محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846512628
۷۰ درصد درآمد قشر کم درآمد آمریکا صرف کرایه خانه می شود/ یک چهارم بی خانمان های آمریکا، کودکان زیر ۱۸ سال هستند/ رشد ۸۵ درصدی چادرخواب های لس آنجلس
واضح آرشیو وب فارسی:گفتمان نیوز: اتکای هاوایی به صنعت گردشگری، سال گذشته قانون گذاران این ایالت را وادار کرد در اقدامی خلاف قانون اساسی آمریکا، پیشنهاد دهند بی خانمان های این شهر را به یک جزیره دور افتاده بفرستند، درست مثل جذامی ها.گفتمان ما | دست کم ۵۶۵ هزار بی خانمان در آمریکا وجود دارد که یک چهارم از آن ها کودکان زیر ۱۸ سال هستند. این آمار را یک همه پرسی فدرال توسط وزارت مسکن و توسعه شهری آمریکا نشان داده است. بنابراین آمار واقعی می تواند بسیار بیش تر از این رقم باشد. شهرهای بزرگ این کشور نظیر نیویورک، سیاتل و لس آنجلس از جمله شهرهایی هستند که بزرگ ترین معضل بی خانمانی را دارند. دست کم ۵۶۵ هزار بی خانمان در آمریکا وجود دارد یک چهارم از بی خانمان های آمریکا، کودکان زیر ۱۸ سال هستند طی اولین سال های قرن ۲۱، شهرهای سراسر آمریکا متعهد شدند معضل بی خانمانی را در عرض ۱۰ سال، پایان دهند. پیش نویس های بلندپروازانه زیادی هم برای ساکن کردن تمام افراد بی خانمان در خانه های دائمی تدوین شد. اکنون یک دوره «رکود بزرگ» از آن زمان می گذرد و تعداد افراد بی خانمان در آمریکا ۵۶۵ هزار نفر است که یک چهارم از آن ها را کودکان تشکیل می دهند. آمار واقعی بی خانمان ها در آمریکا قطعاً از این رقم که روز پنج شنبه (۲۸ آبان) منتشر شد، بسیار بیش تر است، چون آمار منتشر شده، صرفاً تعداد افرادی را نشان می دهد که بی خانمان بودن آن ها «مشهود» است. بنابراین تعداد افرادی که در زمان آمارگیری، روی یک مبل خرابه در پارکینگ خانه ای دراز کشیده بوده اند، در این آمار نیامده است. در حال حاضر، در بسیاری از شهرهای آمریکا، معضل بی خانمانی از کنترل خارج شده و هیچ یک از مسئولین هم به نظر نمی رسد روش مقابله با این معضل را بدانند. افزایش اجاره ها و ثابت بودن دستمزدها منجر به نتیجه ای شده که جای تعجب هم ندارد: بسیاری از مردم فقیر، توان پرداخت اجاره را ندارند و مجبور می شوند در پناه گاه ها، اتومبیل ها و خیابان ها زندگی کنند. در نیویورک، که جمعیت بزرگی از خانواده های بی خانمان را شامل می شود، بسیاری از این افراد به سرپناه های کثیف شهری روی آورده اند. در بسیاری از شهرهای دیگر آمریکا هم مقامات، با دوراهی ابدی «نیمبی ایسم» ( NIMBYism ) روبه رو می شوند: کمک به مردم بی خانمان که جایی برای زندگی ندارند و در عین حال آرام کردن مردمی که نمی خواهند افراد بی خانمان در محله هایشان حضور داشته باشند. در گزارش پیش رو، شش شهر آمریکایی که بیش از همه دچار معضل بی خانمانی هستند، معرفی شده است: ۱٫ نیویورک بیش از ۵۹ هزار نفر در پناهگاه های مختص بی خانمان ها در شهر نیویورک زندگی می کنند و ۴۰ درصد از آن ها کودک هستند. ۸۴ هزار کودک در سنین مدرسه، در پناهگاه هستند و با خانواده و اطرافیان خود زندگی می کنند و یا هیچ سرپناهی ندارند. این معضل در رسانه های محافظه کار آمریکایی هم مغفول نمانده است. این رسانه ها از طرفی شهردار نیویورک را به خاطر افزایش بی خانمانیِ مشهود در خیابان ها سرزنش می کنند و از طرف دیگر، بی خانمان ها را به شدت خجالت زده می کنند. به عنوان مثال، نیویورک پست ۱۶ خبرنگار را برای گرفتن عکس از صرفاً یک بی خانمان اعزام کرد. این فرد بی خانمان در یکی از خیابان های نیویورک، ادرار کرده بود. خبرنگاران دیگر نیز در نیویورک پخش می شوند و از بی خانمان ها درباره اعتیاد آن ها به الکل یا مواد مخدر سؤال می کنند. عده ای مانند «رودی جولیانی» شهردار اسبق نیویورک نیز از «بیل د بلازیو» شهردار کنونی به علت تعلل در فشار به پلیس برای جمع کردن بی خانمان ها از خیابان های نیویورک، انتقاد می کنند. «جان تاکر» بی خانمانی که به دلیل ادرار در خیابان سه روز پیاپی سوژه اول «نیویورک پست» بود زیر پل ها یکی از مکان های مورد علاقه بی خانمان ها برای زندگی است گاهی کمپ های کوچکی از افراد بی خانمان زیر یک پل تشکیل می شود آن چه در این جنجال های رسانه ای به آن پرداخته نمی شود، افزایش شدید تعداد بی خانمان هایی است که بین سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ در نیویورک به پناهگاه روی آورده اند. «مایکل بلومبرگ» شهردار وقت نیویورک، طی مدتی کوتاه، اقدام به پرداخت یارانه برای اجاره خانه کرد، اما سپس این یارانه را کاهش داد تا در نتیجه تورم ایجاد شده، خانواده های فقیری که تا پیش از این می توانستند اجاره خانه خود را پرداخت کنند، از این کار عاجز بمانند و بنابراین تعداد بی خانمان های نیویورک طی سه سال، از ۳۷ هزار نفر به ۵۳ هزار نفر افزایش یابد. این در حالی است که نیویورک از نظر قانونی، ملزم به ارائه سرپناه به افراد بی خانمان است. امروزه، حدود ۷۰ درصد از درآمد افراد فقیر در نیویورک را هزینه اجاره خانه به خود اختصاص می دهد؛ حداقل دستمزد در نیویورک معادل ۸٫۷۵ دلار در روز معادل ۲۶۲٫۵ دلار در ماه است. ۲٫ سان فرانسیسکو، منطقه خلیج بحران مسکن در سان فرانسیسکو تحت تأثیر پیش رفت سریع فناوری است که این شهر را مملو از متخصصین جوان با دستمزدهای بالا و از آن طرف، ساکنان قدیمی آن را آواره کرده است. گرانی در سان فرانسیسکو و مناطق اطراف آن نیز معضل بی خانمانی را به شکل های مختلف تشدید کرده است. چندین دهه است که جمعیت بزرگی از افراد بی خانمان در خیابان های سان فرانسیسکو زندگی می کنند. طبق آخرین آمار رسمی در ژانویه ۲۰۱۵، تعداد ۶,۶۸۶ بی خانمان در سان فرانسیسکو هستند که ۳,۵۰۵ نفر از آن ها هیچ پناهگاهی ندارند. آمار پنج سال گذشته، هم چنین حاکی از افزایش شدید تعداد خانواده های بی خانمانی است که دارای کودک هستند. در حال حاضر بیش از دو هزار کودک بی خانمان در مدارس سان فرانسیسکو ثبت نام کرده اند. «جنیفر فریدنباخ» مدیر اجرایی ائتلاف حمایت از بی خانمان ها با «جنون آمیز» توصیف کردن بحران مسکن در سان فرانسیسکو، می گوید: «هر روز مردمی را می بینیم که از خانه های خود بیرون رانده شده اند. مردم دیگر جایی برای پناه بردن ندارند. در گذشته، افراد بی خانمان می توانستند موقتاً در پناهگاه های «تک اتاقه» یا خانه های مشترک زندگی کنند، اما اکنون این ساختمان ها هم به آپارتمان های گران قیمت تبدیل شده اند. در عین حال، جمعیت بی خانمان های سان فرانسیسکو روز به روز پیرتر و بیمارتر می شود و به مراقبت های بیش تری نیاز دارد.» فریدنباخ می گوید به دلیل عادت نداشتنِ بسیاری از ساکنین جدید سان فرانسیسکو به دیدن افراد بی خانمان، شکایت از این افراد نزد پلیس هم افزایش یافته است. با وجود شهرت (رو به افول) سان فرانسیسکو به عنوان «سنگر ارزش های مترقی»، این ایالت اکنون مقام اول را میان ایالت های آمریکا در تعداد قوانینی دارد که افراد بی خانمان را هدف قرار می دهند؛ از جمله ممنوعیت ایستادن یا نشستن افراد در مکان های عمومی، و محدودیت در سکونت افراد در اتومبیل و گدایی از مردم. بر اساس گزارش های موجود، این قوانین با جدیت تمام اجرا می شوند و پلیس سان فرانسیسکو به طور متوسط، سالانه ۳,۲۰۰ بار به این قوانین ضدبی خانمان ها استناد می کند. اگرچه پلیس نمی تواند در مرتبه اول، مردم را به خاطر تخلف از قوانین مذکور دست گیر کند، اما همین استناد به قانون، می تواند منجر به ثبت جریمه ای در پرونده فرد بی خانمان شود که وی توانایی پرداخت آن را ندارد. عدم پرداخت این جریمه، منجر به تحت تعقیب قرار گرفتن فرد و نهایتاً بازداشت او می شود که این دست گیری، زندگی فرد بی خانمان را بیش از پیش، بی ثبات می کند. بسیاری از آمریکایی ها مجبور هستند در خودروی خود زندگی کنند برخی قوانین ایالتی در آمریکا، زندگی در خودرو را ممنوع می کند ۳٫ پورتلند، اورگان پورتلند از آن جایی که برخوردش با افراد بی خانمان نسبت به بسیاری از شهرهای دیگر آمریکا کم تر «وحشیانه» است، توانسته مردم نیازمند را از سراسر این کشور به خود جذب کند. این شهر دارای خدمات اجتماعی بیش تری است و نیروی پلیس آن هم اشتیاق کم تری به سرکوب بی خانمان ها دارد. با این وجود، آن چه که پورتلند ندارد، فضاست؛ فضایی که به عنوان سرپناه موقت برای نیازمندان و یا مسکن دائمی به عنوان پناهگاه برای بی خانمان ها قابل استفاده باشد. در پورتلند، دست کم ۳,۸۰۰ بی خانمان وجود دارد که ۱,۸۸۷ نفر از آن ها (که شامل کودکان هم می شود) هیچ سرپناهی ندارند. بالا رفتن سرسام آور اجاره ها در پورتلند و درصد پایین خانه های خالی از سکنه (حدود ۳ درصد) به این وضعیت دامن زده اند. اجاره خانه در این شهر تنها بین سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، معادل ۱۵ درصد افزایش داشته است. ایندر حالی است که حقوق اهالی پورتلند هنوز از وضعیت رکود اقتصادی، بیرون نیامده است. کارگران پورتلندی که دستمزد پایینی دریافت می کنند، بین سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۴ شاهد کاهش ۵ درصدی حقوقشان هم بودند. مشکل بی خانمانی در شهر پورتلند، ماه سپتامبر «چارلی هالس» شهردار پورتلند را وادار به اعلام وضعیت اضطراری کرد. این وضعیت به شهرداری اجازه می دهد تا قوانین منطقه ای شهرداری را نادیده گرفته و تا پایان سال، به سرعت اقدام به ساخت پناهگاه های جدید برای زنان و اقشار آسیب پذیر دیگر نظیر کهنه سربازها کند. در عین حال، افراد بی خانمان و بی سرپناه در شهر، هر روز اردوگاه های جدیدی برپا می کنند و مقامات شهری تحت فشار هستند تا قوانین مقابله با تأسیس اردوگاه را اجرا نکنند، چون این قوانین عملاً «شهرک های چادری» در پورتلند را غیرمشروع اعلام خواهد کرد. «اسرائیل بایر» مدافع حقوق بی خانمان های پورتلند و مدیر اجرایی سازمان «ریشه های خیابانی» می گوید: «من می دانم که عموم مردم نمی خواهند این مطلب را بشنوند، اما گاهی فاصله بین مکان های مناسب برای خواب با مردمی که به این مکان ها نیاز دارند، بیش از حد زیاد است. ما مغلوب [مشکل] شده ایم.» ۴٫ سیاتل طبق آخرین شمارش، جمعیت بی خانمان های سیاتل، ۱۰,۰۴۷ نفر بود که از این تعداد، ۳,۷۷۲ نفر بی سرپناه بودند. این آمار، برای شهری که دقیقاً ۱۰ سال پیش، متعهد شد معضل بی خانمانی را طی ۱۰ سال حل کند، اصلاً آمار خوبی نیست. سیاتل یکی از شهرهای زیادی است که در سال ۲۰۰۵، پای تعهدی را امضا کردند که قرار بود بی خانمانی را در ۱۰ سال، ریشه کن کند. اکنون به دلیل رکود اقتصادی و تورم شدید در بازار اجاره خانه، مقامات متوسل به تأسیس شهرک های چادری با حمایت دولت شده اند. شهردار «اد موری» ماه اکتبر، افتتاح سه اردوگاه بزرگ با تأییدیه شهرداری را اعلام کرد. وی با اشاره به اضطراری بودن وضعیت بی خانمانی در شهر، خبر داد که طی یک سالی که صرف تلاش برای ساخت و راه اندازی این اردوگاه ها شده است، بیش از ۳۰ بی خانمان، جان خود را از دست داده اند. از سه اردوگاه مذکور، دو عدد همین هفته (۲۸ آبان) افتتاح شد. با این حال، مجموع ظرفیت این اردوگاه ها، تنها ۱۳۰ نفر است. تضاد جالب این است که اردوگاه های مذکور که یادگار رکود اقتصادی آمریکا هستند، در کنار ساختمان های مجللی جا خوش کرده اند که مایکروسافت، آمازون، فیس بوک و گوگل برای کارمندان خود ساخته اند. کارمندان جوان این شرکت ها با درآمدهای نجومی شان هزینه زندگی در سیاتل را به خصوص در زمینه اجاره خانه افزایش داده اند، به طوری که هزینه اجاره خانه در این شهر بین سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۳ به طور متوسط ۱۱ درصد افزایش داشت. این میزان افزایش، سیاتل را در جایگاه نخست میان ۵۰ شهر بزرگ آمریکا در این زمینه قرار داد. چادرهای مسافرتی برای برخی آمریکایی ها به جای اقامتگاه موقت در سفر، حکم خانه های دائمی در تمام طول عمر را دارد زندگی در حاشیه خیابان ها برای افراد بی خانمان این خطر را دارد که ساکنین محلی از حضور آن ها به پلیس شکایت کنند افزایش شمار افراد بی خانمانی که در خیابان، اتومبیل، یا خانه های متحرک زندگی می کنند، تنش هایی قابل پیش بینی میان این افراد با ساکنان محلی را به وجود آورده است که گاهاً با پلیس تماس می گیرند و شکایت می کنند، بدون آن که متوجه عواقب این کارشان باشند. اگر پلیس این افراد را جریمه یا خودروی آن ها را توقیف کند، مجبور خواهند شد زیر پل بخوابند. شهردار سیاتل نیز ضمن اعلام وضعیت اضطراری، ۵٫۳ میلیون دلار به پیش گیری و کاهش بی خانمانی اختصاص داده است. ۵٫ هونولولو، هاوایی ترکیبی از آب و هوای معتدل و هزینه های بالای مسکن، بمب بی خانمانی را در هاوایی منفجر کرده است. شهر «هونولولو» مرکز ایالت هاوایی به تنهایی طی پنج سال، شاهد جهش ۳۲ درصدی در آمار بی خانمانی بوده است. اتکای هاوایی به صنعت گردشگری، قانون گذاران این ایالت را به اقداماتی وادار کرده که مغایرت آن ها با قانون اساسی آمریکا انسان را به حیرت می اندازد. سال گذشته، اعضای شورای شهر «اوآهو» پیشنهاد دادند تا بی خانمان های این شهر را به یک جزیره دور افتاده بفرستند، درست مثل جذامی ها. چند سال پیش هم، یکی از سیاستمداران هونولولو به خاطر خرد کردن وسایل افراد بی خانمان با یک پتک بزرگ، تیتر خبرگزاری ها شد. قانون گذاران قوانینی را هم با هدف محدود کردن فعالیت های عمومی افراد بی خانمان وضع کرده اند، مانند ممنوعیت نشستن یا خوابیدن در پیاده روها در طول روز یا ممنوعیت خوابیدن مردم در پارک ها در شب. در چند سال گذشته، چندین اردوگاه با صدها نفر جمعیت تشکیل شده و سپس توسط مقامات به تعطیلی کشیده شده است. ۱۶ اکتبر (۲۴ مهر) امسال، «دیوید اینگه» فرمان دار هاوایی، وضعیت اضطراری بی خانمانی در ایالت اعلام کرد. بر این اساس، ساخت و ساز یک پناهگاه و اختصاص ۱٫۳ میلیون دلار به برنامه های تأمین مسکن دائمی برای افراد بی خانمان و خانواده های در معرض از دست دادن خانه، آغاز شد. این در حالی بود که چند روز قبل از اعلام وضعیت اضطراری، کارگران شهرداری اردوگاهی با جمعیت حدود ۳۰۰ نفر (از جمله چندین خانواده) را تخلیه کرده بودند. تخلیه های قبلی اردوگاه های بی خانمان ها موجب شده بود تا «اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا» ( ACLU ) به نمایندگی از افراد بی خانمانی که وسایلشان دور ریخته شده بود، به دادگاه شکایت کند. یکی از شاکیان می گفت هفت یا هشت بار توسط مقامات شهری، آواره و مجبور به نقل مکان شده و هر بار وسایل مهم وی مانند داروهایش، دور ریخته شده اند. جای تعجب نیست که تهیه دوباره این وسایل برای افراد بی خانمان یک کابوس بوروکراتیک است. ۶٫ لس آنجلس لس آنجلس یکی از سرسخت ترین معضلات بی خانمانی را در آمریکا دارد. مشهودترین نمود این معضل در لس آنجلس «اسکید رو» است، اردوگاه غول پیکری که حتی از سیاست های خشونت آمیز پلیسی کمیسر «ویلیام براتون» وقتی رئیس پلیس لس آنجلس بود، جان سالم به در برده است. براتون به طور خاص «اسکید رو» را با نیروهای ویژه پلیس هدف هجوم قرار داده بود. «شهرهای چادری» یکی از پدیده های رایج در آمریکا هستند به شهر چادری «اوباماویل» خوش آمدید محله ای در کلورادو با بیش ترین سرعت رشد بحران بی خانمانی در لس آنجلس اکنون سراسری شده است. این معضل طی دو سال، ۱۲ درصد در لس آنجلس افزایش پیدا کرد و شمار این افراد بی خانمان به ۴۴,۳۵۰ نفر رسید. در همین مدت، تعداد افرادی که به زندگی در چادر و اتومبیل روی آوردن ۸۵ درصد افزایش یافت. نوسازی بخش هایی از شهر، مانند ساحل «ونیز» که قبلاً فقرا توان زندگی در آن را داشتند، اجاره های بالا، دستمزدهای پایین و نرخ بی کاری بالا، عوامل این افزایش چشم گیر در افراد بی خانمان برشمرده شده است. هم چنین جمعیت زیادی از کارگران هستند که دائماً به دچار پدیده بی خانمانی غیردائم هستند. طبق گزارش ها، حدود ۱۳,۰۰۰ نفر در لس آنجلس وابسته به کمک های عمومی هستند و هر ماه مدتی را بی خانمان می شوند.» جمعیت بزرگ بی سرپناه ها در لس آنجلس هم به یک کابوس شهری تبدیل شده است. به عنوان مثال، مقامات می دانند مردمی که در کانال های تخلیه سیلاب زندگی می کنند، در فصل بارانی طی ماه های آینده، با خطر غرق شدن مواجه هستند. روز سه شنبه (۲۶ آبان)، مسئولان لس آنجلس اعلام کردند ممکن است ساختمان های عمومی شهر را به سرپناه های موقت برای زمستان تبدیل و سخت گیری ها در خصوص خوابیدن در اتومبیل را هم کم تر کنند. با وجود آن که ماه سپتامبر گزارش های فراوانی از اعلام رسمی وضعیت اضطراری توسط شهردار لس آنجلس خبر داده بودند، اما اکنون مشخص شده که این مسئله آن قدرها هم ساده نیست: ظاهراً شورای شهر طرح اعلام وضعیت اضطراری را پیشنهاد داده، اما دست کم تا رأی گیری روز سه شنبه، هنوز مجوز اعلام وضعیت اضطراری صادر نشده است. رسانه ها با اشاره به این که بی خانمانی یکی از مشکلات لاینحلی است که لس آنجلس با آن مواجه است، تأکید کرده اند که اعلام وضعیت اضطراری که تقریباً دو ماه پیش خبر آن منتشر شده بود، بیش تر شبیه به یک نمایش مسخره و اتلاف وقت است تا تلاشی واقعی برای حل این معضل. (مشرق)
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گفتمان نیوز]
[مشاهده در: www.goftemannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها