محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855647791
مثنوی بلند «نینوا» تقدیم به عاشقان ذبیح الله الاعظم
واضح آرشیو وب فارسی:عصر دیلم: آمده ام که نِی شوم، تا که نوایِ او زنم/و زخُمِ سرخِ کربلا، بر سَرِ نِی سبو زنم قصۀِ عاشقی کنم/تا زِ قتیلِ شور و شِین،تشنه لبِ بُریده سَر، کُشتۀِ کربلا/ حُسِین گویم از او که تشنه لب، سر زِ قفا بُریدَنَش کرده به خاکِ نینوا، اسبِ جفا یکی تنَش نَقشِ قمر به نیزه ها، غرقه به خاک و خون کِشَمبه گزارش عصردیلم ، به نقل از "سپاس" حسین علیه السلام این مثنوی عاشقانۀعاشورایی شامل هفتاد و دو هزار بیت در 14 دفتر و در وزن های مختلف می باشد که تاکنون بیش از بیست وپنج هزار بیت آن سروده شده است. آمده ام که نِی شوم، تا که نوایِ او زنم و زخُمِ سرخِ کربلا، بر سَرِ نِی سبو زنم قصۀِ عاشقی کنم تا زِ قتیلِ شور و شِین، تشنه لبِ بُریده سَر، کُشتۀِ کربلا حُسِین گویم از او که تشنه لب، سر زِ قفا بُریدَنَش کرده به خاکِ نینوا، اسبِ جفا یکی تنَش نَقشِ قمر به نیزه ها، غرقه به خاک و خون کِشَم جلوۀِ بی نهایتِ عاشقی و جنون کِشَم تا زِ خدایِ عاشقی، مثنویِ جنون کنم از پَسِ پرده هایِ غم، سِرِّ مگو برون کنم بَر قلم از عزایِ تو، رختِ سیه نموده بَر از تو بگویم ای شَهِ تشنه لبِ بُریده سَر آمده ام که سَر دَهَم در قدمِ خیالِ تو بالِ مَلَک کفن کِشَم، بر تنِ پایمالِ تو خورده ترک لبِ تو را، چون گلِ سرخِ پَرپَری بر سَرِ نِی کِشَم به خون، غرقه سَرِ پیَمبری شُعله به خیمه ها کِشَم در شبِ سردِ بی کَسی نقشِ تو را به خون کِشَم، همچو خدا مُقدَّسی ناله و اشک و آتش و، نیزه و تیر و پیکری چشمِ رُباب و گریه و رأسِ علی ِاصغری تخمِ سقیفه داده را، میوۀِ کربلا ثَمَر دستِ پلیدِ ظُلمِ شب، کرده به نیزه ها سَحَر کُنجِ خرابه هایِ غم، اشکِ سه ساله دختری قِصِّۀِ غُصّه می کند، وقت سپیده با سَری آمده ام که قصۀِ فرقِ دوپاره گویمت بر سَرِ نیزه گشتنِ ماه و ستاره گویمت دوشِ قَلَم عَلَم کُنم، بیرقِ سُرخِ یا حسین غلغله ای بیفکنم در دو جهان به شور و شِین تشنه لبی کِشَم قمر، کُشته به جُرمِ عشقِ او بر سَرِ نیزه پابه پا، هم سفرِ دمشقِ او کرب و بلایِ او کِشَم، دشتِ پُر از شقایقی غرقه به خون و بی کفن، پیکرِ صبحِ صادقی بر سَرِ نیزه تا کِشَم، غرقه به خون خُدا جَلی وَز لبِ او روان مِیِ، سُرخِ علی علی علی سِرِّ مگویِ اهلِ حق، فاشِ به نیزه ها کنم تا به سقیفه غِصِّۀِ، بی کسیِ خُدا کنم بر سَرِ نِی کِشَم به خون، زُلفِ مُجَعَّدِ قَمَر وز تن او جدا کِشَم، ساغر و مَشک و دست و سَر ساقی و جام و باده را، غرقۀِ خون به نِی کِشَم مستِ زِ اشکِ چشمِ او، مَشک و سبو و مِی ، کِشَم فاطمه را به شَهرِ غم غِصِّۀِ بی کَسی کنم هم نَفَسِ دلِ علی، نوحه گری بَسی کنم قصّۀِ رویِ نیلی و مَعجر و دیده گویمَت وقتِ هجومِ ظلمِ شب، مرگِ سپیده گویمَت در شبِ سَردِ بی کَسی، قلبِ علی به خون کِشَم بومِ نگاهِ شیعه را، عاشقی و جنون کِشَم سَرزَده در طُلوعِ غم، بر سر نِی شقایقی چشمِ سپیده را کِشَم، سُرمه به خونِ عاشقی کرده به مثنوی عَلَم، بیرقِ کربلا به دست شعله زنم به خرمنِ، بودونبود و هرچه هست آمده ام که جان و دل، بر سَرِ کربلا نِهَم سینۀِ قومِ شیعه را با غمِ او جَلا دِهَم مستِ شرابِ زینبی، در سَحَر دمشقِ او آمده ام که سَر نَهَم، بر سَرِ دارِ عشقِ او بر سَرِ آنم از وِلا، تا که به نیزه سَر نهم سینۀِ سُرخِ لاله را دل خوشیِ سَحَر دهم قومِ به شب نشسته را، وقتِ سَحَر پِیَمبَرم تا به دیارِ عاشقان، بویِ خوشِ یمن بَرَم منتظرِ سپیده را، قِصّۀِ آمدن کنم دل زِ تمام عاشقان، خون جگرِ یمن کنم آمده ام زنم تو را، شعله به آهِ کربلا تا به شفایِ عاشقی؛ دردِ تو را کنم دَوا دست و قلم نمی رود، تا که به نیزه سَر کشد بر تنِ غرقه خون او، این همه را تَبَر کشد زُلفِ قلم به خون زنم، دل به یمِ جنون زنم از خُمِ کوثرِ علی، بادۀِ لاله گون زنم شانه زنم به دستِ غم، زُلفِ تَرِ سپیده را غرقه به خون کِشَم به نِی، سَر زِ قَفا بُریده را مه بِکِشَم به اوجِ نِی، مَستِ شرابِ لَم یَزَل حور و مَلَک کشیده از، لَعلِ لبِ تَرَش عسل بر سَرِ نِی کِشَم قمر، غرقه به خون، بُریده سَر از غمِ عشقِ فاطمه، ناله سُرای و خون جگر خون ز غمش خدا جِگر، گریه سُرایِ هر سَحَر ضجۀ یا علی زند، ماه مدینه پُشتِ دَر تیغِ قَلَم بُرون کِشَم، دفترِ دل به خون کِشَم نقشِ اِلهِ عاشقی، پاره و لاله گون کِشَم بر سَرِ دارِ عاشقی، رقصِ سَرِ وِلا کِشَم پاره و بی کفن تنِ، کُشتۀِ کربلا کِشَم آمده ام که قِصِّۀِ کرب و بلایِ او کنم بر سَرِ نیزه ها چو او، غرقه به خون گلو کنم غرقه به خونِ دل خُدا، از غم و دردِ او کنم آنچه زِ کینه کرده با، پیکرِ او عَدو کنم مَحملِ اشک و آه و غم، بسته به ناقه شمس و مَه سویِ دیارِ عاشقی، غافله ای فِتاده رَه غافلۀِ غدیرِ خُم، سویِ سقیفه می رود جانبِ قتلگاهِ خود، قبلّۀِ شیعه می رود بسته به محملِ آن وَلی، بارِ غریبیِ علی اَشکِ زُلالِ فاطمه، گَشته زِ چشمِ او جَلی او به خدا که مُشتبَه، خوبِ بَری زِ هر گُنَه بی کس و یار و بی سِپَه، ترکِ وطن نموده شَه رویِ مَلَک زِ غم سیَه، شب به سپیده بَسته رَه غرقه به خونِ عاشقی، چشمِ خُدا کند نِگَه بر سَرِ نیزه می رود، سَر زِ ستاره ها و مَه غرقه به خون اذان دهد، آن شهِ مَستِ کَج کُله جانبِ کربلا رود، غافلۀِ غدیرِ خُم تا نشود به ظلمِ شب، آمدنِ سپیده گُم می رود او به کربلا، ساقیِ کوثر ولا سِرِّ جلیله تا کند، بر سَرِ نیزه بَرمَلا آمده تا که سَر نهد، بر سَرِ دارِ عاشقی زنده زِ کربلا کند، رسم و رَهِ شقایقی -شاهدِ غرقه خون گلو، بَربَطِ عاشقی زن او خِرقۀِ سُرخِ عاشقی، کرده چو لاله بر تن او دل به هوایِ وصلِ او، تا به سپیده پَر کِشَد شانه چو دست لاله بَر، زُلفِ تَرِ سَحَر کِشَد پُر گِرِهَم چو نِی زِ غَم، نایِ شکسته می زنم خنجرِ تیزِ عاشقی، کرده جُدا سَر از تنم آمده ام به سوزِ نِی، شعله کِشَم به سینه ها سویِ دیارِ عاشقی، مرغِ نَفَس کنم رَها بر سَرِ نِی چو دیده ام، آن مه سر بُریده را شرح به مثنوی کنم، آیه به آیه دیده را آتشِ در دلم نهان، سَر کِشَد از لب و دهان تا فِکَنَد شَرار غم، شعله به هیمۀِ جهان فاطمه گر مَدَد کند، زُلفِ قلم به خون کِشَم باده به نام مثنوی، از قدحِ جُنون کِشَم تا زِ خمارِ چشمِ او، مِی به پیاله سَر کِشَم از کَفِ پیرِ عاشقان، خرقۀِ لاله بَر کِشَم در سَرِ دل نمی رود، جُز به غم اقتدا کند بر سَرِ نیزه خواهد او، کرب و بلا به پا کند تا به شکوهِ مثنوی، مَحشرِ خون فرا کند سر ز قلم بِبُرَد و قِصّۀِ نینوا کند زُلفِ قلم به رنگِ خون، بر سَرِ نِی قمر کِشَد بر تنِ شمسِ عاشقی، شَعشَعۀِ تبر کِشَد کاخ سپیده را نگون ظلم سِکَندَر آورد تا زِ امام عاشقان، کُهنه زِ تن دَرآوَرد غرقه به خون و بی کَفنَ، بر سَرِ دارَش آورد کِشته به دارِ عاشقی، کُشتۀِ یارَش آورد او که اذان خون دهد بر سر نیزه در شَفَق در پِیِ او روان به غم، غافلۀِ اسیرِ حق شام غَریبِ غُربتش، تا به همیشه بی سَحَر خونِ جگر، فرو چِکَد، فاطمه را زِ چشم تر باد صبا چو وصف او، با گُلِ نسترن کند لاله به رسم عاشقی بر تن خود کفن کند دل نَکَنَد خدا از آن، ماه بریده سَر گلو آن به قبیلۀِ ملک، قبلۀِ عشق و آرزو چیست به نیزه ها روان، جلوۀِ لم یزل مگر می چکد از لب تَرَش، شهد و شِکَر، عسل مگر آنکه فتاده پاره تن، عور و غریب و بی کفن خون خدا روان از او، گشته چو زمزم از دَهَن حور و ملک به سَر زنان، در پِیِ کاروانِ غم غرقه به خون به نیزه ها، گَشته سَری جُدا عَلَم رو به شفق روان شده، غافلۀِ تَبارِ عشق نعره سپیده میزند، بر شبِ تیرۀِ دمشق او که زِ زخمِ پیکرش، خونِ خدا شده روان وز لب خونیَ اش مَلَک، خورده شرابِ ارغوان ساقیِ بزمِ لَم یَزَل، آبِ عطَش به ساغَرَش دورِ سپیده می زند، بر سَرِ نیزه ها سَرَش قُرصِ قمر زِ شرمِ او، گشته هلال و مُنکَسِر رأس بریده می کند، بر سَرِ نیزه فاشِ سِرّ زُلفِ سپیده را به خون، شانه زند سُروشِ غم عرشِ خدا به لرزه از، زلزلۀِ خروشِ غم بر سَرِ نیزه بسته شب، محملِ چینِ زُلفِ تَر اشکِ سپیده می چکد، بر سَرِ دامنِ سَحَر نورِ خدا زِ رویِ او، در شبِ نیزه ها جلی کرده طلوعِ عاشقی، ماه دوپارۀِ علی آینه ای به رنگِ خون، بر سَرِ نیزه می رسد چشمِ خدا به رویِ او، جلوۀ خود کند رَصَد فاطمه را تمامِ جان، بر سَرِ نیزه ای روان می زند از غمی گران، بر سَر و سینه آسمان از غمِ ماه سَر جُدا، می شکند دلِ خُدا می چکدش ز دیده خون، او به عزایِ کربلا شورِ حسین و عشقِ او، زیر و زِبَر کند جهان بر سر نیزه می دهد، تا به همیشه او اذان شورِ عزا و ماتمَش، جوش وخروش در غَمَش کون و مکان و نه فلک -کرده به نوحه دَرهَمَش مستِ الستِ او که بر نیزه اذان خون کند سِحرِ خُمارِ چشمِ او، جان و جهان فُسون کند پردۀِ عشقِ نابِ او، تا به همیشه تا ابد بر دلِ تنگِ عاشقان، تارِ شکسته میزند بانگِ حجازیِ دَمَش، کوکِ عراقِ جان کند زخمۀِ کاریِ غمش، خون دِلِ اصفهان کند مطربِ غم شوم که تا، پردۀِ کربلا زنم بادۀِ سرخِ عاشقی، از خُم ِلا اِلا زنم غرقه به خون چو او گلو، وز می او زنم سبو تا که شوم به مثنوی، راویِ کربلایِ او سِرِّ سپیده می کنم، بر سَرِ نیزه فاشِ عشق بویِ ظهورِ او دهد، حلقِ بریدۀ دمشق شاهدِ مقتلِ منا، قصۀِ آمدن کند نذرِ نگاهِ مستِ او، خونِ دلِ یمن کند آمده ام زِ یوسفِ گم شده گفت وگو کنم تا که زِ آب ِدیده در، وقتِ سَحَر وضو کنم تا ز طلوعِ عشقِ او بر همگان خبر دهم مژده به شب نشستگان، آمدن سَحَر دهم فاش نگویم این سُخَن، تا به کجا، که دیده ام بر سر نِی کُنَندَم از، آنچه که من شنیده ام در پِیِ او به عاشقی، اسبِ نَفَس بُریده ام آمده ام ز پا به دَر، بَس به پِیَ اش دَویده ام سَر زِ خدایِ عاشقی، بر سَرِ نیزه دیده ام بانگِ اذانِ عشقِ او از سَرِ نِی شنیده ام مَستم از آنکه قطره ای، از لب او چِشیده ام خونِ جگر منم که از، دیدۀِ او چکیده ام تا به کجا نهان کنم، آنچه به دیده دیده ام آمدنش ز آسمان وقتِ سپیده دیده ام شعله به سینه می زند، سَر زِ زبان شَراره اَم عِطرِ خوشِ وِلا دهد، سینۀِ پاره پاره ام بر سر نیزه ها سَرَم، گر نرود چه گو کنم دم نتوان از او زَدَن، پاره نه گر گلو کنم گو که به دارِ عشقِ او، شیعه کِشَد سر از ولا سَر زِ بَلا کجا کِشَد، مَستِ شرابِ کربلا گو که زِ شیعه سر بُرَد ،مَستِ مِیِ سِکَندری رو نکند نهان از او، مستِ شرابِ حیدری دل ز جهان و خان و مان، بر سَرِ او بُریده ها بر سَرِ دارِ عشقِ او، سَر زِ وفا کشیده ها منتظران، خَبَر خَبَر، شب رود و رسد سَحَر بسته به ناقه محمل آن، رختِ سپیده کرده بَر آینه دارِ کربلا، می رسد از رَهِ فَلَق کرده علم به دوشِ خود، بیرقِ رهبریِّ حق آید اذانِ عاشقی، گوید و جان جلا دهد بر دل ریشِ عاشقان، مرهم کربلا نهد در شبِ سردِ هجرِ او، کرده دلم تَبِ سَحَر بَر دَرِ باغِ فاطمی، سَر همه شب زند به دَر در هَوَسِ لِقایِ او، جان دهم از برای ِاو او که به سجده می زند، بوسه ملک به پایِ او جامه به تن سَحَر دَرَد، از غم و دردِ دوریَ ات ضَجّه سپیده می زند، تا به کجا صبوری َات؟ حِلّۀِ سبزِ عاشقی، دوش تو را چه می سِزَد وقتِ سَحَر زِ کویِ تو، بادِ ولا چو می وَزَد ای نَفَسَت گره گَشا، فاطمه را تو مَه وُشا در طلبِ ظهورِ تو، جان بدهم اگر خوشا پرده ز رو فکن که تا، سَر ز رُخَت سَحَر زند لب بِگُشا که بوسه بَر، مُهرِ لبت شکر زند –در تبِ گرمِ عاشقی، دل شده مبتلایِ تو بر سر و سینه می زند، از غمِ کربلایِ تو بال وپَر از جنون زند، دل همه در هوایِ تو بر سر قاف عاشقی تا که زند لَوایِ تو نِی شده ام به سوزِ تو، تا به تو خوش نوا شَوَم نغمه نگارِ عاشقِ، دفترِ نینوا شوم منتظران، خَبَر خَبَر، شب رود و رسد سَحَر بسته به ناقه محمل آن، رختِ سپیده کرده بَر آینه دارِ کربلا، می رسد از رَهِ فَلَق کرده علم به دوشِ خود، بیرقِ رهبریِّ حق به امید ظهور حضرت یار/ سحرگاه هشتم محرم الحرام 1437 قمری منصور نظری
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر دیلم]
[مشاهده در: www.asredeylam.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها