تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837891083
من چطور چمران باشم وقتی از درد 2 میخچه خوابم نمی برد
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: دهکردی در زمان بازی در نقش شهید چمران، انتقاد صرف از هنرمند را جفا خوانده و از قضاوت های ناشی از کم دانشی برخی افراد ابراز نگرانی کرده و می گوید:«بیا و بنشین و ببین و می فهمی تئاتر دیو نیست. تئاتر سرطان نیست. تئاتری ها اختاپوس و هشت پا نیستند.»گروه جهاد و مقاومت مشرق - تجربه بازی در نقش شهید مصطفی چمران شاید آدمی را چمران نکند؛ ولی خصائل انسانی او، وجود شریک نقشش را فرا می گیرد. پیام دهکردی، جدیدترین و شاید بدیع ترین تصویر کنونی دکتر چمران را در نمایش «تکه های سنگین سرب» ترسیم کرده است و حال و هوای صحبت هایش نشان از درکی مناسب از چمران انقلابی دارد. گفته های پیام دهکردی درباره مناسبات کنونی تئاتر و مشکلات ایفای نقش یکی از مهمترین شخصیت های تاریخ انقلاب اسلامی، بوی انقلابی می دهد. از اصطلاح سیاره ایران استفاده کردید و به نظر تئاتر قمری از این سیاره است. در این قمر نگاهتان به تئاتر مقاومت چیست؟ خودمان، خودمان را نقد کنیم دهکردی : در این رهگذار جای این دست از نمایشنامه ها واقعاً خالی است. باید کار شود. باید کار شود و اتفاقاً به نظر من قضاوتی که در موردش می شود، در این کار هم هست. باید با انصاف شخصیت را در محضر تماشاگر مطرح کند. بگوید چمران این است. چمران آدمی است مثل همه آدم ها؛ اما این را داشته، این را داشته و این را داشته. چه اشکالی دارد؟ اصلاً نقد کنید. زیباترین نقد، نقد خود ماست. من در زمان حضورم در جشنواره کودک در مقام دبیر واقعاً چنین کاری کردم و امیدوارم مجموعه آماده شود و حداقل در اختیار خبرگان قرار گیرد. بتواند به آنان کمک کنید. خودمان، خودمان را نقد کنیم. اول از همه. هیچی نقدی وارسته تر از نقد من نسبت به خودم نیست. به شرط اینکه دچار خودشیفتگی نباشم، دچار خودزنی و خودآزاری هم نباشم. آن وقت است که می توانیم امیدوارم باشیم 20 سال دیگر یا 30 سال دیگر آرام آرام جامعه مان حرکت کند. الان نگاه کنید سرانه مطالعه هر ایرانی چقدر است. آمار رسمی می گوید سه دقیقه و آمار واقعی می گوید 30 ثانیه. بررسی کنید دستخط آدم ها چقدرشان زیباست. ببینید این ها همه مساله است و نمی توانید ساده از کنارشان بگذرید. پوشش آدم ها، نوع سخن گفتنشان، فارسی حرف زدنشان [مساله است]. در ترم کنونی دانشجویی دارم که یک بانوی 70 ساله است. بهترین دانشجوی این دوره است. فارسی حرف می زند، باادب است، اهل مطالعه است، اهل خلوت است، اهل مداقه است. کدامیک از افراد بدین گونه هستند؟ به نظر این صفات برای نسل جدید چندان معنا ندارد. دهکردی : اینها مساله است. چگونه می خواهیم اینها را پیاده کنیم؟ می خواهیم بگوییم چمران بعد از 49 سال زندگی و شاگرد اولی در مدرسه ابتدایی و دبیرستان سپس به البرز می رود. البرز مدرسه ای پولی بوده و چون چمران دانش آموز برجسته و ارزنده ای بوده به صورت رایگان تحصیل می کند. بورس تحصیلی دکترای پلاسما در آمریکا را کسب می کند. در آمریکا به [درجات علمی] دست پیدا می کند. شوخی نیست. بعد تحقیقات، پژوهش و اختراعات. چهار فرزند، بازگشت، جبل عامل، چه، چه، چه. جنگ، شعر می گوید، نقاشی هم می کشد. تا کجا می رود؟ احتمالاً اگر زنده بودند به تماشای تئاتر شما می آمدند و کار شما را به خوبی نقد می کردند. این لباس تنها یک لباس نیست، عملش هم هست دهکردی : 100 درصد. می خواهم بگویم کو؟ چه اشکالی دارد به اینها بپردازیم؟ درست هم بپردازیم. اما می گویند این نه، این هم نه، این هم نه. آن چندتایی هم که هست کاملاً به طور انتخابی برخورد شده اند. هر که نداند فکر می کند کسی مثل شهید چمران در زندگیش حتی آب هم نخورده است. به شکل هوازی که زندگی نمی کردند یا با یک دعا در خیابان قدم نمی زدند. نه، این جوری نبودند. ایشان هم آب می خوردند، ایشان هم غذا می خورند، ایشان هم استراحت می کردند. ولی حضوری بدین گونه هم داشته اند. در یک بزنگاه در این پنج دهه زندگی موفق به زندگی پربار شده اند. منظور من پربار زندگی کردن نگاه مثبت یا منفی نیست. [بحثم بر سر این است که] اینها بار دارند. به هر حال در شبانه روز که بیشتر از 24 ساعت نداریم. کی توانستیم اینها را بخوانیم؟ کی فرصت کردیم؟ این نشان از این دارد که آدمی، چه دیدگاهش را بپسندیم، چه نپسندیم، برای هدف والایش – که ممکن است برای کسی این گونه نباشد – مجاهدت کرده است. پس ما هم به وی نگاه می کنیم. آیا این اتفاق در روزهای دیگر هم می افتد؟ ما می گوییم که اگر آدمی همه زندگیش می شود این لباس رزمش و دائماً این لباس را به همراه دارد؛ [دیگر] این لباس تنها یک لباس نیست، عملش هم هست. یعنی چمران به ما این را می گوید که این لباس به تنم است؛ ولی عملم هم هست. مگر عشق چیز بدی است. عشق قشنگ است این جمله معروفش هست که به همسر خود می گوید «تو با ازدواج با من نمی توانی اسلحه مرا از من بگیری و این لباس را از تنم درآوری. من ترجیح می دهم این اسلحه در دستم باشد و این لباس بر تنم باشد و به تو فکر کنم تا اینکه در خانه در کنار تو بنشینم و به اسلحه و لباسم فکر کنم.» نگاه را ببینید. شوخی نیست. همه اینها را ببینید. در این روزگار ما نیاز به این الگوها داریم. نیاز داریم به این ها فارغ از سویه نصیحت گرانه ای که تنها هدفش پند دادن است. بلکه باید بدانیم این آدم یک شخصیت است که اتفاقاً عاشق هم شده است. مگر عشق چیز بدی است. عشق قشنگ است. به من بگویید که در کدامیک از ادیان و مذاهب عشق تقبیح شده است. خداوند خودش سرچشمه عشق است. او عاشق است که از این بالاتر نداریم. چرا این سویه ها در این سال ها مغفول واقع شده اند؟ [قهرمانان ما] فقط گلوله شلیک می کردند؟ فقط شلیک می کردند؟ این هم دارد، آن هم دارد. این چمران یک نمونه است، شما هزاران نمونه دیگر هم می توانید پیدا کنید. چمران ها، همت ها، خرازی ها و خیلی های دیگر نامی های این جریانند. چندی پیش مکتوباتی درباره چمران خواندم، فیلم و عکس دیدم، صدا شنیدم و از موزه شهدا هم دیدن کردم. موزه شهدا در خلوتی عجیبی به سر می برد سال ها بود به موزه شهدا نرفته بودم. قدیم که رفته بودم باورتان نمی شود، هیچ مناسبتی در کار نبود؛ ولی مردم تردد داشتند. آدم می آمد و می رفت و الان موزه در خلوتی عجیبی به سر می برد. چرا باید ابعاد مختلف این مساله را نشان ندهیم؟ کلی آدم های دیگر هستند که مثل همت و چمران نامی نیستند. گمنام هستند؛ ولی ممکن است عملکردشان از شخصیت های نام آور بیشتر بوده است. چطوری می شود که یک آدم زن و فرزند و پدر و مادر و همه چیز را رها می کند و به خاطر دفاع از این کیان و سرزمین و آب و خاک و دینش تن به مرگ می دهد؟ اینها در جوامع دیگر وجود خارجی ندارد. کجاست؟ اگر هست به من نشان دهید. اگر هم هست کمیاب شده است. به خاطر همین امیدوارم که این کار موفق باشد. شخصاً هیچ ادعایی ندارم و این را توفیقی می دانم که فرصتی است مشقی کنم. مدتی است تا در این شخصیت تنفس کنم. برای من این کفایت می کند که امیدوارم باشم از لحاظ نگاهی مرا ارتقا ببخشد. اگر این خوش گذشتن بر من طی شد که الان به من خوش می گذرد، دردمندم ولی به من خوش می گذرد؛ امیدوارم این [حس] با مخاطبان به اشتراک گذاشته شود. من چمران را پذیرفتم بازی کنم، خیلی «کیف» کردم. اذیت شدم؛ اما کیف کردنی که می گویم معنیش مشخص است. امیدوارم به تو هم خوش گذشته باشد. برای من همین است. بدون ذره ای ادعا نسبت به این شخصیت. اصلاً قیاس مع الفارق است. کف پایم دو میخچه 20 ساله عمیق دارم، دردش گاهی اوقات خواب را از من می رباید. من چگونه می توانم همچون چمران باشم؟ وقتی من این جوری ام چگونه می توانم شبیه آقای چمران شوم؟ شدنی است؟ از پایت خون رفته است و آن گونه عمل کنی. یا خیلی جاهای دیگر. شرح وداع با همرزمانش . رفتن به قربانگاه اش تا شهادت. امیدوارم نمایش محفلی شده باشد برای افرادی که با ایشان مستقیماً در ارتباط بودند. به هر حال در تئاتر احساسات بهتر از سینما قابل انتقال است و درک گروه از آن افراد ملموس است. در سینما شما در تاریکی به سر می برید؛ ولی نور تئاتر همه را در برمی گیرد. این بازخورد خیلی خوب است که این افراد چه می بینند و چه حسی دارند و چه قضاوتی می کنند. هم شما گفتید و هم آقای آقاخانی که قرار است این تئاتر، تئاتر قضاوت باشد. ما که 200 تا مصطفی چمران نداریم دهکردی : اگر کسی با این سویه به تماشای نمایش بنشیند که آمدیم مصطفی چمران را ببینیم، ممکن است به همانندی نرسند. ما چنین دغدغه ای نداریم. شخصاً که چنین دغدغه ای نداشتم. نویسنده و کارگردان هم چنین است. همان طور که گفتم مهمترین چیز انتشار حس چمران است. آن آدمی که اهلی مصطفی چمران باشد، این انتشار شدن را درک می کند. ما که 200 تا چمران نداریم. تنها یک دکتر مصطفی چمران وجود دارد. آرزویم این است که سران کشورم و مسئولان ارشد این سیستم که ما از نظام جمهوری اسلامی از آن نام می بریم، تئاتر دیدن را به مثابه یک امر مهم تلقی کنند و جزو وظایف قطعی تلقی شود و به دیدن تئاتر بروند. اگر هم صعوبتی وجود دارد، برای محقق شدن این امر سهولت را ایجاد کنند تا تئاتری های ما تئاتر اجرا کنند.
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها