محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827723945
زندگی به سبک یک مجاهد
واضح آرشیو وب فارسی:آوای ماغر: کاش آنقدر پاکباخته شویم که روزی ما نیز از مدافعان حرم عمه سادات سلام الله علیها باشیم... کاش روزی نام ما هم در میان شیدائیان و فدائیان حجت بن الحسن عجل الله فرجه ثبت گردد...به گزارش سایت خبری آوای ماغر ، دنیا غرق در آتش فتنه های سهمگین آخرالزمان است. آتشی که هرچه ایمان و باور و اعتقاد و آرمان برای مواجهه و مقابله با آن داشته باشی باز کم است. ایمان و باور و ایدئولوژی و آرمانخواهی کم است، اگر استقامت نداشته باشی! چه؛ که این آتش، باور و ایمان و اعتقاد خیلی ها را در خود بلعیده است... در همین کوچه ها و خیابان ها و همین خانه ها و پای همین ماهواره ها و رایانه ها و بازارها و تجملات و اشرافی گری و... شهیدان اگر به فلاح رسیدند و به رستگاری؛ نتیجه آن بود که نیت خویش را خالص کردند؛ فقط برای خدا و لاغیر. اما نیت خالص هم بدون استقامت گره از کار آدمی باز نمی کند. اگر استقامت نداشته باشی، نیت خالص هم باید در آزمون عمل محک بخورد... و شهیدان آنقدر بر سر نیت خالصانه خویش پایداری کردند و استقامت نمودند که لاجرم به مقصود و مقصد رسیدند. عمری خالصانه استقامت کردن و مجاهده با نفس و دنیا و خویشتن خویش نمودن و رنج ها بردن و عاقبت ثانیه های رستگاری را در آغوش کشیدن... و ما را امروز، تکلیف استقامت بر سر باورهای دیروز است. باورهایی که امروز برای حفظ ایمان خویش بدان بیشتر از گذشته نیازمندیم. آرمان متعالی محقق نمی شود و آن اتفاق باشکوه تاریخ و آن حق وعده داده شده رخ نمی نماید مگر به استقامت جانهایی که این روزها سخت از فراقی بزرگ در عذابند. جان ها بر لب آمده از دوری و نبودن کسی که سفره دار جهان هستی است و «بیمنه رزق الوری» است، آزار دلهای اهالی ایمان شده است. روزهایی که به سختی سپری می شوند و شبهایی که شب یلدای فراق اند و نه اشک و نه گریه و نه ندبه از اضطرارمان نمی کاهد... اینها همه نشانگان محبت ماست به آن آرمان متعالی عجل الله فرجه... قوت قلبمان و تپش های قلب شکسته مان و اشکهای حزین و برافروختگی و سوختگی و شیدایی و انتظار لحظه به لحظه مان برای نیل به فلاح رستگاری و شهادت را دلیل حسین علیه السلام است و امید و نشاطی که زنده نگهمان بدارد را دلیل صاحب الامر عجل الله فرجه است. ما را جهان نگری عمیق و ژرف، عاشوراست و آرمان نگری کلان؛ انتظار. با همه شیرینی هایی که دارد حب الحسین علیه السلام؛ غم مصائبش کمرشکن است و با همه سختی هایی که دارد انتظار؛ امید تحقق وعده الهی، گواراست... گواراست چون روزی تمام خواهد شد. گرچه «ویرونه بعیدا»، ما را باور «و نراه قریبا»ست... گواراست چون وقتی تمام شد، آن ظهور گشایش امور جهان هستی خواهد بود و ما دلمان آرام و در تلاطم است برای صحبة الکرام... نه! بگو صحبت و هم نشینی با حضرت اکرم الاکرمین. شبها چشم به آسمان داریم تا بارانی از جانب کربلا ببارد و دلمان آرام شود به نورباران حب الحسین علیه السلام... و روزها گوش به در داریم که مهمان برسد... نه! نگو مهمان... که او، آقای عالم است، صاحب عالم است، وعده مشترک ادیان و کتب و امتهاست آن پسر انسان... که موعظه کردند برای آمدنش چراغی روشن افروخته داریم هماره... مثل آنها که حتی شبها خواب نداشتند و شمشیر به دست روزها را پشت در به امید شنیدن ندای دعوت یوسف کربلا، شب می کردند... همانان که آنقدر پاک باخته بودند که شبی به سختی و شیرینی شب دهم، به درک و شهود صحبة الکرام رسیدند... آن هم چه کریمی... با حسین علیه السلام هم نشین شدند و از جرعه های گوارایی نوشیدند که عالم در فهم و درک آن جرعه ها هنوز متحیر است... یک شب هم نشین یوسف کربلا شدند و پاک باخته و جان افروخته گرداگرد شمع وجودش چرخیدند و تا الی الابد از حسین علیه السلام جدایی ندارند... کاش آنقدر پاکباخته باشیم که شبی هم نشین کریم ترین کریم از سلسله آل طه صلی الله علیه و آله گردیم و بر سر اخلاص خویش آنقدر استقامت ورزیم که یوسف ما نیز، پر کند کیل ما را و ثمن ناچیز ما را نادیده بگیرد و الی الابد از فدائیانش باشیم، از شهیدان راه هایی که می گذرد و عطر خدا می پیچید در شامه عالم جان و جهان... کاش آنقدر پاکباخته شویم که روزی ما نیز از مدافعان حرم عمه سادات سلام الله علیها باشیم... کاش روزی نام ما هم در میان شیدائیان و فدائیان حجت بن الحسن عجل الله فرجه ثبت گردد... کاش روزی ما هم «هادی کجباف» شویم! و کاش او در آن قرارگاه لازمانی که مهمان سیدالشهداء علیه السلام است، ما را نیز یاد کند به دعایی و نگاهی و وساطتی... کاش روزی از غم این فراق که طولانی شد میان ما و عزیزمصر جان و جهانمان، بمیریم... کاش روزی لحظه هامان به اندیشه نازکی خاطر یار بگذرد... بلکه کمتر خطا کنیم... کاش... بعد از پیروزی انقلاب و شروع جنگ تحمیلی و با فشارها و تهدیدات نظامی، ترور رهبران، کودتا، حرکت گروهک های چپ و راست و منافقین، جوان ۱۸ ساله محل، روزی لباس رزم به تن کرد و در اردوگاه بسیج محل و جنگ تحمیلی اسلحه بردوش گرفت و درپایان جنگ عزمش را جزم کرد تا در اردوگاه دیگری خدمت کند و با بتن و آهن و مصالح، سدها و پل ها و راه ها را آباد کند. تا نوبت به تحریم رسید و ارتقای علمی آرزوی دیرینه اش شد، دانشگاهش سنگری زیر توپخانه جنگ نرم، چون نوبت به تهاجم سایبری و فرهنگی رسیده بود و درنهایت بال گشودن در دفاع از حرم آل الله، گوشه هایی از زندگی این مجاهد خستگی ناپذیر را به روایت همسرش می خوانیم: *** - متولد تیر۱۳۴۰ درشهرستان شوشتر بود و دوران تحصیلات خود تا دیپلم را نیز درهمین شهرستان گذراند. تیر سال ۵۹ برای خدمت سربازی اعزام شد . بعد از اینکه دو ماه آموزشی را در آبادان پشت سر گذاشت به سوسنگرد اعزام شد. در زمان محاصره سوسنگرد آنجا بود و با بالا گرفتن درگیری ها به همراه یکی از دوستانش با لباس عربی از طریق رودخانه و کانال های اطراف شهر، نجات پیدا کردند و پیاده خود را به اهواز رساندند. مدتی بعد مجددا اعزام شد ... *** - تا تیر ۶۰ که در جبهه بستان مجروح شد. ظاهرا با دو نفر دیگر پشت خاکریز بودند. یکی از آنها عینک بر چشم داشت. آقا هادی به او می گوید عینکت را در بیاور؛ انعکاس نور باعث می شود شناسایی شویم. همین طور هم می شود و به سمت آنها شلیک می کنند. آن دو نفر شهید و هادی به شدت مجروح می شود. یک ترکش به شکم، یک ترکش به بازو و یک ترکش به لگن و یکی به ساق پا و یک ترکش به اندازه انگشت اشاره هم به کمر اصابت می کند که نوک آن به نخاعش نزدیک می شود . درآوردنش هم بسیار دشوار بود، زیرا احتمال فلج شدن و قطع نخاع می رفت . به همین خاطر این ترکش تا پایان عمر در بدنش به یادگار ماند. *** - پدرهادی با مادربزرگ من دختر عمو، پسر عمو بودند و خواهرش هم خانم برادرم بود و ما در مدرسه هم همکلاسی بودیم و تا حدودی هم دیگر را می شناختیم، ولی باب آشنایی بیشتر من و هادی به سال ۶۰ باز می گردد که ایشان دچار مجروحیت شدید شد و سه ماه در بیمارستان بستری شد، در آن زمان به علت شرایط جنگ خانواده ما ساکن تهران بود و هادی پس از ترخیص از بیمارستان دوران نقاهتش را در منزل ما گذراند و به دلیل اینکه حرکت برایش سخت بود، برادرم در کارها کمکش می کرد تا اینکه قوای جسمانی اش را بدست آورد و رفت. *** - بعد از مهاجرت ما به تهران ارتباط چندانی با خانواده کجباف نداشتیم ولی بعد از ترخیص ایشان از بیمارستان خانواده ام خیلی به ایشان احترام گذاشتند و مادرم می گفت:"برای رضای خدا باید از او پذیرایی کنیم" و هادی حدود دو ماه در منزل ما بود وما در این مدت شناخت بیشتری نسبت به هم پیدا کردیم. من در آن زمان مربی پرورشی بودم، با این اوضاع و احوالی که داشت با مینی بوس نمازجمعه و بهشت زهرا(س) می بردیمش. عاشق شهدا بود. تا همین روزهای آخر هم به فکر برگزاری یادواره برای شهدا و مراسم و زیارت شهدا بود. ما بیش از ۵۰۰ جلد کتاب درباره شهدا در منزل داریم. خلاصه مقداری که حالش بهتر شد برادر بزرگش که شوهرخواهر من بود آمد دنبالش و او را به شوشتر برد. البته تهران که بود به من گفت دوست دارم مثل شما در آموزش و پرورش مشغول به کار شوم اگر می شود پرس و جویی کنید، ببینید امکانش هست. من هم رفتم امورتربیتی شهریار صحبت کردم و آنها هم موافقت کردند. ذهن خیلی فعالی داشت و باهوش و حافظه اش قوی بود. در آزمون گزینش کتبی قبول شد و به مرحله مصاحبه رسید و آنجا هم قبول شد چون آن زمان اوایل انقلاب بود و زمان پاکسازی نیروهایی بود که افکار شاهنشاهی داشتند و امور تربیتی هم جایگاه خاصی داشت و مربی پرورشی از مدیر هم بالاتر بود زیرا می رفت تا تفکر طاغوتی حاکم بر فرهنگ مدارس را تغییر بدهد و پایه گذار این طرح شهید رجایی بود. یکی از مدارس شهریار را به عنوان محل خدمت هادی انتخاب کردند اما چون هنوز کارت پایان خدمتش را ارائه نکرده بود، شروع به کارش منوط به ارائه کارت پایان خدمت شد به همین خاطر گفت می روم شوشتر هم سری به خانواده بزنم و هم کارتم را بگیرم. آذر سال ۶۰ بود که رفت شوشتر. دو، سه روز گذشت و خبری از او نشد، یک هفته، ده روز گذشت باز هم خبری نشد. لاجرم تماس گرفتم منزلشان در شوشتر مادرش گفت هادی خانه نیست. فردا دوباره تماس گرفتم و با او صحبت کردم و گفتم من واسطه کار شما شدم و به آنها قول دادم شما رفتید و خبری نشد. هادی گفت راستش می خواستمبیایم ولی خوزستان درگیر جنگ است و باید بروم جبهه. گفتم: شما با آن وضعیت؟ گفت فعلا می روم بخش فرهنگی سپاه تا بهتر بشوم. *** - تا سال ۶۱ با سپاه به صورت افتخاری همکاری فرهنگی داشت. اردیبهشت ۶۱ برای ورود به سپاه درخواست رسمی داد. من نیز پس از بازگشت به اهواز در دو مدرسه تدریس عربی داشتم. چون در تهران دوره اش را گذرانده بودم. *** - در سال ۶۱ شرایط جنگی در شهرهای مرزی کمتر شد و جو آرام تری بر منطقه حاکم شد و ما برگشتیم اهواز و در این زمان هادی خانواده اش را برای خواستگاریم فرستاد. خانواده ام کاملاً با این ازدواج مخالف بودند و استدلالشان این بود که ما به درد هم نمی خوریم و این جانباز است و بدنش معلول است تو چطور می خواهی با او ازدواج کنی؟ مخصوصا ترکشی که درون کمرش بود خیلی خطرناک بود و هر آن احتمال داشت که فلج شود. برخی دیگر هم از این بایت که پس از ازدواج باید بروم شوشتر زندگی کنم نگران بودند، زیرا با شناختی که از روحیات من داشتند فکر می کردند زندگی در شهرستان برایم سخت خواهد بود. شوهرخواهرم که هر دوی ما را می شناخت می گفت تو نمی توانی با این موضوع کنار بیایی مخصوصا که در تهران تحصیل و کار کرده ای، اما من به او علاقه مند شده بودم و علی رغم مخالفت خانواده اعلام کردم افتخار می کنم که با یک جانباز ازدواج کنم. اگر در جبهه حضور ندارم دینم را اینگونه به اسلام ادا کنم و به خاطر هادی حاضر بودم هر شهری بروم. مهریه ام را یک سفر حج قرار دادم و زمانی هم که ازدواج کردیم حدود یک ماه از استخدامش در سپاه می گذشت و شرایط مالی جالبی نداشت. *** - مراسم عقدمان در منزل خواهرش در شوشتر برگزار شد و برای اینکه هزینه اضافی پرداخت نکنیم، نگفتیم عروس هستم و برای خرید بازار هم، خرید خاصی نکردم و لباسم را هم از یکی از دوستان امانت گرفتم و خطبه عقدمان را هم روحانی وارسته ای که در شوشتر بود خواند. مراسم خیلی ساده ای داشتیم ولی از لحاظ معنوی جو بسیار خوبی بر مجلس حاکم بود. *** - دو بار مراسم عروسیمان به دلیل فوت دو تن از اقوام عقب افتاد. تا اینکه اسفند سال ۶۱ عملیات شد و هادی بارش را بست و رفت جبهه. فرودین ۶۲ وقتی از جبهه برگشت یک جشن ساده را ترتیب دادیم و به خانه هادی رفتم؛ حقوقش آن موقع دو هزار و ۵۰۰ تومان بود. به رسم قدیمی ترها مادرم کلی ظرف و ظروف برایم جمع آوری کرده بود، هادی گفت: من کت و شلوار نمی پوشم ولی مادرم برایش تهیه کرد چون پدرم تازه فوت کرده بود مادرم خیلی دستش باز نبود؛ اما در حد توان و حتی بیشتر تامین کرد. آقا هادی هم یک پنکه دستی و موکت نمدی تهیه کرد و یکی از اتاق های منزل پدرش را سفیدکاری کردند و زندگیمان را آنجا شروع کردیم. مثل الان نبود که حتما فلان قالی و فلان یخچال و ... باشد. زمان جنگ بود. برادرم که شوهرخواهر آقا هادی بود وقتی اتاقمان را دید که خیلی خالی است ناراحت شد و یک دست سرویس خواب از اهواز برایمان خرید و اتاقمان را پرکرد. سه سال از ازدواجمان گذشته بود ولی ما کولر گازی نداشتیم، اوایل یخچال هم نداشتیم و از وسایل مادر شوهرم استفاده می کردیم. اما زندگی با سه برادر شوهر آن هم برای من که معتقد به حجاب کامل و چادر و روسری بودم در گرمای طاقت فرسای خوزستان بسیار سخت بود. پانزده روز بعد از عروسی به جبهه برگشت. و من با آن همه فعالیت اجتماعی در شهری دیگر دور از همسر بسیار تنها شده بودم، مدتی که گذشت به او گفتم: مگر قول نداده بودی مرا به تعاون سپاه ببری؟ هادی گفت: کار واسه چیته! و به طرق مختلف رد می کرد تا اینکه ۱۲ بهمن ۱۳۶۲ خداوند فاطمه را به ما عطا کرد. فاطمه به لحاظ قوای بدنی بسیار ضعیف بود. زیرا در دوران بارداری هم دور از خانواده ام بود و هم همسرم حضور نداشت که نیازهای تغذیه ای و روحی من را تامین نماید. زایمان بسیار سختی داشتم و دوماه زمین گیر شدم. *** - هادی خیلی اهل معنویات بود و اگر دستی خالی و بدنی مجروح داشت ولی افکار و رفتاری عالی داشت. اهل تقوای الهی بود و شجاعت و شهامت زیادی داشت و از خودگذشته بود و داوطلب اسلام بود و راه زندگیش راه درستی بود و در یک کلمه به قول امروزی ها مرد بود. کم رو و کم حرف بود. بسیار سنجیده سخن می گفت. شوخی بی مورد نمی کرد. وقار و صلابتی که داشت باعث می شد همه در حضور او به خود اجازه ندهند کار سبک و سخیفی انجام دهند. *** - فاطمه یک ماهه بود که هادی آمد، آن هم به خاطر اینکه دچار موج گرفتگی شده بود. حالت روحی و روانیش بسیار آشفته بود و لذت پدر بودن و نوزادی فاطمه را درک نکرد. به خاطر موج انفجار به شدت عصبی شده بود. ایشان ۹ بار در جنگ مجروح شد ولی بدتر از همه موج گرفتگی بود که دو بار برایش اتفاق افتاد. دیگر به من و فرزندش ابراز احساسات نمی کرد و این برایم بسیار زجر آور بود، با کلی قرص و دارو بهبود پیدا کرد ولی بازهم دنبال برگشتن به جبهه بود و دست بردار نبود. ۱۸ بهمن ۶۳ سجاد هم به دنیا آمد و دو بچه در یک اتاق کوچک و با آن شرایطی که توضیح دادم و کار در منزل را هم اضافه کنید. اما با این وجود ۱۰ درصد فکر خودم و بچه ها بودم ۹۰ درصد فکر هادی، خیلی دوستش داشتم و طاقت دوریش را نداشتم و زجر می کشیدم و چشم انتظار خبر سلامتیش بودم. بعضی وقت ها با خودم می گفتم نکند این علاقه شرک باشد.هر ۱۰-۱۲ روز که یکی از بچه های جبهه بر می گشت یک کاغذ کوچک می نوشت و به آنها می داد که رویش نوشته بود «سلام، حالم خوب است، سلام برسان، هادی کجباف». همان کاغذ را می بوسیدم و می گذاشتم روی چشمانم و با همین تکه کاغذ زندگی می کردم. در همه دورانی که بچه ها شب نمی خوابیدند. مریض می شدند. تب می کردند. دندان در می آوردند، دست تنها بودم. فاطمه تقریبا بدون پدر بزرگ شد، اما با این وجود بسیار پدرش را دوست دارد، هادی وقتی به منزل می آمد به خاطر موج گرفتگی و شهادت همرزمانش همیشه غمگین بود و من به جای انتظار محبت باید او را رو به راه می کردم و به او روحیه می دادم و دیگر مجالی برای طرح شکایت و گزارش احوالی که بر ما می گذشت نبود به همین خاطر او از اوضاع خانه بی خبر می ماند. نه در این سال ها بازار رفتیم، نه پارک، نه مسافرت. *** - سجاد شش ماهه بود که محمد را باردار شدم، یکی از برادر شوهرهایم منزل خرید و از خانه پدرشوهرم رفت و ما در نیم پلاکی مجزا که در آن سوی حیاط بود ساکن شدیم و کولری خریدیم و شرایط اندکی بهبود یافت. گاهی اوقات که خسته می شدم فاطمه را دریک دست و سجاد را در دست دیگر ساک بردوش و چادر به دندان با وجود بارداری به منزل خواهرم می رفتم، هشت ماهه باردار بودم که هادی یک سر آمد منزل، گفتم: اگر اجازه بدهید برای وضع حمل بروم اهواز پیش خانواده ام و ایشان هم موافقت کردند. فروردین ۶۵ محمد به دنیا آمد و تا چهار روز بعد از زایمان هیچ کس خبری از ما نداشت. تا اینکه مادر شوهرم آمد اهواز. گفت: «قدم نو رسیده و قدم باباش مبارک!» این را که گفت مادرم با تعجب پرسید: «برای هادی اتفاقی افتاده؟» گفت: «خدا رحم کرد، ترکش به سرش خورده الان هم بیمارستان است» داشتم از حال می رفتم فقط پرسیدم زنده است؟! *** - ظاهرا عملیاتی انجام می دهند و ۵۰-۶۰ نفر از بچه های ما را عراقی ها اسیر می کنند و می برند جلو و بعد هادی را اسیر می کنند. این روایتی است که از زبان دیگران نقل می کنم و از زبان خودش نشنیدم. وقتی عراقی ها دارند او را می برند گودالی جلویشان پدیدار می شود. ایشان هم با سرعت نارنجکی را از کمر یکی از عراقی ها باز می کند و ضامنش را کشیده و خودش را درون گودال می اندازد و عراقی ها کشته می شوند. ولی خودش دچار موج گرفتگی می شود و پرده گوشش پاره می شود. با این وجود اسلحه و خشاب ها را بر می دارد و می رود به سمت بچه هایی که اسیر کرده اند پشت خاکریز کمین می کند و نگهبان اسرا را می کشد و رزمنده ها را آزاد می کند و آنها متوجه می شوند که از گوشش خون می آید واعزامش می کنند تهران و رزمنده هایی که بر می گردند به شوشتر ماجرا را تعریف می کنند و این اتفاق دقیقا روزی رخ می دهد که محمد به دنیا آمد، از راه بینی مغزش را عمل می کنند و وقتی حالش بهتر می شود با خانواده اش تماس می گیرد که به خانواده ام در اهواز سرکشی کنید. *** - وقتی محمد ۴۵ روزش بود هادی برگشت. البته در فاصله عمل دومی که داشت از دکترش اجازه گرفته بود. به اندازه یک ساعت ما را دید و دوباره رفت تهران برای عمل تا دو سه هفته بعد که ما را برد شوشتر، دیگر اجازه نداشت به جبهه برگردد. زیرا مغزش تحت عمل قرار گرفته بود. در شوشتر در کارهای شهری سپاه مشغول شد.در همان سال یک تکه زمین به پاسدارها فروختند و ما هم خریدیم و هادی مشغول ساختن خانه شد و با کارگرها کار می کرد. بهش می گفتم آفتاب داغ خوزستان برایت مضر است اما او کار خودش را می کرد. حتی بعد از کارگرها هم می رفت ادامه کارها را انجام می داد. *** - سال ۶۵ جنگ به اوج خودش رسیده بود. ساختن خانه را نیمه تمام گذاشت و رفت جبهه. دوست بزرگواری دارد به نام «حسین ارجمند» که ایشان ادامه کار را انجام داد و بر کارها نظارت کرد. تابستان ۶۶ بود که خانه تکمیل شد و ما را به آنجا منتقل کرد و مجدد رفت جبهه. به خاطر هزینه های خانه و حقوق پایین و قسط کولر و یخچال و قالی از لحاظ مالی خیلی شرایط بدی داشتیم. محمد شش ماهه بود که آقا هادی مجددا به جبهه رفته و در منطقه حلبچه شیمیایی شد، اخیرا که مجروح شد و از ریه اش نمونه برداری کردند جواب پاتولوژی گفت هنوز آثار شیمیایی در بدنش وجود دارد و زخم هایی خود به خود در صورتش پدیدار می شد، یک بار هم تیر به قوزک پایش اصابت کرد و مجروح شد. گاهی اوقات هم به ما نمی گفت و این اوضاع تا پایان جنگ ادامه داشت.... *** - وقتی بحث رفتن به سوریه پیش آمد اطرافیان با توجه به اینکه هادی جانباز بود و شرایط جسمانی خاصی داشت مخالف این موضوع بودند و می گفتند سنی از او گذشته و در دوران دفاع مقدس به اندازه کافی فعالیت داشته و جانباز است. خلاصه هرکس برای مخالفتش دلیلی داشت. سوریه چه ارتباطی به ما دارد! اعراب چه ارتباطی به ما دارند! و هزاران حرف و دلیل دیگر، ولی هادی این حرف ها به خرجش نمی رفت و کار و راه خودش را می رفت و در پاسخ می گفت: اگر امروز برای دفاع نرویم فردا پای این افراد به کشورمان باز می شود و مجبور می شویم در مرزهای خودمان با آنان درگیر شویم، پس بهتر است از این فرصت استفاده کنیم ودر خارج از مرزهای کشورمان زمین گیرشان کنیم، چون هدف اصلی این گروه ها کشور ماست پس بهتر است با هزینه کمتری از شرشان خلاص شویم چون اگر وارد خاک ما شوند هزینه سنگین تری برای ما دارد. *** - قبل از تعطیلات عید با هم رفتیم سوریه، اخلاقش خیلی تغییر کرده بود و محبتش به من و بچه ها بیشتر شده بود، انگار می خواست سختی های گذشته را جبران کند و از دل من و بچه ها در بیاورد. اصلاً روی حرفم حرف نمی زد و نه نمی آورد و هرچه می خواستم انجام می داد، تغییر کرده بود و زمانی هم که برگشتیم ایران اصلاً عصبانی وناراحت نمی شد، من تعجب کرده بودم چون قبلاً گاهی چیزی می گفتیم ممکن بود ناراحت شود ولی دیگر آن ناراحتی هم وجود نداشت. *** - بیشتر اوقات در فکر بود و در جمع هم در خودش فرورفته و متفکر بود وهرکس می دید متوجه این موضوع می شد و خیلی ها بعد از شهادتش می گفتند ما می دانستیم و احساس می کردیم شهید می شود. یکبار هم از بیرون آمد و گفت: فلانی گفته توی این ماموریت شهید می شوی! و من هم پرسیدم از کجا می دانی؟ گفت: خب گفته از چهره ات معلوم است! *** - این اواخر خودش هم می گفت: سعی کن وابستگی ات را به من کم کنی، من هم دارم تمرین می کنم وابستگیم به تو و بچه ها کم شود. از این حرفش ناراحت و دلگیرمی شدم، یکبار هم با مهربانی گفت: چقدر علاقه؟! سعی کن علاقه ات را کم کنی و... ولی گویی برعکس شده بود و علاقه و وابستگی ام چندین برابر شده بود. طوری شده بودم که یک ساعت هم طاقت دوریش را نداشتم و یک ساعت که بیرون می رفت دلواپسش می شدم. *** - قبل از ماه رمضان پارسال که به سوریه رفت مشکلی برایش پیش نیامد، ولی در سوریه یکبار دچار مجروحیت شد وآن هم شهریور ماه بود که تیر به سینه اش اصابت کرد و از کمرش خارج شد و ریه اش را پاره کرد و ظرف شش روز، سه بار مورد عمل جراحی قرار گرفت و هم خودش و هم ما دوران سختی را گذراندیم و خودش می گفت: شانس نیاوردم! البته این مجروحیت مصمم ترش کرد و می گفت: کار نیمه تمامی دارم. و زمانی که رفت به عزم شهادت رفت و کسی که به عزم شهادت می رود از جان گذشته است و پیروز است. همرزمانش می گفتند: در هر عملیات خطرناکی وارد می شد و در انتظار شهادت بود. و خوشحالم که در سوریه مفید بود و همرزمانش همگی به این موضوع اذعان دارند ولی خودش از کارهایش چیزی نمی گفت ولی همرزمانش از رشادت ها و کارهایش تعریف می کردند. بصورت مقطعی به عراق هم می رفتند و برمی گشتند، مثلاً یک هفته تا ده روز می رفت و می آمد ولی سوریه که رفت ثابت بود. *** - هادی در اولین روز ماه رجب (۳۱ فروردین ماه ۹۴) ساعت ۱۲ ظهر و با دهان روزه به شهادت رسید و خبر شهادتش ابتدا توسط سایت ها و خبرگزاری های معاند اعلام شد و برخی از دوستان از این طریق مطلع شدند. در میان خودمان هم ابتدا پسرانم از موضوع مطلع شدند و پسر کوچکم با دوستان پدرش تماس گرفته بود و از همرزمانش پیگیر صحت خبر شده بود که در پاسخ گفته بودند بله خبر صحت دارد و قرار بود فردا صبح به شما اطلاع داده شود تا امشب را راحت باشید. ولی برنامه دوستان موفق نبود و ما همان شب موضوع را فهمیدیم. ما هنوز هم نتوانسته ایم نبود هادی را باور کنیم و قضیه را برای خودمان حل و فصل کنیم و بچه ها هنوز هم ناراحتی خود را به اشکال مختلف نشان می دهند و هنوز از نظر روحی به تعادل نرسیده اند... اخبار آن روزها پیکر شهید کجباف پس از ۵۰ روز از شهادتش که در مناطق تحت سیطره گروه های تروریستی بود, به میهن اسلامی بازگشت و مردم اهواز و شوشتر برای وداع با این شهید بزرگوار لحظه شماری کردند... همسر شهید در روزهای ابتدایی که خبر شهادت حاج هادی را شنیده بود و فهمیده بود پیکر شهید در اختیار داعشی ها قرار گرفته است با قاطعیتی زینبی در جمع مردم اهواز تاکید کرد: راضی نیستیم برای بازگشت پیکر شهید که در اختیار تکفیری هاست حتی یک ریال هزینه شود و آن پول دوباره بر ضد شیعیان استفاده شود.این سخنان همسر شهید سبب شد شخصیت های مختلفی همچون حجت الاسلام پناهیان وی را با ام وهب از شیرزنان صحنه کربلا مقایسه کند و از هنرمندان بخواهد درباره رفتار زینبی وی شعرها بسرایند و داستان ها بنویسند. منبع : انصارحزب الله
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آوای ماغر]
[مشاهده در: www.avayemaghar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها