تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815153969
رونالدو: دوستان واقعی ام خیلی کم هستند
واضح آرشیو وب فارسی:خبر ورزشی: فوتبال جهان > اسپانیا - کریستیانو رونالدو ممکن بود هیچ وقت متولد نشود! «دولورس آویرو»، مادر او بعد از به دنیا آوردن 3 بچه دوباره باردار شده بود و وضعیت اقتصادی خانواده طوری نبود که بتواند خرج یک فرزند دیگر را هم بدهد.خود او در مصاحبه اش در فیلم مستندی که در مورد زندگی پسرش ساخته شده، در این باره گفته است: «یک فرزند ناخواسته بود اما همه شادی هایم در زندگی و همه آنچه دارم را به او مدیونم. می خواستم سقطش کنم اما خدا نخواست این اتفاق بیفتد.» مستند «رونالدو» از دوشنبه هفته دیگر روی پرده سینماها خواهد رفت. «آنتونی وونکه»، مستندساز معروف بریتانیایی، در جدیدترین اثرش شخصی ترین جنبه های زندگی ستاره پرتغالی را به تصویر می کشد؛ فیلمی که بی شک هم برای هوادارانش جالب خواهد بود و هم بهانه های بیشتری برای انتقاد به دست منتقدانش خواهد داد. رونالدو چند ماه پیش در نشستی که در مراسم معرفی فیلم با چندین خبرنگار بین المللی داشت، در مورد این فیلم گفت: «وقتی ایده این فیلم را مطرح کردند، به نظرم فوق العاده آمد. خیلی خوشحال بودم که می توانم زندگی ام را جلوی روی خودم، خانواده و هوادارانم به تصویر بکشم. انتظارش را نداشتم که درهای زندگی ام را این طور به روی همه باز کنم اما همه چیز خیلی طبیعی پیش رفت. همه چیز این فیلم واقعی است. دروغی در کار نیست، خودم هستم.» شروع فیلم فیلم با جمله ای آغاز می شود که درونیات رونالدو را برای تماشاگر فاش می کند. او از اهمیتی حرف می زند که پیروزی برایش دارد: «مهم ترین چیز برای من بردن است، به همین سادگی... وقتی می بازم، عصبانی می شوم. گاهی اوقات از کاری که انجام داده ام، پشیمان می شوم، داد می زنم و هر چه از دهانم درمی آید، می گویم. طبیعتم طوری است که مسائل را بزرگ می کنم. این بخشی از من است و هر کس با من کار می کند، این را می داند.» مهاجم رئال در پاسخ به سؤالی که در مورد موفقیت های لیونل مسی از او می شود، حرف هایی بر زبان می آورد که طرز فکرش را بیش از هر زمان دیگری برای مردم نمایان می کند: «موفقیت های او، من را ناراحت نمی کند. اگر به 8 سال اخیر دوران حرفه ای من نگاه کنید، می بینید که همیشه در اوج بوده ام و این کار خیلی سختی است. برایم یک نفر دیگر را نام ببرید که چنین کاری کرده باشد. به غیر از این، رتبه اول یا دوم در دنیا بودن را جزئیات تعیین می کنند؛ جزئیاتی مثل اینکه جایزه برده ای یا نه. شاید از نظر تو بهترین بازیکن دنیا مسی باشد اما در ذهن من، خودم بهترین هستم. همه ما باید در مورد خودمان این طور فکر کنیم. به خاطر داشتن همین طرز فکر من توانسته ام در دوران حرفه ای ام به این همه موفقیت برسم.» ستاره آرژانتینی در مستند رونالدو جایی برای خودش دارد. او در مراسم توپ طلای سال گذشته دیده می شود. پیش از مراسم و قبل از اینکه جایزه به کریس داده شود و او هم آن «بله» بلند معروفش را بگوید، مسی به سمت او و پسرش که از خجالت پشت پاهای پدر قایم شده بود، می رود تا سلام و احوالپرسی کند. در فیلم، رونالدو از حس و حالش وقتی مسی 4 سال همه توپ های طلا را با خودش برد، حرف می زند: «برایم سخت بود که ببینم مسی چندین بار توپ طلا را می برد. با خودم فکر می کردم اصلاً چرا باید به مراسم بروم؟» گذشته فیلم به غیر از این نقبی هم می زند به گذشته کریس؛ وقتی با 11 سال سن از زادگاهش مادیرا به لیسبون می رود تا برای اسپورتینگ بازی کند: «خانواده ام اساس زندگی ام بودند. لحظه جدایی از آنها در عنفوان جوانی بدترین لحظه زندگی ام بود. من اما از نظر ذهنی و روانی به اندازه کافی بزرگ شده بودم و توانایی رویارویی با هر مسئله ای را داشتم.» رونالدو در محله ای در حاشیه شهر بزرگ شد و در حالی فوتبال را انتخاب کرد که دور و برش را فساد از هر نوعی گرفته بود. مادرش می گوید : «اگر سراغ فوتبال نمی رفت، به احتمال زیاد به سمت مواد مخدر کشیده می شد.» جدای از این، پدر کریس هم الکلی بود. خودش در مورد او می گوید: «تقریباً هر روز مست بود، هیچ وقت او را درست نشناختم. دوست داشتم بیشتر در زندگی ام حضور داشت.» دولورس اما انگار دل پری از شوهرش دارد: «هیچ وقت با بچه هایش بدرفتاری نمی کرد اما من به قربانی او تبدیل شدم.» دینیس آویرو سال 2005 و در سن 51 سالی از دنیا رفت. مخالف داشتن خوب هم هست! کریستیانو به همان نسبت که طرفدار دارد، مخالف و منتقد هم دارد. او از نظر خیلی ها متکبر و خودخواه است و بیشتر از تیم، به خودش اهمیت می دهد. در فیلم از او پرسیده می شود که فکر نمی کند نوع رفتارش برایش دشمنان زیادی تراشیده است؟ او در پاسخ می گوید: «به هیچ وجه. نه اینکه بخواهم مردم از من متنفر باشند اما آدم هایی که مخالفت هستند، از جهاتی به کارت می آیند. همیشه باید نکات مثبت را دید. من دوست دارم وقتی شوت می کنم، برایم فریاد بزنند، این به من انگیزه می دهد.» زندگی، خارج از زمین بازی کریس در این فیلم یک بار دیگر به عشقش نسبت به فوتبال اقرار می کند اما این را هم می گوید که طرفدار فوتبال نگاه کردن از تلویزیون نیست: «زندگی من فوتبال است؛ چیزی که از همه بیشتر به آن عشق می ورزم و صد درصدم را به آن اختصاص می دهم... شاید از تماشای بعضی از بازی های مهم لذت ببرم اما خیلی طرفدار فوتبال تماشا کردن از تلویزیون نیستم. در خانه دوست دارم کارهای دیگری انجام بدهم.» او ترجیح می دهد در خانه با پسرش وقت بگذراند؛ پسری که از نظرش یک ایراد دارد و آن هم این است که می خواهد دروازه بان شود: «هر کاری دلش بخواهد می تواند بکند اما اگر بخواهد وارد فوتبال شود، ترجیح می دهم مهاجم باشد و گل بزند. دوست دارم مثل خودم شود.» وقتی هم بحث دوست و آشنا به میان می آید، کریس یک اعتراف دیگر هم می کند: «نه اینکه آدم تنهایی باشم اما این طوری به دنیا آمده ام. پدرم هم همین طور بود. من در فوتبال و بیرون از آن دوست هایی دارم اما دوستان واقعی ام خیلی کم هستند، 4 یا 5 تا.» منبع: اِل پائیس متواضع نیستم کریستیانو رونالدو با شماره جدید مجله انگلیسی «تایمز» هم از سوت هایی حرف زده است که هر بار خارج از خانه بازی می کند، مردم برایش می کشند: «من متواضع ترین آدم دنیا نیستم، این را قبول دارم اما آدم قلابی هم نیستم و ادا درنمی آورم. برایم مهم نیست که مردم از من متنفر باشند، این به من انگیزه می دهد. وقتی خارج از خانه بازی می کنم، همه علیه ام هستند... از لحظه ای که توپ زیر پایم می افتد، شروع به فریاد زدن می کنند. این چیز تازه ای نیست، 18، 19 سال است که دارد برایم اتفاق می افتد. این از نظر من مشکل به حساب نمی آید و به من انگیزه می دهد.»
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر ورزشی]
[مشاهده در: www.khabarsport.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها