واضح آرشیو وب فارسی:بانکداری الکترونیک: به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک ت یم ملی فرانسه اگر 10 گل هم به تیم ملی آلمان می زد بازهم فایده ای نداشت، تروریست ها آن چنان بلایی به سر پاریس آورده بودند که خاموش شدن چراغ های برج ایفل هم نمی توانست مرهمی بر زخم های این شهر باشد. پیش از آن که سوت پایان بازی به صدا دربیاید و فرانسه با دو گل آلمان را شکست دهد، فرانسوا اولاند تحت تدابیر شدید امنیتی مجبور شده بود ورزشگاه را ترک کند تا چند ساعت بعد روبروی دوربین بنشیند، وضعیت اضطراری اعلام کند و بگوید که مردم فرانسه خوب می دانند که چگونه در مقابل تروریست ها مقاومت کنند و آن ها را شکست بدهند. (اینجا) تروریست هایی که اولاند برایشان خط ونشان می کشید اما پیش ازاین حرف ها کار خودشان را کرده بودند، آن ها کلکسیونی از حملات را در سرزمین ویکتور هوگو و مارسل پروست انجام داده بودند. (اینجا) بهت و حیرتی که در چهره ی بازیکنان تیم ملی فرانسه دیده می شد (اینجا) تمثیلی از بهت و حیرتی عمومی بود که خیلی زود از مرزهای فرانسه گذشت و تا بازیکنان این تیم به رختکن بروند و لباس عوض کنند در آن سوی اقیانوس آرام باراک اوباما را وادار به واکنش کرد؛ «این فقط یک حمله به فرانسه نبود، این حمله ای به تمام انسان ها و ارزش های ما بود. ما شانه به شانه در کنار مردم فرانسه ایستاده ایم.» (اینجا) حملاتی که باراک اوباما از آن حرف می زد، به صورت همزمان در چند نقطه از پاریس به وقوع پیوسته بود. در منطقه ی 11 پاریس مردی با یک سلاح خودکار وارد رستوران کامبوج شده بود و مردم را به رگبار بسته بود. «من صدای حداقل شلیک 100 گلوله را شنیدم.» این جملات را یکی از شاهدان عینی به روزنامه لیبراسیون گفت. (اینجا) گفته می شد نمونه ی دیگری از این تیراندازی جنون آمیز در نقطه ی دیگری از این شهر هم رخ داده بود، شهری که در داستان های پاتریک مودیانو آخرین فرانسوی برنده ی نوبل ادبیات، کوچه پس کوچه هایش جا برای پنهان شدن زیاد دارد. این البته فقط یکی از سلسله عملیاتی بود که مردم پاریس را پس از گذشت چند دهه از حمله نازی ها به فرانسه به خاک و خون کشید. این حملات اما با حمله ارتش هیتلر تفاوت داشت، این باری اگرچه خبری از حضور بمب افکن ها بر فراز آسمان شهر دوست داشتنی ژان پل سارتر و آلبرکامو نبود، اما به جایش انفجارهای انتحاری در نقاطی از این شهر رخ داده بود تا تاریخ پاریس با مفهومی به نام عملیات انتحاری هم آشنا شود. (اینجا) اگر دومیه (نقاش) در دهه ی 1850 تصویری مضحک از حمله ی ولگردهای پاریس به کاخ رهاشده ی تویلری کشیده بود تا تصاحب تاج وتخت را در تاریخ ثبت کند، این بار دوربین عکاسان و شهروندان تصاویری واقعی و تکان دهنده را از «پایتخت مدرنیته» * در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذاشتند که از فاجعه ای تمام عیار حکایت داشت. (اینجا) تعداد کشته های تیراندازی ها و انفجارها خیلی زود از مرز 40 نفر گذشت، اما در گوشه ای دیگر از این شهر تروریست ها در مرکز هنری باتاکلان بیش از 100 نفر را به گروگان گرفته بودند. (اینجا) این بار اما خبری از ژان والژان ویکتور هوگو نبود تا به لطف قدرت بدنی حیرت انگیزش به دل حادثه بزند تا ناجی روح پاریس شود. اولاند مردان کابینه را فراخواند تا جلسه ای اضطراری را برگزار کند، بان کی مون حملات را محکوم کرد (اینجا) و خواستار آزادی گروگان ها شد، پلیس شهر را قرق کرد. (اینجا) خطوط مترو تعطیل شدند و مردم در خانه ها خودشان را حبس کردند تا از یکسو پای تلویزیون هایشان بنشینند و از سوی دیگر در دنیای مجازی خبرهای شهرشان را پی بگیرند. (اینجا) خبرنگارانی که روبه روی دوربین های شبکه های خبری می ایستادند از خالی شدن پاریس می گفتند، از این که شهر در دست پلیس و سربازانی است که از پادگان ها به خیابان ها آمده اند تا امنیت را حفظ کنند. (اینجا) ابعاد اتفاق آن قدر بزرگ بود که به دستور اولاند مرزهای فرانسه هم بسته شود و یک هزارو 500 سرباز به سراسر کشور اعزام شوند. تصویر کامیون های پر از سربازی که وارد خیابان ها شده بودند، پاریس دهه 40 میلادی را به خاطر می آورد که خط مقاومت در برابر نازی ها در زیرزمین هایش شکل گرفته بود، خط مقاومتی که بعدها روی پرده ی سینما به خلق آثار جاودانه ای مثل «آخرین مترو پاریس» (فرانسوا تروفو 1980) انجامید. نیروهای ویژه این بار درنگ نکردند، غرور فرانسوی شان آن قدر جریحه دار شده بود که بی درنگ به ساختمان «باتلاکان» حمله کنند. جایی که به گفته شاهدان عینی دو یا سه جوان بیست ساله بالباس سراسر سیاه حدود 100 نفر را گروگان گرفته بودند. در این حمله دو گروگان گیر کشته شدند، اما قبل از مرگ آن ها مردم را در سالن به رگبار بستند، ساختمان فتح شد اما اینجا هم 100 کشته روی دست پاریس ماند تا تعداد کشته ها به بیش از 150 نفر برسد. (اینجا) حالا همه داشتند از فرانسه حرف می زدند، جایی که قرار بود طی روزهای آینده میزبان رهبران جهان باشد تا آن ها در همایشی به بررسی تغییرات آب و هوایی روی کره زمین بپردازند و در حاشیه اش برای مناطق مختلف این کره ی خاکی در دیدارهای پیدا و پنهان تصمیم بگیرند. شهر هنوز بیدار بود، اما بیداری اش نه شباهتی با توصیفات ارنست همینگوی در «پاریس؛ جشن بیکران» داشت و نه ربطی به شب بیداری هایی «نیمه شب در پاریس» وودی آلن. 7 خط مترو تعطیل شده بودند و برج ایفل هم به نشانه ی عزای عمومی چراغ هایش خاموش شده بود. (اینجا) پاریس یکی از تلخ ترین شب هایش را در عصر جدید پشت سر گذاشته بود؛ اما تازه این آغاز ماجرا بود، ماجرایی که حالا باید منتظر ماند و دید که چه ابعادی پیدا می کند و به کجاها می انجامد. کسی چه می داند شاید همانطور که از دل آشوب ها و خونریزی های نیمه قرن نوزدهم روح مدرنیته از دل خرابه های جنگ در پاریس برخاست، این بار هم این شهر دوباره جهان را شگفت زده کند. * اشاره به نام کتاب «پاریس پایتخت مدرنیته» نوشته دیوید هاروی ترجمه ی عراف اقوامی مقدم نشر پژواک
شنبه ، ۲۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بانکداری الکترونیک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]