واضح آرشیو وب فارسی:ایران نیوز 24: جهان - ایران نیوز24:آندریاس کریگر و همسرش اوته کراوس، قربانیان برنامۀ سازمان یافتۀ دوپینگ آلمان شرقی هستند و هنوز زخمهای روحی و جسمی آن برنامه را بر خود دارند.به گزارش تلگراف، شب خنکی در ماگدِبورگ فرارسیده است. آندریاس کریگر از یک شیف کاری سنگین دیگر به آپارتمانش در قلب شهری که رود البه آن را به دو نیم کرده بازمی گردد. او پیک است و مرسولات را جابه جا می کند . او می گوید: "روزی 500 تا 600 بسته باید برسانم. در کریسمس کارم بیشتر هم می شود. مردم چیزهای سنگینی را با پست می فرستند. مثل اینکه بچه ها سال به سال چیزهای بزرگتری از بابانوئل می خواهند و من مجبورم آنها را حمل کنم." کریگر هیکل دار است و چهره ای مسخ کننده دارد. حالت چهره اش می تواند در یک لحظه از عبوسی به مهربانی تغییر می کند. همسرش، اوته کراوس، آرامتر و ملاحظه کارتر است و هیکل متناسبش گواهی از سبقه اش در شناگری است. در گوشه ای از اتاق پذیرایی، سگشان (سندی) با یک سبد بازی می کند. آرامش خانۀ این زوج، رنجی که در گذشتۀ مشترک آنهاست را مستتر می کند. اصلاً نمی توان حتی حدس زد که آندریاس قوی هیکل، تا سال 1997 آندریاس نبوده، بلکه هایدی کریگر است که در سال 1986 در مسابقات قهرمانی در اروپا، در رشتۀ پرتاب وزنه موفق به کسب مدال طلا شد. هایدی کریگر به صورت سیستماتیک از سن 16 سالگی بدون اینکه بداند، با استفاده از استرویید آنابولیک دوپینگ می شد . از وضعیت خانه نمی توان حدس زد که حتی ریشۀ عشق میان آندریاس به اوته نیز در همین ماجرای دردناک نهفته است. عشق میان این دو در جریان یک رشته دادگاههای جنایی شکل گرفت که پس از اتحاد دو آلمان برگزار شد و آندریاس و اوته در جریان آن بار دیگر با پزشکانی که آسیبهای جبران ناپذیری به آنها زده بودند مواجه شدند . کریگر 49 ساله و کراوس 52 ساله، نماد اقدامات افراطی ای هستند که آلمان شرقی تحت عنوان "طرح دولتی 14.25" برای تبدیل ورزشکاران این کشور به قهرمانان المپیک انجام داد. این روزها با افشای دوپینگ سازمان یافتۀ ورزشکاران روسیه در المپیک پیشین، این بحث دوباره داغ شده است. آندریاس می گوید: "سوال اینجاست که دوست دارید چه نوع ورزشی را تماشا کنید؟ نوعی که بالا و پایین های عادی ورزش را دارد و با اشکها و لبخندها همراه است. یا اینکه ورزشی را می خواهید ببینید که به یک شو شبیه است و همه چیز در آن مصنوعی است؟ در این رسوایی چیزی که بیش از همه مورد غفلت قرار گرفته این است که شخصی که تقاص همه چیز را پس می دهد شخص ورزشکار است. در نهایت ورزشکار باید همۀ عواقب را به تنهایی تحمل کند." هایدی بدون شک واقعاً تنها بود. فقط حرفهای نیشدار ورزشکاران دیگر نبود که با پرسش از صدای کلفت و ظاهر مردانۀ آن دختر نوجوانی که وزنۀ چهار و نیم کیلویی را بیش از 21 متر پرتاب می کرد، او را آزار می دادند. در خیابانهای برلین، عابران به او به دید "زنانه پوش" نگاه می کردند و خودش هم دربارۀ هویت جنسی خود دچار سردرگمی بود . با شدت گرفتن رنجهایش، یک روز صبح از خواب بیدار شد، وان حمام را پر از آب کرد و قصد کرد که رگهای مچش را بزند. اگر رکس، سگ خانواده، سر نمی رسید و با مالیدن پوزه اش به بازوی کریگر از او نمی خواست که او را به گردش ببرد، شاید هایدی همان موقع به زندگی اش خاتمه داده بود. آندریاس می گوید: "آن لحظه آرامترین و راحت ترین لحظۀ زندگیم بود. با خودم فکر کردم که می توانم رها شوم و تصور می کردم که خونم با آب مخلوط خواهد شد و یه طورهایی تصویر زیبایی از مرگ برای خودم ساخته بود." آندریاس دست پاچه می خندد تا قدری از سنگینی فضایی که شرح این تصویر ایجاد کرده، بکاهد . هایدی در آن زمان نمی دانست که قرصهای کوچکی که در مدرسه به او می دادند، عامل اصلی تغییرات آزاردهندۀ ذهن و بدن اوست. او به مدرسه ای می رفت که ارتباطات نزدیکی با باشگاه دینامو اسپورتز داشت و این باشگاه نیز توسط پلیس مخفی اداره می شد. او بدین ترتیب به یکی از قربانیان دستکاری های شریرانۀ رژیم آلمان شرقی بدل شد. پزشکان با دروغ گفتن راجع به قرصهایی که به ورزشکاران می دادند و تهدید آنها به اخراج، این قرصها را به افراد می خوراندند. اوته نیز در آن زمان استعداد خود را به عنوان یک شناگر فواصل متوسط نشان داده بود و اسیر این سیستم شد . او می گوید: "من معنی کلمۀ دوپینگ را می دانستم، ولی اصلاً نمی دانستم که واقعاً چه هست. حکومت آگاهانه و به تدریج ما را به آن سمت شوق داد ." او ادامه می دهد: "فراموش نکنید که آن زمان حکومت دیکتاتوری بود. آنها روی کودکان و جوانان تسلط داشتند. من فقط یازده سالم بود و بعد از مدرسه به باشگاه ورزشی می رفتم و ماجرا از آنجا آغاز شد. مربی بعد از تمرین در استخر به ما قرصهایی می داد. به ما گفته بودند که قرصهای ویتامین است، و به خاطر اینکه خیلی سخت تمرین کرده ایم بدنمان این قرصها را نیاز دارد. ما بدون اینکه سوالی بپرسیم قرصها را می خوردیم و مطمئن بودیم که برایمان خوب است . اوته معتقد است که شمه ای از این اجبار و تهدید را می توان در برنامۀ دوپینگ سازمان یافتۀ ورزشکاران روس مشاهده کرد. او می گوید: "برخی افراد واقعاً نمی دانند قضیه از چه قرار است. بقیه شاید کم و بیش بدانند که قضیه از چه قرار است. اگر در عالی ترین سطح ورزشی رقابت کنید، خیلی زود از مرزی که بدن و ذهنتان قابلیتش را دارند می گذرید. اینجا اصل همه چیز یا هیچ چیز پیش می آید. فقط هم مربوط به روسها نیست. این مساله ای جهانی است. این اقدامات تقریباً همه به صورت متمرکز ساماندهی می شوند." آندریاس به نشانۀ تایید سر تکان می دهد و می گوید: "به نظر من، هیچ ورزشکاری در ورزشی همچون این نمی تواند به شخصه دوپینگ کند. شما نیاز به یک نفر فروشندۀ مواد دارید و یک نفر که به شما کمک کند تا گیر نیافتید ." پس از سقوط دیوار برلین و زمانی که اوته در حال آموختن پرستاری بود، راز مشئمزکنندۀ آلمان شرقی برملا شد. او می گوید: "وضعیت مثل الان نبود که شما با کلی قرص رنگارنگ که همه مادۀ فعال یکسانی در خود دارند، مواجه باشید. در جمهوری دموکراتیک آلمان، فقط یک قرص فیروزه ای رنگ بود که به همه همان را می دانند. در نهایت، توانستم بفهمم که این قرص چه بوده است: تورینابول دهانی ." هایدی کریگر استرویید تورینابول دهانی در دوزهای بالا به هایدی داده می شود و اغلب این قرصها را همراه با قرصهای ضدبارداری به او می دادند. در سال 1986، سالی که موفق به بردن مدال طلای اروپا شد، 2590 میکروگرم تورینابول دهانی دریافت کرده بود. این قرص را شرکت دولتی ینافارم تولید کرده بود . وقتی که آندریاس سه سال پس از تغییر جنسیتی که به زندگیش در قالب هایدی پایان داد، با عمق دوپینگی که به او تحمیل شده بود آشنا شد، احساساتش غلیان کرد . وقتی که در سال 2000، در دادگاهی در برلین، آندریاس با مانفرد هوئپنر، که زمانی پزشک ورزشی ارشد در آلمان شرقی بود، دوباره مواجه شد، دریافت که ترسش از او هنوز به طور کامل نریخته است. او می گوید: "من همیشه به او به دید آدمی محترم که مسئولیت رسمی دارد نگاه می کردم. گویی ناگهان دوباره به آن سیستم بازگشته باشم، برایم سخت بود که در مقابلش بایستم و به او بگویم: این کاری است که تو با من کرده ای!" غرامتی که به آندریاس پرداخت شد ناچیز و مضحک بود: 10500 یورو! این غرامت در مقابل مسموم کردن جسمش و نابودی کامل هویتش به واقع ناچیز بود. او با اشاره به عکسی قدیمی از خود در محضر دادگاه گفت: "آنها هایدی را کشتند." پانزده سال از آن زمان گذشته و او قدری از این گفتۀ دراماتیکش پشیمان است: "من گفتم، "هایدی مرده است، هایدی دیگر وجود ندارد." می خواستم که قاضی منظورم را درک کند. او مردی جوان را می دید و آنچه برایش اتفاق افتاده بود را می شنید، اما واقعاً درکی از این اتفاق نداشت. من دلم می خواست واکنشی ببینم ."
سه شنبه ، ۲۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران نیوز 24]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]