تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805424392
کودکان کار چگونه زندگی می کنند
واضح آرشیو وب فارسی:سلامت نیوز: سلامت نیوز : سرخی چراغ قرمز راهنمایی و رانندگی مثل دستور ایستی ست که می بایست بر اساس آن پشت خط افق کشیده شده در عرض خیابان توقف کنم.ناخودآگاه توجه ام به عابرینی که عرض خیابان را طی می کنند جلب می شود.در میان آدم های مختلفی که از این سوی خیابان به آن سو می روند، دخترکی توجه ام را جلب می کند که با در نظر گرفتن وضعیت جسمانی اش با کمی ارفاق ۱۵-۱۶ساله به نظر می رسد. به گزارش سلامت نیوز، ایلنا در ادامه می نویسد: نیرویی عجیب حس کنجکاوی ام را برای سرک کشیدن در زندگی این دختر نوجوان تحریک می کند. چراغ سبز می شود... مجبورم حرکت کنم. اما آن سوی چهارراه در اولین فرصت توقف می کنم وبه سمت دختر گل فروش باز می گردم. درابتدا از دیدن من بسیار خوشحال می شود. با گمان اینکه قصد خریدن شاخه گلی از او دارم به سویم می آید. با شنیدن این جمله از سوی من که می خواهم چند دقیقه ای با تو صحبت کنم، اخم در چهره اش نمایان می شود، غرورمردانه ای را در گلویش می اندازد و می پرسد در مورد چی؟ پاسخ می دهم در مورد زندگی ات. طفره می رود و از من دور می شود. با اصرار زیادی که از من می بیند در اوج بی حوصلگی به پرسش هایم پاسخ می دهد.... مریم ۱۷ سال سن دارد. حاصل ازدواجی نافرجام میان پدری معتاد به شیشه و مادری عصبی ست. سه خواهر بزرگ تر از خود دارد که دو تن از آنها نیز در انتخاب همسر نخست خود سرنوشتی بهتر از مادرشان نداشته اند. خواهر بزرگش ۳۳ ساله است و از دید مریم وضعیت مالی خوبی دارد. دومین خواهرش وقتی تصمیم گرفت برای دومین بار شانسش را در زندگی مشترک امتحان کند، زن مردی شد که حدود بیست سال از او بزرگ تر است. اما وضعیت مالی خوبی دارد. سمیه طعم خوشبختی را پشت رل پژو دویست و ششی چشیده است که شوهرش بنامش کرده است. اما خواهر آخر وضعیت دیگری دارد. یک بار ازدواج کرده و دو سال پای زندگی مشترکی مانده است که نیمی از این عمر کوتاه را در جنگ و دعوا بوده است. با جدا شدن از شوهر اولش با پسری آشنا می شود و به امید داشتن سرپناهی به عقد موقت او در می آید. حمید پس از پایان مدت صیغه موقت معصومه را به حال خود رها می کند و تن به عقد دائم نمی دهد. مریم از پدرش می گوید که هیچگاه برای آنها پدری نکرده است. از قفل و زنجیری که درست فردای روزی که پدرش فهمید، مریم برای امرار معاش درفروشگاه کیف و کفش فروشی مشغول به کار شده است به دست و پایش زد و او را درحیاط خانه محبوس کرده سخن می گوید. اما مریم گمان می کرد که این بار آخری است که پدرش او را برای کارکردن کتک می زند. او در حالی که با پشت دست اشک های روی گونه اش را پاک می کند، می گوید: چند ماه پس از آن کتک مفصلی که از «جواد» خوردم دوباره دریک مغازه دیگر مشغول به کار شدم.اما نمی دانم او از کجا محل کار جدیدم را پیدا کرده بود. یادآوری این خاطره لرزه در اندام نحیف این دختر می اندازد بغضش می ترکد و به صدایی لرزان می گوید: «آقا نمی دونی چه بر سرم آورد. جلو مردم خوار و خفیفم کرد و بد ترین فحش ها را نثارم کرد.» مریم که درخانه پدر جایی برای ماندن ندارد و مادرش از ترس ناپدری اش اورا به خانهٔ بخت دومش راه نمی دهد برای سکنی کردن، بین خانه خواهر هایش همواره در رفت و آمد است. رفت آمدهایی که او را ملزم به تحمل نگاه تحقیر آمیز شوهر خواهرش کرده است. او کار کردن را برای محتاج دیگران نبودن انتخاب کرده است. مریم، دخترک گل فروش نمونه هزاران هزار دختر و پسری است که از هم گسستگی خانواده هایشان آنها را مجبور به کار کردن کرده است. اجباری که واژه ای بنام کودکان کار را به وجود آورده است. یک حقیقت تلخ وجود کودکان کار چه در عرصه تولید مثل کوره پزخانه و کارگاه های کوچک مثل فرش بافی و شیشه سازی و مانند آن و چه در عرصه خیابان مثل فروش گل، پاک کردن شیشه ماشین ها، آدامس فروشی و امثال آن در شهرهای بزرگ و کوچک غیرقابل انکار و به پدیده ای عادی تبدیل شده است. کار این دسته از کودکان تهدیدی جدی برای آینده اجتماعی و رشد و پیشرفت اقتصادی کشور به شمار می آید و براین اساس است که کار شناسان به عنوان یک معضل اجتماعی به آن می نگرند. آمار منتاقض آمار دقیقی در مورد تعداد کودکان کار و خیابان وجود ندارد. مرکز آمار ایران در سال ۸۵ اعلام کرد در ایران یک میلیون و ۷۰۰ هزار کودک به صورت مستقیم درگیر کار هستند. برخی کار شناسان معتقدند تا وقتی آمار درست و دقیقی از تعداد کودکان کار وجود ندارد، تصمیماتی که در خصوص آنها گرفته می شود نمی تواند تصمیمات درستی باشد. معمولا در اعلام آمار کودکان کار، این کودکان به طور عمده کودکانی محسوب می شوند که از چرخه تحصیل بازمانده اند ولی آمار آموزش و پرورش در سال های اخیر در این خصوص تناقضی را نشان می دهد. چند سال پیش بود که مرکز پژوهش های مجلس کودکان بازمانده از چرخه تحصیل را حدود ۴ میلیون نفر اعلام کرد. اما از آن تاریخ به بعد با وجود اینکه صحبت از مازاد بودن معلمان است ولی آمار ها حکایت از افزایش آمار دانش آموزان از سوی آموزش و پرورش از سال ۹۱ تا ۹۳ دارد. بر اساس این آمار بطور میانگین سالانه یک میلیون کودک به چرخه تحصیل اضافه شده که با توجه به رشد جمعیت کشور و میزان مرگ و میر کمی غیرعادی و متناقض به نظر می رسد. در سال ۹۱ تعدادانش آموزان مشغول به تحصیل در کشور بیش از ۱۱ میلیون و پانصد هزار نفر، در سال ۹۲ بیش از ۱۲ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر و تعداد دانش آموزان سال ۹۳ بیش از ۱۳ میلیون و ۶۰۰ هزار نفراعلام شد. آمار بهزیستی براساس آمارهای بهزیستی، ۷۵ درصد کودکان کار وخیابان دارای سرپرست هستند. ۳۰ درصد این کودکان کار به مدرسه نمی روند، ۳۱ درصد آن ها شش تا یازده سال دارند و ۹ درصد آنها زیر شش سال دارند. افزون بر آن ۶۰ درصد این کودکان نان آور خانواده خود هستند که نشان از تنگدستی خانواده هاست. برخی آمار ها حکایت از آن دارد که ۹۱۵ هزار کودک به عنوان خانه دار به ثبت رسیده که ۹۹ درصد آن دختر هستند. آمار بهزیستی در سال ۸۹ خبر از تنها ۶ هزار کودک خیابانی ساماندهی شده می دهد این در حالی است که بر اساس برخی آمار ها ۹۰ درصد کودکان کار شب ها به منازل خود بر می گردند. یک تصور اشتباه با توجه به آماری که خبر از ۹۰ درصد کودکان کار می دهد که دارای خانواده هستند، تصور اینکه آنان از سوی باندهای مافیایی سازماندهی شده باشند اشتباه است. برخی کار شناسان معتقدند علت اصلی وجود کودکان کار درایران فقر است و درصد کمی از آنها مورد سوء استفاده باندهای مافیایی قرار می گیرند. بر اساس آمار موجود ۳۰ درصد کودکان کار دارای والدین با سابقه محکومیت هستند و ۴۰ درصد دارای والدین بی سواد یا کم سواد هستند. علل گسترش پدیده کودکان کار در شماره ۱۹ سال پنجم فصلنامه علمی پژوهشی رفاه اجتماعی یک کار تحقیقی در مورد کودکان کار و خیابان منتشر شده که تحت نظر دکتر سید حسن حسینی جامعه شناس انجام گرفته است. جامعه آماری این تحقیق ۵۰۶ نفر در پنج شهر تهران، مشهد، شیراز، اهواز، و رشت بوده و با روش پرسش نامه و جمع آوری اطلاعات صورت گرفته است. این پژوهش براساس داده های خود نتیجه می گیرد، ۹۰ درصد پاسخ گویان دارای خانواده و سرپناهی برای سکونت هستند. به عبارت دیگر بر عکس آنچه که در تعاریف آژانس های بین المللی از آن به عنوان کودکان خیابان یاد می شود، آنچه ما با آن روبرو هستیم پدیده کودکان خیابانی ست که دارای خانه و خانواده هستند ولی بیشتر وقت خود را به کار و یا پرسه زنی در خیابان های شهر می پردازند. برخی از این کودکان که تحت تاثیر فشارهای طاقت فرسای اقتصادی هستند، به میل و رغبت خود برای کمک به خانوده و برخی نیز تحت تاثیر اجبار و الزام های والدین و بزرگ تر ها به کار کردن درخیابان روی می آورند.آنان با محرومیت از تحصیل به اشتغال در مشاغل کاذب داوطلب می شوند. یافته دیگر این پژوهش نشان می دهد که به موازات افزایش میزان درآمد سرپرست خانوار بر تعداد کودکان مدرسه رو افزوده می شود و بالعکس از تعداد کودکان ترک تحصیل کرده کاسته می شود. در این تحقیق ۵۵ درصد کودکان را افغان ها تشکیل می دهند. این پژوهش عواملی مانند فقر اقتصادی خانواده های کودکان خیابان، ناتوانی آنان در انطباق با شیوه های زندگی شهرهای بزرگ، آسیب زا بودن محلات حاشیه شهر و نارسایی نهادهای اجتماعی مانند خانواه و مدرسه و فقدان نظارت کافی از سوی سازمان های مطولی را از عوامل پدیده کودکان کار و خیابان بر می شمارد. مشکلات بهداشتی در سال ۹۴ در میزگردی که یکی ازخبرگزاری ها بر روی دو محور «خروج از چرخه تحصیل کودکان کار» و «وضعیت درمان و بیمه کودکان کار» تشکیل داد، عزیز پناه رییس هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودک تصریح کرد:» طبق تحقیقات انجام شده ۴۵ درصد کودکان کار و خیابان در معرض بیماری هایی نظیر، ایدز، هپاتیت و سفلیس قرار دارند و از بیماری هایی مثل سوء تغذیه، کوتاهی قد، کمبود وزن، مشکلات روحی روانی و بیماری های پوستی رنج می برند. او می افزاید، بسیاری از کودکان کار و خیابان در منطقه هرندی تهران بین ۸ تا ۱۰ سال سن دارند، شش ساعت در روز کار می کنند و حتی روزی یک وعده غذای گرم نیز نمی خورند و این موضوع زمینه بروز انواع بیماری هاست. وی همچنین معتقد است این کودکان دچار بلوغ زودرس بوده و زودتر از سایر کودکان با مسائل جنسی مواجه می شوند که زمینه ساز ورود انواع آسیب های جنسی است. بیماری های جسمی و روحی طاهره پژوهش کار شناس مسایل اجتماعی مدعی است بسیاری کودکانی که مجبور به بارکشی در بازار کار می شوند، به بیماری و عارضه دیسک کمر دچار هستند و چون امکان دسترسی به مراکز درمانی را ندارند، این روند باعث بروز انواع بیماری ها می شود. او ادامه می دهد: «بیماری های روانی در این کودکان بیداد می کند، درحالیکه در سالهای گذشته شاهد این تغییر نبودیم، در مواردی این کودکان مجبور به مصرف قرص ها و داروهای گران قیمت روان پزشکی می شوند، اما بخاطر ناتوانی در پرداخت مصرف را قطع می کنند. بنابراین شاهدیم که مشکلات روانی در خیلی موارد حتی پس از مراجعه به پزشک تشدید می شود.» پیمان جهانی حقوق کودک پیمان جهانی حقوق کودک یک پیمان بین المللی برای دفاع از حقوق کودک است که درسال ۱۹۹۰ به اجرا در آمد و بر ۴ محور بقا، رشد، حمایت و مشارکت استوار است. ماده ۳۲ پیمان جهانی کودک می گوید: «کودک باید در برابر هر کاری که رشد و سلامت او را تهدید می کند حمایت شود. دولت ها باید حداقل سن کار و شرایط کار کودکان را مشخص کند.» افزون بر آن ماده ۳۶ پیمان تاکید می کند هر کودکی حق دارد از بیمه اجتماعی برخوردار شد. در سال ۱۳۷۳ ایران به این پیمان پیوست و تعهدات خود را در پیوند با کودکان کار و خیابانی پذیرفت. اما درعمل پس از گذشت نزدیک به دو دهه هنوز آمار دقیقی در مورد این کودکان وجود ندارد. قانون کار درمورد کار کودکان ماده ۷۹ قانون کار، اشتغال کار کودکان زیر ۱۵سال را ممنوع کرده است. هر چند کارگران شاغل در کارگاه های خانوادگی که کارفرما، بستگان و خویشاوندان نسبی درجه یک باشند، مشمول قانون کار نیست. در نتیجه حداقل سن کار شامل چنین کارگرانی نمی شود. از سوی دیگر ماده ۸۴ حداقل سن کار در مشاغلی که ماهیت آن برای سلامتی یا اخلاق نوجوانان زیان آوراست را ۱۸ سال تمام پیش بینی کرده که تشخیص آن با وزارت کار و امور اجتماعی ست. در هر حال مریم، همان دختر گل فروش، نمونه کوچکی از دختران و پسرانی است که قربانی برخی ناهنجاری های جامعه، متزلزل بودن پایه های نهاد خانواده و ارمغان تلخ ترین حلال یعنی طلاق شده اند. مریم های جامعه نیازمند برنامه ریزی های دقیق در حوزه های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی هستند. برنامه ریزی هایی که اگر در مسیر صحیح قرار گیرد قطعا از به وجودآمدن خانواده های از هم گسسته ای نظیر خانواده مریم جلوگیری می کند.
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلامت نیوز]
[مشاهده در: www.salamatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها