برلین، من ۱۴ سالم بود. این اتفاق، تغییر بزرگی برای ما محسوب می شود. مردم آن روزها هیچ تصوری از تاثیر سقوط دیوار برلین بر آینده نداشتند. همه چیز هیجان انگیز بود و شروع دورانی تازه. اوایل ما به سمت غرب رفتیم تا ببینیم آنجا چه شکلی است. برخی از آنجا رفتند، اما من ماندنی شدم. اینکه خیلی ها از آنجا رفتند، امید را کمتر کرده بود. همان موقع بود که من تصمیم گرفتم به ساختمان های متروکه بروم. بیشتر وقت ها تنهایی به این ماجراجویی می رفتم، اما گاهی اوقات هم دوستانم اضافه می شدند. مدتی به همین منوال گذشت تا اینکه یکی از دوستانم یک دوربین دیجیتال به من داد. به همین خاطر بود که وقتی به آن ساختمان ها سر می زدم، می توانستم زیبایی شان را به تصویر کشم. آن ساختمان ها کاملا خلوت و ساکت بود، چرا که هیچ کس پایش را داخل آن ها نمی گذاشت. چگونگی نابودی این ساختمان ها و نحوه ورود طبیعت به داخل آن ها مرا یاد زودگذر بودن دنیا می اندازد. انگار که اینجا پایان همه چیز است و جوی شبیه به آن را در هیچ جای دیگر نخواهید دید. در طول ۱۰ ساله گذشته، من به بیش از ۱۰۰۰ ساختمان در کشورهای آلمان، فرانسه، بلژیک، ایتالیا و لهستان سر زده ام. برای گرفتن یک عکس خوب یا یک ساختمان خوب، مجبور بودم به چندین ساختمان سر بزنم. برخی از آن ساختمان ها کاملا خالی شده بودند و هیچ زیبایی خاصی نداشتند. ورود به داخل این ساختمان ها کار دشواری است. من برای ورود مجبور شدم از پنجره بالا بروم و یا مسیر ورودی تونل را پیدا کنم. حتی پیش آمده که مسافت زیادی را برای دیدن یک ساختمان پیموده ام، اما آخرش فهمیده ام که آن ساختمان کاملا با خاک یکسان شده است، یا هیچ راه ورودی نداشته است. گاهی اوقات با خودم فکر می کنم که داخل آن ساختمان باید چیز خاصی باشد. اما این کار واقعا شانسی بود: ممکن بود چیز خاصی نصیب من می شد و شاید هم دست خالی برمی گشتم. در چند مورد شانس به من رو می کرد، اما کار سنگین بود. به راحتی نمی توان چنین زیبایی را در جایی پیدا کرد. به من در مورد مطب و اتاق عمل یک جراح اطلاعاتی داده شد؛ فکر کنم در ۱۰ یا ۱۵ سال گذشته، اولین نفری بودم که وارد آنجا می شدم. تارهای عنکبوت همه جا وجود داشت؛ حس عجیبی به من دست داد. انگار در زمان به عقب سفر کرده بودم. شکل ورود نور به داخل باعث شده بود که جو عجیبی در ساختمان حاکم شود. تاسیسات صنعتی قدیمی هم رو به زوال می روند و بیمارستان های روانی هم تعطیل شده اند. کسی به آن ها اهمیتی نمی دهد. آب از سقف می چکد و خزه و گلسنگ بر روی آن می روید. اگر هوا گرم شود، گیاه تمام ساختمان را می پوشاند. انگار طبیعت ساختمان را در آغوش کشیده باشد. بوی نم ساختمان شبیه بوی کپک است. در آلمان شرقی تعداد زیادی مسافرخانه وجود داشت؛ می توان گفت که تقریبا هر روستا یک مهمانخانه، یک کافه، یک سالن رقص و یک تئاتر داشت. اما مردم دیگر روستاها را به مقصد شهرها ترک کرده و آن ساختمان ها بی استفاده باقی مانده اند. وقتی یک ساختمان قدیمی را در این منطقه می بینم، دوست دارم شکوه آن را تصور کنم. اما اینکه آن ساختمان ها دیگر بلا استفاده مانده اند، مرا ناراحت می کند. جای این ساختمان ها را به کسی نگفته ام تا از دست افراد شرور در امان بمانند. برخی از مردم ارزش آن ساختمان ها را نمی دانند. اگر پای برخی به اینجا باز شود، دیگر نگران تخریب ساختمان توسط طبیعت نباید باشیم، چرا که آن ها خودشان ساختمان را خراب می کنند. تخریب ساختمان و طراحی گرافیتی بر روی دیوارهای آن موجب از بین رفتن شکوه و جلال این ساختمان ها می شود. البته این بدان معنا نیست که اگر کسی خواست آن ساختمان ها را بازسازی کند، به او آدرس ندهم. آن ها باید به من ایمیل بزنند و اگر من صلاحیتشان را تایید کردم، آدرس را به آن ها می فرستم. این کار از نظر تئوری قابل انجام است، اما تاکنون اتفاقی نیفتاده است. من هرگز با زور وارد ساختمان نمی شوم و به چیزی آسیب نمی رسانم. شاید از جایی بالا بروم و یا از سوراخی رد شوم، اما به هر قیمتی وارد جایی نمی شوم. این را هم بگوییم که ورود به این ساختمان ها غیرقانونی است و پلیس چندین بار جلوی من را گرفته است. حتی دو سه مرتبه من را از داخل ساختمان دستگیر کرده و به بیرون هدایت کرده اند. پلیس چندین بار هم به صورت کتبی به من هشدار داده است، اما تاکنون جریمه نشده ام. آن ها می دانند که من جز عکاسی کار دیگری نمی کنم. جو برخی از این ساختمان ها بی نهایت عجیب هستند. مثلا من یک بار برای عکاسی به یک ساختمان ویژه ی سوزاندن اجساد انسان رفتم. آن ساختمان مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد. من از این ساختمان ها عکس گرفتم تا به دیگران بفهمانم این ساختمان ها چه حسی دارند. فکر کنم مردم از آن ها خوششان بیاید و همان حسی که به من دست داده، به آن نیز دست دهد. نوعی زیبایی و جنون خاصی در این عکس ها ترکیب شده است. همه چیز از بین خواهد رفت و حتی از خانه و ویلاهای بزرگ شما هم اثری به جای نخواهد ماند.
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 101]