تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816715580
از دکه تا گیشه/ خبرنگارانی که کارگردان شدند
واضح آرشیو وب فارسی:لنجانا: اهالی مطبوعات، به خصوص آن هایی که غیر سینمایی می نویسند، همیشه ایده های خاص و بدیعی را با خود به سینما می آورند؛ ایده هایی که معمولاً توانسته قدری در ساختارهای کلیشه ای فیلمسازی ترک بیاندازد.به گزارش لنجانا ؛ خیلی از بهترین فیلم سازان تاریخ سینما، روزگاری در عرصه مطبوعات فعال بوده اند؛ از کارگردان های جریان موج نو سینمای فرانسه (مثل ژان. لوک. گدار و فرانسوا تروفو) بگیرید تا استنلی کوبریک که او هم زمانی عکاس خبری بود، همگی اولین تجربه های ارتباط با مخاطب را روی دکه های روزنامه فروشی به دست آورده اند و بعد تاثیرات این تجارب در سینماهای آن ها هم دیده شده. بعضی از این فیلم سازان قبلاً در مطبوعات سینمایی کار می کرده اند (به طور مثال همان جریان موج نو سینمای فرانسه نسبت قابل توجهی با مجله کایه دو سینما دارد.) اما کوبریک و خیلی های دیگر، نه یک خبرنگار سینمایی، بلکه خبرنگار به معنای عام آن بوده اند.اتفاقاً یکی از خصوصیات هنرهای نمایشی در ایران که تا به حال کمتر به آن توجه شده، همین عمیق بودن نسبت ژورنالیسم و سینما در این کشور است. شاید در هیچ جای دیگری از دنیا به اندازه ایران تعداد کسانی که از عرصه مطبوعات پا به وادی سینما گذاشته اند این قدر زیاد نباشند. البته این روند (خوشبختانه یا متاسفانه؟) طی سال های اخیر کم رنگ تر از گذشته شده و بین نسل جدید فیلم سازان ما افراد خیلی کمی به چشم می خورند که خانه قبلی شان رسانه های خبری/تحلیلی بوده باشد. در فجر گذشته تنها یک فیلم ساز این چنینی داشتیم و آن هم صفی یزدانیان، کارگردان فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» بود اما یزدانیان با این که فیلم اولش را به تازگی ساخته، در دهه ششم زندگی اش به سر می برد و متعلق به نسل سنی اکثر فیلم اولی های امروز نیست. در بین فیلم سازان ما کسانی که سابقه مطبوعاتی شان مربوط به خود سینما باشد، خیلی زیاد هستند، اما تعداد آن هایی که به طور عام خبرنگار بوده باشند، مقداری کمتر است. رسول صدرعاملی یکی از کسانی است که عملاً خبرنگاری سیاسی/اجتماعی بود و حتی ورودش به وادی هنر هفتم و نشستن او روی صندلی کارگردانی را می شود امری اتفاقی دانست. جالب اینجاست که شهرت صدرعاملی بیشتر به خاطر فیلم های اوست نه سابقه روزنامه نگاری اش و یک نکته عجیب هم در مورد این شخص آن است که بر خلاف خیلی از هم نسلانش با وجود ورود به دوره کم کاری در سینما، هنوز تصمیم نگرفته اوقات فراقتش با فعالیت رسانه ای پر کند. ابوالفضل جلیلی هم خبرنگار و گزارش گر تلویزیونی بود و مقدار زیادی از لحن موجود در فیلم هایش محصول همان تجربه های میدانی است. ابوالفضل جلیلی یک سینمای شهودی داشت که قصه های آن در مواجهه تصادفی با واقعیت اجتماع، به طور ناگهانی پدید می آمدند و بعد توسط دست دخالت گر فیلم ساز، این پدیده های پدیدار شده، صرفا نظم هنری پیدا می کردند. این سینمای شهودی که کاملاً ریشه در سبک تهیه گزارش های تصویری داشت، حتی توانست جهانی هم بشود و در فستیوال های مختلف دنیا درخشید. جلیلی که روزگاری در کنار عباس کیارستمی یکی از پرچم داران سینمای هنری ایران بود، حالا حداقل ده سالی می شود که اگر چه چند فیلم ساخته اما هنوز به روزهای اوج خود بازنگشته است. مرتضی آوینی یکی از خبرنگاران غیرسینمایی ایران است که وارد عرصه فیلم سازی شد. البته این خیلی سخت است که بتوان آوینی را در یک گروه خاص قرار داد. شاید به نظر برسد که او گزارش گر تصویری تلویزیون بوده، اما آنچه جلوی دوربین آوینی می رفت، تبدیل به فیلم مستند می شد نه گزارش. آوینی در نشریات مکتوب هم فعالیتی دامنه دار و گسترده داشت اما حتی آن فعالیت ها مسئله جای دادن این شخص را در یک گروه خاص راحت نمی کنند چون آوینی، هم سینمایی می نوشت و هم نوشته های غیرسینمایی داشت. مهرداد فرید یکی دیگر از کسانی است که با سابقه جا افتاده مطبوعاتی وارد سینما شد. فرید هیچ نسبت معقولی بین نوع فعالیت های روزنامه ای خود –که عمدتاً سیاسی بودند- با فیلم هایی که می ساخت برقرار نکرد. دو فیلم آخر او یکی «زن های شگفت انگیزند» بود و دیگری «بی تابی بیتا». «زن ها شگفت انگیزند» یک کمدی تجاری کاملاً کم ارزش بود با رعایت اصول اولیه تکنیکی در ساختار بیرونی بود. فرید بعد از آن کمدی کم فروش، وقتی که می خواست «بی تابی بیتا» را با یک موضوع اجتماعی بسازد، خیلی ها را به تولید فیلمی عمیق و بامعنا امیدوار کرد؛ امیدی که خیلی زود و با دیدن نتیجه کار تبدیل به یاس شد. «بی تابی بیتا» نه تنها اصول تکنیکی را (چه در فیلم نامه و چه کارگردانی) چندان جدی نگرفته بود، بلکه از لحاظ مضمون هم حرف خاصی نداشت. فرید چند سالی است که بعد از «بی تابی بیتا» فیلم نساخته. اما مهرداد فرید تنها ژورنالیست سیاسی ایران نیست که در دهه گذشته وارد سینما شد بلکه از جناح مقابل هم مسعود ده نمکی به سینما آمد تا حرف هایش را به جای کاغذ سفید روزنامه روی پرده نقره ای انشا کند. ده نمکی در یک دوره خاص توانست غول تجاری سینمای ایران شود و این موفقیت ها واکنش های جورواجوری را در مورد او به وجود آورد. عده ای بهره مندی این فیلم ساز از رانت های تبلیغاتی و امکان ویژه خواری اش در اکران را دلیل موفقیت او می دانستند و عده ای دیگر از توده مردم شاکی بودند که چرا آثار ده نمکی را این قدر دوست دارند. تاثیر ژورنالیسم، به خصوص مدیوم مقاله نویسی، در آثار سینمایی ده نمکی و دو سریالی که ساخت به خوبی دیده می شود. اگر کارهای ده نمکی را جزو آثار عوام پسند به حساب بیاوریم باید گفت که جایگاه آن ها یک سر و گردن بالاتر از تولیدات صرفاً سرگرمی ساز است، اما اگر قرار باشد که سردبیر شلمچه و جبهه جزو فیلم سازان سینمای اندیشه به حساب بیاید، رتبه خوبی در جدول این سینما نخواهد داشت. به هر حال چند نفری که از آن ها نام برده شد، تعدادی از ژورنالیست های فیلم ساز شده ایرانی هستند که نامشان در میان فهرست کارگردان های سینمای ایران بیشتر به چشم می آمد. البته این نام ها از میان مطبوعاتی های غیرسینمایی انتخاب شده اند؛ وگرنه فهرست کسانی که با سابقه ژورنالیسم سینمایی به سینما آمده اند، شامل کسر قابل توجهی از کارگردان های ایرانی خواهد شد که در یک مقال نمی گنجد. نمی شود در این مورد یک حکم کلی و قطعی داد که آیا ورود ژورنالیست ها به وادی کارگردانی، لزوماً حال سینما را خوب تر می کند یا نه، چون توفیق یا عدم توفیق این مطلب به قابلیت های تک تک چنین افرادی باز می گردد، اما قائل شدن به یک قضاوت کلی ممکن است و آن اینکه؛ اهالی مطبوعات، به خصوص آن هایی که غیر سینمایی می نویسند، همیشه ایده های خاص و بدیعی را با خود به سینما می آورند؛ ایده هایی که معمولاً توانسته قدری در ساختارهای کلیشه ای فیلمسازی ترک بیاندازد. منبع:yjc انتهای پیام/
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لنجانا]
[مشاهده در: www.lenjanna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها