تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838050196
چند نما از یک زخم/ شیشه، سرقت، کارتن خوابی؛ کی می رسد باران؟
واضح آرشیو وب فارسی:رادکانا: می گویند دو سال است که محله «این شکلی» شده است؛ انگار این واژه کاملا هوشمندانه انتخاب شده چون تعریفی ندارد، باید سری به بوستان شهید حقانی بزنید تا «این شکلی» را درک کنید.به گزارش سرویس اجتماعی رادکانا، بر اساس آمار پزشکی قانونی، «سال گذشته ۱۸ نفر به دلیل سرمازدگی در کشور جان خود را از دست دادند، از این تعداد ۱۱ نفر در فصل پاییز و ۷ نفر در فصل زمستان جان باخته اند . » سرما آرام آرام به شهر تزریق شده است و اولین نشانه آن تغییر پوشش جمعیت ۱۲ میلیون نفری تهران است. «حدود ۱۵ هزار کارتن خواب و بی خانمان در تهران وجود دارد که ۱۵ درصد آنها را زنان بی خانمان تشکیل می دهند.» همه این اعداد و ارقام را آمارهای رسمی داخلی می گوید. برداشت اول؛ ساعت صفر/ بوستان حقانی؛ شوش بوستان شهید حقانی در محله هرندی؛ جایی که گفته می شود حدود ۲ هزار کارتن خواب آن جا را خانه امن خود ساخته اند. تصویر لانگ شات(نمای دور) بوستان آن قدر نامناسب است که باورت نمی شود آن چه می بینی زیر پوست همین شهر اتفاق می افتد؛ هر گوشه و کنار را که نگاه کنی، کاپشنی زهوار دررفته یا پتویی چاک چاک می بینی که جماعتی زیر آن کز کرده اند. هر یک قدم که به بوستان نزدیک تر شوی، نفس کشیدن دشوارتر می شود؛ از بسیاریِ شعله های کوچک و بزرگ آتش که در هر گوشه و کنار می رقصند و بوی تند لاستیک و دود. «چی می خوای داداش؟» خیرِ مقدم سوالیِ ساقی هاست. ساعت ۲۴ است؛ اولین مواجهه با بوستان شوکه ات می کند. جلوتر، کلاس درس انواع و اقسام ابزار و آلات مواد مخدر است و در یک فضای بیست- سی متری همه چیزهایی را که نامشان خط قرمز است، روی زمین چیده اند. پایپ از دو هزار تومان شروع می شود تا نوع مرغوب آن(!) که ۱۰ هزار تومان قیمت دارد. دو هزار تومان که داشته باشی، شیشه هم به تو می دهند. کمتر از چند ثانیه همه چیز در دسترس شماست. همان جا می فروشند، می خرند و می کشند. ساعت به یک بامداد نزدیک می شود و بوستان همچنان ورودی جدید می گیرد؛ ورودی هایی که همه شبیه هم اند؛ با لکه های «چرک مُرد» ماسیده بر صورت و گونی های به حد انفجار رسیده از خیراتِ سطل هایِ بزرگِ آشغال. میزان جنب و جوش در داخل بوستان رابطه مستقیمی با سرمای هوا دارد؛ شعله ها از رمق افتاده اند و کارتن خواب ها نیز هم. اینجا از زورِ سرما کسی درازکش نمی خوابد. برداشت دوم/ محله ای با بوی توامان غربت و غربتی با واژه «اجاره در اجاره» فراخوانده می شویم به محله هایی که مبداء بزرگترین کوچِ درون شهری تهران بوده اند. با اتکاء به آمارهای محلی، فقط ۱۰ درصدِ ساکنان اینجا را بومی ها تشکیل می دهند و این گونه بود که بازارچه صابون پزخانه و خیابان های «ادیب» و «معروف خانی» از بومیت و محلیت افتادند. تک و توک بومی های برجای مانده، راوی روزگاری می شوند که اینجا تا ساعت ۲ و ۳ بامداد قیامت بود از کارتن خواب ها و ساقی هایی که وول می خوردند داخل کوچه های آشتی کنان و به قولِ حافظ، اینجا هر شب داستانی و فتنه ای بود «ز معربدان و مستان و معاشران و رندان» و استمرار همین شب نشینی ها و تکثیرِ غم انگیز آن در سراسر محل بود که سرانجام زمینه کوچ بزرگ ریشه های محله را کلید زد. خانه ها پابرجاست، فقط کمی سالخورده تر شده است، اما ساکنان آن تغییر کرده اند. ساقی ها و غربتی ها توی این خانه ها، خانه کرده اند. تغییر کاربری این خانه ها هم داستان های عجیبی دارد. یکی از بنگاهداران محل، روایت می کند: حضور چندین ساله کارتن خواب ها و معتادان متجاهر و ساقی ها باعث شد خیلی از قدیمی ها عطای رفتن را به لقای ماندن ببخشند و کار به جایی رسید که برخی محله ها کمتر از ۱۰ درصد، ساکنان بومی دارند. اما این همه ماجرا نیست؛ به دلیل وضعیت محله، برخی مستاجرها، این خانه ها را به غربتی ها و ساقی ها اجاره دادند و برخی خانه ها حتی اتاق اتاق اجاره داده شد. توی تک تک این خانه ها کودکانِ کار خوابیده اند. کودکان غربتی که برای حضور صبحگاهی سرِ چهارراه ها و گدایی، خروس خوان، اجاره داده می شوند. کودکانی که همین محلی ها می گویند اجاره روزانه شان حدود ۱۵۰ هزار تومان است. پس باید طوری از ترحم مردم پول دربیاورند که سودی هم عاید «مستاجر» شود. توی این خانه ها کارگرانِ فصلی هم به خواب رفته اند. افغانی ها و پاکستانی ها نیز هم. ساعت ۲ بامداد است و صدایی از هیچ خانه ای بیرون نمی آید. اما بیرون و توی کوچه ها هنوز حضور سنگین کارتن خواب های معتاد که توی تاریکی نشسته اند و ساقی هایی که زیر نور چراغ برق، حس می شود. برداشت سوم/من از مدار خارج شده ام تهران ۱۵ هزار کارتن خواب دارد. این آمار را شهردار تهران داده و این در حالی است که گرمخانه های پایتخت تنها گنجایش میزبانی از ۳ هزار بی خانمان را دارند و یخ زدگی و مرگ در کمین ۱۲ هزار کارتن خواب است . سکوت، زبان رایج میان کارتن خواب هاست. هر گوشه و کناری برای خود آتشی کوچک برپا کرده اند و خیره آن شده اند. همان اندک حرفی که بین شان رد و بدل می شود، زادگاه اصلی شان را لو می دهد؛ از بسیاری لهجه ای که دارند. چندی پیش رئیس شورای اسلامی شهر تهران عنوان کرده بود ۶۰ درصد معتادانِ کارتن خواب، شهرستانی هایی هستند که برای پیدا کردن شغل آواره تهران شده اند. چمران از همین کارتن خواب هایی روایت کرده است که این شب ها داخل پارک هرندی می خوابند و از لرزیدن گلایه می کنند، از سرما و ترس از مردن و یخ زدن. یکی از این کارتن خواب ها پیرمردی است که گونی اش را زمین گذاشته – نگذاشته با حجمی از سوال مواجه می شود؛ حبیب هنوز نشانه هایی از سنندج با خودش دارد؛ می گوید ۵۹ ساله است، اما چروک چهره اش عمق ۷۰ ساله دارد. در لابه لای حرف هایش هر وقت به واژه «طرد شدگی» می رسد، گریه می کند، زار می زند. یک شهر طردش کرده است و خواهر و برادری که دارد و ندارد، جگر او را سوزانده است. می گوید: من از مدار خارج شده ام. اگر تا صبح از سرما دوام بیاورد، کار روتین روزانه اش بدون تغییر تکرار می شود؛ صبح اول وقت، گونی اش را به دوش می گیرد و راهی می شود: لابه لای زباله ها فقط به امید بازگشتن و مواد کشیدن دنبال پلاستیک می گردم. هر چقدر هم که کار کنم، مواد می کشم، اینجا پول داشتن خطرناک است. حبیب از زمانی می گوید که وقتی می خواسته مواد بکشد، به هزار زحمت دنبالِ «سوراخ موش» می گشته، اما: «الان همین جا وسطِ پارک شیشه می کشم؛ همه همین جا می کشند». حالا دیگر حبیب متکلمِ وحده نیست، اطراف ما را معتادان گرفته اند و میزگردی با حضور آن ها شکل می گیرد. رحیم حداقل ۱۰ سال از ۶۱ سالی که می گوید پیرتر است. می گوید: خسته شدم و خستگی از تک تکِ واژه هایش می ریزد. به قول خودش برای کسی که ضایعات مردم را جمع می کند و می فروشد، دستشویی شستن افتخار است. التماس می کند که ترکش دهند، کارش دهند و نانش دهند. آن ها که ایستاده اند، طوری گونی هایِ مندرس شان را به خود چسبانده اند و آن را به دوش فشرده اند که انگار سرمایه یک عمرشان را درون آن پنهان کرده اند. پیرمرد دیگری که کتمانِ نام می کند به سخن می آید. می گوید: می ترسم خودم را صدا بزنم، مواد همه چیزت را می گیرد، اسمت را هم. می گیرد و می برد. بعد خودش هم می رود، و من به او و به گونی ای نگاه می کنم که آن چنان چنگی به آن زده که کسی از چنگش به در نبرد. برداشت چهارم/ من درد مشترکم؛ مرا فریاد کن تک و توک چراغِ روشنِ بوستان و لاستیک هایی که با سماجت، همچنان آتش را تا ساعت ۴ صبح زنده نگه داشته اند، راه را در میان این خیلِ عظیمِ خفتگان نشان مان می دهد. بیشتر گوشه و کنار بوستان هیچ روشنایی ندارد و «راه» و «بیراه» را می توان از صدای ناله های کشدار خفتگان پیدا کرد. ساقی ها اما هنوز بیدارند. مشتری هم دارند. با موتور روی چمن های بوستان ویراژ می دهند. یکی از کاسبان محل می گوید: من اگر مغازه ام را ۱۰ دقیقه بعد از دوازده شب ببندم، باید به صد «مسئول» پاسخ بدهم، اما این ها تا خود صبح شیفتی کار می کنند و کسی هم کاری به کار آن ها ندارد. کارتن خواب ها کلانشهرها را دوست دارند. تهرانی ها آن قدر زباله تولید می کنند که کارتن خواب ها نانشان را و حیاتشان را در لابه لای آن پیدا کنند. روزانه هفت هزار و ۵۰۰ تن زباله سهمِ شیوه بد زندگی تهرانی هاست؛ و بخشِ کوچکی از آن سهم ۱۶ هزار کارتن خواب، که آن هم دود می شود. کاووش سپیده دمان با سه تن از اهالی محله آغاز می شود؛ اهالیِ «همین» محله تا درباره «همین» پارک و «همین» کارتن خواب ها سخن بگویند. احمد کثیری، با ادبیات خاصِ خودش درباره کارتن خواب ها و بلای مستدام آن ها می گوید: اوایل این ها را از بوستان، کیش می دادیم. تعدادشان «این همه» نبود. بعد ون هایی می آمد و همه را جمع می کرد. صبح دوباره ول می شدند تو محله ها و دله دزدی. به اطراف که نگاه کنی، مفهوم «این همه» را بهتر می فهمی. این همه ای که تویِ این سرما که استخوان می ترکاند، عمیق به خواب رفته اند. دوباره و دوباره همه آن چه از ابتدای شب شنیده ام، میان این خفتگانمرور می شود: «ماشین آتش زده اند». «در یک ماه گذشته، سه بار دینام کولرم را دزدیده اند». «ایدز و هپاتیت دارند». «گوشواره از گوش دخترها کنده اند». «اهالی را با سرنگ آلوده تهدید می کنند». و نگهبان بوستان که می گفت: می ترسد به آن ها نزدیک شود. می گفت: اینجا یکی از همین ها برای گرم کردن خودش، سرسره آتش زده بود. تذکرِ تندِ نگهبانِ فوق به گلاویزی با کارتن خواب رسید: «دست به یقه که شدیم، ترسیدم. همه دورم حلقه زده بودند. بعد یکی از معتادها، لوله خودکاری را که با آن مواد می کشید چنان توی گردنم فرو کرد که خودکار ماند و کار به بیمارستان کشید». آن قدر پشت سر این بوستان حرف هست که حتی آرامش سپیده دمان آن هم باورت نمی شود؛ انگار پناهندگانِ اینجا، خود را به خواب زده اند. ایرج دوستی می گوید: من اگر درِ خانه ام باز باشد، زندگی ام را می برند. یک لحظه غفلت، یعنی شروع مجدد. اگر موادفروش ها را جمع کنند، همه چیز درست می شود. مواد، معتادها را به اینجا می کشاند. این بار نوبت گلایه به نفر دیگر می رسد؛ اکبر نوجوان هم از معتمدان محلی است. از خانه اش در طبقه پنجم می گوید که نمی تواند به خاطر دود لاستیک و چهره بوستان، لحظه ای بازش کند: «آیا می توانید نفس بکشید؟ این معنای شعار آسمان آبی شهرداری است؟» پتوهای نمناک جابه جا می شوند و کنار می روند؛ کارتن خواب ها بیدار شده اند. گونی ها اولین چیزی است که کارتن خواب ها در آغوش می گیرند. جمعیت جدیدی از همان خروس خوان، وارد بوستان می شود. اول وقت درِ گرمخانه ها را باز کرده اند. انگار خانه اولشان بوستان حقانی در محله هرندی است، باید اول صبح اینجا حاضری بزنند. نوجوان می گوید: کار به جایی رسیده که اگر همه را بیرون کنند، باید هیئتی هم برای پاک کردن اهالی بگذارند. الان بسیاری از بچه های محل موادفروش شده اند. برداشت پنجم؛ … برف چشم انداز شمالی تهران را سفید کرده است. در بوستان حقانی همه شاکی اند. از کارتن خواب ها گرفته تا اهالی و NGO ها. همه نگران اند. همه منتظرند. مرور آمارها همه را نگران می کند: تهران ۱۵ هزار کارتن خواب دارد. ۱۵ درصد کارتن خواب ها را زنان بی خانمان تشکیل می دهند. گرمخانه های پایتخت، تنها گنجایش میزبانی از ۳ هزار بی خانمان را دارند. در بین افراد بی خانمان از همه گروه های سنی از ۱۳ سال گرفته تا ۹۰ سال مشاهده می شود. ۸۰ درصد از کارتن خواب ها معتاد هستند. سال گذشته ۱۸ نفر به دلیل سرمازدگی در کشور جان خود را از دست دادند، از این تعداد ۱۱ نفر در فصل پاییز و ۷ نفر در فصل زمستان جان باخته اند. یخ زدگی و مرگ در کمین ۱۲ هزار کارتن خواب است. از صد درصد جمعیت ساکن محله هرندی، ۷۶ درصد از ساکنان در معرض خطرات و آسیب های اجتماعی و فرهنگی هستند، ۲۴ درصد از آسیب های محل اتباع افغانستانی هستند، ۳۰ درصد از ساکنان محل بیکارند و ۲۵ درصد از خانوارها فرزندان زیر ۱۸ سال دارند . اعتیاد جرم نیست، بیماری است؛ این جمله را بارها و بارها شنیده ایم، فقط شنیده ایم. «قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران»؟ گزارش: سیامک صدیقی مهر
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رادکانا]
[مشاهده در: www.radkana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها