محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840557008
برای افرادی که درسال کمتر از 75 دلار درآمد دارند پول به معنی شادمانی است
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفاآنلاین:اجتماعی>آنگوس دیتون، اقتصاددان اهل اسکاتلند، چند روز قبل برنده جایزه نوبل اقتصاد شد و برای اولین بار، این جایزه نه به دلیل تحلیل های خالص اقتصادی بلکه برای نظریه اقتصادی درباره رفاه و بهزیستی مردم، به این استاد اقتصاد دانشگاه پرینستون تعلق گرفت.به گزارش شفاآنلاین : «آنگوس دیتون» نظرات جالبی را مطرح کرده است. به نظر او در سطح اقتصاد خرد، اگر واقعاً درباره چگونه زندگی کردن مردم نگران باشید باید به افرادی توجه کنید که درآمد سالانه آن ها در ایالات متحده کمتر از 75هزار دلار در سال است. درآمد بیش از این مقدار نقش سرنوشت سازی در احساس شادمانی ندارد. برای درک این موضوع، ما باید بین دو نوع اندازه گیری رفاه و بهزیستی انسان ها تمایز قائل شویم. محققان به صورت سنتی از مردم می خواهند که میزان رضایت از زندگی را بین یک تا 10 نمره دهند. اخیراً پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که این سؤال باید دقیق تر پرسیده شود، مثلاً می شود از مردم پرسید سطح اضطراب یا غم یا شادمانی آن ها یا لذتی که از یک روز خود می برند با معیار یک تا 10، چقدر است؟ و بعد سؤال کلیدی که مطرح می شود این است: «آیا پول می تواند شادمانی بیاورد؟» دیتون همراه با همکار دیگرش دنیل کانمن، برنده جایزه نوبل اقتصاد در سال 2002، به این نتیجه رسیده اند که در آمریکا پاسخ ها به نوع سؤالاتی بستگی دارد که شما می پرسید. اگر از مردم به طور کلی درباره میزان رضایت آن ها پرسیده شود، پول نقش مهمی ایفا می کند. هرچقدر درآمد مردم بیشتر باشد، رضایمتندی بیشتری را گزارش می دهند. اما، این موضع درباره تجربیات عینی زندگی صدق نمی کند. در افرادی که درآمد سالانه کمتر از 75 هزار دلار دارند، پول بیشتر به معنای شادمانی بیشتر است، اما وقتی درآمد افراد به سطح قابل قبولی (بالای ?? هزار دلار در سال) می رسد، احساس شادمانی با درآمد نسبت مستقیم ندارد. درباره اضطراب هم که ازجمله مؤلفه های مهم رفاه است، درآمد بیش از 60 هزار دلار در سال، الزاماً به معنای کاهش سطح اضطراب نیست. دیتون و کانمن دقیقاً نمی دانند چرا این اتفاق می افتد اما آن ها در نهایت عقیده دارند که افزایش درآمد مردم در ایالات متحده از یک سطح قابل قبول، به معنای آن نیست که قابلیت این مردم در بهره مندی از بهزیستی هم می تواند بیشتر شود. این بهره مندی می تواند شامل گذراندن وقت با دوستان باشد یا داشتن سلامت یا استفاده از اوقات فراغت. آن ها می گویند افزایش درآمد بیش از آستانه ای که گفته شد، گاه حتی ممکن است تأثیرات منفی با خود بیاورد، مثلاً توانایی مردم در بهره مندی از شادی های کوچک را تقلیل دهد. اما درآمدهای پایین با خود اثرات منفی بسیار بزرگ تری می آورند. برای نیازمندان، طلاق گرفتن یا ابتلا به آسم یا تنها ماندن بسیار هولناک تر است و حتی از یک تعطیلات آخر هفته هم کمتر لذت می برند. اگر ازدواج کرده اید یا مذهبی هستید یا بالای 60 سال دارید یا اگر بیمه سلامت دارید، سطح شادمانی شما بیشتر و سطح اضطرابتان کمتر می شود. در مجموع و به طور ساده می توان گفت دیتون عقیده دارد اگر هدف بهبود زندگی مردم باشد، بیشترین توجه سیاست گذاران باید به افراد کم درآمد یا نیازمند کمک، والدین جوان، سیگاری ها و مردمی باشد که گرفتار بیماری های مزمن هستند. در همین زمان، دولت باید منابع کمتری را به افراد دارای درآمد قابل قبول اختصاص دهد. بخشی از نظریات دیتون در باب اقتصاد کلان، درباره کمک های خارجی به کشورهای نیازمند برای بهبود وضعیت مردم آن کشورها است. او در کتاب معروف خود به نام «رهایی بزرگ: سلامت، ثروت و ریشه های نابرابری» به خوبی به این نکته می پردازد که چگونه میلیاردها انسان در سراسر کره زمین طی 250 سال گذشته توانسته اند از بیماری و فقر رهایی پیدا کنند و نیز به این می پردازد که چرا هنوز صدها میلیون نفر در فقر به سر می برند و چگونه می توان به آن ها کمک کرد. به نظر او، کمک های خارجی راه حل مناسبی برای امحای فقر نیازمندان کشورهای درحال توسعه نیست و درواقع این کمک ها می تواند به این کشورها به شدت صدمه بزند. برای نمونه او می گوید، هند و چین هر دو کشورهایی هستند که بدون دریافت کمک خارجی چشمگیر توانسته اند با موفقیت با فقر در کشور خود مبارزه کنند، در صورتی که بسیاری از کشورهایی که کمک های خارجی به سوی آن ها روانه شده است، هنوز سخت گرفتار فقرند. او در این باره می گوید: «برای آنکه بفهمیم این کمک ها چه کارایی دارند باید به ارتباط بین آن ها و سیاست بپردازیم. نهادهای قانونی و سیاسی برای فراهم آوردن محیطی که کامیابی و اقتصاد بتواند در آن رشد یابد، دارای نقشی محوری هستند. کمک های خارجی، به خصوص وقتی در مقادیر زیاد اهدا شوند، بر نحوه عملکرد و روند تغییرات این نهادها اثر می گذارند. حتی پیش از اعطای کمک نیز سیاست بد و سیاست خوب در کشورها وجود دارند. اما سیل کمک های زیاد سبب تغییر جهت نظام سیاسی داخلی به سوی بدتر شدن و تضعیف بنیه نهادهایی می شود که وجودشان برای توسعه درازمدت ضروری است. کمک های خارجی زیاد در ضمن سبب تضعیف دموکراسی و مشارکت های مدنی می شود و دست کم گرفتن این عوامل همواره باعث کاهش توسعه اقتصادی شده است. ضررهای کمک های خارجی که گفتیم باید با فواید آن ها در تعادل قرار گیرند، مثلاً گاه اگر این کمک ها نباشند، راهی برای آموزش کودکان وجود ندارد یا گاهی این کمک ها باعث نجات جان های بسیاری می شوند. عقاید و پژوهش های دیتون بی شک نه تنها برای کارشناسان و اقتصاددانان، بلکه برای سیاستمدارانی هم که از سوی مردم انتخاب می شوند، سزاوار توجه هستند. ماه قبل، کشورهای عضو سازمان ملل 17 هدف توسعه پایدار را تصویب کردند از جمله این اهداف، امحای فقر تا 15 سال آینده است. به عنوان بخشی از اقدامات برای از میان بردن فقر، سازمان از کشورهای توسعه یافته و صنعتی خواست تا به کشورهای فقیرتر کمک کنند. هرچند این کمک ها می توانند مرهمی بر زخم وقایع فاجعه بار و محرومیت های شدید باشند، اما طبق نظر دیتون، مهم ترین و بهترین راه برای از میان بردن فقر در کشورهای در حال توسعه آن است که این کشورها خود هرچه سریع تر در راه یک اقتصاد فراگیر بر مبنای توسعه گام بردارند. ایسکانیوز
چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها