تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805492621
گلایه نامه کارگردانان ارغوان به روحانی در پی حذف از سرگروهی/ آقای رییس جمهور، به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟
واضح آرشیو وب فارسی:سلام سینما: به گزارش سلام سینما، در آخرین جلسه پروانه نمایش، فیلم «ارغوان» با وجود پر کردن کف فروش به دلیل تخلف و استفاده از بازیگران این فیلم برای تبلیغات و بلیت فروشی در سینمای سرگروه، اکرانش در پردیس کوروش خاتمه یافت تا فیلم «ناهید» جایگزینش شود. در پی این تصمیم کیوان علی محمدی و امید بنکدار (کارگردان های فیلم ارغوان) در نامه ای سرگشاده به رئیس جمهور از به گلاسه از این اتفاق ونحوه برخورد با فیلمشان پرداختند. کیوان علی محمدی و امید بنکدار در گلایه نامه خود نوشتند: به نام آفریننده ی زیبایی ها جناب آقای روحانی با سلام بیست سالی است افتخار داریم که در سمت های مختلف خدمت گزار سینمای ایران باشیم و برای بهبود سطح کیفی و تقویت بنیه ی فرهنگی سینمای مان تلاش کنیم. نقد فیلم نوشته، خبرنگاری کرده، فیلم کوتاه و مستند و سینمایی و مجموعه ی تلویزیونی ساخته ایم و به باور بسیاری در فیلم های مان، نه نگاه به کیسه ی زر که همواره دغدغه ی کیفیت داشته ایم. پس از دشواری ها و خسارات متحمل شده بخاطر فیلم های اول و دوم سینمایی خود در دولت پیشین، فیلم سوم خود را تحت عنوان «ارغوان» در سال نود و دو به تهیه کنندگی خودمان در بخش خصوصی با حمایت و همراهی یک گروه همدل به تولید رسانده و پس از دو سال تلاش و تقلا اکران کرده ایم. هرگز نه توقع حمایت دولتی و نه انتظار رانت و سهمیه داشته ایم و نه طمع سودآوری کلان از گیشه که نیک می دانیم رسالت سینمای فرهنگی، راهِ دشوار پیمودن است برای تقویت ریشه های فرهنگی مان و ارتقا سطح سلیقه ی مخاطبین و گسترش گونه های مختلف فیلم و تولیدات سینمایی برای اقسام سلیقه ها. اما امروز پس از بیست سال تلاش و سکوت سخت خسته ایم و فرسوده. چرا که روزهای اکران فیلم که قرار است روزهای شور، سرور و غرور و به ثمر رسیدن نتیجه ی زحمات فیلمسازان باشد، برای ما به روزِ سیاه مجازت گناهان ناکرده بدل شده است. گلایه ی ما به خاطر امکانات نابرابر یا تخصیص وام و تسهیلات نیست، چرا که آموخته ایم صبوری را و دریافته ایم فضیلت سکوت و مدارا را و می دانیم که غیر خودی بودن در هر کجای این جهان پهناور چه تاوانی دارد. درد ما واگویه ی دردمندی تمام کسانی است که عمر و ذوق و دانش و تلاش خود را وقف بقای سینمای فرهنگی می کنند و پس از تحمل دشواری های تهیه و تولید فیلم، باید در صف طولانی سفره ی اکران بایستند و ماه ها و سال ها انتظار بکشند. سفره ای که طعامش را عادلانه میان مهمانان توزیع نمی کند. یکی را بالای مجلس و مجاور دیس های رنگارنگ می نشانند و دیگری را پایین سفره مقابل ته مانده های فتیر. جای ما در این سفره به اکنون رسید، فصل رکود سینما، با قرارداد اکران دو هفته ای با سرگروه و تمدید زمان اکران بر اساس قانون کف فروش. تلاش های مان برای گرفتن تبلیغات شهری نیز به سرانجام نرسید و طرح های مختلف پوستر که همه از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مُهر تایید گرفته بود، از سوی سازمان زیباسازی رد شد و پاسخ درخواست آخرین طرح پوستر ما که هیچ عکسی برای ممیزی نداشت و جز لوگوی نام فیلم و اسم بازیگران و عوامل بر سفیدی کاغذ نقشی نداشت، تا کنون بی پاسخ مانده. به جرم این که تنهاییم و با انگ این که روشنفکریم! در حالی که تعهدات سنگین مالی فیلم به قوت خود باقی ست و سوای آن، پرداخت دستمزد عوامل که با جان و دل کار کرده اند و بعد از دو سال همچنان صبور و ساکت با شرایط ما و سینمای فرهنگی کنار آمده اند، بار سنگین شرمساری است بر شانه های لاغر ما. قصه همین جا تمام نشده است. شورای صنفی نمایش که رسالت حمایت و تقسیم عادلانه ی حقوق میان سینماگران و صاحبان آثار را به عهده دارد، با خُرده گیری و تفسیر شخصی از جزییات قرارداد پخش و خوانش و برداشت متفاوتی از طرفین قرارداد با وجود حفظ کف فروش در تمام مدت اکران و به رغم اعلام موافقت صریح سینمای سرگروه، پخش کننده و صاحبان فیلم به تمدید، سرگروهی سینما را از فیلم «ارغوان» گرفت و سینماهای نمایش دهنده ی فیلم را به حداقل رساند. این همه بسنده نبود که به جرم تخلف از قوانین نیز متهم شدیم. به این گناه که هنرمندان و بازیگرانی که شاهد شرایط ما بوده اند در حمایت از فیلم (به عنوان نمونه ای از سینمای فرهنگی) به سینما آمدند و با هواداران خود به تماشای «ارغوان» نشستند. آیا حضور بازیگران در سینما تخلف است؟ و اگر تعریف تخلف، بالا بردن کاذبِ فروش فیلم در سینمای سرگروه است؛ چطور در روزهای پایانی هفته که برنامه ی اکران مردمی با حضور بازیگران در سینما برگزار نمی شد، فیلم ارغوان به کف فروش خود می رسید؟ و اگر تخلف کار ناپسندی است چرا با کسانی که با خرید بلیط فیلم خود یا با پخش کردن کوپن های بلیط تمام بها به شکل کاذب کف فروش فیلم شان را نگه می دارند برخوردی نمی شود؟ آقای روحانی عزیز، درد از عدم رعایت عدالت بر سر تقسیم امتیازات نیست که بر آن چشم بسته ایم. درد بر تقسیم ناعادلانه ی مجازات است! چطور می شود که پیش از تشکیل جلسه ی شورای صنفی در روز دوشنبه، حکم صادر شده برای فیلم ما روی پیشخوان روزنامه فروشی ها باشد؟ آیا جز این است که حکم، پیش از محاکمه صادر شده؟ با تمام احترامی که برای تمامی مدیران فرهنگی قائلیم و با فشردن دست یکایک اعضای محترم شورای صنفی نمایش که تعدادی از آنان از همکاران و دوستان ما هستند، عمیقا باور داریم مجازات فیلم «ارغوان» مستقل بودن سازندگان آن است، نه تخلف شان. وگرنه سنگین ترین مجازات تخلف بر اساس آیین نامه ای که رویت نشده و نمی دانیم مصوب کی و کجاست، می تواند برخورد شفاهی یا تذکر کتبی باشد. آقای رییس جمهور، این گلایه نامه است اما ما گلایه مند نیستیم! درددل مان را با شما در میان گذاشتیم چون در تمام این سال ها سکوت کرده ایم و هر بار سخنی گفتیم کسی در سینما صدای مان را نشنید، چون ساختن فیلمی در ستایش هنر و تکریم اخلاق و خانواده ، بر دوش مان صلیبی شده که نه گلایه که گریه هم چاره ی آن نمی کند. گلایه ی ما به خاطر نگرانی از آینده ی هنرجویانی است که پشت صندلی ها می نشینند تا راه و رسم کارگردانی بیاموزند، می خوانند، می جویند و می جوشند تا تصویر تازه ای از میهن مان بسازند، تصویری دیگر، تصویری بهتر... می آیند تا فردای سینمای ایران باشند و با سینمایی دیگر جامعه ای بهتر بسازند. از ما گذشت... بر سر آنان چه خواهد آمد؟
پنجشنبه ، ۲۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلام سینما]
[مشاهده در: www.salamcinama.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها