محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831263120
چالش های هویتی ترکیه
واضح آرشیو وب فارسی:ایران بالکان: بحث هویت در میان اندیشمندان معاصر ؛ بویژه متفکران کشور های اسلامی؛ مدت مدیدی است که رایج و اشاعه یافته است. کلمه هویت با ریشه عربی ؛ هر چند ابتدا در حوزه روانشناسی شخصیت مطرح شد ولی به تدریج ابعاد اجتماعی و فرهنگی نیز گرفت. هویت به طول کلی یعنی مجموعه عوامل و نشانه هایی که باعث شناخته شدن فرد یا جامعه از دیگر افراد و جوامع می شود.بنابراین هم جنبه ایجابی دارد و هم جنبه سلبی، در بعد ایجابی، مجموعه ای را به هم شبیه می سازد و در بعد سلبی، همان مجموعه را از دیگر مجموعه ها متمایز می کند.هویت دسته بندی های مختلفی دارد؛ از قبیل هویت فردی، هویت مذهبی، هویت قومی، هویت ملی . در واقع هویت دو جنبه دارد: جنبه بیرونی (آبجکتیو) و جنبه درونی (سوبجکتیو). یعنی یک سری نمادها و نشانه های واقعی در بیرون باید وجود داشته باشد مانند زبان و مذهب و فرهنگ و بعد این نمادهای بیرونی در ذهنیت افراد هم نشسته باشد . به صرف اینکه افرادی در یک کشوری زندگی می کنند و آن کشور مرزهای مشخص و فرهنگ و سنن مشخصی دارد، نمی توان گفت دارای هویت ملی شکل یافته ای هستند ؛ باید این خصوصیات بیرونی، درونی در تک تک افراد آن کشور تجلی داشته باشد و ساکنان آن کشور خودشان را با آن مشخصات تعریف کنند و قبول داشته باشند. البته نباید از دولت ها انتظار داشت تا تعین هویت کنند، این امر امکان پذیر نیست؛ این تجربه خام در یک بازه زمانی، بعد از دوران مشروطیت ها در ایران ؛ افغانستان ؛ ترکیه آزموده شد. دولت ها برای ایجاد هویت ملی دست به اقداماتی زدند که نتیجه بخش نبود.برای مثال دولت افغانستان ؛ زبان پشتو؛ را به دلیل متفاوت بودن با زبان کشورهای همسایه، به عنوان زبان رسمی مطرح ساخت ؛ ویا ترکیه به تغییر الفباء ( به لاتین ) اقدام نمود که منجر به تخریب ها و تحریف های بسیاری در نام گذاری ها و نیز محو آثار تمدنی و فرهنگی شد. تاریخ را نیز بر اساس همین باورها نوشتند که راه به جایی نبرد. آری دولت ها نمی توانند و نباید هویت ساز باشند. کار دولت زمینه سازی است و می تواند شرایطی را فراهم کند که در آن شرایط هویت های قومی و خرده فرهنگ ها مجال بروز و ظهور بیابد. بعد به تدریج و به صورت طبیعی از دل این خرده فرهنگ ها بعضی از نمادهای هویت ساز حقیقی سر بر آورد و ملت نیز آن را بپذیرد. ضمن آن که هویت امر ثابتی نیست؛ سیال و در حال ساخته شدن است. همواره هویت های تازه ای به میدان می آید و در ترکیب با هویت های قبلی امر جدیدی ظهور می کند. در این خصوص ؛ جهانی شدن یکی از این امور است که نمی توان آن را نادیده گرفت. هویت در جمهوری ترکیه پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی که حدود شش قرن بر سرزمین های وسیعی در سه قاره جهان حکمرانی داشت ؛ جمهوری نوین ترکیه ؛ در سرزمین محدودی اعلام موجودیت کرد. " آتا تورک " که در سلانیک ( جزئی از یونان امروزی ) متولد شده بود ؛ به عنوان سردار مبارزات استقلال طلبانه ؛ با شعار" کسی که بگوید ؛ من ترک هستم ؛ خوشبخت است " جمهوری ترکیه نوین را بر مبنای غرب گرایی و ناسیونالیسم قومی بنیاد نهاد که «ترک بودن» مهم ترین ویژگی هویتی آن به شمار می رفت، لذا نمودهای دیگر هویت ها ؛ در طول تاریخ این کشور همواره مورد سرکوب قرار گرفتند . بیگانگی سایر هویت ها در جامعه ترکیه، اغلب به شکل اقدامات اعتراضی و خشونت بار نمود پیدا کرد. جمهوری لائیک ترکیه را می توان"کشوری چندتکه " توصیف کرد؛ زیرا اختلافات غیرقابل حلی میان نهادهای سیاسی غربی و بنیان های فرهنگی اسلامی در جامعه این کشور وجود دارد. چنان چه احمد داوداوعلو، نخست وزیر کنونی ترکیه نیز در سال 1984 .م در رساله دانشگاهی خود به این موضوع اشاره کرده است. قبول و رد هویت ترکی از همان ابتدا، مسلمانان به دنبال ترک قلمرو از دست رفتۀ امپراتوری عثمانی درشبه جزیره بالکان، بودند که به دلیل ویژگی موقعیتی شان؛ بیشتر مستعد تلاش دولت برای همگون سازی بودند. حتی در اواخر قرن نوزدهم، دولت عثمانی این مهاجران را از نظر جغرافیایی پراکنده کرد تا اطمینان حاصل شود که می توان آنها را با کمک همسایگان جدید ترک شان همگون سازی کرد. با وجود این، ترکیه گاه با مقاومت این اقلیت ها مواجه بود. چرکس ها، که به مناطق روسیه در قفقاز فرار کردند، حتی مدتی در طول هرج و مرج پس از جنگ جهانی اول، به دنبال تشکیل کشور مستقل خود در آناتولی غربی بودند. تلاش های حاشیه ای و فعالین استقلال طلبی به سرعت و شدت سرکوب ؛ و توسط دولت ترکیه پراکنده شدند. اما جمعیت کُردها زیاد بود؛ آن ها از سرزمین های خود فرار نکردند و در منطقه ای ساکن بودند که قبل از قرن بیستم خارج از کنترل دولت مرکزی بود. زمانی که دولت جدید ترکیه در دهه های 1920 و 1930.م به دنبال تحمیل اقتدار، هویت و ایدئولوژی کمالیستی ( لائیسم خاص ترکیه ) خود بود، در آناتولی شرقی با میزانی از مقاومت روبه رو شد که در جاهای دیگر وجود نداشت. زمانی که دولت به شدت این مقاومت را با سرکوب شورشیان مسلح به کمک هواپیما و احتمالا گاز سمی و سپس اعدام و یا تبعید رهبران شورش درهم شکست، چرخۀ معیوب و پایداری از خشونت و مقاومت را تثبیت کرد. سرانجام دولت ترکیه ، کردها را به عنوان ملتی با طبیعت و فطرت عصیانگر ؛ با لقب " بز های کوهستانی" در نظر گرفت. قوانینی که رسما استفاده از هر زبان غیر ترکی و یا ابراز هرهویت غیر ترکی را ممنوع کرده بودند با شدت خاصی علیه کردها اجرا می شدند. در این برخی اکراد ؛ ترک بودن را با سرکوب خشونت آمیزی که متحمل شده بودند؛ مصلحت گونه پذیرفتند . همگون سازی از آغاز دوره جمهوریت ؛ مسائل " اکراد " و نیز" علویان " به یک ویژگی دائمی سیاست ترکیه تبدیل شده است . منازعه میان گونه های مختلف ناسیونالیسم، مسأله محوری سیاست ترکیه است، مسأله همواره مربوط به سیاست و شیوه ای است که سیاستمداران از احزاب و طیف های مختلف، تلاش کرده اند تا از منازعات برای پیشبرد دستور کار سیاسی شان بهره برداری نمایند. تداوم درگیری های اجتماعی و نیز نبرد های مسلحانه در ترکیه، نمود دیگری از یک اختلاف غیر قابل حل در این کشور میان ناسیونالیسم ترکی و کردی است. درواقع ؛ جامعه ترکیه در حال حاضر از اردوگاه هایی تشکیل شده است که متقابلاً نسبت به یکدیگر بی اعتماد هستند. در طول تاریخ این سرزمین ؛ دو رویکرد، 1- انکار تنوع به منظور اطمینان از همگون سازی فرهنگ ها 2- به رسمیت شناختن تنوع به منظور درخواست همگون سازی همواره ارتباط نزدیکی با هم داشته اند. بسیاری از شخصیت هایی که جمهوری ترکیه را در دهۀ 1920 .م تاسیس کردند؛ خود مهاجرانی از بالکان و قفقاز بودند. و بسیاری از اظهارات اولیۀ آن ها در رابطه با هویت ترکی؛ پذیرش تنوعی است که خود بخشی از آن بودند. اگرچه اصرار بر برادری و منافع مشترک به سرعت به اصرار بر هویت مشترک تبدیل شد. اولین قانون اساسی ترکیه نیز این لحظۀ گذار را به خوبی نشان داد و اعلام کرد که : "مردم ترکیه صرف نظر از مذهب و نژاد، در چارچوب شهروندی، ترک نامیده می شوند". در طول زمان مشخص شد که مردم غیر مسلمان، از جمله یونانیان و ارامنه، شهروندان درجه دوم باقی می مانند؛ در حالی که مردم مسلمان مانند کُردها چه بخواهند چه نخواهند ترک نامیده می شوند. گفتمان ملی گرایی چند فرهنگی نیز پاسخی نسبی برای ادعای عدم همگونی اکراد با ترکان داشته و صریحا به تجربه اقلیت های غیر کُرد اشاره دارد. امروزه، پذیرفتن حضور گروه هایی مانند آلبانیایی ها و چرکس ها، گروه های مهاجر مسلمانی که اکثرا فرزندان ناسیونالیست های مغرور ترکیه هستند، به مقدمه ای برای طرح این پرسش مبدل شده است که چرا این گروه ها همگون سازی شده اند در حالی که کردها نه. ؟ و یا طبق پرسش " گلستان یارکین " در دانشگاه بینگهامتون ؛ این سوال به طور اجتناب ناپذیر؛ چنین مطرح می شود که :"چرا کردها، بر خلاف لازها، چرکس ها، پوماک ها، اعراب، کولی ها و دیگر گروه های قومی در ترکیه ؛ برعلیه دولت شورش می کنند و به طور مداوم باعث ایجاد مشکل می شوند؟" در واقع، بسیاری از این گروه ها با همان محدودیت هایی مواجه هستند که کردها در طول قرن گذشته با آن روبه رو بوده اند از جمله محدودیت در استفاده از زبان آن ها و یا حتی تصدیق هویت آن ها و در واقع دولت ترکیه وجود آن ها را به همان دلیل انکار کرده است که وجود کردهارا، یعنی به منظور وادار ساختن آنها به پیوستن به کشور ی تحت عنوان یک ترکیه متحد . تلاش دولت در همگون سازی گروه های غیر کُرد تنها زمانی موفق شد که توانست رویکرد خود را تغییر دهد. امروزه بسیاری از مردم غیر ترک تبار به میراث خانوادگی خود افتخار می کنند، اما این میراث در حال حاضر به عنوان بخشی از هویت ترکی آن ها پدیرفته شده است. انکار وجود اقلیت ها ؛ موفق شد بسیاری از آن ها را دور کند. یا حداقل توانسته است به هویت آن ها فرم قابل قبول تری ببخشد و در نتیجه اکنون دولت ترکیه می تواند علیه کردهایی که می خواهند بخش بیشتری از هویت فرهنگی خود را در زندگی روزمره نسبت به آن چه که این مدل همگون سازی به آن ها اجازه می دهد ؛ حفظ کنند، از این موارد به عنوان نمونه هایی ازهمگون سازی موفقیت آمیز نام ببرد. از سال های 1990.م به بعد ؛ بسیاری از متفکران ؛ اغلب با پذیرش خطرات بزرگ فردی و اجتماعی همراه آن، تاریخ پسا ناسیونالیستی ترکیه را ترویج داده اند که بر ویژگی چند فرهنگی بودن این کشور تاکید دارد. در این نسخه از تاریخ نه تنها کردها بلکه اقلیت های کمتر شناخته شده ای همانند آلبانی ها، بوسنیایی ها، چرکس ها و بسیاری از ملیت های دیگری که در سال های پایانی امپراطوری عثمانی به عنوان پناهنده به آناتولی آمده و همراه با هم کشور مدرن ترکیه راساخته اند نیز مد نظر گرفته شده اند. در حالی که ملی گرایان متعصب نگران بودند که پذیرش تنوع قومی می تواند کشور را تکه تکه کند. اما اندیشمندان اصرار داشتند که پذیرش این مسئله ترکیه را قوی تر و دموکراتیک تر می کند. هر چند امروزه هویت چند فرهنگی ترکیه در دست رهبران دولت، روزنامه نگاران و شهروندان عادی ؛ به عنوان ابزاری تبلیغاتی برای بسیاری از سیاست های سرکوب گرانه ای به کار می رود که زمانی تاریخ سنتی ناسیونالیستی آن ها را توجیه می کرد. حتی تا اوائل سال 2000.م ؛ نظام لائیک جمهوری ترکیه و حکومت ها؛ به سادگی وجود کردها را انکار می کرد . لذا تداوم جنگ خونین میان ترک ها و جدایی طلبان کرد ؛ اجتناب ناپذیر و جاری است. بسیاری از محققان برجسته در تلاش خود برای به چالش کشیدن تاریخ ناسیونالیستی ترکیه، در واقع بر ویژگی مدارا کننده و چند فرهنگی عثمانی در جنگ ترکیه برای استقلال تمرکز کرده اند. با این حال، بسیاری می توانند سریعا آنچه را از روایت های دولت حذف شده است را خاطرنشان کنند. ممکن است بخش برادری این روایت حقیقت داشته باشد اما توضیح این که چرا این برادری از میان رفت ؛ ساده نیست . اغلب مستشرقین خارجی و مورخان داخلی به جای سرزنش فتنه های قومی خارجی، به نقش ناسیونالیسم و تلاش های دولت ترکیه در قرن بیستم برای همگون سازی اقلیت ها با توسل به زور اشاره می کنند. اگر چه بیش از یک دهه است که حداقل نیمی از افکار عمومی ترکیه ؛ افسانۀ ملی گرایانه را کنار گذاشته است و واقعیت چند فرهنگی بودن خود را پذیرفته است . اما با این حال، قابل توجه است که هنوز هم دولت ترکیه با زبان مدارا در حال اخراج کسانی است که در یک ظرفیت دموکراتیک و یا خشونت آمیز؛ به صراحت از آرمان سیاسی کردها دفاع می کنند. رهبران ترکیه نوین دریافتند که ساخت یک ملت به شکلی متناقض نیازمند انکار لزوم اجرای هر گونه ساخت و ساز است. بنابراین وعدۀ قانون اساسی این بود که هر کسی که مایل به انجام سهم خود باشد و با هویت ترکی خود همراه شود و آن را بپذیرد، بدون در نظر گرفتن دشواری هایی که این کار ممکن است به همراه داشته باشد، به عنوان یک شهروند دارای موقعیت قابل قبول پدیرفته خواهد شد. و به این ترتیب چندین دهه، ملی گرایانی که وجود کردها را انکار می کردند . وجود افراد موفقی در جامعۀ مدرن ترکیه را که همه می دانستند کرد هستند،را پذیرفتند. دولت بنا بر وعده خود مبنی بر رفتار برابر برای تمام کسانی که مایل هستند بی سر و صدا همگون سازی شوند ؛ آن ها را پذیرفته است. گفتمان های : گشایش علوی ؛ روند مذاکرات صلح حزب عدالت و توسعه پس از پیروزی در انتخابات سال 2002.م ؛ در راستای اهداف بلند مدت خود ؛ جذب آرای آحاد جامعه و ارتقاء آرای انتخاباتی ؛ برای تداوم قدرت و حکومت ؛ در صدد برآ مد تا مسائل و مشکلات ذی ربط با علویان و اکراد ترکیه را در چهارچوب مسائل سیاسی رفع و حل نماید . لذا گفتمان های : گشایش علوی ؛ روند صلح را مطرح و جاری ساخت . در خصوص علویان به دلایل مختلف ؛ از جمله : چند دستگی اجتماعی ( اعتقادی- سیاسی – اقتصادی ) علویان ؛ نفرت و واهمه تاریخی علویان نسبت به نوادگان عثمانی ؛ حاکمیت تعصب مذهبی اکثریت جامعه سنی مذهب ( حنفی ) ؛ و... اصلاحات و موفقیت های قابل قبولی عرضه نگردید و مطالبات علویان ؛ در سطح شعار و قول های تحقق نیافته ؛ هم چنان باقی ماند. مسلما گفتمان و ایدئولوژی ؛ فراتر از عوامل شروع مجدد درگیرهای قومی است . مسائلی مانند نقش زبان کردی در آموزش و پرورش رسمی؛ هنوز محل مناقشه است.اما عوامل سیاسی و میراث قدرتمند سوء ظن و خصومت، نقش بسیار مهم تری در تضعیف مذاکرات بین دولت و حزب کارگران کردستان ایفا ء کرده است. اما اردوغان که تمایل دارد قدرت سیاسی خود را تحکیم کند در آغاز روند مذاکرات صلح و یا زمان توقف ( شکست) مذاکرات مذکور نیز به خوبی آگاه بود که سازش با پ.ک.ک چقدر می تواند از لحاظ سیاسی ؛ برای وی و حزبش هزینه بر باشد ؛ رای دهندگان ترکیه همه به خوبی از سابقه خشونت آمیزی پ.ک.ک. آگاه هستند و بسیاری به شدت اردوغان را حتی برای شروع مذاکره با این گروه محکوم کردند. حزب کارگران کردستان موسوم به پ.ک.ک، گروهی که گفتمان پسا-ملی آن به دلیل رفتارهای گروه های نظامی وابسته به آن تضعیف شده است نیزقطعا در آغاز و نیز توقف روند مذاکرات صلح و از سرگیری درگیری ها مقصر است. البته لازم به ذکر است که نباید اهداف گروه مذکور را با آرمان ها و اهداف جامعۀ کرد مسلمان در ترکیه ؛ یکی دانست. تضاد عقیدتی و نیز شعار ها و محاسبات غلط سیاسی رهبران پ.ک.ک ؛ نه تنها موجب رنجش خاطر و تحریک احساسات اکثریت جامعه ترکیه شد بلکه مطلوب اکراد مسلمان ترکیه نیز نمی باشد . چنان چه امروز؛ حزب عدات و توسعه ؛ نه تنها برای توجیه جنگ در برابر چریک های پ.ک.ک، بلکه برای بی اعتبار کردن طرفداران حقوق کردها که از طریق انتخابات دموکراتیک برگزیده شده اند " حزب دموکراتیک خلق ها " تنوع فرهنگی را در تبلیغات خود جای دهد. البته؛ هم چنان دادستان های جمهوری لائیک در ترکیه می توانند افرادی را که در محافل اجتماعی به زبان کردی سخنرانی می کنند را به جرم تلاش برای تجزیه و حمایت از تروریسم محکوم کنند. اگر چه آنان امروز؛ اتهامات را در زمینه های دیگری؛ که در ظاهر به همان اندازه فریبنده است ؛ عنوان می کنند . در اواخر سپتامبر 2015.م ؛ حزب عدالت و توسعۀ رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه ؛ تجمع بزرگ "ضد ترور" برگزار کرد که در آن اردوغان؛ " ترکها و کردها و همه کسانی که در اطراف پرچم ترکیه تجمع کرده اند" را در مبارزه علیه یک گروه کوچک و منحرف از افراط گرایان؛ متحد دانست. این رویکردی گفتمانی است که او در طی چندین سال در آن مهارت یافته است و در تجمعات گذشته نیز ادعاهایی از این دست را مطرح کرده است که :"ما ترک ها و کردها، لازها، چرکس ها، گرجی ها، آبخاز، روملی و بوسنیای ها در این کشور متحد خواهیم شد، اما هرگز تسلیم ترور نخواهیم شد". هم چنین احمد داود اوغلو، نخست وزیر نیز به نوبه خود با تاکید بر سنت طولانی مدت به هم پیوستن ترک ها و کردها برای یک هدف مشترک بر سخنان اردوغان صحه ای تاریخی گذاشت. وی با اشاره به حضور کردها در دو مقطع بنیادین در تاریخ ناسیونالیستی ترکیه ادعا کرده است که ترکها و کردها در قرن یازدهم با هم تحت حکومت آلپ ارسلان در حملۀ سلجوقیان ترکیه به آناتولی با بیزانس جنگیدند، همانطور که در قرن بیستم در جنگ استقلال ترکیه نیز حضور داشتند. قدرت مداری ؛ یا ؛ مردم سالاری جامعه ترکیه حتی پیش از بن بست سیاسی انتخابات مجلس ترکیه (هفتم ژوئن 2015.م = خرداد 1394) در مسائلی چون کارکرد سیستم دموکراتیک در کشورشان دچار چند دستگی شده بودند. نتایج انتخابات اول نوامبر 2015 .م نیز نشانگر آن است که افکار عمومی ترکیه ؛ وجود یک رهبر قوی و دولتی قدرتمند را به سیستمی مردم سالار ترجیح می دهند . بنا به آمار آخرین نظر سنجی بعمل آمده ؛ * - بسیاری از مردم ترکیه ؛ از مسیر حرکت کشورشان راضی نیستند و بیشتر نگران افزایش قیمت ها، جرم، نابرابری ؛ نقض قانون در جامعه هستند. - 51% اظهار داشتند : فقدان فرصت های شغلی مشکل بسیار بزرگی در ترکیه است. فساد رهبران سیاسی، مدارس با کیفیت پایین، معضلات ترافیک، خدمات اجتماعی ناقص ؛ در رده های بعدی قرار گرفتند. - 52 % مردم ترکیه بر این باور هستند که وضع مالی فرزندانشان در آینده بدتر خواهد شد. - اکثر مردم ترکیه دموکراسی را ترجیح می دهند، اما اختلاف نظرات بر سر کارکرد دموکراسی کنونی است. در رابطه با کارکرد کنونی دموکراسی؛ مردم ترکیه به دو دسته تقسیم شده است. 49 % از این وضعیت راضی و 49% درصد ناراضی ؛ هستند . - ارتش ترکیه ؛ در میان سایر نهادهای ملی کشور، تنها نهادی است که مردم نظر خوبی نسبت به آنها دارند. 52 % پرسش شوندگان گفتند که ارتش اثر مثبتی بر روند اوضاع کنونی ترکیه دارد و 37 % گفتند که اثر بدی دارد. - طرفداران حزب عدالت و توسعه و حامیان رجب طیب اردوغان ؛ شامل : ترکان مسن، افرادی با تحصیلات پایین، مسلمانانی که بیش از 5 نوبت در روز نماز می خوانند و نیز جوانانی با تحصیلات عالی ؛ خیلی بیشتر از بقیه از وضعیت کنونی دموکراسی ترکیه خشنود هستند. اما حامیان حزب اپوزیسیون؛ جمهوریخواه خلق ؛ شامل: مسلمانانی که تعبد کمتری دارند ؛ روشنفکران ؛ افراد فرهیخته ؛ جوانان دانشگاهی از وضعیت کنونی دموکراسی ترکیه؛ ناراضی هستند . - نظر مردم درباره پلیس، دولت، رهبران مذهبی، و دادگاه ها مختلف است. تعداد کسانی که با اثر مثبت پلیس، رهبران مذهبی،.بر روند اوضاع ؛ موافقند تقریبا با تعداد افرادی که با این نظر مخالفند برابری می کند. - 41% معتقدند که دادگاه ها عملکرد خوبی داشته است و 48 % نظرشان در این باره منفی است. - 51 % معتقدند که رسانه ها از جمله تلویزیون، رادیو، روزنامه ها یا مجلات اثر منفی برافکار عمومی دارند؛ در حالی که نظر 38 % این بود که اثر خوبی دارند. - 67 % مردم ترکیه در خصوص آوارگان ( سوری – عراقی و.. ) ابراز نمودند : باید به آوارگان کمتری اجازه ورود به خاک ترکیه داده شود. دو سوم مردم ترکیه می گویند که باید کمتر به آوارگان سوری و عراق؛ اجازه ورود به ترکیه داده شود . تنها 8 % مردم موافق اجازه ورود به آوارگان بیشتر هستند، و 13 % هم معتقدند که نرخ ورود آوارگان به ترکیه می باید در همین سطح کنونی باقی بماند. - 36 % پرسش شوندگان خواهان ملحق شدن ترکیه به ائتلاف بین المللی به رهبری آمریکا بر ضد داعش بودند. 44 % معتقد بودند که ترکیه نباید به این ائتلاف بپیوندد . 20 % افراد نیز نظری در این رابطه نداشتند. با این حال، در زمان این نظر سنجی 48 % پرسش شوندگان حامی عملیات نظامی آمریکا بر ضد داعش در سوریه و عراق بودند و 30% با آن مخالفت کردند. - اکثر مردم ترکیه نگاه منفی به تمام قدرت های بزرگ جهانی دارند. این نگاه منفی نسبت به آمریکا 58 % و نسبت به ناتو 50% و به اتحادیه اروپا 49% است. تنها 29% نظر مثبتی نسبت به آمریکا دارند و فقط 23% نظر مثبتی نسبت به ناتو دارند. - 47 % مردم ترکیه ها خواهانند؛ در صورتی که روسیه درگیری جدی نظامی با یکی از اعضای ناتو پیدا کند، ترکیه نباید از قوای نظامی اش برای حمایت از آن کشور استفاده کند. دیدگاه آنان در این رابطه مشابه با دیدگاه مردم 8 کشور دیگر که عضو ناتو هستند، می باشد. - 23 % از مردم می گویند که در صورت حمله روسیه به یکی از اعضای ناتو، ترکیه باید از قوای نظامی اش برای دفاع از آن کشور استفاده کند. - 41 % مردم معتقدند که آمریکا در دفاع از اعضای ناتو ؛ به قدرت نظامی متوسل می شود، و حال آنکه 34 % نظری خلاف آن را دارند، و 25 % هم نظری در این رابطه ندارند. - 55 % % مردم ترکیه خواهان الحاق ترکیه به اتحادیه اروپا هستند. 32 % نیز مخالف عضویت در این اتحادیه هستند. - 54% نیز بر این باور هستند که ترکیه باید در جهان از احترام بیشتر ی برخوردار گردد. 36 % هم اظهار داشتند : از احترامی مطابق با جایگاه و عملکرد شان برخورداروسزاوار جایگاه شان هستند . - 62 % مردم بر این باورند که حکومت دموکراتیک بهترین شکل حکومت برای حل مشکلات کشور است. اما 36% می گویند که ترکیه باید بر یک رهبر قدرتمند اتکا داشته باشد تا زندگی مردم بهتر شود. - 61% از طرفداران حزب عدالت و توسعه رهبر قوی را ترجیح می دهند و 36 % آنها حکومت دموکراتیک را مرجح می دانند. - 68 % حامیان حزب جمهوریخواه خلق طرفدار دموکراسی و 27 % حامی رهبریت قدرتمند هستند. نتیجه گیری : به تاریخ سپاری افسانۀ ملت ترک همگن ؛ گامی ضروری به سوی صلح است . اما استفادۀ زیرکانۀ حاکمیت از چند فرهنگی بودن ؛ نشان می دهد که چرا این گام به تنهایی کافی نیست. برای حرکت به جلو، دولت ها باید تاریخی را که نمونه هایی از همگون سازی موفق را تحسین می کند با تاریخی که صریحا به خشونت و سرکوبی می پردازد تا همگون سازی به همراه آورد ؛ را جایگزین نمایند. در این نسخه از تاریخ لازم نیست گناهان و مجازات های جنگ سالاران بخشیده شوند ؛ اما با قرار دادن آن در بستر تاریخی، می تواند به آرای افکار عمومی ترکیه کمک کند تا دریابند که واقعیت های برادری و دوستی و حقایق تسامح و سازش، اقدامی عقلانی و لازمۀ صلح است و به معنی غفلت از استبداد و امتیاز دهی به خشونت و ترور نیست . هم چنین در ترکیه؛ فقط اذعان به تنوع هویتی ؛ فرهنگی ؛ منجر به صلح نمی شود ؛ مگر اینکه دولت تلفات و خساراتی را که در چند دهه گذشته در تلاش برای سرکوبی این تنوع به بار آورده است را بپذیرد. گفتمان های حکومت حزب عدالت و توسعه ؛ علی رغم پذیرش وجود کردها و علویان ؛ در صورتی که در راستای پذیرش خطاها و جبران خسارت ها نباشد و مورد استقبال افکار عمومی اکراد و علویان قرار نگیرد؛ احتمالا از شانس موفقیت محروم خواهد ماند .
پنجشنبه ، ۲۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران بالکان]
[مشاهده در: www.iranbalkan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها