تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835803810
بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند
واضح آرشیو وب فارسی:تیتر1: دربارة روز قیام و ظهور حضرت، روایات مختلفی وارد شده است که در آنها، روز نوروز، عاشورا، شنبه و یا جمعه، روز ظهور معرفی شده است.گروه فرهنگی « تیتریک »، هادیان البرز نوشت: دربارة روز قیام و ظهور حضرت، روایات مختلفی وارد شده است که در آنها، روز نوروز، عاشورا، شنبه و یا جمعه، روز ظهور معرفی شده است. البته از آن جایی که نوروز، طبق سال شمسی و عاشورا، بر اساس سال قمری محاسبه می شود، یکی شدن این دو روز امکان پذیر است و هم زمانی این دو روز با جمعه یا شنبه نیز ممکن است. اما روایاتی که روز ظهور را، دو روز از هفته بیان کرده، قابل توجیه است؛ یعنی، در صورت صحیح بودن سند این روایات، احادیث روز جمعه به روز «ظهور» و روایات روز شنبه به روز «استقرار و تثبیت قیام حضرت و نابودی مخالفان» تفسیر می شود. البته روایات روز شنبه، از نظر سند مورد تأمّل و بررسی است؛ ولی قیام روایات روز جمعه از این نظر ایرادی ندارد.1 اما آنچه مهم است، این که قیام حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، مصادف با روز شهادت سیدالشهداء (علیه السلام) است و این مطلب ما را به ارتباط ویژة صاحبان این دو قیام رهنمون می سازد. امام محمد باقر (علیه السلام) فرموده است: «کانی بالقائم یوم عاشورا یوم السبت قائماً بین الرکن و المقام و بین یدیه جبرئیل ینادی: البیعة لله فیملأها عدلا کما ملئت ظلما و جورا؛2 گویا حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را می بینم که روز عاشورا، روز شنبه بین رکن و مقام ایستاده و جبرئیل پیش روی او ندا می کند: بیعت برای خدا است. پس زمین را پر از عدل می کند؛ همان گونه که پر از ظلم و جور شده بود». امام جعفر صادق (علیه السلام) نیز می فرماید: «ان القائم صلوات الله علیه ینادی باسمه لیلة ثلاث و عشرین و یقوم یوم عاشورا یوم قتل فیه الحسین بن علی (علیه السلام) ؛3 قائم ـ درود خدا بر او بادـ در شب بیست و سوم ماه رمضان، به نام (شریفش) ندا می شود، و در روز عاشورا، روزی که حسین بن علی (علیه السلام) ، در آن کشته شد، قیام خواهد کرد». در روایات ، به مطالب و سخنان نخستینِ امام زمان (علیه السلام) اشاراتی شده است؛ از جملة آنها روایتی است که محدث بزرگوار شیخ علی یزدی حائری نقل کرده است. او می گوید: «زمانی که قائم آل محمد ظهور کند، ما بین رکن و مقام می ایستد و پنج ندا می دهد: الا یا اهل العالم انا الامام القائم؛ آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم؛ الا یا اهل العالم انا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده؛ الا یا اهل العالم ان جدّی الحسین قتلوه عطشانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند؛ الا یا اهل العالم ان جدّی الحسین طرحوه عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را عریان روی خاک افکندند؛ الا یا اهل العالم ان جدی الحسین سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند».4 امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ابتدا خود را چنین به جهانیان معرفی می کند: قائم و شمشیر انتقام منم؛ قیام نمودم تا انتقام خون جدم حسین (علیه السلام) ـ که او را تشنه لب شهید کرده، بدن مطهرش را عریان روی خاک افکندند و پایمال کردند ـ بگیرم. آری، اولین کلام حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، یاد امام حسین (علیه السلام) است که همواره یاد او، در دل هر انسان آزاده و طالب حقی زنده است و این مصیبت عظیم، جز با ظهور فرزندش تسلّی نمی یابد. یکی از رابطه های دقیق بین این دو امام همام (علیه السلام) و قیامشان، مرکز حکومت آن دو است. امام حسین (علیه السلام) از مکه به جانب کوفه، رهسپار بود و شاید با رسیدن به کوفه، مانند پدر بزرگوار خود آن جا را مقرّ حکومت خویش قرار می داد؛ ولی سپاهیان یزید، راه را بر آن حضرت بستند و او در دوم محرّم، در کربلا منزل نمود. زمانی که خورشید تابناک مکه، ظهور کند، کوفه را به عنوان مقر حکومت خود بر خواهد گزید. امام محمد باقر (علیه السلام) می فرماید: «مهدی قیام می کند و به سوی کوفه می رود و منزلش را آن جا قرار می دهد».5 هم چنین می فرماید: «هنگامی که قائم ما قیام کند و به کوفه برود، هیچ مؤمنی نخواهد بود، مگر آن که در آن شهر، در کنار مهدی سکونت می گزیند، یا به آن شهر می رود».6 ابوبکر حضرمی می گوید: به امام محمد باقر یا امام صادق (علیه السلام) گفتم: کدام سرزمین پس از حرم خدا و حرم پیامبرش با فضیلت تر است؟ فرمود: «ای ابابکر! سرزمین کوفه که جایگاه پاکی است و در آن مسجد سهله قرار دارد و مسجدی که همه پیامبران در آن نماز خوانده اند. آن جا عدالت الهی پدیدار می گردد و قائم به عدل و قیام کنندگان پس از او از همان جا خواهند بود. آن جا، جایگاه پیامبران و جانشینان صالح آنان است».7 امام صادق (علیه السلام) از مسجد سهله یاد کرد و فرمود: «آن خانة صاحب ما (مهدی موعود) است؛ زمانی که با خاندانش در آن جا سکونت گزیند».8 از مجموع این روایات فهمیده می شود که شهر کوفه، پایگاه اصلی فعالیت ها و مرکز فرمانروایی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خواهد بود، پایگاهی که زمانی مقر حکومت امیرمؤمنان (علیه السلام) بود و امام حسین (علیه السلام) به آن سو می رفت. پی نوشت: 1 . چشم اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 63. 2 . غیبت طوسی، ص 274؛ کشف الغمه، ج 3، ص 252؛ بحارالانوار، ج 52، ص290؛ معجم احادیث الامام مهدی، ج3، 293. 3. غیبت طوسی، ص 274؛ بحارالانوار، ج 52، ص 290؛ معجم احادیث الامام مهدی، ج3، ص239. 4. الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب، ج 2، ص 282. 5 . قصص الانبیاء، راوندی ، ص 80؛ بحارالانوار، ج 52، ص 225؛ چشم اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170. 6. بحارالانوار، ج 52، ص 385؛ غیبت طوسی، ص 275؛ چشم اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170. 7 . کامل الزیارات، ص 30؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص 416؛ چشم اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170. 8. کافی، ج 3، ص 415؛ ارشاد، ص 362؛ التهذیب، ج 3، ص 253؛ غیبت طوسی، ص 283؛ وسائل الشیعه، ج 3، ص 532؛ بحارالانوار، ج 52، ص 331. انتهای پیام/
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیتر1]
[مشاهده در: www.titre1.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها