واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: «پیکر آیت الله مصطفی خمینی را ساعت 10 صبح از نجف به کربلا بردند و در آب فرات غسل دادند.» و پس از تشییع با شکوهی در ایوان طلای مرقد حضرت امیر(ع) دفن شد. نقل است که حضرت امام پس از شهادت وی به همسر بزرگوارشان فرمودند: «امانتی خداوند متعال به ما داده بود و اینک از ما گرفت. من صبر می کنم، شما هم صبر کنید و صبرتان هم برای خدا باشد.»گروه سیاسی - شهید سید مصطفی خمینی فرزند امام خمینی ( ره ) در سال 1309 در قم متولد شد . ایشان دارای استعداد فراوانی بود؛ بطوریکه، در همان سنین جوانی به درجه اجتهاد نائل شد . شهید سیدمصطفی خمینی از سال 1341 که نهضت امام خمینی آغاز شد، همواره در کنار امام و یار و همراه و مشاور حضرت امام بود . ایشان پس از جریان 15 خرداد و نیز بار دیگر پس از تبعید حضرت امام، به علت اقدامات اعتراض آمیز خود بر علیه رژیم شاه توسط ساواک دستگیر شد و در نهایت نیز در 13 دی 1343 مأموران رژیم، به خانه او حمله کرده و ایشان را نیز به ترکیه تبعید کردند . ایشان پس از ورود به نجف در کنار برنامه های درسی و علمی، مبارزه را در کنار حضرت امام ادامه دادند . در سال 48 به دنبال یک سلسله فعالیت علیه رژیم بعثی عراق، دستگیر و به بغداد منتقل شدند . سرانجام در نیمه شب اول آبان 1356 ، آیت الله سید مصطفی خمینی، به شکل مرموزانه ای به شهادت رسید . شهادت ایشان، نهضت اسلامی ایران را جان تازه ای بخشید و به شکل انقلابی فراگیر درآمد که پس از 15 ماه منجر به سقوط رژیم پهلوی شد . شاید به همین جهت بود که حضرت امام خمینی ( ره ) ، شهادت ایشان را از الطاف خفیه الهی دانستند . به گزارش بولتن نیوز، شهید مصطفی خمینی از بدو شروع نهضت اسلامی همراه حضرت امام خمینی بود . روحیه انقلابی وی، مشوق بسیاری از مبارزان برای فراگیری فنون نظامی و چریکی بود . بیشتر این فعالیتها نمی توانست از نظر جاسوسان رژیم شاه به دور باشد . به همین دلیل اگر هم درگذشت این روحانی مبارز را رویدادی طبیعی بدانیم، شخصیت مبارزاتی او انعکاسی جز شهادت، آن هم به دست رژیم شاه در اذهان مردم متبادر نمی کرد . هر چند خاطرات به جای مانده از آن زمان نیز دلالت بر شهادت ایشان دارد . حجت الاسلام سید محمود دعایی دربارة آن روز می گوید : « متأسفانه در بیمارستان پزشک کشیک پس از معاینات اولیه تشخیص داد ایشان از دنیا رفته اند . با علائمی که روی پوست بدن وجود داشت مشخص بود که مرگ طبیعی نبوده و ناشی از یک مسمومیت است .» خانم معصومه حائری یزدی، همسر شهید حاج آقا مصطفی نیز در این باره چنین می گوید : « همان شب که حاج آقا مصطفی این طور شد، قرار بود که ساعت 12 به منزل ما میهمان بیاید . من سخت مریض بودم . آقای دعایی که همسایه ما بود برایم دکتر آورد . از طرف دیگر آقا مصطفی شبها مطالعه داشتند . آن شب ایشان گفته بود اگر میهمان آمد، من در را باز می کنم، شما بخوابید . ما دیگر نفهمیدیم که میهمانان چه موقع آمدند و کی رفتند و چه شد . صبح زود وقتی برای ایشان صبحانه می برند می بینند آقا مصطفی نشسته ولی سرش به پایین خم شده است . فوراً رفتم بالا . دیدم دستهای آقا مصطفی بنفش است و تکه های بنفش را روی سینه اش هم دیدم . آقا مصطفی را بلافاصله به بیمارستان انتقال دادیم . وقتی خواستند از جسد او کالبد شکافی کنند، امام اجازه این کار را نداد و فرمودند عده ای بی گناه دستگیر می شوند و دستگیری اینها دیگر برای ما آقا مصطفی نمی شود . از طرف دولت بعث عراق نیز از اعلام نظر پزشکان جلوگیری شد و نگذاشتند پزشکان نظر خود را اعلام کنند . چون صد در صد مسمومیت بود، حتی پزشکان را تهدید کردند .» « مرگ غیرمنتظره آیت الله سید مصطفی خمینی در حالی که هیچ گونه بیماری قبلی نداشت با شروع فعالیتهای سیاسی جدید امام در نجف از نظر همه یاران و شاگردان امام نمی توانست بدون ارتباط باشد . دلیل آنان این بود که حاج آقا مصطفی از شروع نهضت در سال 1341 در کنار امام قرار داشت، دست راست ایشان محسوب می شد و یک چهره انقلابی بود که با روحانیون، روشنفکران، دانشجویان مسلمان و مبارز داخل و خارج کشور ارتباط داشت . از این رو ساواک با به شهادت رساندن وی کوشید یک مخالف جدی را از سر راه رژیم برداشته و امام را تنها بگذارد .» « پیکر آیت الله مصطفی خمینی را ساعت 10 صبح از نجف به کربلا بردند و در آب فرات غسل دادند .» و پس از تشییع با شکوهی در ایوان طلای مرقد حضرت امیر ( ع ) دفن شد . نقل است که حضرت امام پس از شهادت وی به همسر بزرگوارشان فرمودند : « امانتی خداوند متعال به ما داده بود و اینک از ما گرفت . من صبر می کنم، شما هم صبر کنید و صبرتان هم برای خدا باشد .» فردای شهادت آیت الله مصطفی خمینی حوزه های علمیه نجف در عراق، و قم و تهران تعطیل شد و علمای طراز اول ایران با برگزاری مجالس ختم، یاد و نام این روحانی مبارز را گرامی داشتند . با نگاه به اسناد به جای مانده از ساواک روشن می شود که مسؤولین این سازمان امنیتی به هیچ وجه پیش بینی برپایی مجالس ختم و بزرگداشت این شهید را آن هم با حجمی که در سند های این کتاب آمده، نمی کردند . به همین جهت مدیریت اداره کل سوم ( پرویز ثابتی ) با صدور دستور العملی به مراکز ساواک در شهر های مختلف از آنان می خواهد که مراقب برپایی مجالس ختم آیت الله سید مصطفی خمینی باشند و اگر تمجیدی از حضرت امام خمینی ( ره ) شد از برگزاری مجالس جلوگیری کنند . گستره این مجالس در سراسر کشور به نحوی بود که می توان گفت فضای سیاسی کشور در این برهه از زمان تحت تأثیر مستقیم این حادثه و بیشترین دلمشغولی نیرو های امنیتی و انتظامی رژیم شاه متوجه این امر بوده است . ثابتی، که معمولاً تحلیل های ساواک را از حوادث روز می نوشت در بولتنی با عنوان « وضعیت هدفهای 312» می نویسد : « فوت مصطفی خمینی پسر روح الله خمینی در عراق به علت سکته قلبی در تاریخ 30/7/36 [30/7/56] مستمسک جدیدی به دست روحانیون افراطی و هواداران آنها داد تا مجدداً زمینه تحریک متعصبین مذهبی را فراهم نمایند . به مناسبت فوت یاد شده مجالس متعددی در تهران و دیگر شهر های کشور برگزار گردید و روحانیون افراطی فرصتی پیدا کردند تا از متوفی و پدرش تجلیل نمایند . در جریان برگزاری مجالس مذکور تعدادی از وعاظ افراطی مبادرت به عنوان مطالب تحریک آمیز و خلاف مصالح عمومی نمودند و عده ای از متعصبین مذهبی نیز شعار هایی به نفع خمینی و علی شریعتی دادند . در مراسمی که به مناسبت چهلمین روز فوت یاد شده در شهر قم برگزار گردید، عده کثیری از طبقات مختلف مردم شهر قم و عده ای از دانشجویان متعصب مذهبی مراکز عالی آموزشی شرکت داشتند که بعد از پایان این مراسم تظاهراتی از طرف عده ای از شرکت کنندگان در مجلس مذکور و خیابانهای شهر قم انجام گرفت و شیشه های شعب بانکها در این شهر توسط اخلالگران شکسته شد . اخلالگران حتی قصد اشغال مدرسه فیضیه را که بعد از تظاهرات اخلالگرانه طلاب علوم دینی در سال 2534 [1354] تعطیل شده بود داشتند که با مقاومت مأمورین انتظامی مواجه و متفرق گردیده اند . در این مجلس قطعنامه ای در 13 ماده نیز قرائت و طی آن بازگشت خمینی به ایران درخواست شده بود .» این تحلیل، هر چند از دیدگاهی امنیتی نگاشته شده است، امّا از آن جهت که شهادت آیت الله سید مصطفی خمینی از عوامل عمده شتابزای نهضت اسلامی ایران بوده است با دیگر تحلیلها و تفسیر ها مشابه است . مصاحبه گر جریده لوموند که گفت و گویش با حضرت امام خمینی انعکاس وسیعی در سال 1356 در جهان داشت، قبل از آغاز مصاحبه اش در مقدمه ای می نویسد : « وی [ امام خمینی ] از سال 1965 به بعد یعنی پس از طی یک دوران تبعید در ترکیه، در نجف بسر می برد و مرگ ( یا قتل ) پسرش دلیلی برای شورشهای متوالی شده است که هر چهل روز یک بار ایران را به لرزه در می آورد .» منا بع : پایگاه جامع تاریخ معاصر ایران مرکز اسناد انقلاب ایران
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]