تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836748770
وزیر بهداشت احمدی نژاد: حرف گذشته ها را نزنید
واضح آرشیو وب فارسی:جمهوریت: کامران باقری لنکرانی را در دفتر کارش در مرکز تحقیقات سرطان دانشگاه علوم پزشکی شیراز دیدیم. آرام و کمی کشدار حرف می زند با ته لهجه شیرازی. اگرچه اصالتا شیرازی نیست. کم حوصله است و این کم حوصلگی را بیشتر هنگام عکس گرفتن از خود نشان می دهد.حالا او به آقای «هلو» معروف است؛ از همان تعابیر عجیب وغریبی که احمدی نژاد درباره رخدادها و آدم ها به کار می برد، یکی را هم درباره وزیر سابقش به کار برد. وزیری که دیگر قرار نبود در کابینه دوم، رئیس دولت را همراهی کند. کامران باقری لنکرانی را در دفتر کارش در مرکز تحقیقات سرطان دانشگاه علوم پزشکی شیراز دیدیم. آرام و کمی کشدار حرف می زند با ته لهجه شیرازی. اگرچه اصالتا شیرازی نیست. کم حوصله است و این کم حوصلگی را بیشتر هنگام عکس گرفتن از خود نشان می دهد. وزیر سابق بیشتر از اینکه گذشته را نقد کند، تمایل به نقد حال دارد! ترجیحش این است که درباره احمدی نژاد و حاشیه های دولتش حرفی نزند و اصرار ما هم راه به جایی نمی برد، می گوید گذشته گذشته است. حتی علت رفتن خودش از کابینه را هم بیشتر به آمدن وزیر زن نسبت می دهد تا امضا علیه اسفندیار رحیم مشایی. وزیر اسبق بهداشت که گزینه اصلح آیت الله مصباح برای انتخابات ٩٢ بود به نظر می رسد که روزهای بعد از ٩٢ ترجیح می دهد از بطن و حاشیه سیاست کناره گیری کند و بیشتر سرگرم شغل پزشکی و تخصص حرفه ای خودش شود، تاجایی که از لابه لای گفته های خودش هم به نظر می رسد حضورش در شیراز باعث شده در جلسات و تصمیمات جبهه پایداری هم نقش و حضور چندانی نداشته باشد... . آقای احمدی نژاد عبارتی درباره شما به کار برد که باعث دلخوری شما شد. می خواهم از خودتان بپرسم چرا دلخور شدید، چون خیلی لفظ بدی هم نبود. ایشان صحبتی کردند که من هم همان موقع گفتم فکر نکنم از باب تحقیر و تعرض این حرف را زده باشند، ایشان احتمالا برای ابراز علاقه این را گفتند و حالا هم گذشته است. ولی شما دلخور شدید. بله، شاید بهتر بود ایشان با تعبیر دیگری محبت خود را نشان می دادند. گذشته ها گذشته و این کلام گفته شده و مربوط به شش سال پیش بوده است. شما هیچ وقت دلخوری تان را به احمدی نژاد نگفتید؟ با توجه به اینکه بعد از این ماجرا من حدود ٣٠ روز وزیر بودم و اعتقادم این بود که در ایام مسئولیت نباید وقت مان را صرف حاشیه ها کنیم، نه. آخرین باری که ایشان را دیدم، سال ٨٩ بود که رئیس جمهور بودند. باز هم به خودم اجازه ندادم وقت ایشان و وقت هیچ مسئول اجرائی دیگری را بگیرم؛ ولی حالا اگر زمانی یک برخورد دوستانه داشته باشیم، شاید با هم صحبت کنیم؛ البته من باید بگویم اشکالی که در کشور وجود دارد این است که گاهی می خواهیم با تعابیر تند موضوع را کلا از اذهان پاک کنیم؛ برای نمونه در وقایع اخیر سیاسی یک نفر از سیاسیون گفته بودند فلان گروه مثل برنج دم نکشیده است و وقتی ایشان را دیدم گفتم یک نفر هم می آید به شما می گوید شما مثل ته دیگ می مانی. خب اینکه مشکل مردم را حل نمی کند. اگر ما بخواهیم با این تعابیر و متلک گویی دهان طرف مقابل را ببندیم، مشکلی از کشور حل نمی شود. الان هم متأسفیم که تندگویی بخشی از ادبیات جاری است و اصلا کار درستی نیست. آخرین بار احمدی نژاد را در سال ٨٩، کجا دیدید؟ در ملاقات مردمی. برگردیم به رابطه شما و دولت نهم، بحث دیگری هم درباره شما و دیگرانی که کنار زده شدند، وجود داشت و آن هم نامه محرمانه ای درباره آقای مشایی است که تعدادی از وزرا آن را امضا کرده بودند و گویا شما هم جزء امضاکنندگان بودید. فکر می کنید این امضا چقدر در کنارگذاشتن شما مؤثر بوده است؟ قبل از اینکه پاسخ شما را بدهم، فکر می کنم بحث درباره گذشته باعث می شود وقت مان را تلف کنیم. الان کشور با مسائل زیادی مواجه است، ولی جریانی در داخل کشور به جای اینکه در برابر مسائل روز پاسخ گو باشد، بنا را بر این گذشته است که با ورق زدن گذشته، اذهان را از مسائل امروز غافل کند. اینکه هر اتفاقی در کشور بیفتد، بگوییم که قبلی ها خوب کار نکردند و غافل بودند، پاسخ گوی شرایط موجود نیست. شاید همان طور که گفته اند، گذشته چراغ راه آینده است؛ ولی این نباید باعث غفلت از امروز شود؛ اما درباره سؤال شما؛ آقای دکتر احمدی نژاد معتقد بودند در این سه دهه که از انقلاب می گذرد یک مطالبه مطرح شده است و آن هم حضور یک وزیر زن است و همه کاندیداهای ریاست جمهوری آن را به عنوان وعده انتخاباتی شعار می دهند. ایشان هم نظرشان این بود که ما باید این تابو را بشکنیم. چیز عجیبی نیست که ما در جمهوری اسلامی وزیر زن داشته باشیم. به شما دقیقا چه گفتند؟ چیزی که به من گفتند این بود که می خواهیم سه وزیر زن بگذاریم؛ یعنی وزارت بهداشت، وزارت آموزش وپرورش و وزارت رفاه. به من گفتند با دولت همکاری کن و پست هایی را هم به من پیشنهاد دادند که من گفتم استاد دانشگاه هستم و در شیراز تدریس و تحقیق و طبابت می کنم و پیشنهادهایی که می کنید جزء وظایفی نیست که من آمادگی پذیرشش را داشته باشم و آنها را نپذیرفتم. حالا اگر مطلب یا انگیزه دیگری بوده، ما مأمور به آن چیزی هستیم که شنیده ایم و نمی خواهیم تحلیلی فراتر از آن کنیم؛ اما در بحث معاون اول شدن آقای رحیم مشایی و بعد از پیامی که رهبری دادند، بخشی از دولت نهم نظرشان این بود که آقای دکتر احمدی نژاد باید زودتر این تغییر را انجام دهند و نامه ای را هم تهیه کردند. من تنها هم نبودم، بخشی از وزرا و معاونان رئیس جمهوری هم بودند که منجر به این شد که آقای دکتر احمدی نژاد، آقای مشایی را برداشتند. البته خانم دستجردی هم بعد از مدتی که با آقای احمدی نژاد اختلاف پیدا کردند، کنار گذاشته شدند. ایشان نزدیک سه سال وزیر بودند و چند ماهی از دوره خودشان را به دلیل اختلاف نظری که با دولت داشتند، نتوانستند تمام کنند. خیلی چیزها در دولت گذشته اتفاق افتاده است که ما دوست داریم درباره آن بیشتر بدانیم؛ مثل بحث اختلاف شما با معاون اولی رحیم مشایی. اینکه این اختلاف ریشه در چه داشت. شما در دوران چهارساله دولت اول آقای احمدی نژاد چه چیزی از ایشان دیدید که با این موضوع مخالفت کردید؟ آقای احمدی نژاد حلقه ای از نزدیکان خود داشت که فقط تعداد معدودی از وزرای دولت در آن جای داشتند. نسبت شما با این حلقه چه بود؟ نقش آن در تصمیم گیری هاچقدر بود؟ من تلاشم این بود که وزارت بهداشت را بدل به یک وزارتخانه تخصصی کنم. اگر شما به مسئولان دانشگاه هایی که منصوب دولت نهم بودند، نگاه کنید متوجه می شوید همه طیفی بودند. البته در این طیف اعضای حزب مشارکت را نمی بینید اما افرادی را داشتیم که به احمدی نژاد رأی نداده بودند، دور بعد هم به او رأی ندادند اما همکاران ما بودند و ما هم از آنها راضی بودیم. مجموعه برآورد وزارتخانه مثبت بود و ما سعی کردیم این وزارتخانه را به صورت تخصصی اداره کنیم. یعنی تصمیمات و فشار حلقه نزدیک به آقای احمدی نژاد روی وزارتخانه شما تأثیرگذار نبودند؟ تلاش من این بود که وزارتخانه بهداشت، وزارتخانه ای کم حاشیه باشد. در این تلاش هم تا حدودی موفق بودیم. وقتی جریان فتنه ٨٨ پیش آمد با اینکه ما کار خاصی نکردیم اما در مجموعه علوم پزشکی سراسر کشور آرامش داشتند چون مدیران ما با دانشجویان ارتباط خوبی داشتند و دانشجوها هم احساس نمی کردند مشکلاتشان را با روش های غیرمعمول بیان کنند. منظور شما این است به شما فشار می آمد که مستقل عمل نکنید؟ بالاخره افراد نظرات مختلفی دارند، الان هم می بینیم عده ای به کارهای خیلی تخصصی هم به شکل سیاسی نگاه می کنند. مثال می زنید؟ ترجیح می دهم به همین قدر بسنده کنم. اینکه سلایق سیاسی در کشور وجود دارد یک واقعیتی است و ترجیح می دهم روی این نکته تأکید کنم چه در دولت های آقای دکتر احمدی نژاد و چه در دولت یازدهم، هرجا که کار را به صورت تخصصی دیدیم و این کارها را با شائبه سیاسی مخدوش نکردیم، کارهایمان موفقیت آمیز بوده است. هر دولتی هزارو ٤٦٠ روز عمر می کند و این خیلی عمر کوتاهی است. وقتی که شما نامزد انتخابات ٩٢ شدید، آقای مصباح گفتند شما را به عنوان اصلح ترین فرد روی زمین می شناسند. مگر سابقه آشنایی شما با ایشان چقدر بود و ایشان را چقدر می شناختید؟ تعبیری که ایشان در مورد بنده به کار بردند، در مورد بحث نامزدی ریاست جمهوری بود و نه در مورد هر موضوعی. آن هم در بین کاندیداهایی که تا آن موقع مطرح شده بودند. این توفیق بزرگی است برای بنده که شخصیتی مثل ایشان از بنده تعریف کنند. ایشان شخصیتی هستند که از اصحاب سر مرحوم آیت الله العظمی بهجت بودند و آیت الله بهجت برخی از مطالب ازجمله اشعارشان را در اختیار افراد محدودی قرار دادند که یکی از آنها آیت الله مصباح بود. وقتی این چنین شخصیتی از من این گونه تعریف می کند برای من افتخار است ولی باید اذعان کنم این یک چک سفیدامضا نبود. ایشان نظرشان را فرمودند و تأکیدشان این بود که بنده در بین آن کاندیداها باید این وظیفه را برعهده بگیرم. البته بعدا شرایط تغییر کرد و کاندیداهایی اضافه شدند و درمجموع چیزی که مهم بود، این بود که در انتخابات ٩٢ ما برای گفتمانی که مدعی دفاع از انقلاب اسلامی بود یک پرچم دار بیشتر نداشته باشیم و تصمیم بر این شد که برادر عزیزم دکتر جلیلی این زحمت را متقبل شوند. چرا این تعبیر را درباره دیگران به کار نبردند. من که از طرف ایشان سخنگو نیستم و باید از خودشان بپرسید. من از سال ٦٨ گاه گاهی حضوری خدمت ایشان می رسیدم. البته تناوب حضورم خیلی محدود بود و گاهی که ایشان به شیراز تشریف می آوردند زیارتشان می کردیم و ارتباطمان فرهنگی بود و ایشان بیشتر به عنوان یک معلم انقلاب در ذهن ما بودند که بیشتر غیرحضوری بود تا حضوری. در اولین سال مسئولیتم در وزارت بهداشت در روز استاد این توفیق را پیدا کردم از همه کسانی که رتبه استادتمامی در دانشگاه های علوم پزشکی سراسر کشور داشتند برای همفکری و یاری خواستن در حل معضلات نظام سلامت کشور دعوت کنم. آن موقع حدود ٩٠٠ استادتمام در دانشگاه های علوم پزشکی کشور داشتیم که تقریبا همه آمدند. ازجمله همه وزیران بعد از انقلاب تشریف داشتند. البته برخی هم که آن موقع استادتمام نبودند ولی مسئولیت وزارت را برعهده داشتند مثل آقای دکتر پزشکیان نیز تشریف داشتند. در بحثی که با استادان داشتیم همه متفق القول بودند که باید در کار حرفه ای خودمان توجه بیشتری به مبانی معرفتی دینی کنیم. براین اساس، ما همکاری ای را بین وزارت بهداشت و مؤسسه امام خمینی برای تبیین مبانی معرفتی برقرار کردیم که منجر به برگزاری طرح معرفت شد که آثار خوبی هم داشت که بخشی از توانمندی کادر وزارت بهداشت در بحث اخلاق حرفه ای به این ارتباط برمی گردد. من جایی خواندم شما از سال ٥٧ با آقای مصباح در ارتباط بودید و به قم رفته بودید. من در سال ٥٧ دانش آموز ١٣ساله ای بودم که چون زود به مدرسه رفته بودم در دبیرستان دانشگاه شیراز که متعلق به دانشگاه پهلوی آن روز بود درس می خواندم. فضای آن دبیرستان هم سیاسی بود و سریع متأثر از وقایع ٥٧ شد و من هم از نیمه دوم مهر به دلیل اعتصابات دیگر به مدرسه نرفتم تا انقلاب شد. ما آن سال شیراز بودیم و در آن سال با حضرت آیت الله مصباح مرتبط نبودم. یعنی ارتباط شما با ایشان از سال ٦٨ کلید خورد؟ آن موقع ایشان شیراز زیاد تشریف می آوردند. من شاگرد آیت الله حائری در شیراز بودم. وقتی آقای مصباح می آمدند معمولا میهمان ایشان بودند، آنجا فرصت هایی پیش می آمد که از نزدیک خدمت هر دو بزرگوار باشم. فکر می کنید انتخاب شما به عنوان نامزد جبهه پایداری پیشنهاد ایشان بود؟ کسانی که با حضرت آیت الله مصباح کار کرده اند برخلاف تصویر ناصحیحی که از ایشان ساخته شده، می دانند ایشان بسیار مقید به اصول تشکیلاتی و کار جمعی هستند. چه در انتخابات مجلس نهم و چه ریاست جمهوری یازدهم نظر ایشان این بود که من نظری را ابتدابه ساکن اعلام نمی کنم و خودتان بررسی انجام بدهید بعد که به نتیجه رسیدید با هم بحث می کنیم. ما در جبهه پایداری قاعده ای داریم با عنوان شورای فقها که برجسته ترین شان آقای مصباح هستند و این قاعده را داریم که تصمیمات کلان جبهه پایداری باید به تصویب شورای فقها برسد. آن زمان هم نامزدی من در مجموعه شورای فقهای جبهه پایداری بررسی شد و با تصویب این شورا کار به اینجا رسید. ولی هم زمان گزینه هایی مانند آقای جلیلی و فتاح هم مطرح بودند. نه، آن موقع آقای جلیلی تأکیدشان این بود که احتمالا ثبت نام نکنند و ضرورتی نمی دیدند، اما وقایع بعدا به نحوی رقم خورد که ایشان صلاح دیدند ثبت نام کنند که بحمدالله این مسئولیت از دوش من برداشته شد. چطور این اتفاق افتاد؟ مثلا احتمال داده می شد که بنده تأیید صلاحیت نشوم. آیا به طور غیررسمی به شما رسیده بود که ممکن است تأیید صلاحیت نشوید؟ آیا همین باعث شد به نفع آقای جلیلی کنار بروید؟ زمانی که تصمیم گرفتم به نفع جلیلی کنار بروم، در صحن شورا هنوز موضوع صلاحیت بنده مطرح نشده بود. ممکن هم بود که صلاحیت من تأیید نشود و احتمال آن وجود داشت. قرار بود فردی برگزیده شود که تفاهم بیشتری درباره او وجود داشته باشد. یعنی در جبهه پایداری در مورد شما اختلاف نظر وجود داشت؟ یا شما با آقای جلیلی اختلاف داشتید؟ من با ایشان اختلاف نظر نداشتم، فکر می کردم در مجموعه ای که صحبت از انقلاب اسلامی می کنند شاید حضور ایشان بتواند مجموعه بیشتری را همراه کند. چون نقش من بیشتر از جانب جبهه پایداری بود و این جبهه فقط جبهه مدافع انقلاب اسلامی نمی شد و جریان های دیگری هم بودند چه دانشجو، چه غیر دانشجو که تمایلشان به جناب آقای دکتر جلیلی بیشتر بود. نظرسنجی کردید؟ بله، هم نظرسنجی کردیم و هم برآوردی داشتیم بین فعالان سیاسی ای که می خواهند پرچم انقلاب اسلامی را به عنوان پرچم خودشان انتخاب کنند، نتیجه این بود که شاید نفوذ ایشان بیشتر باشد. یعنی به خاطر احتمال تأیید صلاحیت نشدن نبود که کنار رفتید؟ عرض کردم که در کنار ثبت نام آقای جلیلی، صحبت ردصلاحیت من هم بوده است. در کجا؟ ١٢ نفر شورای نگهبان ممکن است در جایی اظهارنظری کرده باشند. شاید به گذشته و خانواده شما مربوط می شد؟ من در این مورد قضاوتی ندارم، ولی در بحث صلاحیت در انتخابات سال ٩٢ با انواع و اقسام کاندیداها روبه رو بودیم که بعضی از آنها مثلا وضعیت بنده را داشتند که فکر می کنم شورای نگهبان همه جوانب کار را می سنجید؛ درباره من در صحن رأی گیری نشد، ولی اگر می شد شاید رأی می آوردم شاید هم نه. آن موقع هم بحث خانواده شما مطرح شد و پدر شما مصاحبه ای انجام داده بود که ایشان عضو ساواک بودند که تکذیب کردند. فکر می کنید چقدر تأثیر داشته است؟ من که عضو شورای نگهبان نبودم و نخواهم شد چون رشته تخصصی من نیست و نمی دانم آنجا چه گذشته است، ولی فکر می کنم این موضوع نباید اهمیت زیادی داشته باشد چون الان خیلی از افراد هستند که خودشان را می کشند که یک راهی را پیدا کنند که در آمریکا حضور پیدا کنند، پدر من از قبل از انقلاب یعنی ١٣٥٤ مقیم آمریکاست و خود من هم قبل از انقلاب سفر کرده ام و یک سالی هم آنجا بوده ام و سال ٥٦ برگشتم و دیگر نرفتم. این امکان وجود داشته که با تلاش مختصری بتوانم به آمریکا برگردم که همین می توانست روند تحصیلی و رشد اجتماعی من را تغییر بدهد، اینکه یک نفر بماند و در شرایط جنگ حضور داشته باشد. برخلاف خیلی ها که به سختی برای فرزندان خود گرین کارت گرفتند و آنها را به مجامع علمی چسباندند، اما من این کار را نکردم و فکر نمی کنم این یک نقطه ضعف تلقی شود. پدر را می بینید؟ بله، گاهی ایران می آیند و من می بینمشان. در بحث انتخابات این بحث مطرح بود که اگر شما می ماندید و به جای آقای جلیلی کنار نمی رفتید، شاید نتیجه انتخابات به گونه ای دیگر رقم می خورد و برخلاف آنچه شما می گویید شاید نیروهای اصولگرای بیشتری روی شما به اجماع می رسیدند. اگر بخواهیم خیلی در گذشته بمانیم، از امروز غافل می شویم. انصراف تصمیم شخصی بود یا تصمیم جمعی؟ نه، تصمیم شخصی خودم بود. ولی بعدا تعبیری شبیه آنچه آقای مصباح درباره شما داشتند را ندیدیم درباره جلیلی به کار ببرند. به هرحال از ایشان حمایت کردند و نکته مهم این بود که باوجود تفاوت در روش ها و هزینه های تبلیغی و کارهایی که گروه های مختلف انجام می دهند، ایشان رأی درخور توجهی آوردند و نوع آرای ایشان جذاب بود یعنی اینکه بالاخره یک مجموعه نه براساس موج جریان های موسمی بلکه براساس اعتقاد رأی دادند و این افتخار بزرگی است برای آقای دکتر جلیلی که نزدیک به پنج میلیون نفر به ایشان اعتقادی رأی دادند و هیچ هزینه ای هم نشد. من آن موقع برای کارهای تبلیغاتی ایشان به کرمانشاه رفته بودم؛ یکی از مسئولان ستاد یکی از کاندیداها به من گفت ما اینجا تابه حال ١٥ میلیارد تومان خرج کرده ایم، اما هزینه ای که ستاد دکتر جلیلی در آنجا کرده بود به ١٠ میلیون تومان هم نمی رسید. دفاتر ستاد ها هم جالب بود؛ دو نفر از کاندیدا ها شیک ترین ساختمان های شهر را کرایه کرده بودند و دفتر ستاد آقای دکتر جلیلی مثلا در یک مغازه مکانیکی بود. خیلی از اصولگرایان بعدا به شدت منتقد عملکرد جبهه پایداری شدند که اگر با دیگران به اجماع رسیده بودند دولت به دست اصولگرایان می افتاد. ما به انتقاد ها کاری نداریم. به نظر من انتخابات ٩٢ به راحتی قابل تحلیل نیست. برخی در آن انتخابات حضور داشتند و پیمان ائتلاف بسته بودند و تا آخر با هم رقابت کردند که من به آنها احترام می گذارم، نمی خواهم به شخص خاصی اشاره کنم، ولی اگر بخواهم کسی را مقصر بدانم قاعدتا وقتی سه نفر ائتلاف می کنند، ولی به نفع هم کنار نمی روند آن را باید بازخواست کرد. به نظر من انتخابات ٩٢ به یک تحلیل اجتماعی قوی تری نیاز دارد و بیشتر بحث هم این است که متأسفانه در فاصله سال ٨٩ تا ٩١ شاهد یک نوع دعوا و نزاع بین قوای مملکت بودیم که باعث شد بخشی از سرمایه اجتماعی حاصل شده از بین برود. وقتی مردم دعوای رئیس جمهور و قوه قضائیه و مجلس را دیدند باعث شد از سه گروه مکدر بشوند و نظرشان تغییر کند. آن چیزی که مهم ترین مؤلفه در انتخابات ٩٢ بود این بود که اکثریت مردم به دنبال نوعی آرامش و ثبات در کشور می گشتند. پس شما آقای احمد ی نژاد را به نوعی در ازبین رفتن این سرمایه اجتماعی و نزاع مملکتی و آرامشی که معتقدید از بین رفته بود، مقصر می دانید؟ وقایع سال ٨٩ تا ٩١ مؤثر بود. من فکر می کنم کل آن وقایع تلخ بود و نباید رخ می داد و همان موقع هم رهبری انقلاب تذکر دادند نباید کاری کنید که مردم ناامید شوند. حضور عمومی و رسانه ای شما بعد از انتخابات ٩٢ خیلی کم رنگ شده است. حتی در جبهه پایداری هم کمتر از دیگران فعال هستید؛ آیا شکستن این سکوت بعد از دو سال به انتخابات آتی مجلس ارتباط ندارد؟ نه. من برنامه خاصی برای انتخابات مجلس و انتخاباتی دیگر ندارم. یعنی قرار نیست نامزد جبهه پایداری هم شوید؟ نه فقط جبهه پایداری، بلکه دوستانی که به من لطف دارند از من دعوت هم کرده اند، ولی من با توجه به شناختی که از خودم دارم فعلا وظیفه ای در این رابطه برای خودم قائل نیستم. بعد از قضیه برجام موقعیت جبهه پایداری را چگونه ارزیابی می کنید؟ فکر می کنم وضعیت جبهه پایداری بعد از برجام تقویت شد، نه تضعیف. پایداری جزء جریان هایی بود که به این موضوع به طور عمیق پرداختند و مبانی موضوع را مطرح کردند. جالب است خیلی از کسانی که حتی در مقام کارشناسی از برجام دفاع کردند، از متن ١٥٠صفحه ای برجام اطلاع کافی نداشتند حتی بعضی ترکیب هیأت حل اختلاف را نمی دانستند که اگر چین و روسیه هم طرفدار ما باشند هیچ وقت امکان ندارد که در آنجا بتوانیم رأی اکثریت را به دست آوریم یا در بحث بازیافت ضایعات اتمی بدون قید زمان باید آن را تحویل دهیم. اینکه یک جریان در مجلس عمیق به این موضوع نگاه کند و مردم را در جریان قرار دهد هرچند به دلایل مختلف ذائقه اکثریت مجلس این باشد که آن را تصویب کند، خودش یک نکته مثبت است. بایداین را بدانیم آینده کشور را جریان هایی رقم می زنند که بتوانند پشتوانه فکری داشته باشند. جریان جبهه پایداری به لحاظ اینکه یک پشتوانه معرفتی را پشتوانه کار اجتماعی خود قرار داده است از سایر جریانات متمایز است. اینکه یک جریانی این جهت گیری را مبتنی بر معارف دینی و باورهای اسلامی کند و همان چیزی که امام گفتند یعنی دین و سیاست را با هم ببینند، وجهه مثبتی برای جبهه پایداری است. اشکال ما الان این است که جبهه پایداری توان پاسخ گویی به تقاضای حرکت دینی اجتماعی را ندارد یعنی ما با توجه و محدودیت هایی که در امکانات و افراد داریم و مثلا خودم که الان در شیراز هستم و فرصت کافی برای حضور در جبهه پایداری ندارم. الان در شیراز ارجاعات طبی زیادی به من می شود که مجبورم به آنها پاسخ دهم. پس با این تعبیر شما، ما باید در انتخابات بعدی شاهد اقبال بیشتر به جبهه پایداری باشیم! من فکر می کنم یکی از اشتباهات این است که ما به نتایج کوتاه مدت توجه کنیم. پیش بینی من این است که مجلس آینده مجلسی باشد که هیچ کدام از جریانات مطرح سیاسی، اکثریت مطلق را نداشته باشند. مجلس آینده مجلسی خواهد بود با گروه های درخورتوجه و اندیشه های متفاوت. فکر می کنید سهم پایداری کمتر می شود یا بیشتر؟ ما در دور قبل هم که کاندیدا معرفی کردیم، برای ٢٩٠ کرسی کاندیدا معرفی نکردیم و برای کمتر از ٢٠٠ کرسی کاندیدا داشتیم. بسیاری از این کاندیداها با دیگر کاندیداهای ائتلاف اصولگرایان یکسان بودند و کاندیدای اختصاصی محدود بودند. آنجا که ما کاندیدای اختصاصی داشتیم که الان هم در مجلس فعالیت می کنند تقریبا می توانم بگویم که ٧٠درصد آرا را به دست آورده است. الان هم ادبیات من در مورد تحلیل انتخابات آتی مجلس این نیست که جبهه پایداری را جدای از بقیه جریان های اصولگرا بدانم و جبهه پایداری در این انتخابات، برخلاف مجلس نهم فهرست مستقلی نخواهد داشت. چرا؟ مجموعه دوستانی که در جبهه پایداری کار می کنند با سایر اصولگرایان به تفاهماتی رسیدند که ضرورتی ندارد که فهرست مستقلی بدهند. مجلس آینده مجلسی نخواهد بود که کسی خیال کند یک فراکسیون غالب بالای ٨٠ درصد خواهد داشت. نمایندگان مجلس نشان دادند که برخلاف نظرات حزبی هرجا ببینند مصلحت مهمی وجود دارد روی آن فکر می کنند و آرایشان متفاوت خواهد بود. اگر آرای مرتبط با برجام را تحلیل کنید، با مجموعه فراکسیون ها جور درنمی آید. این نشان می دهد فراکسیون های مختلف فکر کرده اند و فقط بر اساس فراکسیون عمل نکرده اند و بر اساس فهم و شناخت خودشان از مصالح کشور و تحقیقاتی که کرده اند رأی داده اند. مجلس آینده به مجلس اول یا سوم شباهتی خواهد داشت و نوعی تکثر آرا در آن خواهیم دید. فرصتی خواهد بود که کسانی که حرف های مستحکم تری دارند نه فقط صدای بلند و رسانه بیشتری دارند بتوانند در مجلس همراهان بیشتری پیدا کنند. پس تصور شما این است که سهم «پایداری» یا هم فکران آنها در مجلس آتی کمتر خواهد بود. من اصلا فردی به موضوع نگاه نمی کنم. من به جریان فکری نگاه می کنم که مطالبه ای که الان در سطح جامعه وجود دارد این است که انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن باید پاسخ گوی نیاز های روزمره باشد و اگر هر جریانی این مطالبه را در مجلس آتی پاسخ گو باشد حتما آرای نمایندگان ولو اینکه از حزب و جریان دیگری به آنجا رفته باشند را می تواند در موضوعات کلان کشور همراه کند. باید نگاهمان به حق مردم متفاوت باشد. حق مردم همه جا محور است مثلا در همین قضیه ارزش پول ملی، به چه حقی دولت ها به خودشان اجازه می دهند که یک باره ارزش پول ملی پایین بیاید و سرمایه مردم کم شود. حق مردم ریشه های معرفتی دارد و ما حق نداریم آن را پایمال کنیم. اما اصلا با نظام های فعلی می توانیم این کار را بکنیم؟ اگر ما در اینها دگرگونی ایجاد نکنیم همیشه محکوم این جریانات خواهیم بود. یک روز در بند تورم و بیماری هلندی هستیم و روز دیگر درگیر رکود و افزایش بی کاری و کاهش تولید. چه اصلاح طلب باشیم و چه اصولگرا. ما به راه جدیدی نیاز داریم که این راه جدید به نظر من احتیاج به معرفت و فهم عمیق تری دارد. جبهه پایداری یکی از جریاناتی است که تفاوتش با بقیه این است که تلاش می کند... . آیا به جایی هم رسیده است؟ بله در همین موضوع وقتی برنامه دولت یازدهم را جبهه پایداری تدوین می کرد یکی از اقداماتش این بود که به این مطالب به صورت عمیق تری نگاه کند خروجی آن چه بود؟ بالاخره یک مطلبی آماده شده و اتفاقا به این دولت هم ارائه شده است که حالا اگر مورد توجه قرار نگرفته، حرف علیحده ای است. ما فکر می کنیم برنامه ای که جبهه پایداری برای دولت یازدهم نوشت یکی از بهترین برنامه هایی است که ریشه معرفتی دینی را برای حل معضلات اجتماعی مورد توجه قرار داده است. خب چرا فهرست مجزایی نمی دهید تا بتوانید رأی بیشتری بگیرید و برنامه های خود را عملی کنید؟ من عرض کردم گاهی ممکن است ما تقسیم بندی های سیاسی مان با تقسیم بندی های پاسخ گویمان متفاوت باشد. برای همین گفتم تا اعتقاد به این موضوع پیش نیاید و مجری آن این را باور نداشته باشد نمی تواند به نتیجه برسد.
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جمهوریت]
[مشاهده در: www.jomhouriat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها