محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840534163
روزهای اسارت در دست منافقین/ جمهوری اسلامی تمام شد!
واضح آرشیو وب فارسی:آزادگان ایران: با توجه به حجم توان و نیرویی که برای عملیات «فروغ جاویدان» برنامه ریزی شده بود واقعاً از نظر منافقین جمهوری اسلامی به پایان می رسید.پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران : گفتگوی ما با فرماندهی گردان تخریب لشکر ۵۷ حضرت ابوالفضل لرستان و مسئول محور لشگر ۵۷ در منطقه سر پل ذهاب «مرتضی رنجبر» که به بهانه فرار او از چنگال منافقین شکل گرفته بود، به منزل نهایی رسید. هرچند ساعات گپ دوستانه ما به بیش از ۴ ساعت رسید اما آنقدر حرف برای گفتن داشت که این زمان تنها بخش محدودی از خاطرات او را مرور کند. در بخش های نخست و دوم به کودکی، حضور در گارد شاهنشاهی، حضور او به عنوان سرباز شاه در راه پیمایی ۲۲ بهمن، آشنایی و نحوه ورود وی به سپاه پاسداران، همراهی با شهید چمران و در سال های انتهایی جنگ به ورود منافقین، نحوه اسارت او و … پرداخته شد. ارادت مثال زدنی او به لشگر ۵۷ حضرت ابوالفضل لرستان تحسین برانگیز بود، از لحظاتی که با اشک های این مرد مجاهد با یادآوری دوستانش سپری شد تا غرور وصف ناشدنی اش از غیرت و همت دلاور مردان لر لشگر ۵۷ ابوالفضل… بخش سوم و پایانی این گفتگو به نحوه رهایی وی از چنگال منافقین و البته مشاهدات نزدیک او از این حضور در این گروهک تروریستی اشاره دارد. *صاحبان کادیلاک مشکی بین آنها باید خانم ها را خواهر خطاب می کردیم و آقایان را برادر! خودشان هم این طور یکدیگر را خطاب می کردند و ما هم ناچار به تبعیت! یک کادیلاک مشکی وارد محوطه شد. کاملاً مشخص بود که این افراد باید تفاوتی با دیگر افراد مجموعه داشته باشند. پرسیدم «خواهر، کادیلاک مشکی مال کیه؟» گفت: «برادر مسعود و خواهر مریم هستند.» با افتخار از آنها یاد می کرد، انگار که بخواهد از داشتن چنین رئسایی به ما فخر بفروشد. مسعود و مریم تا کَرَند آمدند و به عراق برگشتند. فکرهایی در سرم داشتم. نمی توانستم بنشینم و هیچ اقدامی نکنم. دلم می خواست حتی به قیمت از دست دادن جانم حرکتی انجام دهم. *مترسک متحرک! باید بچه ها را در جریان قرار می دادم. منتظر فرصت بودم تا موضوع را مطرح کنم. بین بحث ها، آرام به بچه ها گفتم «احتمالاً دقت آنها در شب به دلیل خستگی زیاد، کمتر خواهد شد… سعی کنید کمی از سنگر فاصله بگیرید. روی خاکریز کوچکی ما را نشانده بودند و یک نگهبان مراقب ما بود. چون دستور داشت چشم از ما برندارد، مثل یک مترسک، بی حرکت بالای سر ما ایستاده بود و تکان نمی خورد! یکی از آن خانم های مسئول به او گفته بود چشم از ما برندارد! او هم بی حرکت بالای سر ما ایستاده بود و ماشه به دست مراقب ما بود! به بچه ها گفتم اگر حتی یک لحظه حواس شان نبود، خودتان را به پشت سنگ بزرگی که آنجا بود برسانید. سنگ به اندازه یک اتاق بود و کنارش جوی آب کشاورزی. *آخوندها را قلع وقمع می کنیم! با آن همه خونریزی و چند روز بی غذایی، ضعف شدیدی داشتم! آنقدر بی حال شده بودم که دست و پاهایم حس نداشت. بچه ها انگشتانم را فشار می دادند تا خون در آن جریان پیدا کند و خشک نشود! تلاش های آنها هم زیاد کارساز نبود… سرما و خونریزی توانم را گرفته بود. تا صبح بی حال افتادم. با طلوع خورشید کمی بدنم گرم شد و به هوش آمدم… دیدم باز همانجاییم و آنها هم هستند! اینکه هنوز همانجا بودیم یعنی مشکلی پیش آمده و جایی گیر کرده اند. تجربه چند ساله جنگ این را به من می گفت. دوباره آن خانم مسئول آمد و انگار که بخواهد عقده گشایی کند گفت «ما اگر به تهران برسیم پدر محسن رضایی را در می آوریم. وقتی برسیم دیگر آخوندی وجود نخواهد داشت و همه را قلع وقمع می کنیم!» گفتم «اصلاً ما هم با شماییم!! کاری با شما نداریم!» *اسیر عراق بهتر از اسارت در اشرف! صبح یک آیفای عراقی آمد و ما ۱۵-۱۰ نفر را سوار کردند تا به اردوگاه عراقی ها ببرند. واقعاً خوشحال شدیم چون آنجا اگر ماهیت ما مشخص می شد و بعد از آن با ما کاری نداشتند. اما در اردوگاه اشرف روغن داغ روی سرمان می ریزند! سوار آیفا شدیم وبه سمت مرز عراق حرکت کردیم. چند کیلومتر که دور شدیم که یک اتومبیل عراقی دیگر از روبه رو به ما نزدیک شد و به عربی به نگهبانان ما گفت که ما را به همان مکان قبل برگرداند! *روحیه از دست رفته! دوباره بساط حرف زدن ها و کل کل کردن هایمان شروع شد اما مشخص بود روحیه شان را باخته اند! از طرفی آن ۲ خانم مسئول ترک زبان همه حرف هایشان را به هم می گفتند و من کاملاً فهمیدم که یک جای کارشان ایراد پیدا کرده است. یکی از آنها از من سؤال کرد «به نظرت چه تعداد نیروی جلوی ما هستند؟» گفتم «نمی دانم! اما من سرباز دفتر فرماندهی بودم که به عنوان آبدارچی خدمت می کردم از مسئول خودم که با فرماندهان دیگر صحبت می کرد شنیدم که قرار است امروز لشگر ۲۷ حضرت رسول، لشگر ۲۵ کربلا، لشگر ثارالله کرمان و چند لشگر سپاه به کرمانشاه و از آنجا به سرپل ذهاب بیایند. هنوز هم نمی دانم رسیده اند یا نه و اینکه کجا هستند. من فقط حرف هایشان را شنیده ام…» به من گفت «تو سربازی دیگر؟» گفتم «بله. هم تمیز می کردم و هم چای می ریختم. پیک هم بوده ام…» گفت «غلط کردند. هیچ کس نمی تواند به اینجا بیاید…» *تجهیز نیروهای گردان در چند دقیقه! بعد شروع کرد امکاناتشان را توضیح دادن. مثلاً یک کانکس را نشان داد و گفت «ما به کرمانشاه برسیم در عرض ۱۰ دقیقه یک نیروی ۵۰۰ نفره را تجهیز می کنیم!» گفتم «چطور؟» گفت «در این کانکس، سایز لباس، کفش و… به همراه اسلحه سازمانی و مهمات هر فرد کاملاً آماده و دسته بندی شده قرار دارد. به محض رسیدن به کرمانشاه نیروهای جدیدی که به ما ملحق می شوند در عرض چند دقیقه، فقط به اندازه تعویض لباس های عادی با یونیفرم رزمی زمان نیاز دارند تا کاملاًٌ مجهز شوند. سازمان، گروهان، گردان و هرچه برای دسته بندی هر فرد نیاز است کاملاً مشخص شده است. از کرمانشاه که به همدان برسیم، تعداد دیگری به ما ملحق می شوند. که کانکس لباس های آنها نیز کاملاً آماده و مشخص شده است. یعنی برنامه داشتند که در تمام نقاط بین مسیر نیروهای جدید را در کمترین زمان ممکن سازماندهی کنند. از نظر آنها جمهوری اسلامی تمام شده بود. با توجه به حجم توان و نیرویی که برای عملیات فروغ جاویدان برنامه ریزی شده بود واقعاً از نظر آنها جمهوری اسلامی به پایان می رسید. ظاهراً هم برنامه ریزی آنها کمترین ایراد و ضعفی نداشت. *همکاری تنگاتنگ زن و مرد در هر اتومبیل! در تمام اتومبیل هایشان یک زن کنار یک مرد بود! اگر زن تیربارچی بود مرد کمکش می کرد و برعکس! آن خانم ادامه داد «تا فردا شب به تهران می رسیم و آخوندها را بیرون می کنیم.» واقعیت این بود که من می دانستم تا کرمانشاه هیچ نیروی جلوی آنها نیست… واقعاً هیچ نیروی نبود! ۱۱ ظهر تا ۹ شب بیش از ۳ هزار ماشین، تانک، لنکروز و نفربر به سمت کرمانشاه حرکت کرده بود و همراهی ماشین سوخت، مهمات و غذا جز توضیحاتی بود که او به ما داد. *اتومبیل های بی راننده و با سوییچ روز دوم بود و تا عصر آنجا ماندیم. اضطراب آنها هر لحظه بیشتر می شد. پشت بی سیم به راننده ها تأکید می کردند که هر وقت از اتومبیل خود جدا شدید، سوئیچ را روی آن بگذارید و به هیچ وجه سوئیچ را برندارید. این ها را از حرف خانم ها پشت بی سیم متوجه شدم. دلیل شان هم این بود که با احتمال زخمی شدن راننده، در صورت نبودن سوئیچ با از دست دادن نیرو اتومبیل و یا تانک هم از کار نیفتد و شاید دیگری از آن استفاده کند. همه ماشین ها صفر کیلومتر بودند و انگار کیلومترهایشان فقط از سر مرز تا این منطقه را نشان می داد. علاوه براینکه ماشین آلات سبک و سنگین ۲ باک سوخت بودند، تانکرهای سوخت و گازوئیل و… پشت آنها حرکت می کرد. هنوز حس اینکه آنها درجایی زمین گیر شده اند را داشتم. تقریباً به حدسم مطمئن بودم. با خود که مرور می کردم، کِرَند را حتماً رد کرده اند. چون کسی آنجا نبود، تجزیه تحلیل من می گفت که شاید قبل کرمانشاه مانده اند… شب دوبار به عباسی گفتم احتمال اینکه اینها از خستگی خواب شان ببرد زیاد است، و همان موضوع شب گذشته را تکرار کردم اما شرایط آن طور که می خواستیم پیش نرفت. *۳۶ ساعت بی حرکت! روز سوم رسیده بود. نگهبان، ۳۶ ساعت واقعاً مثل میخ بالای سر ما ایستاده بود. آنقدر از آن زنی که ما فوقش بود حساب می برد که جرأت نمی کرد حتی یک لحظه بنشیند! عباسی می گفت «این مرد نیست، مرد آن زن است که به این دستور می دهد!» یادم می آید سربازان ژاندارمری که اسیر بودند حتی به زور فشار اسلحه منافقین هم لب به ناسزا به حضرت امام باز نکردند. در آن گیرودار ۲ پیرمرد علی اللهی کنار ما بودند که نمی دانم چطور به اسارت درآمده بودند! همه ما تحت سخت ترین شرایط از امام نمی گذشتیم. این ۲ نفر به محض کوچترین اشاره رگبار فحش و ناسزا را به امام نثار می کردند تا خلاص شوند! تحملش سخت بود. یکبار که کمی نگهبان فاصله گرفت به آنها گفتم یا خفه شوند یا خودم حسابشان را می رسم. گفتم «اینها اگر بخواهند ما را بکشند، حتما این کار را می کنند. ناسزاهای شما اثری در تصمیم آنها ندارد!» وقتی نگهبانان برگشتند، دوباره شروع کردند به فحش دادن و هرچه نگهبانان می گفتند، آنها تکرار می کردند! نگهبان را صدا زدم و گفتم «این ۲ نفر، قبل از اینکه اسیر شوند برعلیه شما فحش می دادند، زمان شاه به شاه و انقلاب با انقلاب بودند. از اینجا بروند باز بر علیه شما شعار می دهند. به نظر من اینها باید ۳ بار اعلام شدند!» نگهبانان نگاهشان کردند و با عصبانیت فحش دادند و گفتند اینها درست می گویند. بعد از آن طی ۱۰-۱۲ ساعتی که با هم بودیم دیگر هیچ نگفتند! با وجود شرایط سخت آن لحظات، دلیل نمی شد که بی احترامی به امام را هم تحمل کنیم! *منطقه نظامی ساعت ۹ صبح روز سوم، سوم مرداد بود گمانم، یکی از نگهبانان به نام آقای اسدی از ما خواست سوار اتومبیل شویم.» گفتیم «برادر اسدی ما عراق نمی آییم اگر سمت ایران می رویم سوار شدیم و گرنه همین جا ما را بکش!» حدسم این بود که می خواهند ما را به اردوگاه اشرف ببرند! با فحش ما را بلند کرد و گفت «حرف نزنید. سوار شوید!» اتومبیل رو به کرند رفت. به گردن پاتاق رسیدیم که دژبانی ارتش قبلاً آنجا مستقر بود. تا دژبانی، رفت و آمد شخصی ادامه داشت اما از بعد از دژبانی هرچند ۱۰۰ و خرده ای کیلومتر تا کرمانشاه فاصله داشت اما منطقه را کاملاً نظامی کرده بودند. به کرند که رسیدیم تعدادی سنگر پایین و بالای گردنه بود و تاکسی، لنکروز و… پنچر یا ترکش خورده هم در پایین تپه دیده می شد. تعدادی از نیروهای منافقین قبل از گردنه مستقر بودند. آنها را که دیدم حدسم قوت گرفت که یا به کرمانشاه نرسیده اند یا اگر رفته اند نزدیک کرمانشاه متوقف شده اند. * به جهنم که مُرد! یکی از آنها جلو آمد و گفت «اسدی جان، داداش یک تک لول ضد هوایی بالای گردنه است آن را پایین بیاور و برای بچه ها با خودت به جلو ببر.» گفت «کی تک لول رو بار کنه؟» گفت «همین خرهایی که بار ماشین خودت هستن!» عباسی با عصبانیت گفت «خر آقاته!» بعد به من اشاره کرد و به اسدی گفت «این دستش زخمی است. او که نمی تواند بیاید!» اسدی مرا پیاده کرد و گفت تو اینجا بمان و بقیه را سوار کرد تا تک اول را روی ماشین سوار کنند و برگردند مرا هم ببرند. البته مطمئن بودم نمی توانند همه را با تک لول سوار کنند چون ماشین از سنگینی تک لول می خوابید! با این حال من ماندم و آنها رفتند. عباسی کنار من آمد و من خودم را به بی حالی زدم که مثلاً کمک نیاز دارم و عباسی مرا جابجا کرد! اسدی فریاد زد که «گردن کلفت پس تو چرا می مانی؟» گفت «کمک نیاز دارد از حال می رود!» گفت «بیا بالا، به جهنم که مُرد!» یکی از نگبهان ها به عباسی پشت گردن زد تا سوار شود، عباسی هم هُلش داد تو ماشین و بعد سوار شد! *وقت کُشی به سبک عباسی! جمع کردن تک لول قلق داشت! عباسی که رسته ادوات بود بلد بود اما کمک نکرد که زودتر جمع شود! نیم ساعت از رفتن آنها می گذشت! می دیدم آنها را که تلاش می کند! از طرفی حتی در صورت جمع شدن، باید بکسل می شد. به فکر رفتن افتادم! دستهایم باد کرده بود با این حال دلم می خواست آخرین تلاش هایم را برای فرار انجام دهم. دست هایم به خاطر خونریزی باد کرده بود و تقریباً حالت کرختی و بی حسی داشت. اطرافم ماشین ها یا پنچر بود یا سوئیچ نداشت. از زیر چرخ های خودرو نظامی و نیمه سنگین آیفا نگاه کردم دیدم یک ماشین کوچکتر پیداست. مشابه ماشینی که اسدی ما را سوار می کرد. *لحظه ای که سوئیچ را لمس کردم… ناگهان یاد حرف های آن زن ها افتادم که می گفتند سوئیچ روی اتومبیل ها بماند… چند قدم آن طرف تر بعضی از آنها در حال جست وجوی سنگرها بودند و با هم بگو بخند داشتند. زیاد به من توجه نداشتند چون نیروهایشان حدوداً ۸۰-۹۰ کیلومتر جلوتر از ما بودند. خودم را مثل آدمی که انگار منتظر برگشت آنها هست و از بیکاری قدم می زند، نشان دادم و با همین قدم زدن ها به اتومبیل رسیدم. عکس رنگی مریم و مسعود روی شیشه جلوی ماشین چسبیده بود مثل تمام ماشین ها. عکس های بزرگی بود. با انگشت سالم ام به آرامی محل سوئیچ را لمس کردم. مطمئن شدم سوئیچ دارد. یادم آمد مادرم مرا نصیحتی می کرد و می گفت حمد و سوره را ۷ بار از اطراف بخوانی از هر نظر امنی و آسیبی به تو نمی رسد. شبهای عملیات این را به بچه های تخریب هم می گفتم. شروع به خواندن حمد و سوره کردم و در همان حال فکر می کردم. باید مسیر را در ذهنم مرور می کردم تا به مشکل برخورد نکنم. با پیچ های تند، صخره، درخت های کوچک و… در مسیر مواجه بودم. با خودم گفتم اگر به پیچ تند برسم و آنها متوجه شوند ماشین را به دره پرت می کنم و خودم از ماشین می پرم و لابه لای کوه ها پنهان می شوم. با این روش آنها تصور می کنند من نیز با ماشین به دره افتاده ام و من از آنجا به سمت کوزران و کرمانشاه می روم، اگر متوجه نشدند مسیر را ادامه می دهم و .. . * استخوان دستم آویزان شد! در حال خواندن قرآن، از نقطه ای که از آنها جدا شدم، به آرامی در ماشین را باز کردم و حتی وقت بستن زیاد محکم نبستم تا صدایی تولید نشود. آنها حتی تصور نمی کردند چنین اتفاقی بیفتد و بر فرض محال که چنین چیزی پیش بیاید نیروهای خودشان حدود ۱۲۰ کیلومتر جلوتر بودند و علی القاعده باید جلوی مرا می گرفتند و راه دیگری هم وجود نداشت. با نصف استارت ماشین روشن شد. آنقدر نو بود که هیچ صدایی تولید نکرد. نمی فهمیدم دستم درد داشت و ورم کرده بود یا چیز دیگر، تنها دیدم که استخوان دستم آویزان شد! دنده ها شبیه پیکان بود، زود به ماشین مسلط شدم و دنده یک زدم. یکی از لاستیک ها در شانه جاده بود و دیگری روی جاده. آرام پایم را از کلاچ برداشتم و ماشین را روی آسفالت رساندم. با همان دنده یک و با کمترین فشار روی گاز، دنده را به دو رساندم. هر لحظه حس می کردم همین الآن مرا تیرباران می کنند. برای رسیدن تیرها لحظه شماری می کردم. شاید تا صد متر اول هر لحظه همین وضع را داشتم. شاید خنده دار باشد اگر اعتراف کنم که حمد و سوره را از پشت سر بیشتر خوانده بودم! تا از پیچ گذشتم هیچ خبری نشد! گاز ماشین را گرفتم و با سرعت ۴۵ کیلومتر بر ساعت از آنجا فاصله گرفتم تا به کرند رسیدم. از کرند تا اسلام آباد ۴۵ کیلومتر، از اسلام آباد تا سه راهی ۸ـ۷ کیلومتر و از آنجا تا تنگه مرصاد از مسیر جاده ای حدود ۲۰ کیلومتر جمعاً حدود ۱۲۰ کیلومتر باید می رفتم تا به تنگه مرصاد برسم. وقتی به ۱۵ کیلومتری کرند رسیدم، دیدم نیروهای ژاندارمری که چند روز قبل آنها را دیده بودم، همچنان پیاده در حال عبور از جاده هستند. نه سوارشان کردند و نه کشته بودند! دستی هم برای من بلند کردند و من هم برایشان بوق زدم و مسیر را ادامه دادم. مرا نشناختند! یادم بود که آنها در بیسیم هایشان می گفتند اگر نیروی سپاهی و بسیجی دیدید آنها را امان ندهید… *تقویت روحیه خودم! به کرند رسیدم. شهر کرند در دامنه کوه قرار دارد و کمربندی آن پایین شهر است. کنار جاده نگهبانی بود. اگر مرا می گرفتند همانجا دخلم را می آوردند! با اینکه حرف های زیادی آماده کرده بودم، اما کاملاً غیرعاقلانه بود… چراغ ها را روشن کردم و آرنجم را روی بوق گذاشتم. حدود ساعت ۹-۱۰ صبح بود. سرعت را به ۱۳۰ رساندم. شاید برایتان جالب باشد وقتی سرعت را به ۱۲۰ رساندم، صدای زنگ هشدار درآمد! من اولین بار بود که این صدا را می شنید! یک لحظه ترسیدم، فکر کردم شاید به ماشین بمب وصل است! آرام سرعت را کم کردم، صدا خوابید! دوباره زیاد کردم، باز صدا آمد! تازه فهمیدم این برای کنترل سرعت است! تا آن زمان ندیده بودم چنین چیزی را. به خودم می خندیدم و با این روش به خودم روحیه می دادم! نگهبان ها فکر می کردند کار مهمی دارم و عجله ام برای آن است. عکس مریم و مسعود هم بود که دیگر جای هیچ ترسیدن باقی نمی گذاشت. بین مسیر یک لنکروز ما هم واژگون شده بود که چند نفر از بچه ها شهید شده بودند. ماشین را کنترل کردم و از کنارشان عبور کردم. تا اسلام آباد ۹۰ کیلومتر راه آمده بودم. از آنجا به بعد رفتن به داخل شهر صلاح نبود. زیاد راه فرار نداشت. نرسیده به شهر سیلوهایی بود که گندم های درو نشده مردم را در آن ذخیره کرده بودند. * نعمتی به نام خوردن علف ! ماشین را کنار سیلو لابه لای گندم ها گذاشتم و از ارتفاعات رفتم. ۱۰ کیلومتر به بالا رفتم. شهر خلوت بود. جلوتر که رفتم، دیدم عمده نیروهایشان در اسلام آباد مستقر هستند. قسمت شمالی اسلام آباد ارتفاعاتی دارد که به سه راهی اسلام آباد می رسد. شاید ۸ـ۷ کیلومتر روی ارتفاعات حرکت کرده بودم. ارتفاعات زیاد بلند نیست شاید نیم ساعته به بالای آن رسیده بودم. البته با وجود آب و علف های فراوان، تا حدی بر گرسنگی هم غلبه کرده بودم و با خوردن آن جان گرفتم. واقعاً بعد از چند روز ضعف شدید ناشی از گرسنگی و البته خونریزی، علف ها برایم نعمت بزرگی بود. *نترسید! من پاسدارم! همانطور که روی ارتفاعات حرکت می کردم، ۲ خانم کرد را دیدم که لای بلوط های کوتاه خود را پنهان کرده بودند! یکی حدوداً ۷۵ـ۷۰ ساله و دیگری خانم جوانی بود. گویا آنها مرا دیده بودند و برای همین از ترس مثل بید می لرزیدند. خانم جوان می توانست فارسی حرف بزند. سریع گفتم نگران نباشید من از بچه های سپاه هستم. وقتی اعتمادشان جلب شد پرسیدم «اینجا برای چه آمده اید؟» گفت «شهر را گرفته اند و مردم شهر را خالی کرده و به ارتفاعات و لابه لای درختان پناه برده اند…» خانم های کرد، پیراهن های بلند و بسیار پرچینی می پوشند. دخترخانم که سر و وضع مرا دید از مادرش خواست تا پارچه ای از روی لباسش جدا کند و به او بدهد تا زخم های مرا ببندد. تمام زخم های مرا بست، بعد پرسید «غذا خورده ای؟» گفتم «نه!» کمی نان و گوجه داشت، جلوی من گذاشت. دستهایم بسته بود و نمی توانستم بخورم. دختر خانم برایم لقمه می گرفت و به مادرش می داد تا در دهانم بگذارد. بعد از خوردن غذا، کمی جان گرفتم. به آنها گفتم به هیچ وجه از مسیر جاده نروید. گفتم هر چه از جاده دورتر باشید امنیت تان بیشتر است. فکر می کردند آنها عراقی هستند. توضیح دادم که عراقی ها دروز هستند و اینها منافقین اند. از عراقی ها بیشتر می ترسیدند. به آنها گفتم «به هیچ کس اعتماد نکند حتی افرادی که لباس نظامی دارند و به خصوص اینکه روی لباس نظامی پارچه سفید به دست شان کشیده باشند و هرچه می توانید از اینجا دور شوید.» آنها هم عشایر بودند و خوب منطقه را می شناختند. *از گردنه عبور نکرده اند… حدوداً نزدیک ظهر از آنها جدا شدم. از روی ارتفاعات وقتی نزدیک گردنه حسن آباد رسیدم، هوا به تاریکی می رفت. دیدم عمده نیروی آنها در گردنه حسن آباد یا همان مرصاد مستقرند، بخشی لابه لای گردنه، بخشی سه راه اسلام آباد، بخشی در کرند، پاتاق و حتی سرپل ذهاب. خیالم راحت شد که از گردنه عبور نکرده اند. به ذهن خودم، ما هیچ نیرویی در تنگه نداشتیم. خدا می داند چه چیز آنها را نگه داشته بود. فقط بعدها شنیدم بچه های یزد مقری در بالای تنگه داشتند که با کمک راننده های لودر و بولدوزر خاکریزی را بالای جاده می زنند و از پشت آن با آرپی جی به چند ماشین منافقین شلیک و آن را منهدم کرده اند. احتمالاً آنها از وحشت بی خبری از تعداد نیروهای ما در پشت خاکریز، زمینگیر شدند. بعد از آن نیروهای ما رسیدند، لشکر ۵۷ سقز، نیروهای مردمی کرمانشاه، از لرستان؛ کوهدشت، نورآباد، زن و مرد با اسلحه و تک لول، قناسه، نان و غذا همه هجوم آوردند. *بمباران روستای حسن آباد وقتی دیدم که آنها در پشت تنگه مانده اند، خیالم راحت شد. نشستم تا نفسی تازه کنم. ارتفاع بیش از ۲۰۰۰ متر بود. فکر کردم که پایین بیایم و با عبور از جاده به ارتفاع بعدی بروم که مقر لشکر بود. از ارتفاع پایین آمدم. تا به پایین رسیدم، دیدم دو نفر از منافقین پشت به من نشسته بودند، حدوداً ۱۰-۱۵ متر از من فاصله داشتند. قبل از اینکه مرا ببینند سریع به سمت بالای کوه برگشتم. حدود ۳۰۰ـ۲۰۰ متر که از دامنه کوه فاصله گرفتم، یکی از آنها مرا دید، رگباری به سمتم شلیک کرد که لابه لای درخت های بلوط پنهان شدم و از آنجا دور شدم. به بالای ارتفاعات که رسیدم تقریباً نزدیک غروب آفتاب بود. از شدت خستگی همانجا نشستم. دیدم یک هلی کوپتر روستای حسن آباد را بمباران کرد و رفت! فکری کردم چه کنم، اگر ارتفاعات را دور می زدم تا گردنه ۸ـ۷ ساعت زمان می برد، از طرفی هیچ تضمینی وجود نداشت که آنجا منافقین نباشند. اگر هم می ماندم از گرسنگی تلف می شدم. ناگهان دیدم یک هواپیما از سمت کرمانشاه به سمت تنگه آمد و برگشت. حدس زدم برای شناسایی آمده باشد F4 یا F5 بود. *لذت افتخار به خطرپذیری هوانیروز ارتش تقریباً پشتم به جنوب بود و رو به شمال نشسته بودم، دست راستم غرب و دست چپم به سمت شرق بود. هواپیمایی که از کرمانشاه آمد روبه روی من بود که مانور داد و رفت! بعد از چند لحظه یکی دیگر از سمت غرب به طرف شرق مانور داد. با خودم می گفتم چرا فقط مانور می دهند و هیچ گلوله ای نمی زنند! در همین لحظه دیدم ناگهان صدای غرش هواپیما آمد. واقعاً افتخار برجسته ای بود خطرپذیری نیروهای ارتش! آنقدر از ارتفاعات پایین حرکت می کردند. کاری که ارتش بعثی هیچ گاه جرأت امتحانش را هم نداشت و از ارتفاع ۳۰ـ۲۷ هزاپا، پایین تر نمی آمدند! اما نیروهای ارتش ما طوری حرکت می کردند که تا دشمن سر را بالا می آورد عبور کرده بودند. صدای غرش هواپیما را که شنیدم، با چشم دنبال آن می گشتم. از سمت شمال می آمدند و ۳ تا بودند که پلکانی حرکت می کردند. یکی پایین، یکی بالا و دیگر بالاتر. وقتی به بالای سر منافقین رسیدند اولین هواپیما، هرچه بمب داشت سر آنها خالی کرد. کمی جلوتر هواپیمای دوم، بعد هواپیمای سوم، طبق یک برنامه مشخص! * لذت لحظات نابودی منافقین… تمام منطقه تا ارتفاع بسیار بالایی فقط زبانه های آتش دیده می شد. آنقدر احمق بودند که همه به ستون در جاده حرکت می کردند! اینها همان هایی بودند که آنقدر منظم و مطیع بودند که هرکس آنها را می دید، تصور می کرد منافقین به تهران برسند، هیچ کس جلودارشان نیست! هواپیماها هر چه در راهشان بود ذوب کردند! این مسیر، اتومبیل های سوخت، مهمات، غذا و… همه چیز بود که انفجار هرکدام به راحتی تا فاصله زیادی همه چیز را نابود می کرد. من از بالای تپه شاهد ماجرا بودم و تنها کاری که از دستم برمی آمد این بود که از سر شادی سجده شکر به جا بیاورم. آنچه از بالا می دیدیم، فکر می کنم ۸۰% توان منافقین آن روز نابود شد. آن لحظات با همه وجودم آرزو کردم خدا جان مرا فدای خلبانان هوانیروز ارتش کند! واقعاً تمام خستگی ها، تشنگی، گرسنگی، دردها و همه سختی هایم تمام شد. هیچ دردی را حس نمی کردم. من شاهد جهنم منافقین بودم و با تمام وجود لذت نابودی آنها را احساس می کردم. *حمله گله سگ ها سرحال شده بودم. حالا دیگر مطمئن بودم گردنه دست بچه های خودمان است. از روی همان ارتفاعات مسیر را ادامه دادم. هوا تاریک شده بود. باید سریع تر حرکت می کردم. چند روستا بین مسیر من بودم اما نمی توانستم بی گدار به آب بزنم، چون نمی دانستم چه افرادی در روستا هستند. به این فکر بودم که از دور یکی از روستاها را ببینم و حداقل در حد رفع تشنگی به آن وارد شدم. نظرم عوض شده بود. می خواستم به جای رفتن به مقر، به سمت کرمانشاه بروم. به اولین روستا که رسیدم، بوی آب به مشامم رسید اما انگار از چشمه و رودخانه خبری نبود. دستهایم که بسته بود، با پاشنه پوتین زمین را فشار دادم انگار راه آب باز شد. خنکی آب را حس کردم! صورتم را نزدیک بردم و چند قطره چشیدم! بو و مزه وحشتناکی داشت! نخوردم! (بعدها که آن جا رفتم تا چند روز حالم بد بود! گویا آب سرویس بهداشتی، حمام، طویله و همه آبهای فاضلاب روستا در آنجا جمع شده بود.) به سمت روستای بعدی حرکت کردم.۲۰- ۳۰ سگ به من حمله کردند. نه حال فرار داشتم و نه دستی برای دفاع! دست هایم بسته بود. فقط می دویدم تا دور شوم! نمی توانستم بیشتر از این بدوم. ناگهان یادم آمد که در دوران کودکی یکی از دوستانم به من گفته بود یک بار در شب وقتی سگ ها به من حمله کردند لخت شدم و دستهایم را روی زمین گذاشتم و یکی از پاهایم را بلند کردم و به سگ ها زل زدم، با این کار فرار کردند. به امتحانش می ارزید. یعنی راه دیگری نداشتم! از دست بعقی ها و منافقین فرار کرده بودم. ترکش های مین و خمپاره هم رویم اثر نگذاشته بود، اما سگ ها تکه پاره ام می کردند. حتی فرصت لخت شدن نداشتم، اما باید تلاش خود را می کردم. دستهایم را روی زمین گذاشتم و یک نعره بلند کشیدم! همان لحظه همه سگ ها ایستادند و بعد برگشتند! *سپاه بدر نزدیک خط پدافندی خودمان رسیدم. حدود ۸۰۰ متر تا یک کیلومتر به خط مانده بود که دیدم صدای عربی می آید! احتمال دادم نیروهای سپاه ۹ بدر باشند! ناچار بودم خود را راضی کنم که مسیر را ادامه دهم… از پشت یکی از درخت های کوچک، آن عرب زبان بیرون پرید و گفت: «ایست! قف!» با خود گفتم منافقین عرب زبان نیستند! خندم گرفت! گفتم «یا ایست بده یا قف!» خندید و گفت «ایست! تو کی هستی؟» گفتم «از بچه های سپاه ام.» گفت «اینجا چه می کنی؟» حدسم درست بود، از نیروهای لشگر ۹ بدر بودند که گویا می خواستند به منافقین حمله کنند. فردی به نام ابوحسن بین آنها بود که محاسن بلندی داشت. سریع جلو آمد و دستهای مرا گرفت! از شدت درد فریاد زدم! فکر می کرد نارنجک دستم است. گفتم دستهایم زخمی است. مرا گشتند و دیدند هیچ چیز با خود ندارم. پرسید پس چطور به اینجا آمدی؟ گفتم قصه مفصل است. صحبت این شد که می خواهند به منافقین حمله کنند. مسیر را توضیح دادم تا اشتباه نروند. آنها هم خط ما را نشان دادند گویا ۲ کیلومتر دیگر از مسیر مانده بود تا برسم. *مجلس عزاداری شهادت من! به خط خودمان رسیدم. نگهبان را صدا زدم. ترسیدم بی صدا بروم و تیراندازی کنند. هوا دیگر کاملاً روشن شده بود. نگهبان نبود گویا! خودم از خط عبور کردم. آمبولانس آنجا بود. خودم را به راننده رساندم و گفتم «برادر می شه زحمت بکشی مرا به کرمانشاه برسانی؟» گفت: «چه شده؟» گفتم: «مجروح شدم!» تعداد کمی نیرو آنجا بود و مشخص بود برای عملیات اعزام شده اند. چهره بعضی برایم آشنا بود اما اسم هایشان را به یاد نمی آوردم. لهجه گیلکی داشتند. از بچه های لشگر قدس رشت بودند. یک از آنها گفت « کی مجروح شدی؟» گفتم: «۳ روز قبل!». حرف هایم آنقدر عجیب بود که اگر به من هم می گفتند باور نمی کردم! الآن ۴ روز از گم شدن من می گذشت و حتی بعدها از بچه ها شنیدم که برایم مجلس عزاداری هم گرفته اند! از یگان، رسته و لشگرم پرسیدند. از بچه های گردان ما کسی آنجا نبود. گفتم «لشگر ۵۷. همان که مقرشان تنگه شوآن است. حالا مرا دکتر می برید یا نه؟» گفتند «از کجا بدانیم منافق نیستی؟» گفتم «حق دارید! اما آنها لباس یکدست و آستین سفید دارند و البته با تجهیزات کامل! چرا باید من خودم را به شما معرفی کنم برای درمان!» پیشنهاد دادم ۲ نفر را به عنوان نگهبان برای من بگذارند تا کرمانشاه، آنجا اجازه دهند درمان شوم و پس از آن مرا به مقر ۵۷ نزدیک طاق بستان ببرید. آنجا اگر شناسایی شدم که رهایم کنید وگرنه تیربارانم کنید. همین کار را کردند. دستهایم پانسمان شد و لباس هایم را عوض کردم. *رنجبر آمده! بعد از آن به مقر خودمان در کرمانشاه رفتم. مسئولین لشگر ما جمع بودند تا برای عملیات تصمیم گیری شود. در این بین فرمانده لشکر، سردار نوری هم در مسیر رسیدن به جلسه مجروح شده و سمت ایلام رفته بود! من روبه شمال و او رو به جنوب! جلسه با مدیریت جانشین برگزار شد. آنقدر بچه ها درگیر بودند که وقتی من وارد اتاق شدم مرا نشناختند! من هم نشستم بین بچه ها. از کناری خود پرسیدم «حاجی کجاست؟» گفت «حاجی کیه؟» گفتم «فرمانده، حاجی نوری دیگه!» گفت «حاجی تیر خورده!» همشهری ام بود با لهجه خودمان ادامه داد «والله نمی دانم کجاست؟ اما گفتند سمت ایلام رفته.» یک دفعه مثل برق گرفته ها دوباره برگشت و گفت «تو رنجبری؟» و با فریاد بچه ها را خبر کرد که «رنجبر آمده…». همه دوره ام کردند. داستانم را تعریف کردم و از جانشین خواستم مرا پیش آقا رحیم ببرد تا توضیحات کامل را به آنها ارائه دهم. گفتم با رفتن یکی دو هلیکوپتر با مهمات که گردنه پاتاق را منفجر کند، محال است حتی یک نفر زنده بماند! چرا که باید ۱۰۰ تا ۱۵۰ کیلومتر پیاده روی کنند، گرمای سرپل ذهاب، قصر شیرین و سومار آنها را از پا درمی آورد. مطمئناً در ۱۵ـ۱۰ کیلومتری همه زمین گیر خواهند شد. *”روح” به خانه برگشت… با حاج کشکولی به طرف قرارگاه نجف حرکت کردیم. آقا رحیم نبود، آقا محسن هم درگیر جنوب بود. سردار شوشتری آنجا بود. با او صحبت کردیم و اطلاعات را به او دادم. حاج کشکولی به سردار گفت که من ۳ ماه است خانه نرفته ام! الآن هم شایعه شده که شهید یا اسیر شده. سردار شوشتری دستور داد من به خانه بروم و اتومبیلی هماهنگ کرد که حدود ۵-۶ صبح به خانه رسیدم. ما در طبقه دوم مستأجر بودیم. همسرم پنجره را باز می کرد، تا مرا می دید پنجره را می بست و می رفت! هرچه گفتم «من مرتضی ام» باور نمی کرد! ۳-۴ مرتبه این کار تکرار شد و در را باز نمی کرد! از طرفی خبر شهادت و یا اسارتم را شنیده بود و از آن طرف سر و صورت باندپیچی شده من! بعدها به من گفت شنیده بودم شهدا و اموات بعد از شهادت به خانه هایشان برمی گردند، فکر می کردم روح تو به خانه برگشته است… آن شب عملیات مرصاد با موفقیت کامل انجام شد. پایان پی نوشت: ۱- ظاهراً منافقین نتوانستند تک لول را به پایین بیاوردند و آن طور که بعدها از یکی از شاهدان شنیدم همه اسرایی که باهم بودیم را در کرند نگه داشتند. آنها بعد از شکست در عملیات مرصاد در مسیر برگشت هرچه در اسلام آباد بود حتی بیمارستان را قلع و قمع کردند و رفتند… شهید علی اصغر عباسی متولد سال ۴۹ را نیز که از نیروهای بسیجی لشگر ۵۷ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام لرستان بود و حاضر به همکاری با منافقین نشد و در مقابل آن ها ایستادگی می کرد با خشم منافقین کوردل مواجه شد و به طرز فجیعی چشم هایش را از حدقه درآورده و گوش ها و بینی اش را بریدند و پوست سرش را کندند… دست آخر هم سینه اش را آماج گلوله قرار دادند.
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آزادگان ایران]
[مشاهده در: www.badriyoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها