تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836743988
گرسنگی ، تجاوز و زندگی فلاکت بار تنها به جرم دو جنسه بودن !
واضح آرشیو وب فارسی:پایتخت: در میان آسیب دیدگان و کارتن خواب ها بسیارند؛ افرادی که سالم هستند، نه معتادند، نه دزد و نه حتی بی سواد، اما به دلیل شرایط بدِ زندگی به جرگه بی پناهان و کارتن خواب ها پیوسته اند.به گزارش پایتخت «این افراد انقدر داغون و ناامید هستند که روزی هزار بار از خدا طلب مرگ می کنند و شرایطشان از سایر کارتن خواب ها بد تر است. برخی از این افراد تنها به دلیل دوجنسه بودن از خانواده طرد می شوند و سوال اینجاست که گناه این افراد چیست؟ آیا به خاطر نوع خلقتشان باید مورد تجاوز قرار بگیرند؟ آیا باید هزاران هزار بلا بر سر این افراد بیاید؟ آیا گرسنگی و سیلی خوردن حق دوجنسه هاست؟ در میان آسیب دیدگان و کارتن خواب ها بسیارند؛ افرادی که سالم هستند، نه معتادند، نه دزد و نه حتی بی سواد، اما به دلیل شرایط بدِ زندگی به جرگه بی پناهان و کارتن خواب ها پیوسته اند. ساعت ۱۰ شب است؛ به همراه برخی اعضای شورای شهر، تعدادی از مسئولان شهرداری و تعدادی از خبرنگاران برای بازدید از منطقه هرندی عازم می شویم. منطقه ای که قرار است؛ در آن طرحی با عنوان «انضباط شهری» با رویکرد جمع آوری معتادان و کارتن خوابان اجرا شود و همین موضوع بحث و جنجال زیادی را به راه انداخته است. منطقه ای که به رغم هویت تاریخی و فرهنگی ارزشمند آن برای شهر تهران در حال حاضر به عنوان کانون تمرکز بسیاری از آسیب های اجتماعی تلقی می شود. این منطقه امروز بی رمق و بی هیچ نشانی از شور زندگی در گوشه ای از شهر تهران آرمیده است. ایستگاه اول: پارک هرندی حول و حوش ۱۱ شب است که به پارک هرندی می رسیم؛ پارک پر است از افراد کارتن خواب بیشتر مرد هستند، اما زنان هم دیده می شوند در آن وقت شب «هیچستان» تنها نامی است که می توان به این پارک داد، افرادی که در این پارک یا خیابان های اطراف آن شب را به روز می رسانند، غالبا معتاد هستند. ماشین شهرداری و کمی آنطرف تر خودرویی متعلق به یک سمن میانشان غذا پخش می کند و خیل جمعیت برای گرفتن ظرفی غذا به سمت ماشین ها هجوم می برد. افرادی که غذا گرفته اند، گوشه ای می نشینند و با ولع غذا می خورند. زن و مرد جوانی کنار هم نشسته اند؛ مرد غذا می خورد، اما زن سرش به میان پا هایش افتاده است. خمار خمار است؛ حتما پولی برای خرید مواد نداشته است، آنقدر خم شده که پیشانیش زمین را لمس می کند. وضعیت رقت انگیزی دارد، اما هیچ کس نیست که دلسوزش باشد، حتی مردی که در کنارش نشسته. در میان جمعیت زن میانسالی توجهم را جلب می کند؛ برعکس بیشتر زنان حاضر در پارک چهره ساده ای دارد، با تاسف و غم به جمعیت نگاه می کند، گوشه روسری اش را تا جلوی دهان بالا آورده است. کاسه کوچکی آبگوشت و تکه نانی به دست دارد به سمتش می روم می پرسم: تو پارک زندگی می کنی؟ «سری به علامت تایید تکان می دهد. دوباره سوال می کنم؛ می تونم باهات صحبت کنم؟ لبخند از نفس افتاده ای تحویلم می دهد به کاسه غذا نگاه می کند« باید اینو به امیرعلی بدم»، امیر علی کیه؟ «پسرم»«و آرام آرام از من دور می شود، آنقدر ناامید و غمگین است که به خود اجازه نمی دهم، شیشه ترک خورده خلوتش، غم مادرانه اش و اندوه زنانه اش را بشکنم. به خاطر دوستانم در پارک زندگی می کنم به داخل پارک می روم، کمی آن سوتر زنی روی زمین نشسته، بزک می کند، ۳۶ ساله است؛ ادعا می کند، صاحب خانه و زندگی است می گوید: «۱۰ سال و سه ماهه که پاک پاکم، یه پسر دارم که ۲۱ سالشه، اما نمی خوام دوستام رو ترک کنم به خاطر همین هنوزم میام تو پارک، اگه یه روز دوستام رو نبینم افسردگی می گیرم.» ادامه می دهد: «از ۱۳ سالگی مصرف کننده بودم، بیشتر هروئین مصرف می کردم، اما مصرف هروئین من رو به صفر رسوند به خاطر همین تصمیم گرفتم ترک کنم»۱۴ سال پیش از همسرش جداشده است. مردی که در حال حاضر به اتهام حمل مواد مخدر محکوم به حبس ابد است. درباره جمعیت معتادان می گوید: «اینجا تعداد معتاد ها رو به افزایشه، سال های اول که اینجا اومدم؛ معتادی نبود و با اینکه خودم معتاد بودم، دیدن یه معتاد اینجا برام عجیب بود، اما الان تعداد خیلی زیاد شده.» به جمع آوری معتادان از پارک شوش اشاره می کند: «یعنی سهم این آدما از این همه زمین یه پارک نبود؛ حداقل تا وقتی تو پارک بودند، کسی نمی دونست اینا چه کار می کنند، اما امروز همه حتی بچه ها خرید و فروش مواد رو می بینند.» زن روحیه شادی دارد می گوید که در این دنیا هیچ آرزویی ندارد، هر طور که دوست داشته زندگی کرده و برای مرگ آماده است. ایستگاه دوم: مدرسه خلاقیتی مهارتی صبح رویش در بخش دیگری از بازدید شبانه به همراه اعضای شورای شهر به مدرسه ای می رویم که می گویند؛ ویژه کودکان کار است، «مدرسه خلاقیتی مهارتی صبح رویش».داوودی؛ شمس مدیر مدرسه توضیح می دهد: این ملک متعلق به شهرداری است، قبلا متعلق به آموزش و پرورش بوده و سال گذشته این ملک توسط شهرداری تهران خریداری شد و ما به عنوان موسسه خصوصی تفاهم نامه ا ی با شهرداری تهران داریم که تامین وسایل، تجهیزات و... با شهرداری است. تعداد دانش آموزان ما در حال حاضر در شیفت اول، ۳۰۰ نفر است و در شیفت بعداز ظهر تعدادی کلاس شناور برای بچه هایی که فرصت زیادی برای درس خواندن ندارند؛ به طور مثال ۲ ساعت برگزار می شود. «قربتی ها» را ثبت نام می کنیم/ مدرسه ای برای جداسازی کودکان کار اژدری معاون مدرسه نیز می گوید: «اینجا اولین مدرسه ای است که دانش آموزان قربتی (کولی) را ثبت نام می کند. در اینجا از متدهای آموزشی تازه تالیف استفاده می شود، همچنین هیات تالیف کتب آموزش و پرورش کتب تازه ای را برای آموزش این بچه ها تدوین کرده است. در این مدرسه دانش آموزانی وجود دارند که درآمد خوبی دارند، اما از تحصیلات برخوردار نیستند. برای تدریس این افراد رده سنی خاصی وجود ندارد. برخی از دانش آموزان از مهارت های خوبی برخوردارند، اما تلاش ما آن است که سطح آموزشی آنان را نیز بالا ببریم و سعی می کنیم به نوعی ساعت کار و درس دانش آموزان به وسیله شیفت بندی هماهنگ شود.» وجود مدرسه ای ویژه کودکان کار مرا به یاد سخنان محمد لطفی (نماینده سمن ها در شورای ساماندهی کودکان کار و خیابان و انتقاداو از جداسازی مدارس این گروه از کودکان می اندازد. اقدامی که از نظر او نوعی برچسب زنی به کودکانی است که در روند اقتصادی و اجتماعی نادرستی قرار گرفته اند، و زمینه ساز جاودانه شدن آسیب در این کودکان و جلوگیری از بازگشت آنان به چرخه عادی زندگی. هرچند که وزیر آموزش و پرورش پس از پی گیری های خبرنگار ایلنا این موضوع را تکذیب و اعلام کرد که چنین موضوعی صحت ندارد، اما حقیقت آن است که مدرسه ای برای این کودکان ساخته شده که از هر رده سنی در این کلاس ها نشسته و کتاب هایی را مطالعه می کنند که توسط گروه مولفان آموزش و پرورش به صورت خاص برای این کودکان تدوین شده است و مبادا جدا کردن مدرسه این کودکان از مدارس دیگر کودکان منطقه هرندی حس شوم متفاوت و مطرود بودن را در کودکان کار یا آنان که معاون مدرسه «قربتی ها» می نامد، ایجاد کند. ایستگاه سوم: خانه ای برای زنان کارتن خواب مخفیانه با دوهمراه به خانه ای سرک می کشیم، بانویی با خوشرویی ما را می پذیرد، معتادی بهبود یافته است که با یکی از سمن های ترک اعتیاد همکاری دارد. درباره خودش می گوید: «من از بدو تولد تا ۳۲ سالگی مبتلا به اعتیاد بودم، سبک زندگی خانواده ام باعث شد از لحظه تولد با مواد آشنا شوم اما خوشبختانه اکنون موفق به ترک آن شدم.» درباره مشکلات زنان بی سرپناه که می پرسیم؛ می گوید: یکی از این مشکلات نبود جا برای زنان بی سرپناه دارای فرزند است، یعنی زنان باردار سرپناهی ندارند و اگر به دلیل دلسوزی هم جایی آن ها را بپذیرد؛ بعداز تولد فرزند، جایی قبولشان نمی کند. در میان زنان و دختران معتاد، دختر۱۲ ساله هم دیده ام وی ادامه می دهد: «براساس آنچه دیده ام؛ میزان ابتلا به اعتیاد در جامعه رو به گسترش است، اما علت گرایش زنان به اعتیاد آن است که خلاهای روحی و روانی در میان زنان بسیار بیشتر از مردان است. یعنی زنان از این نظر آسیب پذیرترند. غالبا زنان به دلیل وابستگی های خود به خانواده، پدر، مادر، خواهر، برادر، همسر، یا فرزند و مشکلاتی که در ارتباط با هریک از آنان یا فقدان هریک از این افراد دارند به سمت اعتیاد کشیده می شوند. در حقیقت اعتیاد زنان بیشتر به خاطر پر کردن خلاهایی است که در این ارتباط دارند، چنانکه در میان زنان و دختران معتاد، دختر ۱۲ ساله هم دیده ام. این بانو می افزاید: «مرد ها اگر اعتیاد راترک کنند، بسیار راحت تر از زنان کار پیدا می کنند به علاوه اینکه مردان می توانند در محل کار خود بخوابند. در حالی که یک زن نمی تواند؛ چنین کند. معمولا در ابتدا زنان را به کار دعوت می کنند و در مرحله بعد وعده امنیت مالی به آنان می دهند و چنین وعده ای باعث درگیری زنی می شود که تازه اعتیاد را ترک و خود را پیدا کرده و علاقه دارد؛ خانه و زندگی داشته باشد و به خاطر اینکه بتواند پولبیشتری داشته باشد، وارد کلوب های خاص شده و دوباره به چرخه اعتیاد باز می گردد.» او می گوید: «برای آنکه زن بتواند با مردان بیشتری وارد ارتباط شده و درآمد بیشتری کسب کند و کم نیاورد؛ چاره ای جز مصرف مواد ندارد. هرچند که بیشتر زنان معتاد؛ تن فروشی خود را انکار می کنند، اما حقیقت آن است که فرد معتاد به خاطر تامین مواد ناچار است یا دزدی کند یا تن فروشی. زنی ۷۵ ساله ای را می شناسم که به خاطر ۲ هزار تومان تن فروشی می کند. زنی که حتی یارانه ا ش را نمی دهند و اگر هم بدهند؛ باز هم کفاف معاش او را نمی دهد.» بانو تاکید می کند: «اما در میان زنان تن فروش تعداد زیادی هستند که نه به دلیل اعتیاد که تنها و تنها به دلیل فقر و امرار معاش تن فروشی می کنند.» هیچ کس به فکر دوجنسه ها نیست/ برابری انسان ها رعایت نمی شود وی با تاسف می گوید: «یکی از گروه های آسیب دیده ای که هیچ سرپناهی ندارند و کسی هم به آن ها نمی پردازد دوجنسه ها هستند، این افراد در شرایط بسیار بدی به سر می برند؛ هیچ کس به آنان بها نمی دهد. این افراد به خواست خود چنین خلق نشده ا ند.» او با بیان اینکه دوجنسه ها نه در مراکز زنانه پذیرش می شوند و نه در مراکز مردانه، می افزاید: «این افراد انقدر داغون و ناامید هستند که روزی هزار بار از خدا طلب مرگ می کنند و شرایطشان از سایر کارتن خواب ها بد تر است. برخی از این افراد تنها به دلیل دوجنسه بودن از خانواده طرد می شوند و سوال اینجاست که گناه این افراد چیست؟ آیا به خاطر نوع خلقتشان باید مورد تجاوز قرار بگیرند؟ آیا باید هزاران هزار بلا بر سر این افراد بیاید؟ آیا گرسنگی و سیلی خوردن حق دوجنسه هاست؟ وی تاکید می کند: «حقیقت آن است که افراد آسیب دیده به کمک های مردمی نیاز دارند و این کمک تنها تامین یک وعده غذا نیست. برخی نیاز به کمک روحی و حمایت دارند. خود من بعد از ۶ سال پاکی هنوز توسط جامعه پذیرفته نشده ام و هنوز برای کار کردن مشکل دارم واگر کار کوچکی در یکی از سمن ها به من داده نمی شد، حتما یکی از سکس ورکرهای خیابان بودم. من و امثال من هم نیاز به کار و امرار معاش داریم مثل همه مردم. بانو با غم می گوید: «متاسفانه برابری انسان ها رعایت نمی شود.» ایستگاه چهارم: مددسرای خاوران: در پایان بازدید شبانه به مددسرای خاوران ویژه مددجویان مرد می رویم. وارد مددسرا که می شوی تخت های دو طبقه در دو ردیف کنارهم چیده شده اند، اثری از زندگی و شادابی در مددسرا نیست. نگاه مددجویان کنجکاو است. برخی هم لبخندی تمسخرآمیز بر لب دارند. به دنبال کسی می گردم که بتوانم باب گفت وگو را باز کنم، چشمم به مرد جوانی می افتد که روی یکی از تخت ها نشسته و با نگاهی مات به مقابلش زل زده است به سمتش می روم، نگاهش که با نگاهم تلاقی می کند؛ خودش را جمع می کند. سرش را میان دستانش می گیرد و این یعنی نه. مزاحمش نمی شوم. کمی آنطرف تر کسی صدایم می کند، «خانم بیا اینجا» برمی گردم؛ صدا متعلق به مرد میانسالی است از روی تخت بلند شده، می گوید: «می خوای از درد ما بپرسی من می خوام حرف بزنم تو این همه سال هیچ کس از درد ما نپرسیده، هیچ کس حرف ما رو نشنیده» ۶۲ ساله است ۴ سال است که در مددسرای خاوران زندگی می کند، می گوید: «نمی دانم در کدام دادگاه این زندگی را به من تحمیل کرده اند. همسرم فوت کرده و پسرم آواره خانه مردم شده است. من را به زور فرستا ده اند اینجا. ۳ سال است که اعتیادم را ترک کرده ام. من محرومیت اجتماعی دارم کسی به من کار نمی دهد. من مستحق چنین زندگی ای نیستم. من روزی صدبار می میرم و زنده می شم.» به من کار بدهید/ نمی خواهم دوباره معتاد شوم چند نفر دیگر از مددجویان هم دور ما حلقه زده اند، غالبا مردان میانسال یا سالمند هستند با دقت به حرف های ما گوش می کنند و گاهی سری به علامت تایید تکان می دهند. حرف هایمان که تمام می شود. دیگری شروع به حرف زدن می کند، قامتش خمیده است به عصایی تکیه زده، دهانش حفره ای خالی از دندان، ۵۲ ساله است اما ظاهرش چنان است که گویی ۹۰ سالی از عمرش می گذرد. صدایش دورگه است و بسیار ضعیف، خس خس نفس هایش نمی گذارد؛ طولانی صحبت کند، فهم حرف هایش کمی مشکل است. می گوید: «تو رو به خدایی که اعتقاد دارید به ما بدبختا، به ما فقیرا برسین. پدر و مادر ما، شما هستین. گریه می کند، من کار داشتم رفتم؛ خدمت سربازی آسیب دیدم. آیا الان حق من این نیست که کار داشته باشم؟ من از انجام هر کاری ابایی ندارم؛ توروخدا به من کار بدین.» یکی از رفقایش می گوید: «هم بازی سعدی افشار بوده، بنده خدا حالا به این روز افتاده»، صدای گریه مرد بلند تر می شود و فهم حرف هایش که حالا با خس خس شدید تر همراه شده، مشکل تر است. با همان حالت زار می گوید: «من هنرمندم، سریال امام حسن(ع) را نگاه کنید؛ کنار فتحعلی اویسی و اکبر زنجان پور بازی کرده ام. هق هق گریه امانش را می برد و بریده بریده می گوید؛ من معتاد به هروئین بودم، الان ترک کرده ام. من کار می خوام، نون می خوام، دیگه نمی خوام برم سراغ هروئین؛ تورو خدا کمک کنید.» چند مرد دیگر هم حضور دارند، آن ها هم تا دم در همراهیم می کنند و از نیاز خود به کار می گویند و اینکه علت اصلی اعتیاد بسیاری از آنان بیکاری است و اصرار دارند؛ مشکل کار آن ها به مسئولان منتقل شود. ایستگاه آخر در بازگشت از بازدید هنوز هم صدای هق هق های پیرمرد و التماس هایش برای داشتن کاری هرچند کوچک و سخت در گوشم فریاد می زند. سخنان بانویی را که از مشکلات دوجنسه ها می گوید و از نبود کار برای زنان از خطا بازگشته در ذهنم مرور می شود. به نظر می رسد؛ دیگر زمانی برای مرثیه سرایی راجع به آسیب دیدگان اجتماعی نیست، دیگر فرصتی برای راه اندازی شو ها و نمایش ها گذشته است. در همین بازدید بود که یکی از مردم محله هرندی با هتاکی به یکی از اعضای شورای شهر اعتراض خود را نسبت به ناکارآمدی اقدامات انجام شده، نشان داد. باید برای کاهش آسیب های اجتماعی چاره اندیشی کرد، اما عمیق و ریشه ای. باید ریشه فقر اقتصادی که بیکاری و ناکافی بودن دستمزد ها و بالا بودن هزینه زندگی مسببان اصلی آن هستند را سوزاند. باید شیشه عمر دیو بی رحم، جهل و فقر فرهنگی را شکست که دختری را از خانه فراری می دهد، فرزندی را به خاطر دوجنسه بودن و در حقیقت به دلیل خلقت خالقش از خانه طرد و راهی خیابان ها می کند. در میان آسیب دیدگان و کارتن خواب ها بسیارند؛ افرادی که سالم هستند، نه معتادند، نه دزد و نه حتی بی سواد، اما به دلیل شرایط بد زندگی به جرگه بی پناهان و کارتن خواب ها پیوسته اند. هستند؛ افرادی که امروز خاکسترنشین رویاهای دیروز خویشند و دوره ای از اشتباه را پشت سر گذاشته اند و امروز در انتظار فرصتی دوباره هستند که بتوانند به زندگی هایشان معنا و هدف دهند. هستند؛ افرادی که در میان کارتن خوابان، معتادان، تن فروش ها و در یک کلام انواع آسیب ها به دنیا آمده اند و زندگی هرگز فرصت نوعی دیگر زیستن را به آنان نداده است، اما می خواهند که زندگی جدیدی را تجربه کنند، اگر بگذارند و پذیرفته شوند و در این میان من و تو تنها به این می اندیشیم که چگونه به رخ بکشیم خوب بودنمان و کارساز بودن تصمیماتمان را.
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایتخت]
[مشاهده در: www.paytakhtpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 79]
-
گوناگون
پربازدیدترینها