تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805612921
پیرغلامی که شب عاشورا بیمارستان را به هم ریخت +تصاویر و فیلم
واضح آرشیو وب فارسی:رباط نیوز: حاج رضا مهاجرانی (بلبل شرق تهران) سال های آخر عمر، دست به عصا و آرام به گوشه ای خزیده بود و خسته و شکسته، چشم به راه کسی بود که زنگ خانه اش را بفشارد یا گوشی تلفن را بردارد و به او زنگی بزند. می گفت: «شب های محرّم اگر کسی در خانه باشد، مرا به جایی خواهد برد و اگر نباشد باید تنها بنشینم و رادیو گوش بدهم.»به گزارش رباط نیوز، حاج رضا مهاجرانی (بلبل شرق تهران) سال های آخر عمر، دست به عصا و آرام به گوشه ای خزیده بود و خسته و شکسته، چشم به راه کسی بود که زنگ خانه اش را بفشارد یا گوشی تلفن را بردارد و به او زنگی بزند. می گفت: «شب های محرّم اگر کسی در خانه باشد، مرا به جایی خواهد برد و اگر نباشد باید تنها بنشینم و رادیو گوش بدهم.» حسینیه مشرق ـ زنگ تلفن به دومی نمی رسید که گوشی را برمی داشت. مهم نبود کی باشد. هرکه بود، شماره خانه بلبلی را گرفته بود که از ۱۱ سال پیش در کنج قفس تنهایی، روزگار می گذراند و هر روز به شنیدن صدای خود از دستگاه ضبط صوت، دل خوش کرده بود. روزگاری بود پیرمرد! برای شنیدن صدایت در فلان مجلس روضه، سرودست می شکستیم و حالا، پس از چندسال خانه نشینی، راهی دیار ابدی شدی. یادش بخیر! امید داشتی به این که روزی دوباره روی پاها بایستی، اشعار صابر و باباطاهر را با لهجه مخصوص همدانی بخوانی و یک منبر تمام عیار تحویل بدهی. می گفتی: «دعا کنید دوباره راه بروم.» البته که ۷۴ سالگی برای احیای زندگی عاشقانه یک ذاکر اهل بیت (ع) دیر نبود و تو سرشار از امید بودی؛ سرشار از آرزوهای منطقی. انگار قرار بود روزی از آن بستر ملال آور برمی خیزیدی، عصاها را کنار می گذاشتی و می نشستی پشت فرمان؛ به نیت آن که خودت را به هیئت تابعین آل محمد (ص) برسانی و همه را به شنیدن روضه جانسوز «وداع»، همان که پدرت هم دوست می داشت، مهمان کنی. حیف که نشد! یکی از شب های هفته دوم ماه مبارک رمضان ۱۰ سال قبل، وقتی حاج رضا مهاجرانی را با ویلچر، پشت میکروفون بردند، به همکارانش در مسجد حاج ابوالفتح گفت، ۶۰ سال است که نوکری می کند. لابد او می خواست شکوه ظریفی را مطرح کند و بگوید که بعد از این همه سال، چنین تقدیری برای او روا نیست، اما وقتی یک شب بعد، او را در خانه اش در شرق تهران ملاقات کردم، با تبسمی بر لب، سعی می کرد بر قله افتخارات گذشته بایستد و چیزی از رنجش خاطرش نگوید؛ چه امیدها داشت؛ امید به این که روزی آن عصای گوشه اتاق را به کناری بیندازد، تخت چوبی را فراموش کند و روی پاهای خودش سری به حیاط دلباز خانه ای بزند. عکس ها از سعید کیایی فرزند پرافتخار میرزاحسین شناسنامه رضا مهاجرانی می گفت که او ۸۳ را شیرین دارد، اما خودش و فرزند ارشدش می گفتند که شناسنامه اش دو سال بزرگ تر است. حتما برای این که دو سال زودتر به سربازی برود و سروسامان بگیرد. عدد عمر، چه اهمیتی داشت؟ مهم، امیدی بود که مهاجرانی به زندگی آینده اش داشت و گمان می کرد که روزی خواهد برخاست و دوباره پشت رول آن بنز قدیمی خواهد نشست. مهم این بود که مداح سرشناس سیدالشهداء (ع) حافظه خوبی داشت که می توانست او را در یادآوری کودکی هایش یاری کند: «هشت ساله بودم که در همدان، وقتی پدرم به مجالس اهل بیت (ع) می رفت، جلوی پایش فانوس می گرفتم. او با اسب رفت و آمد می کرد و شب ها به دلیل تاریکی هوا، پیاده به روضه هایش می رفت. بنابراین، وقتی هر دو پیاده بودیم، من فانوس گیر راه پدر بودم و در مجالس او، بعد از اینکه به کربلا گریز می زد، با اشاره خودش، چند خط می خواندم. در واقع، مداحی را با خود او آموختم.» آقا میرزاحسین مهاجرانی، از شاگردان آخوند ملاعلی معصومی همدانی و از مداحان سرشناس ابتدای سده ۱۳ همدان است. فرزند سوم او درباره اوج شهرت پدر می گفت: «او در ایام محرم، پنج مجلس در روستاها و دهات اطراف همدان قبول می کرد. اول از همه، «حیدره»ای ها برایش به همدان اسب می فرستادند تا به روستایشان برود. از آنجا با اسب سواری «جورقانی ها» به آنجا می رفت و بعد از اینکه مجلس آنها را اداره کرد، اسبی از «ده پیاز» می آوردند و او را به آنجا می بردند. بعدش، یک روستای دیگر بود و از آنجا به «حصار» می رسید. حصار هم که نزدیک همدان بود و از آنجا به خانه برمی گشت. پدرم، مرحوم میرزاحسین با آیت الله حسین نوری همدانی، از مراجع تقلید امروزی هم درس بود و در همدان اسم و رسمی داشت.» برف سختی در همدان باریده بود. میرزا، برف را از بام پایین ریخت و سرمای سختی خورد. وقتی به بستر افتاد، زبانش بند آمد سه روز بیشتر دوام نیاورد. «به برادرم علی گفتم: انگار آقاجان خوابش برده. دیگر سکسکه نمی کند. جلو رفتیم. میرزا مرده بود.» دانلود به راه پدر «خوابش را دیدم. گفت: دلم می خواد مثل خودم مداح بشی. من هم گفتم، یا علی!» «میراث پدر خواهی، علم پدر آموز» این تک بیت را خواند و رفت سر اصل مطلب: «پدرم مرا خیلی دوست داشت. حتی یک بار وقتی کودک خردسالی بودم، حصبه گرفتم و نزدیک بود از دست بروم. پزشکان همدان در آن سال ها مرا جواب کردند و کسی امیدی به من نداشت، اما پدرم خیلی تقلا کرد که زنده بمانم. استاد اکبر سلمانی، آرایشگر محله بود که حجامت و بادکش هم می کرد. از پدرم اجازه گرفت که به عنوان آخرین راه، او هم تلاش هایی بکند. آمد و پشت مرا بادکش کرد. هربار که این کار را می کرد، احساس سبکی به من دست می داد تا اینکه مرض از بدنم بیرون رفت. پدر، برای سلامتی من خیلی زحمت کشیده بود و خواست او برای من مهم بود. محجوب همدانی و صغیر اصفهانی، دو شاعر نامدار هم از دوستان او بودند که بعد از پدر از شعر آنها استفاده های زیادی کردم و عاقبت، آنچه میرزا می خواست محقق شد.» رضا مهاجرانی، آنچه را میراث پدر می خواند از او گرفته و روی منابر ذکر ائمه اطهار (س) اجرا می کرد: «میرزا ترکی می خواند و من حیفم می آید از اشعار آذری در منبر استفاده نکنم.» حاج رضا مهاجرانی روی بستری که ۱۱ سال اسیرش کرد. ضبط صوت تنها همدم او بود اولین لباس مداحی پدر، دار دنیا را بدرود گفته بود و دیگر آن مداح خوش صدا، سوارکار بزرگ و مرد پرهیبت همدانی در میان مردم شهرش نبود. عباس، برادر بزرگ تر حاج رضا، تصمیم به مهاجرت گرفت. ۱۵ یا ۱۶ ساله بود که همراه با او به تهران آمد و شهرش را با تمام خاطرات تلخ و شیرین ترک کرد. پدر او را به مداحی خوانده بود و در تهران، مداحان نامداری مانند مرحوم حاج اکبر مظلوم، مرحوم حاج اکبر محبی، مرحوم مرشد قاسم، مرحوم حاج آقا کمال حسینی و … صاحب کسوت بودند. مهاجرانی، هرچند شاگردی مستقیم هیچ یک از این استادان را نکرد، اما از هریک، گوشه ای آموخت و پس از فوت پدر، لباس مداحی به تن کرد: «اولین لباس مداحی ام را دوزندگی شمس در خیابان ناصرخسرو دوخت و از آن به بعد، همشهریانم مرا به هیئت هایشان دعوت کردند. هیئت سقاهای همدان، اولین جایی بود که خواندم. مرشد اسماعیل نوری همدانی، رئیس سقاها همیشه به من نوجوان می گفت که کم بخوانم که اگر خوب خوانده بودم، مردم تشنه خواندنم بشوند.» رضا مهاجرانی از آنجا به هیئت های دیگر هم معرفی شد. جوراب فروشان بازار تهران، جای بعدی بود که در میانشان مداحی کرد و باز هم در شهر کوچکی به نام تهران، به هیئت های دیگری مانند بنی الزهرا (س) معرفی شد: «یادم هست اولین مجلس باشکوهی را که اداره کردم در سرای گلشن شکن برپا شده بود. آنجا با مرحوم کافی و حاج اشرف می خواندم و خیلی از مداحان سرشناس امروز تهران، پای منبر من می آمدند.» آهن فروشان، تابعین آل محمد (ص)، اتاق سازان، علی اصغری ها و جامعه مداحان تهران، جلساتی بودند که مهاجرانی، یک پای ثابتشان بود. مثلاً او پس از این ۵۰ سال، هنوز در هیئت تابعین می خواند یا سقاها، هنوز او را برای گرداندن جلسات هفتگی دعوت می کنند. دانلود چگونه «بلبل شرق تهران» شد؟ مداحان قدیمی تهران، شنیدنی های بسیاری درباره رضا مهاجرانی دارند. یکی از این ماجراها، بخشیدن لقب «بلبل شرق تهران» است که هنوز از طرف مداحان قدیمی نقل می شود. قصه از این قرار است که در یکی از سال های دهه ۴۰ بود. حاج علی آهی، مدیر جامعه مداح تهران بود و می خواست رقابتی بین مداحان جوان و تازه کار به وجود آورد. حاج رضا، حدود ۲۶ سال داشت. وقتی مسابقه بین مداحان برگزار شد، مهاجرانی توانست در این رقابت اول بشود. در آن مجلس، آن قدر خوب خواند که اولین بار، لقب «بلبل شرق تهران» را به او دادند. هنوز هم مداحان قدیمی، آن روز را به خاطر می آورند. خودش می گفت: «مداحان از هر فرصتی برای گرفتن شعر استفاده می کردند و چون نمی توانستند مرا در خانه پیدا کنند، فرصت را در خیابان و کوچه غنیمت می شمردند. به یاد دارم شبی را که باران سختی می بارید. عبا را دور گردن پیچیده بودم و با دوچرخه به خانه می رفتم. یک دفعه مداحی را دیدم که به ترکی می گفت: «اَب اَب ور منه!» یعنی آن شعر اَب اَب حضرت رقیه را به من بده. گفتم: آخر پدر بیامرز! الآن وقت شعر گرفتن است؟» اما بلبل شرق، سال های آخر عمر، دست به عصا و آرام به گوشه ای خزیده بود و خسته و شکسته، چشم به راه کسی بود که زنگ خانه اش را بفشارد یا گوشی تلفن را بردارد و به او زنگی بزند. هنر باباطاهرخوانی حاج رضا مهاجرانی، شاید یکی از معدود مداحانی بود که از اشعار استخوان دار قدیمی استفاده می کنند. بهره او از باباطاهر یا صابر همدانی به اندازه ای است که حتی جرأت ادعا به او داده است. روزهای آخر عمر هنوز ادعا داشت و می گفت: «می توانم ادعا کنم که کسی شعرهای باباطاهر را با لهجه درست همدانی نمی خواند. حتی علیرضا افتخاری که از خوانندگان بزرگ و خوش صدای این کشور است، لهجه مخصوص را ادا نمی کند. شعرهای دیگر شعرای همدان را هم باید با همین لهجه خواند. وقتی روز عاشورای چند سال پیش، بروبچه های هیئت تابعین آل محمد در بیمارستانی در شهریار به دیدنم آمدند، اصرار کردند که همانجا چند بیتی برایشان بخوانم. گفتم: اینجا بیمارستان است، اما انگار بیماران هم دلشان می خواست روز عاشورایی، روضه بشنوند. پرستارها هم آمدند و در اتاق من جمع شدند. من هم این شعر را با لهجه همدانی خواندم: دلم می خواد که پیغمبر ببینم دمی با ساقی کوثر نشینم بگیرم در بغل قبر رضا را حسین را در صف محشر ببینم تمام بیمارستان با همین دو بیتی به هم ریخت. آن روز و یک عاشورای دیگر در بیمارستان، خیلی به من سخت گذشت. من هیچ وقت محرم را در بیمارستان نگذرانده بودم.» پیرمرد، بی تاب روزهایی بود که با دوچرخه تا «وصفنارد» رکاب می زد تا در مجالس این محله قدیمی روضه بخواند. آخر عمری اما سه بیماری رماتیسم، آرتروز و پوکی استخوان به جان او افتاده بود و قدرت تحرک را از او گرفته بود. شوخ طبعی های یک روضه خوان شوخ طبعی های رضا مهاجرانی را همه به یاد می آورند. او نه تنها خودش اهل مزاح بود، لحظه ها و خاطره های شیرینی هم از همکارانش به یاد دارد. این که در سال های قبل از انقلاب، پلیسی در میدان ژاله، موتور مرشد نصرالله را توقیف می کند. مرشد، نابینا بوده و راننده اش هرچه التماس می کند، پلیس گذشته نمی کند. مرشد به پلیس میدان می گوید که روضه خوان است و اینطوری از کار و زندگی اش می ماند. او هم از سر شوخی به مرشد نصرالله می گوید: «همینجا روضه بخوان تا بگذارم بروی.» او هم همان طور که روی موتور نشسته بوده، شروع به خواندن روضه می کند و موتور را از پلیس می گیرد. مهاجرانی می گفت: «مأموران راهنمایی و رانندگی، لجبازی خاصی با مداحان داشتند. میدان شهدای تهران، جایی است که موتور مداحان را نگه می داشتند و اذیتشان می کردند. یک بار هم یکی از این مأموران راهنمایی، جلوی مرا گرفت و خیلی عصبی صحبت کرد. اول افطار بود و من باید خودم را به یک روضه می رساندم. به طعنه گفتم: «زلیخا مُرد از این حسرت که یوسف گشت زندانی» مأمور راهنمایی، نفهمید چه می گویم. گفت: یعنی چی؟ گفتم: یعنی ان شاءالله خودم می آیم و برایت می خوانم. او فکر کرد منظور من این است که به خانه شان می روم؛ در حالی که می خواستم بگویم سر قبرت خواهم خواند. موتورم را داد و من به مجلسم رسیدم.» امیدوار بود روزی از روی این ویلچر بلند شود و روی پا راه برود، اما …. طعم راه رفتن پیرمرد را تنها می گذاریم؛ با صدایی که از ضبط صوت برمی خیزد و اوج افتخار و مباهات اوست؛ با عصایی که به دیوار اتاق تکیه زده است و با تک گل سرخی که نمی تواند بوی عطرش را به ریه بکشاند. پیرمرد، روی تخت تنهایی، انتظار روزی را می کشید که بیماری دست از سرش بردارد و اجازه بدهد که به اختیار خودش، قدمی در ایوان خانه اش بزند. هر وقت زنگ می زد یا من به خانه شان می رفتم، می گفت: «برایم دعا کنیم تا بتوانم دوباره راه بروم.» می گفت: «شب های ماه محرم اگر کسی در خانه باشد، مرا به جایی خواهد برد و اگر نباشد، باید تنها بنشینم و رادیو گوش بدهم.» شب شهادت مولا علی علیه السلام، مصادف با دومین شب قدر ماه مبارک رمضان امسال، حاج رضا مهاجرانی، مداح و قصیده خوان همدانی درگذشت و در قطعه مداحان اهل بیت علیهم السلام (روضه الحسین) در بهشت زهرای تهران آرام گرفت.
پنجشنبه ، ۷آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رباط نیوز]
[مشاهده در: www.robatnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها