تور لحظه آخری
امروز : پنجشنبه ، 14 تیر 1403    احادیث و روایات:  امام علی (ع):دانش روشنى بخش انديشه است.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

اتاق فرار

خرید ووچر پرفکت مانی

تریدینگ ویو

کاشت ابرو

لمینت دندان

ونداد کولر

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

دانلود سریال سووشون

دانلود فیلم

ناب مووی

رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید

سرور اختصاصی ایران

تور دبی

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

پیچ و مهره

طراحی کاتالوگ فوری

دانلود کتاب صوتی

تعمیرات مک بوک

Future Innovate Tech

آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت

پی جو مشاغل برتر شیراز

قیمت فرش

آموزش کیک پزی در تهران

لوله بازکنی تهران

میز جلو مبلی

هتل 5 ستاره شیراز

آراد برندینگ

رنگ استخری

سایبان ماشین

قالیشویی در تهران

مبل استیل

بهترین وکیل تهران

شرکت حسابداری

نظرسنجی انتخابات 1403

استعداد تحلیلی

کی شاپ

خرید دانه قهوه

دانلود رمان

وکیل کرج

آمپول بیوتین بپانتین

پرس برک

بهترین پکیج کنکور

خرید تیشرت مردانه

خرید نشادر

خرید یخچال خارجی

وکیل تبریز

اجاره سند

وام لوازم خانگی

نتایج انتخابات ریاست جمهوری

خرید سی پی ارزان

خرید ابزار دقیق

بهترین جراح بینی خانم

تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی

خرید ریبون

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1804352074




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
 refresh

چرا در زیارت عاشورا کسی که مرده است را لعن میکنیم؟


واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: اصولاً کسی که مرده و دستش از دنیا کوتاه است، آیا این از بدخواهی نیست که بخواهیم او از رحمت حق دور شود؟ ما از انسان ها متنفر نیستیم، بلکه از اعمالشان متنفریم، پس چرا در زیارت عاشورا کسی که مرده است را لعن می کنیم؟ آن هم لعنی همیشگی؟عقیق :زیارت عاشورا را – با توجه به معنی اش- می خواندم، که این سؤال مرا به خود مشغول کرد. پیشاپیش از پاسخ شما متشکرم. 3. «وَ الْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ» «عَلَیْهِمْ مِنْکَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الْآبِدینَ» اصولا کسی که مرده و دستش از دنیا کوتاه است، آیا این از بدخواهی نیست که بخواهیم او از رحمت حق دور شود؟ آیا این از «رحمة للعالمین» بودن دور نیست؟ ما معتقدیم ائمه دشمنانشان را هم دوست داشتند، حتی کسی را که با او می جنگیدند، به سرنوشتشان علاقه مند بودند، و همیشه پیش از شروع جنگ آن ها را به راه حق و صحیح راهنمایی می کرده اند. یعنی می خواستند مردم را به رحمت حق نزدیک سازند. ما از انسان ها متنفر نیستیم، بلکه از اعمالشان متنفریم (لو علم المدبرین کیف اشتیاقی بهم لماتوا شوقا). پس چرا کسی که مرده است را لعن می کنیم. آن هم لعنی همیشگی؟ پاسخ اجمالی لعن بر یزید و امثال او، قبل از هر کسی، از سوی ذات حق تعالی، و نبی خاتم (ص) و اوصیاء او (ع) صورت گرفت که عین رحمت و مجسمه رحمت الاهی، نسبت به خلق الله هستند. عده ای از مردم علیرغم آزادی و شناخت به دین الاهی و مجازات های ناشی از آن، از فرامین و مضامین دین سرپیچی می کنند و علاوه بر تجاوز به حق خود، تجاوز به حق الله و حق الناس می کنند و با این نافرمانی و تجاوز ها، خود را مستحق لعن و عذاب دنیوی و اخروی می کنند. بنابراین لعن بر ملعونین که به تأسی از فعل الاهی، نبوی و ائمه (ع) است ناشی از زشتی ها و پلیدی های ملعونین است. آنان آن قدر در گناه و معصیت فرو رفته اند که خود را مستحق عذاب همیشگی خداوند کرده اند. رحمت حق بنا بر تعالیم قرآن کریم و اهل بیت (ع) به افرادی تعلق می گیرد که خود را در مسیر نسیم آن قرار دهند. از این رو قرآن از کسانی یاد می کند که برای ابد در عذاب خداوند معذّب اند. پاسخ تفصیلی ذات حق تعالی که خود خاستگاه رحمت است ، در قرآن کریم افراد زیادی را مورد لعن قرار داده است؛ مانند: کسانی که خداوند و رسولش را اذیت می کنند، منافقین و مشرکین از زن و مرد، آنانی که آیات الاهی را کتمان کردند، یهودیانی که معتقد بودند دست خداوند بسته است و کسانی که نسبت ناروا به زنان مؤمن می دهند.[1] همه این موارد نشان می دهد، بعضی انسان ها با توجه به اختیاری که خداوند به آنها داده است، آن قدر در گناه و معصیت فرو می روند که خود را مستحق عذاب همیشگی خداوند می کنند. رحمت حق بنا بر تعالیم قرآن کریم، پیامبر و اهل بیت (ع) به افرادی تعلق می گیرد که خود را در مسیر نسیم آن قرار دهند. قرآن از کسانی یاد می کند که برای ابد در عذاب خداوند معذّب اند.[2] پس اگر از طرف خداوند و یا پیامبر و ائمه (ع) نسبت به لعن عده ای دستوری رسیده باشد؛ نتیجه می گیریم که این افراد کسانی بوده اند که تمام راه های وصول رحمت خداوند را به سوی خود بسته و غرق در معاصی و مخالفت با خداوند شده اند، به طوری که دیگر امیدی به نجاتشان نیست. امام علی (ع) و امام حسین و ... (ع) اگرچه همان طور که گفتید در ابتدای هر جنگ، افراد را به راه حق راهنمایی می کردند؛ اما در صورت نپذیرفتن، با آنها به شدیدترین وجه برخورد می کردند. اصولاً چرا نباید کارهای شخص ظالمی که فوت کرده است بازگو گردد و به سبب آن، او را مورد لعن قرارداد؟ هنوز هم بعد از بیش از هزارسال از نزول قرآن، پرونده کسانی مانند ابولهب باز است که در قران می خوانیم:"دو دست ابولهب بریده باد! "[3] تبرّی(بیزاری) جستن از دشمنان خداوند و اهل بیت (ع) یکی از دستورات اساسی مذهب شیعه است. دوست داشتن(یا همان تولّا) درکنار تبری است که معنا می دهد. در بعضی از روایات، لعن بر دشمنان خدا و اهل بیت (ع) بر صلوات و درود بر این ذوات مقدسه برتری داده شده است.[4] بله! ما از انسان های مؤمن که احیاناً کارهای خلافی هم انجام می دهند متنفر نیستیم، بلکه از عمل آنان بیزاریم. اما کسانی که با آشکار شدن حقیقت، باز هم گناهان بزرگی همچون قتل اولیاء خدا را انجام می دهند، چطور؟! از امام کاظم(ع) روایت شده است که فرمود: در باره دوستان ما که کارهای خلاف انجام می دهند از عملشان بیزاری بجوئید نه از خودشان.[5] اما کسانی که حق ائمه (ع)، که برای دستگیری و هدایت مردم به سوی خداوند و کشاندن آنان به سوی رحمت واسعه الاهی آمده بودند، را انکار کرده وخون مقدس آنان را بر زمین ریخته و نسلهای بشریت را از این فیض عظیم دور کردند؛ خود را برای همیشه مستحق لعن و نفرین خداوند و همه اولیاء الاهی کردند. عذاب جاودانه ای که به جرم محروم کردن بشر، تا قیامت، از مشعل های هدایت، برآنان نازل می شود. پی نوشت ها: [1] احزاب، 57؛ فتح، 6؛ بقره، 159؛ مائده، 64؛ نور، 23. [2] احزاب، 65. [3] مسد، 1. [4] نجفی رازی،ابوالحسن بن محمد،مجمع النورین وملتقی البحرین، ص 243، انتشارات آل عبا، قم [5] قَالَ قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِیکُمْ یَکُونُ عَارِفاً یَشْرَبُ الْخَمْرَ وَ یَرْتَکِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْهُ أَحِبُّوهُ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ قُلْتُ فَیَسَعُنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْکَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا النَّاصِبُ لِأَوْلِیَائِنَا أَبَى اللَّهُ أَنْ یَکُونَ وَلِیُّنَا فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَکِنَّکُمْ تَقُولُونَ فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِیثُ الْفِعْلِ طِیبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ الْخَبَرَ . مستدرک الوسائل ج : 12 ص : 237. منبع: اسلام کوئست 211008


سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴


[مشاهده متن کامل خبر]





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن