محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840525469
خلاصه کتاب «پیغام ماهی ها» آخرین خاطرات شهید همدانی
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. روزهای تعطیل می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را در «مجله مهر» بخوانید.مجله مهر: چند شماره پیش بود که به مناسبت شهادت سردار حسین همدانی در سوریه، کتاب «مهتاب خین» را معرفی کردیم. اثری که به بررسی بخشی از خاطرات شهید همدانی در دوران حضور او در جبهه های جنگ تحمیلی پرداخته بود. البته مطالب این کتاب که در زمان حیات خود شهید منتشر شد، محدوده دوران کودکی تا مقطعی از زندگی او در اواخر سال ۶۴ را روایت کرده بود ولی بخشی از خاطرات شهید همدانی بعد از فتح خرمشهر یعنی از خرداد ۶۱ تا ۶۴ و همچنین خاطرات او از روزهای حضورش به عنوان مستشار نظامی کشورمان در سوریه تا پیش از این منتشر نشده بود. گلعلی بابایی نویسنده توانمند ادبیات مقاومت کشورمان با توجه به وجود این خلا و در زمانی فشرده و اندک پس از اعلام خبر شهادت حاج حسین همدانی در سوریه، به سراغ خانواده این شهید رفته است و بخشی از خاطرات منتشر نشده او را گردآوری و بازنویسی کرده است تا از دل آن کتابی را با عنوان «پیغام ماهی ها» منتشر کند. «پیغام ماهی ها» که پنجمین جلد از مجموعه کتاب های «بیست و هفت در ۲۷» محسوب می شود، کتابی ۵۱۲ صفحه ای است که در ۴۲ فصل به بررسی سرگذشت نامه استاد جنگ های نامتقارن محور مقاومت و فرمانده پیشین سپاه حضرت محمد رسول الله(ص) پرداخته است. نویسنده در این کتاب با استفاده از مصاحبه های حسین بهزاد دیگر نویسنده با سابقه ادبیات مقاومت با شهید همدانی فصول ابتدایی کتاب را به بررسی زندگی این شهید در دوران کودکی، سال های مبارزه با رژیم پهلوی، حضور در روزهای سخت بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تاسیس سپاه پاسداران و عضویت در سپاه استان همدان و نبردهای داخلی جبهه کردستان پرداخته است و بعد از آن در ادامه به سراغ ماجراهای تاسیس لشکر ۲۷ محمد رسول الله(ص) با همراهی شهیدان محمود شهبازی، حاج احمد متوسلیان و محمدابراهیم همت رفته است. شاید برای آن ها که کتاب «مهتاب خین» را خوانده باشند، مطالعه مجدد فصول ابتدایی این کتاب کاری تکراری به نظر برسد، ولی اول اینکه نویسنده ماجرای نقل شده در آن کتاب را به صورت فشرده و خلاصه در این کتاب نقل کرده است و دوم آن که از یک سوم ابتدایی کتاب به بعد، مخاطب با اتفاقاتی روبرو می شود که برای او تازگی دارد و از همین بخش است که مصاحبه های منتشر نشده شهید، برای اولین بار به رویت مخاطب این کتاب درمی آید. اما بدون شک یکی از فصول منحصر به فرد و خواندنی این کتاب، فصل آخر آن است؛ فصلی که «آخرین پیامک» نام دارد و در آن خاطره ای از قول همسر شهید از آخرین سفر حاج حسین همدانی به ایران نقل می شود که بسیار اثرگذار و گیرا است. البته بخش هایی از کتاب که مربوط به حضور این شهید بزرگوار در سوریه و آموزش نیروهای ارتش این کشور برای مبارزه با تروریست های تکفیری است، هم جز بخش های ناب این اثر محسوب می شود که در آن اطلاعات جالبی از حضور مستشاران نظامی ایران در سوریه و دیدگاه های راهبری مقام معظم رهبری برای مبارزه با تروریست ها مطرح شده است. این کتاب با قیمت ۱۷۰۰۰ تومان از سوی نشر ۲۷ روانه بازار نشر شده است و در فرصتی اندک بعد از انتشار به چاپ دوم رسید. با هم بخش هایی از این اثر را می خوانیم: پرده اول: پیغام ماهی ها حوالی بیستم دی ماه ۱۳۶۰ بنده برای رسیدگی به یک سری از کارهای خودم، رفته بودم بیرون سپاه. موقعی که برگشتم، از همان جلوی در ساختمان با چهره های ملتهب و هیجان زده ی بچه های دژبانی و سایر نفرات، فهمیدم باید خبری شده باشد. دیدم خیلی مشعوف و خندان می گویند: «برادر همدانی، مژده بده. اگر گفتی چه کسی آمده؟ رفیق فابریکی حاج محمود و شما این جاست؛ برادر حاج احمد متوسلیان! از شدت خوشحالی، یک لحظه نفسم بند آمد. پرسیدم: حالا کجاست؟ گفتند: دفتر فرماندهی، پیش حاج محمود [شهید محمود شهبازی، در آن زمان فرمانده سپاه استان همدان بود و نقش پررنگی در اکثر خاطرات شهید همدانی دارد.] با عجله خودم را رساندم پشت در اتاق فرماندهی و وارد شدم. خدا گواه است، شیرین ترین دقایق عمر سپری شده ی من، دیدار این دو نفر در کنار هم بود. از هر حیث که بگویی مکمل هم بودند. با هر دو سلام علیک و دیده بوسی کردم. حاج احمد گفت: برادر محسن [رضایی] مرا به تهران خواسته و دارم به ملاقات او می روم. از آن جا که قرار است در جنوب عملیات بزرگی انجام شود، ایشان یک سری تدابیری را مدنظر قرار داده. موضوع اصلی مورد نظر ایشان، بحث ضرورت تشکیل یک تیپ رزمی مستقل است. برادر محسن به من گفت: باید هر چه زودتر با [محمد ابراهیم] همت به خوزستان بروی و در آن جا یک چنین یگانی را برای سپاه تشکلی بدهید. پرسیدم: برای فرماندهی این تیپ ایشان شخص خاصی را هم در نظر گرفته یا این که تعیین فرمانده آن را به بعدها محول کرده؟ حاج احمد گفت: طوری که ایشان می گفت؛ مسئولیت فرماندهی آن را مایل است خودم به عهده داشته باشم. به محض اینکه صحبت حاج احمد به اینجا رسید، حاج محمود مچ دست او را گرفت و با یک لحن بی قراری به او گفت: ببین احمد، من از تو خواسته ای دارم. آن هم این است که به قول بین ما سه نفر [منظور متوسلیان، همت و شهبازی] که قرار بود در اولین فرصت در جبهه به هم ملحق شویم عمل کنی و من را هم با خودت با آن جا ببری. حاج احمد خیلی محکم گفت: مگر می شود یک چنین عهد و پیمانی را فراموش کنم؟ ...حاج احمد بعد از بازگشت از ملاقات آقای رضایی، باز هم به سپاه همدان آمد. برگشت به محمود گفت: شما عجالتاً هر تعداد از برادرها را که می توانی، با خودت بیاور. ما این بچه ها را به یاری خدا در جنوب سازماندهی می کنیم. محمود ابتدا خودش به همراه سعید بادامی با همان پیکان سفید استان همدان راهی جنوب شدند و در ساختمان واحد اعزام نیروی سپاه ناحیه دزفول که در خیابان ۱۲ فروردین این شهر قرار داشت به نیروهای کادر تیپ ۲۷ ملحق شدند. چهل و هشت ساعت بعد، با مرکز پیام استان همدان تماس گرفت و گفت: به همدانی بگویید بچه ها را آماده کند تا در اولین فرصت عازم دزفول بشوند. برای اعزام نیروها یک دستگاه مینی بوس بنز در اختیار گرفتیم. حوالی ساعت ۱۰ شب بود که با بدرقه گرم بچه های سپاه و صلوات های پی در پی راه افتادیم. یکی دو ساعتی که گذشت، هرکدام از نفرات، خودشان را توی صندلی ها جمع کردند و به خواب رفتند. غرش خفه ی موتور کوچک دیزلی، آمیخته با زوزه ی باد سردی که پُرفشار از لای منفذهای دور پنجره ها به داخل هجوم می آورد. محض دفع الوقت، داشتم شعر «پیغام ماهی» های مرحوم سپهری را زیر لب زمزمه می کردم. در آن شعر سهراب قرار است پیغام ماهی های تشنه یک حوض بی آب را ببرد برای خدا. ماهی ها پیغامشان این است: تو اگر در طپش باغ خدا را دیدی، همت کن و بگو ماهی ها، حوض شان بی آب است آن تکه آخرش را خیلی دوست دارم و آن شب هم مدام همان را زیر لب می خواندم، جایی که می گوید: باد می رفت به سر وقت چنار من، به سر وقتِ خدا می رفتم پیچ و خم جاده تمامی نداشت، دل مشغولی ها من هم. سرانجام در صبحی ابری و خشک، حوالی ساعت ۱۰ صبح وارد شهر دزفول شدیم.» پرده دوم: دو کوهه [نویسنده در این فصل به شرح چگونگی انتخاب پادگان دوکوهه به عنوان مقر تیپ تازه تاسیس محمد رسول الله(ص) می پردازد و از سختی های روزهای اول حضور در این پادگان می گوید.] از شهر که برگشتیم، حاج محمود شهبازی رو کرد به من و گفت: برادر همدانی، شما و حاج همت، همین امروز بدون فوت وقت، می روید برای بازدید و در صورت امکان تحویل گرفتن محل استقرار جدیدمان، با همت برویم به دو کوهه ی جدید. سوار بر وانت از پُل دوکوهه سرازیر شدیم به سمت ضلع جنوب شرقی پادگان، ساختمان های پنج طبقه ی موجود در آنجا، همه نیمه کاره بودند. نه دری داشتند، نه پنجره ای. این ساختمان ها هیچ رقم تاسیسات، اعم از برق، آب، مجاری فاضلابی یا خطوط تلفن نداشتند. کل ساختمان ها، مکعب هایی بودند سیمانی و لخت. گفتم: آقاجان، این جا دیگر کجاست؟ ما این جا چه جوری می توانیم مستقر بشویم؟ همت هم نگران، لب به دندان می گزید، سرش را به چپ و راست تکان می داد و چیزی نمی گفت. معلوم بود که او هم آن جا را نپسندیده. در نتیجه، نشستیم با هم حرف های مان را یکی کردیم و برگشتیم. همان شب، قرار شد همت به احمد و محمود گزارش بازدیدمان از دو کوهه ی جدید را بدهد. همت خیلی با ملاحظه داشت نقائص اساسی مکان جدید را شرح می داد که دفعتاً حاج احمد سکوت را شکست و با لحنی شمرده گفت: توجه بفرمایید حاج آقا همت، ما ناچاریم به حداقل ها بسنده کنیم. همین جایی را که به ما داده اند، برای استقرار برادرها خوب است. ما قرار است یک تیپ تشکیل بدهیم، نفرات این تیپ، تعدادشان شاید به حدود چهار، پنج هزار نفر بالغ بشود. این چند هزار نفر نیاز به سرپناه و خوابگاه دارند. برای آموزش آن ها به مکان نیاز داریم. مشخص بود که حاج احمد تصمیم خودش را گرفته. حاج محمود شهبازی هم دقیقاً با حاج احمدهم رای بود. پس از انتقال بچه ها به دوکوهه جدید، ما دو، سه روزی را در آنجا به معنای واقعی کلمه، مشغول عمله گی و کارِ یَدی شاق بودیم. این قضیه هم استثنا بردار نبود، حتی خود حاج احمد، شهبازی و همت هم، به محض اینکه در سپاه ناحیه ی دزفول، از کمند جلسات شان با مسئولین ارشد سپاه رها می شدند، به سرعت خودشان را به دو کوهه می رساندند، آستین بالا می زدند و پابه پای بچه ها عرق می ریختند و کار می کردند. پیرمان در آمد تا آن همه نخاله های ساختمانی را از داخل اتاق ها و راهروهای ساختمان به بیرون تخلیه کنیم. درون اتاق ها اصلا مناسب نبود. چون علاوه بر ناهمواری کف اتاق ها، خاک کف زمین هم سریع به پتوها نفوذ می کردند. رفتیم از محوطه پیرامون ساختمان ها شن آوردیم و کف اتاق ها را شن ریزی کردیم. از حیث وسایل گرمایشی هم خیلی فقیر بودیم. ساختمان ها شوفاژ و بخاری نداشت. تعداد انگشت شماری چراغ والور به ما داده بودند. یکی دیگر از معضلات دوکوهه فقدان مطلق سرویس بهداشتی بود. حاج همت که این وضع را دید، خودش پیشقدم شد و در همین زمین بیابانی، نقطه ای را برای احداث توالت تعیین کردیم. خود همت آن جا بی معطلی بلوز فرم اش را در آورد، کلنگی برداشت و شروع کرد به حفر زمین. چند روز پیاپی، بیل و کلنگ از دست همت نیفتاد. در نتیجه همه بچه ها، حتی بازیگوش های از زیرکار دررو را هم سر غیرت آورد و ظرف چند روز، مجموعه ای توالت های صحرایی را در ضلع جنوب غربی دوکوهه جدید احداث کردند. پرده سوم: دفاع از حرم زمانی که من به عنوان فرمانده سپاه تهران خدمت می کردم، هنوز آثار فتنه ۸۸ و مشکلات ناشی از آن باقی بود. ما در حال توسعه سپاه محمد رسول الله(ص) بودیم که سردار جعفری بنده را احظار نمودند. خدمت ایشان رسیدم و بعد از ارائه گزارشی از وضعیت سپاه تهران به ایشان، فرمودند: فلانی به سوریه می روید؟ خب، خیلی ها دوست داشتند که بروند سوریه. بنده یک مکثی کردم و گفتم: برای چه بروم؟ با چه عنوانی بروم؟ فرمود: ارتش و نظام سوریه درخواست کمک کرده اند. به عنوان فرمانده بروی و کمک کنی. سردار قاسم سلیمانی هم گفته شما برای این کار مناسب هستید. از آنجایی که خودم هم انگیزه بالایی برای حضور در سوریه و دفاع از حرم های عمه سادات(س) و حضرت رقیه(ع) داشتم، بلافاصله جواب مثبت دادم. ایشان هم با سردرا سلیمانی تماس گرفتند و گفتند که فلانی موافق است. روز اول که وارد سوریه شدیم به زیارت حضرت زینب(س) و حضرت رقیه(ع) رفتیم. همان شب، حاج قاسم یک جلسه ای را ترتیب دادند و طی آن قرار شد ابتدا بنده نسبت به وضعیت منطقه توجیه شوم. فردا به استان حمص رفتیم که استان بسیار مهمی است و در آن جا متوجه شدم که تروریست های مسلح حومه ی شهر را تصرف کرده اند. تدبیر حضرت آقا در مبارزه با مسلحین تکفیری و مدافعان این بود که هر دو طرف جوان هستند و مسلمان. آن ها هم فریب خورده اند. در واقع دشمن کس دیگری است. در سوریه کاری کنید که از هر دو طرف کمتر کشته شود؛ چه موافقین و چه مخالفین. چه مسلمین و چه نیروهای ارتش سوریه. اولین کار ما آموزش تاکتیک ها و تکنیک های جنگ شهری، به مدافعین بود. چون ما در کردستان تجربه داشتیم. سال ها حوادث و درگیری های مسلحانه کردستان جاری بود و ما به همین دلیل این نوع جنگ را تجربه کرده بودیم. حوادث سال ۷۸ و فتنه ۸۸ را در تهران داشتیم. این تجربه ها سرمایه ما بود. هنگامی که در امن الدوله اولین دوره ی آموزشی را برگزار کردیم، در پایان دوره، وزیر دفاع، وزیر کشور، آصف شوکت؛ شوهر خواهر بشار و رئیس شورای امنیت ملی سوریه، همه آمدند و وقتی وضع آموزش و آمادگی این نیروها را دیدند، از ما درخواست کردند که بیایید به ما هم کمک کنید. تا قبل از آن اصلاً اجازه نمی دادند، در امور ارتش مداخله کنیم، اما از این جا بود که دیگر ما تقریباً رفتیم تو بورس. یعنی همه می گفتند بیایید به ما هم کمک کنید و به نیروهای ما هم آموزش بدهید. ما هم سرمایه گذاری کردیم و آموزش را شروع کردیم. پرده چهارم: آخرین پیامک! [این خاطره از قول همسر شهید و برای اولین بار در این کتاب نقل شده است.] حاجی سه سالی بود که مدام به سوریه رفت و آمد می کرد. چند بار همه ما را با خودش برد سوریه و با بچه ها پیشش بودیم. حتی آن موقعی که سوریه در آستانه سقوط قرار گرفته بود، ما سوریه بودیم. یادم هست محل سکونت ما به محاصره تکفیری ها در آمده بود و ما مجبور شدیم چند شبانه روز در زیرزمین خانه ای که بالای آن محل تردد تروریست ها بود، مخفی شویم. عنایت حضرت زینب(س) بود که توانستیم از آن مهلکه جان سالم به در ببریم. واقعاً نبودِ حاجی در منزل برای ما عادت شده بود. دفعه آخری که از سوریه آمد تهران، قرار بود دو روز پیش ما بماند و روز یکشنبه به سوریه برگردد. اما چون به ایشان اطلاع داده بودند که روز دوشنبه سیزدهم مهر با حضرت آقا ملاقات دارند، با اشتیاق آن روز را هم در تهران ماند. ملاقات آقا که تمام شد، ساعت یک بعد از ظهر خیلی سر حال و خوشحال آمد منزل تا آماده رفتن به فرودگاه بشود. ساعت پرواز شش بعد از ظهر بود. حاج آقا در کارهای مزنل خیلی وقت ها به من کمک می کرد. آن روز وقتی به خانه آمد، از ایشان پرسیدم: حاجی شما که ساعت شش پرواز دارید، چطور شد الان آمدید خانه؟ گفت: یک سری کار دارم که باید انجام بدهم. بعد از آن که ناهار را خوردند، گفتم: حاج آقا شما بروید در اتاق استراحت کنید تا من به کارهای منزل برسم. همین طور که داشتم کارم را انجام می دادم، خانمی که در کارهای خانه به من کمک می کرد، گفت: حاج آقا توی حیاط دارند یخچال فریزر را تمیز می کنند. فریزر خانه ما از آن نوع قدیمی هاست. رفتم به ایشان گفتم: چکار دارید می کنید؟ اجازه بدهید خودم این کارها را انجام می دهم. گفت: حالا که دارم می روم بگذارید فریزر را تمیز کنم و بروم. یک ظرف آب جوش و پنکه هم کنار دستش گذاشته بود. سریع برفک های فریزر را تمیز و خشک کرد. بعد هم آمد آشپزخانه را تمیز و روبه راه کرد. سارا [دختر شهید] برایش چای برد. خواست چای را با سوهان بخورد، دخترم به او گفت: بابا شما بیماری قند دارید، چای را با سوهان نخورید. همان طور که من و دو تا دخترهایم روبرویش نشسته بودیم؛ نگاهی به ما کرد و گفت: دیگه قند رو ول کنید، من این دفعه بروم قطعاً شهید می شوم. دخترها خیلی به پدرشان وابسته بودند تا این حرف از دهان حاجی در آمد، ناراحت شدند و زدند زیر گریه. به دخترها گفتم: ناراحت نباشید و گریه هم نکنید. این بابای شما از اول جنگ توی جبهه بود و خدا تا حالا او را برای ما حفظ کرده، از این بعد هم ان شاءالله حفظش می کند. برای اینکه جو را ببرم سمت شوخی، یک لحظه گفتم: حاجی اگر شهید شدی ما را هم شفاعت کن. گفت: حتما. بعدهم شوخی را ادامه دادم و گفتم: ببین اگر شهید شدی ما جنازه شما را همدان بِبَر نیستیم ها! گفت: نه تو را به خدا حتما زحمت بکش، جنازه من را ببر همدان. وصیت من همین است. آن قدر با قاطعیت این حرف ها را زد که جرات نکردم به چهره اش نگاه کنم. یک لحظه قلبم تیر کشید و احساس کردم حاجی رفتنی است و این آخرین دیدار ماست. تا حالا حاجی را آن طور نورانی ندیده بودم. چون می دانستم ساعت شش پرواز دارد، ساکش را آماده کردم و داخل اتاق خودش که کتابخانه و جانمازش هم آنجا بود، گذاشتم. بی خبر وارد اتاق شدم. دیدم وسایلش را به هم زده، سجاده و عبایش را جمع کرده، محل جا کتابی اش را تغییر داده، میز تحریرش را برده جایی که همیشه نماز می خوانده گذشاته. اصلاً وقتی وارد اتاق شدم یک لحظه شک کردم که این همان اتاق حاج آقاست یا نه! لباس اضافه هایی که تو ساک گذاشته بودم را بیرون آورده بود. گفتم این لباس ها را لازم داری، چرا آوردی بیرون؟ گفت نه من زود برمی گردم. اصرار کردم، گفت: لازم ندارم، زود برمی گردم. دو تا انگشتر عقیق داشت آن ها را هم از انگشتش درآورد و گذاشت داخل کشوی میز. موقع رفتن چند بار رفت داخل خانه و برگشت حیاط. پرسیدم: چیزی شده؟ وسیله ای گم کردی؟ چرا نگرانی؟ گفت چیزی نیست حاج خانم. از زیر قرآن ردش کردم و رفت داخل ماشین. از آنجا هم دستی تکان داد و راننده گاز ماشین را گرفت و رفت. اهل پیامک و این جور چیزها هم نبود. ولی آن روز از پای پلکان هواپیما برای من پیامک کوتاهی فرستاد. فقط نوشته بود: خداحافظ.
جمعه ، ۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها