تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837902027
فروش نوزاد در تهران در کمتر از 5 دقیقه!
واضح آرشیو وب فارسی:جامعه آنلاین: دخترک داخل توالت در حال شسته شدن و درد زایمان کشیدن است و پسر دم در توالت سر قیمت نوزادی که هنوز متولد نشده چانه می زند «چهار میلیون تومن تمام. عوضش بچه ام خوشبخت میشه» و کلامی نمی پرسد که خریدار نوزاد کیست و شغلش چیست و ...«سیگار را می تکاند و باز بدون اینکه لب هایش تکانی بخورد، می گوید "چون تویی قبول می کنم". با همان صورت یخ زده. حرف هایمان در کمتر از 5 دقیقه تمام می شود و معامله جوش می خورد و بچه اش را می فروشد.» مددکار بیمارستان می پرسد: «آمده اید نوزاد را بخرید؟» می گوییم: «آره» می گوید: «پس صدایش را درنیاورید.» مأمور پارک می گوید: «خرید و فروش خیلی زیاده؛ همین دختر رعنا را 210 هزار تومان خریدند برای گدایی». کمتر از یک ماه پیش بود که فاطمه دانشور رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر در یک برنامه زنده تلویزیونی گفته بود: «متأسفانه گزارش هایی نشان می دهد خانم های کارتن خواب و زنان خیابانی به هنگام زایمان در برخی از بیمارستان های جنوب و مرکز شهر پس از به دنیا آمدن نوزاد با دریافت 100 تا 200 هزار تومان بچه خود را می فروشند.» بعد از آن پلیس گفت: «برخورد می کنیم» و سید شهاب الدین چاوشی معاون سیاسی و اجتماعی استانداری تهران هم گفت: «ما در این خصوص گزارش مستندی نداریم، اما اگر یک مورد هم وجود داشته باشد، این وظیفه دستگاه های ذیربط است که آن را پیگیری کنند.» اما مشاهدات سه روزه ما ثابت می کند که خرید و فروش نوزاد یک واقعیت غیرقابل کتمان است. «کسی که بچه رو می خره با واسطه می خره، بچه خریدن شرط و شروط داره. مگه الکیه. بابا و ننه اش حق اینکه پرس و جو کنن، یا دنبالش برن، ندارن.» خودش جواب خودش را می دهد: «پول رو خوردی، الان اومدی که بچه ام رو بده! نه از این خبرا نیست اینجا قانونش همینه.» رو می کند به من: «می گم به بچه ها و به شما خبر می دم.» اینها را خفته می گوید. زن میانسال فربه معتاد و کارتن خواب پارک هرندی. آمده ام اینجا «نوزاد» معامله کنم، همراه سپیده، که روزگاری اینجا کارتن خواب و مصرف کننده بوده و حالا بهبود یافته است. او با همه به گرمی سلام و علیک می کند، به قول خودش «اینها رفقا و همبازی هاش بوده اند و اینجا محل بازیش» دنبال مهناز می گردیم تا کارمان را راه بیندازد، مهناز یکی از واسطه های جور کردن نوزاد برای خریداران است. پسرش، دخترش را کشته و خودش هم اینجا ساقی است. اول از همه می رویم سراغ «خفته»، سپیده معرفیم می کند «این دختر خاله مه» و بعد چیزهایی در گوش خفته می گوید و او خب خب می کند، می گوید «آره» و سپیده تأکید می کند «به کسی نگو». سپیده می پرسد« بچه مال کیه؟» خفته می گوید: «لابد مال عروس مهناز، نمی تونن نگه دارن که. اینها عرضه بچه نگه داشتن ندارن.» پرسان پرسان از آن سمت پارک حقانی دروازه آمده ایم سمت قماربازها. 80،90 شاید 100 نفر و بلکه بیشتر معتاد کارتن خواب از کودک دو ساله تا پیرمرد و پیرزن دور هم بساط کرده اند، زرورق ها و پایپ هاست که دست به دست می شود، ناگهان جثه کوچکی را می بینم که 40 کیلو هم نیست اما شکمش برآمده، نوزاد داخل شکمش انگار توپ پلاستیکی کوچکی است که گذاشته زیر بلوز پلاستیکی چرک. زیر درخت بی شاخ و برگ کنار بساط خنزر پنزرهایش پهن زمین است. حدوداً 20 ساله، با پوستی سبزه، چشمانی به تنگ آمده از درد و لب های باریک و کشیده کبود، دو خانم مسن دورش را گرفته اند، کنار پایش یک بطری نوشابه کوچک سوراخ است که از سوراخش نی رد کرده اند و نقش پایپ دارد. «داره می زاد» چشمانمان گشاد می شود، داخل گوش سپیده چیزهایی می گویند، زن خونریزی دارد و ماهیچه هایش به انقباض و انبساط افتاده اند، وقت زایمانش رسیده، شوکه شده ایم، سپیده به مرکز معتادان بهبود یافته زنگ می زند: «بیمار خودمان است ماشین می فرستید وقت زایمانش است؟» نمی فرستند. رو به من می پرسد «چه کار کنیم؟ ببریمش بیمارستان؟»، نمی توانیم صبر کنیم. از لای گل و خاک ها بلندش می کنیم و هن هن کنان می رسد به توالت پارک. صورتش هیچ حسی از درد ندارد. می رود داخل توالت. لیلا اردک داد می زند: «خیلی زور نزن». پدر بچه اش از دور می آید، مشکوک شده، لیلا و سپیده را می کشد کنار به صحبت. بدن دخترک را داخل توالت با آب سرد می شویند. مرد داد می زند «چقدر گفتم بمون ورامین گوش نکردی.» دخترک داخل توالت در حال شسته شدن و درد زایمان کشیدن است و پسر دم در توالت سر قیمت نوزادی که هنوز متولد نشده چانه می زند «چهار میلیون تومن تمام. عوضش بچه ام خوشبخت میشه» و کلامی نمی پرسد که خریدار نوزاد کیست و شغلش چیست و ... وسط صحبت ها مدام می رود آستانه دستشویی به دلجویی. رو به زنش می گوید «عزیزم چند تا دود می خوایی بگیری.» من دورتر ایستاده ام و تنها نظاره می کنم. بوی تند آمونیاک هوای اطراف توالت را پرکرده. پسر سبزه روست و قدبلند، هنوز اعتیاد او را از پا نینداخته، کلاه به سر دارد، با موهای نامرتب و شلواری آویزان. اسمش مهدی است. سپیده و مهدی حرف می زنند. سپیده به نجوا می گوید: «بعد نیایی بگی پشیمونم، اون موقع مواد می زدم حالیم نبود، غلط کردم.» می گویند «عسل هم حامله است»، سپیده می گوید «من از خانواده چارلی مارلی بچه نمی گیرم، شر هستن». لیلا می گوید «این تا حالا 4 تا سقط کرده این قدش کوتاهه، لگن کوچیکه، هی می شینه زیر این درخت اون درخت، تو پارک تو سرما مصرف می کنه مردم زیرنظر 10 تا دکتر بچه شون سقط میشه چه برسه به این...» می گویند: «دختر رعنا هم چند ماهه است اما یک هفته ای دزدیده بودنش و معلوم نیست چیکارش کردن حالا که پسش آوردن چشم هایش کور شده درد می کشید.» مهدی میگه «بچه اش داشت جون می داد این دوا می داد به این و اون.» رعنا مادر یوسف رضاست، همان پسر چهارساله ای که دچار آزار شده بود. مأمور شهرداری می گوید دخترش را فروخته بود و پس آوردند اینها می گویند دزدیده بودنش. مهدی از بساط خنزرپنزرها یک عروسک خرس کوچک سفید دستم می دهد و با افتخار می گوید «این مال پسرمه.» سپیده می گوید «هانیه چیزی نفهمه تا بعد زایمان. استرس می گیره و زایمانش سخت تر میشه هم به خاطر خودش و هم بچه » هانیه را می آورند بیرون با بافت کهنه شنل رنگی که دورش پیچیده اند، چندتایی راه می افتیم سمت بیمارستان. لب خیابان به نخستین تاکسی می گویم «دربست» پسر می ماند و ما می رویم. دختر برمی گردد عقب و به التماس به پسر نام و فامیلش را می گوید که «یادت نره، تنهام نزار، بهم سر بزن.» نفسم بالا نمی آید. من، سپیده، لیلا و هانیه راهی بیمارستان می شویم. در اورژانس به حیاط بیمارستان باز می شود. من از بیرون دزدکی نگاه می کنم کیسه آب دخترک پاره شده،غرق آب است و از درد مچاله. ال سی دی کوچک سالن پذیرش اسم زائوها را ردیف کرده با نوع عمل؛ سزارین، طبیعی. این طرف پنجره: - نام: «هانیه» - نام خانوادگی: «ر» - سن: «20» - زایمان چندم: «دوم» - نام پدر: «نمی دانیم» - مدارک شناسایی «ندارد» تمام مدت بوی آزار دهنده لیلا یکی دو قدم عقب می راندم. لیلا نامه پزشکان بدون مرز را می دهد و هانیه را پذیرش می کنند. برمی گردیم به حیاط بیمارستان. خانم مسنی با خوشحالی از لیلا می پرسد: «شمام دخترتون داره می زاد.» سپیده به تندی می گوید «نه دختر منه»! و پشتمان را می کنیم به زن و روی صندلی ها می نشینیم. لیلا یک بافت مشکی به تن دارد، ریز نقش است، با دمپایی انگشتی و کلی زیورآلات بدلی، سپیده می گوید: «برو بیایی داشته، می رفته دبی جنس می آورده، هست و نیستش رو سر قمار داده، دخترش رو با 7 گرم شیشه گرفته اند و زندان است و پسرش هم گم و گور شده! به من گفته بود دو دختر دارد که ازدواج کرده اند و سرخونه و زندگیشان اند. تند و فرز است برای همین راه رفتن تندش بهش «لیلا اردک» می گویند. سپیده می گوید «کارتن خوابی خیلی بده، منم وقتی پسرم رو حامله بودم مصرف می کردم، خیلی سخته، حالم بد شد یاد خودم افتادم» می زند زیر گریه و پشت بندش اشک های لیلا هم سرازیر می شود. سپیده و لیلا چند قدمی دور می شوند به صحبت. بعد من به بهانه تماس با شوهرم می روم دورتر، سپیده می آید: «می گه به تو بگیم 5 تومن و یک تومن سر معامله بخوریم.» از سپیده آمار هانیه را می گیرم. می گوید: «بچه مال پسره است 26 سالشه، مهدی جنس می فروشه و امرار معاش می کنن، دختره از خونه فرار کرده» لیلا اما می گوید: «خونواده هانیه همه شون معتادن، ورامین زندگی می کنن، خودش 7-6 سالی است کارتن خواب این پارکه.» با نگرانی می پرسم: «بچه اش هم معتاده؟» لیلا به راحتی می گوید: «نگرانی نداره، میزارن تو دستگاه خوب میشه.» دیگر غروب شده، هانیه زایمان کرده و رفته بخش. ما را داخل بخش راه نمی دهند، قرار 8 صبح را برای گرفتن نوزاد می گذاریم، کرایه تاکسی شان را می دهم و برمی گردم. در راه به تنهایی دخترک فکر می کنم، به این زایمان و زایمان های پرهیاهو و بروبیایی که تا حالا دیده ام. 8 صبح پذیرش بیمارستان سر راه چندتایی کمپوت می خرم. می روم پذیرش، منشی چندباری برایم تکرار می کند که «باید ازش عکس بگیری با یک استشهادنامه محضری که صاحب این عکس هانیه . ر ... مدارک شناسایی خود را گم کرده و نامه را بیاری تا مرخصش کنیم فهمیدی؟» مددکارها هانیه را می آورند، تا مرا می بیند چشمانش برق می زند، می گوید «مردم و زنده شدم.» می پرسم: بچه خوب است؟ جواب می دهد «نذاشتن ببینمش که». کمپوت ها را می دهم و با گوشی عکس می گیرم. می گوید ببین من دوامو نخوردم حالم خوب نیست تورو خدا زود مرخصم کنین. مددکار می پرسد «چه نسبتی دارید؟» نگاهی پراز تردید به سرتاپایم می اندازد و بعد به تأکید می گوید «ببین خودت که می بینی وضع مریضت خوب نیست. زودتر استشهادنامه را بیار و مرخصش کن.» تا ظهر صبر می کنم تا سپیده بیاید برویم دنبال مهدی برای قطعی کردن معامله، چند متری جلوتر از پارک، مأموران شهرداری ایستاده اند و روی جدول های ورودی دو دختر جوان مرتب که بعدتر می فهمم مددکارهای فاطمه دانشور عضو شورای شهرند با مادر معتادی که پسر چهارساله دارد صحبت می کنند تا قانع شود همراه آنها برود تا برایشان در مسافرخانه اتاق بگیرند. یکی از پرسنل شهرداری از سپیده می پرسد چه خبر و مشغول صحبت می شویم. می پرسم شما تا حالا چندتا بچه از این پارک تحویل بهزیستی داده اید؟ می گوید: یه ابوالفضل بود، 8 ساله، پناه آورده بود شهرداری ناحیه، می خواستن به زور ببرنش گدایی، رفتیم در خونه شون با زنی زندگی می کرد که بعد فهمیدیم هم خاله شه هم مادر ناتنیش، مادرش زندان بود، پدرش آمل، زنه می گفت واسم مهم نیست هرکاری کنه، فقط واسم پول بیاره. دادیمش تحویل بهزیستی، به زور اومدن بردنش، یکی همین یوسف رضا، اینقدر بچه خوبی بود. مادرش کارتن خوابه، پدرش زندانه، میگن این بچه دختره آوا هم از شوهرش نیست.. یه نوزاد بود کنار یه دختر 14، 15 ساله پیداش کردیم؛ گفتیم این کیه؟ گفت یه زنه اومد گذاشت و گفت الان میام دنبالش، بردیمش تحویل بهزیستی دادیم. هیچ کس هم دنبالش نیومد، الان پیش یه خونواده است. اسمش رو گذاشتن عسل، یه عسل می گن 100تا عسل از دهنشون درمیاد. می پرسم اینجا قیمت های خرید و فروش چطور است؟ می گوید همین رعنا بچه اش را فروخته بود 210 هزار تومان. - به کی؟ - به یکی از همینایی که اینجان، می برن واسه گدایی، اونم نتونسته بود نگهش داره، بچه تمام بدنش سوخته بود. می رویم داخل پارک، پسری که آمده اند دنبالش، مرتب و حمام شده و زیباست. هیچ تجانسی با مادر و این پارک و آدم هایش ندارد. می گوید سلام و سوئیچی که در دست هایش گرفته را بالا می آورد و می گوید خاله بیا بریم موتورسواری. سپیده قربان صدقه اش می رود و بعد رو به من می گوید: «لباس ها را دیروز بهش دادم.» از سمت کارتن خواب های معمولی می گذریم و می رویم سمت قماربازها. جایی که آدم معمولی ها هم می آیند و صبح تا شب می نشینند به تاس ریختن. لیلا می آید مرا در آغوش می گیرد و روبوسی می کند حالا نشئه است و سرحال. می گوید «مهدی اونوره.» دوباره مسیرآمده را برمی گردیم در راه چند نفری با سپیده پچ پچ می کنند. سپیده می گوید: هفته پیش یکی از زن های پارک راخفت کرده بودن،بعد کشتنش،نصفش کردن، نصفش را انداختن این پارک نصفش را انداختن پارک بغلی. یکی از کارتن خواب ها جسدش رو پیدا کرد کنار زباله ها و بعدم پلیس اومد. می پرسم بعد چی شد؟ جواب می دهد «هیچی می خواستی چی بشه!» بالاخره مهدی را پیدا می کنیم، در حال معامله شیشه است. با سپیده صحبت می کند برمی گردد و در همین حین انگار شیشه ای را که خریده گم کرده، اصلاً متوجه حرف هایم نیست مثل مرغ سرکنده لباس هایش را بالا و پایین می کند، نیست که نیست. اصلاً حواسش به حرف هایمان نیست همه فکر و ذکرش شیشه گم شده است. مشتی پول از 10 تومنی، 5 و 2 تومنی و هزاری از جیبش درمی آورد و یک پنجی می دهد و یک بسته کوچک شیشه می گیرد. آن سوتر یک دختر معتاد زار می زند و دعوا می کند، یقه پسر جوان را گرفته، جمعیت جدایشان می کنند، لیلا اردک می رود می زند تخت سینه دختر و بعد سپیده می گوید: این فیلمشونه، می خوان مواد و پول بدبخت را دودر کنن.» مهدی حال هانیه را می پرسد و کلامی درباره بچه نمی پرسد و بعد می گوید« خانمم خماره »و ناراحت به التماس می افتد که توروخدا بیایین براش مواد ببرین، قرار می گذاریم برویم و دوباره فردا بیاییم. در راه برگشت با فاطمه دانشور تماس می گیرم، قرار می شود صبح مددکاران «ان جی او»ی مهرآفرین بعد از ما بروند بیمارستان و نوزاد را بگیرند و تحویل بهزیستی بدهند. خیلی ناراحت می گوید: ما از وزارتخانه به تمام بیمارستان های منطقه نامه زدیم که به محض پذیرش بیماران این چنینی با ما تماس بگیرند. صبح روز سوم ساعت از 9 گذشته که می رویم برای ترخیص هانیه؛ می رسم بیمارستان، مأموران نیرو انتظامی در آستانه اتاق مددکاری ایستاده اند برای صورت جلسه، هانیه در راهروی منتهی به اتاق مددکاری با لباس صورتی رنگ بیمارستان و دمپایی های آبی نشسته است. می فهمیم که دیروز شیشه ها را شکسته از درد خماری و مددکار از خواهرش حرف می زند که دیروز بهش سرزده! سپیده می پرسد:« تو که خواهر نداری؟ رو به من می گوید: «دیروز آینه را شکستم که بفهمن حالم بده!» به هر زحمتی هست مرخصش می کنیم. نوزاد علائم اعتیاد دارد و زیر دستگاه است،یک هفته تا 10 روزی باید بماند،من اصرار می کنم برای دیدن نوزاد، مددکار با لبخند و مهربانی می پرسد: تو خریدار نوزادی آره؟ نه نمی گویم با سر تکان دادن حرفش را تأیید می کنم به آرامی می گوید: اینقد تابلو نباش، برو که اگه این مأمورا بفهمن برات دردسر می شه! یک هفته دیگر مرخص می شه ! مددکار مهرآفرین رسیده و ما هنوز در انتظار اتمام کارهای ترخیصیم، هانیه خمار است و درد می کشد. مددکار دست از پا درازتر برمی گردد. مدیریت آب پاکی را ریخته روی دستش که ما هنوز تصمیم نگرفته ایم با مهرآفرین همکاری کنیم یا نه! هروقت پدرو مادرش پول بیمارستان را بیاورند می توانند بچه را ببرند. هانیه لباس ندارد، منتظر می ماند تا بروم برایش لباس بخرم و برگردم. یک شلوار، ژاکت، مانتو و شال بافت آبی و یک جفت کفش سرمه ای می خرم. سپیده به هانیه می گوید تا الان سه روز «پاکی» داری بیا و نکش بذار ببرمت کمپ. هانیه می گوید: نه! کشیدم! - چطور؟ - تو کلاه بیمارستان قایم کردم، دماغی کشیدم. سراغ مهدی را می گیرد، سپیده جواب می دهد «تا لنگ ظهر که خواب بود! هانیه را مرخص می کنیم و می بریم خانه سپیده در کوچه پس کوچه های شاپور. سپیده می رود سرکار، در خانه او دو وروجک سپیده و دوستش پسر سه ساله و دختر یک ساله از سروکول هم بالا می روند و شیرین زبانی می کنند، چشمم می افتد به هانیه، تنها واکنش هانیه چشمانی سرد و بیقراری خماری است. می رویم داخل اتاق برای صحبت کردن، می گویم با مهدی حرف زدم و راضی است و گفته هر چه تو بگویی. چهار میلیون را هم به آرامی می گویم. سیگار را می تکاند و باز بدون اینکه لب هایش تکانی بخورد، می گوید: «چون تویی قبول می کنم»، با همان صورت یخ زده. حرف هایمان در کمتر از 5 دقیقه تمام می شود و معامله جوش می خورد و بچه اش را می فروشد. از اتاق بیرون می آید. می گوید به سپیده زنگ بزن بگو من حالم خوب نیست می خوام برم پارک. سپیده برایش مواد جور می کند و می آید. یک جلد تک تک، فندک، قاشق، سیگار را می گیرد و می رود داخل اتاق به کشیدن. ما می رویم سراغ مهدی. خمار و خمیده باهمان کلاه وکفش ها، شلوارگرم توسی و ژاکت بافت خاک گرفته از راه می رسد می گویم: با هانیه حرف زدم و قبول کرده! اگه قبول کنید ما می آییم از بچه چندتایی آزمایش می گیریم. جواب می دهد: بچه سالمه! - خب آره برای اطمینان؛ بعد هم یک تعهد محضری از شما که ادعایی نداشته باشید و خرج بیمارستان را می دهیم. - بیمارستان که خرجی نداره. - چرا تا الان 200 هزار تومان و بعد هم به تعداد روزهایی که بچه داخل دستگاه است. بعد هم ما چهار میلیون را به شما بدهیم و تمام شود. - هانیه چی گفت؟ - قبول کرد، گفت هرچی مهدی گفته قبوله. - اینقدر راحت قبول کرد؟ - آره فکر آینده بچه شه. - الان مشکلی نداری قرار مدارمان را بگذاریم. - شما بیا اینطرف و می رویم دورتر از جمعیت دوتایی می ایستیم، چی بهش گفتی؟ - گفتم من کارم این است شوهرم شغلش این است، خانه مان هم فلان جاست. اگر خواست هم می تواند بیاید زندگیمان را ببیند تا خیالش راحت شود. با شک می پرسد: بچه دختره ها؟ - می دانم. - قیمت دادی بهش؟ - همان قیمتی که شما به سپیده گفتید، چهار میلیون. - «15 تومن پول مواد رو بده.» این را زن افغان زیبا و آرایش کرده می گوید و صحبتمان را قطع می کند. مهدی جواب می دهد «می آم می دم.» زن ساقی است و خرج بچه هایش را از این راه درمی آورد. مهدی می گوید من قیمت ندادم. اعصابم خرد شد، من قیمت ندادم، قیمت نذاشتم رو بچه ام این لیلا ... قیمت گذاشته، شما خودت بری بهزیستی؟ ... نمی گذارم حرفش تمام شود می گویم «بهزیستی رایگان می ده.» شماره سپیده را می گیرم و به مهدی می گویم پیش هانیه در بیمارستان است و طبق قرارمان حرفی از ترخیص و خانه بردنش نمی زنم. مهدی می نشیند روی جدول ها و با هانیه حرف می زند. -الو هانیه، چه صدات عوض شده، خوبی؟ کیک دوقلو بهت رسید؟ توش دوا بود! بستم درشو! نظرت راجع به این قضیه چیه؟ همین خانومه دیگه! بچه رو می خواد، نظرت چیه؟ ... می پرسم: می خواهی چه کار کنی؟ می گوید: بیاییم خونه تون رو ببینیم، ببینیم بچه ام راحته؟ جاش خوبه؟ باشه حله. فردا می خوان تو پارک چو بندازن مهدی و هانیه چیکار کردن. از پارک که خارج می شوم با دکتر حبیب الله مسعودی فرید، معاون اجتماعی بهزیستی تماس می گیرم. قرار می شود تیم اورژانس را به بیمارستان بفرستند برای انجام کارهای قضایی و گرفتن بچه. به خانه نرسیده ام که فاطمه دانشور زنگ می زند. پیگیر وضعیت بچه است، می گوید: تو رو خدا بنویسید، بهزیستی باید در این بیمارستان ها مددکار مستقر داشته باشد. می دانم، می دانم و ... از نزدیک شاهد تلاشش بوده ام؛ دکتر فرید تماس می گیرد که بیمارستان گفته اند بیماری به این نام نداشته اند، تأکید می کنم که خودم دیدم و ساعت نزدیکی های 8 شب است که پیامک دکتر فرید روی گوشی ام می آید که فردا با حکم قضایی نوزاد تحویل بهزیستی می شود. منبع:روزنامه ایران
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جامعه آنلاین]
[مشاهده در: www.jameehonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها