واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۴ - ۱۱:۳۲
بنیانگذار پایگاه استنادی علوم جهان اسلام (ISC) گفت: عمده فعالیت واحدهای بینالمللی دانشگاههای پیام نور و آزاد کشور در افغانستان است. دکتر جعفر مهراد در گفتوگو با خبرنگار علمی ایسنا ایجاد واحدهای بینالمللی دانشگاهها در دیگر کشورها را گواه روشنی از تجاری شدن آموزش عالی در دنیا دانست و افزود: تا اواسط سال 2015 تعداد 229 واحد بینالمللی دانشگاهها در سراسر جهان وجود داشت و تعداد 22 واحد دیگر نیز در حال تاسیس است. وی کشورهای آمریکا و انگلستان را از جمله کشورهای پیشگام در زمینه تاسیس واحد بینالمللی دانست که تاکنون به ترتیب 50 و 27 واحد بین المللی آموزش عالی تاسیس کردهاند. مهراد اضافه کرد: کشور روسیه با دارا بودن 13 واحد بینالمللی در کشورهایی مانند بلاروس، آلبانی و جمهوری آذربایجان نسبت به کشور استرالیا که دارای 11 واحد بینالمللی است، پیشی گرفته است ضمن آن که برخی از کشورها چون هندوستان وارد عرصههای ایجاد واحدهای بینالمللی دانشگاهها شدهاند. وی با اشاره به اقدامات دانشگاههای ایران در زمینه راهاندازی واحدهای بینالمللی خاطرنشان کرد: واحدهای بینالمللی دانشگاههای پیام نور و دانشگاه آزاد اسلامی بیشتر در افغانستان فعالیت دارند. مهراد با تاکید بر این که شعبه دانشگاه «لیم کولینگ» مالزی واحدهای بینالمللی خود را در لندن تاسیس کرده است، یادآور شد: با توجه به رشد فرآینده ایجاد واحدهای بینالمللی، در حال حاضر تعداد دانشجویان ثبت نام شده در این واحدها از 50 میلیون نفر در سال 1980 به 198 میلیون نفر افزایش یافته است. بنیانگذار پایگاه استنادی علوم جهان اسلام این عدد را نشاندهنده افزایش واحدهای بینالملل ذکر کرد و گفت: واحدهای بینالمللی دارای دو ویژگی مشخص هستند. یکی آن که این واحدها تحت نام اصلی دانشگاه فعالیتهای آموزشی و تحقیقاتی دارند مانند دانشگاه «ولون گونگ» در دبی و دیگر این که، این واحدها کیفیت دانشگاه مادر را دارند و از این رو مدرک اعطا شده به فارغ التحصیلان مدرک همان دانشگاه است. مهراد با بیان این که علاوه بر این دو ویژگی، این واحدها خصوصیت دیگری نیز دارند که کمتر شناخته شده است خاطرنشان کرد: این واحدها به عنوان شرکتهای آموزشی خصوصی فعالیت دارند که در آن دانشگاه اصلی از سهم برابر برخوردار است. ضمن آن که واحدهای بینالمللی معمولا دارای شرکاء محلی هستند و این واحدها به عنوان موسسات آموزشی تحت حوزه و صلاحیت وزارت آموزش عالی کشور میزبان قرار دارند. رییس بخش علم اطلاعات و دانششناسی دانشگاه شیراز، در عین حال اظهار داشت: واحدهای بین المللی آمریکا در سایر کشورها به عنوان پایگاههای دور افتاده دانشگاههای مادر و به عنوان «مک دونالدیزه» کردن آموزش عالی به سخره گرفته میشوند؛ اما واقعیت آن است که بسیاری از واحدها به طور قانونی و به عنوان دانشگاههای خصوصی در کشورهای میزبان تاسیس شده و توسط شرکای محلی کنترل و نظارت شده و حتی بسیاری از پرسنل محلی توسط دانشگاه میزبان به کار دعوت میشوند. مهراد، هزینه تاسیس واحدهای بینالمللی برای دانشگاه مادر را کم دانست و اضافه کرد: بیشترین علت آن، پذیرش هزینههایی است که شرکا در کشورهای میزبان متعهد میشوند. دانشگاههای مادر با پشتیبانی شرکای محلی و با افزایش سرمایهگذاری واحدهای بینالمللی قادر هستند زمین مورد نظر را خریداری و پردیس مطلوب خود را تاسیس کنند. این چهره ماندگار علمی با طرح این سؤال که علت تأسیس این همه واحدهای بینالمللی در کشورهای خارجی چیست؟ افزود: قطعا کسب درآمد آسانترین هدف غایی نیست ولی به طور کلی رشد تاسیس واحدهای بین المللی ناشی از فعالیت دانشگاههایی است که میکوشند برندهای جهانی را به وجود آورند و به این ترتیب دانشجویان و اعضای هیات علمی خارجی را جذب میکنند. بنیانگذار پایگاه استنادی علوم جهان اسلام، مهمترین بازیگران این عرصه را دولتهای میزبان دانست و گفت: فعالیت واحدهای بینالملل بر اساس قواعد خاصی است ولی راهاندازی این واحدها جنبه سیاسی نیز دارد و این واحدها به این علت تاسیس میشوند که بیشتر علاقه دولتهای میزبان را برآورده سازند. به گفته وی، در برخی از کشورها و عمدتا در امارات متحده عربی واحدهای بینالمللی برای کودکان بسیاری از دانشجویان بینالمللی، زمینه آموزشهای دبستانی و دبیرستانی را نیز فراهم میآورد و در چین واحدهای بینالمللی، فناوری و مهارتهای آموزشی را به نظام آموزش عالی انتقال دادهاند و دولت این کشور امیدوار است که به بهبود همه جانبه کیفیت کمک کند. رییس بخش علم اطلاعات و دانششناسی دانشگاه شیراز، یادآور شد: با این همه به واحدهای بینالمللی دانشگاهها، نباید به چشم بار سنگین آموزش عالی نگریسته شود؛ چراکه چنین واحدهایی از یک طرف برندهای دانشگاههای معتبر کشورهایی هستند که میخواهند دسترسی جهانی به دانشگاههای خود را آسانتر کنند و از طرف دیگر دولتهای میزبان میکوشند توسعه نظامهای آموزش عالی خود را سرعت بخشند. مهراد خاطرنشان کرد: پیشبینی این که این روند تا چه حد ادامه پیدا خواهد کرد، مشکل است ولی میتوان به عنوان مثال میتوان به تجربه تعدادی از کشورهای مشترکالمنافع اشاره کرد که با توسعه نظامهای آموزش عالی از تعداد واحدهای بینالمللی در این کشورها کاسته شده و کشورهای میزبان نظام آموزش عالی خود را مستقر ساختهاند. وی به تجربه کشورهای کلمبو و زیمبابوه اشاره کرد که به عنوان واحدی از دانشگاه لندن با برنامههای درسی و آموزش این کشور آغاز به فعالیت کردند و در نهایت این کشورها هویت، فرهنگ و آموزش خود را توسعه داده و روابطشان را با لندن قطع کردند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]