تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816727718
احزاب برای بقای نیروهای سیاسی دست و پا می زنند
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: مریم وحیدیان/ آیا تحزب در ایران شکست خورده است؟ آیا اصولا تحزب در ایران امتحان شده است؟ امروز احزاب سیاسی ما با شکل ظاهری تحزب در تمام دنیا فعالیت می کنند اما آنچه در یک نظام دموکراتیک حزب را به ابزار قوی برای ابراز عقاید و دیدگاه ها تبدیل می کند در ایران پذیرفته شده است؟ حزبی پویا، دارای ارتباط نزدیک و معنی دار با مردم و توانا در طرح مطالبات مدنی در قالب حرکت جمعی سلایق مختلف در یک کشور برای ما تا چه حد محقق شده و تا چه اندازه دور از دسترس می نماید؟ هدایت آقایی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران به عنوان یک فعال حزبی در پاسخ به این سوال به عدم موفقیت ما در پذیرش ساختار حزبی موفق اشاره می کند. او معتقد است که حزب مسوول در کشور تا زمانی که ساختار قانونی لازم را برای احزاب تعریف نکنیم، شکل نخواهد گرفت. او عملکرد معطوف به قدرت احزاب و آشفتگی آنان را به نداشتن زمین بازی مناسب مرتبط می داند. این فعال سیاسی اصلاح طلب معتقد است که امروز احزاب ما تنها برای بقای نیروهای سیاسی خود دست و پا می زنند. به نظر می رسد که احزاب ما در این ساختار سیاسی بیماران تب دار و رو به مرگی هستند که فعالان سیاسی باید آنها را با عملیات احیا به حیات سنجاق کنند. ارایه برنامه در بیرون از قدرت و در زمان بین دو انتخابات، نقدهای کارشناسی به دولت ها، ارتباط مستقیم با مردم برای تبدیل فرد به شهروند از جمله کارهایی است که احزاب مسوول باید داشته باشند و از این طریق موجبات شناخت درست مردم از خود را فراهم کنند. عملکرد احزاب در ایران و کارکرد آنان در عرصه سیاست کشورچیست؟ حزبی که در ایران کار می کند چقدر با مدل مشخص حزبی که در تئوری های دموکراسی مطرح شده مطابق است و چه مشخصاتی باید داشته باشد؟ احزاب، سازمان ها، گروه ها و تشکل های سیاسی لازمه نظام های دموکراتیک هستند. یک سیستم دموکراتیک با حضور دموکراسی مردمی به طور انفرادی عملا قابل اجرا نیست و گاهی پراکندگی ها باعث از بین رفتن نیروی مردمی می شود. بنابراین به طور طبیعی مردم خودشان را سازماندهی می کنند تا در قالب گروه های مختلف همفکر بتوانند سهم خود را در مدیریت کشور اعمال کنند. وقتی که نظامی مردمی و آزاد باشد، حزب جزو لاینفک آن نظام به شمار می رود. آنچه جزو نیت و منویات قانونگذاران و خبرگان قانون اساسی بوده، ایجاد یک نظام دموکراتیک است. البته به تدریج در مقاطعی احساس کردیم که تفاسیر جدیدی از قانون اساسی شده است. عده ای حزب خود را سخنگوی خدا روی زمین دانسته اند. از این نظر خود را فصل الخطاب و ختم دهنده مردم تلقی کرده اند. این شکل دیگر با نظام دموکراتیک هم خوانی ندارد. اگر ما در جامعه بخواهیم این رویه را به عنوان یک رویه پذیرفته شده حکومتی و دایمی بپذیریم دیگر احزاب و گروه ها جایی ندارند. احزاب و گروه ها اگر بخواهند صدای مردم را انعکاس دهند و مغایر با کسانی باشند که خود را به ظاهر صدای خدا روی زمین می دانند، نمی توانند کارکرد درستی داشته باشند و ضمنا نمی توانند تاثیری در عرصه مدیریتی کشور بگذارند. عرصه سیاسی ما باید مطابق با آنچه به عنوان پایه اولیه دموکراسی لازم است، همه صداها را بشنود و تمام تفکرات را محترم بشمارد. ما باید به این جمع بندی برسیم که فضا را باز بگذاریم و اشخاص با اهداف و رویکردها و فرهنگ های مختلف بتوانند در عرصه تاثیرگذاری حضور یابند. چارچوب های کلی به طور طبیعی در هر کشوری وجود دارد. چارچوب هایی همچون تمامیت ارضی کشور، اعتقاد به امنیت ملی و مسائل دیگر که کسی آنها رد نمی کند اما اینکه به صرف سلایق مختلف محدودیت ایجاد شود، به طور قطع از کارایی نظام حزبی در کشور خواهد کاست. در شرایط فعلی من فکر می کنم که احزاب ما در استاندارد فعالیت های حزبی کشورهای پیشرفته نمی توانند عمل کنند. احزاب ما اکنون تنها برای بقای نیروهای سیاسی دست و پا می زنند تا به نوعی بهانه ای برای ارتباط افراد با یکدیگر باشند نه برای اینکه بتوانند در سطح ملی کنش سیاسی داشته باشند. اکنون متاسفانه احزاب و گروه های ما زمینه کارایی را که مورد انتظار گروه ها و تشکل های حزبی است ندارند. شما به نیرو و تاثیراتی که از خارج به احزاب وارد می شود و توانایی و عملکرد مسوولانه حزبی را از آنها می گیرد، اشاره کردید. اگر بخواهیم به وضعیت داخلی بپردازیم چطور تحلیل می کنید؟ احزاب ما چقدر بابت شکل نگرفتن نظام حزبی مطلوب مسوول و مقصر هستند؟ به نظر من این مورد علت ثانویه است. علت اولیه همان زمینه های فراغ بال و اندیشه دادن به کار حزبی است که ضعیف است. علت ثانویه همین نکته ای است که اشاره کردید. ما به لحاظ عملکرد و مسائلی مثل آموزش هایی که باید نیروهای حزبی ببینند تا نوع سازماندهی آنها منظم باشد؛ امکانات مالی که باید داشته باشند و دستورالعمل ها نیز عملکرد درستی نداشته ایم. اصولا ما در این حوزه هم ضعف داشتیم اما من معتقدم که بخشی از این علت ثانویه نیز به همان علت اولیه باز می گردد. علل اولیه باعث تضعیف جایگاه احزاب است و ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که احزاب ما استاندارد حرکت کنند و بتوانند در یک چارچوب تعریف شده به صورت قوی حرکت کنند. علت موجده آنها ضعیف بوده است. بنابراین علت مبدعه آنها نیز به طور طبیعی ضعیف خواهد بود. اگر احزاب را به دو نوع تقسیم کنیم، نوع اول احزاب عملگرایی که معطوف به انتخابات هستند و برای حضور در قدرت تلاش می کنند و معمولا ایام دیگر سال کاری از آنها دیده نمی شود و نوع دوم احزاب مسوولی که در خارج از قدرت نیز می توانند کنش موثر داشته باشند، فکر می کنید احزاب ایرانی به کدام یک از این دو نوع بیشتر شباهت دارند؟ متاسفانه باید بگویم که احزاب ما تا وقتی که در قدرت هستند می توانند فعل داشته باشند و قدرت حزبی لااقل به صورت شکلی داشته باشند، اما احزابی که با محتوای حزبی باشند الان یا در اقلیت هستند یا به معنای کامل آن اصلا وجود ندارند. به همین دلیل این مدل احزاب که ما در شرایط کنونی داریم در زمان انتخابات و زمانی که بوی قدرت بلند است بیشتر به جنب و جوش در می آیند. این مدل احزاب که بخواهند مبارزات جدی داشته باشند و صرفا به آرمان ها و اهداف شان فکر کنند و سیاست ورزی را در جهت باز کردن فضای جامعه به کار ببرند، کم هستند و به ندرت دیده می شوند. بیشتر احزاب ما معطوف به قدرت هستند و دغدغه آنها این است که بخشی از قدرت را در اختیار بگیرند. زمان انتخابات نیز فعالیت های آنها بیشتر می شود. این ضعفی است که به نظر من به علت اولیه که به آن اشاره کردم باز می گردد. نگاه های حاکمیتی به احزاب نگاه های منفی است و احزاب ما نیز به طور طبیعی احزاب تحلیل رفته ای هستند. البته این بدان معنا نیست که به همین شکل باقی بماند. ما امروز در فضاهای رسانه ای و ارتباطی می بینیم که گروه های مردمی به خصوص نسل جدید که با یکدیگر مرتبط می شوند از احزاب رسمی ما قوی تر عمل می کنند. این مساله نوید این را می دهد که ما درآینده بتوانیم این پوسته را بشکنیم و وارد فاز جدیدی شویم تا احزاب ما بتوانند حرفی برای گفتن داشته باشند. احزاب ما چه کاری می توانند انجام دهند برای اینکه تبدیل به احزاب مسوول در سیاست کشور شوند؟ به هر حال ما با این شرایط مواجه هستیم. چه باید کرد که کارکرد حزبی در ایران را بتوان گسترش داد. احزاب در ارتباط با پایگاه اجتماعی خود و مردم با کارهایی از جمله تربیت نیرو و تبدیل فرد به شهروند با گذاشتن جلسات مباحثه و آموزشی چقدر می توانند در گسترش نقش احزاب موثر باشند؟ این کارها خوب است. اینها مربوط به فعالیت های شکلی حزبی است که باید انجام شود. آموزش ها و دستورالعمل ها و اعلام مواضع در مواقع متناسب باید انجام شود اما تا اساس کار یعنی جایگاه احزاب در قانون و در بینش ها تغییر نکند این کارها به جایی نمی رسد. بینش ها را باید کسانی که سیاستگذار هستند و نقش دارند و حرف های آنها تاثیرگذار است، بسازند. آنها باید دیدگاه ها را نسبت به احزاب شفاف تر و روشن تر بیان کنند. افراد حزبی در درجه اول باید اعتقاد راسخ به عقیده خود داشته باشند و در حوزه قانون باید تغییراتی انجام شود. مثلا حزبی که تاسیس می شود و آن را شناسنامه دار می کنیم و افراد و مرامنامه آن معلوم است، مسوول اشخاصی است که به عنوان کاندیدا برای ریاست جمهوری و مجلس معرفی می کند. ما می توانیم این را در قانون اساسی بیاوریم. وقتی این قدرت به احزاب داده شود، در اصل سازمان آنها جان دوباره ای می گیرند و رویکرد مردم برای شناخت، بیشتر می شود. افراد می دانند که وقتی در حوزه حزب کار کنند خیلی از مسائل حل شده خواهد بود. احزاب جان می گیرند. در این صورت موارد دیگر را می توان تقویت کرد تا حزب شکل درست تری به خود بگیرد. در این صورت احزاب خود را تقویت می کنند تا حزب خود را به عنوان حزب برتر معرفی کنند. طبیعتا مواضع شفاف تر خواهد بود و عملکرد نیرو ها بهتر می شود و سالم تر حرکت می کنند. از صحبت های شما چنین نتیجه می گیریم که قایل به این هستید که باید برخی ساختارها تغییر کند تا فرهنگ بتواند متحول شود و این در مقابل تفکری قرار می گیرد که می گوید ما باید فرهنگ حزبی را در جامعهگسترش بدهیم و بعد ساختارها در پی آن تغییر می کند. آیا علاوه بر تغییر قانون احزاب می توانند در تغییر برخی ساختارهای حزبی موثر باشند؟ احزاب از طریق ارایه مانیفست مشخص و نوشته شده می توانند در جهت تغییر ساختار حزبی گام بردارند؟ کارهایی که احزاب در این زمینه می توانند انجام دهند، کارکرد خیلی محدودی خواهد داشت. می تواند دورنمای آنها را جذاب تر کند اما نه آنچنان که بتواند متحول کند. تاثیری که می تواند تغییرات بنیادی در کشور ما نسبت به گروه های سیاسی در قانون اساسی داشته باشد، بیشتر است. قدرت قانونی که به احزاب می توانیم بدهیم خیلی موثر تر و تعیین کننده تر است تا اینکه بخواهیم برخی اصلاحاتی که می توانیم در ظاهر کار حزبی انجام دهیم. اینها مفید هستند اما به نظر من تاثیر چندان عمیقی نخواهند داشت. به هرحال تغییرات ساختاری امری نیست که به راحتی و در شرایط فعلی محقق شود. آیا دل بستن به چنین تغییر شگرفی ما را به دام انفعال نمی اندازد؟ حرف شما درست است. همه گروه ها و احزاب به جای اینکه فعالیت های خود را صرفا به انتخابات محدود کنند و دستاورد خاصی نداشته باشند باید فعالیت کنند تا همین اصلاح اساسی در جایگاه و زمین بازی خودشان صورت گیرد. در طول سال هایی که می گذرد باید همین مساله را جا بیندازند. نمی توانیم به امید اینکه روزی اتفاقی بیفتد بمانیم. باید آن را در دستور کار خود قرار دهیم. باید تمام گردهمایی ها و نوشته ها و مقالات و اعلام مواضع و تجمعات احزاب بر این مساله متمرکز شود. البته در حوزه انتخابات نیز در زمان خود می توان کار کرد. تا زمانی که جایگاه احزاب و وضعیت دموکراسی در کشور ما تعریف نشود گروه ها و احزاب ما معطل می مانند و فقط انرژی آنها به هدر می رود. کنش احزاب ایرانی در سیاست کشور ما چیست؟ موثرترین کنش احزاب در حوزه سیاست داخلی را این می دانم که انرژی ها و نیروهای خود را بر جایگاه خود متمرکز کنند. این به معنای توجه به منفعت تشکیلاتی نیست. دموکراسی ما در سطح ملی از جایی ضربه می خورد که اگر آزادی در کشور ما وجود داشته باشد به دلیل عدم سازمان یافتگی آن مقدار از آزادی ها نیز از بین می رود. بنابراین تمرکز روی جایگاه تشکل های سیاسی و سازمان یافتگی آنان می تواند باعث حفاظ و توسعه آزاد های مدنی شود. در گذشته کنش احزاب سیاسی ایران بر چه بود؟ چه فعل موثری از سوی احزاب سیاسی ایران در طول سال های گذشته شاهد بودیم؟ متاسفانه در سال های گذشته به دلیل اینکه مواضع مختلف ما مثل هم نبوده است ضربه خورده ایم. اکنون که چهار دهه از انقلاب اسلامی می گذرد، ما در هر یک از مقاطع، متفاوت عمل کرده ایم. ما دوران نونهالی انقلاب و نظام را داشتیم که شاید دوره نپختگی بوده است. 10 سال اول به تنازعات اولیه که منجر به حاکمیت دیدگاه ها شد، گذشت. در دهه دوم ما پخته تر شدیم و بیشتر به سمت این رفتیم که بپذیریم احزاب باید وجود داشته باشند اما این اتفاق وقتی افتاد که نمی دانستیم جایگاه احزاب کجاست. در دهه سوم به سراغ گرفتن اهرم های قدرت رفتیم بدون اینکه به نقش و جایگاه سازمان های سیاسی توجه کنیم. دوران اصلاحات؟ بله. چه زمانی که مجلس ششم را در اختیار گرفتیم و چه در زمانی که ریاست جمهوری را در اختیار گرفتیم این طور بودیم. بدون اینکه متوجه باشیم که آیا گرفتن اینها تاثیری در ساز وکار تحقق مطالبات مدنی دارد یا خیر. البته بی تاثیر نبوده است اما با رفتن یک جریان فکری و تغییر قدرت مطالبات محقق شده یا از بین رفتند یا برعکس شدند. بنابراین ما باید در دوران اصلاحات به سازمان یافتگی حزبی توجه می کردیم؟ بله. ما در شرایط فعلی باید به این بلوغ فکری رسیده باشیم که احزاب و گروه های ما قبل از اینکه انتخابات و آمدن افراد را در مسند مجلس یا ریاست جمهوری یا نهادهای شورایی موثر بدانند باید روی تغییر ساختارها تمرکز کنند. رویکرد ما باید تغییر ساختارها باشد که در گذشته و در مقاطع مختلف کم بوده است. البته الان ما شاهد هستیم که این بحث ها در حال انجام شدن است و بحث ها غلیظ تر هم شده است. اشتباه گذشته را باید به پای نابالغی خودمان بگذاریم. در حال حاضر باید امیدوار باشیم که بلوغی که در حوزه سیاست ایجاد شده در دستور کار اصلی قرار بگیرد. چرا احزاب ما بیشتر اقدام به ارایه بیانیه می کنند تا برنامه و مانیفست مشخص؟ مختصات و مشخصات یک حزب مسوول در جامعه چه می تواند باشد؟ یک حزب مسوول در درجه اول باید به مبانی توجه داشته باشد. حفاظت از مبانی ملی و اصلاح آنها باید در درجه اول صورت گیرد. بعد باید به دنبال مراکز قدرت باشد چون به هر حال مراکز قدرت نهایتا تاثیرگذار در قانونگذاری و اجرای قوانین هستند. به تبع آن باید بر آموزش نیروها و توسعه فرهنگ حزبی اهتمام بورزند. از نظر ارایه برنامه هایی که به نوعی نقد و پیشنهاد به دولت ها باشد چطور؟ آیا احزاب ما می توانند فعال تر از چیزی که اکنون هست کار کنند؟ وقتی جامعه جا افتاده باشد یکی از وظایف احزاب در آن نظارت بر عملکرد بخش های مختلف قدرت است. احزاب باید بر قوای سه گانه نظارت داشته باشند. در جاهایی که خود نماینده دارد، باید پاسخگوی انتقادات باشد. در کشور ما قوه مجریه و قوه مقننه باید توسط احزاب تشکیل شود. بگذریم از اینکه در شرایط فعلی دست احزاب کوتاه است و چندان تاثیری ندارند اما به هر حال نظارت بر نمایندگان خود و نمایندگانی که به سختی وارد این نهادهای قدرت شده اند یکی از وظایف احزاب است. نقادی مستدل باعث می شود که دولت ها در مسیر درست قرار بگیرند. ارایه برنامه ها از طرف حزبی که عملا در قدرت نیز حضور ندارد در زمان بین ادوار انتخاباتی می تواند موجبات شناخت مردم را از حزب ایجاد کند؟ نوعی شناخت اساسی که بر مبنای هویت احزاب شکل گیرد. نه اینکه تنها شناخت مردم از احزاب و جریان ها در زمان انتخابات و مبتنی بر مقاطع کوتاه مدت باشد. در سال 92 دیدیم که بعضا کاندیداهای اصولگرا نیز با گفتمانی نزدیک به گفتمان اصلاحات نسبت به دولت احمدی نژاد نقد داشتند. آیا تمایل به رای آوری احزاب و گروه ها در زمان انتخابات در فرآیند شناخت مردم از گروه ها اشتباه ایجاد نمی کند؟ وقتی که تعامل بین احزاب و مردم باشد و در اصل احزاب باید نماینده واقعی تفکرات موجود باشند. نه اینکه احزاب براساس فرقه ها شکل بگیرند. یا فرقه فکری خاص یا فکری که سبقه محلی دارد یا سبقه صنفی نباید حزب تشکیل دهند. اگر احزاب نماینده تفکرات واقعی مردم باشند، تاثیری متقابل بین احزاب و مردم می تواند ایجاد شود. چقدر نقد عملکرد دولت ها در ایران کارشناسی شده، علمی و منطبق با منطق است؟ آیا در کشور ما نقد را با تهمت و انگ زنی اشتباه نگرفته اند؟ یکی از ضعف هایی که احزاب ما داشته اند این بوده که انتقادات چندان کارشناسی نبوده است. زمانی که آقای هاشمی رییس جمهور بود شاهد بودیم که طیف هایی داخل مجلس سوم یا حتی نیروهایی از دوستان خودمان و گروه هایی که خارج از دولت فعال بودند انتقاداتی در حوزه اقتصادی که چندان کارشناسی شده نبود، به دولت داشتند. در حوزه سیاست بین الملل نیز این طور بود. بعد ها عده ای خودشان مدافع برنامه های آن زمان شدند اما در آن مقطع مخالف بودند. مثلا حرف این بود که سرمایه گذار خارجی چرا باید دعوت شود؟ در آن زمان از طرف گروه های خط امام این انتقاد مطرح می شد. امروز می بینیم که همان گروه ها به دنبال جذب سرمایه گذار خارجی هستند. دلیل طرح انتقادات این بود که احساسی برخورد می شد و نقد ها کارشناسی نبود. الان نیز در طیف گروه های اصولگرا شاهد این هستیم که نقد ها به مذاکرات هسته ای و بحث های اقتصادی بدون اعداد و ارقام و دلایل کارشناسی است و صرفا شعارهای احساسی داده می شود. بعد ها چون خلاف آن ثابت می شود مردم را نسبت به احزاب و گروه ها بی تفاوت می کند. احزاب باید مراقب باشند. این مساله چه تاثیری بر انتخاب مردم در ادوار مختلف انتخاباتی دارد؟ اگر انتقادها بی پایه باشد و مردم نسبت به دانش احزاب و گروه های سیاسی شک پیدا کنند رهنمود های آنها برای انتخابات نیز ممکن است متزلزل شود و از سوی مردم مورد تبعیت قرار نگیرد و هدفی که از تشکل و احزاب سیاسی وجود دارد که به طور منسجم نمایندگانی را وارد نهادهای قدرت می کنند خدشه دار می شود. آیا تحزب در ایران شکست خورده است یا هنوز حزب حرفه ای تشکیل نشده است؟ من معتقد نیستم که تحزب در ایران شکست خورده است. تحزب هر چند تضعیف شده باشد هنوز تنها راهکار نظام ما است. مردم ما مردمی نیستند که دیکتاتوری بخواهند و آزادیخواه هستند. ما مردمی داریم که برای آزادی های شان بها قایل هستند و حاضرند که هزینه بدهند. برپایی احزاب و گروه ها هرچند در گذشته مطابق با استاندارد ها نبوده و زمینه های موجود ضعیف بوده است اما در مقابل داریم می بینیم که روز به روز ارتباطات بین مردم بیشتر می شود. فضاهای مجازی توسعه پیدا می کند. اینها کمک می کند که مردم قالب های همگرایی خود را حتی اگر شده از نو بسازند. اگر قالب های کهنه و احزاب موجود جواب ندهد مردم ما با قالب های جدید شروع به کار می کنند. من بدبین نیستم و تحزب را شکست خورده نمی دانم. آن را دارای چالش می دانم اما شکست خورده نه. در چهار دهه گذشته نیز همین گروه ها بودند که تا اینجای کار نگذاشتند ایران مثل داعش و طالبان شود و ایران، ایران مانده است. فرهیختگان ما جانفشانی کردند. احزاب و گروه های ما تا جای ممکن پایداری کردند و به یمن همین ها می بینیم که می توانیم هنوز در مورد احزاب و گروه ها بحث کنیم. اینها خود نشان می دهد که احزاب و گروه ها می توانند بمانند و شکست خورده نیستند و برای آینده آنان نیز می توان خوش بین بود. برش-1 همه گروه ها و احزاب به جای اینکه فعالیت های خود را صرفا به انتخابات محدود کنند و دستاورد خاصی نداشته باشند باید فعالیت کنند تا اصلاح اساسی در جایگاه و زمین بازی خودشان صورت گیرد. موثرترین کنش احزاب در حوزه سیاست داخلی این است که انرژی ها و نیروهای خود را بر جایگاه خود متمرکز کنند. احزاب و گروه های ما قبل از اینکه انتخابات و آمدن افراد را در مسند مجلس یا ریاست جمهوری یا نهادهای شورایی موثر بدانند باید روی تغییر ساختارها تمرکز کنند. برش-2 احزاب ما تا وقتی که در قدرت هستند می توانند فعل داشته باشند و قدرت حزبی لااقل به صورت شکلی داشته باشند، احزابی که بخواهند صرفا به آرمان ها و اهداف شان فکر کنند و سیاست ورزی را در جهت باز کردن فضای جامعه به کار ببرند، کم هستند و به ندرت دیده می شوند. افراد حزبی در درجه اول باید اعتقاد راسخ به عقیده خود داشته باشند و در حوزه قانون باید تغییراتی انجام شود.
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها