محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831228990
علل واقعه عاشورا و تاریخ کربلا
واضح آرشیو وب فارسی:بوشهر نیوز: بوشهرنیوز: چرا پیامبر اکرم(ص) باید اسامی ائمّه را یک یک بیان کند؟ یک نفر از کشور «کنیا» به دارالفتوای مدینه، نامه می زند و از آن ها سؤال می کند که آیا مهدی موعود هست؟ آن ها نمی توانند منکر شوند و اقرار می کنند!به گزارش " بوشهرنیوز " به نقل از فارس، آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) در ایام محرم به «بررسی علل واقعه عاشورا و تاریخ کربلا» می پردازد که مشروح جدیدترین جلسه آن در پی می آید: * غفلت امّت از حقیقت امام و امّت، علیرغم اشارات صریح قرآن و روایات شیعه و سنی دیشب اشاره کردیم دلیل دور ماندن انسان، از حق، غفلت است. یکی از دلایل تنها گذاشتن امام، غفلت است. طبعاً چند مطلب در قضیه عاشورا و حتّی سقیفه، یعنی؛ جریانات بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص) برای مردم وجود داشته است که یکی از آن ها، باور نداشتن این بود که امام من ناحیة الله است و انتخابی نیست. در دهه آخر صفر، روایاتی از خود اهل جماعت عرض می کنم که پیامبر اسلام(ص) اسامی ائمّه اثنی عشری را بیان فرموده است. جالب است که بعضی از علمای اهل جماعت، توجیه میکنند، میگویند: بله، اینها امام هستند ولی خلیفه بودن، متفاوت است، در حالی که استدلالاً بعضی از مطالب را بیان کردیم که خلافت جزئی از امامت است و پروردگار عالم، وقتی میخواهد بفرماید که مردم را هدایت میکنیم، میفرماید: «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا». و وقتی، مردم را مورد خطاب قرار می دهد، می فرماید: «وَ کَذلِکَ جَعَلْناکُمْ أُمَّةً وَسَطا» و امثال اینها که نمونه هایی عرض کردیم که شما در قرآن کریم، لفظ امّت را در کشف الآیات ببینید یا به تعبیر امروزی سرچ کنید، ببینید، قرآن هر چه خطاب میکند، با لفظ امّت است و در روایات اهل جماعت هم امّت است که حتّی عرض کردیم: وقتی میخواهد بفرماید: من به شما فخر میکنم، میفرماید: من به "امم" گذشته ... . مثالش را هم زدیم که حضرت میفرمایند: «تَنَاکَحُوا تَنَاسَلُوا تَکْثُرُوا فَإِنِّی أُبَاهِی بِکُمُ الْأُمَمَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ لَوْ بِالسِّقْط»، ازدواج کنید و نسل داشته باشید و کثرت بدهید به نسلتان پس به تحقیق من فردای قیامت، به شما، نسبت به امّت ها، مباهات می کنم ولو بالسقط که بیان کردیم. لذا تعجّب اینجاست که با توجه به اینکه اسامی ائمّه، در کتب اهل جماعت، هست، در مقام توجیه، برآمدند که خلافت با امامت، متفاوت است، امّا وقتی به آیات الهی و روایات، نگاه میکنید، در مییابید که علت بیان امام آنست که در مقابل، امّت هست. این آیات الهی دیگر روایت نیست که بیان کنیم اختلافی است گرچه در روایات خود اهل جماعت نیز بیان شده است. پس، یکی اینکه از روز نخست، باور به اینکه امام، من ناحیة الله است، نبود. والّا چرا پیامبر اکرم(ص) باید اسامی ائمّه را یک یک بیان کند؟ چرا اسامی دیگران را بیان نمی کند؟ و خود اهل جماعت هم دارند که در دهه آخر صفر بیان خواهم کرد و جالب است که در کتب اینها، آن قدر بیان کرده اند که وهّابیت ملعون، نمی تواند این را منکر بشود. نیمه شعبان، در یکی از جلسات، بیان کردم: یک نفر از کشور «کنیا» به دارالفتوای مدینه، نامه می زند و از آنها سؤال می کند که آیا مهدی موعود هست؟ آن ها نمی توانند منکر شوند و اقرار می کنند. با توجه به این مطلبِ غیر قابل انکار، فقط در صدد توجیه بر می آیند، توجیه هم این است که امامت با خلافت فرق می کند، بعضی پا را فراتر می گذارند که اگر اباعبدالله(ع) در مقابل یزید نمی ایستاد، شاید او از حضرت هدایت می گرفت! لذا امّت، نفهمیدند، امامت و خلافت متفاوت است و پیامبر بزرگوار اسلام (ص) به خوبی می داند که اینها چگونه اند و تمام اسامی را به زیبایی بیان فرموده اند و اسامی سایرین از فرزندان اهل بیت(ع) را بیان نمی کند. در مثال، مناقشه نیست، در عراق، شهر بلد، نزدیک سامرا، مرقد مطهّر امامزاده واجب التّعظیم، آقا سیّدمحمّد هست، ایشان برادر بزرگتر امام حسن عسگری(ع) بودند که زودتر از حضرت از دنیا رفتند، ولی پیامبر اکرم(ص) نام ایشان را بیان نفرمودند. پس یکی عدم شناخت است و دیگری، غفلت است که آن، نسبی است و حدّاقل قبول دارند که اهل بیت(ع) امام هستند، ودیشب عرض کردیم: وقتی امّت غافل بشود، گرفتاری بوجود میآید. عرض کردیم وقتی اهل بیت وارد کوفه شدند و شام و حضرات خطبه خواندند و امام سجّاد(ع) در آخر خطبه، یک عدّه گفتند: ما از این به بعد، حامی شما هستیم و یزید را هم می گیریم، امام فرمود: مرگ بر شما باد. چون امام می داند اینها در مکر و حیله هستند، اینها احساسی عمل می کنند. پس باب معرفت، بسیارمهم است که احساسی عمل نکنیم و دیگر هوشیاری مهم است که غافل نشویم و این از نکات بسیار مهم است. * غفلت، گمراهی و حسرت بی فایده لذا این نکته ای که دیشب عرض کردیم که مولی الموالی(ع) فرمودند: «مِنْ دَلَائِلِ الدَّوْلَةِ قِلَّةُ الْغَفْلَة» یکی از مطالب اینست که وقتی غفلت بوجود بیاید ضلالت و گمراهی همیشگی است. یا در جای دیگر فرمودند: «الغفلة موجب الضّلالة الدّائمیّه» غفلت، باعث ضلالت دائمی و همیشگی است و راه برون رفتی از آن، نیست. وقتی غفلت شد چطور معاویه خود را کاتب وحی می داند و مطالب دیگر و یزید زنازاده چه بر سر امّت اسلام آورد نکته ای را عرض کنم: مباحث علمی مباحث احساسی نیست، اینکه میسونه، مادر یزید، درب منزلش پرچمی به عنوان خانه فساد قرار داده و در یک شب، با چند نفر از جمله معاویه و عمروعاص و خالد و.. بوده و حاصل این لجنزار یزید(لعنة اللّه علیهم اجمعین) است. احساسی صحبت نمی کنیم، تاریخ بیان میکند، تاریخ الدمشقیه و تاریخ طبری. در نهج البلاغه خطبه شصت و چهارم مولی الموالی امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «فیا لها حسرةً کل ذی غفلة» ای وای بر حسرتی که غفلت باعث آن شده است. حالا شما بعد از غفلت، حسرت بخور! که اگر من غافل نبودم اینطور می شد، اگر به موقع امام را یاری می کردم این طور می شد. حضرت فرمودند: دیگر حسرت، فایده ندارد، وای بر این حسرت، به تعبیری، حضرت می خواهند، این حسرت را نیز بکوبند! مانند مطلبی که دیشب عرض کردم، از اهل بیت، چهار نفر، من جمله حضرت امام سجّاد(ع) خطبه خواندند و همه ایشان در خطبه فرمودند:: گریه کنید، مرگ بر شما، وای بر این حسرتتان دیگر این حسرت چه سودی دارد؟ * سلاحی برّنده تر از سلاح جنگ! امروز در جهان اسلام، بنگاههای تبلیغاتی، متعلّق به یهود و وهابیت است. من در اینجا از این روایت «فیا لها حسرةً کلّ ذی غفلة» استفاده کنم، در بحبوهه جنگ امام راحل عظیم الشّأنمان فرمودند: سلاح تبلیغات، برنده تر از سلاح جنگ است. خاطر آقایان هست، در بحبوحه جنگ امام راحل عظیم الشّأنمان فرمودند: سلاح تبلیغات برّنده تر از سلاح جنگ است. فرمایش ایشان، یک فرمایش کلیدی است. من اعتقاد دارم این از الهامات خداوند به امام عظیم الشّأن، آن سیّاس کیّاس بود. امام می داند که خیلی از چیزها را می شود با تبلیغات جلو برد. مردم وقتی غافل شوند، تبلیغات، آن ها را با خودش می برد. اگر هشیار نباشند و به تعبیر قرآن عبرت نگیرند «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصار»، چیزی به نام سلاح تبلیغات که برنده تر از سلاح جنگ است، آن ها را با خود می برد. لذا خیلی جالب است که قرآن هم فرموده: عبرت بگیرید ای صاحبان بصیرت! یعنی فقط اهل بصیرت هستند که عبرت می گیرند. ما هم می توانیم از این سلاح استفاده کنیم ولی استفاده نکردیم. امروز شما ببینید همه استعمار، با همه اختلافات درونی خودشان - که گاهی دیدید آلمانی ها، انگلیسی ها و ... معترض هستند که چرا آمریکا دارد از آن ها جاسوسی می کند. البته علیرغم اتلافات خود، در یک چیز؛ یعنی از بین بردن اسلام ناب، متّحد هستند - وقتی می خواهند راجع به مطلبی برنامه ریزی کنند، تمام این خبرگزاری ها و رسانه هایشان، این همه شبکه که دارند، همه و همه در یک موضوع با هم متّحد می شوند، آن قدر این خبر دروغین را بلد می کنند که دیگر کسی تصوّر این را که یک درصد احتمال دارد این خبر دروغ باشد، بر ذهن نمی آورد. یعنی در باب تبلیغات بسیار کار می کنند. جوانان عزیز این را نمی دانند، امّا همسن و سال های من می دانند که به قدری علیه شهید مظلوم، آیت الله دکتر بهشتی تبلیغات می کردند که بسیار عجیب بود، مثلاً می گفتند: ایشان، همسر آلمانی دارد! من یادم نمی رود، بنده با مرحوم ابوی در جایی بودیم، یکی از آقایان که روحانی هم بود، به مرحوم ابوی گفت: حالا چه لزومی داشت که ایشان وقتی در آلمان بود، همسر آلمانی هم بگیرد؟! مرحوم ابوی یک باره عصبانی شدند و گفتند: آخر تو چرا چیزی را که نمی دانی، از دهانت بیرون می آوری؟! خانم ایشان، دختر حاج آقای شریعت اصفهانی است. چه داری می گویی؟! یعنی از بس تبلیغات سوء بود، گاهی مع الأسف برخی از آقایان روحانی هم باورشان شده بود. لذا دیدید بعد از شهادت شهید مظلوم، آیت الله دکتر بهشتی، امام مطلبی را فرمودند که باز سیّاس کیّاس بودن ایشان را نشان می دهد، ایشان فرمودند: آنچه که من را بیشتر از شهادتش، ناراحت می کند؛ مظلومیّت ایشان است. علّت این مطالب، همه از این باب است که سلاحی به نام تبلیغات هم وجود دارد که اتّفاقاً برّنده تر از سلاح جنگ هم هست. * ۱۵۰ صحابه ساختگی برای پیامبر! بعد از قضیّه سقیفه، یک مطلب را با همان سلاح تبلیغات اعلان کردند که امروز هم به نوع دیگری از این سلاح تبلیغات استفاده می کنند و آن این که امامت، چیزی ماورای خلافت است. اگر هم روایاتی را از پیامبر در مورد امامت شنیدید، این بوده است. مسأله دیگر اینکه برای مقابله با روایات نبوی، روایت سازی کردند. من چند بار بیان کردم و خواهش می کنم که آن را جدّی بگیرید، خدا علّامه عسگری را رحمت کند، کتاب شریف ۱۵۰ صحابه ساختگی ایشان را که به فارسی هم ترجمه شده است، بخوانید. ایشان در این کتاب با مستندات خود اهل جماعت ۱۵۰ نفر را بیان کردند که خودشان، این ها را به عنوان صحابه برای پیامبر درست کردند. اصلاً موحودیّت نداشته است. صحابه یعنی کسانی که پیامبر را زیارت کردند و در محضر ایشان بودند. ۱۵۰ صحابه ساختگی درست کرد، خیلی عجیب است. * با غفلت مسلمین؛ یهودی زاده ها امور را در دست گرفتند! شریح قاضی که من یک زمانی، یک مقدار از تاریخچه او را بیان کردم که یهودی زاده است، تازه مفتی کوفه می شود! خیلی عجیب است، یعنی وقتی انسان، غفلت کند و حواسش نباشد، امثال شریح قاضی و یهودی زاده ها می آیند و امور را در دست می گیرند. خیلی بد است. همه به خاطر همین غفلت است و این که باور نکردیم باید هشیار باشیم. هشیاری مسأله بسیار مهمّی است. از سقیفه به بعد، اگر کسی بگوید: من در لاک خودم هستم، کفانا کتاب الله، به درد نمی خورد. در آن زمان هم با سلاح تبلیغات همین را یاد دادند که کتاب خدا برای ما کافی است. مثل اینکه در این زمان هم می گویند: آرمان های امام هست. امّا دیگر به این توجّه نمی کنند که یکی از مهم ترین آرمان های امام این بود که خودشان فرمودند: پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به این مملکت، آسیب نرسد. * سر دادن آهنگ "کسی پیغمبر نمی شود"، برای تضعیف امیرالمؤمنین! مسأله دیگر این است که - حالا من این مقدّمات را دارم بیان می کنم تا برسم به این که چرا معاویه، رشد کرد؟! گاهی برای این که مردم در غفلت قرار بگیرند، می گویند: کسی، پیغمبر نمی شود. البته این مطلب درست است. پیامبر، خاتم الانبیاء است. در مورد پیامبر بیان شده که لولاک لما خلقت الافلاک، امّا ملاک آن ها از این حرف مهم است؛ آن ها نمی خواهند بگویند یعنی پیغمبر بعدی نداریم، بلکه می خواهند برای تضعیف امیرالمؤمنین چنین مطلبی را رواج دهند و آهنگ کسی پیغمبر نمی شود، سر می دهند. گاهی این طور است. مثلاً الان می گویند: کسی امام خمینی نمی شود، امام خمینی تک بود و ... . بله، کسی شکی در این ندارد، امّا این را برای تضعیف ولایت فقیه بیان می کنند. لذا می گویند: ما فقط به ایشان، امام می گوییم. بنده در مباحثم بیان کردم که امام راحل ما، امام العارفین بودند و مردم ایشان را در عرفان نشناختند. فقط شمّه کوچکی از ایشان را متوجّه شدیم. امّا من به صراحت بیان می کنم: این را باور کنید و به عنوان کد اساسی در شناخت امام به ذهن بسپارید که سیاست، کیاست و تمام حرکات ایشان در بستر عرفانشان بود. بدانید اگر امام، عارف بالله نبود، والله سیّاس کیّاس نبود. امام عارف بالله بود و ایشان را نشناختند و إلّا شما حساب کنید، یک پیرمردی که شصت و خورده ای ساله بودند که تازه قیام کردند، قلب درد هم داشتند، بعد هم رژیم منحوس پهلوی تصوّر می کرد: امام را حاج آقا مصطفی می چرخاند. لذا حاج آقا مصطفی را به شهادت رساندند و فکر کردند که تمام است. به قوّه مخیّله چه کسی می خورد که پیرمردی در این سنّ قیام کند؟! شصت ساله دیگر بازنشسته است، امّا امام در سنّ هشتادسالگی تازه حکومت تشکیل می دهند. الآن حساب کنید، ما آن موقع داغ بودیم و متوجّه نمی شدیم. می شود کسی هشتاد سالگی تازه حکومت تشکیل دهد؟! آن هم به ظاهر هیچ چیزی بلد نیست، نه کلاس های سیاست ظاهری را رفته، نه پدرش حاکم بوده، نه در دولتی شرکت داشته و ... . معمولاً کسی حتّی وزیر هم می خواهد بشود، به مدیریّت قبلی او نگاه می کنند که در کدام وزارتخانه ها مدیر بوده و ... و إلّا یک باره که کسی را وزیر نمی کنند. حالا کسی می خواهد حاکمیّت یک مملکت را به دست بگیرد، هشتاد سال عمر کرده، دیگر باید از دنیا هم رفته باشد، حالا تازه می خواهد حاکم شود، هیچ چیزی هم بلد نیست. بعد هم خیلی با توپ و تشر حرف می زند، آمریکا از شوروی بدتر، شوروی از آمریکا بدتر، انگلیس از هر دو بدتر و خبیث تر. ای بابا! یک مقدار رعایت کن، شما اصلاً سیاست بلد نیستی؟! بعد می بینی همه را هم جلو برد. جنگ که شروع می شود، می گوید: حالا یک دیوانه ای یک چیزی انداخت، این جنگ برای ما نعمت است؛ بعدها معلوم می شود که واقعاً نعمت است؛ چون چیزهای زیادی از جنگ یاد گرفتیم. این را بدانید: اگر این جنگ هشت ساله نبود، امروز ما این موشک های آن چنانی را نداشتیم و نمی توانستیم خودمان تولید کنیم. این واقعیّت است که ما الآن به آن رسیدیم و امام از همان ابتدا فرمودند که این، نعمت است. این را واقعاً چه می دانیم؟! انسان یک مقدار تأمّل کند. لذا ما هم عظمت امام را قبول داریم. امّا یک عدّه برای این که می خواهند امیرالمؤمنین را تضعیف کنند، دم از پیامبر می زنند، نه برای این که پیامبر را قبول دارند. الآن هم برای این که می خواهند امام المسلمین را تضعیف کنند، دم از امام می زنند. که البته مردم ما دیگر شناختند. لذا باید مراقب باشیم تا غافل نشویم. لذا امیرالمؤمنین هم فرمودند: «فیالها حسرة على ذوى غفلة أن یکون عمره علیه حجّة بأن تؤدّیه أیّامه إلى شقوة»، وای بر این حسرت کسانی که غفلت دارند. از ابتدا نباید غفلت می کردید، حالا دیگر حسرت می خورید که چه شود؟! حسرت بعد از غفلت فایده ای ندارد. وقتی قرآن می فرماید: «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصار»، دارد جدّی می گوید، بنا نیست ما فقط آیات قرآن را بخوانیم و رد شویم، باید در تمام آن ها تأمّل کنیم و به کار گیریم. امام صادق(ع) می فرمایند: هر کسی در هر روز پنجاه آیه از قرآن نخواند، از ما نیست. از حضرت ثامن الحجج(ع) پرسیدند: چرا پنجاه آیه؟ فرمودند: دلیلش، تدبّر در آن است. حضرت نفرمود: یک جزء، می دانید برخی از آقایان، یک جزء، دوجزء و سه جزء هم می خوانند، فرمودند: ۵۰ آیه تا در آیات الهی تدبّر کنیم. فقط تند تند قرآن خواندن که بگوییم ثواب ببریم که ملاک نیست، این که واقعاً ببینیم قرآن چه دارد می گوید، دارد با انسان، صحبت می کند. یکی اش همین که فرمودند: «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصار»، یعنی اگر کسی از تاریخ و گذشتگان عبرت نگیرد، اهل بصیرت نیست. همان طور که بیان کردیم امیرالمؤمنین فرمودند من تاریخ را نمی خوانم که فقط خوانده باشم، من طوری تاریخ را می خوانم که گویی با گذشتگان زندگی کردم.و إلّا داستان و رمّان نمی خواهم بخوانم که، حالا بود که بود، حالا معاویه آن کار را کرد، مغول ها این کار را کردند، ...، این ها را باید از دید عبرت مطالعه کرد تا تاریخ تکرار نشود؛ چون جریان تاریخ دائم در حال تکرار شدن است. این ها خیلی مهم است. * «کفانا کتاب الله»؛ جریانی از خود دین، در مقابل امام بر حقّ! لذا یکی از مطالب دیگر، این است که آمدند بیان کردند: ۱. خلافت، ۲. کسی پیامبر نمی شود و کتاب الله برای ما کافی است. پیامبر فرمودند: «عَلِیٌ مَعَ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَ عَلِی » و این روایت در چند جا از کتب اهل جماعت آمده است، از جمله در سنن ابی داوود، جلد دوم، در مورد فضائل خلفا و فضائل علی بن ابی طالب آمده است. جالب است که خود خلیفه دوم بیان می کند: «سمعنا عن رسول الله ص قال: عَلِیٌ مَعَ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَ عَلِی». سنن ابن ماجه و دیگر کتب اهل سنّت هم این روایت را بیان کردند. حالا چرا پیامبر چنین چیزی فرمودند؟ چون دیگر کسی صدا برنیاورد که کفانا کتاب الله. بگوید: کتابی که بدون علی باشد، کتاب نیست. این قرآنی که بدون علی باشد، دیگر قرآن نیست. نه از باب این که بگویند: ببیند علی چقدر خوب است که او را با قرآن مقایسه کردیم و ... . البته از یک بعدی درست است و به عنوان فضائل امیرالمؤمنین است، امّا می خواهند بفرمایند: قرآنی، قرآن است که با امیرالمؤمنین باشد، یک موقع نیایند بگویند: کفانا کتاب الله. پس مسأله دیگر این است که در مقابل امام معصوم و امام بر حقّ، جریانی را از خود دین درست می کنند. دقّت کنید، این نکته زیبایی است. جریانی را از خود دین علم می کنند، نه از بیرون دین. چون بیرون دین باشد، مردم زود متوجّه می شوند. این جریان از درون دین چیست؟ کفانا کتاب الله. چون کتاب الله هم برای دین است و خارج از دین نیست. عبرت هایی که ما باید از تاریخ بگیریم «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصار»؛ همین است. از درون خود دین، مطالبی را به وجود می آورند که صورت ظاهرش هم درست و حقّ است. مگر بد است که کسی را به کتاب خدا دعوت کنند؟! حرف اشتباهی است؟! خیر، به چیزی غیردینی دعوت نکردند، بلکه به همین کتاب خدا دعوت کردند که صورت ظاهرش، درست است. امّا مردم توجّه نکردند که کتاب خدا درست است، امّا چرا پیامبر فرمودند: «عَلِیٌ مَعَ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَ عَلِی »؟! یعنی آن قرآنی معنی می دهد که امیرالمؤمنین کنار آن باشد. و إلّا قرآنی که امیرالمؤمنین و یا به تعبیری قرآن ناطق و مفسّر حقیقی قرآن در کنار آن نباشد، به درد نمی خورد. دعوت به چنین قرآنی؛ یعنی نفاق و فریب دادن و حقّه بازی. * محیّ الدّین اوّل و ثانی، کدام ائمّه هستند؟ یکی از مطالب همین است که از درون خود دین، جریان سازی می کنند. لذا برخی مواقع برملا می شوند و مطالبی به وجود می آید که نمونه آن خود یزید است. مشروب خواری علنی، میمون بازی علنی، طوری که فرستاده عبدالله بن عمر(پسر عمر بن خطّاب) که برای بیعت پیش یزید می رود، می گوید: بابا! این خیلی خبیث است، در حال مستی به من می گوید: من حال دست دادن ندارم، به ابوقیس(میمونش که لباس حریر بر تنش می کرد، جواهر بر گردنش می انداخت و ...) دست بده، کأنّ با من دست دادی! اصلاً دین و بیعت را به سخره گرفته بود. یعنی وقتی یک جایی امّت غفلت کرد، نهایت قضیّه این می شود: دیگر دینش را علناً به سخره می گیرند. لذا أبی عبدالله برای همین قیام کرد. چون دیگر به صورت علنی، دین به سخره گرفته می شد. ایشان قیام کردند تا حیاتی به دین بدهند. لذا وجود مقدّس أبی عبدالله را محی الدّین می گویند، یعنی احیا کننده دین. ایشان، محی الدّین اوّل هستند و وجود مقدّس آقا جانمان، حضرت حجّت هم محی الدّین ثانی هستند. البته تمام حضرات معصومین، احیاگر هستند، امّا قبلاً دلیلش را بیان کردیم که زمان و شرایط و مکان فرق می کرده است. مثلاً همه ائمّه راضی به رضای خدا بودند، امّا چون امام رضا موقعی آمدند که حتّی مأمون با مکر خودش، بین علویّون هم اختلاف انداخت و برخی از خود علویون به امام رضا اهانت کردند و گفتند: پدرت حداقل ۷ سال (۷ تا ۱۴ سال نوشتند) در زندان آن ها بوده، حالا تو می خواهی بروی ولیعهدش شوی؟! جریان واقفیّه از آنجا به وجود آمد. اینجا توقّف کردند و گفتند: اصلاً امام رضا، امام نیست. امام مگر ولایت عهدی می پذیرد؟! گرچه بیان کردیم: امام خودش نشان داد و یکی از مطالبش این بود که فرمود: برای من گریه کنید، گفتند: آقا! گریه پشت سر مسافر شگون ندارد. فرمودند: آن کسی که برگردد. حضرت به آن نفهم ها اشاره کرد تا بفهمند که من نمی روم ولایت عهدی بگیریم، این ها بحث دیگری است. حضرت توانست علم آل محمّد را گسترش دهد، لذا به عالم آل محمّد معروف شد. بیان کردیم که مأمون خودش اقرار کرد که من آمدم او را شکست دهم، امّا خودم شکست خوردم. وقتی هم دید امام رضا در آن جلسات مناظره - که به قصد منکوب کردن ایشان برگزار می کرد - به راحتی چینی، یونانی، هندی و ... صحبت می کند و همه متعجّب بودند. کار به جایی می رسد که اباصلت می گوید: من مجبور شدم پرسیدم شما این همه زبان را از کجا بلد هستید؟! حضرت فرمودند: اباصلت! من حجّت خدا هستم، حواستان کجاست؟! حجّت خدا بر روی زمین باید همه زبان ها را بداند. * بنی عبّاس که داعیه خونخواهی از أبی عبدالله(ع) را داشتند، بسیار خبیث تر از بنی امیّه بودند! علی ای حال، اگر انسان دقّت نکند و غفلت کند، او را فریب می دهند و گرفتار می کنند و او را از حقّ جدا کرده و چیز دیگری از درون دین را برای او جلوه می دهند. مثلاً بنی العبّاس، به واسطه خون خواهی أبی عبدالله(ع) قیام کردند. تمام مورّخان متّفق القول هستند که بین بنی امیّه و بنی عبّاس؛ بنی عبّاس خبیث تر بودند. ظاهر امر هم این است که بنی عبّاس، فرزندان ابن عبّاس هستند و به عنوان خون خواهی أبی عبدالله(ع) قیام کردند! عمّامه های خلفای عبّاسی هم سیاه بود، می گفتند: ما دیگر سیاه پوش هستیم. لذا حتّی خود را شبیه به اهل بیت کردند. این هوشیار و بیدار بودن خیلی مهم است. بیان کردم که از درون دین می آورند. آن ها می گفتند: کتاب الله، از درون آوردند؛ این ها می گویند: یا لثارات الحسین و از درون آوردند و به نام خون خواهی أبی عبدالله(ع) قیام کردند. لذا مأمون هم وقتی امام رضا(ع) با هر کسی می خواستند مناظره کنند، او می گفت: ابن عم من! علی بن موسی! می خواهد بگوید: ما ریشه مان یکی است، ما همه بنی هاشم هستیم و ... . لذا یکی از مطالب از درون دین است که نشان می دهد انسان باید خیلی مراقب و هشیار و بیدار باشد که اگر مراقب نباشد، گرفتار می شود. معنی «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصار» همین است که دقّت کند، مراقب باشد، مواظب باشد که از درون رخنه نکند. چون از بیرون، مردم زود متوجّه می شوند. امّا از درون، اگر دقّت نکنی و صاحب بصیرت نباشی و فقط در خودت باشی و به نماز و روزه ات توجّه کنی و از دور و بر خود اطّلاع نداشته باشی، تمام است. * چرا امام سجاد(ع)، هیچ کدام از قیام هایی را که به خون خواهی أبی عبدالله(ع) به پا شد، تأیید نکردند؟! لذا حتّی وقتی زید بن علی قیام می کند، گرچه حالا بیان کردند اشکال ندارد و حضرت هم جهادش را پذیرفتند و حتّی بعضی می گویند: شاید یک مقدار هم به اشاره زین العابدین بود، امّا خیلی مورد تأیید قرار نگرفت. چرا؟ چون درست توأم شد با زمانی که بنی عبّاس، ادّعای خون خواهی می کنند. حضرت می گویند: الآن وقت این کارها نیست، باید اوضاع آرام شود. چون با این عنوان امکان دارد همه محبّین اهل بیت را قتل عام کنند. الآن باید این هیاهو آرام شود و بعداً خون خواهی کرد. یعنی نباید طوری شود که هر کسی بیرقی بردارد و دم از خون خواهی أبی عبدالله(ع) بزند. چون بیرقی که به حقیقت بلند شود، در این بیرق ها گم می شود. زیرکی امام را ببینید؟ ایشان می فرمایند: الان وقتش نیست، چون در این زمان، همه هیاهوی این را دارند که ما به خون خواهی أبی عبدالله(ع) قیام کردیم، هر کس یک پرچم دست خودش گرفته و داعیه خون خواهی أبی عبدالله(ع) را دارد که صورت ظاهر هم حقّ و خیلی زیباست. اینکه بیان کردم از درون وارد می شوند، همین است. مؤمن باید کیّس باشد، این جا خود را نشان می دهد. البته معصومین که سیّاس کیّاس هستند و اصل سیاست در دست آن هاست. لذا قیام زیدبن علی هم خیلی مورد توجّه قرار نگرفت. بیرق و پرچم حقیقی در هیاهوهایی که همه به نام أبی عبدالله(ع) قیام می کنند، گم می شود و مردم نمی دانند چه کار کنند. یک عدّه به این سمت، یک عدّه به آن سمت و ... می روند. همه که زیر یک پرچم نیامدند. اگر همه زیر پرچم امامت می آمدند، درست بود، امّا همه نیامدند. ضمن این که حضرت می دانند خیلی از همین قیام های ظاهری با دو تا توپ و تشر می خوابد. الآن یک احساسات زودگذر است. برخی خود را مقصّر می دانند. تاریخ مختار را مطالعه کردید و می دانید کسانی که به نام یا لثارات الحسین قیام کردند، چه کسانی بودند و چه شدند. حتّی بعضی در باب قیام، نفهمی می کنند؛ یعنی می گویند: عیبی ندارد، چون من در دفاع از حرمت امامت و ولایت اشتباه کردم و حریم دین را رعایت نکردم، حالا عیبی ندارد ولو به این که کشته شوم، باید برم؛ چون من اشتباه کردم و اصلاً باید کشته شوم. بیان کردم: امیرالمؤمنین فرمودند: وای بر حسرت بعد از غفلت، همین است. چون حسرت دارد می خورد که غفلت کردم، حالا می گوید: هر طوری شده، من خودم را به کشتن بدهم. گاهی دیگر بدون سیاست می شود؛ یعنی احساسی صرف، عمل می کنند و توأم با دقبت و سیاست و کیاست نیست. احساسی صرف عمل می کند، برای این که می خواهد جبران مافات خودش را بکند. اشتباه کرده، امام زمان خودش و حجّت خدا را تنها گذاشته، حالا می خواهد اشتباه خود را جبران کند، احساسی صرف عمل می کند. بی گدار به آب می زند و می گوید: هر چه که شد، شد. من هم کشته شوم، عیبی ندارد؛ خون من که از خون أبی عبدالله(ع) رنگین تر نیست. احمق! آن موقعی مهم بود که خونت را در کنار أبی عبدالله(ع) قرار بدهی، نه الآن که بروی خودت را بکشی! این، فایده ندارد. احساسی عمل کردن به درد نمی خورد. لذا این خون ها را نمی پذیرند. برای همین هم امام زین العابدین(ع) هیچ کدام از این ها را تأیید نکردند و عقب نشستند. چون حضرت می دانستند که این ها، احساسی و زودگذر است و برخی هم چون وجدان درد دارند، می خواهند هر طوری شده خود را بکشند. چون فهمیدند که اشتباه کردند؛ حالا می گفتند: کشته شویم و تمام شود. * چهارده منزل و سفر برای وجود مقدّس أبی عبدالله(ع) همین هاست که باعث می شود سر أبی عبدالله(ع)، حجّت خدا، به غارت برده شود و خولی ملعون آن را ببرد و در تنور خانه خود پنهان کند. حاج شیخ جعفر شوشتری، در خصائص الحسینیّه، برای وجود مقدّس أبی عبدالله(ع)، چهارده منزل و سفر تعیین کرده است. خیلی زیباست. می فرماید: منزل اوّل هنگامی بود که بعد از ولادت آن حضرت، ایشان را در آغوش پیامبر قرار دادند. این منزلگاه اوّل بود. وقتی هم امّ سلمه آمد و گفت: او را به من بدهید که او را پاک کنم و شستشو دهم. پیامبر به او تشر زدند و فرمودند: مگر نمی دانی حسین، طاهر به دنیا آمده است؟! منزل دوم، شانه های پیامبر بود. دارد که حتّی در کوچه و بازار به پیامبر می گفتند: یا رسول الله! شما خسته می شوید، حسین را پایین بگذارید. حضرت می فرمودند: شما نمی دانید چه راکب خوبی دارم! یعنی خود را به عنوان مرکب امام حسین بیان می کرد. سومین منزلگاه، روی سینه های پیامبر بود. حتّی پیامبر عظیم الشّأن در موقع از دنیا رفتن هم فرمودند: حسین بیاید بر روی سینه های من باشد. هر چه می گفتند: آقا! اذیّت می شوید، می فرمودند: خیر، حسین، آرامش من است. دارد که برخی مواقع حسنین را روی سینه می گرفت و این گونه می خوابید. دارد دیگر، «یوم علی صدر المصطفی و یوم علی وجه الثّری»، حسین جان! یک روز جایت روی سینه های پیامبر بود و یک روز هم صورتت را به خاک مالیدند ..... آغوش مولی الموالی، امیرالمؤمنین. آغوش فاطمه زهرا. کربلا. بالای نیزه. تنور خانه خولی در کوفه. دارالاماره کوفه. روی شاخه درخت. در مسیر شام، نیزه داری که سر امام حسین را به همراه داشت، می گوید: سر را بر روی درختی آویزان کرده بودم، نیمه شب دیدم دختر نونهال حسین، کنار درخت آمد و گفت: بابا! خیلی دلم می خواهد تو را ببوسم، امّا قدم نمی رسد. همین نیزه دار می گوید: من دیدم درخت پایین آمد و سر در دامن نازدانه أبی عبدالله(ع) قرار گرفت و او، سر را می بویید و می بوسید. دیر راهب نصرانی در مسیر شام. این هم خیلی عجیب است. در عین الورده، قضایایی اتّفاق افتاد که دیگر ورود به آن پیدا نمی کنم. تشت طلا، مجلس یزید در شام. زانوی دختر سه ساله اش، حضرت رقیّه. رأس الحسین در شام که الآن می دانید بیان کردند: محل نگهداری سر أبی عبدالله(ع) آنجاست. امام صادق(ع) می فرمایند: هیچ چشمی نیست که برای ما گریه کند، مگر این که به نظر کردن بر حوض کوثر پاداش داشته باشد. بعد می فرمایند: اوّل چشمی که گریه کرد و خدا گریه او را پذیرفت، همسر خولی بود. موقعی که دید سر حسین در تنور خانه اش است و می درخشد. .... «السّلام علیک یا أبا عبداللّه(ع)
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بوشهر نیوز]
[مشاهده در: www.bushehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها