محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826348549
همه چیز درباره صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی
واضح آرشیو وب فارسی:اعتدال: کارتون او و جواد ظریف در شرایطی که مانند دو مجسمه، زیر سیمان مدفون شده اما دست هایشان را به نشانه پیروزی به هم زده اند، بارها و بارها در فضای مجازی دست به دست شد؛ درست ساعاتی پس از آنکه «علی اکبر صالحی» در بررسی جزئیات طرح «اقدام متناسب ایران در اجرای برنامه جامع اقدام مشترک» یک تنه در مقابل دلواپسان، هیاهو و تهدید آنان ایستاد تا از آنچه به همراه محمدجواد ظریف، عباس عراقچی، مجید تخت روانچی، حمید بعیدی نژاد و ده ها کارشناس دیگر حوزه های هسته ای، اقتصادی و حقوق بین الملل در مصاف با شش قدرت جهانی برای ایران به ارمغان آوردند، دفاع کند. به گزارش اعتدال به نقل از شرق، مرد میانه رو و «دانشگاهی» انرژی هسته ای ایران، با وجود آنکه چهره ای «سیاسی» نیست، اما معمولا با محافظه کاران، پیوند بهتری برقرار کرده است؛ بااین حال، روز سه شنبه ٢١ مهرماه، در صحن مجلس تهدید شد که «تو و ظریف را اعدام می کنم، در قلب رآکتور اراک دفن می کنم و روی شما سیمان می ریزم». طرفه اینکه صالحی، دومین وزیر خارجه دولت محبوب همین گروه پایداری و جانشین منوچهر متکی، چهره نه چندان محبوب تندروها بود، اما برای کنشگران این طیف، یک بار قرار گرفتن هر فردی در جبهه رقیب کافی است تا از روی او عبور کرده و سوابقش را به باد فراموشی بسپارند. او فردای آن روز، به عیادت تهدیدکننده خود رفت و اگرچه روزنامه ارگان جریان خاص، رفتار او در مجلس را «پدرسوخته بازی» لقب داد، اما بلافاصله مصاحبه کرد و یادآور شد ادب خانوادگی به او اجازه نداده به کسی پدرسوخته هم بگوید. مردی که وقتی در آذر ٨٩ در قامت «سرپرست» وزارت امور خارجه برای حداکثر سه ماه به ساختمان سی تیر رفت، به اعلام برنامه تفصیلی در مراسم معارفه خود پرداخت تا تحلیلگران، او را گزینه قطعی محمود احمدی نژاد برای معرفی به مجلس و مهیای دردست گرفتن سکان وزارتخانه بدانند. آن روزها علی اکبر صالحی در ششمین دهه عمر خود، در آستانه وزیرشدن آن هم در دستگاهی قرار گرفت که تجربه چندانی در آن نداشت. چهره آکادمیک علوم هسته ای در شرایطی به جای منوچهر متکی، نفر اول دستگاه دیپلماسی شد که پس لرزه های برکناری سلف او آن هم در میانه سفر به سنگال، دولت احمدی نژاد را می لرزاند. علیرضا زاکانی از هماهنگ نشدن این تغییر با رهبری نظام سخن گفت و حسین شریعتمداری، آن را دست پخت مرد شماره دو دولت (رحیم مشایی) لقب داد. تکلیف اصولگرایان سنتی و میانه رو هم روشن بود؛ احمدی نژاد یکی دیگر از گزینه های آنان را از لوکوموتیو دولت خود پیاده کرده بود و علی لاریجانی و علاءالدین بروجردی، ازدست رفتن جایگاه رئیس ستاد انتخاباتی لاریجانی در انتخابات ریاست جمهوری نهم- آن هم به این شکل عجیب- را برنمی تافتند. در چنین اوضاع و احوالی، صالحی سکان دار وزارتخانه ای شده که «نمایندگان ویژه احمدی نژاد در امور کشورها»، وزرای سایه آن بوده و در روزهای بی وزیری، هریک به گوشه ای از جهان رفته و در قامت دیپلمات ظاهر می شدند! نشستن مرد تازه وارد دستگاه دیپلماسی بر صندلی وزارت خارجه تا مدتی، تحت الشعاع جدال لفظی منوچهر متکی، رئیس و نمایندگان مجلس و احزاب سیاسی اصولگرا با چهره های ارشد دولت احمدی نژاد قرار داشت. آنان به صراحت، متکی را به نافرمانی از احمدی نژاد متهم کرده و یادآور می شدند بیش ازاندازه او را تحمل کرده اند. صالحی که معمولا با رسانه ها میانه خوبی دارد، تلاش کرد از ورای این مباحث، به اوضاع وزارت خارجه برسد. انگشت اشاره درباره هر اتفاق مهمی در ساختمان پاستور و بسیاری دیگر از تصمیم گیری ها، همواره به سوی مرد شماره دو دولت گرفته می شد، اما مشایی پاسخ می داد در دولت های نهم و دهم همواره یک رابطه صمیمی و نزدیک میان وی و متکی برقرار بوده است. وی به تندی، سایت جهان نیوز و هفته نامه پنجره، متعلق به علیرضا زاکانی، نماینده آن روزهای مجلس هشتم، را خطاب قرار داد: «سایتی که متعلق به یکی از نمایندگان مجلس است (من عادت ندارم اسم ببرم) به دروغ ادعا کرده است که مشایی وزیر تعیین می کند. این سایت و مجله وابسته به آن، رو به جهنم باز می شود». وقتی از او پرسیدند «برخی پای شما را در تغییرات به میان می کشند»، این پاسخ را داد: «با این اظهارات رئیس جمهور را تضعیف می کنند. اساسا معنای این حرف ها چیست آن هم درباره احمدی نژاد که خودش همانند صد رئیس جمهور توانایی دارد. اساسا اگر احمدی نژاد بخواهد کاری کند کسی جلودارش نیست. هم شجاعت هم جسارت و هم از تشخیص عالی برخوردار است». بااین حال در یکی از سایت های اصولگرا نوشته شده بود که با عزل متکی از وزارت خارجه و انتصاب سرپرست برای این وزارتخانه، اسفندیار رحیم مشایی، رئیس دفتر احمدی نژاد و مشاور ویژه وی در امور خاورمیانه، از هفته گذشته، مسئولیت امور دیپلماتیک کشور را برعهده گرفته است: «مشایی که هفته گذشته، پس از بازگشت از مأموریت اردن و به فاصله یک روز پس از عزل متکی، با سفیر سوئیس و حافظ منافع آمریکا در ایران و سفیر قرقیزستان دیدار و مذاکره کرده بود، دیروز در جلسه ای با عنوان هم اندیشی دستگاه های دولتی دارای دفاتر و نمایندگی در خارج از کشور، که ارتباطی با پست مشاور ویژه رئیس جمهور در امور خاورمیانه ندارد، سخنان مبسوطی درباره حوزه سیاست خارجی کشور ایراد و از موضع هماهنگ کننده امور خارجی کشور یادآور شد همه دستگاه های دولتی فعال خارج از کشور باید کلیه فعالیت های خود را در هماهنگی با وزارت امور خارجه و سفارتخانه های کشورمان در خارج انجام دهند. مشایی همچنین ساعت ١٧ عصر چهارشنبه، دوم دی ماه ٨٩، نشست مشترکی با رؤسای نمایندگی کشورهای خارجی مقیم تهران داشت. او طبق معمول در کنار احمدی نژاد در نشست کشورهای عضو اکو در ترکیه نشست و سؤالات و یادداشت ها را ابتدا مرور کرد. این در حالی است که سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی و علی اکبر صالحی، سرپرست وزارت امور خارجه در هفته بعد از عزل متکی، در مجموع به اندازه مشایی، برنامه دیپلماتیک نداشته اند». با این حال در همان روزها هم نگرش متفاوت صالحی نسبت به سلف خود، قابل مشاهده بود. برخی دیپلمات های کنارگذاشته شده دعوت به کار شدند و مواضع اعلامی دستگاه دیپلماسی، لحن آرام تری به نسبت رئیس دولت پیدا کرد. رئیس سابق دانشگاه صنعتی شریف، برخلاف دیدگاه های وزیر علوم وقت یعنی کامران دانشجو از فرار مغزها به عنوان یک واقعیت یاد کرد و درباره استفاده از ظرفیت های ایرانیان خارج از کشور به جای بازگرداندن آنها به ایران سخن گفت. کارکردن با احمدی نژاد، دشواری های خاصی برای هر وزیری داشت. صالحی درباره شرایط آن روزهای وزارت خارجه به سالنامه روزنامه آفتاب یزد گفته بود: «به خاطر دارم اوضاع در سوریه بحرانی شده بود و کشورهای غربی تهدید کرده بودند سفارت خانه های خود را در دمشق تعطیل می کنند. از آن طرف هم از سوی گروه های تروریستی به این سفارتخانه ها حملاتی شده بود و کشورهای غربی، دولت سوریه را مسئول این اقدامات خلاف عرف دیپلماتیک می دانستند. من به عربستان رفته بودم تا در اجلاس کنفرانس اسلامی در این کشور صحبت کنم. آقای ولید معلم از من خواسته بود به موضوع سفارتخانه های غربی در سوریه هم اشاره کنم تا فضای منفی علیه دولت سوریه برداشته شود. من قصد داشتم از غیرقابل توجیه بودن اقدام حمله به سفارتخانه های خارجی سخن بگویم و آن را اقدامی ناصحیح از سوی گروه های تروریستی معارض دولت سوریه بخوانم. در ماشین و در حال حرکت به مسیر کنفرانس، موبایل من زنگ زد و یکی از همکارانم موضوع حمله به سفارت انگلستان در تهران را به اطلاعم رساند. اصلا موضوع را باور نمی کردم. به همکارم می گفتم، یعنی چه؟ مگر ممکن است؟ چه کسی این کار را انجام داده؟ حالا شما تصور کنید در چنین شرایطی می خواستم در سخنرانی ام از غیرقابل دفاع بودن حمله به سفارتخانه های خارجی هم صحبت کنم». پس از آن دیری نپایید که پیشنهاد صالحی برای مذاکره محرمانه با آمریکا، مورد موافقت قرار گرفت و با میانجی گری و میزبانی عمان، نمایندگان ایران با نمایندگان اوباما به مذاکره نشستند؛ مذاکره ای که در سال پایانی دولت احمدی نژاد دنبال شد و براساس نقل قول صالحی، همه طرف ها منتظر شدند تا پس از روی کار آمدن دولت جدید ایران در سال ٩٢، آن را پی بگیرند: «وقتی وزیر خارجه بودم، بعد از بررسی های فراوان به این نتیجه رسیدم که مذاکرات با این سبک و سیاق به نتیجه نمی رسد. از سوی دیگر آمریکایی ها از کانال عمان از ایران درخواست کرده بودند که مذاکره مستقیم تهران - واشنگتن برای مسئله هسته ای داشته باشیم. آن زمان عمان نقش واسطه را ایفا می کرد. ما به عمانی ها اعلام کردیم ما چندین پیش شرط داریم که یکی از مهم ترین آنها به رسمیت شناختن حق غنی سازی اورانیوم است. ظاهرا عمانی ها این پیش شرط های ما را به طرف آمریکایی اعلام کرده بودند و طرف آمریکایی هم اظهار کرده به راحتی می توانند این موارد ایران را بپذیرند. در آنجا من به عمانی ها گفتم شما نامه ای مکتوب برای من بنویسید و این موارد را در آن ذکر کنید تا من به همراه آن، خدمتمقامات ارشد نظام برسم. سلطان عمان آن نامه را نوشت و برای ما فرستاد و من هم مستقیما خدمت رهبری رفتم و مسئله را طرح کردم و از ایشان درخواست کردم اجازه انجام مذاکره مستقیم با آمریکایی ها را به ما بدهند. ایشان ابتدا مخالف بودند ولی با توضیحاتی که من ارائه دادم، در نهایت با طرح سه پیش شرط که انصافا هم منطقی و مفید بود این اجازه را به بنده دادند. بعد از آن گفت وگوهایی در سطح مدیران وزارت خارجه با آمریکایی ها در عمان آغاز شد. به قدری مشکلات و مسائل پیش بینی نشده در فاصله هر دور از مذاکرات پیش می آمد که حقیقتا انجام دور بعدی را به تعویق می انداخت. در نهایت پس از انجام مذاکراتی ما به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک شدیم و پیچیدگی های کار بیشتر شد و در مجموع قرار شد پس از تعیین تکلیف دولت بعدی مذاکرات پی گرفته شود». چهره علمی باتجربه اما علی اکبر صالحی که سیما و سخن او با موضوع انرژی هسته ای در اذهان جامعه ایران نقش بسته، کیست و چه سوابقی دارد؟ او فروردین ١٣٢٨ در شهر کربلا به دنیا آمده و در ٩ سالگی به ایران بازگشت. او از نوادگان محمدصالح برغانی قزوینی است. وی همچنین نسب از عمادالکتاب می برد. احمد صالحی (پدر علی اکبر صالحی) خواهرزاده عمادالکتاب است. در سال ١٣٤٧ به دانشگاه آمریکایی بیروت رفته و پس از سه سال، مدرک کارشناسی فیزیک خود را از آن دانشگاه دریافت کرد. یک سال بعد او کارشناسی ارشد خود را نیز در همین رشته، به ثبت رساند. صالحی سپس راهی ایالات متحده شده و در سال ١٣٥٦ دکترای مهندسی هسته ای خود را از دانشگاه MIT دریافت کرد و پس از بازگشت به ایران، عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف شد. در میان چهره هایی که پس از انقلاب در مدیریت های کلان کشور به فعالیت پرداختند، می توان چند فارغ التحصیل دانشگاه مشهور MIT ماساچوست آمریکا را دید. بی شک محمدعلی نجفی مشهورترین آنهاست که تاکنون معاونت رئیس جمهور، وزارت، ریاست دانشکده، عضویت در شورای شهر تهران و... را در سوابق پربار خود به ثبت رسانده و دو بار (سال های ٨٤ و ٨٨) به دعوت بخشی از نیروهای تکنوکرات اصلاح طلب برای کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری پاسخ منفی داده است. او در دولت یازدهم، با همراهی نکردن مجلس از رفتن به وزارت آموزش وپرورش باز ماند، سپس رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری شد، مدتی سرپرست وزارت علوم بود و حالا، دبیر ستاد هماهنگی اقتصادی دولت است. علی اکبر صالحی، که هم دانشگاهی نجفی به شمار می رود نیز دیگر دانش آموخته MIT است. او دو بار در دولت های میرحسین موسوی (٦١ تا ٦٣) و آیت الله هاشمی رفسنجانی (٦٨ تا ٧٢)، بر صندلی ریاست دانشگاه شریف جلوس کرده است. در صورت دویست و هشتمین جلسه مورخ ٢٦/١٠/١٣٦٨ شورای عالی انقلاب فرهنگی نوشته شده است: «بنابه پیشنهاد وزیرمحترم فرهنگ و آموزش عالی با انتصاب آقای دکتر علی اکبر صالحی جهت تصدی ریاست دانشگاه صنعتی شریف موافقت گردید» و او از دوم بهمن همان سال، ابلاغ خود را دریافت کرده است. نکته جالب توجه این است که در میان دو دوره مدیریت او بر دانشگاه نخبه پرور صنعتی شریف، عباس انواری یک دوره چهارساله وقفه انداخته است. او عضو هیأت علمی دانشکده انرژی دانشگاه صنعتی شریف است. از سال ٥٦ تا ٧٠، استادیار این دانشگاه، از ٧٠ تا ٩٢، دانشیار و در سال ٩٢ به درجه استادی نائل آمد. صالحی در سال های ٦٨ و ٦٩ یعنی در مقطع تأسیس دانشگاه بین المللی امام خمینی، به عنوان اولین رئیس این دانشگاه برگزیده شد و دو دوره هم تصدی معاونت آموزشی وزارت فرهنگ و آموزش عالی در دولت های جنگ و سازندگی را در کارنامه دارد. عضویت در فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران، مرکز بین المللی فیزیک نظری (ICTP) و گروه فنی و مهندسی شورای عالی انقلاب فرهنگی از دیگر سوابق مردی است که در سال ٧٣ استاد نمونه کشور شده و در سال ٩٢ نشان خدمت جمهوری اسلامی ایران را بر سینه خود دیده است. وی به اتفاق دیگر همکاران دانشگاهی، در سال ۱۳۶۷ با اخذ مجوز از شورای عالی انقلاب فرهنگی، مؤسسه آموزش عالی غیردولتی غیرانتفاعی خاتم را در تهران تأسیس کرد و از آن تاریخ تاکنون در هیأت مؤسس آن عضویت دارد. صالحی مسلط بر زبان های انگلیسی، عربی و اسپانیولی است و با زبان های ترکی، فرانسوی و آلمانی آشنایی دارد. نماینده مستعجل ایران در آژانس در سال ٨١، زمانی که هنوز موضوع فعالیت های هسته ای ایران به یکی از مباحث عام مردم، اهالی سیاست و علم در ایران و نهادهای بین المللی بدل نشده بود، مردی میان سال با چهره ای آرام و نزدیک به مشخصه های فیزیکی و کلامی دیپلمات های وزارت خارجه در قاب رسانه های جهانی جای گرفت و درباره حقوق هسته ای ایران سخن گفت. او از سال ٧٧ عهده دار این سمت شده بود و تا سال ٨٢ نیز در آن باقی ماند. نکته جالب توجه این بود که او صبحگاهان با رسانه های انگلیسی زبان مطرح جهان با انگلیسی روان، در میانه روز با شبکه های عرب زبان با زبان عربی و در بخش های خبری ایران با ادبیات فنی- دیپلماتیک سخن می گفت تا تسلط علمی خود در همه زمینه ها را به رخ بکشد. به جز برخی چهره های سیاسی، دانش آموختگان آمریکا و دانشجویان و استادان دانشگاه صنعتی شریف، کسی این چهره نوظهور در عالم دیپلماسی را نمی شناخت. در زیرنویس تصاویر نوشته شده بود: «دکتر علی اکبر صالحی نماینده ایران در سازمان بین المللی انرژی اتمی» و از همان برهه زمانی خاص بود که به مدت دو سال، این مرد که علاقه مند بوده و هست که «غیرسیاسی» بخوانندش، در ابتدای صف چهره های خبرساز ایران و جهان ایستاد. در آن مقطع، موضوع فعالیت های هسته ای ایران پس از انتشار اخباری در رسانه های برون مرزی و البته پخش تصاویری از تأسیساتی که کلید ساخت آن در دولت اصلاحات زده شده و در حال تکمیل بود، به صدر اخبار جهان راه یافت. ایران متهم به ١٨ سال مخفی کاری در فعالیت های حساس هسته ای شد و مدیریت شرایط کاملا تازه ایجادشده در دستور کار مجموعه حاکمیت قرار گرفت. دولت وقت کارگروه ویژه ای را در وزارت خارجه تشکیل داد که کارآزموده ترین دیپلمات ها در آن عضویت داشتند و بعد ها این مسئولیت به شورای عالی امنیت ملی سپرده شد. فعالیت های نطنز و اراک یعنی مجتمع فراوری اورانیوم و نیروگاه آب سنگین و نحوه انعکاس آن در شبکه های خبری، فصل نوینی را در روابط ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی گشود. تا پیش از این علاوه بر مسئولان مرتبط، فقط دانشجویان روابط بین الملل و دانشجویان فیزیک هسته ای با نام این نهاد بین المللی آشنا بودند. محمد البرادعی، مدیر کل وقت، که بعد ها نامش هر روز و هر هفته در رسانه های ایران شنیده شد و حتی به جوک های مردم کوچه و بازار راه یافت، معتقد بود باید پیش از رسانه ای شدن این ماجرا به آنها اطلاع داده می شد. پاسخ رئیس جمهور وقت و دستگاه دیپلماسی دولت هشتم این بود که براساس پادمان آژانس، به تمامی تعهدات عمل شده و موضوع بی توجهی به مقررات، استدلال سیاسی و نه حقوقی است. آژانس با استناد به گزارش ایران بر این مسئله پافشاری می کرد که اطلاع رسانی درباره تأسیسات نطنز و اراک پس از ثبت تصاویر ماهواره ای و پرسش های آنها صورت پذیرفته است و باید زودتر صورت می گرفت و در سوی مقابل، ایران معتقد بود۱۸۰ روز پیش از آنکه مواد هسته ای در تأسیسات موردنظر مستقر شود به آژانس اطلاع داده شده و همه اینها، بازی جدید غرب برای فشار بر ایران در راستای صرف نظرکردن کشورمان از حقوق قانونی و پیشرفت علمی است. این آغاز اختلاف نظر میان ایران و آژانس بود. در چنین روزهایی بود که ایرانیان دانستند آژانس انرژی هسته ای چه وظایفی بر عهده دارد و ایران باوجود اینکه عضو شورای حکام آژانس نیست اما به سبب در دستور کار قرارگرفتن پرونده اش در این شورا، عضو خواهد داشت. علی اکبر صالحی نماینده ایران در آژانس بود؛ انتخابی که بیشتر با محوریت سازمان انرژی اتمی انجام شده بود، چراکه پیش از آن، مسائل هسته ای ابعاد دیپلماتیک و امنیتی پیدا نکرده بود. صالحی پس از هر نشست به تنهایی یا در کنار البرادعی، به میان خبرنگاران می آمد و با ادبیات خاص خود از حقوق هسته ای ایران دفاع کرده و از مواضع غیرحقوقی کشورهای غربی لب به شکوه می گشود. از صدارت تا برکناری وی در دو سالی که به عنوان نماینده ایران در آژانش فعالیت می کرد اگرچه از توانایی های علمی بهره جست، اما برخی رفتارهای او از سوی کارشناسان وزارت خارجه، «احساسی» و بی توجه به شئون دیپلماتیک ارزیابی شد. یکی از اختلافات میان ایران و آژانس، نپیوستن به پروتکل الحاقی ٢+٩٣ بود که امکان بازرسی سرزده و ناگهانی از تأسیسات مدنظر آژانس انرژی اتمی را فراهم می کرد. صالحی این پروتکل را امضا کرد. ٣٠ دی ١٣٨٢ روزی بود که وی از نمایندگی ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی برکنار شد. در آخرین اجلاس فصلی شورای حکام با وجود همکاری های همه جانبه ایران با آژانس، قطع نامه ای بر ضد فعالیت های هسته ای کشورمان صادر شد که صالحی به نشانه اعتراض، اجلاس را ترک کرد. این مسئله با واکنش های متعددی مواجه شد، زیرا وظیفه نماینده ایران، به کاربستن همه فنون دیپلماسی در راستای حداکثرسازی منافع ملی است. تصویر صالحی در حال خروج از درِ «چوبی» سالن اصلی آژانس تا چند روز در رسانه های دیداری و نوشتاری و جهان وب منتشر و از واژه «قهر» برای توصیف آن استفاده می شد. پس از آن بود که این دانش آموخته فیزیک هسته ای، جای خود را به پیروز حسینی داد و به تدریج، اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای نظام که ماحصل نظر مثبت مقامات ارشد نظام به ویژه آیت الله هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور دوران اصلاحات و حسن روحانی بودند، در جلسات آژانس هم حاضر می شدند. سیروس ناصری، محمدجواد ظریف، سیدحسین موسویان، امیرحسین زمانی نیا، محمدصادق خرازی، غلامعلی خوش رو و... در کنار نماینده ایران در آژانس، هم در مذاکرات با «سه بزرگ» اروپایی حاضر می شدند و هم در جلسات شورای حکام سکان امور را به دست گرفتند. آن روزها خط قرمز رئیس جمهور دوران اصلاحات و به تبع آن مجموعه نظام، رفتن پرونده به شورای امنیت عنوان می شد، چراکه فرجام آن را به خوبی می دانستند. سعی و اهتمام دیپلمات ها بر این بود تا سریال قطع نامه های غیرالزام آور آژانس هم متوقف شود. گفته شد صالحی قصد پذیرش این نوع از همکاری با تیم جدید را نداشت و ناهماهنگی، یکی دیگر از دلایل کنارگذاشتن استاد دانشگاه شریف بود. او به دنیای تدریس بازگشت و در مقام مشاور کمال خرازی، گاهی به ساختمان خیابان ٣٠ تیر سر می زد. پس از مدتی مأموریت تازه ای به او داده شد؛ معاونت سازمان کنفرانس اسلامی در جده عربستان، سال های ٨٤ تا ٨٨ زندگیِ صالحی را به خود اختصاص داد. پیش از آن با روی کارآمدن دولت نهم و در اولین سفر محمود احمدی نژاد به سازمان ملل در شهریور٨٤، صالحی در تیم ١٠نفره همراه رئیس جمهور دیده شد و در مهر ٨٤، به عنوان معاون دبیر کل سازمان کنفرانس اسلامی- اکمل الدین احسان اوغلو- رخت سفر به جده عربستان را بست و چهار سال در این کشور ماندگار شد. به جای مردهمه فصول پس از وقفه ای چهارساله، نام صالحی بار دیگر روی خروجی خبرگزاری های ایران و جهان قرار گرفت. در روزهای پرالتهاب پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم، هیأت دولت نهم در سفر استانی تیرماه به خراسان رضوی و در مشهد از استعفای غلامرضا آقازاده از ریاست سازمان انرژی اتمی ایران خبر داد و علی اکبر صالحی به عنوان جانشین او در این سازمان حساس و مهم کشور معرفی شد؛ استعفایی که بی شباهت به برکناری نبود. آقازاده هر چند در ظاهر، بازمانده دولت اصلاحات در دولت اول احمدی نژاد بود، اما همگان می دانستند برای گزینش رئیس این سازمان بااهمیت در ساختار نظام، تصمیم گیری در سطوح عالی انجام می شود و وزیر نفت دوران جنگ، مورد وثوق تشخیص داده شد. بااین حال گفته می شد که احمدی نژاد، بیلان کاری این معاون خود را کافی نمی دانست و به فردی نیاز داشت که با افکار او بیشتر هماهنگ باشد. آغاز غنی سازی اورانیوم با غنای ٢٠ درصد در واکنش به برهم خوردن مبادله سوخت هسته ای برای رآکتور تهران، بی شک اصلی ترین مأموریت رئیس جدید بود. موضع گیری های تخصصی- دیپلماتیک صالحی و تلاش برای تغییر ادبیات رئیس سازمان از یک متخصص صرف به یک دیپلمات هسته ای، در صفحات روزنامه ها و رسانه عمومی دیده می شد. دفاع از گذشته در این میان آنچه سبب شد این چهره آرام، بار دیگر خبرساز شود، اظهارنظر درباره سیدحسین موسویان، سخنگوی تیم مذاکره کننده سابق هسته ای بود. موسویان که پس از روی کارآمدن دولت نهم و در زمان دبیری علی لاریجانی بر شورای عالی امنیت ملی، جای خود را به جواد وعیدی داد بود، همراه رئیس سابق خود یعنی حسن روحانی به مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص رفت و معاون این مرکز شد. در یکی از روزهای سال ٨٥، ناگهان خبر بازداشت او با اتهام جاسوسی منتشر شد. سفیر ایران در آلمان غربی در دولت سازندگی، مدتی بعد آزاد شد و قوه قضائیه هم این دیپلمات شناخته شده ایران در سطح جهان را از اتهام جاسوسی تبرئه کرد. علی اکبر صالحی در یک سخنرانی در جمعیت واعظین ولایی کشور، آخرین وضعیت پرونده هسته ای پس از قطع نامه چهارم شورای امنیت و روند پیشرفت در حوزه هسته ای را تشریح کرد. او پس از برشمردن دلیل پافشاری بر دستیابی به فناوری هسته ای با سؤالی متفاوت مواجه شد و پاسخی پیش بینی نشدنی به آن داد. از او پرسیده شد آیا تیم هسته ای زمان اصلاحات جاسوس بودند و او پاسخ داد: «من چنین چیزی را قبول ندارم که آنها جاسوس بودند. بنده از همان ابتدا در این پرونده بوده ام و تا جایی که اطلاع دارم در تیم مذاکره کننده ما جاسوسی وجود نداشته است. در همان زمان که موسویان را دستگیر کردند با من تماس گرفتند و نظر من را پرسیدند که گفتم برای من سنگین است که چنین چیزی را قبول کنم. جاسوس ها یا به دنبال پول هستند یا مقام یا ادامه تحصیل. موسویان در خانواده ای با وضع مالی خوب است و دکترا هم دارد. چه دلیلی وجود دارد که او جاسوسی کند. البته او یک نقطه ضعف داشت و اینکه گاهی نمی توانست جلوی بیان خود را بگیرد». موضوع اعتراض به تعلیق در دولت اصلاحات هم بار دیگر مطرح شد و این پاسخ صالحی هم درخور توجه بود: «در آن زمان در میان مسئولان تصمیم بر این شد که تعلیق انجام شود، چراکه در مقابل ما اجماعی تشکیل شده بود. من در نشست سعدآباد حضور داشتم. ما در آنجا اعلام کردیم که برای شش ماه و با هدف اعتمادسازی تعلیق می کنیم و البته این تعلیق دو سال طول کشید». وزارت اطلاعات، اما پس از این اظهارات در اطلاعیه ای «اقدام حسین موسویان را مصداق روشن و کامل جاسوسی» دانست و وکیل موسویان در نامه ای، نظر حقوقی قوه قضائیه را درباره پرونده موکلش یادآوری کرد. صالحی برای آنکه نشان دهد بنای ورود به مباحث سیاسی و حیطه های غیر لازم را ندارد، در اطلاعیه ای، این گونه موضع گیری کرد : «به نام خدا. قاعدتا قضاوت مراجع ذی صلاح که براساس مستندات و شواهد قانونی می باشد، نسبت به نظرات و برداشت های شخصی صائب تر، متقن تر و ملاک عمل است». مراسم راه اندازی رسمی نیروگاه بوشهر هم فرصتی بود تا این چهره میانه رو، تنها مقام اجرائی باشد که از اقدامات دولت های قبل در به ثمر رساندن فناوری صلح آمیز هسته ای برای نظام و کشور تقدیر می کند. اشاره صالحی به موضوعی قابل بررسی بود. خروجی مطالعاتی که پیش از پیروزی انقلاب صورت گرفت، این بود که برای تأمین نیاز برق ایران - با جمعیت کمتر از نیمی از میزان فعلی – ساخت ٢٣ نیروگاه هزارمگاواتی هسته ای اجتناب ناپذیر است. محل ساخت یکی از این نیروگاه ها در دارخوین اهواز تعیین شده و توافقاتی با طرف فرانسوی برای انجام پروژه صورت گرفته بود، اما نیروگاهی که پس از انقلاب و به ویژه در دهه ٨٠ شمسی نام و اخبار آن بار ها و بارها شنیده شده، نیروگاه اتمی بوشهر است که قرارداد اولیه ساخت آن با کشور آلمان بسته شد. پس از آن در دولت های مختلف باوجود مصائب دوران جنگ و سازندگی، برنامه های هسته ای کشور پیش رفت. صالحی همان گونه که به البرادعی خرده می گرفت، آمانو را نیز هدف نصیحت های کنایه دار، اما مؤدبانه و خیرخواهانه خود قرار داده است. او با هفته نامه اشپیگل گفت وگو می کند و می گوید: « ما لحن گزارش جدید آژانس را نخواهیم پذیرفت». وی بعد از ترور دانشمندان فیزیک دانشگاه شهید بهشتی، با لحن جدی خود غرب را سرزنش کرد و در روز ورود نخستین محموله کیک زرد تولیدی کارخانه بندرعباس به سایت اصفهان، همچنان با ادبیات خاص خود از توان هسته ای ایران گفت: «امروز شاهد دریافت اولین محموله کیک زرد تولیدشده در داخل کشورمان در معدن گچین کارخانه بندرعباس هستیم. غربی ها دل بسته بودند که ممکن است ما در مواد اولیه تولید سوخت مشکل داشته باشیم، اما این نمونه اولین محموله کیک زرد ارسالی از معدن گچین به سایت هسته ای اصفهان است که تحت نظارت و حسابرسی آژانس نیز قرار دارد». دیپلمات هسته ای حسن روحانی در انتخابات متفاوت خرداد ٩٢، راهیِ ساختمان ریاست جمهوری شد و بلافاصله، نام محمدجواد ظریف، دیپلمات نامی ایران، برای حضور در رأس دستگاه دیپلماسی بر سر زبان ها افتاد. ظریف در دوران وزارت صالحی، در دانشکده روابط بین الملل وزارت خارجه روزگار می گذراند. صالحی در مراسم تودیع و معارفه خود و ظریف حاضر شد و صندلی خود را به وی داد و با حکم حسن روحانی، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان انرژی اتمی شد. پرونده هسته ای به وزارت خارجه بازگشته بود و مذاکرات سریع و هدفمند تیم جدید مذاکره کننده با گروه ١+٥ دنبال می شد. از مقطعی به بعد که مباحث فنی به شکل جدی تری در مذاکرات مطرح شد، علی لاریجانی پیشنهاد حضور دکتر صالحی در تیم مذاکره کننده را روی میز قرار می دهد و همه از آن استقبال می کنند: «آقای فریدون با من تماس گرفتند و از من خواستند به تیم مذاکره کننده بپیوندم. من با دوستان و همکارانم در سازمان مشورت کردم و متفق القول به این نتیجه رسیدیم که در شرایط فعلی و با توجه به اینکه در میانه مذاکرات قرار داشتیم، بهتر است این مسئولیت سنگین را نپذیرم. بالاخره بعد از رایزنی ها و تفکر به این نتیجه رسیدم که چندین پیش شرط برای پیوستن به تیم مذاکره کننده تعیین کنم. تصور خودم این بود که این پیش شرط ها مورد پذیرش قرار نمی گیرد. من به آقای فریدون اعلام کردم درصورتی که از آن طرف هم فردی هم سطح با من در مذاکرات حاضر شود، به تیم می پیوندم، چراکه درصورتی که من به عنوان معاون رئیس جمهور به مذاکرات بروم و از طرف آمریکایی یکی از مدیران یا کارشناسان انرژی اتمی بیاید، در واقع شأن ایران و به ویژه رئیس جمهور رعایت نشده است. تصور من این بود با این پیشنهاد موافقت نمی شود، اما ظاهرا تیم دکتر ظریف این موضوع را به آمریکایی ها اعلام کردند و آنها هم بلافاصله موافقت خود را با این پیشنهاد و پیش شرط ما اعلام کردند و آقای مونیز و من به تیم مذاکره کننده هسته ای پیوستیم». صالحی در مقطعی در میانه مذاکرات دچار عارضه روده شد که شایعات مختلفی درباره بیماری او را در پی داشت. وی مدتی از همه فعالیت ها کناره گیری کرد، اما خوشبختانه بار دیگر به میز مذاکرات و البته اتاق خود در سازمان انرژی اتمی بازگشت. ارنست مونیز، استاد دانشگاه ام آی تی و وزیر انرژی ایالات متحده، در یکی از جلسات دوجانبه عروسکی با آرم دانشگاه ام آی تی به عنوان هدیه تولد نوه صالحی به او داده و می گوید: «باید هر دو کمک کنیم که او هم مانند پدربزرگش در ام آی تی تحصیل کند». او در کنار دکتر ظریف، از ارکان مذاکرات هسته ای بوده و با وجود هجمه های اخیر، پای ثابت دفاع از دستاوردهای ژنو و وین است. روزهای پسابرجام برای این دانشمند ٦٦ ساله، روزهای پرالتهابی خواهد بود. وی بهار امسال در مراسمی که در دانشگاه صنعتی شریف برای تقدیر از او برگزار شده بود، جملاتی بر زبان آورد که امروز هم می تواند برای همه تندروهایی که به بزرگان می تازند، درس آموز باشد: «۶۶ سال از عمرم می گذرد و چیزی از عمر ما باقی نمانده است. زمانی که رئیس دانشگاه شدم، فکر می کردم این دانشگاه خیلی خوب است. در آن زمان فکر کردم چرا این دانشگاه خوب است و به این نتیجه رسیدم که حتی در زمان رژیم سابق نیز رؤسای این دانشگاه فرهیخته بودند. مرحوم مجتهدی، رئیس دانشگاه صنعتی شریف در زمان رژیم پهلوی بود که رئیس مدرسه البرز و دانشگاه پلی تکنیک نیز بوده است و با علاقه این دانشگاه را اداره می کرد. او به دلایلی بعد از انقلاب از کشور خارج شد. اگر او فرد ثروت اندوز و فاسقی بود، زمانی که در آمریکا دچار بیماری شد می توانست به بیمارستان برود، اما برای این کار پول نداشت و فارغ التحصیلان دانشگاه شریف و مدرسه البرز در آمریکا پول جمع کردند و او را به بیمارستان فرستادند. زمانی که من مسئولیت گرفتم، خواستم که دکتر مجتهدی را که در آن زمان ۸۵ سال داشت به ایران بیاوریم و از وی تقدیر کنیم. هر چند عده ای به من گفتند این کار به نفع تو نیست، اما این کار را انجام دادیم و مجتهدی یک سال بعد از این تقدیر فوت کرد. تقدیر از این فرهیخته، تبلیغاتی برای جمهوری اسلامی ایران به همراه داشته که صرف هزینه میلیاردی نمی توانست داشته باشد. اختلافات سیاسی طبیعی است. ما به این اختلافات احترام می گذاریم اما اختلاف باید اخلاقی باشد. به بزرگان خود احترام بگذارید. هیچ کس نمی خواهد خدشه ای به انقلاب وارد شود. همه ممکن است اشتباه کنند، حتی خود من بارها اشتباه کرده ام که شما نمی دانید. احترام، احترام می آورد و اگر احترام بگذارید شر نمی بینید».
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتدال]
[مشاهده در: www.etedaal.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها