واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: شراره داودی/ غلامرضا موسوی نام آشنایی برای سینماگران است، این تهیه کننده ۶۴ ساله که در کارنامه کاری اش ۱۹ فیلم دارد، تهیه کنندگی را در سال ۶۰ و با فیلم «آفتاب نشین ها» آغاز کرده است. او امسال هم با فیلم «خشکسالی و دروغ» به کارگردانی پدرام علیزاده در جشنواره سی وچهارم حضور دارد. در این اثر سینمایی محمد رضا گلزار و پگاه آهنگرانی از بازیگران سینما، آیدا کیخایی و علی سرابی از چهره های تئاتری حضور دارند. با این تهیه کننده پیشکسوت درباره اوضاع سینما و شرایط سینمای خصوصی صحبت کردیم. اوضاع سینمای ایران را چطور ارزیابی می کنید؟ اوضاع سینمای ایران جدای از شرایط کلی حاکم بر جامعه نیست و وقتی درباره موضوعی مانند برجام که به گمان خیلی ها به نفع کشور است، مسائل زیادی درست می شود؛ یک فیلم سینمایی هم که به آسانی می توان آن را انکار کرد و یا حتی پنبه اش را زد، خیلی راحت تر دستخوش تغییرات می شود. در شرایط امروز ما با مشکل سلیقه در خط قرمزها روبه رو هستیم و من امیدوارم با درایت و همچنین وعده هایی که در مجلس آینده داده می شود، این مشکلات رو به حل شدن بروند. امنیت حرفه ای در حوزه کار شما چقدر وجود دارد؟ در حقیقت ما با سانسور مضاعف در سینما روبه رو هستیم، فیلم هایی داریم که پروانه نمایش می گیرند اما اجازه نمایش پیدا نمی کنند. مجموع این اتفاق ها باعث می شود شما به عنوان آدمی که در بخش خصوصی کار می کنید، امنیت حرفه ای را زیر سوال ببینید و احساس کنید که هر آدم و گروهی، حتی زمانی که همه راه های قانونی را رفته اید، با اعمال نفوذ و برنامه ریزی های از پیش تعیین شده و سیاسی کاری جلوی کار کردن شما را بگیرد. بنابراین در این سیستم نمی توان خیلی آدم سرحالی بود و گفت همه چیز به خوبی و خوشی می گذرد. با این همه بچه ها و گروه های شان در حال کار و فعالیت هستند و زحمت زیادی هم می کشند و همان ها هستند که سینما را تاکنون زنده نگه داشته اند. امسال فقط با خشکسالی و دروغ در جشنواره حضور دارید؟ بله، سالی یک کار خوب است، به هر حال من همکاران دیگری هم دارم که در این حوزه فعالیت می کنند. خودم فکر می کنم «خشکسالی و دروغ» کار خوبی شده است. البته ما از نمایش آن خاطرات خوبی داریم... بله و فکر می کنم در سینما هم اثر خوبی را ببینیم. شما به عنوان تهیه کننده ای که در شرایط امروز سینمای ایران فعالیت می کنید، چه نکته ای را در یک اثر مد نظر قرار می دهید تا روی آن سرمایه گذاری کنید؟ معمولا اصلی ترین نکته ای که می تواند آدم را راغب به تولید پروژه ای کند، فیلمنامه است. باید فیلمنامه ای که می خوانیم با روحیه خودمان جور در بیاید. البته شناخت و آشنایی با فضای روز هم در انتخاب آثار موثر است، از این جهت که فضا و اوضاع حاکم چه سبک آثاری را می طلبد؛ فضای حاضر بر کارهای کمدی است یا کارهای اجتماعی. از همین رو انتخاب اثری برای سرمایه گذاری کمی متفاوت است. اما من در ژانر خاص و مشخصی کار نمی کنم و سعی می کنم در همه حوزه ها حضور داشته باشم و کار بسازم. پس در ابتدا این فیلمنامه است که توجه شما را جلب می کند؟ دقیقا، فیلمنامه برای من حرف اول را می زند. بعد از فیلمنامه است که به کارگردان و بقیه عوامل آن فکر می کنم. اگر آن را بپسندم و فکر کنم این اثر می تواند کار خوبی باشد، روی آن کار می کنم. البته نکته ای که نباید آن را فراموش کنیم این است که سینما، هنر-صنعت است و باید با مخاطب ارتباط برقرار کند و مورد پسند او باشد. نمی توانیم با امیدواری اینکه کاری دیده شود، فیلم تولید کنیم. باید اثر با مخاطب ارتباط بگیرد و دیده شود. حتی نکته هایی مانند اینکه اثر را می توانیم به جشنواره های مختلف ارایه دهیم هم مهم است. به هر حال فروش فیلم ها مهم است... سینما هنر پرخرجی است و باید فیلمی ساخته شود و به نمایش دربیاید و فروش هم داشته باشد تا بتوانیم به سراغ اثر دیگری برویم. به هر حال نمی توان در سینما تنها بخش هنری را در نظر گرفت و باید آثاری تولید شود که برای مخاطب هم جذابیت داشته باشد و برای تماشای آن بیایند. بخش خصوصی می تواند به سرپا ایستادن سینما کمک کند؟ قطعا می تواند. در این راه چقدر دستش باز است؟ به هر حال موضوعاتی مانند سانسور در سینما وجود دارد، البته این ممیزی ها خیلی به مدیران سینمایی برنمی گردد و روی صحبت من هم بیشتر گروه های سیاسی است که برای اذیت کردن طرف های سیاسی خودشان به سینما و هنر همان گروه ها حمله می کنند. بسیاری از این فیلم ها اگر نمایش داده شوند، هیچ اتفاق منفی در پی نخواهند دشت، اگر اتفاق مثبتی را نداشته باشند. مثلا فیلم «قصه ها»ی رخشان بنی اعتماد نمایش داده شد، مردم دیدند و هیچ بازتاب منفی نداشت خیلی هم مثبت بود. بقیه فیلم ها هم این شرایط را دارند و من فکر می کنم وقتی فیلمی پروانه نمایش می گیرد، یعنی شورای بازبینی تمام امکانات و محافظه کاری هایی که لازم بوده را انجام داده است. اما بعد از اینکه فیلمی پروانه نمایش گرفته و تمامی مراحل قانونی را هم طی کرده است، حالا باید با گروه های سیاسی روبه رو شویم که با اهرم فشار وارد می شوند. این اتفاق ها باعث می شود که کمتر کسی به سمت فیلم های اجتماعی که حاوی تفکر بیشتری است، برود. البته این حرف به این معنی نیست که فیلم کمدی نمی تواند تفکر داشته باشد، اما به هر حال سینمای اجتماعی به زندگی مردم نزدیک تر است و مخاطب می تواند زندگی خودش را در آن ببیند. همین اتفاقات باعث قهر مردم از سینما و سالن ها می شود. این افراد ناآگاهانه یا خودآگاه زیر آب سینمای ایران را می زنند. در صحبت های تان گفتید فعالیت تان را به یک ژانر محدود نمی کنید، تا به حال در حیطه انیمیشن هم فعالیتی داشته اید؟ من در مقطعی کار در حوزه انیمیشن را شروع کردم ولی نتوانستم به نتیجه برسم و با اینکه علاقه مند بودم کار کنم، اما امکانات زیادی در این زمینه وجود نداشت. اما فکر می کنم انیمیشن همچنان در آثار کوتاه بهتر دیده می شود تا در کار بلند. اما در زمینه آثار سینمایی و بلند خیلی جوان هستیم و از طرف مراکز فعال در انیمیشن حمایت بیشتری لازم است.
دوشنبه ، ۲۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]