محبوبترینها
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1810480286
آشنایی با علم کشی و تاریخچه علم در ماه محرم
واضح آرشیو وب فارسی:شفاف: تاریخچة علم و علامت محل اختلاف و شامل نقل قول های زیادی است. مورخان نیز تاریخچه علم و علامت را در دوره های مختلف عنوان می کنند. برخی اساس آن را مربوط به دوره آق قویونلوها و قره قویونلوها ، عده ای به دورة صفویه و عده ای به دوره زندیه و قاجاریه نسبت می دهند. علم و علامت در فرهنگ دهخدا بدین معانی تعبیر شده است؛ علم : پرچم، رعیت، نشان لشکر، بیرق و آنچه به سر نیزه بندند ، درفش و در اصطلاح "عزاداری حسینی" نام علم و علامت خاصی است که هر هیئت و دسته ، ویژه خود دارد و آن را از دسته های دیگر متمایز می سازد علامت: صلیب مانندی که بر چوب یا آهن افقی که از آن از سوی پایین شال های ترمه آویزند و سوی زیر لاله و تندیس هایی از مرغ وپرنده روی آن نصب کنند و در میانه از فلز طویل دارد و بر نوک آن فلز ، پر یا گلوله ای از شیشه الوان نصب کنند و این زبانه های فلزی که به تیغ مشهور است سه یا پنج باشد که ضمناَ قدمت آن به سلاطین قاجار می رسد. تاریخچه علم و علامت تاریخچة علم و علامت محل اختلاف و شامل نقل قول های زیادی است. مورخان نیز تاریخچه علم و علامت را در دوره های مختلف عنوان می کنند. برخی اساس آن را مربوط به دوره آق قویونلوها و قره قویونلوها ، عده ای به دورة صفویه و عده ای به دوره زندیه و قاجاریه نسبت می دهند. قدیمی ترین علامتهای ایرانی در موزه توپکاپی استانبول نگهداری می شود. شاید این علامتها که نمونه ای از علامت و نشان قبایل مختلف ایرانی است در عصر حکومت ترکمن های آق قویونلوها و قره قویونلوها وجود داشته اند و دسته های سیاسی و مذهبی از آنها استفاده می کرده اند. علامت ها از صفحه های آهنی با تیغه هایی باریک و بلند ساخته می شده اند و در رأس آن علامت، نشان سنتی و قومی قبیله ای را نصب می کردند. بین شیعه مذهبان نام الله و یا الله محمد و یا پنج تن (ع) با نقره کاری روی آن حک می شد. تیغه بلند و باریک آهنی با صفحه ای مدور و بزرگتر در انتهای تیغه که دارای قابی از فلز بود خاتمه می یافت. دور این قاب با سرهای اژدها تزئین می شد که از هنرهای چینی و ژاپنی اقتباس شده بود. تصویر این علامت ها در مینیاتورهای قرن 15 میلادی هم دیده می شود این علامت ها بر روی دسته ای چوبی یا فلزی قرار می گرفت و پیشاپیش دسته ها حمل می شد. در سال های بعد خصوصا در دوران زندیان و قاجاریه تزئینات دیگری هم به علامت های دسته اضافه شد. عزاداران مذهبی در ایام سوگواری با بزرگداشت و تشریفات دیگر آنها را بکار می بردند. در آن دوران علامت ها را پیشاپیش صف سوگواران حرکت می دادند علامت های قدیمی تر معمولاَ پایه ای داشتند که کلمات مذهبی بر روی آن منقوش بود و دو اژدها با دهان باز از آن حفاظت میکردند که صورت آنها نیز سوراخ بود. برخی علامت ها دارای نگاره طاووس، پرنده، چهار گلدان و یک جفت طوطی در دو طرف علامت سات که گاه دو شمعدان به میله ای که قاب بر آن تکیه دارد متصل است. در گذشته علامتها یک تیغه بودند و تزئیناتی به آن متصل می شد. این علامت ها کم کم تبدیل به علامتهای سه تیغه، پنج تیغه، هفت تیغه، بیست و یک تیغه و ... شدند. اما نکته قابل توجه و مغفولی که توجه به آن کلید حل معماست و ریشه تمامی این مسائل می باشد این است که علامت هایی که هر چند به قول مورخین تاریخچه آن به دوران قاجاریه و زندیه برمی گردد، اما ریشه اصلی آن را باید در مسیحیت جستجو و پیدا کرد. ناگفته نماند که در دروان صفویه تا زمان شاه عباس اول عزاداری ها و حرکت های شیعی بطور زیرزمینی انجام می گرفته و شاهان و سلاطین همیشه از اجتماعات شیعی خوف داشتند و برخلاف امنیت دستگاه حکومتی خود می دیدند تا اینکه در زمان حکومت شاه عباس دوم ورق برمی گردد و شاه عباس دوم به شدت مدافع شیعه و عزاداری سیدالشهداء می شود و برای نشر و گسترش عزاداری ها و اجتماعات سوگواری شیعی به فکر چاره می افتد او در دستگاه حکومتی خود وزارتی بنام وزارت روضه خوانی و تعزیه داری ایجاد کرده و وزیری برای آن منصوب می کند. او وزیر روضه خوانی و تعزیه داری خود را به اروپای شرقی که در آن زمان صفویان روابط بسیار نزدیک، مرموز و ویژه ای با آنها داشته اند می فرستد که در رابطه با مراسم دینی و تشریفات مذهبی آن جا تحقیق کند. وزیر روضه خوانی و تعزیه داری در رابطه با این موضوع تحقیق کرده و بسیاری از سنتها و مراسم جمعی مذهبی و تظاهرات اجتماعی مسیحیت و برگزاری و نقل مصیبت های مسیح و حواریون و شهدای تاریخ مسیحیت و نیز علائم و شعارهای آنان و ابزارها و وسایل خاص این مراسم و دکورهای ویژه ی محافل دینی و کلیسا را اقتباس کرده و همه را به ایران می آورد و در اینجا به کمک وابستگان به رژیم صفوی، آن فرم ها و رسوم را با تشیع و تاریخ تشیع و مصالح ملی و مذهبی ایران تطبیق داده و به آن قالبهای مسیحی اروپایی و محتوای شیعی ایرانی می بخشند بطوری که ناگهان در ایران سمبل ها و مراسم، مظاهر کاملاً تازه ای که هرگز نه در ملیت ایران سابقه داشت و نه در دین اسلام و نه در مذهب شیعه، بوجود آمد. مراسم و تشریفات مخصوص عزاداری اجتماعی و رسمی، همه فرم های تقلیدی از عزاداری و مصیبت خوانی و شبیه سازی مسیحیت اروپایی است و حتی گاه به قدری ناشیانه این تقلید را انجام داده اند که شکل صلیب را هم که در مراسم مذهبی مسیحی ها جلوی دسته ها می برند. صفویان بدون اینکه کمترین تغییری در آن بدهند آن را به ایران آورده اند و امروزه هم بدون توجه به شکل رمزی و مذهبی آن در مسیحیت، جلوی دسته های عزاداری راه می برند و همه می بینند که شاخصة نمایان هر دسته سینه زنی همین صلیب جریده است. در عین حال در نظر هیچکس معلوم نیست برای چیست و هیچ کس از آنهایی هم که آن را می سازند و حمل می کنند نمی دانند برای چه چنین می کنند. ارزش و اعتبار و شکوه و فداکاری، اندازه ایمان و شور دینی یک دسته به بزرگی و سنگینی و زیبایی و گرانی علامتی است که در جلوی آن دسته حرکت می کند. همه ی ما در مراسم های عزاداری که از دوران کودکی شاهد آن بودیم، نمادها و نقوش مختلفی بر روی علم ها خودنمایی می کردند و هرکدام گویای پیامی خاص است. در علامت (علم) تیغه ها نماد حق طلبی شیعه و نمادی از تیغه ی شمشیر است که در یاری امام حسین (ع) از نیام بر کشیده شده است و این تیغ ها هیچ گاه در نیام نخواهد شد. معمولا بر روی تیغه ها زیارت عاشورا، اشعار و یا آیاتی از قرآن نوشته می شود. بر روی تیغه ها جز نام زیبای ائمه اطهار(ع) و اسماء جلاله چیز دیگری حک نشده است. حیواناتی هم بر روی برخی ازعلامت ها حک می شود که هر کدام معنی خاص خود را دارند. در زیر به چند نمونه از آنها اشاره می کنیم. - شیر که در ادبیات نماد شکوه، جلال، بزرگی، ابهت است آن را به حضرت علی علیه السلام منصوب می کنند. - آهو: نمادی از امام رضا علیه السلام و ایرانی ترین نماد یعنی ضامن آهو است. - طاووس: نماد امام زمان عجل الله است و بر گرفته از این حدیث زیباست(المهدی طاووس اهل الجنه). - شتر: در قرآن در ماجرای قوم ثمود و حضرت صالح از این حیوان یاد شده است که شاید ارتباط معنایی اش با عاشورا و علت نصب آن در علم مربوط به عاشورا در همین جا نهفته باشد. قوم ثمود برای کشتن ناقه ی صالح به واسطه ی کینه و بی دینی همچون شتران دیگر او را نحر کردند و به بدترین شکل کشتند. تا جایی که طبق روایت امام صادق علیه السلام کسی از صغیر و کبیرشان نماند که ضربه ای به این شتر وارد ننماید،همان اتفاقاتی که یزدیان در روز عاشورا انجام دادند. - تبرزین و کشکول: استفاده از این نماد اشاره به درویش کابلی دارد که در روز عاشورا با یک کشکول آب به خدمت امام حسین(ع) رسید و امام قبول نکردند. البته در"علم" معمولاً دو سر اژدها نیز دیده می شود که نسبت به سایر عناصر از دلالت کمتر شناخته شده ای برخوردار است. این دو سر اژدها نماد لشگر جنیان حاضر در روز عاشورا برای یاری امام حسین (ع) است که اذن خواستند ولی امام حسین (ع) با توجه به آنکه مامور به ظاهر بودند با جنگیدن جنیان موافقت نفرمودند. جالب است که در گذشته و زمانی که برق وجود نداشته و مردم برای روشنایی از مشعل و فانوس برای روشن کردن پیرامون خود استفاده می کردند، برای روشنی علامت های خود نیز از این دست وسایل استفاده می کردند که دارای جنبه هنری و تمثیلی زیبا بوده است. نخل هم یکی دیگر از نمادهای عزاداری قدیمی و اصیل است که در برخی شهرها و تهران (به ویژه در شمیران) روز عاشورا به نشانه ی تشییع پیکر مطهر امام حسین علیه السلام روی دست مردم به حرکت درمی آید. تصویر ذهنی عموم و بیشتر مردم از عزادارهای حسینی تصویری سنتی و قدیمی است از دسته سینه زن ها و زنجیرزن ها، طبال های میانه ی دسته و سنج زن ها، از عَلَم هایی که به میدان می آوردند و چشم ها خیره ی علم بود و علمدار... یکی دست به پارچه های آویخته از آن می کشید، دیگری بیمار خود را از زیر علم رد می کرد به نیت شِفا. یکی پول نذری اش را به او می داد؛ علمدار برایشان حکم عباس بن علی را داشت همان یلِ بی همتای ام البنین. "شاید" برخی هم بیشتر به عشقِ علم و علم کشی خود را به دسته های عزا می رساندند و مهمان خیمه های عزا بودند. منبع: خبرایرانی
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفاف]
[مشاهده در: www.shafaf.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها