نگاهي به زندگي سراسر زهد و تقواي خادم المساجد کرمان

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: آيت الله حقيقي در اسفند ماه 1300هـ .ش در خانواده اي تهيدست اما متدين و در محله اي فقير در شمال شرقي کرمان به دنيا آمد و تا هجده سالگي در اين محله زندگي کرد. وي از اينکه در محيطي ناسالم از هر جهت بزرگ شده و از آلودگيهايي که در معرض ابتلا به آنها قرار داشت؛ در امان مانده بود، خداوند را سپاسگزار بود و خود را مرهون لطف پروردگار مي دانست. پدربزرگش که رضا نام داشت، قاري قرآن بود. اما پدرش به نام (حاجي) سواد نداشت و در اواخر عمر ، شغل خوار و بار فروشي داشت. او از طبقات پايين کسبه بود اما به اينکه سنگهاي ترازويش صحيح است و حبوبات را پاک و خالص به مشتريان عرضه مي کند، شهرت داشت. مادرش زني خانه دار، چرخ ريس و مکتب دار بود و از چهارده فرزند که به دنيا آورد، تنها آيت اله حاج عباس با توسلات و نذرهاي بسيار باقي ماند که وي را ماشاءالله ناميدند. مادر در روزهاي عاشورا سر او را تيغ زده و کفن پوش مي کرد و به مراسم عزاداري مي برد و قرآن را نيز به وي آموزش داد. معتقد بود که مادرش بيش از مادرهاي معمولي به گردن او حق دارد و هميشه از خداوند عاجزانه و مصرانه درخواست مي کرد که وي را مشمول رحمت و غفرانش قرار دهد. مادر نه تنها معلم قرآن او، بلکه مشوق و پشتيبانش در همه مراحل تحصيل بود و ايشان از مادرشان اينگونه ياد مي کردند: آنچه خوبان همه دارند او تنها داشت. روزها ملاي من بود و شبها مادر. وي بعد از آشنايي با مرحوم آيت الله صالحي اسم کوچک خود را به عباس تغيير داد. (اسمي که در شناسنامه اش ثبت بود) و مفتخر بود که غلام عباس باشد ، زيرا خود را عطيه آن حضرت به مادرش مي دانست. نام خانوادگي خود را نيز به دليل اينکه چنين شهرتي منسوب به شخص بهايي بود از خلقي لنگري به حقيقي تغيير داد و سبب اختيار حقيقي هم اين شد که در نامه اي از يکي از انجمن هاي ديني تهران به وي، نام خانوادگي او را به اشتباه حقيقي ذکر کرده بودند و خود اين را الهام غيبي مي دانست. پس از آموختن قرائت قرآن نزد مادر، چند ماهي براي خواندن ديوان حافظ نزد آقايان سيد حسين و سيد جعفر مهدوي به مدرسه خاندان بگ واقع در جنب مسجد جامع رفت. حدود سال 1308 هـ . ش به دبستان مدرسه ملي کرمان رفت و در سال 1314 هـ . ش دوره ي ابتدايي را تمام کرد. پدر که با درس خواندنش مخالف بود قصد داشت او را دنبال کسب و کار بفرستد تا بتواند از او به عنوان کمک خرج خانواده استفاده کند؛ اما مادر، عقيده اي مخالف داشت و او را به ادامه تحصيل تشويق مي کرد. در سال 1315هـ . ش با وجود فقر شديد باز لطف الهي شامل حالش شد و به کمک مرحوم شيخ علي لبيبي که دبير رياضيات دبيرستان ايرانشهر بود به آن دبيرستان راه يافت و پس از تلاش فراوان، در طي سه سال موفق شد ديپلم علمي بگيرد که ديپلم علمي بعدها به تجربي و رياضي تجزيه شد. همزمان با تحصيل، براي امرار معاش در دبستانهايي که وابسته به دبيرستان ايرانشهر بود، حساب و هندسه تدريس کرد. وي همراه با تحصيل و تدريس، با تشويق و همراهي مرحوم شيخ علي لبيبي به حضور شيخ محمد باقر امامي رسيد و چند درس از کتاب شرح نظام را که در علم صرف است نزد ايشان خواند. آيت الله حقيقي سپس با مرحوم شيخ علي لبيبي براي خواندن کتاب قوانين الاصول مرحوم ميرزاي قمي نزد آيت الله صالحي رفتند. پس از آن کار تحصيل علوم ديني را در مسجد جامع ادامه داده و ضمنا کار تدريس در مدارس را هم دنبال کرد تا اينکه حضرت آيت الله صالحي موفق شدمدرسه معصوميه را که در زمان رضا شاه تخريب شده بود، بازسازي کرده و آن را مکاني مناسب براي طلاب علوم ديني قرار دهد. در اين زمان او رسما وارد حوزه ي طلبگي شده و از کار تدريس در مدارس و ادامه تحصيل در دروس جديد کناره گرفت. حدود سال 1320 هـ . ش به طور جدي، تحصيلات علوم ديني را آغاز کرد و لباس روحانيت پوشيد. وي، دو سه سال در مدرسه معصوميه ماند و مقدمات و تا اندازه اي سطح را تمام کرد و آنگاه براي ادامه تحصيل به قم رفت و در آنجا از محضر استاداني چون حضرت آيت الله بروجردي، علامه طباطبايي و حضرت آيت الله خميني و ديگر استادان مبرز آن حوزه استفاده کرد و از درسهاي آنها بهره مند شد. وي در ماه رمضان سال 1326 هـ . ش براي تبليغ امور ديني به ماهان و ماه رمضان سال بعد به دستور حضرت آيت الله صالحي به راور رفت. وي بعد از چند سال براي ادامه تحصيلات به قم مراجعت کرد اما اقامتش در قم چندان دوام نياورد، زيرا اهالي راور از حضرت آيت الله بروجردي درخواست کردند که او را به راور بازگرداند. دستور معظم له را اطاعت کرد و به راور بازگشت که حدود شانزده سال طول کشيد و هر بار که تصميم مي گرفت آن ديار را ترک کند با ممانعت اهالي روبرو مي شد. ايشان در سال 1342 براي هميشه شهرستان راور را ترک کرد و تا آخر عمر در کرمان اقامت گزيد. چيزي از اقامتش در کرمان نگذشته بود که امامت جماعت مسجد قائم (ع) را به عهده گرفت و حدود چهارده سال امور مذهبي اين مسجد را اداره کرد. در همين زمان به تدريس معارف ديني و زبان عربي در دبيرستانها پرداخت و جلسات تفسير قرآن را حدود پانزده سال در منازل افراد بر پا کرد. در اين مدت ضمن بهره مندي از درس خارج مرحوم آيت الله صالحي به تدريس علوم حوزوي در مدرسه معصوميه نيز اشتغال داشت. با بيماري حضرت آيت الله صالحي و بنا به درخواست ايشان آيت الله حقيقي امامت جماعت مسجد جامع را از حدود سال 57 تا 84 به عهده گرفت. آيت الله حاج شيخ عباس حقيقي به واسطه بيماري در روز شنبه 18 اسفند ماه 1386 در بيمارستان شفاي کرمان دار فاني را وداع گفت و در روز يکشنبه نوزدهم اسفند ماه 86 بنا به وصيتش در جوار مزار شهداي گمنام کرمان ( که خود سالها قبل خواب ديده بود کعبه به آنجا منتقل شده است) به خاک سپرده شد. وي در زمان حيات از اينکه او را با القابي چون حجت الاسلام و آيت الله بنامند، ناراحت مي شد و بارها مي گفت روي سنگ قبرش چيزي بيش از خادم المساجد نوشته نشود، لذا بنا بر وصيتش عبارت خادم المساجد ، غلام عباس حقيقيروي سنگ قبرش حک شد. ک/4 657/2624

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 241]