تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871327539
فرانسه اولین کشوری است که عملا «روندِ» دولت شدنِ داعش را به رسمیت شناخته است
واضح آرشیو وب فارسی:پارسینه: از چند سال پیش تا کنون، بعضی کشورها یک نظریه حقوقی را دنبال می کنند که مطابق آن اگر یک گروه تروریستیِ مستقر در قلمروی یک کشور ثالث، آنها را مورد حمله قرار داد، و آن کشور ثالث «قادر یا مایل» نباشد آن گروه تروریستی را مهار کند، کشور قربانی اختیار می یابد که حاکمیت کشور ثالث را نقض کرده و بدون اخذ مجوز از دولت آن، در قلمروی سرزمینی اش علیه آن گروه دست به عملیات نظامی بزند. به این رویکر، که عمدتاً آمریکا و بریتانیا به آن قائل هستند، دکترینِ Unwilling or Unable می گویند.اما فرانسه، که غالباً در برابر استحاله ٔ حقوق بین الملل از نوعِ آنگلوساکسون مقاومت می کند، تا بحال این دکترین را قبول نکرده و مقامات دیپلماتیک فرانسه نیز در اظهارات رسمی خود عمدتاً آن را در تضاد با تفسیر صحیح ِ منشور سازمان ملل و نظر دیوان بین المللی دادگستری دانسته اند. اما امروز، دولت فرانسه که از طرفی خود را مقیّد به نشان دادن یک واکنش «نظامی» به داعش در سرزمین سوریه می بیند، و از طرف دیگر قصد ندارد با اخذِ مجوز و دعوت نامه از دولت اسد به آن مشروعیت ببخشد، و همچنین نمی خواهد تسلیم دکترین حقوقی مودر اشاره نیز بشود، مجبور است موضع اش را به نحوی بیان کند که یکجا تمام مقاصد خود را برآورده کند. از این رو می بینیم که در اولین واکنش رئیس جمهور فرانسه به حادثه ٔ پاریس در مقابل کنگرهٔ ورسای، او در برابر داعش و عملیات تروریستیِ آن ادبیاتی به کار می برد که معمولاً در برابر «کشورها» (state) و عملیات نظامی کنوانسیونل بکار گرفته می شود: فرانسوآ اولاند در اشاره به وضعیت فرانسه، به صراحت از عبارت وضعیت «جنگی» استفاده می کند؛ از داعش به عنوان «ارتش» (و نه گروه غیردولتی، Non state actor) نام می برد؛ در دعوت از کشورهای اتحادیه ٔ اروپا برای همکاری و یادآوری وظایف آنها، بجای استناد به مادهٔ ۲۲۲ معاهده ٔ لیسبون (که به همکاری در مورد حوادث تروریستی می پردازد)، به مادهٔ ۴۲ معاهده (که به وظایف کشورهای عضو اتحادیه در مواقع «حملهٔ مسلحانه» یا Agression armée می پرداز) استناد می کند؛ و مکانیسم های حقوق داخلی را (مانند وضعیت اضطراری) که معمولاً در شرایط جنگ های سنتی فعال می شود، به اجرا می گذارد. ضمن اینکه، در تمام اظهارات رسمی و مقالات شبهه رسمی متعاقب، مقامات و مسئولان فرانسوی از داعش به عنوان Proto État (دولتِ در حال تشکیل) یاد کردند، با این استدلال که این گروه هم دارای سرزمین تحت کنترل است و هم از بسیاری از مواهب و ابزار دولتی (state function) مانند دسترسی به منابع طبیعی، رسانهٔ جمعی، پلیس، سازمان امنیتی و ادارات و نهاد های مختلف برخوردار است. به عبارت دیگر، شاید فرانسه اولین کشوری باشد که دست کم «روندِ» دولت شدنِ داعش (یا شاید حتی با کمی اغماض، شخصیت حقوقی آن) را به رسمیت شناخته تا بتواند به واسطه ٔ آن، ضمن رعایت موازین منشور و حفظ موضع حقوقی ثابت خود، به خاک سوریه حمله کند. البته، اینکه دولت فرانسه تسلیم ِ دکترین های حقوقی آمریکایی—انگلیسی (که معمولاً در جهت تسهیل توسل به زور تدوین می شوند) نشده، امر مثبتی است. اما، از نظر نمادین، حقوقی و سیاسی، پذیرش روند «دولت شدن» داعش و به نوعی به رسمیت شناختن کنترل این گروه تروریستی بر اراضیِ تسخیر شده میان دو عضو رسمی سازمان ملل (عراق و سوریه) خود خالی از ایراد نیست. آنچه قطعاً با منطق، موازین و اصول حقوق بین الملل سازگارتر می بود، ورود فرانسه به همکاری رسمی نظامی—امنیتی با دولت فعلی سوریه، مانند الگوی پیش گرفته از سوی روسیه و ایران، می بود؛ ولو اگر این همکاری با بی میلی صورت می گرفت. رضا نصری/حقوقدان بین المللی
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارسینه]
[مشاهده در: www.parsine.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها