تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستورانها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837076759
چراغ هنجن هنوز روشن است
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>در کتابهای گابریل گارسیا مارکز رمان نویس مشهور کلمبیایی نام شهرکی به دفعات تکرار شده است. با خواندن رمانهای این نویسنده مشهور و چیره دست، تمام مردم دنیا دانستند که «ماکوندو» شهرکی فقیرنشین بوده اما پس از آمدن شرکت تجارت موز و خط آهن، وضع اقتصادیش روبه راه شده است.به گزارش شفا آنلاین ،پس از آن، ماکوندو نزد عده زیادی از مردم دنیا به مکانی آشنا تبدیل شد و بقیه ویژگی های این شهرک و ساکنانش مو به مو به شهرت جهانی رسید. اگرچه این شهر ساخته تخیل مارکز است اما انگار جغرافیایی از جنس واقعیت دارد؛ « ماکوندو» مارکز منطقه ای نزدیک سواحل کلمبیا در دریای کارائیب است که روح امریکای لاتین و تاریخ ویران آن را در خود دارد. با اوج گیری شهرت مارکز و رمان هایش، نام «ماکوندو» بر در و دیوار شهرهای کلمبیا همه جا تابلو می شود؛ هتل ماکوندو، داروخانه ماکوندو و حتا کتابفروشی ماکوندو. دنبال نتیجه گیری از این ماجرا نیستم که شهرکی خیالی چگونه می تواند برای خود و ساکنان ناموجودش درآمدزا باشد درحالی که ما با داشتن صدها و هزارها روستا و شهر بهتر از ماکوندو و ساکنانی که هر یک می تواند سوژه کتاب های متعددی باشد، گاه از کسب درآمد برای ساکنان این مکان ها عاجزیم و در کشور کم آب و کم بارش خود اصرار داریم درآمد مردم روستاهای مان از کشاورزی و دامداری تأمین شود و چون نمی شود، تهران را تبدیل کرده ایم به ایران کوچک و درهایش را باز گذاشته ایم که هرکه در هر روستا و شهری به کسادی می خورد، روستای با قدمت چند هزارساله اش را رها کند، به تهران بیاید، موتورسیکلت بردارد و بشود پیک موتوری رستورانها یا مسافرکش بعد از ساعت زوج و فرد یا ویزیتور و تراکت پخش کن. روستایش هم اندک اندک یا زیر خاک دفن شود یا باد و زلزله سقف خانه هایش را بخواباند و از روی نقشه کشور، خودش و نامش را محو کند. پنجره ای به روی ایران یکی از روستاهای دیدنی و کم نظیر کشور هنجن نام دارد. هنجن را می توان نخستین آبادی دره چیمه رود به شمارآورد. روستایی کوهپایه ای در حومه شهرستان نطنز کاشان. هنجن نام روستای اصلی این منطقه است که محله های متعددی به نام های محله بالا، محله پایین، عصارخانه، درگنبد، سینه ختا، سرگریه، گل پل و سنگ سفید دارد. روستای هنجن میان دو رودخانه «برز رود» و «چیمه رود» نشسته است. آب روستا و باغ های آن از چند قنات و چشمه ای تأمین می شود که از دل کوه بیرون می آید و تقسیم بندی استفاده از آب برای اهالی و اختلافات کهنه نهفته و پنهان میان آنها بر سر آب هم، کم شنیدنی نیست. این چشمه به نام چشمه «گلستان» از جنوب غربی روستا در محلی به نام «مزرعه بیشه» سرچشمه می گیرد. جاده متصل به هنجن در ادامه با گذشتن از لابلای کوهها و تپه ها به ابیانه می رسد. برای رفتن به ابیانه باید از وسط محله گل پل(gel pol) گذشت. گل پل، در دو طرف جاده ای ساخته شده که انتهایش به ابیانه می رسد. محله اصلی هنجن، در پهنه تپه ای ساخته شده و در نگاه اول، فرم کلی روستا شبیه ابیانه است. این روستا، نه از نظر نمای ساختمانها و زیبایی و نه از نظر قابلیت های تاریخی چیزی از ابیانه کم ندارد. روستای هنجن در دوران پیش از اسلام ساخته شده و در زمره روستاهای باستانی ایران است. ابتدای جاده این روستا در شعاع تقریباً 5 کیلومتری نیروگاه اتمی نطنز واقع است. در جاده قدیمی منتهی به هنجن، پلی قدیمی هست که با سنگ و ساروج در دوره شاه عباس ساخته شده و تا حدود اوایل دهه 60 ، محل گذر تمام ماشین هایی بود که از بندرعباس به سمت تهران می آمدند. عرض این پل چنان باریک است که اگر از سر پیچ بالا ماشین سنگین دیده می شد، ماشین های این طرف پل می ایستادند تا اول آن رد شود. زیر پل، آثار آب دیده می شود و نهر باریکی به عرض 40-30 سانتیمتر هم در ساعاتی از روز رد می شود اما اهالی می گویند هرگز رودخانه ای را آنجا نه خودشان دیده اند نه پیشینیان شان. از سوی دیگر، به خاطر فرم خاک و اطراف آن و دیده نشدن داغ آب در دو طرف دیواره خاکی مسیر آب، به نظر می رسد که آنجا مسیل بوده نه رودخانه. از پل، اگرچه استفاده ای نمی شود اما زیر آن جای مناسبی است برای پنهان شدن و اگر کله بکشی می توانی گاهی مرد ژنده پوشی را در خلوت زیر پل درحال مصرف مواد مخدر ببینی. من وقتی کله کشیدم، مرد برخاست و بیرون آمد و چون مرا در حال عکاسی دید خونسرد گفت: «اینجا ده پونزده ساله که ساخته شده، اثر باستانی نیست.» گفتم: چشم الآن زحمتو کم می کنم. من دنبال باستانی ها نیستم چون زیر پل آنقدر ماجرا هست که باستانی به کارم نیاید. مرد خندید و برگشت زیر پل. از ظاهر پل برمی آید که برای حفظ آن هیچ اقدامی نشده و حتی یک تابلوی شناسایی ندارد. در یک طرف پل، ساختمان خشتی فرو ریخته و در مجاورت آن دیوار برپا ایستاده ای دیده می شود. به گفته حسین آقا یکی از اهالی اصیل و قدیمی این روستا ساختمان فروریخته، اداره پست هنجن بوده و دیوار، متعلق به قهوه خانه ای که تنها مکان اطراق و توقف ناگزیر مسافران شب بوده است. در دهه 80 سازمان گردشگری به اهمیت روستای هنجن پی برده و مدتی مشغول بازسازی قلعه و راههای داخلی آن شده. دیوارها را با کاهگل نماسازی کرده و کف گذرهایش را سنگچین. به نوعی حال و هوای ابیانه را در آن ایجاد کرده البته نه با رنگ اخرایی بلکه با رنگ زرد مایل به خردلی تا از ابیانه متفاوت باشد. داخل روستا که می شوید، اهالی شما را راهنمایی می کنند به دیدن درخت چنار وسط روستا با قطر 3 و پیرامون حدودا 7 متر که بیننده را به حیرت می اندازد. من با در نظر گرفتن اینکه هر دو میلیمتر از قطر درخت نشانه گذشت یک سال از عمرش باشد برآورد کردم عمر چنار هنجن تقریباً 1500 سال باشد. در سال 87، محوطه این چنار را اندکی بازسازی و زیبا سازی کرده اند. حسین آقا می گفت: «بچه که بودیم داخل تنه این درخت پنهان می شدیم و بازی می کردیم.» او گفت که از کودکی در کلام اهالی روستا شنیده بوده گفته می شود این درخت قدمت 1400 ساله دارد. بیرون روستا بر بالای تپه ای قلعه زیبا و تاریخی هنجن خودنمایی می کند. این قلعه عمری بیش از 8 قرن دارد و دژ محکم و مسکونی اهالی روستا بوده است. قلعه هنجن براثر بی مهری و کم توجهی اکنون با تخریب کامل فاصله ای ندارد. اهالی هنجن و خصوصا تعدادی از جوانان تحصیلکرده این روستا در رشته های معماری و باستان شناسی سال هاست که در پی دریافت مجوز برای بازسازی قلعه و تبدیل آن به مکان گردشگری به منظور جذب توریست از داخل و خارج کشورند و برخی حتی حاضرند با سرمایه مردمی به چنین کاری دست بزنند اما هنوز از هیچ مجوزی خبری نیست. غروب هنجن، صدای نفس طبیعت هنجن از یک سو رو به بیشه دارد و از دو سو پشت به کوه. کوه های لاوزه در جنوب و برزقو در غرب روستا. غروب ها وقتی تو پاتوق مقابل خانه نشسته ای به محض اینکه روشنایی روز می رود و مشرق کبود و مغرب سرخ می شود، شغال ها از کوه های اطراف پایین می آیند، در دامنه کوه به مدت حدود ربع ساعت زوزه می کشند و دوباره به کنام خود یا به شکار باز می گردند و آنقدر شنیدن صدای آنها برای من لذت بخش است که حاضر نیستم هیچ یک از لذت های دنیا را با آن عوض کنم و در طول چند روزی که در این روستا به سر می برم، برای رسیدن گرگ و میش غروب ساعت شماری می کنم. تو گویی شغال ها برای مراسم سلام به اهالی روستا از کوه پایین می آیند و پس از ربع ساعتی می روند. در هنجن و خصوصاً محله گل پل –اگر ماشینی رد نشود– جز صداهای طبیعی هیچ صدایی شنیده نمی شود. همیشگی ترین و دم دست ترین صدا، صدای حرکت باد و نسیم لابلای برگ درختان و بعد از آن صدای سیرسیرک ها است. اهالی می گویند در این منطقه اگر شکارچیان غیرمجاز اجازه بدهند گونه هایی اصیل از نژادهای گرگ، روباه، شغال، خرگوش، بزکوهی، گرازوحشی و انواع پرندگان هست. باغداری و سرمای سخت 86 حسین آقا متولد سال 1337 در همین روستا است. خانه پدری اش پس از مرگ پدر به او رسیده؛ با باغی پر از درختان انار و گردو و سیب لبنانی و هلو و 8-7 نوع انگور بی نظیر. سرمای زمستان سال 86 چنان بلایی بر سر درختان باغ او و بقیه اهالی روستا آورد که سابقه نداشته است. تمام درختان باغ، از آن پس برای سوزاندن بریده ونهال های جدید کاشته شد یا پاجوش درختان خشک شده دوباره سر زد. تازگی ها یکی دو سالی هست که باز درختان اندک باری می دهند گرچه برکت و رونق سابق را ندارد. قبل از خشم سرما، انارهای باغ های هنجن از نظر اندازه دو برابر انارهایی بود که اکنون در مغازه های تهران دیده می شود با دانه های یکدست سیاه و پر آب و بسیار شیرین. انجیر هنجن را اگر می توانستید بیش از 3 عدد میل کنید و به سرفه نیفتید، اهالی هنجن شما را تحسین می کردند. بالاتر از صفت شکرپاره چه می توان گفت؟ انجیرهای سبز و بنفش درشتی که شهد بسیار شیرین آن تو گویی از گوشه میوه سرازیر است و هر دانه از آن را باید با جرعه ای آب بخورید تا شیرینی غلیظ انجیر گلوی تان را نزند. شغل بیشتر اهالی روستا کشاورزی و باغداری است و مقداری هم دامداری. عمده محصولات کشاورزی این روستا گندم، جو، پنبه، ذرت و محصولات باغی آن زردآلو، سیب، انار، انجیر، خرمالو، انگور و آلوچه است. آلوچه. وقتی می نویسم آلوچه یاد «دینارجه» می افتم. این واژه را بعید است شنیده باشید اگر تا به حال در خانه یک فرد هنجنی ساعتی مهمان نبوده باشید. اهالی هنجن به طرزی که از قدیم در ایران رایج بوده، اهل درست کردن و مصرف خشکبارند. همان داستان هایی که در کتاب های مدرسه می خواندیم که زمستان ها مردم روستا دور کرسی می نشستند و با خوردن خشکبار برای یکدیگر قصه تعریف می کرده اند، در روستای هنجن هم بوده و هست. میوه هایی که در روستا تولید می شود، بخشی... این تکه را بگذارید آخر گزارش بنویسم، بخشی را هم مصرف می کنند و به فامیل و آشنا می بخشند و بخش دیگر را خشک می کنند. یکی از معروفترین محصولات خشکبار هنجنی ها «دینارجه» است. دینارجه، هسته بسیار تلخ آلوچه است که زنان روستا با حوصله و علاقه ای وصف ناشدنی آن را با روش هایی -که نشان از دانش محلی، ابتکار و حوصله اهالی این روستا دارد- تلخی زدایی و سپس خشک و بوداده می کنند. محال است در تمام سال به خانه یک هنجنی بروید و با دینارجه پذیرایی نشوید. خشکباری خوشمزه و لذیذ که هنرمندانه از دانه های تلخ ساخته شده است. حسین آقا کارمند دولت است و آخر هفته ها را به هنجن می آید برای رسیدگی به باغ و خانه اما خانواده اش گاه تا دو ماه اینجا می ماند. خانه او در امتداد جاده و در محله گل پل ساخته شده است. هنجن آب دولتی ندارد و آب شرب آن داخلی و محصول همت اهالی است، برق دارد و تلفن ثابت. سوخت مردم عمدتاً نفت است و هیزم. در هنجن قرار نیست هر وقت دلت خواست با موبایل تماس بگیری یا اس ام اس بدهی چون آنتن نمی دهد مگر در چند نقطه خاص و در ساعاتی خاص از روز. یکی از این نقاط خط وسط جاده روبه روی خانه حسین آقا است که من در طول دو روز اقامت آن را کشف کردم و اگر اتومبیلی رد نشود می توانی آنجا بایستی و دقایقی با موبایل صحبت کنی یا اس ام اس رد و بدل کنی. در هنجن هر خانه ای در مقابل، یک فضای پاتوق عصرگاهی دارد که یا با سکوی سیمانی تجهیز شده، یا با میز و صندلی و درخت عضو ثابت این فضا است. عصرها، خانواده ها روی این فضای دل انگیز جمع می شوند (پاتوق می کنند)، چای و میوه می خورند، با هم حرف می زنند و گاه برای ماشین های عبوری دست تکان می دهند. اهالی روستا پس از پایان پاتوق اگر اموالی روی فضای پاتوق عصرگاهی جا گذاشته باشند شب راحت می خوابند چون خیالشان راحت است که کسی به اموالشان دست نمی زند؛ مگر شب های جمعه. من که این صحنه را دیدم، خیال برم داشت که اهالی لابد می خواهند امنیت طبیعی روستا را به رخ ما شهرنشین ها بکشند. شب های جمعه مردم پس از پایان پاتوق عصرگاهی، صندلی ها و اموال خود را از جلوی خانه جمع می کنند و به داخل می برند. جمعه روز بدی بود روزهای جمعه، مردم شهرهای اطراف هریک با اتومبیلی به هنجن هجوم می آورند. هجوم، یعنی هجوم. یورش، حمله. مردم غریبه، هرجا درختی ببینند آن را آزار می دهند؛ برای چیدن میوه های مفت. بدون اجازه وارد باغ های مردم می شوند و هیچگونه حصار یا تذکری مانع آنان نمی شود. میوه ها را با شاخه می چینند و میوه کال و رسیده برایشان فرق نمی کند. باغ های هنجن حصار دارد اما مهاجمان حصارها را به رسمیت نمی شناسند و معتقدند این باغ ها خدادادی است و اهالی هنجن حق ندارند برای خود مالکیتی بر این باغ ها تعریف کنند. آنها پس از غارت درختان، به بیشه می روند و مراسم دیدنی و حیرت آور پیک نیک خود را برگزار می کنند. خوشگذرانان شهرهای اطراف، غروب که بیشه را ترک می کنند جز میوه های کال و زباله و چشمه ای با آب کثیف چیزی برجا نمی گذارند. آنها نه تنها باغ ها را غارت می کنند، بلکه از بی معرفتی نسبت به مردم روستا و مالکان باغ ها نیز دریغ نمی کنند. کافی است یکی از اهالی به آنها معترض شود که مگر شما نمی دانید این باغ ها شخصی است و پای آن زحمت کشیده اند یا مثلاً مگر شما حلال و حرام سرتان نمی شود. همین کافی است تا مهاجمان به اموال مردم، چشم ها را ببندند و دهان ها را برای مالکان نجیب باغ ها باز کنند. خیلی که محترم باشند یا ادعای تمدن شان بشود میوه های چیده شده را پس از اعتراض مالکش روی آسفالت خیابان می ریزند و می روند که یعنی ما حلال و حرام سرمان می شود. اما چه فایده از میوه ای که نباید چیده می شد و حالا روی آسفالت زیر چرخ ماشین له می شود؟ مهاجمان، تنها جوانان نیستند بلکه آنها خانوادگی به غارت میوه های هنجن می آیند. زن و شوهر و فرزند و خاله و عمو و دایی و فرزندان این خانواده ها چه مربیانی دارند. مهاجمان از صبح خروس خوان به روستا هجوم می آورند و زمانی که صدای ماشین هاشان در روستا می پیچد که - پرگاز- سربالایی جاده را بالا می روند صاحبان باغ ها در دل می گویند ما که حریف این جماعت نیستیم، خدا از سر تقصیرات شان بگذرد. از این لحظه، هرکه زودتر از دیوار باغ ها بالا رود میوه های بهتری می تواند بچیند و هرکه زودتر از دیوار پایین بیاید جای بهتری در بیشه برای استراحت و پیک نیک پیدا می کند؛ کنار چشمه. اهالی هنجن با غریبه ها مهر و محبتی عجیب و وصف ناشدنی می ورزند؛ همانطور که در مقابل مهاجمان جمعه ها سکوت و صبوری پیشه می کنند. آنها، آنقدر دامنت را از محبت پر می کنند که شرمنده می شوی. آنها با غریبه های گذری هم مهربانند و به همه بفرما می زنند و اگر غریبی میهمان شان شود خوشحال و شرمنده از پیش شان می رود چون وقت خداحافظی محال است اتومبیلت را از محصولات عالی باغ های هنجن و خشکبار پر نکنند و از زیر قرآن ردت نکنند و کاسه ای آب پشت سرت نریزند. این گزارش را نوشتم که با هنجن آشنا شوید. اگر روزی خواستید به هنجن بروید پا روی قلب هنجنی ها بگذارید اما روی حرمت باغ هایشان نه. ایران
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها