تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816448570
ناجی یا نابودگر؟
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه آفتاب یزد: امیر محقق: صنعت فیلمسازی دائما در حال تغییر و گذار است؛ در حالی که قواعد داستان گویی به ندرت و با سرعتی کند دستخوش تغییرات می شوند اما تکنولوژی سال به سال پیشرفت های غیرقابل وصفی را تجربه می کند. حضور فرمت های سه بعدی، دوربین های سبک و کوچک DSLR و حتی پخش آنلاین از طریق کانال های مخصوص آن، ما را به دورانی وارد کرده که به آن عصر فیلمسازی دیجیتال می گویند و حالا چند وقتی است که چند سوال در ذهن سینمایی ها پررنگ شده است: آیا دیجیتال می تواند جا پای فیلم (نگاتیو) بگذارد؟ آیا دیجیتال جایگزین مناسبی برای فیلم است؟ دیجیتال می تواند به لحاظ بصری، شکوه و جلال فیلم را روی پرده سینما بیاورد؟ کدامیک در زمان حاضر، انتخاب بهتری هستند؟ آیا فیلم هایی که به صورت دیجیتال ساخته می شوند قابلیت آن را دارند تا بعدها به عنوان آثار ماندگار و کلاسیک به حساب بیایند؟ و سوالاتی از این قبیل. در سینمای آمریکا، اولین بار جرج لوکاس بود که در سال ۲۰۰۲، فیلم «جنگ ستارگان: اپیزود دوم - حمله کلون ها» را به عنوان اولین فیلم بزرگ هالیوود به طور کامل به صورت دیجیتال فیلمبرداری کرد. هر چند که آن زمان برای نمایش در سینماها چاره ای جز تبدیل به نگاتیو ۳۵ میلی متری نداشت، چون هنوز سیستم نمایش اکثر سینماها به دیجیتال مجهز نبود. برآورد هزینه فیلمبرداری دیجیتال برای این فیلم ۱۶ هزار دلار شد که در صورت استفاده از نگاتیو این رقم به 8/1 میلیون دلار می رسید. در سینمای آمریکا، دیجیتال و سینمای نوین در کنار نگاتیو و سینمای سنتی طرفداران و مخالفان خود را دارد؛ هرکدام با دلایل و بعضا تعصبات خودشان. اما به نظر می رسد وجهی تکنیکی یا کیفی در نگرش هر کدام از فیلم سازان به دیجیتال وجود داشته باشد. کوئنتین تارانتینو: سینمایی که من می شناسم مرده است به گزارش هنروتجربه، کوئنتین تارانتینو کارگردان مطرح خالق «پالپ فیکشن»، «جانگوی رها از بند» و «لعنتی های بی آبرو» بین دیجیتال و نگاتیو انتخاب و نظر مصممی دارد. او می گوید: « از نظر من، سینمای دیجیتال به مثابه مرگ سینماست. بحث از اینکه فیلمتان را با نگاتیو بگیرید یا دیجیتال، گذشته است؛ دیگر حتی فیلم ها را با فرمت ۳۵ میلی متری نمایش هم نمی دهند و حالا تلویزیون های بزرگی (کنایه به پرده سینما) در مکان های عمومی گذاشته اند. البته به نظر می رسد که همه با تلویزیون های عمومی راحت باشند اما چیزی که من به عنوان سینما می شناسم، مرده است». نباید این را از یاد برد که فیلمسازی دیجیتال باعث شده تا بسیاری از کارگردانان جوان، خودشان دوربینی خریداری کنند و با دور هم جمع کردن تیمی کوچک از عوامل فیلمبرداری و در دست داشتن قصه ای جذاب، فیلم خود را بسازند. اتفاقی که برای فیلم سازان قدیمی با دوربین سوپر ۸ می افتاد؛ دوربینی که این روزها نیم قرن از زمانی که شرکت کداک آن را معرفی کرد، می گذرد و خیلی از فیلمسازان حرفه ای و جهانی فعلی اولین تجربه هایشان را در ساخت فیلم با آن ثبت کرده اند. "تارانتینو" سهولت ورود فیلمسازان جوان را از حسن های رسیدن به دوران دیجیتال می داند و می گوید: «زمانی که من سینما را شروع کردم برای فیلمسازی حداقل باید یک دوربین ۱۶ میلی متری دست و پا می کردیم که این خودش برای خیلی ها کاری نشدنی بود. برای شروع فیلمسازی "دیجیتال" انتخاب بدی نیست اما از نظر من هیچ توجیهی وجود ندارد که یک کارگردان جاافتاده و حرفه ای به صورت دیجیتال فیلم بسازد. من همیشه روی نگاتیو فیلم می سازم و هر وقت نظرم عوض شد یکی از فیلم نامه هایم را برای شبکه های تلویزیونی کارگردانی می کنم. از دیجیتال متنفرم.» تارانتینو به خاطر تعصبی که به سینمای سنتی دارد برای نحوه نمایش فیلم جدیدش اقدام جدیدی انجام داده است. او با هزینه شخصی خود ترتیبی داده تا ۱۰۰ سالن سینما به پروژکتورهای خاصی مجهز شوند تا مردم بتوانند فیلم بعدی او، «هشت نفرت انگیز»، را به همان شکلی که او در نظر داشته و با نگاتیو ۷۰ میلیمتری ببینند. کریستوفر نولان: سینما مخاطبانش را از دست خواهد داد کریستوفرنولان کارگردان فیلم های سینمایی «ممنتو»، «پرستیژ»، «بی خوابی»، «در میان ستارگان» و سه گانه «شوالیه تاریکی» هم مدافع استفاده از فیلم و سینمای سنتی برای مقابله با تکنولوژی دیجیتال است و اعتقاد دارد اگر سینماهای زنجیره ای در نحوه نمایش فیلم هایشان تجدید نظر نکنند در آینده سینما مخاطبانش را از دست خواهد داد. او می گوید: «تجربه فیلم دیدن در سینما باید هیجان انگیز و فوق العاده باشد وگرنه معلوم است که مردم در آینده دل شان نمی خواهد به سالن های سینما بیایند. من بارها با مدیران استودیوها صحبت کرده ام و وقتی با شور و اشتیاق از سینمای سنتی دفاع می کنم آنها می گویند مگرسرآخر قصه گویی به همه چیز اولویت ندارد؟ من هم می گویم نه ندارد، وگرنه نمایشنامه های رادیویی درست می کردیم که خیلی هم ارزان تر تمام می شد.» موضوع دیگری که در این بین خودنمایی می کند مرمت و بازسازی فیلم های قدیمی و کلاسیک سینماست که به صورت دیجیتال انجام می شود و برای نمایش به صورت نگاتیو، باید دوباره آن را از دیجیتال به نگاتیو تبدیل کرد. آیا فیلم های کلاسیک پس از مرمت به صورت دیجیتال، آن جلوه سابق را خواهند داشت؟ ورود دوربین های پرنده دیجیتال، فرصت گرفتن فیلم از زوایایی که قبل از آن، مثل رویا بود هم فراهم کرد و در بسیاری از فیلم ها به صورت تلفیقی، یعنی بخشی دیجیتال و بخشی نگاتیو، هم فیلمبرداری می کنند. تربیت ذائقه و سلیقه تصویری مخاطب جدید سینما هم نقش مهمی دارد. مخاطبی که کم کم چشمانش به کیفیت ۴k عادت کرده و دیگر فیلم کمتری را به صورت ۳۵ میلی متری (یا در موارد معدود ۷۰ میلی متری) می بیند، انتخاب چندانی ندارد و در مقابل چیزی که رنگ و بویی از گذشته داشته باشد، گذشته ای که با آن نوستالژی ندارد، تعلق خاطر یا ترجیحی هم ندارد. جی جی آبرامز: طرفدار دیجیتالم جی جی آبرامزکارگردان سری «سفرهای ستاره ای» که به عنوان جایگزین جورج لوکاس سرگرمی ساز شناخته می شود برای فیلم جدید خود «جنگ ستارگان» مدیران استودیوی پشت فیلم را متقاعد به استفاده از فیلم کرده است. او در رابطه با چرایی این قضیه و ترجیحش بین دیجیتال و سینمای سنتی می گوید: «من طرفدار بزرگ دیجیتال و قدردان این موضوع هستم که تکنولوژی دررا برای فیلمسازانی که سابق بر این به چنین کیفیت بصری ای دسترسی نداشتند باز کرده است. اما نگاتیو فرق می کند. کیفیت نگاتیو دست شماست. حساسیت نورش را باید خودتان تنظیم کنید، رزولوشن و … . نگاتیو یک زیبایی طبیعی، ارگانیک و واقعی دارد». این در حالی است که فیلم های آبرامز سراسر پر از ابداعات دیجیتال و افکت های تصویری دیجیتال است: «قطعا دیجیتال هم ویژگی های مثبت خودش را دارد. اما فیلم ها چیزی به غیر از یک تجربه عاشقانه نیستند و نگاتیو بخشی از این تجربه است.» مایکل مان: دیجیتال حس قرابت خوبی به تماشاگر می دهد مایکل مان، از اولین فیلمسازان نامداری بود که رو به دیجیتال آورد و از مدافعان این نوع سینماست. او اولین بار در سال ۲۰۰۴ برای فیلمبرداری «وثیقه» از دوربین دیجیتال استفاده کرد و فضای غریبی را جلوی دوربین آفرید. او ترجیحش به دیجیتال را اینگونه تشریح می کند: «دیجیتال فضایی خلق می کند که با کاراکتر فیلم، حس قرابت خوبی به تماشاگر دست می دهد. سرفیلم «دشمن مردم» می خواستم که تماشاچی چیزی را تجربه کند که شخصیت اصلی من ،دارد تجربه می کند و سرگردانی او را بفهمد؛ به همین دلیل دیجیتال بهتر از نگاتیو بود. ما حتی برای اینکه تفاوت این دو را با هم مقایسه کنیم بعضی از صحنه ها را به هر دو شکل تست زدیم و دیجیتال قطعاً گزینه بهتری بود. نکته جالبی که در مورد دیجیتال وجود دارد این است که ظاهر دراماتیک دلخواهم را در آن پیدا می کنم. با نگاتیو خیلی از موارد را باید رعایت کنی. با دیجیتال جنبه های مختلفی از چیزی که ضبط می کنی تحت کنترل توست. باید از قبل تصویرت را آماده کرده باشی. امکانات بسیار زیادی دارد و از روی آزمون و خطا هم نمی توان به چیز مطلوبی رسید. به دنبال این هم نیستم که دیجیتال بگیرم و سعی کنم ظاهر نگاتیو به آن بدهم. اینکار هدر دادن دیجیتال است. البته این را هم بگویم که اگر روی فیلمی کار بکنم که نگاتیو مورد نیازش باشد، از آن استفاده خواهم کرد». مایکل مان در مورد اینکه اگر زمان به عقب برگردد فیلم های شاخصش را با دیجیتال خواهد ساخت یا نه، نظر جالبی دارد: "قطعاً این کار را می کنم. “آخرین موهیکان” و “شکارچی انسان” را با دیجیتال خواهم ساخت. هر چند خیلی از انتقادات به برخی از فیلم هایم همچون “دشمن مردم” ، به دلیل ظاهر دیجیتال آن بود". استیو مک کوئین: انتخاب من قطعاً نگاتیو است استیو مک کوئین، کارگردان برنده اسکار «۱۲ سال بردگی» نسبت به سینمای دیجیتال نظر متفاوتی دارد. او می گوید: «تکنولوژی هر پنج دقیقه یکبار عوض می شود چون کسانی از این راه پول درمی آورند و منفعتشان در آن است. انتخاب من قطعاً نگاتیو است و کاری به پیشرفت تکنولوژی ندارم. سینمای سنتی یک عشقی در خود دارد. یک نوع جادو. انگار که نگاتیو نفس می کشد. حس طبیعی بودن دارد.»در آمریکا از هر ده سینما، نه تای آنها سیستم نمایش خود را از ۳۵ میلی متر به دیجیتال ارتقا داده اند. شرکت فوجی فیلم دیگر برای فیلم های تولیدی اش از نگاتیو استفاده نمی کند. تکنی کالر آخرین آزمایشگاه نگاتیو خود را هم تعطیل کرده است. اما کداک همچنان طرفدار نگاتیو است و از فیلم سازان مدافع نگاتیو، همچون نولان، حمایت نیز می کند. پیدا کردن دستگاه های نمایش دیجیتال مخصوص سینماها نیز ساده تر و ارزان تر است. برای حدود ۱۰۰ سال، نگاتیو یکه تاز و تنها گزینه برای فیلمبرداری، تدوین و نمایش بود. اما ارزان بودن و سودآوری دیجیتال، باعث شده تا بعد اقتصادی نیز در تصمیم بر سر دو طرف ماجرا، تاثیرگذار باشد. سوال اصلی همچنان باقی است و تنها زمان می تواند پاسخی قطعی به آن بدهد:«آیا موفقیت و نفوذ دیجیتال، منجر به مرگ نگاتیو و سینمای سنتی خواهد شد؟».
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه آفتاب یزد]
[مشاهده در: www.aftabeyazd.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها