تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837655690
جای خوش هانیه در آغوش پدربزرگ / خاطره ای از آخرین دیدار با پدر
واضح آرشیو وب فارسی:ایکنا: گروه سیاسی: موقع اذان و اقامه گفتنِ آقا، گویی هانیه در آغوش پدربزرگ جا خوش کرده! با محاسن آقا بازی می کند و حتی آنها را می کشد، دست روی لب های آقا می کشد؛ آقا هم با لبخند مشغول اذان و اقامه خواندن هستند.به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری، دیدار قرار است بعد از اذان مغرب باشد، چیزی حول و حوش هفت و هشت شب. درست روبروی منزل شهید همدانی مسجد بزرگی است که شلوغی اش در این شب های محرم می تواند کار را برای دیدار سخت کند. کافی است چند نفر از بچه های زبل هیئت مسجد بو ببرند که آقا قرار است بیایند اینجا تا کار بکلی از روند خودش خارج شود. به همین خاطر بچه های دفتر سعی می کنند خیلی دور و بر خانه و مسجد روبروی آن آفتابی نشوند. بعضی ها حتی نماز مغرب را هم می روند چند محله آن طرف تر می خوانند. با همه اینها چند جوان و نوجوان که انگار بوهایی برده اند یک جور خاصی به رفت و آمدها نگاه می کنند و چیزهایی درِ گوش هم پچ پچ می کنند! اما وقتی وارد خانه می شویم تازه می فهمیم که مسئله فقط آن چند نوجوان زبل و کنجکاو بیرون نبوده است! با یک حساب سرانگشتی نزدیک پنجاه شصت نفر در خانه هستند! معلوم است که در این فاصله هر کس توانسته به یکی از اقوام خبر داده و او هم خود را رسانده است. یکی از مجریان شبکه خبر هم بین این افراد است. اصرار دارد که خبر نداشته و آمده به فامیلشان سر بزند. نسبتش را که می پرسم می گوید خانمش، دختر خاله همسر شهید است! جمعیت آنقدر هستند که توی پذیرایی جا نشده اند. رفته اند داخل اتاق ها و سرک می کشند تا از فضای باز درها داخل پذیرایی را ببینند. خلاصه جمعیت کمی سامان می گیرند و آقا وارد می شوند. آقا می نشینند. خانه شلوغ است. سر و صدای بچه های کوچک بلند است. آقا از جمعیت می خواهند که صلوات و فاتحه ای بخوانند. خود آقا مفصل این کار را انجام می دهند و بعدش به جمعیت می گویند که جلو بیایند تا افرادی که داخل اتاق ها هستند هم در پذیرایی جا بشوند! ما رو باش... نگران زیادی جمعیت بودیم! جمعیت جابجا می شوند و دوباره همهمه می شود. آقا از جمعیت صلوات می گیرند. خدا درجات شهید همدانی را عالی کند، با پیغمبر(ص) با سید الشهداء(ع) محشورشان کند، با رفقای شهیدش که قبل از او رفتند محشورش کند... آقا با دعا برای شهید همدانی شروع می کنند و بعد از التماس دعاهای امثال شهید همدانی برای اینکه شهادت نصیبشان شود می گویند و یک دفعه چیزی می گویند که انتظارش را نداریم: البته من دعا نمی کنم! و بعد اضافه می کنند: به این معنی که؛ می گویم ان شاء الله بعد از بیست سال، سی سال دیگر شهید شوید، می گویم ما با شما هنوز خیلی کار داریم. اما خب می روند در میدان های خطر و به آرزویشان می رسند که بزرگ ترین سعادت است برای اینها. آقا گریزی می زنند به روزهای قبول قطعنامه 598: آن روزی که در سال 67 قطعنامه را اعلام کردیم – بنده خودم به عنوان رئیس جمهور اعلام کردم - خب گرم بودیم! امام دستور داده بود و اعلامیه داده بود و ما جلسه گرفته بودیم، آدم وقتی گرم است درست متوجه نمی شود، یک روزی که گذشت من یکدفعه ملتفت شدم که قضیه چیست؟ احساسی که من آن روز داشتم دقیقاً همین احساس بود که یک جاده وسیعی بود؛ یک درِ بزرگی به روی همه باز بود که افراد با میل خود می رفتند و از این در وارد می شدند؛ این در بسته شد، بقیه ماندند پشت این در... تا چند روز یک غمی بر من مستولی شد... البته خیلی طول نکشید چون عراق مجدداً بعد از قطعنامه حمله کرد و آمد یک جاهایی را گرفت و این راه دوباره باز شد؛ من هم تهران نماندم و به آنجا رفتم؛ تا بتدریج تمام شد و بچه ها عملیات کردند و دشمن را عقب راندند و باز به همین حالت برگشت؛ [بعد از آن] تصور نمی شد که این در [شهادت] مفتوح بماند برای بندگان... اما عده ای از بندگان خالص خدا در این مدت به شهادت رسیدند؛ واقعاً حیف است امثال همدانی، کاظمی، صیاد... به غیر از شهادت از دنیا بروند و مثل مردم عادی بمیرند... ان شاء الله همه کسانی که آرزوی این وضعیت را دارند خدا به آنها این قابلیت را بدهد که به این فوز برسند... آقا همسر شهید را خطاب قرار می دهند و از صبر و شکرگزاری او تجلیل می کنند و از سهیم بودن همسر در اجر مجاهدت های شهید می گویند و اینکه البته باید این اجر را حفظ کرد؛ از اینکه این یک موهبت الهی است و انسان خودش باید موهبت الهی را حفظ کند. همسر شهید تأیید می کند و آقا می گویند: «اگر شکر بازماندگان نمی بود این عنوان شهادت اینقدر در جامعه ما رونق و جلا نداشت. این صبرهاست که به شهادت درخشندگی می دهد و آن را به صورت یک آرزو در جامعه در می آورد». پسر بزرگ شهید که وهب نام دارد، شروع می کند به معرفی خانواده. شهید دو پسر دارد و دو دختر. نوه ها معرفی می شوند و کوچک ترین شان را - که دختر چهارماهه ای به نام هانیه است و دختر مهدی، پسر کوچک تر شهید است - می آورند تا آقا در گوشش اذان و اقامه بگویند. موقع اذان و اقامه گفتنِ آقا، گویی هانیه در آغوش پدربزرگ جا خوش کرده! با محاسن آقا بازی می کند و حتی آنها را می کشد، دست روی لبهای آقا می کشد؛ آقا هم با لبخند مشغول اذان و اقامه خواندن هستند؛ تمام که می شود با خنده می گویند: «هر کار دلت خواست با ما کردی!» جمعیت می خندند. مهدی – پدر هانیه - می گوید: «بابا خیلی این بچه را دوست داشت». آقا می گویند: «خدا ان شاء الله چند برابرشان کند». آقا از سن شهید همدانی می پرسند. 65 ساله بوده است. همسر شهید به دیدار چند روز قبل از شهادت سردار همدانی با آقا اشاره می کند، می گوید: «حقش همین بود. من به بچه ها گفتم. خدا رو شکر می کنیم که به آرزویش رسید». آقا می گویند: «اخلاص ایشان کار خودش را کرد. خدا اینجوریست، جواب اخلاص را زود می دهد. این تشییعی که اینجا شد، تشییعی که در همدان شد، این جواب اخلاص بود؛ خدا جواب اخلاص را در همین دنیا می دهد، این تازه در این دنیا بود. هیچ اطلاعیه و سفارشی نمی تواند این جمعیت را جمع کند. این مغناطیس که دل ها را می کشد ناشی از اخلاص این مرد بود، اینها اسوه اند برای همه؛ نمونه اند؛ خب مردم هم قدرشناسی کردند، الحمدلله...» آقا از احوال دخترهای شهید هم جویا می شوند. بعد استکان چای را بر می دارند و مشغول می شوند. در همین حین از شغل پسرها می پرسند. یکی کارمند بانک است و یکی پاسدار. آقا از برادرها و خواهرهای شهید می پرسند. برادر شهید که سه سال از او کوچک تر است در مجلس حضور دارد. شهید دو خواهر دارد که یکی از آنها بخاطر بیماری در مجلس نیست. پسر او از آقا چفیه شان را تبرکی می خواهد برای مادرش. آقا می گویند: «چه پسر عاقل زرنگی»! دوباره جمعیت می خندند. پسر شهید خاطره ای از آخرین دیدار با پدر تعریف می کند. از اینکه قبل از رفتن، مادر تماس می گیرد با همه بچه ها که پدر می گوید بیایید ببینمتان - پدر تازه چند روز بوده که آمده بوده و دوباره قصد رفتن داشته - دیروقت بوده و راه هم کمی دور. اما مادر دوباره زنگ می زند که پدر اصرار دارد حتماً بیایید. بعد هم گفته بود که اگر شهید شدم حتماً در همدان دفنم کنید. آقا می گویند: «هر جای دیگر هم دفن می شد همینطور بود اما این نعمت و فرصتی بود که خدا به مردم همدان داد تا احساسات شهادت طلبانه و انقلابی شان را بروز دهند.» پسر دیگر شهید خاطره ای تعریف می کند از محل دفن شهید. از اینکه پدر همیشه می گفت این بخش از گلزار شهدای همدان را خیلی دوست دارد. جایی کنار شهید حسن ترک؛ یک جای ساده و بدون تشریفات؛ مخلصانه. آقا می گویند: «اینها الطاف خاص الهی است که شامل حال بعضی ها می شود؛ بعضی هم نه. بعضی هایشان هم رفتند جنگ، چند سال هم در جنگ بودند، بعضی ها حتی مجروح هم شدند و خب این نعمت بزرگی بود که خدا به اینها داد، اما نتوانستند نگه دارند و در برخورد با حوادث گوناگون زندگی از دست دادند.» یکی از پسرها به وصیتنامه شهید اشاره می کند که نوشته است خودتان را بدهکار انقلاب بدانید. آقا تأیید می کنند و می گویند: «انقلاب ماها را زنده کرد؛ بروید خاطرات جوان های اواخر انقلاب را بخوانید؛ امثال فریدون هویدا؛ سفیر بود در پاریس؛ یا فرد دیگری که قوم و خویش فلان کس بود رفته بود لندن سفیر شده بود؛ جاهای مهم دست اینها بود؛ خاطرات اینها را بخوانید؛ اینها چند صباح بعد می آمدند ایران و می شدند وزیر و نخست وزیر و حاکم بر سرنوشت مردم می شدند؛ اینها نه اینکه فقط بی دین بودند؛ خب گذشتگان اینها هم خیلی ها بی دین بودند، اما بالاخره به یک سری چیزها اعتقاد داشتند؛ به سنت های ایرانی، به خط فارسی و اینجور چیزها، به برخی امور ظاهری مذهبی مثل عزاداری؛ بالاخره قبول داشتند؛ اما اینها به هیچ چیز معتقد نبودند. یکسری آدم هرهری مذهب محض! ایران با این عظمت و ملت به این بزرگی، می افتاد دست اینها. اگر انقلاب نشده بود، اینگونه می شد؛ خدا اینها را تبدیل کرد به کسی مثل امام خمینی. حالا این انقلاب منت ندارد سر ما؟ اگر همه ملت ایران تا آخر عمرشان خدا را شکر کنند که گرفتار آنها نشدند و وضع عوض شد جا دارد؛ هر چه درباره اش فداکاری کنند جا دارد.» پسر دوباره به وصیتنامه پدر اشاره می کند که خدا را شکر کرده که در عصر خمینی زیسته است. آقا هم ادامه کلامش را با تأیید می گیرند و می گویند: «واقعاً همین است. ماها اگر شرح حال امام خمینی را در تاریخ می خواندیم، نصفش را باور نمی کردیم؛ از بس عظمت در زندگی و رفتار امام هست، اگر خودمان ندیده بودیم و بنا بود در تاریخ بخوانیم نصفش را باور نمی کردیم. من همین را یک وقتی به امام گفتم؛ گفتم «آقا اگر ما در تاریخ شرح حال کسی مثل شما را می خواندیم همین طور حسرت می خوردیم که چرا ما آدم های اینجوری را ندیدیم؛ حالا خدا به ما این نعمت را داده داریم شما را از نزدیک می بینیمتان». این واقعاً نعمت بزرگی ست برای ما. آدم های بزرگی که در تاریخ بودند آدم دلش می خواست اینها را می دید مثلاً علامه حلی، شیخ بهایی... امام از همه اینها بالاتر بود با آن کارهایی که کرده بود؛ اگر امام 200 سال قبل بود و آدم فقط شرح حالش را می خواند، پیش خود می گفت ای کاش این آدم را می دیدم. گفتم «حالا خداوند این نعمت را به ما داده، داریم شما را از نزدیک می بینیم، دستتان را می بوسیم، از شما می شنویم، با شما حرف می زنیم». واقعاً نعمت بزرگی ست که خدای متعال به مردم ایران داد.» آقا به رسم همه دیدارهایی که با خانواده شهدا دارند، در صفحه اول قرآنی یادگاری می نویسند و به همسر شهید می دهند. پسر شهید، قرآن دیگری می آورد و به آقا می دهد تا در آن هم چیزی بنویسند. این قرآن را سید حسن نصرالله 3 سال قبل به دختر کوچک شهید هدیه داده بوده و حالا آقا هم زیر متن سید حسن می نویسند: «رحمت و فضل الهی بر شما و بر سید عزیز نصرالله و بر شهید همدانی». یک قاب عکس از شهید همدانی را هم می آورند تا آقا روی آن برای دختر بزرگ شهید یادگاری بنویسند. عکس را در حسینیه ای و هنگام عزاداری گرفته اند. آقا با ماژیک سفید روی پس زمینه مشکی عکس می نویسند: «رحمت و رضوان الهی بر شهید عزیز». آقا می خواهند بروند. پسر کوچک تر شهید از آقا می خواهند که تحفه ای به او بدهد. آقا انگشتری می دهند. پسر شهید خواهش می کند که خود آقا انگشتر را درون انگشش بیاندازد. مادر خانواده حتی اینجا هم حواسش هست که حق مادری را ادا کند. سریع می گوید: «پس آقا به پسر بزرگ و دامادمان هم لطف کنید». آقا با تبسم می گویند: «بله دیگر، وقتی می گوید پسر کوچک، پسر بزرگ هم توش هست!» همهمه شده است. یکی از آقا می خواهد که برای جمعیت دعا کنند و آقا هم دعا می کنند. آقا می گویند «یا مولای» و از جا بلند می شوند. طی کردن فاصله چند متری تا درِ خروج چند دقیقه ای طول می کشد. مردها خودشان را می رسانند و دست یا عبای آقا را می بوسند. بیرون از خانه، کنجکاوی آن بچه های زبل کار خودش را کرده است و جمعیتی جمع شده اند. همه سیاهپوش. بچه هیئتی های پرشور صلوات می فرستند. شب پنجم محرم است، شب عبدالله بن الحسن علیه السلام.
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایکنا]
[مشاهده در: www.iqna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها