تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816444481
چرا آن 8 سال برای همه تاریخ ایران کافی است؟!
واضح آرشیو وب فارسی:یزدی نیوز: « آن 8 سال تجربه تلخ برای همه تاریخ ایران کافی بود». این جمله را آیت الله هاشمی رفسنجانی روز چهارشنبه ششم آبان در دیدار با جمعی از مردم همدان بر زبان آورد.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اخبار یزدی ها( یزدی نیوز) سیاست مدار کهنه کار از این عبارت می خواست و می خواهد به این نتیجه برسد که هیچ یک از عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی واجتماعی تحمل تکرار آن دوران را ندارد. نه در سیاست می توان وارد دور جدیدی از تنش و سخنان غیر دیپلماتیک شد که کشور را بار دیگر به کنج انزوا ببرد، نه در اقتصاد می توان تورم 40 درصدی را باز نظاره و تحمل کرد و نه جامعه پذیرای دروغ های تازه است، نه فرهنگ، تاب محدودیت و نگاه امنیتی و سانسورهای گسترده را دارد. شاید در نگاه اول این گونه تصور شود که این سخن هاشمی رفسنجانی ناشی از بُغضی است که از شخص محمود احمدی نژاد بر دل دارد اما اگر دغدغه های کلان او و واقعیت های آن هشت سال را در نظر آوریم این گزاره را به یک ناخرسندی شخصی تقلیل نمی دهیم زیرا تنها از زبان او بیان نمی شود و طیف گسترده ای چنین دیدگاهی دارند. همین که دو معاون آن دولت اکنون به اتهامات سخیف مالی گرفتار محبس اند و اتهاماتی متوجه برخی دیگر است خود نشانه است یا این که دو سال از پایان ریاست جمهوری نماد آن دوره هشت ساله گذشته ولی به هیچ مجمع سیاسی ، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی دعوت نمی شود و تنها در پاره ای محافل خاص دیده می شود از این تلخی حکایت می کند. این گفتار نمی خواهد یک طرفه قضاوت کند و تمام دورانی 8 ساله را نفی کند اما در این که «تجربه تلخ» ی را از سر گذراندیم که برای همه تاریخ ایران کافی است و اگر هم هوس بود یک بار بس بود تردید نباید کرد. اگر بخواهیم با زبان آمار سخن بگوییم مهم ترین نمایه آن 8 سال این است که حدود 600 میلیارد دلار درآمد نفتی کمابیش بادآورده و البته تکرار ناشدنی در همه تاریخ ایران طی 6 یا 7 سال حتی یک شغل نیز به شمار مشاغل کشور نیفزود. حتی گفته می شود چند صد هزار شغل نیز از کف رفت! دولت عدالت محور که از بام تا شام شعار عدالت می داد و رییس آن اصرار داشت واژه «عدالت» را با فتح عین تلفظ کند در عمل هیچ کاری درباره شکاف طبقاتی نتوانست انجام دهد. بلکه به عکس یک طبقه نوکیسه تازه به دوران رسیده ظهور کرد که همه ما با مظاهری از آنها آشناییم. طبقه جدیدی که کارآفرین نیست و نقشی در افزایش تولید ناخالص داخلی ندارد و یک شبه از هیچ به همه چیز رسید و بیشترین تکاپو را برای بازگشت آن دوران همین ها دارند و شاید وقتی بگوییم «اگر هوس بود یک بار بس بود» پاسخ دهند: «برای دیگران هوس بود، برای ما نَفَس بود!» به زبان آمار و به صورت تخصصی می توان توضیح داد «شاخص نابرابری در توزیع درآمدها» که نسبت درآمد دهک اول (نابرخوردارترین) به دهک دهم(برخوردارترین) را نشان می دهد در سال 83 به 14.1 برابر رسیده بود اما تا سال 1388 و با همه ادعاها باز در همان سطح 14.1 برابر باقی ماند. در دوره دوم و 88 به بعد به لحاظ دستکاری ها و سکوت یا اغتشاش آماری امکان تحقیق مستقلی فراهم نبوده اما بررسی ها نشان می دهد اگر شکاف بیشتر نشده باشد کمتر نشده است. آن هشت سال نباید تکرار شود چون مردم ایران دوست ندارند باز هم دروغ بشنوند. دوست دارند رییس دولت آنان در واپسین روز کاری هزینه چند فقره ناهاری را که با دوستان و در نخست وزیری صرف کرده به حسابداری بازگرداند ( روایتی که درباره مهندس بازرگان نقل می شود) نه این که در روز آخر 16 میلیارد تومان از حساب دولتی را به دانشگاهی بر روی کاغذ با مدیریت خودش اختصاص بدهد و البته بعد ناگزیر شود آن را باز گرداند. دوست دارند از مزایای توسعه بهره مند شوند نه این که گفتمان توسعه در مظان اتهام قرار گیرد. دوست دارند کتاب بخوانند نه این که معاون فرهنگی یک وزارتخانه کتاب بزرگ ترین نویسنده این مملکت را در کشوی خود نگاه دارد و مجوز ندهد و به زبان های مختلف ترجمه شود اما امکان انتشار به زبان پارسی را نیابد. آن هشت سال تلخ بود. نه این که روزگاران قبل و بعد هماره شکرین بوده باشد. تلخ بود چون به دروغ می خواستند القا کنند تلخ نیست و شیرین است. آنچه قصه را تلخ تر کرده بود این است و گرنه هر دوره ای آمیخته با حلاوت ها و مرارت هایی است. آن دوره نباید تکرار شود. چون هر انسانی ممکن است اشتباه کند و به خاطر آن اشتباه غیر عمد شایسته سرزنش نیست اما اگر یک استباه مشخص تکرار شود آن گاه شماتت موضوعیت می یابد. آن 8 سال تلخ بود. چون تلخی آن هنوز زیر دهان مان است و اگر نبود از روحانی نمی خواستیم هر چه زودتر شیرین کند. شاید تاریخ ایران به چنین تفکری بدهی داشت اما اگر هم داشت ادا کرده است. و چه سنگین و چه تلخ... با این حال هیچ کس نمی تواند جاذبه های پوپولیسم را انکار کند. میل به ترجیح منافع آنی بر مصالح آتی در هر انسانی وجود دارد زیرا آدمی آمیزه ای از سه مولفه «غریزه، احساس و عقل» است. از این رو مدام باید هشدار داد. اندیشمندی می گفت سهم غریزه و احساس را طی سده ها پرداخته ایم. وقت آن است که خردورزی بیشتری از خود نشان دهیم و هر چه سهم عقل در یک جامعه فزون تر باشد آن جامعه توسعه یافته تر است. بحث بر سر این که توسعه اقتصادی مقدم است یا سیاسی یا با هم اند همه فرعی است. توسعه با خرد نسبت دارد و تلخی آن دوران به این خاطر است که نه از توسعه که از خرد دور شدیم و خرافه گرداگردمان را گرفته بود. تکرار آن تجربه یعنی دوباره به سمت پرتگاه رفتن و بعد در به در در پی « ظریف» ی بودن تا به همان مسیری برگردیم که قبلا بودیم. آری، اگر هم هوس بود یک بار بس بود!
پنجشنبه ، ۷آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یزدی نیوز]
[مشاهده در: www.yazdinews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها