تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837851334
نقاشی های دیدنی نقاش ماسه ای ایران+تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب نیوز: با اینکه کار آقای نقاش، حرفه ای است؛ اما ابزار کار او بسیار ساده است. و تمام آن ها از میز، چوب فیلمبرداری و ... دست ساز خودش است.« کل ابزار کار من ابتدایی و ساخته دست خودم است. مثلا میزم را با چوب و مهتابی و شیشه ساختم. چوب دوربینم را خودم ساختم و به سقف نصب کردم یا مثلا چون من باید در محیطی تاریک کار کنم، اگر نور اتاق زیاد باشد از چادر مادرم برای کم کردن نور استفاده می کنم!»نقاشی روی ماسه از هنرهای جدیدی است که همه ما در تلفن همراه خود یا در شبکه های مختلف سیما ویدئویی از آن را تماشا کرده و از آن لذت برده ایم. کسی که در ایران این کار را شروع کرده، جوان ۲۸ ساله ای است که به گفته خودش مبدع هنر «انیمشین ماسه ای» در ایران آن هم با روایت های داخلی است. «سینا شریعتمدار» نقاش ماسه ای است که کار های او را از برنامه ها و شبکه های مختلف سیما دیده ایم. من بچه مثبت بودم متولد اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۶ در تهران است. علاقه به نقاشی از همان کودکی در او شکل می گیرد و پابه پای خواهرش شروع به نقاشی می کند. «از کودکی به نقاشی علاقه مند شدم. خواهرم نقاشی کار می کرد و من هم کم کم به سمت هنر گرایش پیدا کردم. البته به نظر من هنر ذاتی است و خیلی ربطی به پدر و مادر و جایی که در آن بزرگ می شوید ندارد. بعد از دوره راهنمایی وارد هنرستان شدم. آن ایام من خیلی بچه مثبت و درسخوان و حتی مذهبی بودم تا اینکه وارد فضای هنرستان شدم. از همان سال اول دچار شوک شدم. چرا که فضای آن هنرستان با آن فضایی که من داخل خانه تجربه کرده بودم، متفاوت بود. من در آن سن با اساتیدی با موی بلندو تیپ و فضایی خاص مواجه شدم که اول برای من باورکردنی نبود؛ اما کم کم خود من هم جذب این فضا شدم. کم کم تحت تاثیر فضای هنر قرار گرفتم و دیدم چقدر این فضا بزرگ و هیجان انگیز است. از طرفی آن زمان وارد دنیای موسیقی هم شدم. گیتار می زدم و راک می خواندم. و الان به شما می گویم در فضای آن زمان من عقلانیتی نبود و فقط یک هیجان کاذبی وجود داشت که من جذب این فضای هیجانی شده بودم. تازه بعد از این ها وارد فضای تئاتر شدم. و درست در همین فضا بود که من باید وارد دانشگاه می شدم و من آنقدر غرق در این فضا و جذابیت های آن بودم که اصلا دوست نداشتم توی خانه بنشینم و برای قبولی در دانشگاه تست بزنم. رتبه ام هم زیاد خوب نشد؛ اما چون کار عملی من نسبتا خوب بود، در دو دانشگاه قبول شدم و بین این دو کارشناسی گرافیک را انتخاب کردم اما وقتی رفتم و دانشگاه را دیدم، کاملا توی ذوق من خورد و در نتیجه به این حس رسیدم که اصلا دانشگاه برای فراگیری هنر مناسب نیست.» تصویر سازی از مرحوم آیت الله بهجت خودم را پیدا کردم از دانشگاه که ناامید می شود، به ناچار به سمت سربازی می رود. «به اینجا که رسیدم، نه تنها از رفتن به دانشگاه منصرف شدم که حتی تمام آرزوهایم فرو ریخت. بعد از این اتفاق مدتی افسردگی گرفتم و تصمیم گرفتم مدتی بی خیال همه چیز بشوم تا بتوانم دوباره خود را پیدا کنم. بعد از مدتی هم رفتم سربازی. سربازی برای من خیلی قشنگ تر و واقعی تر از دانشگاه بود. در آنجا آدم های ساده دیدم و واقعا عشق کردم و با اینکه شرایط سخت بود، روح و روانم با آن محیط منطبق بود. در همان سربازی هم کار تئاتر و گرافیک و نقاشی انجام دادم. آدم هایی که من در سربازی ان ها را تجربه کردم خیلی واقعی تر از آدم هایی بودند که در فضای هنری با آن ها آشنا شده بودم. من گم شده بودم در این فضا و دنبال یک حقیقتی بودم. اصلا من با زندگی مشکل داشتم و با خودم درگیر بودم. تا اینکه گذشت و کم کم خودم را پیدا کردم و فهمیدم پشت «هیچستان» جایی است و بالاخره «روزگار وصل» من برگشت.» خیلی اتفاقی نقاش ماسه ای شدم نقاشی با قهوه، آدامس، سبزیجات و حتی چای نپتون، از سری نقاشی های عجیب وغربی است که نمونه های خارجی آن را کم ندیده ایم. از آقای نقاش ماسه ای می پرسیم که هنر او هم در خارج از کشور نمونه ای دارد که بلافاصله می گوید: «مطمئنا نقاشی ماسه ای تقلیدی است و من مبدع آن نیستم چون اصلا این هنر مال ما نیست. ماجرا از جایی شروع شد که شبی در خانه یکی از دوستانم جمع بودیم. آن موقع من در فضای رسانه نبودم و کاملا در فضای نقاشی غرق بودم. این دوستان من کار برنامه سازی می کردند. یکی از دوستانی که در آن جمع بود به نام «فرهاد ناصح» یکی از برنامه سازان شبکه پنج سیما هم در این جمع حضور داشت. در این جمع بحث درباره این بود که چه خوب می شود اگر بتوانیم در برنامه از نقاشی ماسه ای استفاده کنیم و این کار، ایده جدیدی است و تا به حال کار نشده است. اول نظر این بود که با این ماسه ها خطاطی شود. آقای ناصح خیلی اصرار داشت که نقاشی هم وارد ماجرا شود. من هم اتفاقی با این ماسه ها شروع به کار کردم و چندین پرتره و تصاویری که در ذهنم بود را طراحی کردم و دیدم ماسه چه ظرفیتی برای طراحی دارد. دو سه تا طرح که نقاشی کردم؛ دوسه نفر با تعجب به کار من نگاه کردند و تعریف کردند و خود آقای ناصح هم با دیدن این نقاشی ها سریع پیشنهاد با همکاری با برنامه «صورت ماه» را داد.» این نقاشی ماسه ای برای اولین بار در برنامه «صورت ماه» که یک ویژه برنامه برای ماه رمضان بود، به قاب تلویزیون وارد. «برای این برنامه حدود ۶۳ تا نقاشی کشیدم. صورت ماه برنامه ای درباره محله های تهران بود یعنی در سی روز ماه رمضان هر روز درباره یکی از محله ها بود. روند کار به شکلی بود که اول تصاویر را تهیه می کردم و بعد با استفاده از آن تصاویر، طراحی با ماسه را آغاز می کردم.» نام کار من انیمیشن است؛ نه نقاشی تاکید خاصی بر عنوان نقاشی ماسه ای دارد و می گوید نقاشی شنی تعبیر مناسبی برای آن نیست و بیشتر از آنکه کار خودش را نقاشی بداند، آن را انیمیشن می داند. « این هنر بیش از آنکه نقاشی باشد، انیمیشن است و من نام آن را "sand animation" یا «انیمیشن ماسه ای» می گذارم؛ چرا که بیشتر از آنکه نقاشی باشد انیمیشن است و در آن می توانید روند را مشاهده کنید و یک قاب بی تحرک نیست. و به نظر من عنوان انیمیشن برای آن مناسب تر است.» هر چه کار جلوتر می رود، حساسیتش بیشتر و کار برای او سخت تر می شود. «اوایل چون حساسیتم پایین تر و دقتم کمتر بود، خیلی زودتر یک قاب را تمام می کردم؛ اما الان یک ساعت تا یک ساعت و نیم طراحی هر فریم طول می کشد. البته این به شرطی است که من در کار اشتباهی نکنم. چون در کار من هیچ پاک کن و دکمه برگشتی نیست و حتما باید بدون اشتباه کار کنم که بدون اشتباه هم فیلمبرداری شود و اگر خراب شود، باید همه ماسه ها را بریزم یک طرف و دوباره از نو شروع کنم. فشار در در حین اجرا خیلی زیاد است. چون مثلا اگر از دست من سه چهار تا دانه ماسه اشتباها بریزد، یک خال می شود روی یک چهره و کل کار را خراب می کند.» آقای شریعتمدار خودش نقاشی می کشد، خودش فیلمبرداری می کند و بالاخره خودش آن را تدوین می کند و با طی کردن تمام این مراحل، طراحی هر قاب برای او دو روز طول می کشد. کار من تقلیدی نیست درست است که کار با ماسه و نقاشی ماسه ای کار جدیدی نیست؛ اما این نقاش جوان معتقد است روش او در این کار منحصربه فرد است. «با اینکه کار نقاشی با ماسه کار جدیدی در جهان نیست؛ اما من هیچ موقع تقلید نکردم. تا جایی که حتی تازه من بعد از تمام شدن برنامه صورت ماه به دنبال این رفتم که ببینم کسی در جهان مثل من این کار را انجام می دهد یا خیر؟! و متوجه شدم به شکلی که من کار می کنم در هیچ جای دنیا نیست؛ چرا که آن ها ماسه را می ریزند و از دل ماسه ها طرح و نقش درمی آوردند؛ اما من ماسه را با دست می ریزم و نقاشی کشیده می شود. در واقع کار آن ها شبیه نگاتیو دوربین است یعنی تیرگی ها را دارند از درون آن روشنی ها را درمی آورند؛ اما من تیرگی ها را روی سطح روشن می ریزم و کار می کنم. بعد از من این کار سریع پخش شد و افرادی این کار را تقلید کردند که البته از نظر من کیفیت بالایی نداشت.» تصویر سازی آیت الله قاضی با ماسه بعد از صورت ماه، همکاری اش با «مصیر» شروع می شود تا اینکه این برنامه با مشکل مواجه می شود و بالاخره بعد از وقفه ای به برنامه «توقف ممنوع» می آید. «شروع دوباره من در تلویزیون هم با برنامه مصیر بود که این برنامه متوقف شد و بعد از توقف این برنامه همکاری من با برنامه «توقف ممنوع» آغاز شد. در توقف ممنوع هم مثل برنامه مصیر از میان شهدا، حکیمان، علما و آدم های بزرگ روایت هایی مرتبط با آن قسمت برنامه را داریم. متن را به من می دهند که من اول تصویرسازی می کنم و بعد از اینکه تصاویر توسط تهیه کننده تایید شدند، در قالب نقاشی ماسه ای اجرا می کنم و پس از فیلمبرداری و تدوین و صداگذاری تحویل می دهم.» قاب مورد علاقه ام از شاهرخ است! معتقد است هنوز کار هنری بزرگ زندگی اش را انجام نداده؛ با این حال تا الان همه کارهایش را عاشقانه کشیده است. «اصلا من کاری که دوست نداشته باشم را دنبال نمی کنم و نمی توانم انجام بدهم و اول از همه خودم باید به آن کار اعتقاد داشته باشم.» برای همین وقتی از قاب مورد علاقه اش می پرسیم، سریع اسم چندتایی از آن ها را ردیف می کند. «در برنامه مصیر یک قسمت درباره شهید «شاهرخ ضرغام» بود که من این قسمت را خیلی دوست داشتم. چون تا حدی که من شبیه من بود و او هم تا جایی یک مسیر را اشتباه رفته و برگشته بود. علاوه بر این پرتره امام خمینی را هم خیلی دوست داشتم. بعد از این ها کار اولم در مصیر را هم خیلی دوست داشتم. این کار درباره فردی بود که می خواست دنیا را تغییر بدهد و هرچه که بزرگتر می شود دنیایی که می خواهد تغییر دهد، کوچکتر می شود تا اینکه به خودش می رسد و می فهمد باید خودش را تغییر بدهد نه دنیا را.» این علاقه به حدی بوده که گاهی برخی کارها را بارها و بارها نقاشی می کرده: «بعضی کارها را با اینکه تایید می شدند و مشکلی نداشتند؛ اما باز آن ها را خراب می کردم و از نو شروع می کردم؛ چون از طراحی آن کار لذت می بردم.» آقای شریعتمدار اصرار داشت که ما عکاسی نکنیم و خودش عکس ها را بفرستد اما دست آخر فقط همین سلفی به دست ما رسید! با اینکه کار آقای نقاش، حرفه ای است؛ اما ابزار کار او بسیار ساده است. و تمام آن ها از میز، چوب فیلمبرداری و ... دست ساز خودش است.« کل ابزار کار من ابتدایی و ساخته دست خودم است. مثلا میزم را با چوب و مهتابی و شیشه ساختم. چوب دوربینم را خودم ساختم و به سقف نصب کردم یا مثلا چون من باید در محیطی تاریک کار کنم، اگر نور اتاق زیاد باشد از چادر مادرم برای کم کردن نور استفاده می کنم!»
پنجشنبه ، ۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب نیوز]
[مشاهده در: www.jonoubnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها