واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: «در سفرم به کاشان و مواجه شدن با جای خالی محراب 800 ساله ی مسجد میدان سنگ، این ایده به ذهنم رسید که آن را با روایتی تازه اجرا کنم. این محراب با یک سرگذشت پیچیده اکنون در موزه هنرهای اسلامی برلین نگهداری می شود.»صراط: «در سفرم به کاشان و مواجه شدن با جای خالی محراب 800 ساله ی مسجد میدان سنگ، این ایده به ذهنم رسید که آن را با روایتی تازه اجرا کنم. این محراب با یک سرگذشت پیچیده اکنون در موزه هنرهای اسلامی برلین نگهداری می شود.» این جمله ها را «عباس اکبری» به بهانه برپایی تازه ترین نمایشگاه انفرادی اش بیان کرد و درباره ی به نمایش گذاشتن اثری که براساس محراب مسجد میدان سنگ کاشان ساخته است، توضیح داد: زمانی که به کاشان رفتم و جای خالی این محراب را دیدم، با خودم فکر کردم می شود این اثر را کار کرد. این محراب در مسجد میدان سنگ یا میرعماد قرار داشت و با یک ماجرای عجیب سر از آلمان درآورد. او اظهار کرد: کار ساخت این محراب از یک سال پیش آغاز شد و ساختن آن بیش از هزار ساعت زمان برد. اصل کار را 10 سال پیش در آلمان دیدم. آن زمان ایده اجرای این کار را داشتم، اما فرصتی که بتوانم آن را پیاده کنم، پیش نیامده بود. من هر سال در هر نمایشگاه، یکی از ایده هایم را به نمایش می گذارم. محراب را برای امسال گذاشتم، چون فکر می کردم به یک پختگی نیاز دارد تا بین کارهایم قرار گیرد. اکبری درباره ی تاریخچه ی این اثر هنری، گفت: این محراب 800 سال پیش توسط حسن بن عربشاه ساخته و نزدیک به 100 سال پیش به دلایلی به روس ها فروخته شد. آن ها هم این محراب را به آلمان ها فروختند. شوروی در زمان جنگ آن را به عنوان غنیمت جنگی گرفت، اما آلمان ها دوباره آن را پس گرفتند. این ماجراها در مقاله «مارکوس ریتر» با عنوان «زیباترین» در کتاب نمایشگاه آمده است. جای خالی محراب 800 ساله در کاشان وی در پاسخ به این پرسش که آیا محراب ساخته شده کاملا شبیه اثر اصلی است؟ اظهار کرد: به طور کلی نمی توان این کارها را به صورت عین به عین کپی کرد، بخصوص در تکنیک زرین فام؛ اما در زمینه نقش، ابعاد و اندازه کاملا مانند نمونه اصلی است. عکس های نمونه اصلی را برای مان فرستادند و ما از روی آن ها کار کردیم. بعد براساس آن ها مدل سازی انجام و قالب گرفته شد. البته من تغییرات کوچکی در این اثر داده ام، چون در اصل اثر هم کمی تقارن رعایت نشده است، اما به لحاظ فرم 99 درصد عین به عین است. این هنرمند ادامه داد: در محراب نمایشگاه چند جای خالی وجود دارد. بعضی کاشی ها را برداشتم و به جای آن ها کاشی های آهنی گذاشتم. ادامه این روند باعث شد محراب های معاصرتری بسازم که موضوعش نور است تا کلمات و نقش ها. من از این کار قالب دارم و یک اثر را در جای خالی محراب جانمایی خواهیم کرد و یکی دو تا را هم با اهداف مختلف بازتولید می کنم. البته بیشتر از پنج محراب، تکثیر نخواهم کرد. آن چیزی هم که در جای محراب در مسجد جانمایی می شود مانند اصل اثر است و جاهای خالی را ندارد. نمایش «تفکر نیایش ایرانی» در آثار انتزاعی اکبری در بخش دیگری از سخنانش درباره ی کارهای انتزاعی نمایشگاهش نیز توضیح داد: پنج مجسمه که ترکیب سرامیک و فلز هستند و برداشتی از «تفکر ایرانی نسبت به نیایش» به شمار می روند در معرض دید علاقه مندان قرار دارند. این آثار به زمان های نیایش در قبل و بعد از اسلام اشاره دارند. ما قبل از اسلام هم دین زرتشت را داشتیم. برای این آثار پنج رنگ مختلف از سرامیک هایی با تکنیک های احیایی را که تداعی کننده پنج زمان صبح، ظهر، عصر، مغرب و شام هستند، ساختم و با نمادهای آیینی ایرانی مثل سرو ترکیب کردم که نماد وقت های نیایش هستند. علاوه بر این که نماد زمان نیایش بعد از اسلام هستند و به همان میزان، در فرهنگ نیایش قبل از اسلام هم ریشه دارند. او درباره ی ظروف نمایشگاه نیز گفت: ظرف ها حاصل کار میدانی 15 ساله و یک مطالعه براساس کتابخوانی متون قدیمی هستند. ظروف این امکان را می دهد که به کیفیت های بهتری از سفال دست پیدا کنیم. هدفم از نوشته ها در این آثار هم خوشنویسی نبود، بلکه می خواستم گِل را معرفی کنم. بیشتر دلم می خواست قابلیت گِلی را که در دمایی زیر هزار درجه پخته می شود، بدنه آن سفید رنگ است و باعث درخشان شدن لعاب های ویژه می شود، نشان دهم. محراب ساخته شده توسط اکبری این هنرمند همچنین درباره ی استفاده از تکه های کاشی در آثارش، گفت: این ها قطعات به ظاهر بی اهمیتی هستند که از اطراف کاشان و در سفرهای کوتاهم جمع آوری کرده ام و از دوره سلجوقیان تا تیموریان را شامل می شوند، چون من روی آن ها مطالعه می کردم، هر کدام شان برایم ماجرایی داشت. برای این که شأن شان را رعایت کنم، آن ها را به صورت مجسمه های انتزاعی نشان داده ام. اکبری به چاپ کتاب نمایشگاه توسط بخش خصوصی اشاره کرد و افزود: با حمایت بخش خصوصی، کتاب این نمایشگاه چاپ شد. چاپ چنین کتابی هم هزینه بر است و هم حمایت می خواهد. این که اسپانسری پیدا شود که این کار را بکند، واقعا انگیزه بخش است. در این کتاب مقاله «مارکوس ریتر» و ماجرای محراب در کنار عکس های من چاپ شده که حکم یک کتاب مرجع را درباره ی یک اثر ایرانی دارد و نشان می دهد بقیه ی آثار ایرانی چه ظرفیت بزرگی برای مطالعه و پژوهش دارند. هنرمندان باید مسیر درستی را انتخاب کنند این هنرمند در بخش دیگری از سخنانش درباره ی اقدام تازه ی جمهوری آذربایجان برای تصرف هنر نگارگری و مینیاتور ایرانی با چاپ یک کتاب و توزیع آن در اکسپوی 2015 میلان، اظهار کرد: به نظرم بخش بزرگی از این ماجرا به خود هنرمندان برمی گردد. بیشتر آن ها به صورت خیلی عجولانه به جریان های هنری وارداتی و مدرنیسم وارد می شوند. موضوعاتی که من روی آن ها کار می کنم، راحت نیستند. هنرمندان بهتر است ممارست و تمرین بیشتری داشته باشند و مسیری را پیدا کنند که هم شخصی و هم برگرفته از تجربه های زیستی خودشان باشد. عبارت «تجربه های زیستی» متأسفانه به ابتذال کشیده و دستمالی شده است، اما باید روی آن دست گذاشت و کار کرد. اثر عباس اکبری او ادامه داد: منافاتی بین این کار و سوژه گرفتن از دامنه های خارج از کشور نیست، اما باید حواس مان باشد که انتخاب درستی داشته باشیم. انتخابی که ما را رشد بدهد و میراث مان را حفظ کند. در حوزه خصوصی، خود هنرمند مسؤول است که چه راهی را انتخاب کند. اکبری به نقش دولت ها نیز اشاره و اضافه کرد: گاهی ارگان های دولتی هم جریانی می سازند و به آن طرف کمک می کنند. به عنوان مثال، یک بی ینال راه می اندازند که بیشتر سمت وسوی آن طرفی پیدا می کند. هر کسی در حوزه کاری خود می تواند مسیر خودش را تعیین کند. میراث فرهنگی مثل یک ثروت است که وقتی به آن بی توجهی کنیم، دیگر حق اعتراض وجود ندارد. نمایشگاه آثار این هنرمند از 22 آبان ماه تا 24 آذرماه از ساعت 11 تا 20 در گالری «آن» به نشانی شمال میدان شیخ بهایی، خیابان سئول، شماره 40 میزبان علاقه مندان است.
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]