تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836919392
اژدهای اقتصاد چین چگونه از خواب بیدار شد+ تصاویر و فیلم
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: چرا رشد چینی ها پرشتاب ترین رشد در تمام دنیا لقب گرفته است؟ انقلاب دهقانی چین چه خدمتی به رشد اقتصادی این کشور ارائه کرد؟ چرا رشد چینی ها پرشتاب ترین رشد در تمام دنیا لقب گرفته است؟ این رشد پرشتاب چه درس هایی برای کشورهایی مانند ایران دارد؟ گروه گزارش ویژه مشرق- «قدرت خرید چینی ها بیش از آمریکایی ها است.» […]چرا رشد چینی ها پرشتاب ترین رشد در تمام دنیا لقب گرفته است؟ انقلاب دهقانی چین چه خدمتی به رشد اقتصادی این کشور ارائه کرد؟ چرا رشد چینی ها پرشتاب ترین رشد در تمام دنیا لقب گرفته است؟ این رشد پرشتاب چه درس هایی برای کشورهایی مانند ایران دارد؟ گروه گزارش ویژه مشرق- «قدرت خرید چینی ها بیش از آمریکایی ها است.» این خبری بود که چندی پیش توسط صندوق بین المللی پول منتشر شد. چینی ها که ارابه رشد اقتصادی شان ترمز بریده است، تلاش زیادی به خرج می دهند تا تحت مدیریت هماهنگ کشوری، همه کشورهای جهان را پشت سر گذارند. سران چین برای پیش برد این برنامه، سالها است اولویت بین المللی خود را در حوزه اقتصاد (و نه فرهنگ و سیاست) تعریف کرده اند، شاید از این رو که رشد اقتصادی آنان توجه دیگران را به الگوی فرهنگی و سیاسی چین نیز جلب خواهد کرد. چه شده که اژدهای آسیا از خواب استعمار برخاسته و این بار نه همسایگانی که روزی در امپراتوری عظیم چین زندگی می کردند، بلکه تمام جهان را نشانه رفته است؟ این غول اقتصادی بر پایه چه سیاست های بومی ای رشد کرد و چه ابتکارهایی را به خدمت گرفت؟ انقلاب دهقانی چین چه خدمتی به رشد اقتصادی این کشور ارائه کرد؟ چرا رشد چینی ها پرشتاب ترین رشد در تمام دنیا لقب گرفته است؟ این رشد بی ترمز، تا کجا تداوم خواهد یافت و چه چالش های خانمان براندازی در مسیر آن قرار دارد؟ و نهایتاً آنکه این رشد پرشتاب چه درس هایی برای کشورهایی مانند ایران دارد که روزگاری با تمدن باستانی و سپس تمدن اسلامی خود چشم همه را خیره کرده بود و امروزه داعیه صدور فرهنگ و تصاحب جایگاه قدرت نخست منطقه را دارد؟ در نوشتار حاضر و نوشتار آینده به چنین مطالبی خواهیم پرداخت و تلاش می کنیم با اجتناب از مطالب تکراری تا حد ممکن، به اصل مطلب یعنی ناگفته های رشد اقتصادی چین بپردازیم. لازم به ذکر است عمده آمارهایی که در این گزارش آمده است برگرفته از بانک جهانی است، گر چه نسبت به آن نیز تردیدهایی ابراز شده است. ۰۰:۰۰ ۰۰:۵۳ space play / pause q unload | stop f fullscreen shift + ← → slower / faster ↑ ↓ volume m mute ← → seek . seek to previous ۱ ۲ … ۶ seek to 10%, 20% … ۶۰% چین قدرتمندترین اقتصاد دنیا شد فراز و نشیب چین از سال های فترت تا چشم انداز ۲۰۲۰ ابتدا برای آشنایی با چگونگی شروع رشد اقتصادی، تاریخ سده اخیر چین را به اختصار مرور می کنیم و سپس با تمرکز بیشتر به تشریح سیاست های دولت و مردم چین از اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی تا سال های جاری می پردازیم: چین مستعمره: شکست چین در جنگ ۱۸۳۹ تا ۱۸۴۲ میلادی با انگلیس که به جنگ تریاک معروف شد، آغاز دوره ای از بی ثباتی و وابستگی در این کشور بود. چینی ها حاضر نبودند به جای چای صادراتی خود، تریاکی را دریافت کنند که انگلیسی ها در هند به عمل می آوردند. بنابراین نیروهای نظامی انگلیس به چین هجوم آوردند که نتیجه آن امضای پیمان نانجینگ به نفع بریتانیا بود. پس از آن سایر کشورهای غربی نیز با سوءاستفاده از ضعف چین امتیازات مشابهی دریافت کردند. حدود بیست سال پس از جنگ نخست، دوباره منازعاتی میان چین و انگلیس رخ داد که باز هم با شکست چینی ها روبرو شد. از آنجا که این شکست های پیاپی موجب شد چینی ها به ضعف خود در برابر تمدن نوظهور غرب پی ببرند و به تغییر خود اقدام کنند، این جنگ ها را آغاز عصر مدرن در کشور خود می دانند. چینی ها در جنگ تریاک با توپ های جنگی انگلیس شوکه شدند انقلاب باکسرها در ۱۹۰۰ میلادی توسط نیروهای خارجی سرکوب شد اما طلیعه ناآرامی های داخلی در چین میان نظامیان و جمهوری خواهان به مدت بیش از دو دهه بود. پس از آن دو نیروی دیگر نیز به بی ثباتی در چین یاری رساندند: کمونیست ها و ژاپنی ها. ژاپن در ۱۹۳۱ استان منچوری را تسخیر کرد و تا چندین سال به تدریج شرق چین را تصاحب نمود. انقلاب چین و دوره مائو: با تسلیم ژاپن در جنگ جهانی به متفقین در ۱۹۴۵ میلادی، کمونیست ها که اینک به رهبری مائو زدونگ (یا مائو تسه تونگ) به مبارزه می پرداختند، توانستند به تدریج بر نیروهای دیگر فائق آیند و رقیب اصلی خود یعنی ژنرال چیانگ و نیروهایش را به جزیره ای که تایوان نامیده شد، راندند. در ۱۹۴۹ میلادی انقلاب دهقانی چین رخ داد و این کشور در یکم اکتبر، با نام جمهوری خلق چین در مسیر جدیدی افتاد. در این دوره یعنی از انقلاب چین تا ۱۹۷۶ میلادی که مائو درگذشت و حتی تا دو سال بعد که گوفنگ جانشین مائو شده بود، دو سیاست اصلی بر این کشور حاکم شد: کتاب سرخ مائو قرار بود عناصر ضدانقلاب را از فرهنگ و جامعه چین حذف کند – اقتصاد برنامه ریزی شده و متمرکز کمونیستی با نام «جهش بزرگ پیشرفت» یا «یک گام بزرگ به جلو» (ترکیب کمون های کشاورزی در روستاها با صنعتی سازی برای تولید فولاد، تأکید بر خودکفایی، بستن درهای کشور به روی محصولات و شرکت های خارجی) که موجب تضعیف کشاورزی، قحطی بزرگ و مرگ میلیون ها چینی شد. – انقلاب فرهنگی مائو با عنوان انقلاب فرهنگی پرولتاریا برای حذف عوامل ضدانقلابی از جامعه چین (بستن مدارس، تأسیس واحدهای ایدئولوژیک به رهبری جوانان و دانش آموزان، مبارزه با سنت ها و افکار کهن) که به کشتار میلیون ها چینی به خاطر تصفیه ایدئولوژیک انجامید. چین همچنین در این دوره از گسترش بلوک شرق به ویژه در کره حمایت کرد و نیروهای نظامی خود را در ۱۹۵۰ میلادی برای پشتیبانی از کره شمالی اعزام نمود. اصلاحات مائو همان کشاورزی بدوی چین را هم نابود کرد اصلاحات ژیاوپینگ: در ۱۹۷۸ میلادی، دِنگ ژیاوپینگ که از نیروهای اصلاح طلب حزب کمونیست در زمان حکومت مائو بود، با کنارزدن هائو گوفنگ (جانشین مائوئیست مائو که قصد تداوم همان سیاست های ناکارآمد و ایدئولوژیک مائو را داشت) و سپس اصلاح سیاست های اقتصادی مائو زدونگ، عملاً حزب کمونیست را از محتوای کمونیسم خالی کرد. ژیاوپینگ که از ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۲ میلادی رئیس دولت و رئیس حزب کمونیست بود، – رشد کشاورزی را برای خروج چینی ها از وضع وخیم غذایی و همچنین بدست آوردن سرمایه اولیه در اولویت قرار داد، – اقتصاد برنامه ریزی شده کمونیستی را به سمت اقتصاد بازاری سوق داد، – رقابت اقتصادی محدود را ترویج کرد، – درهای چین را به روی دنیای خارج باز کرد – و سرمایه گذاری خارجی در چین و صادرات به خارج را به مثابه ابزار رشد اقتصادی و پیشرفت فناورانه پایه گذاری نمود. مائو «رهبر انقلاب چین» بود اما افتخار «معمار چین جدید» به ژیاوپینگ رسید ژیاوپینگ اصطلاحاً عمل گرا بود یعنی تلاش کرد سیاست های دولت را به جای ابتنا بر اصول ایدئولوژیک که نتایج ناکارآمد و خشونت بار آن روشن شده بود، بر آنچه به نظرش واقعاً به رشد ختم می شود بنا کند. در نتیجه سیاست های وی، بسیاری از شرکت های خارجی کارخانه و دفتر خود را در چین قرار دادند تا با استفاده از نیروی کار ارزان و مالیات اندک، هزینه تولید خود را کم کنند. با تولید شغل توسط این شرکت ها، نرخ اشتغال در چین افزایش یافت و به تدریج با سرمایه گذاری از این درآمدِ حاصل شده در کنار بهره گیری از سود حاصل از رشد کشاورزی در نیمه نخست دهه ۱۹۸۰ میلادی، دولت و شرکت های چینی توانستند به صورت مستقل به سرمایه گذاری و رشد تولید سرانه دست یابند. مدیریت هماهنگ دولت با هدف تإمین منافع ملی در این زمینه موجب شد چین صرفاً به زمینه رشد سرمایه شرکت های خارجی تبدیل نشود بلکه خود نیز در این میان به سودآوری درست یازد. این حرکت که در چشم انداز خود، تبدیل چین در سال ۲۰۲۰ میلادی به اقتصاد اول دنیا (بیشترین تولید داخلی) را در نظر گرفته بود، رشد شتابانی در اقتصاد چین ایجاد کرد اما طبیعتاً عوارض ناگواری نیز برای مردم چین داشت که به برخی از آنها در ادامه گزارش اشاره خواهد شد. کسب مقام نخست در رشد اقتصادی: چین از اوایل قرن ۲۱ میلادی یعنی وقتی آمریکا رشد های حدود ۲ تا ۴ درصدی را تجربه می کرد، با بکارگیری سیاست هایی توانست به طور متوسط، رشد اقتصادی ۱۰ درصدی را (که اوج آن در سال ۲۰۰۶ با ۱۲٫۷٪ و ۲۰۰۷ میلادی با ۱۴٫۲٪ بود) برای خود بدست آورد که چشم جهانیان را خیره کرد. این سیاست ها و برنامه ها عبارت بود از: قرار نیست این دو خط به هم برسند؟ – تداوم اصلاحات اقتصادی ژیاوپینگ: جیانگ زِمین و هوجینتائو سیاست های پراگماتیستی ژیاوپنگ با حسن استفاده از شرایط بومی را ادامه دادند. این سیاست ها دو ابزار اصلی داشت یعنی حمایت از سرمایه گذاری خارجی و سودآوری از صادرات کالا. این ابزارها با مدیریت کلان دولتی برای دو هدف به کار گرفته شد: ایجاد اشتغال برای همه و افزایش تولید سرانه. طبیعی است با جمعیت زیاد چین، اگر هر کس شغلی داشته باشد و برتولید خود بیافزاید، در برآورد ملی سرمایه عظیمی بدست می آید که دولت و شرکت های چینی می توانند از آن سود ببرند. – صرفه جویی در مصرف و سرمایه گذاریِ هر چه بیشتر از سود اقتصادی: این سیاست به صورت نسبتاً هماهنگ از جانب شرکت ها، دولت و مردم پیگیری شد. تقریباً دو نسل از چین، با افزایش سرمایه اجتماعی و اعتماد به خود و دولت، رشد بلندمدت کشور خود را به منافع شخصی ترجیح دادند؛ و از خود فداکاری نشان دادند. این چیزی بود که در کشورهای غربی یافت نمی شود زیرا در آنجا هر کارگری خواهان تأمین کامل حقوق خود است و افراد نه به یکدیگر یا دولت بلکه به قانون و اجرای آن اعتماد می کنند. حرکتی که ژیاوپنگ آغاز کرد، آن چنان مردم چین را به خود مجذوب ساخت که از رفاه خود به صورت موقت صرف نظر کردند تا کشورشان پیشرفت کند. به بیان ساده، دولت و شرکت ها به مردم قول دادند اگر راضی به دریافت حقوق اندک مالی، تحمل شرایط کاری سخت تر و زندگی صرفه جویانه تر شوند، این سرمایه حاصله را که در دست دولت و شرکتی ها می ماند سرمایه گذاری می کنند و اختلاس نمی کنند. مردم چین نیز در جایگاه کارگر به شرکت ها و دولت اعتماد کردند. بمانَد که البته همین وضعیت موجب رشد فساد مالی در دولت، حزب حاکم و شرکت ها شد اما سرمایه ای که از این گذشتِ مردم حاصل شد، آن چنان فربه بود که رشد اقتصادی ۱۰٪ را برای چین به ارمغان آورد. ایجاد اشتغال برای همه و افزایش تولید سرانه دو هدف اصلی اصلاحات ژیاوپینگ بود – بهبود مدیریت کلان اقتصادی توسط دولت: دو مورد گذشته بدون یک مدیریت متمرکز، مستمر و مورد اجماع، دستاوردی نداشت. دولت های چینی به جای اینکه هر یک ساز خود را بزنند، خط چشم انداز ژیاوپنگ را دنبال کردند زیرا نخبگان چین بر این برنامه اجماع داشتند، گر چه بخشی از این اجماع با فداکردن مشارکت سیاسی و آزادی بیان رخ داد. زیرا عملاً مدیریت این حرکت در دست حزب حاکم قرار داشته و دارد که وجود حزب قدرتمند دیگر یا انتقاد سیاستمداران اثرگذار را بر رویه خود برنمی تابد. به هر حال اگر چه این آزادی ها فدا شد، اما حزب کمونیست نیز با حمایت مستمر و همه جانبه از سیاست های ژیاوپنگ و تداوم آن تا کنون، توانست اجماعی در فضای نخبگانی چین بسازد که پشتیبان مهمی برای رشد اقتصادی بوده و هست. – اصلاح SOE ها: SOE به بنگاه های اقتصادی دولت اطلاق می شود که در واقع مهمترین و بزرگترین شرکت های چین را شامل می شود. هدف از اصلاح SOE ها افزایش بهره وری آنها، تشویق بیشتر به سرمایه گذاری در این بخش و البته از همه چیز مهمتر، حفظ جایگاه حزب حاکم در فرآیند رشد اقتصادی است. در واقع از طرفی حزب حاکم نمی خواسته مالکیت این شرکت ها را به دیگران واگذار کند و از طرف دیگر باید نسبت به بهره وری پایین تر بخش دولتی نسبت به بخش خصوصی پاسخگو باشد. از این رو تا به حال چند برنامه در زمینه اصلاح SOE ها ارائه و کمابیش اجرا کرده است اما فاصله کنونی بهره وری میان بخش دولتی و خصوصی – ۴٫۶٪ نسبت به ۹٫۱٪- نشان می دهد این برنامه ها چندان جوابگو نبوده و عمدتاً کارکرد سیاسی داشته است. چین تعرفه واردات را به صورت هماهنگ با برخی شریکان تجاری اش کاهش داد – الحاق به سازمان تجارت جهانی: چین در سال ۲۰۰۱ میلادی به سازمان تجارت جهانی پیوست و پذیرش آن توسط اعضای سازمان به چین در گسترش تجارت خارجی خود کمک شایانی کرد، گر چه در ابتدا نگرانی هایی از جانب اندیشمندان چینی ابراز شد. چارچوبی که سازمان تجارت جهانی برای گفتگوی های چندجانبه میان دولت چین و سایر دول ایجاد کرد، ثبات بیشتری را برای تجارت چین نسبت به زمانی که همه چیز بر مبنای گفتگوی های دوجانبه تنظیم می شد، به ارمغان آورد. چین در یکی دوسال اول، تعرفه واردات کالا را به ۱۲٪ کاهش داد و از سوی دیگر بسیاری از محصولات چینی به دلیل مزیت نسبی در بازار کشورهای دیگر مشتری پیدا کرد. همچنین به دلیل تضمین های سازمان تجارت جهانی و ایجاد اعتماد بیشتر نسبت به ثبات قوانین، ورود سرمایه های خارجی به چین به ویژه از طرف شرکت های چندملیتی افزایش یافت. – استفاده فرصت طلبانه از شرایط منطقه ای و بین المللی: چینی ها در ازای هر گونه همکاری فرهنگی و حمایت سیاسی که مورد تقاضای کشورهای منطقه و جهان بود، یک یا چند امتیاز اقتصادی از کشور مقابل دریافت می کردند. بدین صورت واردات نفت، گاز، کالا و فناوری را به کشور خود ارزان ساختند و صادرات محصولات چینی به کشورهای دیگر را تسهیل کردند، ضمن اینکه با یک بازاریابی قدرتمند و هماهنگ، توزیع محصولات خود در سایر کشورها را به گونه ای انجام دادند که در همه جا فروش داشته باشند: ملت هایی که برایشان کیفیت مهم است میزبان محصولات شرکت های معتبر چین می شوند و ملت هایی که برایشان قیمت مهمتر است، در بازار کشور خود شاهد محصولات کارگاه های کوچک چین هستند. تکیه بیش از حد بر سرمایه گذاری خارجی و صادرات برای رشد اقتصادی بدون توجه لازم به تقاضا و مصرف داخلی شاید زمانی یک ضرورت برای رشد اقتصادی چین بود. اما پس از رشد درآمد سرانه در این کشور، سیاست دولت به سمت استفاده از تقاضای داخلی برای رشد اقتصادی تمایل نشان داده است. طبیعتاً اگر دولت چین از این بازار فروش گسترده با جمعیت میلیاردی بهره نگیرد، افزایش درآمد سرانه چینی ها به نفع کشورهای خارجی تمام خواهد شد که کالاهای خود را به مردمی که مدتی برای رشد کشور خود صرفه جویی پیشه کرده و هم اکنون تشنه مصرف هستند، ارائه می دهند. درآمد سرانه مردم چین به گزارش بانک جهانی در سال ۲۰۰۶ میلادی از ۲۰۰۰ دلار گذشت و یک پله صعود کرد (از پله درآمد پایین به پله درآمد متوسط پایین). پرچم چین نیز مثل اقتصادش دیگر نشان حزب کمونیست را ندارد کنگره ۲۰۰۷ میلادی: در سال ۲۰۰۷ میلادی کنگره حزب کمونیست چین برگزار شد که طی آن هدف نهایی اقتصادی چین، این گونه تعیین شد: – تکوین جامعه ای متوازن – موفقیت و رشد پایدار برای مردم – رهبری جهان از طریق یک دولت خلاق و قدرتمند – یک کشور متحد تحت نظام سیاسی سوسیال دموکرات – سطحی مترقی ار تمدن – دارای ارتشی قدرتمند با توانایی تأمین امنیت ملی و صلح بین المللی کنگره همچنین اعلام کرد که از ۱۹۷۸ میلادی که اصلاحات اقتصادی آغاز شد، تا ۲۰۰۷ میلادی، نیمی از راه چین برای دست یافتن به ابرقدرتی جهان در ۱۹۳۸ و تثبیت آن تا نیمه قرن ۲۱ میلادی را طی کرده است. در واقع چین به تصور حزب کمونیست، هم اکنون در مرحله دوم از رشد سه مرحله ای قرار دارد که از ۱۹۷۸ آغاز شده است: – مرحله یک: این مرحله از ۱۹۷۸ تا پایان قرن ۲۰ را شامل می شود. حزب کمونیست هدف خود را در این دوره، ازبین بردن «سوء تغذیه، گرسنگی و فقر» اعلام کرده که در هدف ژیاوپنگ برای رساندن تولید سرانه به ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار خود را نشان می داد. این مرحله خود به دو فاز تقسیم شد: فاز اول به اصلاحات اقتصادی و افزایش تولید کشاورزی در سال های اولیه گذشت که پایه مهمی براس رشد و موفقیت صنعتی در سال های بعد فراهم ساخت. در فاز دوم سیاست اصلی دولت به سمت بازکردن فضای اقتصادی و افزایش صادرات حرکت کرد و جهت شتاب بخشیدن به افزایش صادرات از سرمایه گذاری خارجی استقبال شد. شرایط این سرمایه گذاری به گونه ای برای شرکت های خارجی در نظر گرفته شد تا به رشد فناوری و سرمایه در میان شرکت های چینی نیز بیانجامد. اصلاح بخش کشاورزی نخستین پایه اصلاح اقتصاد چین بود – مرحله دو: هدف اصلی در این دوره، افزایش استانداردهای زندگی مردم چین و کسب درآمد سرانه «متوسط» به جای «پایین» و زیر خط فقر بوده است. هو جین تائو رئیس جمهور وقت چین ابزار اصلی را در این زمینه رسانه تولید سرانه به ۴۰۰۰ دلار اعلام کرد. پایان این مرحله، سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته شده است. چین در این دوره قصد داشته و دارد که هر چه بیشتر در اقتصاد جهانی درگیر شده و از آن بهره گیرد. بدین منظور در سال ۲۰۰۱ میلادی به سازمان تجارت جهانی پیوست و تا سال ۲۰۰۹ میلادی به بزرگترین صادرکننده تبدیل شد.. هنوز آمریکا بزرگترین اقتصاد جهان است (از نظر تولید ناخالص داخلی یا GDP) اما ابتدای امسال با توجه به آمار نهادهای دولتی دو کشور (که تردیدهایی نسبت به آن ابراز شده است)، چین با ۴٫۱۶ تریلیون دلار به بزرگترین کشور از نظر تجارت کالا (جمع صادرات و واردات) تبدیل شده است. این رقم ۷٫۶٪ رشد تجارت را در سال ۲۰۱۳ نسبت به سال گذشته نشان می دهد. – مرحله سه: این مرحله از دهه سوم تا پنجم از قرن ۲۱ را شامل می شود که طی آن چین به ابرقدرت جهان تبدیل می شود. راهبرد اصلی در این زمینه، رشد دانش بنیان خواهد بود. زخم خوردن از بحران اقتصادی: شاهکار رشد چین با بروز بحران اقتصادی در جهان در سال ۲۰۰۸ میلادی، تحت تأثیر منفی قرار گرفت. چینی ها در پاییز ۲۰۰۸ رشد ۶٫۸ درصدی و در زمستان ۲۰۰۹ رشد ۶٫۱ درصدی را چشیدند. در آن زمان کابینه به ریاست نخست وزیر وِن جیابائو در گزارشی مهم نسبت به «خوش بینی کورکورانه» در حوزه اقتصاد ابراز نگرانی کرد و به عدم اطمینان به امکان بازیابی رشد گذشته به دلیل تقاضای پایین در کشورهای بحران زده غربی، بهره گیری از برخی صنایع در سال های گذشته بیش از ظرفیت آنها، ازدست رفتنِ بسیاری از مشاغل و همچنین ابهام در میزان سرمایه گذاری توسط بخش خصوصی اذعان کرد. در هر صورت دولت با تلاش بسیار توانست تا حدودی بر رشد اقتصادی چین بیافزاید. با این حال نظر جیابائو درست بود زیرا در سه سال اخیر دوباره به آرامی از رشد چین کاسته می شود. تابستان سال ۲۰۱۳ میلادی نسبت به تابستان سال گذشته اش ۷٫۷٪ رشد ولی تابستان ۲۰۱۴ میلادی (که به دهه نخست مهرماه ۱۳۹۳ شمسی ختم شد) نسبت به تابستان ۲۰۱۳ میلادی، ۷٫۳٪ رشد در اقتصاد چین به وجود آمده است. کری و شیه جی هر دو به فواید هماهنگی میان چین و آمریکا آگاهند گفتگوهای استراتژیک با آمریکا: به ابتکار اوباما گفتگوی اقتصادی و استراتژیک میان چین و آمریکا در سال ۲۰۰۹ کلید خورد تا دو کشور در بالاترین سطح از مقامات به هماهنگی برای حفط و تقویت روابط مثبت، سازنده و جامع بپردازند. احتمالاً عبور از بحران اقتصادی که همزمان از شتاب رشد هر دو کشور کاست، احساس نیاز به همکاری را در دو قطب اقتصادی غرب و شرق تقویت کرد. این جلسات به صورت سالانه در تابستان برگزار می شود و در ششمین و آخرین نوبت، ژوئیه امسال در پکن انجام شد. در این جلسات که جان کری و رئیس خزانه داری از آمریکا به دیدار یانگ جیه چی (مشاور ارشد دولت، وزیر خارجه پیشین و سفیر پیشین چین در آمریکا) و معاون نخست وزیر رفتند، اختلاف نظر دو طرف پیرامون همکاری های نظامی، تحرکات چین در آب های جنوبی و جاسوسی از فضای مجازی مشهود بود، گر چه دو طرف بر لزوم مبارزه با تروریسم هم عقیده بودند. بد نیست همین جا به مقایسه تولید ناخالص داخلی دو کشور بپردازیم که نشان می دهد چین هنوز خیلی با آمریکا فاصله دارد. طبق آخرین آمار بانک جهانی که در مورد سال ۲۰۱۳ میلادی منتشر شده است، ایالات متحده با ۱۶ تریلیارد و ۸۰۰ تریلیون دلار در رأس کشورهای جهان قرار دارد. پس از آن چین قرار دارد با ۹ تریلیارد و ۲۴۰ تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی. ژاپن با ۴٫۹ تریلیارد، آلمان با بیش از ۳٫۶ تریلیارد، فرانسه با بیش از ۲٫۷ تریلیارد، انگلیس با بیش از ۲٫۵ تریلیارد، برزیل، روسیه، ایتالیا، هند، کانادا، اسپانیا، و استرالیا به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند. همچنین ترکیه رتبه هفدهم، امارات متحده عربی رتبه سی اُم و ایران نیز با ۳۶۸ تریلیون و ۹۰۴ میلیارد دلار رتبه سی و دوم را از آن خود کرده است. سرمایه گذاری مستقیم صنعت چین در آمریکا فصل به فصل، شفاف است تولید سرانه آمریکا از ۴۶۹۹۹ دلار در سال ۲۰۰۹ به ۵۳۱۴۳ دلار در سال ۲۰۱۳ رسیده در حالی که تولید سرانه چین در همین دوره از ۳۷۴۹ به ۶۸۰۷ دلار رسیده است. این تفاوت فاحش، در برآیند ملی به دلیل جمعیت زیاد چین تا حدودی جبران می شود و تولید ناخالص داخلی چین همان گونه که گفته شد به بیش از نصف آمریکا می رسد. لازم به ذکر است لوکزامبورگ با ۱۱۱۱۶۲ دلار، نروژ، قطر، سوئیس، استرالیا، دانمارک، سوئد، سنگاپور، آمریکا، کانادا و … به ترتیب دارای بیشترین تولید سرانه هستند. ایران از ۴۹۳۱ دلار در سال ۲۰۰۹ به ۷۰۰۶ دلار در سال ۲۰۱۱ صعود کرد اما تولید سرانه پس از آن به ۶۵۷۸ دلار در سال ۲۰۱۲ و ۴۷۶۳ در سال ۲۰۱۳ افت داشت. طرحی جامع برای اصلاح سیاست ها: در نوامبر ۲۰۱۳ میلادی، شی جین پینگ رئیس جمهور چین به نمایندگی از حزب حاکم، برنامه ای جامع برای نوسازی اقتصادی و اصلاحات سیاسی را اعلام کرد که بخش مهمی از آن مربوط به اصلاح SOE ها یا همان بنگاه های اقتصادی دولت است شامل اصلاحات قیمتی در فاکتورها، کاهش یارانه دولتی به این شرکت ها و تأسیس شرکت هایی با مالکیت ترکیبی. تفاوت این مالیکت ترکیبی با آنچه در دهه ۱۹۹۰ اجرا شد در این است که این بار هم بخشی از سهام به کارکنان ارائه می شود و هم به سرمایه گذاران خصوصی اجازه داده می شود بخش اعظم سهام را در اختیار گیرند. شش شرکت دولتی برای اجرای آزمایشی طرح یادشده در نظر گرفته شده اند
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها