واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: در مراسم رونمایی از آلبوم موسیقی «ماندالای درون» اثر سام اصفهانی مطرح شد که اگر موزیسین ها از کارشان بازخورد نگیرند، در توهم می مانند و این بدترین اتفاق برای یک موزیسین است. بهنام ابوالقاسم درباره ی این آلبوم موسیقی اظهار کرد: به دلیل دوستی ام با سام اصفهانی، شاهد تولد تک تک قطعات این آلبوم بوده ام. نکته ای که باید درباره ی «ماندالای درون» به آن اشاره کنم، این است که همواره یک تقسیم بندی با عنوان پیانوی ایرانی و پیانوی کلاسیک وجود داشته وعده ای معتقدند، پیانوی ایرانی حرفی برای گفتن ندارد و گفت وگو های دیگری که ریشه ی همه ی آن ها به ورود پیانو به ایران بازمی گردد. این پیانیست ادامه داد: این اثر نشان می دهد باید از انتشار تجربه های شخصی در بین نسل جدید آهنگسازان خوشحال باشیم که در عین پرداختن به موسیقی سرزمین شان، تحقیق زیادی انجام داده اند و به دنبال تلاقی یافته ها با آموخته های شان هستند. این اتفاق را به فال نیک می گیرم و امیدوارم این کار تداوم داشته باشد و برای ساز پیانو، قطعات بیشتری نوشته و اجرا شود تا ما به عنوان نوازنده، بیشتر اجرا کنیم و قدم بزرگ تری برای شناساندن این ساز به مخاطبان برداریم. هومان اسعدی، دیگر مهمان این برنامه، با اشاره به این که در «ماندالای درون» کار یکدستی ارائه شده است، اظهار کرد: عنوان این مجموعه، به نوعی فضای کلی اثر را بیان می کند و باید بگویم که در این آلبوم از موسیقی سنتی ایرانی و بخصوص مقام های موسیقی ایرانی به خوبی استفاده شده است. پانارامای «الوند» مربوط به مقامات مجلسی منطقه ی گوران است و تم اصلی آن، نمای کمانی دارد. پانارامای «نهفت» نیز گردش نغمات خاصی را دارد و این موتیف همواره دستمایه ی پردازش های مختلف قرار گرفته است. پانارامای «ماهور» نیز براساس درآمد ماهور بنا شده است. مانی جعفرزاده دیگر سخنران این برنامه بود که گفت: درباره ی موارد فنی اثر صحبت نمی کنم، اما مقدمه ای می گویم که درباره ی شناخت این اثر راهگشاست. به یاد دارم اواخر دهه ی ۶۰ در سینمای ایران، فیلم هایی تولید می شد که اساسا کارکرد جشنواره ای داشت، یعنی ایده، ارتباط با مخاطب ایرانی یا کارکرد در فرهنگ ایرانی نبود. بنابرین طبیعی بود که یک سری فیلم جشنواره ای روشنفکری داشتیم که ایرانی ها نمی دیدند و یک سری فیلم دیگر داشتیم که مردم می دیدند، اما قابل ارائه در محفل های جشنواره ای و بین المللی نبود. این منتقد موسیقی افزود: این اتفاق در دهه ی ۸۰ برای موسیقی هم افتاد، اما حالا آلبومی مانند «ماندالای درون» نشان داد که می تواند این خلأ را در موسیقی جبران کند. نسل جدید متوجه شده که ناگزیریم موسیقی تولید کنیم که در عین غنایی که دارد، قابل ارائه به مردم و فرهنگ ایرانی است. بنابراین معتقدم این اثر از این منظر، یک آلبوم شنیدنی است، چه برای آن ها که موزیسین هستند و چه برای آن ها که مخاطب عادی موسیقی اند. حمیدرضا دیبازر، موزیسین و استاد دانشگاه، نیز با بیان این که جلسات رونمایی و بحث و نقد، به هنرمندان کمک می کند تا نظرات مختلف را درباره ی کارشان بشنوند، اظهار کرد: من تلاش می کنم درباره ی این اثر که در آستانه ی تولد است، به مخاطب کد ندهم که آزادی شنیداری اش از دست برود. بنابرین فقط این را می گویم که سام اصفهانی اثر خوبی را با همه ی محدودیت هایی که وجود دارد، منتشر کرده است. این هنرمند ادامه داد: متأسفانه آهنگسازان نمی توانند طیف وسیع و گسترده ای از مخاطب را به خود جذب کنند، چون ابزار این کار رسانه است و ما این رسانه را نداریم؛ اما خوشبختانه در دو دهه ی گذشته دانشگاه ها افرادی را تربیت کرده اند که از موسیقی توقع زیادی دارند. این استاد دانشگاه همچنین گفت: صدای رکورد پیانو در این آلبوم خیلی خوب ضبط شده و این نکته ی مثبت آلبوم است. امیدوارم خوب شنیده شود و بازخورد هم داشته باشد؛ چون اگر موزیسین ها از کارشان بازخورد نگیرند، در یک توهم می مانند و این بدترین اتفاق برای یک موزیسین است. بنابراین خواهش می کنم صمیمانه نظرات مثبت و منفی تان را به سام اصفهانی منتقل کنید. فردین خلعتبری نیز در آیین رونمایی آلبوم «ماندالای درون» که ششم آذرماه در شهر کتاب مرکزی برگزار شد، گفت: در کشور ما به هرآنچه نو باشد، تهمت التقاط می زنند، در حالی که اندیشه ها و رویکردهای نو باعث توسعه می شوند، بخصوص که ایران، پلی بوده که افراد مختلف خواسته اند در دوره های متفاوت، مختلف عمل کنند و خلاقیت را تجربه کنند. به همین دلیل هم به خیلی ها گفته شده آنچه تولید کرده اند، التقاطی است. این آهنگساز ادامه داد: به هر حال در شنیدن موسیقی که آقای اصفهانی ساخته، موسیقی نواحی را کمتر حس کردم، ولی این نکته واضح است که این موسیقی برای سرزمین ما و مردم ما آشناست. حتی در بخش هایی مثل خواننده ی یک موسیقی ایرانی که فضای ایرانی را تجربه کرده، تصمیم گرفتم روی آهنگ، آواز بخوانم و تجربه ی این فضای شعر و موسیقی در آلبوم «ماندالای درون» برایم لذت بخش بود. کارن کیهانی، دیگر مهمان این برنامه نیز درباره ی اثر گفت: من برعکس دیگر دوستان فکر می کنم که اتفاقا خیال مان از این که کسی این نوع موسیقی را گوش کند، راحت است و در واقع رسالت ارتباط با مخاطب عام برعهده ی موزیسین های پاپ است و آن ها هستند که باید سلیقه ی مخاطب را بهبود ببخشند و توقع مردم را بالا ببرند. این آهنگساز ادامه داد: همان طور که اعتبار یک کتابفروشی، به کتاب های آموزشی یا روان شناسی عامه پسند نیست، اعتبار موسیقی هم به آثار درجه پایین پیوند نخورده است؛ اما اولین نکته ای که پس از شنیدن آلبوم به آن رسیدم، این بود که سام اصفهانی تصمیم نگرفته این نوع موسیقی را بنوازد، بلکه برخاسته از یک میل و اشتیاق طبیعی و درونی بوده است. هرچند شخصا انتظار «کنتراست» بیشتری از این آلبوم داشتم. در نهایت، سام اصفهانی، خالق این اثر گفت: «ماندالای درون» صدای درونی و شخصی من است و آن را به پدرم تقدیم می کنم. «ماندالا» یک واژه ی ژرف است و در هر مکتب و مذهبی از نقوش اسلامی – ایرانی تا روان شناسی نوین کاربرد دارد. آنچه من را واداشت تا از این واژه استفاده کنم، اطلاعاتی بود که از یونگ گرفته ام. می دانم لابه لای هر ماندالایی، چیزهای زیادی برای شناختن وجود دارد و همه ی آدم های روی زمین، این ماندالا را دارند و باید بگردند تا آن را پیدا کنند.
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]