محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803634250
رتبه ۱۱۸ فضای کسب و کار جای افتخار ندارد!
واضح آرشیو وب فارسی:آناج: واحدی افزود: زمانی که قانون بهبود مستمر فضای کسب و کار را تدوین و تصویب کردیم، نور امید در دل بخش خصوصی ایجاد شد ولی حالا دو سال بعد از اجرای این قانون کجا ایستاده ایم؟به گزارش آناج، سید حامد واحدی خزانه دار اتاق تهارن در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: این روزها که دوران پساتحریم و اجرای بسته دوم سیاستی خروج از رکود اقتصادی را پیش روی داریم، سوالی مهم در ذهن فعالان بخش خصوصی نقش بسته است. آیا اقتصاد ایران بالاخره از رکود خارج می شود؟ آیا بحران های ما پایانی دارد؟ این پرسش ها بیش از آنکه آینده فعالان اقتصادی کشور را بسازد، محصول اندیشه آنها برای برنامه ریزی در مورد ادامه فعالیت شان در اقتصاد ایران است. فعالان بخش خصوصی حداقل طی ١٢ سال گذشته به دلیل تحریم ها، شرایط سخت و دشواری را تجربه کرده اند و برهمین اساس هم ابتدای ترین خواسته آنها رسیدن به دوران ثبات است. آنچه در اقتصاد ایران گذشته موجب شده تا فعالان اقتصادی دلزده از کسب و کار شوند. کسانی که طی یک دهه گذشته سروکارشان با محافل بخش خصوصی ایران بوده، بارها با این دیالوگ دلسوزانه و گاهی ناامیدانه صاحبان صنایع مواجه شده اند که با سرخوردگی از یکدیگر سوال می کنند آیا در ایران می توان کار کرد؟ گزارش های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول هم هیچگاه برای آنان حکم آب روی آتش را نداشته و همیشه نشانه های قوی از شرایط سخت کسب و کار در ایران و از آن بدتر شرایط سهل کسب و کار در کشورهایی مانند مالزی و سنگاپور ارایه داده است. درحال حاضر ایران رتبه ١١٨ را در فضای کسب و کار در میان ١٨٩ کشور جهان در اختیار دارد. بنابراین وضعیت چندان مطلوبی نداریم. رشد اقتصادی نیم درصدی، نرخ بیکاری ٢٥ درصدی برای جوانان ١٥ تا ٢٥ ساله و همچنین نرخ رشد نقدینگی ٢٣ درصدی، شاخص های چندان مطلوبی را برای ما نمی سازند و برهمین اساس آنچه ترسیم می کنیم، رویاهای دلچسبی نیست. در کنار اینها در نظر داشته باشید که رویه های قانونی راه اندازی کسب و کار در ایران به هشت مورد رسیده است، زمان مورد نیاز برای راه اندازی کسب و کار هم ١٥ روز اعلام شده است و در نهایت هزینه راه اندازی یک کسب و کار ساده ٧/٢درصد درآمد سرانه ملی ارزیابی شده است. همگی اینها شاخص هایی ناگوار است ولی باز هم به همان سوال ابتدایی باز می گردیم. آیا در ایران نمی توان کار کرد؟ برای پاسخ به این سوال باید در لابه لای تاریخ، گشتی بزنیم. ١٠ سال قبل تعداد بیکاران اقتصاد آلمان به پنج میلیون نفر رسیده بود. این عدد پس از جنگ جهانی دوم و حتی فروپاشی دیوار برلین بالاترین نرخ به شمار می آمد. در همان زمان رسانه های اروپایی مانند اکونومیست برای تفسیر شرایط آلمان از صفت تحقیر آمیز «مرد بیمار اروپا» استفاده می کردند. اکنون سال ٢٠١٥ است. تعداد بیکاران آلمان به رقمی کمتر از دو میلیون نفر رسیده و اقتصاد قاره سبز تمام امیدش را به آلمان بسته است. یونان و کشورهای همسایه هم هر اندازه از آلمان وام می گیرند و پس نمی دهند باز هم ضربه ای به امپراتوری قدرتمند اقتصادی قاره سبز وارد نمی شود. آنچه پیش روی ما است تجربه آلمان در نوسازی دوباره اقتصاد کشور است. اما چگونه آلمان موفق شد؟ بررسی آمارها نشان می دهد که در حال حاضر رتبه آلمان در فضای کسب و کار ١٥ است و شاخص زمان مورد نیاز برای راه اندازی کسب و کار در این کشور هم به عدد سه روز رسیده است. همه نماگرها تایید می کنند که آلمان به نقطه مطلوبی رسیده است. اما آغاز دوران بازگشت دوباره شکوه به اقتصاد آلمان همزمان با تغییر نگرش های مدیریتی در این کشور است. پیش از مرکل آنچه در آلمان رخ می داد، تداوم دوره رکود و بیکاری بود ولی حالا کمپانی فولکس واگن حتی با وجود رسوایی بین المللی تنها با اختلافی اندک به عنوان دومین کمپانی پرفروش خودروسازی دنیا طی چهار ماه گذشته بدل شده است. پاسخ به سوالی که مطرح شده در گفتار ساده و در عمل پیچیده است. آلمانی ها فضای کسب و کار در کشورشان را تسهیل کردند. اما پیش از آن رفتار مدیران شان را تغییر دادند. مدیران دولتی آلمان کارخانه فولکس واگن را به قیمت یک مارک به بخش خصوصی فروختند و امروز سود حاصل اشتغال بیش از یک میلیون نفر در این کمپانی را به حساب اقتصاد ملی شان زده اند. نگاه آنها واگذاری اقتصاد به بخش خصوصی، حمایت از کسب و کارها و از همه مهم تر تغییر نگرش مدیران بروکراتیک بود. مدیرانی که برای اقتصاد این کشور پنج میلیون بیکار ساخته بودند همگی رفتند و کسانی آمدند که برای آنها بیش از ٥/٣میلیون اشتغال ایجاد کردند. همگی اینها مقدمه ای بود برای بیان یک جمله: « ما هم می توانیم امیدوار باشیم.» دقیقا اقتصاد ایران هم می تواند به آینده امید داشته باشد. حالا که در دوران پساتحریم هستیم و عزم ملی برای مقابله با رکود ایجاد شده، باید نگاه مان رو به جلو باشد ولی پیش از همه اینها نیاز به تغییر نگاه داریم. آنچه در آلمان رخ داد، فرآیند اصلاح مدیریت ها بود. ما در ایران هم زمانی که قانون بهبود مستمر فضای کسب و کار را تدوین و تصویب کردیم، نور امید در دل بخش خصوصی ایجاد شد ولی حالا دو سال بعد از اجرای این قانون کجا ایستاده ایم؟ اقتصاد سیاهچاله ندارد. ما در عمق رکود هستیم ولی اقتصاد زبان فرمول، فکر و عملکرد است. اگر نسخه های موفق دیگران را تکرار کنیم بازهم به نتیجه می رسیم. حتی اگر نسخه های تدوین شده خودمان مانند اقتصاد مقاومتی ابلاغی مقام معظم رهبری را اجرایی کنیم، باز هم به هدف نزدیک شده ایم ولی پیش از همه اینها مدیرانی می خواهیم که نگاهی ملی برای کمک به اقتصاد داشته باشند. ما می توانیم امیدوار باشیم چراکه پیش از این هم بسیاری از کشورها شرایط به مراتب بدتری داشته اند و نتایج مطلوبی گرفتند.
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آناج]
[مشاهده در: www.anaj.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها