محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827505391
راهبرد آمریکا در برابر ایران تغییر نمی کند/نفوذ آمریکا با هدف استحاله و براندازی نظام/شیوه جدید ایجاد تغییرات در ایران
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: آنچه در دوره پساتوافق تغییر خواهد کرد نه دشمنی نظام سلطه با نظام اسلامی است که شیوه ها و ابزارهای این دشمنی خواهد بود. از این رو، پروژه و نقشه آمریکا برای نفوذ در ایران در همین راستا قابل تحلیل و ارزیابی است.به گزارش سراج24 ، پس از 12 سال مذاکره سرانجام جمهوری اسلامی ایران و کشورهای 1+5 در شهر وین بر روی برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) به توافق رسیدند، با توجه به سابقه دشمنی های طرف مقابل، به ویژه آمریکایی ها، این پرسش مطرح است که آیا آنها از اهداف خصمانه خود در قبال انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران دست برداشته اند؟ در یک پاسخ کوتاه باید گفت همان گونه که چندین بار باراک اوباما، رئیس جمهور و جان کری، وزیر خارجه آمریکا به صراحت اعلام کرده اند، توافق با ایران به معنای تغییر راهبرد آمریکا در قبال ایران نیست، بلکه آنچه در دوره پساتوافق تغییر خواهد کرد نه دشمنی نظام سلطه با نظام اسلامی است که شیوه ها و ابزارهای این دشمنی خواهد بود. از این رو، پروژه و نقشه آمریکا برای نفوذ در ایران در همین راستا قابل تحلیل و ارزیابی است. بر این اساس، فرض اساسی نوشتار حاضر این است که تلاش آمریکا برای نفوذ در ایران، بخشی از پروژه جهانی سازی آمریکا، به منظور هضم و ادغام جمهوری اسلامی در نظام جهانی است که می تواند سبب استحاله هویت جمهوری اسلامی ایران شود و دوره پسابرجام و اشتیاق طرف غربی برای افزایش تعاملات با ایران می تواند زمینه ساز و تسهیل کننده اجرای این پروژه باشد. مفهوم نفوذ برای تعریف و روشن شدن مفهوم نفوذ، ناگزیر از تعریف مفهوم قدرت هستیم؛ زیرا قدرت با نفوذ رابطه تنگاتنگی دارد و از رهگذر تعریف قدرت می توان مفهوم نفوذ و جایگاه آن را درک کرد. قدرت را توانایی هدایت و تغییر بر ذهن ها و اعمال دیگران تعریف کرده اند. به تعبیری، قدرت توانایی تأثیرگذاری بر دیگران است. در دانش سیاسی، قدرت نه به مثابه ویژگی ذاتی و درونی بازیگران سیاسی، بلکه به مثابه ویژگی رابطه میان آنها بررسی می شود. مسئله اصلی در بحث قدرت، احتمال تأثیرگذاری است. از این نظر، قدرت با مفاهیمی چون نفوذ ارتباط دارد. به بیان دیگر، نفوذ شکلی ظریف و نامرئی از قدرت است که از طریق تسخیر و تسلط دستگاه محاسباتی و نظام تصمیم گیری بر یک فرد، گروه، دولت و... اعمال می شود. منظور این است که آن عنصری که سبب عملیاتی شدن و عینیت یافتن قدرت می شود، نفوذ است. از این رو، تا نفوذی نباشد، قدرت عینیت نمی یابد و در نتیجه، تأثیرگذاری و تحقق اهداف نیز مختل می شود. به بیان دیگر، نفوذ جزئی از مفهوم قدرت و در واقع، پیش شرط و پیش زمینه اعمال قدرت محسوب میشود. نفوذ؛ استحاله یا براندازی برای سرنگونی دولت ها باید از آنها سلب مشروعیت کرد و برای سلب مشروعیت نیز باید ارزشهای آنان را تغییر داد، تلاش برای رخنه و نفوذ در کشور، اساساً برای تغییر ارزشهای مردم کشورمان است که خود ارزشها مقوله بنیادین شکل دهنده به فرهنگ هستند. بنابراین، هدف دشمن برای نفوذ در کشور این است که با تغییر نگرشها و ارزشهای مردم کشورمان، زمینه تغییر رفتار (استحاله) و در نهایت براندازی نظام اسلامی را فراهم سازد؛ زیرا نظامهای سیاسی در بهترین حالت، زمانی در ثبات به سر می برند که با عناصر فرهنگی که پایه های اساسی شکل دهنده به ماهیت و هویت آنها هستند، در تطابق و هماهنگی قرار داشته باشند و مسلم است، چنانچه این عناصر فرهنگی دچار تغییر شوند و به نوعی ارتباط آنها با روبناهای خود (نظامهای سیاسی) مخدوش شود، تغییراتی نیز در نظم سیاسی موجود ایجاد میشود. به بیان دیگر، هرگونه تغییر و دستکاری در عناصر زیربنایی فرهنگی، تغییر در عناصر روبنایی سیاسی را در پی خواهد داشت. توضیح آنکه چنانچه عناصر فرهنگی و ارزشهای مردم کشوری دستخوش دگرگونی شوند، یا به عبارتی، مردم یک کشور تغییر ذائقه دهند، به این معنا که چنانچه ارزشهای مردم یک جامعه تغییر کنند، نظام حاکم بر آنها یا باید این تغییرات را بپذیرد و در راستای آنها سیاست گذاری و اقدام کند که در این صورت نظامی تغییر رفتار داده و استحاله شده تلقی می شود، یا اینکه آنها را نپذیرد که در این صورت با نارضایتی اجتماعی و به احتمال زیاد با شورشها و بی ثباتی های سیاسی روبه رو خواهد شد؛ از این رو، تلاش دشمن برای نفوذ در کشور بیشتر معطوف به حوزه فرهنگ است. هرچند ارتباطات اقتصادی و در مجموع آنچه که مربوط به حوزه اقتصاد می شود نیز میتواند در این زمینه نقش تسهیل کننده و زمینه ساز داشته باشد. این موضوع که در چارچوب پروژه جهانی سازی آمریکا قرار دارد و ادغام فرهنگ اسلامی ـ ایرانی مردم کشورمان در فرهنگ آمریکایی را دنبال میکند، از شیوه ها و ابزارهای متعددی استفاده می کند. «جهانی شدن» را اغلب به «آمریکایی شدن» تعبیر و تفسیر کرده اند و آن فرایندی است که آمریکا و فرهنگ مطلوب آن در معرض جهانیان قرار داده می شود و در واقع، به جهانیان تحمیل می شود و جهانی شدن در چهار حوزه فنی و تکنولوژیک، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی تجلی پیدا می کند ... در این چارچوب اعتقاد بر آن است که به تبع تحولات جهانی شدن، «دیگر دولت های ملی به راحتی نخواهند توانست برخلاف مسیر تحولات سیاسی و فرهنگی جهان تصمیم گیری کنند.» بنابراین، کلیه کشورها و موجودیت های سیاسی دنیا، خواه ناخواه، وارد این فرایند می شوند و در آن هضم و جذب می شوند، در واقع، آمریکایی می شوند. نکته مهم در این باره آن است که از دیدگاه نظریه پردازان جهانی شدن، یک کشور زمانی جهانی و در واقع، آمریکایی می شود که مجموع تحولاتی که در اثر جذب آن کشور در نظام جهانی صورت می گیرد، به ایجاد تغییرات سیاسی در آن کشور منجر شود. به عبارت دیگر، تغییرات سیاسی روبنایی ترین و در عین حال مهم ترین تغییراتی هستند که در کشورهای ادغام شده در نظام جهانی باید صورت گیرند که حکایت از تغییرات زیربنایی اقتصادی، فرهنگی و... دارد. منظور این است که ایجاد تغییرات سیاسی در کشورهای هدف، اوج جهانی شدن و ادغام آن کشورها در فرایندهای به اصطلاح جهانی به شمار می آید. با وجود این، پرسش این است که کشورهایی مانند جمهوری اسلامی ایران که چندان جهانی نشده اند و حتی ایستارهایی معارض با جهانی شدن دارند، چگونه باید جهانی شوند؟ در این زمینه، «لاری دیاموند» از صاحب نظران در حوزه مسائل گذار به دموکراسی، با رد منزوی ساختن کشورها در عرصه بین المللی و سختگیری درباره آنها برای تغییر رژیم ها، رأی به عدم موفقیت این سیاست می دهد و معتقد است که برای گسترش تغییرات اقتصادی و سیاسی که منجر به از میان برداشته شدن حاکمان مخالف با آمریکا شود، باید میزان تبادلات و تعاملات با آنها را به حداکثر رساند؛ زیرا به گمان وی، افزایش این تبادلات سبب افزایش سرعت تحولات داخلی کشورهای هدف شده و در این صورت، آنها یا مجبورند این تحولات را بپذیرند و با آنها همگام شوند که در این صورت تغییر رفتار داده اند، یا اینکه در مقابل این تحولات مقاومت کنند که هزینه های بالای سیاسی و امنیتی مانند بی ثباتی متحمل می شوند که در نهایت براندازی رژیم حاکم را در پی خواهد داشت. این نیز به این دلیل است که تحولات مذکور، که شامل مواردی چون تغییرات نگرشی، پیشرفت کثرت گرایی، افزایش درجه حساسیت و آسیب پذیری، تغییر سبک زندگی و... می شود، تغییرات عمدهای به شمار می آیند. با توجه به آنچه گفته شد، از آن روی که در دوره پسابرجام میزان تبادلات و تعاملات ما با جهان افزایش می یابد، این امر می تواند زمینه ای برای نفوذ و رخنه در کشور ارزیابی شود. به بیان دیگر، دور از ذهن نیست اگر گفته شود که آمریکایی ها به برجام و پسابرجام به مثابه ابزاری برای تغییر در ایران می نگرند. این موضوع زمانی بیشتر تأیید می شود که به سخنان و مواضع مقامات آمریکایی پس از اعلام برجام توجه کنیم، به گونه ای که آنها از تغییر روش در قبال ایران و نه تغییر راهبرد سخن گفته اند. لیکن این به معنای بسته بودن دست نظام و تسلیم شدن در برابر نقشه های شوم آمریکا نیست، بلکه با بستن روزنه های نفوذ و ادغام راهبردی در جهانی شدن و نه ادغام کامل و فراتر از این اقدام در راستای استحکام بخشی ساخت درونی قدرت نظام اسلامی، هم میتوان از مزایای ارتباط سازنده با جهان بهره مند شد و هم می توان از پیامدهای مخرب احتمالی مترتب بر این ارتباطات مصون بود. نکته پایانی اینکه؛ از مجموعه آنچه گفته شد، به هیچ وجه نباید مخالفت با برجام مستفاد شود، بلکه منظور این بود که برجام و پس از برجام برای کشور می تواند پیامدهایی داشته باشد که چنانچه به آنها توجه نشود، ناخواسته کشور در مسیری خطرناک قرار می گیرد. از این رو، برای مصون ماندن از این پیامدهای احتمالی از همین حالا باید برنامه ریزی کرد و برای مدیریت کارآمد کشور در اوضاع پسابرجام مسائل را موشکافانه پیگیری کرد. منبع:تهران پرس
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها