تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837847853
شبکه سازی علیه آمریکا
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: اندیمشک جوان :محمدمهدی اسلامی: یکی از عوامل مؤثر در پیروزی نهضت اسلامی در ایران، نقش آفرینی هیأت های حسینی در آن بود. هیأت های حسینی که حامل پیام عاشورا بودند در مقاطع مختلف توانستند رژیم شاهنشاهی را به چالش کشیده و وادار به تسلیم کنند. این کارکرد هیأت ها نشان از حقیقت پیام نهضت حسینی و ظرفیت این نهضت […]اندیمشک جوان : محمدمهدی اسلامی: یکی از عوامل مؤثر در پیروزی نهضت اسلامی در ایران، نقش آفرینی هیأت های حسینی در آن بود. هیأت های حسینی که حامل پیام عاشورا بودند در مقاطع مختلف توانستند رژیم شاهنشاهی را به چالش کشیده و وادار به تسلیم کنند. این کارکرد هیأت ها نشان از حقیقت پیام نهضت حسینی و ظرفیت این نهضت برای الهام بخشی حرکت های اسلامی و نقش آفرینی در حوادث روز دارد؛ موضوعی که از نظر رهبر حکیم انقلاب نمی تواند از کارکرد هیأت های حسینی جدا شود: «هیأت ها نمی توانند سکولار باشند؛ هیأت امام حسین(ع) سکولار ما نداریم! هرکس علاقه مند به امام حسین(ع) است، یعنی علاقه مند به اسلام سیاسی است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معنای اعتقاد به امام حسین(ع) این است. اینکه آدم در یک مجلس روضه یا هیأت عزاداری مراقب باشد که مبادا وارد مباحث اسلام سیاسی بشود، این غلط است». گزارش زیر به نقش هیأت های حسینی در اتفاقات سال های ۱۳۴۲ و ۱۳۴۳ که نقطه عزیمتی برای نهضت اسلامی در ایران بود، می پردازد:فروردین ماه ۱۳۴۳ وقتی امام خمینی رحمه الله پس از تحمل زندان آزاد شدند، در پیامی به اظهار تأسف از تسلط اسرائیل و عواملش بر شؤون مملکت و تمجید از مبارزه حماسی در عاشورای ۴۲ پرداختند و فرمودند: «اشخاص متدین را به جرم آنکه در عاشورا دسته راه انداخته اند و شعار ضداسرائیل با خود داشته اند، به حبس و زجر و شکنجه کشیدند و اکنون هم در حبس به سر مى برند، با آنکه با کمال آرامش حرکت مى کردند…». پیام امام امت اشاره داشت به برنامه های محرم سال ۴۲ شمسی که طی آن انبوه بی شمار شرکت کنندگان در راهپیمایی روز عاشورا به تظاهرات علیه انقلاب سفید پرداختند. امام(ره) اعلامیه های مؤثری در مقدمه سازی برای برنامه محرم صادر کردند که مهم ترین آنها ۵ روز قبل از شروع محرم یعنی در ۲۸ اردیبهشت ماه بود؛ شهید «شیخ فضل الله محلاتی» در خاطراتش نقل می کند که امام(ره) وی را مأمور کرد تا سران هیأت های عزاداری تهران را به جلسه ای فراخوانده تا برای اتخاذ تدابیر لازم جهت بهره برداری سیاسی از مجالس برنامه ریزی کنند. شبکه سازی علیه آمریکا شهید «عراقی»، حلقه اتصال امام خمینی(ره) با هیأت های مذهبی مرحوم «حبیب الله شفیق» در خاطرات خود می گوید که هیأت های مؤتلفه اسلامی در آستانه محرم طی رایزنی هایی که با استاد مرتضی مطهری و دکتر بهشتی به عمل آوردند «قرار بر این شد که دهه محرم، اهل منبر و مداحان اهل بیت(ع) شعار تازه ای بسازند و برنامه های جدیدی را ارائه دهند؛ لذا به آقایانی که مرثیه و شعر می سراییدند، اطلاع داده شد تا از اشعار نو برای دهه عاشورا استفاده کنند». در اجرای این برنامه، شهید «مهدی عراقی» که یکی از حلقه های اتصال امام خمینی(ره) با هیأت های مذهبی تهران بود، به سراغ مداحان و نوحه خوان های هیأت ها رفت و برای این منظور با آنان گفت وگو کرد. شهید حاج مهدی عراقی نیز در خاطراتش به طور تفصیلی از کوشش های خود برای جلب حمایت «شیخ الواعظین» تهران یعنی حجت الاسلام «محمدتقی فلسفی» سخن رانده و اضافه می کند که برای این منظور ناچار شده است از امام(ره) بخواهد تا نامه ای برای جلب نظر آقای فلسفی و خطاب به او بنویسد. متن نامه بدین شرح است: «حضرت حجت الاسلام آقای فلسفی لازم است از بیانات حساس جنابعالی در این وقت اختناق عجیب تشکر کنم. امروز، روزی است که حضرات مبلغان محترم و خطبای معظم، دین خود را به دین اثبات فرمایند… از قرار اغلب گویندگان محترم با ما هم آواز هستند. امید است، خداوند تعالی آن شواذی [= نادر] که از حبس، از زجر، از خوف بیم دارند [را] بیدار فرماید…». شهید عراقی در ادامه خاطراتش تصریح می کند که جلب نظر افرادی مانند مرحوم فلسفی از میان وعاظ و «حاج عباس زری باف» و «حاج ناظم» از میان مداحان تهران از این جهت اهمیت داشت که بسیاری از وعاظ و مداحان، پیرو و دنباله رو آنها بودند. همچنین شهید عراقی و یارانش موفق شدند که نظر برخی از لوطی های جنوب تهران همچون «طیب حاج رضایی» و «حسین رمضان یخی» را نیز جلب کنند. سخنرانی های آتشین شهید «محلاتی» در هیأت بنی فاطمه «هیأت بنی فاطمه» که جزو قدیمی ترین هیأت های تهران محسوب می شود و در آن مداحانی چون مرحوم «علی اکبر ناظم» و مرحوم «سیداسماعیل زری باف» مداحی می کردند نیز بازوی دیگر دسته های عزاداری در حمایت از نهضت امام(ره) بودند. گزارش های ساواک درباره هیأت بنی فاطمه حکایت از آن دارد که این هیأت به صورت دسته های سینه زنی در بازار تهران حرکت کرده و «نوحه ها و اشعار آن تماماً در حمایت از خمینی خوانده می شود». اما وعاظ دعوت شده آن هیأت نیز به تعبیر این سند «۲ طلبه تقریباً کم سن و سال، اما شجاع و بی باک» یعنی «شیخ فضل الله محلاتی» و «شیخ علی اصغر مروارید» بودند که هر دو بی پرده سخن می گفتند و در سخنرانی های خود در شب های محرم به شاه و دولت حمله می کردند. شهید محلاتی در خاطراتش با تایید جو و فضای سیاسی هیأت بنی فاطمه، نقل می کند که وی به همراه مروارید، واعظان آن هیأت بودند تا اینکه مروارید به قم عزیمت کرد تا مجالس آنجا را اداره کند. از این رو برای شب های باقی مانده شهید «مطهری» آمد که در نهایت بعد از منبر شب دوازدهم دستگیر شد؛ ولی شیخ فضل الله محلاتی توانست از دست مأموران امنیتی بگریزد. مرحوم زری باف در خاطراتش نقل می کند که چون پیام امام(ره) مبنی بر اینکه لازم است «وقایعی را که الان در کشور می گذرد به صورت نوحه و شعار بسرایید و در جلسات خودتان مطرح کنید» را از طریق شهید عراقی دریافت کرده، دست به کار شده است و از آنجا که خودش در روز واقعه مدرسه فیضیه قم در آن مدرسه حضور داشته و فاجعه را به چشم خود دیده بود، درصدد برآمد که وقایع آن را در قالب اشعار و نوحه بسراید تا در زمان حرکت دسته های سینه زنی بخواند. از این رو نوحه ای با این ترجیع بند جهت هیأت بنی فاطمه در روز تاسوعا سرایید: «قم دشت کربلاست – هر روزش عاشوراست - فیضیه قتلگاست – خون جگر علما – واویلا واویلا – شد موسم یاری مولانا الخمینی (دوباره)». «محسن رفیق دوست» یکی از اعضای هیأت بنی فاطمه نیز در خاطراتش نقل می کند که وی به اتفاق جمعی از جوانان مسجد «محمدی» در جلساتی این نوحه را تمرین کردند و در روزهای تاسوعا و عاشورا هیأت بنی فاطمه آن را دم گرفتند. عباس زری باف نیز در خاطرات خود تصریح می کند که علاوه بر نوحه مذکور، یک نوحه دیگر نیز درباره پایین انداختن طلاب از پشت بام فیضیه در جریان حمله مأموران امنیتی به آن مدرسه در ۲ فروردین ۴۲- که خود شاهد آن فجایع بود – سروده است. ابیات تکرار آن سروده از این قرار بود: «دانشگاه فیضیه – چون دشت ماریه طلاب دینیه – واویلا واویلا – افتاده جسم هر یکی شان از لب بام – خمینی خمینی – تو فرزند حسینی – تو حامی دینی». ناگفته پیداست که موارد یادشده تنها نمونه هایی از مجالس و محافل سیاسی در محرم ۴۲ و در پوشش مجلس عزاداری آن سال است. گزارش های بی شمار مأموران ساواک از مساجد تهران حاکی از غلبه روح سیاسی بر بیشتر مجالس پرجمعیت تهران در محرم سال ۴۲ است. براساس این گزارش به جرأت می توان ادعا کرد که ده ها تن از وعاظ پیشرو عامل پیام رسانی آموزه های نهضت در تهران شدند. عاشورای سال ۴۲، نقطه مرکزی در شروع نهضت عاشورای سال ۴۲ با عاشورای سال های دیگر متفاوت بود. مردم با رهنمود امام خمینی رحمه الله به دنبال فرودآوردن ضربه ای دیگر بر رژیم شاه بودند. مرحوم «عسگراولادی» در این باره می گوید: «راهپیمایی عاشورا محصول چند جلسه پی درپی است. امام(ره) در فروردین ماه به ما اجازه ندادند برای شهدای فیضیه برنامه ای داشته باشیم، بلکه در اردیبهشت ماه به عنوان چهلم شهدای فیضیه اجازه دادند که ما در تهران برنامه داشته باشیم. برنامه ها اول یکی در مسجد بازار دروازه حضرتی بود که آمدند و جلوی آن را گرفتند. دیگر آنجا به ترتیب آشنا شدیم. فردا شب را اعلام کردیم مسجد امین الدوله، پس فردا شب را مسجد حمام گلشن آقای «غروی» و همین طور گسترش پیدا کرد و بعضی شب ها تا ۲۰ جا برای مدرسه فیضیه برنامه برگزار می شد. اداره کردن این مراسم، ما را به هم نزدیک کرد. خدا رحمت کند شهید «صادق امانی» را، روی بارهای انبار آنها می نشستیم و برنامه ریزی می کردیم. انبارشان کنار سر قبر آقا بود و شاید ۱۰۰ تا کیسه بار روی هم می چیدند و ما می رفتیم آن بالا می نشستیم که اصلاً کسی حدس هم نمی زد که آنجا دور هم جمع شده ایم! در آنجا برنامه ریزی کردیم که از امام(ره) درخواست کنیم به ما اجازه بدهند که ما دسته ممتازی در روز عاشورا داشته باشیم. آقای «توکلی» و بنده ومرحوم «شفیق» رفتیم خدمت امام(ره) و شیوه راهپیمایی را که از جنوب تا شمال تهران آن روز، از مسجد «حاج ابوالفتح» به طرف دانشگاه و بازگشت به مدرسه «صدر» بود، برای امام(ره) گفتیم. ما گفتیم که علم و کتل نمی آوریم و با پلاکاردها و پرچم های بلند و با قرآن حرکت کنیم. امام(ره) فرمودند کار خوبی است و اجازه دادند». صبح عاشورای ۱۳۴۲ سیل جمعیت در تهران با شعارهایی که توسط شهید صادق امانی سروده شده بود از مبدأ راهپیمایی یعنی مسجد حاج ابوالفتح در میدان قیام حرکت کرد. پلیس از ابتدای صبح مسجد را در محاصره گرفته بود، اما سیل جمعیت آنان را به وحشت انداخت و نتوانستند مقاومتی کنند. پس از هماهنگی های لازم جمعیت به طرف دانشگاه تهران به حرکت درآمد. به گفته شهید «محمدصادق اسلامی»: «از همه دسته های مذهبی دعوت کردیم که در این راهپیمایی شرکت کنند. و امام(ره) هم تایید کردند و بویژه یکی از شعارهای ما را اصلاح کردند. این راهپیمایی اثر بسزایی در برخورد با رژیم داشت و شعارها عموماً ضدرژیم بود. شعاری که در این راهپیمایی داده می شد به وسیله مرحوم صادق امانی ساخته شده بود: «گفت عزیز فاطمه – نیست ز مرگ واهمه – تا به تنم روان بود – زیر ستم نمی روم -خمینی خمینی خدا نگهدارتو – بمیرد بمیرد دشمن خونخوار تو». جمعیت نزدیک کاخ (شاه) که رسید شعار باز هم عوض شد؛ مردم با کوبیدن پا به زمین و با مشت گره کرده فریاد می زدند: «تا مرگ دیکتاتورها نهضت ادامه دارد». رژیم هم در ابتدا عده ای از مأمورانش را فرستاده بود در مسجد حاج ابوالفتح در خیابان ری و اول مولوی که مانع از حرکت این دسته شود، ولی هجوم جمعیت موجب شد که در مسجد را شکستند و در آنجا جمع شدند و رژیم نتوانست مانع این راهپیمایی شود و دلیل آن هم این بود که آن روز عاشورا بود و احساسات مردم قوی و تند بود». در روز عاشورا و فردای آن، خیابان های تهران مملو از جمعیت عزاداری بود که با در دست داشتن تصاویر امام خمینی(ره) فریاد می زدند: «خمینی، خمینی، خدا نگهدار تو – بمیرد، بمیرد، دشمن جبار تو» هنگام عبور عزاداران از مقابل کاخ مرمر نیز شعار «پیروز باد ملت، بر شاه ننگ و نفرت» از سوی مردمی که اشاره به کاخ شاه داشتند تکرار می شد. طیب مسلمان در مقابل دینش مقاومت نمی کند محرم آن سال، محرم عجیبی بود؛ دسته های عزادار، یاری امام خمینی(ره) را همچون یاری سیدالشهدا علیه السلام در روز عاشورا می دانستند و ایران و قم را کربلا. اما یکی از زیباترین نقاط عطف عاشورای ۱۳۴۲، رویش حر انقلاب بود. آیت الله «سیدجعفر شبیری زنجانی» در این باره می گوید: «بعدها شهید عراقی نقل کردند که روزی که در قم در محضر امام(ره) بودیم؛ ایشان فرمودند: «امسال هیأت ها جهت دار باشند». ما به امام(ره) عرض کردیم مهم ترین هیأت متعلق به طیب است که طرفدار شاه است و اگر او مخالفت کند، کارها خراب می شود. امام(ره) فرمودند: «طیب مسلمان است و در مقابل دینش مقاومت نمی کند». و به این شکل بود که ما به فکر افتادیم با طیب صحبت کنیم. ما رفتیم و به طیب گفتیم آقای خمینی فرموده اند که طیب مسلمان است و در مقابل دینش نمی ایستد. همین که این حرف را زدیم، او سرش را پایین انداخت، بعد یکی از نوچه هایش را صدا زد و ۲۰۰ تومان پول به او داد و گفت برو و یک عکس از آقا تهیه کن که جلوی دسته قرار بدهیم. او قبلاً عکس شاه را بزرگ می کرد و جلوی دسته قرار می داد، ولی حالا می خواست عکس امام(ره) را بگذارد و دسته راه بیندازد. آن روز آمدند و به من گفتند که دسته طیب آمده و عکس حاج آقا «روح الله» را جلوی دسته گذاشته است. ما تعجب کردیم که جریان از چه قرار است، چون تا آن روز تصور می کردیم که طیب، فدایی شاه است». در روز ۱۲ محرم طیب را دستگیر کردند و تنها شرط آزادی وی را اعلام دریافت پول از امام(ره) برای آشوب اعلام کردند. طیب شرط را می پذیرد. آیت الله سیدجعفر شبیری زنجانی ادامه این ماجرا را چنین نقل می کند: «تا روز آخر هم آنها فکر نمی کردند از طیب رودست بخورند، به همین خاطر دادگاه او را علنی کردند و خبرنگارها آمدند که خبر را منعکس کنند. طیب وقتی پشت تریبون قرار می گیرد، لباسش را بالا می زند و نشان می دهد که سینه اش را سوزانده اند و می گوید که اینها این کار را کردند تا من بگویم که آقای خمینی به من پول داده تا این کار را بکنم. من اصلاً تا امروز ایشان را ندیده ام و اگر هم می دیدم، هرچه داشتم به ایشان می دادم، نه اینکه پول بگیرم. حالا هم حتی اگر کشته شوم، این تهمت را نمی زنم». از آن روز به بعد به او سخت می گیرند و حتی مساله اعدام را هم مطرح می کنند. آقای «کاتوزیان» که امام جماعت مسجدی در همان مناطق بود نقل می کرد که بعد از شهادت طیب، همسر او را دیده و از او پرسیده که طیب در آخرین ملاقات، به او چه گفته است؟ همسر طیب گفته بود: «بعضی چیزها را مجاز نیستم بگویم. ولی من به او گفتم: تو نان آور خانه هستی. و او جواب داد: به اندازه کافی نان گذاشته ام. اگر هم به فکر یتیم شدن بچه ها هستی، تا به حال چندین بار چاقو خورده و تا دم مرگ رفته ام و خدا را شکر که در اثر ضربه چاقو نمردم و ماندم تا در راه خدا کشته شوم». طیب گفته بود که حتی به او وعده داده اند اگر با آنها همکاری کند، مقام های بالایی به او می دهند، اما او خودش را در خواب با یاران امام حسین علیه السلام دیده است و ارزش ندارد که به خاطر مقام های دنیوی، آن مقام را از دست بدهد. به همسرش گفته بود برای من غصه نخورید. شعارهای ضداسرائیلی و مقابله با ذلت پذیری در محرم سال ۴۳ سال بعد نیز هیأت های مذهبی همان خط قبل را دنبال کردند. امام(ره) در پیام ماه محرم سال ۴۳ نیز رابطه با اسرائیل را ننگ بزرگ شمرده و خواستار وحدت مسلمین برای مقابله با اسرائیل بود. این پیام منجر به بزرگداشت حادثه سال قبل شد. به گفته شهید محمدصادق اسلامی «در سالگرد ۱۵ خرداد اعلامیه ای با امضای ۴ نفر از علما به رهبری امام(ره) صادر شد و یک راهپیمایی اگرچه کوچک تر از سال قبل ولی متشکل تر و فشرده تر، مرکب از قشرهای مختلف جامعه از جمله دانشجویان، بازاریان و کارگران برپا شد. این راهپیمایی یک باره از زمین جوشید. به این ترتیب که با قرار قبلی و با بلند کردن پرچم، افرادی که قبلاً آماده شده بودند، اطراف پرچم ها جمع شدند و حرکت کردند. وقتی پلیس با خبر شد که راهپیمایی به نزدیک مجلس شورا رسیده بود و در آنجا حمله پلیس آغاز شد و ۵۰ نفر من جمله شهید عراقی را دستگیر کردند که حدود ۲ ماه در زندان شهربانی بود و پلیس نتوانست خط جمعیت های مؤتلفه را کشف کند و حتی ارتباط ایشان را با قضایای ۱۵ خرداد سال قبل بیابد». شهید مهدی عراقی درباره راهپیمایی سال ۴۳ می گوید: «بچه ها مقدمات دسته روز عاشورا را فراهم کردند. این دفعه از مسجد شاه قرار شده بود راه بیفتیم بیاییم خیابان سیروس و از آنجا هم بیاییم مجلس و از آنجا برویم به طرف دانشگاه. عکس های بزرگی از حاج آقا انداخته (شده بود) و آماده شده بود و پلاکاردها هم همان پلاکاردهای سال گذشته یک مقدارش بود… زد و خورد شد بین بچه ها و پلیس… البته توی آن درگیری و زد و خورد ۳۸ نفر دستگیر شدند که از جمله خود من بودم». یکی از محورها در راهپیمایی عاشورای سال ۴۳ «مقابله با ذلت پذیری در برابر دشمنان اسلام» بود. به گفته شهید «لاجوردی» که در همه صحنه های مبارزه علیه شاه و استکبار، نقش مؤثری را در جمع یاران داشت: «شهید همیشه زنده ما «مهدی» در تظاهرات عظیم سال ۴۳ که به ابتکار جمعیت های مؤتلفه اسلامی ترتیب یافت، سخنرانی پرهیجانی را ایراد کرد که در آن زمان و در چنان تظاهراتی، کمتر کسی را جرأت چنین کاری بود». این راهپیمایی تحرکی مجدد پس از کشتار بی نظیر شاه در ۱۵ خرداد بود که موجی نو را آغاز کرد. محور مبارزات امام(ره) از این پس در مقابله با «کاپیتولاسیون» آمریکایی شاه بود. مبارزاتی که به تبعید امام خمینی رحمه الله و فرزند بزرگوارشان حاج آقا «مصطفی» به ترکیه منجر شد و پس از آن موجی از افشاگری راه افتاد که بسیاری از مبارزان دستگیر، محاکمه و به زندان محکوم شدند. شبکه ای علیه آمریکا آنچه نهضت امام خمینی رحمه الله را در حد فاصل سال های ۴۲ تا ۵۷ زنده نگه داشت؛ عزاداری های محرم و صفر بود. ۲ تن از فروزان ترین روشنایی بخشان فضای سیاسی ایران در سال های اختناق پس از تبعید امام خمینی رحمه الله، حضرات آیات شهیدان «سعیدی» و «غفاری» بودند. این ۲ شهید اوج افشاگری های خود را در ایام محرم و صفر قرار می دادند و از فرصت عزاداری برای برادریابی بهره می گرفتند. «اسدالله بادامچیان» درباره رشته اتصال این مبارزات گفته است: «این بحثی که شما در اسناد ساواک می بینید که نوشته آیت الله سعیدی دارد یک هیأت راه می اندازد، دنباله همان بحث های جدی بود که بعد از یکی از مراسم عزاداری داشتیم. شهید سعیدی می گفت باید همان هیأت های ۱۰ نفره امام خمینی(ره) را فعال تر کنیم… «ژنرال هایزر» و دیگران در کتاب خاطرات شان نوشته اند که گروه ها و شبکه هایی هستند که بزرگ ترین جنگ های روانی را علیه ما به راه می اندازند، ولی ما نمی دانیم اینها چه کسانی هستند. به هرحال با دستگیری و شهادت ایشان موضوع مورد بحث ما نیز متوقف شد». این ارتباط متقابل مبارزان با علما تا آنجا ادامه یافت که هسته اصلی مبارزات در سال های ۵۶ و ۵۷ با مشارکت چهره های شاخص مبارزه و روحانیت شکل گرفت. جرقه این تشکیلات با درج مقاله ای در روزنامه اطلاعات و توهین به امام خمینی رحمه الله در ۲۷ محرم برابر با ۱۷ دی ماه ۵۶ آغاز شد. ۲ روز بعد در حالی که ماه محرم هنوز به پایان نرسیده بود، تظاهرات طلاب و مردم در قم به خاک و خون کشیده شد. رژیم شاه با توجه به تجربه ۱۵خرداد تصور می کرد که این بار نیز با سرکوب تظاهرات مردم می تواند موج اعتراضات را فروبنشاند؛ غافل از آنکه ملت ایران با الهام از فرهنگ عاشورا، دست از مبارزه برنداشته و با تکیه بر تجربیات قبل، حرکت جدیدی را برای سرنگونی رژیم وابسته به بیگانگان آغاز کرده بود. امام خمینی رحمه الله طی پیامی، قیام ۲۹ محرم (۱۹ دی) در قم را ادامه قیام ۱۵ خرداد ۴۲ دانسته و اقدام رژیم را محکوم نمودند. پس از آن بود که مردم مبارز ایران با استفاده از سنت دینی برپایی اربعین که خود بخشی از شعائر حسینی است، قیام مردم قم را به تبریز، یزد، کرمان و سراسر ایران گسترش دادند و بدین ترتیب سال سرنوشت ساز ۵۷ فرارسید. عید نوروز سال ۵۷ که مصادف بود با چهلم شهدای تبریز، عزای عمومی اعلام شد و پس از آن بود که روند اعتراضات تا روز عاشورای همان سال روندی صعودی را طی کرد. این نهضت حسینی، تماشاچی ندارد محرم سال ۵۷ برای رژیم شاه یک کابوس وحشتناک بود. شخصیت امام خمینی رحمه الله برای مردم، امام حسین علیه السلام را تداعی می کرد و شخصیت شاه، یزید را. مردم در ضمن شعارهای خود خطاب به کسانی که هنوز در حاشیه خیابان ها انقلاب را تنها تماشا می کردند شعار می دادند: «این نهضت حسینی، تماشاچی ندارد». شعاری که باعث می شد هر روز بر خیل تظاهرکنندگان افزوده شود. فلسفه مبارزه با پهلوی از دیدگاه امام امام خمینی رحمه الله در سخنرانی روز اول محرم در «نوفل لوشاتو» با اشاره به فلسفه قیام امام حسین علیه السلام و مسؤولیت مردم ایران در این مقطع فرمودند: «همان طوری که سیدالشهدا(ع)، به تکلیف شرعی الهی می خواست عمل بکند، غلبه [هم] می کرد، تکلیف شرعی اش را عمل کرده [بود]، مغلوب هم می شد، تکلیف شرعی اش را عمل کرده [بود]. قضیه، تکلیف است؛ قضیه این است که مقابل یک نفری که دارد همه حیثیات اسلام و مسلمین را می برد و سلطه پیدا کرده است بر مقدرات مسلمین و سلطه می دهد کفار را بر بلاد مسلمین، ارتش ایران را به دست مستشارهای آمریکایی می سپارد، مخازن ایران را به جیب این و آن می کند، فرهنگ ایران را ضایع کرده… یک همچو آدمی که بر مسندی نشسته است، این استنکار لازم دارد. یعنی بر همه مردم لازم است که این را به او بگوید که بیا پایین از این مسند؛ همه مکلف هستند». پس از این سخنرانی، روزشماری برای راهپیمایی بزرگ روز عاشورا آغاز شد. راهپیمایی روز عاشورا در مرکز مبارزات تصمیم گیری و مورد تایید امام امت قرار گرفت. «احمد بهاری فرد» – از همراهان شهید عراقی در پاریس – در این باره می گوید: «امام به شهید عراقی فرموده بودند که برنامه راهپیمایی تاسوعا و عاشورا را درست کنید و دومرتبه برگردید به پاریس. از پاریس به تهران آمد و راهپیمایی تاسوعا و عاشورا را راه انداخت. شهید عراقی از شب قبلش برنامه ها را ردیف کرد. در منزل شهید عراقی برای همان راهپیمایی جلسه ای بود. آقای «عسگراولادی» و آقای «توکلی بینا» و خیلی از آقایان بودند. ما در هیأت ثامن الائمه بودیم و عکس امام(ره) را در آنجا چاپ کرده بودیم. صحبت شد که در روز راهپیمایی، هر گروه و دسته ای عکس شهید خودش را می آورد. ما می خواهیم عکسی بیاوریم که در تمام راهپیمایی از آن استفاده شود و وحدت رویه باشد. آن روزها هر کسی عکس شهید خودش را می آورد. البته عکس آقایان علما و همین طور عکس دکتر «شریعتی» را هم می آوردند و این کار باعث می شد که وحدت کلمه نباشد. عکس [امام] را به شهید عراقی نشان دادم، انگار خدا دنیا را به او داد. پرسید: تو از این عکس داری؟ گفتم : بله، هزار تا داریم. آماده است. صبح کجا ببریم؟ شهید عراقی آدرسی داد که به آنجا ببریم. آقایان «عسگراولادی»، «توکلی بینا»، «حاجی حیدری» و همه کسانی که آنجا بودند خیلی خوشحال شدند». گروهک هایی که از دریای مردم جدا شدند درباره محتوای شعارها، گروه های نهضت آزادی و ملی گرا و برخی چهره های محافظه کار گفته بودند که در صورتی در راهپیمایی روز تاسوعا شرکت می کنند که شعار علیه سلطنت داده نشود. شهید محلاتی در این باره در خاطرات خود گفته است: «یادم هست دکتر «سحابی» گفته بود که بهتر است به همان ترتیبی که اروپایی ها اعتراض دارند، سکوت کنیم و هرچه می خواهیم بگوییم و خواسته های مان را روی پرده بنویسیم و برداریم و حرکت کنیم و این، اثرش در دنیا بیشتر است. نهضت آزادی هم اعلامیه داده بود که شعار مرگ بر شاه داده نشود. من خیلی عصبانی شدم و شب یادم هست که جلسه گذاشتیم. من تلفن کردم به همان ستاد برگزاری مراسم، به برادرانی که بالا بودند در نزدیکی حسینیه ارشاد… گفتیم که این نمی شود و فردا باید شعار مرگ بر شاه داده شود. افراد را جمع کردیم فرستادیم توی بخش های مختلف، حتی از روحانیت مبارز، هرکدام مان تقسیم می شدیم به یک منطقه ای که شعارهای آن منطقه را کنترل و هدایت کنیم». فریاد میلیونی عزاداران: شاه باید برود تظاهرات روز تاسوعا به صورت مقدمه ای برای تظاهرات گسترده و باشکوه روز عاشورا درآمد. روز عاشورا با آنکه عده ای از محافظه کاران، حاضر به اعلام راهپیمایی نشدند، اما جمعیت عظیم تر از روز تاسوعا شد. در آن روز، مردم به همان سیاق روز قبل در دسته های عزاداری از محلات و خیابان های مختلف تهران به طرف مسیر میدان امام حسین(ع) – میدان آزادی به راه افتادند و سیل خروشان جمعیت در طول این مسیر و شعارهای کوبنده آنان، پاسخی شد برای سردمداران رژیم که «باید بروند»؛ موضوعی که در قطعنامه پایانی مراسم، میلیون ها نفر با تکبیر خود بر آن صحه گذاشتند. شعارهای روز عاشورا داغ تر از روز قبل بود و به قول «قره باغی» اگر «روز تاسوعا فقط گروه هایی در چند نقطه می خواستند شعار تند علیه اعلی حضرت بدهند» در روز عاشورا، همه مردم یک صدا شعار مرگ بر شاه را سردادند. حضرت امام خمینی رحمه الله که با ارشادات خود و از طریق نمایندگان خویش در تهران که همان اعضای شورای انقلاب بودند، این تظاهرات را رهبری می کرد، در یک سخنرانی که به فاصله چند روز بعد ایراد کرد، حرکت مردم در روز عاشورا را نشانه پختگی و نیز عقلایی بودن نهضت اسلامی دانست که امت مسلمان از طریق آن به دنیا اعلام کردند می توانند کنترل خود را به دست بگیرند: «روز نهم و دهم، تاسوعا و عاشورا، مردم اعلام کردند ما این شاه را نمی خواهیم. اهالی مملکت می خواهد مستقل باشد، سرنوشت اهالی دست خودش باشد». سفیر وقت انگلستان: خیابان ها مملو از جمعیت بود «آنتونی پارسونز»، سفیر وقت انگلستان در ایران که اتاق محل کارش مشرف به مسیر تظاهرات بود، روایتی زنده و گویا از این واقعه ارائه می دهد: «راهپیمایی تاسوعا و عاشورا از نظر عظمت و انضباط و یکپارچگی، نمونه و بی سابقه بود. سفارت انگلیس که در مرکز تهران واقع شده، مشرف بر خیابان فردوسی است که یکی از راه های اصلی عبور راهپیمایان از جنوب شهر به طرف میدان شهیاد (آزادی) بود. هر دو روز از ساعت ۹ صبح تا وقت ناهار من در پشت پنجره اتاق خود صفوف راهپیمایانی را که از خیابان فردوسی می گذشتند نظاره می کردم. در مدت ۳ تا ۴ ساعت عرض این خیابان و پیاده روها مملو از جمعیتی بود که برای پیوستن به صفوف سایر راهپیمایان در حرکت بودند. سیل جمعیت تا آنجایی که چشم آدم کار می کرد موج می زد. این خیابان فقط یکی از مسیرهای راهپیمایی بود و من ارقام یک تا ۵/۱ میلیون را اغراق آمیز نمی دانم. بیشتر تظاهرکنندگان از کسبه و بازاریان و افراد طبقه متوسط بودند و بسیاری از آنان زنان و مردان خوش لباس و مرتب بودند. منظره آن را من هرگز فراموش نمی کنم و هنگامی که به سیل جمعیت نظاره می کردم، پیش خود می اندیشیدم که دولت با رفع ممنوعیت این راهپیمایی چه کار عاقلانه ای کرده است. در خیابان ها حتی یک سرباز یا پلیس هم دیده نمی شد ولی نظم جمعیت فوق العاده بی نظیر بود». غروب ۲۰ آذر ۵۷، هنگامی که مراسم شام غریبان حسینی تدارک دیده می شد؛ فجر طلوع خورشید در ۲۲ بهمن ماه حتی برای نظریه پردازان «جزیره ثبات» نیز آشکار شده بود. آنچنان که جیمی کارتر نیز در مصاحبه ای رسمی نسبت به تداوم حکومت شاه ابراز تردید کرد. منبع: دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه ای
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها