محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846225679
ما از آغاز به سوسیالیسم انقلابی اعتقاد نداشتیم/باید از طرف مقابل یارگیری کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: پیراهن و پولیور بنفش به تن دارد. ناخودآگاه به انتخابات ٩٢ بازمی گردم؛ به ستادهای روحانی و بنفشی که رنگ انتخاباتی رئیس جمهور شده بود. در همان دفتر حزب، گفت وگو را با دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی آغاز می کنم؛ حزبی که در میان احزاب اصلاح طلب به طور شفاف تری از سیاست های دولت دفاع کرده و از اعتدال و میانه روی سخن می گوید. بااین حال چندماه پیش که یک بار دیگر با آقای دبیرکل مصاحبه کرده بودم، نقدهای جدی را به بخش هایی از بدنه دولت وارد دانسته بود. او معتقد بود که بخش هایی از دولت به شکل کارمندی کار می کنند و این شیوه مناسب شرایط تحریمی کشور نیست. این بار درباره وضعیت طبقه متوسط کشور و لاغرشدن این طبقه در دوره احمدی نژاد صحبت کردیم و اینکه آیا شرایط اقتصادی کشور می تواند این طبقه را دوباره به انتخابی مثل انتخاب سال ٨٤ ترغیب کند یا نه. کرباسچی معتقد است حتی آگاهی اقشار ضعیف آن قدر بالارفته که فریب پوپولیست ها را نخورند. با این حال او برآیند ٨٤ را نه فقط محصول اشتباه توده ها بلکه به دلیل تفرقه اصلاح طلبان می داند. او معتقد است جریان اصلاح طلب نباید انحصارطلب باشد و از لفظ یارگیری استفاده می کند و می گوید چیزی که اصلاح طلبان باید دنبال کنند این است که با توجه به مشکلات و معضلات کشور، دنبال یارگیری از طرف مقابل باشند. ما نباید انحصارطلب باشیم و بگوییم هرکسی از اول اصلاح طلب بود، در دایره ماست. باید هرکسی که سیاست های خارجی و داخلی دولت را قبول دارد و معتدل است و از افراط دوری می کند را جزء یاران خودمان تلقی کنیم و در این جرگه بیاوریم، گرچه اختلاف سیاسی داشته باشیم. ماحصل این گفت وگو را در پی می خوانید: ٢٠ سال از فعالیت حزبی شما می گذرد، آیا در طول این دهه به تعریفی از طبقه و پایگاه اجتماعی حزب رسیده اید و اگر ممکن است، تعریفی از این جایگاه برای ما ارائه کنید. دلیل طرح این پرسش این است که ما تصور کردیم، پایگاه اجتماعی حزب شما باید طبقه متوسط روبه بالا باشد. این طبقه در دولت احمدی نژاد تضعیف شد. حزب برای اینکه بتواند این طبقه را دوباره با خود همراه کند تا مطالبات دموکراسی خواهی خود را پی بگیرد چه برنامه ای دارد. اگر بخواهم درباره حزب صحبت کنم، بحث متفاوت می شود. اما درمجموع معتقدم که احزاب در ایران برمبنای طبقات شکل نگرفتند. بلکه برمبنای گفتمان ها شکل گرفتند. بنابراین ممکن است که در حزب افرادی باشند که متعلق به طبقات مختلفی باشند و الزاما با طبقه اجتماعی خود منطبق نباشند. شما در جناح راست هم از راست سنتی یا افراد جدیدی که ادعای عدالت و... دارند، افرادی را می بینید که با طبقه ضعیف تناسبی ندارند. کارگزاران هم اگرچه در ابتدای کار دنبال سیاست هایی بود که طبقه متوسط در آن تقویت می شد یا در جهت رشد صنعت، اقتصاد و تولید بود، اما مبنای آن «گفتمانی» است که مربوط به این سیاست های توسعه ای است. گفتمان ما در حزب از آغاز بر توسعه همه جانبه و سازندگی کشور برای تأمین زندگی مردم توسط خودشان و توانمندسازی خود مردم بود. ما از آغاز به سوسیالیسم انقلابی و توزیع سطحی امکانات و پول از طرف دولت مرکزی به همه افراد اعتقاد نداشتیم. گفتمان این حزب این نبود که فکر کنیم چون در تربیت انسان ها و جامعه در دوره هایی مثلا کوتاهی شده، ما فقط موظف به تقویت این آرمان های عالی دینی و انسان ها هستیم و باید گذشت، فداکاری و غلبه بر نفس را در آنها تقویت کنیم که شهروندانی صبور باشند و به سهمیه اندکی که به آنها داده می شود قناعت کنند. بله این گفتمان در دوره هشت ساله دولت نهم و دهم تضعیف شد. طبیعتا بخش های زیادی از صنایع متوسط و بخش خصوصی آسیب دید و بسیاری از مدیران باتجربه از سیستم حذف شدند. اما اینکه برای جبران این موضوع چه مدت زمانی لازم است، نمی دانم. درواقع، در طول دوره هشت ساله، بیش از اینکه به افراد یا یک جناح آسیب وارد شود، به نفس این گفتمان توجه نشد و بهترین فرصت ها را در دوره ای که ما بیشترین درآمد ارزی و نفتی را داشتیم، از دست دادیم. به هرحال در ایران پشتوانه رشد و توسعه تا سال ها شاید همین اتکا به منابع ارزی و نفتی باشد و این سرمایه از دست رفت. بنابراین آسیب جدی وارد شد، الان طبق تحقیقات وزارت کشور ١١ میلیون حاشیه نشین در اطراف شهرهای بزرگ و کوچک داریم که این رشد حاشیه نشینی عمدتا محصول سال ٨٤ به بعد است. برای کشوری که دومین ذخایر گازی و نفتی را در سطح جهان دارد، زیبنده نیست. همچنین آمارهای سال ٢٠١٤ شاخص فلاکت را که ترکیبی است از تورم و بی کاری بین ٩٠ کشور جهان مورد مطالعه قرار داده که ایران در رتبه دوم قرار گرفته است. یعنی بعد از ونزوئلا که در رتبه اول قرار داشته است کشوری که سعی شد یکی از شرکای سیاسی و اقتصادی ما باشد یا در شاخص خط فقر رسما اعلام کردند که ٤٠ درصد جمعیت کشور، زیر خط فقر هستند. از لحاظ شاخص نشاط و شادمانی نیز در بین ١٥٦ کشور ما رتبه ١١٥ را دارا هستیم. از نظر شاخص فساد اداری نیز، بین ١٧٧ کشور در رتبه ١٤٤ هستیم. با این همه نیروی جوان، باهوش و این همه ثروت های زیرزمینی این وضعیت زیبنده کشوری با این سابقه تاریخی نیست. ولی خب امیدواریم بشود جبران کرد. سؤال را به این شکل طرح کنم. این طبقه لاغر شده، چنانچه بعد از تصویب برجام تحولات اقتصادی را در زندگی روزمره خود احساس نکند، ممکن است به دام پوپولیسم بغلتد. مشابه آنچه در سال ٨٤ اتفاق افتاد. یعنی سال ٩٥ می تواند سال مهمی از این منظر باشد. به نظر شما چنین احتمالی ممکن است؟ اصلا برای اینکه این طبقه ناامید نشود، احزاب چه می توانند بکنند و همین طور دولت؟ من فکر نمی کنم که این اتفاق عینا تکرار شود. در سیاست ها و دولت ها همیشه فرازوفرودی وجود دارد. مردم هم در یک سیستم انتخابی، حق انتخاب دارند. در جاافتاده ترین دموکراسی ها هم که نگاه کنید، ممکن است از این دست اتفاقات رخ دهد. من به مکانیسم های داخلی آنها کاری ندارم. مثلا در بریتانیا، در یک دوره، مردم حزب کارگر را؛ انتخاب می کنند و در دوره بعد محافظه کاران را. انتخابی که کاملا متفاوت است. درحالی که این احزاب دست کم به لحاظ شعارها متضاد هم هستند. یا حتی در آمریکا. در هر دوره ای هم یک سری سیاست ها ممکن است خنثی شود، چه اقتصادی چه اجتماعی. مثلا در دوره جرج بوش با توجه به اعتقاداتی که به مسائل مذهبی داشت، سال ها بحث سلول های بنیادی درجا زد. یا مسائل اجتماعی و بهداشت و درمان مردم مورد توجه قرار نگرفت. بااین حال، من به آن حالت بحرانی (موردنظر شما) فکر نمی کنم. برخی تجربه ها، شکست خورده است؛ حتی برای قشرهای ضعیف. فکر می کنم آگاهی اجتماعی در همین بحث های سیاسی آن قدر بالا رفته است که اقشار ضعیف فریب پوپولیست ها را نخورند. شاید افرادی روی کار بیایند که نزدیک به آنها باشند، یا از جناح های معتدل مجبور شوند کارهایی در همان جهت رضایت مردم انجام دهند، ولی درکل این فرازوفرود، آسیبی به جریان و روند کلی نمی زند. ما ناگزیریم به سمت توسعه و سازندگی و سیاست های اعتدالی پیش برویم. الان می بینید که محافظه کار ترین افراد، بنیادگراهای داخلی یا اصولگراها امروز دیگر شعارهای گذشته را نمی دهند. شعارهای آنها هم در جهت اعتدال است. می گویند در انتخابات با شعار اعتدال می خواهیم وارد شویم و این مهم است. این پیشرفت جناح معتدل کشور است. بنابراین آن شعار و سیاست ها در مردم با همه جنبه های پوپولیستی دیگر جایگاه ندارد. یک روزی مثلا شاید بعضی ها با همین شعارها و حرف ها و مسائلی از این دست مخالفت می کردند. اما الان خودشان دنبال این مسائل هستند. مهم این است که در این سیاست ها واقعا مصالح و منافع ملی در نظر گرفته شود. چیزی که اصلاح طلبان باید دنبال کنند این است که با توجه به مشکلات و معضلات کشور، دنبال یارگیری از طرف مقابل باشند. ما نباید انحصارطلب باشیم و بگوییم هرکسی از اول اصلاح طلب بود، در دایره ماست. باید هرکسی که سیاست های خارجی و داخلی دولت را قبول دارد و معتدل است و از افراط دوری می کند را جزء یاران خودمان تلقی کنیم و در این جرگه بیاوریم، گرچه اختلاف سیاسی داشته باشیم. کلان اداره کشور باید برمبنای تعادل و سازندگی پیش برود. باید اقتصاد رشد کند. رشد هم بدون سرمایه گذاری به جایی نمی رسد. باید حداقل یک هزار میلیارددلار سرمایه گذاری کنیم تا بخشی از این بی کاری را از بین ببریم. باید با دنیا روابطی داشته باشیم که بشود این سرمایه گذاری را ایجاد کرد. هرکسی سر کار باشد، باید این مسیر را برود. شما در جایی می گویید ما ١١ میلیون حاشیه نشین داریم، به علاوه درگیری های اقتصادی که همه مردم آن را لمس می کنند، با همه شعارهایی که وعده بهبود را در بلندمدت می دهند، اما اگر در کوتاه مدت اتفاقی نیفتد، برای آن ١١ میلیون حاشیه نشین چه باید کرد. اینها چه تصمیمی خواهند گرفت. به اضافه اینکه تندروهای اصولگرا کاملا بر موضوع اقتصاد متمرکز شده اند. آنها در تبلیغات مجازی مشغول شده اند به ارائه آمار مقایسه ای از اقتصاد خانوار و آنچه در زندگی روزمره مردم قابل لمس است بین این دولت و دولت قبل. برای این معضل چه باید کرد؟ دولت درگیر همین مسئله است. برخی اقتصاددانان شاید به دولت اشکال می گیرند که سیاستش با سیاست کلان سازگار نیست. (دولت) می خواهد تیزی برنامه اصلاح اقتصادی را تا حدودی کنترل کند که همین بحران ها و فشارهای زایدالوصفی که روی قشری از جامعه است، جبران شود. همین چیزی که تحت عنوان بسته حمایتی مطرح شد، یا حتی حذف بخش هایی از یارانه بگیرانی که نباید یارانه بگیرند و مباحثی از این دست، مثل موضوع بهداشت و درمان که با زحمت بسیار و هزینه و گرفتاری های کلان دنبال می شود، در زمره همین تلاش هاست. مشابه این تجربه در دولت هاشمی هم مطرح بود با عنوان سیاست های تعدیل اقتصادی. اما وقتی دیدند این سیاست ها مشکلاتی ایجاد می کند، کارها تعدیل شد. کسانی البته به این روش ها اشکال می گیرند و آن را مغایر کنترل نقدینگی می دانند، ولی پاسخ این است که در بازه این جراحی و دوره ای که باید تحمل شود، کارهای این گونه ای هم باید داشت تا فشار کم شود. اما این که جناح مقابل از این فضا استفاده می کند و افکار عمومی را بر مسائل واقعی زندگی مردم متمرکز می کند، اشکالی ندارد و خود یک پیشرفت است! زمانی در این کشور به جای این که بر مسائل واقعی زندگی مردم تمرکز شود، بر فناوری هسته ای در آشپزخانه بحث می شد! درحالی که با آن شعارها و حرف ها این گرفتاری ها برای مردم ایجاد شد. کسی شک ندارد که اگر ما بحران ١١ میلیون حاشیه نشین داریم، به دولت اصلاحات مربوط نیست. چون در پایان هشت ساله خاتمی، بیشترین رشد اقتصادی و کمترین حاشیه نشینی را داشتیم. مردم هم به نظرم می فهمند و درک می کنند. (شما ملاحظه می کنید در یک پیروزی عظیم دولت که در مذاکرات هسته ای افتاد عده ای در مجلس چه حرف ها و حتی نارواها که به مسئولان نسبت دادند برای واقعه ای که به تعبیر حتی نویسندگان و تحلیلگران غربی، تحولی بزرگ در موازنه قدرت ها در منطقه تلقی شد. بزرگ ترین تحلیلگران مطبوعاتی- فریدمن- که نوشتند این باعث زلزله ای سیاسی در خاورمیانه می شود که آمریکا و همه قدرت ها باید پیامدهای بزرگ این تحول در جهان را مدیریت کنند یا در تحلیل های خود مشخصا از این سخن گفتند که این توافق هسته ای به دلیل اینکه ایران را در منطقه بسیار تقویت می کند برخی همسایگان عرب و اسرائیل احساس خطر می کنند و ممکن است سنگ بنای یک جنگ منطقه ای باشد و باید دنیای غرب همت خود را صرف حفظ موازنه منطقه ای کند. در برابر چنین پیروزی و حادثه سیاسی عظیم برخی افراطیون چها که در مجلس و محافل سیاسی نکردند یا چه حرف هایی که نثار وزیر خارجه و رئیس جمهور نکردند. حالا اگر آن افراد از آن شعارهای غیرواقعی و جدای از زندگی مادی و عینی مردم برگشته باشند و بخواهند بر این حرف ها تمرکز کنند، خیلی خوب است! اما باید به آنها گفت این حاشیه نشین ها از کی اضافه شدند؟ برای سرمایه گذاری و تولید کار باید امنیت سیاسی و اقتصادی باشد. آنجا باید جواب دهند که چرا این حرف ها آن زمان زده نشد. ما از اینکه جریان افراطی به زندگی مردم و به واقعیت های جامعه و مشکلاتی که هست، بازگردد، استقبال می کنیم. الان در سیاست خارجی با بحران هایی مواجه هستیم که باید آن را حل کنیم. اگر اینها (افراطی ها) به کمک دولت بیایند، ما مخالف نیستیم، می گوییم اهلا و سهلا! اگر همه اینهایی که این فضا را ایجاد کردند، بگویند برای حل بحران رکود و بی کاری حاضریم کمک کنیم تا این فضا امن شود، خوشحال می شویم. البته به نظر نمی رسد هدف آنها کمک باشد بلکه هدفشان پررنگ کردن تناقض هایی است که آنها موردنظرشان است. کار شما رسانه ها است که بدون شعار و ناسزا، روشنگری کنید و بگویید اگر امروز فلان فردی که یک دوره ای مثلا مدیر جایی بوده و بحرانی که درست کرده این روزها به راحتی قابل لمس است و به یکی از بحران های صنعت کشور تبدیل شده است؛ اگر امروز می گوید دغدغه ما بی کاری است، خوب است. اما خب، چرا الان می گوید؟ باید فضای جامعه روشن شود. باید ذهن مردم را با این رسانه های موجود و مطبوعات و فضای مجازی و شبکه های اجتماعی روشن کنیم. فکر می کنم این کار هم مؤثر است، دشوار نیست و مردم هم خوب می فهمند. اگر این وضعیت ادامه یابد، فکر می کنید که اقتصاد به یک پاشنه آشیل برای دولت اعتدال یا جریان اصلاح طلب تبدیل شود؟ خب، ما باید تلاش کنیم نشود و دولت هم در حال تلاش است که چنین اتفاقی رخ ندهد. طبیعی است در یک رقابت سیاسی طرف مقابل ممکن است، کارشکنی کند. اما نقطه علاج این وضعیت همین جاهاست. بالاخره مردم باید مجلسی را انتخاب کنند که این دولت را کمک کند. اگر فکر می کنند سیاست اعتدال و دوری از افراط با این مبنا که با دنیا مسائل مان را حل کنیم، درست است؛ باید به کمک بیایند و مجلسی بسازند که کمک دولت باشد. ببینید، در این دو سال گذشته برخی نمایندگان مجلس موجود و افراد افراطی چقدر وقت دولت را گرفتند و بحران درست کردند. چقدر سؤال و جواب و استیضاح و مخالفت ایجاد کردند. شما می توانید آمار اینها را به خوبی استخراج کنید. یک مدیر و رئیس سازمان اگر بخواهد کار بکند، چقدر وقتش باید صرف مثلا این سؤال و جواب هایی بشود که نتیجه خاصی به جزء وقت گیری ندارد. مردم هم به نظرم این مسائل را درک می کنند. این طور نیست که مخفی بماند یک دوره ای در یک تجربه ای ممکن است خطایی صورت بگیرد که آن هم باید تحلیل شود چقدر از آن خطا محصول اشتباه توده ها بوده و چقدر دخالت هایی بوده که از ناحیه جوسازی ها و شرایط ایجاد شده در سال ٨٤ رخ داده است. نمی شود همه خطاها را به مردم نسبت داد. عمده ترین خطا در آن سال از ناحیه بی تجربگی بخشی از خود مجموعه ما اصلاح طلبان بود که با یک تفرقه، رأی اکثریت خود را به اقلیت بدل کردیم. سال ٨٤ مردم به مجموعه اصلاح طلبان رأی دادند، اما اختلاف باعث شد که طرف مقابل بهره برداری کند. بحثی درباره انتخابات مطرح شد که عده ای می گویند، یکسری اشتباهات سال ٨٤ رخ داد و یکسری سال ٨٨ . اما سال ٩٢ تلاش شد آن اشتباهات به نوعی جبران شود. معتقدند اصلاح طلبان به نسبت کنشی که داشتند، تحلیلی نداشتند که با چه واکنشی از سوی جریان مقابل مواجه می شوند. معتقدند کنش اصلاحات در ٨٨ باعث شد تا شکافی که در جریان اصولگراها وجود داشت، تا مقطعی سرپوش گذاشته شود. شکافی که بعدا دوباره خود را نشان داد. بنابراین اگر درست تحلیل و کنش می شد، آن شکاف می توانست ادامه پیدا کند و این به نفع اصلاح طلبان بود. منظورشان چیست؟ می گویند بین طیف سنتی، احمدی نژادی ها و پایداری ها شکاف و اختلاف بود. اما اشتباه اصلاح طلبان باعث شد آنها اختلافات را به طور موقت کنار بگذارند و یکی شوند. بعد که این خطر رفع شد، مجددا شکاف ها خود را نشان داد. برای انتخابات مجلس اگر بخواهیم این را مبنا قرار دهیم، اصلا آیا اصلاح طلبان تحلیلی از وضع موجود دارند که بر اساس آن بخواهند وارد فضای انتخابات بشوند؟ حتما دارند.. می شود درباره اش صحبت کنید... منهای اینکه بخواهیم برگردیم به بحث هایی که مربوط به گذشته می شود، مجموعه اصلاح طلبان و معتدلین معتقدند باید از تجربه ها استفاده کرد. باید در اداره کشور تعقل به کار گرفته شود. اینها (اصلاح طلبان) برخلاف گذشته توقعات خودشان را خیلی معقول کرده اند. الان این بحثی که مطرح می شود که ما یک مجلس حداقلی می خواهیم، یعنی مجلسی که به منافع ملی فکر کند، نه فقط شعار و جنجال سیاسی. این خیلی حرف مهمی است که در مقابل، جناح رقیب را هم تحریک کند برای جلب افکار عمومی با هم منسجم شوند. به نظرم امروز عمل درست اصلاح طلبان این است که تلاش کنند نیروهای مختلف را که در رابطه با مسائل سیاسی و واقعیت های کشور معقولانه برخورد می کنند، به تعقل وادارند. شما الان نشانه های این تعقل را می بینید، حتی در رفع اختلافات داخلی آنها. این حرف درستی است که دوستی گفته جناح مقابل هم باید به وحدت برسد. اگر مجموعه نیروهای مخالف یک منطق داشته باشند و ما با یک گروه طرف باشیم که بدانیم چه می گویند؛ مسائل خیلی بهتر حل می شود تا اینکه ما با گروه متفرقی طرف باشیم که یک نفر در حد افراط در هر جمعی هر حرفی بزند، کتک کاری و توهین کند و بقیه هم بگویند مسئولیت آن با ما بود یا نبود، این سخت تر است. البته این مسئله به نفع مردم هم هست؛ چراکه آنها سردرگم نمی شوند. با خود می گویند یک گروهی وجود دارد که این نظریه را دارد و گروهی دیگر نظریه دیگری دارد و بر سر این دو نظر تصمیم گیری و انتخاب می کنند. الان هیچ کسی مسئولیت کارهای احمدی نژاد را برعهده نمی گیرد. اینکه نمی شود؛ یعنی روزی که احمدی نژاد می خواست وارد شهرداری شود، پرونده اش تصویب نمی شد. آقایانی که زنگ زده اند و سفارش کرده اند، هیچ کدام حاضر نیستند مسئولیت بپذیرند. حالا او از همان جا آمده استارت زده و رئیس جمهور شده است. درمجموع به نظرم وحدت مقابل جناح اصلاح طلب به نفع کشور است. وحدت به چه سمتی و با چه قیمتی... هرچه و هر قیمتی... اگر ماحصل این وحدت جمع شدن نیروهای رادیکال و مثلا طیف سنتی باشد و برایند آن به سود رادیکال ها باشد چه؟ اگر طیف آقای لاریجانی که الان مواضع خوبی دارد با طیف رادیکال یکی شود، چرا تصور می کنید که ماحصل آن رادیکال شدن شود؟ چرا اعتدال نشود؟ اگر او بتواند کنترلشان کند که مطلوب است! شدنی نیست! چرا؟ تا حالا که شده. مجلس با سیاست لاریجانی توانست بالاخره برجام را تصویب کند؛ درحالی که در تلاش بودند، نشود و مجلس را از اکثریت بیندازند. ولی تلاش هایشان همچنان ادامه دارد، اینها همچنان عصبانی هستند. مجموعه مطرح است. یک نفر، دو نفر که مطرح نیستند. اگر هر کسی، چه لاریجانی چه دیگری بتواند مجموعه افراطی را کنترل کند، باید از آن استقبال کرد. وحدت این جناح اگر به معنای حاکم شدن جناح معتدل باشد، به نفع مردم است. اگر هم افراطیون حاکم شوند، خب مردم هم آنها را خواهند شناخت و کل مجموعه را افراطی تلقی می کنند. الان در ماجرای مثلا ورامین کسی می آید بگوید من بودم یا از کدام جناح، این کار را کردم؟ ولی مشخص است. خب. من می خواهم بگویم یک گروهی کاری می کنند که هیچ گروه سیاسی در مقام بیان صریح، مسئولیت آن را قبول نمی کنند، اما هنوز کسی نمی داند در شیراز کدام گروه مسئول زدن آقای مطهری است. در ورامین یا خوزستان معلوم نیست چه کسی مسئول این کارهاست. یک گروه بیاید بگوید من یک گروه سیاسی هستم و روشم این است که نگذارم هیچ کسی سخنرانی کند. این خیلی خوب است! به صورت شفاف وضعیت افراد و گروه ها روشن می شود. به طور صریح نمی گویند، اما... بحث ما بحث شفاف سازی سیاسی است. جناح راست باید شفاف سازی سیاسی بکند؛ یعنی از گروه هایی که آشوب درست می کنند، تبری بجوید. فکر نمی کنید در این تفرقه در جناح اصولگرا، جریان منتسب به پایداری و افراطی ها عصبانی هستند و بعید است به یک جمع بندی برسند؛ یعنی طیف رادیکال خیلی سرسخت است و می گوید مواضع من انقلابی است. آنها هم مواضع خودشان را دارند. وحدت آنها تاحدودی سخت است. فکر می کنید استراتژی اصلاح طلبان با این فرض چه باید باشد؟ شما به یارگیری اشاره کردید. فکر نمی کنید این وضع تفرقه باقی بماند باوجود اصرار شما بر وحدت آنها. ما اصرار نمی کنیم، ولی می گوییم وحدت آنها هم به نفع مردم کشور است. این سیاستی است که در جهت مصلحت خود آنها هم است. اما کار ما باید این باشد که در جهت پیشبرد سیاست های اصلاح طلبانه از همه نیروهایی که به فکر منافع ملی و کشور هستند، یارگیری کنیم و برای ما مهم نباشد که اگر کسی در گذشته هر اشکالی داشته یا هر موضعی در برابر ما داشته، از او استفاده نکنیم. اگر بعضی از آنها الان به فکر منافع ملی هستند، ما حمایت می کنیم؛ یعنی اگر ما برای منافع ملی از همه افرادی که در جناح مقابل هستند، یارگیری کنیم؛ به موفقیت می رسیم. اگر از همه نیروهای طرف مقابل یارگیری کنیم، ضرر نمی کنیم. در انتخابات ٩٢ و سیاست خارجی ما همین کار را انجام دادیم. این سیاست درست است به نظر من. در همین بحث یارگیری، شکل معمول این است که رقابت انجام می شود، وزن کشی ها معلوم می شود و در پارلمان است که ائتلاف شکل می گیرد. اما در کشور ما برعکس است. قبل از انتخابات ائتلاف انجام می شود. بعد در مجلس فراکسیون های متعدد تشکیل می شود. الان هم بحث اصولگرایان معتدل و استفاده از آنها در جریان اصلاح طلب مطرح است. فکر می کنید که اصلا وقت مطرح کردن آن همین مقطع است یا باید بگذاریم رقابت انجام شود و در مجلس یارگیری کنید برای این که برنامه خودتان را به پیش ببرید.. منافاتی ندارد. بخشی در همین مرحله و بخشی در مراحل بعدی. مسلما اگر یک مجموعه از اصلاح طلبان یا معتدلین در انتخابات برنده شوند و طیف قوی باشند، شاید عده ای از طرف مقابل را بهتر یارگیری کنند.. اما الان که وزن کشی نشده.. اشکال ندارد. ولی بحث این است که در این مرحله عده ای شاید شعارهای مجموعه نیروهای معتدل را بیشتر به نفع کشور بدانند و احساس کنند بین مردم این شعارها بهتر جا می افتد. برای همین می گویم که نباید طردشان کرد. شاید در جاهایی رقابت بین اصلاح طلبان و نیروهای جناح راست وجود نداشته باشد. همیشه معلوم نیست که رقابت بین این دو جریان به این شکل باشد. به هر صورت اگر حس کنیم در جایی بین نیروهای افراطی و نیروهای معتدل که از گروه ما نیستند، یک دسته به مجلس ورود پیدا خواهند کرد، ما باید دسته دوم را تقویت کنیم. این فعلا در این مرحله است. مرحله بعدی مربوط به مجلس است و ضرورتی ندارد که الان درباره اش صحبت کرد. بر این اساس، فکر می کنید جریان اصلاح طلب برای ورود به انتخابات باید چه رویکردی داشته باشد؟ تازه رسیدیم به سؤال اول! همین بحثی که من گفتم. اگر مجموعه مشکلات و مسائل کشور را احصا و تشریح کنیم، بحث اقتصادی، سیاست خارجی، فرهنگی و بحران های اجتماعی و زیست محیطی این مسائل کلان ملی را باید مدنظر قرار داد. اصلاح طلبان باید بگویند هرکسی به فکر منافع ملی است، از او حمایت می کنیم که به مجلس بیاید. اگر از گروه اصلاح طلب بود که مشخص است حمایت می کنیم و اگر از گروه مقابل بود هم حمایت می کنیم. یعنی معیار، منافع ملی است و این مفهوم آن انتخابات حداقلی است که برخی دوستان می گویند. حداکثری یعنی همه نمایندگان از طیف اصلاح طلب باشند. چه مجلسی مطلوب است که شکل بگیرد؟ مجلسی که همراه دولت باشد یعنی تلاش ما باید این باشد که اکثریت مجلس را به دست بیاوریم؟ در مقابل آن، چه ما به ازایی به دست می آوریم؟ مثلا اینکه به جای اکثریت به دنبال یک اقلیت قوی باشیم.. در هر انتخاباتی همه دنبال این هستند که قوی باشند. کسی نمی گوید که از اول اقلیت ضعیف را داشته باشم. همه دنبال یک اکثریت در مجلس هستند، اگر نشد یک اقلیت قوی، اگر نشد یک اقلیت ضعیف! الان هم باید همه تلاش مردم و سیاسیون اصلاح طلب و معتدل این باشد که همه مجلس را در دست بگیرند. ولی حالا این که چقدر موفق شوند و چه عواملی اثر بگذارد، مشخص نیست. مابه ازای آن اکثریت چیست؟ به عنوان مثال بگویم، اینکه اگر ما یک اقلیت قوی داشته باشیم از توان لابی برخورداریم، که کم کم طیف اصولگرا را نزدیک به خود کنیم و اگر این موضوع محقق بشود، یک برد است. اما اگر اکثریت را به دست بیاوریم، باعث می شویم که باز آن جناح متحد شوند و جناح تندرو و معتدل یکی شوند و احساس خطر کنند. این بحث استراتژی از این جهت است.. خب این موکول به این است که ما اکثریتی به دست بیاوریم و بعد مسیر افراط را پیش بگیریم، اما اگر ما در مجلس پیروز شویم و اکثریت را به دست آوریم ولی رفتار منطقی و معتدلی داشته باشیم، آن اتفاق نمی تواند رخ دهد. آن بحثی که شما می فرمایید، زمانی می تواند رخ دهد و برخورد تخریبی با مجموعه اکثریت بکند که روش معقولی انتخاب نکند. من فکر می کنم مجموعه تجربه اصلاح طلبان و معتدلین الان به قدری غنی است که حتی در صورت پیروزی، درست مثل انتخابات ٩٢ عمل کند. ما بعد از پیروزی روش نامعقولی به کار نگرفتیم. برای همین دولت از طرف مقابل یارگیری کرده است. در سیاست خارجی و برجام، خیلی از دوستانی که در انتخابات، مقابل روحانی یا رقیب او بودند، الان به نوعی حامی هستند. شاید به برخی چیزها در جایی انتقاد داشته باشند. اما، در مجموع بازی طرفداران سیاسی دولت در گروه های سیاسی، به واسطه همین سربازگیری از جبهه مقابل بوده که در مجلس هم همین اتفاق می تواند بیفتد.. پس استراتژی برای کسب اکثریت است؟ بله. اصلا غیر از این معنا ندارد. کسی نمی گوید تلاش می کنم برای اقلیت. تلاش حتما برای قدرت و کسب اکثریت است، اگر هم نشد، باید با روش معقولی در قالب اقلیت عمل کرد. شرق*
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها